ตอนที่ 79 ตบหน้า ให้สัดส่วนเท่ากันเป็นสิ่งสำคัญ

ตอนที่ 79 ตบหน้า ให้สัดส่วนเท่ากันเป็นสิ่งสำคัญ

ทำให้หลงเชียวพูดออกมาเป็นคำว่า “รัก” คำนี้ เห็นได้ ชัดเจนเลยว่าเป็นผู้หญิงไม่ธรรมดาจริงๆ ดังนั้นกู้เยนเซิน จึงตอบตกลง สัญญาว่าจะพยายามค้นหาข้อเท็จจริง

“เรื่องที่แกอยากรู้ นอกจากเรื่องที่บาดเจ็บเมื่อห้าปีก่อน แล้วยังมีอะไรอีกไหม? เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ คงไม่ทำให้นาย ทรมานจนเป็นแบบนี้หรอกใช่ไหม?”

คุณชายกู้ไม่ใช่คนโง่ ท่านเซียวเป็นผู้ชายแข็งแกร่ง หัวใจ ไม่ใช่แก้ว

“นอกจากเรื่องนี้ สิ่งหนึ่งที่ฉันสงสัยในช่วงนี้ ตอนนั้นที่เธอ วางยาในเหล้าฉัน สรุปแล้วเธอเป็นคนทำหรือเปล่า?”

เขาแค่จำได้ว่าคืนนั้นอยู่ที่บาร์ใหญ่สุดในเมืองหลวงข้าง กายเขามีผู้หญิงมากมายรอบตัว เขาจำไม่ได้ว่ามีส่วนใดผิด พลาดกันแน่ เขาดื่มเหล้าที่เธอชงเองกับมือหรือว่าเธอหยิบผิดไปหยิบของคนอื่นมา?

หลังจากที่เขาเมาเหล้า เธอถูกเขาบังคับขึ้นเตียง หรือเธอ คิดจะนอนกับเขาอยู่แล้ว?

เธอทำเรื่องนี้ทั้งหมดเพียงคนเดียว หรือเธอทรมานจาก การเป็นผู้ถูกกระทำ?

ตอนนั้นเขาโกรธมาก ยัดเยียดความคับแค้นใจทั้งหมดให้ กับเธอ…

แต่ถ้าเธอเป็นผู้บริสุทธิ์ ทำไมต้องขอให้เขาแต่งงานกับ เธอหลังจากเกิดเรื่องด้วย? ภาพในปีนั้น แสดงขึ้นมาทีละ ภาพเหมือนภาพเคลื่อนไหวสโลว์ โมชั่นในภาพยนตร์

แต่ความทรงจำของเขาแตกสลาย ตรงกลางต้องมีเรื่องที่ เขาจำไม่ได้

เขาอยากได้ความทรงจำที่หายไปคืนมา! ทวงคืนความ

จริง!

กู้เยนเซินเข้าใจแล้ว “ได้ ก่อนอื่นฉันจะสืบช่วงที่เธอไปเรียนหนังสือที่อเมริกา จากนั้นก็มาสืบเรื่องเครื่องดื่ม ที่ประเทศจีน คุณชายหลง น้องชายคนละแม่ของแกกลับ ประเทศแล้วนะ ตอนนี้ครอบครัวแกวุ่นวายจริงๆ”

ท่านเซียวแสยะยิ้ม “แกก็อย่าสร้างปัญหาต่อก็พอ”

คำพูดนี้มัน …. “เอาล่ะ ไปอาบน้ำนอนเถอะ ประเทศจีนมันตี หนึ่งแล้ว เรื่องราวของแกเดี๋ยวฉันจะกลับไปค่อยๆ ฟัง และ จะไปพกสาววิเศษที่ทำให้คุณชายหลงเราคิดถึงได้

ปิดวิดีโอไป ท่านเซียวลงไปชั้นล่างอีกครั้ง มีความคิดแวบ ขึ้นมา ถ้าตอนนั้นเป็นกลยุทธ์ของเธอจริงๆ เขาจะทิ้งเธอ ไหม?

ให้ตายเถอะ! ความอิสระและสบายๆ ของเขามันตายจาก

ไปไหน!

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น

หลังจากเมาค้าง จู่ลั่วหานก็เวียนศีรษะ แสงอาทิตย์นอก หน้าต่างส่องใบหน้าทำให้รู้สึกมีความอบอุ่นแบบขี้เกียจ เนื่องจากเปิดเครื่องปรับอากาศอยู่ แสงแดดที่ส่องจ้าไม่ร้อนเลยสักนิด

นวดคิ้ว จู่ลั่วหานอึ้งไป!

เมื่อคืนเธอกลับมาได้อย่างไร? เธอจำได้ว่าดื่มวิสกี้หนึ่ง แก้วกับหลงเซียว จากนั้นก็หมดสติ

ดึงผ้าห่มออกมา จู่ลั่วหานก้มศีรษะลง–

เชี่ย! เสื้อผ้าล่ะ?! เมื่อวานเธอสวมชุดกระโปรงนะ? ตอนนี้ เธอสวมชุดนอนจริงๆ? ถ….ถ….แถมมีคนเปลี่ยนชุดชั้นใน ให้ด้วย!

เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกันแน่?!

อย่างน้อยตอนนี้ฉู่ลั่วหานก็ไม่รู้ว่าเมื่อคืนท่านเซียวลงมา จากชั้นสอง เข้าไปห้องเธออีกครั้ง

และเธอก็อาเจียน ไม่เพียงแต่อาเจียนใส่เสื้อผ้าตัวเอง แต่ ยังอาเจียนใส่เสื้อชุดเวอร์ซาเช่ของท่านเซียวด้วย

ท่านเซียวเอาความอดทนที่สะสมมาทั้งชีวิตเพื่อช่วยเธอเปลื้องผ้า อุ้มเธอไปล้างตัว และเปลี่ยนชุดชั้นในและ ชุดนอนให้เธอด้วยตัวเอง

สรุปคือเมื่อคืนท่านเซียวโดนเธอทรมานแทบไม่ได้นอน และตอนที่ท่านเซียวปรนนิบัติเธอก็หลับไปโดยไม่รู้เรื่อง

เดินโซซัดโซเซออกจากห้อง จู่ลั่วหานไปอาบน้ำเพื่อล้าง ตัว เห็นในตะกร้าเสื้อผ้ามีกองเสื้อผ้าสกปรกของหลงเซียว จริงๆ ด้วย…

เมื่อคืนเขาดื่มเยอะเหมือนกัน เดาว่าอาการก็คงไม่ได้ดีไป

กว่าเธอ

คิดดูแล้ว น่าจะเป็นคนรับใช้ที่เป็นคนช่วยเธอเปลี่ยน

เสื้อผ้า

“คุณนายคะ ทานอาหารเช้าได้แล้วค่ะ”

ฉู่ลั่วหานดื่มน้ำหนึ่งแก้ว เห็นอาหารเช้าวางที่ห้องอาหาร

“พวกเขาล่ะคะ?”

“คุณโม่บอกว่าง่วง ไม่อยากทานอาหารเช้า คุณชายสั่งว่าก่อนสิบโมงอย่าไปรบกวนเขาพักผ่อนค่ะ”

อ่อ…

คนที่ดื่มเหล้าเยอะ ความปรารถนาจะเพิ่มขึ้นด้วยไหม?

ทั้งคู่เหนื่อยจนตื่นไม่ไหว?

เสียใจมาก อยากร้องไห้มากๆ แต่จู่ลั่วหานก็ยิ้ม นั่งบน เก้าอี้ที่คนรับใช้ดึงออกมา เริ่มเพลิดเพลินกับอาหารเช้าคน เดียว

“จริงสิ เมื่อคืนฉันกลับมาได้ยังไงคะ?”

ป้าเฉินสายศีรษะ “เมื่อคืนฉันรอถึงห้าทุ่มคุณกับคุณชาย ยังไม่กลับเลยค่ะ ฉันหลับไปแล้ว ชุนชุนน่าจะรู้นะคะ แต่วัน นี้ชุนชุนลางาน”

ไม่เป็นไร ป้าไปทำธุระเถอะค่ะ ไม่ต้องรับใช้ฉันที่นี่ หรอก”

รีบไปโรงพยาบาล สายตาของเหล่าเพื่อนร่วมงานมองจู่ล วหานแตกต่างกันเล็กน้อย แต่เธอไม่ได้สังเกต
คติประจำใจในชีวิตก่อนหน้านี้ของฉู่ลั่วหานก็คือ ใช้สม องมากๆ ในการทำงาน ใช้สมองน้อยๆ ในการใช้ชีวิต เรื่อง เล็กน้อยไม่สามารถส่งผลต่ออารมณ์เธอได้เลย

“หมอณู อรุณสวัสดิ์”

“หมอจู่ อรุณสวัสดิ์!”

คู่ลั่วหานสวมชุดเสื้อคลุมขาว เดินผ่านทางเดินอย่าง รวดเร็ว ช่วงที่แพทย์และพยาบาลทักทายอย่างต่อเนื่อง เธอพยักหน้าเป็นการตอบรับ และไม่ชะลอฝีเท้าเลย

เมื่อคืนหลงเซียชี้แจงสถานะของเธอแล้ว วันนี้การ ปฏิบัติตัวต่อเธอก็เปลี่ยนไป

ฮ่า!

“หมอ จู่ เธอนี่น่าอิจฉาจริงๆ! ได้ร่วมผ่าตัดผู้บังคับบัญชา และมีโอกาสได้ไปร้องเพลงที่เจ้าถิ่นKTV และยังร่วมงาน กิจกรรมงานโซไซตี้กับคนในMBKอีก!วันนี้เราได้ยินคนใน แผนกศัลยกรรมพูด น่าอิจฉาชะมัด!”
จ้าวเหมียนเหมียนเท้าคางน้ำลายไหลอย่างอิจฉา

“อยากไปไหม?” ฉู่ลั่วหานเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อดูไฟล์ผู้

ป่วย

“พูดบ้าอะไรนะ? ก็ต้องอยากสิ! ได้ร้องเพลงกับคนใหญ่ คนโตอย่างหลงเชียว แม่ง หลงเซียวเป็นคนรวยที่สุด!”

“ถ้าอยากไปก็นอนลง หลับสักแป๊บ”

ตอบสนองอยู่หลายวินาที “อ้าว! เธอให้ฉันไปในฝันเหรอ!

เธอเลวมากหมอณู!”

ครอบครัวคนรวยคือเมืองที่ปิดล้อม คนที่เข้าไปอยากออก

มา คนข้างนอกอยากเข้าไป

“หมอ จู่ ผู้ป่วยโรคหลอดเลือดหัวใจคนเมื่อวานมาหาเธอ”
“ให้เธอเข้ามา”

พอผู้ป่วยเข้ามาก็ยุ่งไปอีกมากกว่าครึ่งวัน รับผู้ป่วยมาสี่

ห้าคนก็เป็นเวลาเที่ยงแล้ว

“หมอฉู่ ไปกินข้าวกัน!”

“โอเค”

วางเครื่องฟังลง ฉู่ลั่วหานและแพทย์ในห้องทำงานก็ไป เปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมไปทานอาหาร โทรศัพท์ในกระเป๋าก็ สั่นขึ้นมา

หน้าจอขึ้นชื่อของคุณชายสองของตระกูลหลง

เงียบมาสองสามวันนี้ ดูเหมือนอาการบาดเจ็บที่เขาได้รับ จะหายดีแล้ว

“เป็นไงบ้าง?”

“พี่สะใภ้ ฉันคิดถึงเธอแทบตาย เธอคิดถึงฉันหรือเปล่า?”
ผู้ชายเจ้าชู้ นิสัยมันเปลี่ยนยาก!

“ดูเหมือนนายจะหายเจ็บแล้วนะ อยากโดนพ่อทุบอีกที ไหม?”

“อย่าๆๆ มันน่ากลัว! เอ่อ….เธอรู้ได้ไงว่าฉันโดนทุบตี? เชี่ย ทำไมขายขี้หน้าไปไกลขนาดนี้”

ไกลเหรอ? บ้านเก่าไปรีสอร์ทหยีจิ่ง ขับรถเร็วที่สุดก็แค่ ครึ่งชั่วโมงเอง” จู่ลั่วหานคุยโทรศัพท์ไปด้วยขณะที่ถอด เสื้อคลุมสีขาว

พี่สะใภ้พูดจาคมกริบเกินไป หลงจื้อสู้ไม่ได้อยู่แล้ว “พี่ สะใภ้ พ่อฉันไปทำงานนอกสถานที่ ฉันกำลังจะขาดอากาศ หายใจวันนี้กว่าจะได้ออกมา เรามากินอะไรอร่อยๆ กัน เถอะ! คิดซะว่าฉันช่วยชีวิตเธอไว้และโดนทุบดีอีก จะไม่ ปฏิเสธใช่ไหม? ฉันไม่มีเพื่อนในประเทศเลย เหงาและโดด เดี๋ยวมาก….

“เอาล่ะ ฉันพักเที่ยงสองชั่วโมง นายรีบๆ มาหน่อยแล้ว กัน” คุณชายสองมีความสามารถในการบ่น เยี่ยมมาก!

“ลงมาข้างล่างสิ! ฉันรอเธออยู่ที่ประตูฝั่งตรงข้ามแผนกผู้ป่วยนอก!”

รถสปอร์ตเฟอร์รารีสีแดงกำลังเร่งความเร็ว สิบกว่านาที ต่อมาก็จอดอยู่หน้าร้านอาหารตะวันตกระดับหรูแห่งหนึ่ง บังเอิญมีรถเฟอร์รารีสีเหลืองจอดอยู่ข้างๆ ป้ายทะเบียนรถ ดูคุนตามาก

เฮอะ!

ช่างเป็นเรื่องบังเอิญมาก!

“คุณชายรองหลงเก่งในการกิน การดื่มและเที่ยวเล่น เลือกสถานที่ก็ไม่เลว”

ไม่เลวจริงๆ ไม่อย่างนั้นจะไปเจอรถของจู่ซีหรานได้ อย่างไร!

หลงลื้อยกมุมปากอย่างนักเลง “พี่สะใภ้ เชิญเข้ามา”

การตกแต่งที่หรูหราและมีเกียรติ เพลงเปียโนที่แสนไพเราะ แสงหดหูจงใจเน้นเอฟเฟกต์แสงนุ่มนวลภายใต้ เพดาน ไม่ต้องสงสัยเลยว่าที่นี่เหมาะกับการออกเดทเป็น อย่างมาก

ดังนั้นจู่ลั่วหานเข้าไปก็เห็นจู่ซีหรานกำลังนั่งทานอาหาร อยู่กับผู้ชายคนหนึ่งด้านหน้าหน้าต่าง

ชุดคอลึกที่สวยและเซ็กซี่มาก เขียนคิ้ว “เทียม” ภายใต้ การแต่งหน้าที่หนักหน่วง ทั้งสองคุยกันอย่างมีความสุข

“เฮ้ นี้ไม่ใช่น้องสาวแสนดีของเธอเหรอ? ในเมื่อบังเอิญ เจอกัน ทำไมไม่นั่งด้วยกันล่ะ?” หลงจื้อเจ้านี่ไม่มีอะไรทำ แค่อยากหาเรื่องแหย่ฉู่ซีหราน? เหมาะเป็นอาหารทานเล่น ก่อนอาหาร

ฉู่ลั่วหานยกริมฝีปากขึ้นเล็กน้อย พูดขึ้นอย่างเห็นพ้อง

“ฉันยังไงก็ได้ แล้วแต่นาย”

หลงจื้อล้วงกระเป๋ากางเกงด้วยมือเดียว มืออีกข้างแกว่ง กุญแจรถสปอร์ต ความแพรวพราวไม่สามารถยับยั้งได้ก็คือ ความเป็นผู้ชายเจ้าชู้

“คุณจู่รอง เราเจอกันอีกแล้วนะ”
หลงจ่อเดินเข้าไป ยืนพิงข้างโต๊ะอาหารของพวกเขา สายตาจงใจมองหน้าอกของชุดกระโปรงฉู่ซีหราน

อู่ซีหรานภาคภูมิใจในหน้าอกสวยงามของตัวเอง จงใจ กดหน้าอกลงต่ำและทักทายด้วยรอยยิ้ม “ที่แท้ก็คุณชาย รองหลงนี่เอง เราดวงสมพงศ์กันจังนะคะ”

เชี่ย! ดวงสมพงศ์อะไรกัน! เธอดวงสมพงศ์กับคนรวยทุก

คน!

“ในเมื่อดวงสมพงศ์กัน งั้นมากินด้วยกันไหม?” หลงจื้อ เลิกคิ้วและจ้องมองเธอ

อู่ซีหรานคิดว่าเขาสนใจตน รีบยิ้มและพูดขึ้น “อาเลี่ยง คุณไม่ถือสาใช่ไหม?”

เห็นได้ชัดว่าหนุ่มที่ชื่ออาเลี่ยงเป็นหนึ่งในกิ๊กมากมายของ เธอ ดูเหมือนจะเป็นคู่ควง “ไม่ถือสาอยู่แล้ว คุณชายรอง หลงเชิญนั่งครับ”

อยู่ในเมืองหลวง ใครจะกล้าทำให้คนตระกูลหลงไม่ พอใจล่ะ? เจอแล้วต้องสุภาพเข้าไว้
หลงเชื่อเปปาก “นึ่งสี่คนแออัดเกินไป มันจะทำให้แขก ผู้มีเกียรติของผมน้อยใจ

“แขกผู้มีเกียรติ?”

จีลั่วหานสะพายกระเป๋าสีดำเรียบๆ ใบหน้าใสไร้แปัง

“แปลกใจมากไหม? น้องสาว”

พอเห็นจู่ลั่วหาน จูชีหรานก็กัดฟันอย่างประชดประชัน “คนชั้นต่ำก็คือคนชั้นต่ำ! แม้แต่…คุณชายรองหลงแกก็ไม่ เว้น”

เรื่องแต่งงานลับๆ กับหลงเชียวเธอไม่กล้าพูด ไม่อย่าง นั้นด้วยนิสัยของหลงเชียวเธอตายหมื่นครั้งก็คงไม่พอ ดังนั้นเมื่อคำพูดมาถึงปากว่าน้องชายสามีเลยเปลี่ยนเป็น คุณชายรองหลงแทน

“คุณจู่รอง ทำความสะอาดปากเธอหน่อยนะ!”

“ที่ฉันพูดมีอะไรไม่ถูกต้องเหรอ? ที่งานเลี้ยงคืนนั้นพี่สาว ที่แสนดีของฉันไม่เพียงแต่จะเล่นหูเล่นตากับพี่ชายใหญ่ ของคุณ แถมยัง.ก”
“เพี้ยะ!”

จู่ซีหรานพูดยังไม่ทันจบก็โดนตบหน้า มือใหญ่หลงจื้อตบ ใบหน้าขาวเธออย่างแรงและแม่นยำ ปรากฎรอยนิ้วมือห้า

นิ้ว

“ฉันเตือนเธอแล้วนะ ว่าให้ทำความสะอาดปากหน่อย คุณ หนูรอง ต้องตบหน้าอีกข้างด้วยไหม?”

ร้านอาหารเงียบสงบเกินไป เสียงที่นี่ดึงดูดความสนใจ ของเหล่าแขกได้อย่างรวดเร็ว จู่ซีหรานกุมใบหน้าครึ่งหนึ่ง ที่โดนตบจนเบี้ยว “คุณ….คุณตบฉัน?!”

“แล้วไง?”

ตบนี้เขาทนมาตั้งนานแล้ว! เขาอยากตบตั้งแต่คืนนั้นแล้ว วันนี้บังเอิญเจอ เธอโชคร้ายเอง

อาเลี่ยงรีบลุกขึ้น “คุณฉู่ ฉ -ฉันมีธุระ ไปก่อนนะครับ” พูดจบเขาก็รีบวิ่งหนีออกไปด้วยความตื่นตระหนก
หลงจื้อกอดอกแสยะยิ้มอย่างเยือกเย็น “ผู้ชายที่คุณหนู รองหานี่ตาถั่วเกินไปแล้ว ไม่เป็นไรหรอกถ้าทำลายบริษัท แต่ถ้าทำลายตัวเองนี่ไม่คุ้มนะ”

ใบหน้าครึ่งหนึ่งของจู่ซีหรานโดนตบจนบวม ตะโกนอย่าง รำคาญและเกลียดชัง “หลงจื้อ เธอมันเป็นจิ้งจอก! คุณยุ่ง กับเธอจะไม่ลงเอยด้วยดีหรอก! ตอนนั้นเธอหลอกล่อพี่ ใหญ่คุณด้วยวิธีนี้…”

“เพี้ยะ!”

หลงจื้อตบครั้งที่สองลงไปที่ใบหน้าอีกข้างด้วยแรงที่เท่า กัน “ตอนนี้เท่ากันแล้วนะ คุณหนูรอง!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ