ตอนที่ 72 ข้อความท่านเซียวที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

ตอนที่ 72 ข้อความท่านเซียวที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

คู่ลั่วหานถอดถุงมือ พยาบาลสวมอันใหม่ให้เธอ

ในห้องผ่าตัดถัดไป หัวใจผู้ป่วยเต้นช้าลง และกำลังจะ

หยุดเต้น !

“เกิดอะไรขึ้น?”

จู่ลั่วหานเข้าไป หมอหวังจ้องเขม็งซุนเจียลี่ ด่าเธออย่าง ไร้ความปรานี ทักษะแบบนี้ยังกล้าเข้าห้องผ่าตัด! เอาชีวิต เป็นเรื่องเล่นๆ หรือไง! ออกไป”

ซุนเจียลี่กัดฟันไม่พอใจ “หัวใจคนไข้เลือดออกไม่ใช่ ความผิดฉัน ตัวเองฝีมือไม่ดีแล้วมาโทษฉัน!”

“ออกไป!” หมอหวังโกรธมาก ถ้าไม่ใช่กำลังผ่าตัดอยู่ เขา อยากจะเตะเธอให้ตาย

จู่ลั่วหานมาแทนที่ซุนเจียลี่ พูดขึ้นเรียบๆ “หมอหวัง ใจเย็นนะคะ เริ่มเลยไหม?”โอเค ดูด

ฝีมือที่คล่องแคล่ว ทำให้หมอหวังประหลาดใจ

ใธ…* หมอหวังอยากถามว่าเธอคือใคร จู่ด้วหานกีพูด ทันที หมอหวัง ยังไม่ถึงชั้นตอนสำคัญ โปรดทำต่อ

โอเค”

ไม่เทียบก็ไม่รู้ พอเทียบแล้วถึงได้พบว่า ความเร็วของ หมอหวังนั้นแค่ครึ่งหนึ่งของถังจิ้นเหยียนเท่านั้น หมอหวัง เป็นหน้าตาเป็นตาของแผนกศัลยแพทย์นะ ดูเหมือนว่าใน อนาคต …ต้องเปลี่ยนคนแล้ว

“เตรียม….พลิกหัวใจห้องบนซ้าย”

ลั่วหานพลิกอย่างคุ้นเคยได้สำเร็จ อำนวยความสะดวก

ให้ทำขั้นตอนต่อไป
คราวนี้หมอหวังยิ่งตกใจ ทักษะนี้ มีประสบการณ์มาแล้วก ครั้งกัน?

การเข้ามาของฉู่ ลั่วหาน ทำให้การผ่าตัดนี้ประสบความ สำเร็จอย่างมาก หมอหวังยิ้ม “ขั้นตอนสุดท้ายให้คุณได้

ไหม?”

“ได้แน่นอน”

“ลำบากคุณเลยคุณหมอฉู่”

หมอหวังเดินออกไปจากห้องผ่าตัด เห็นถังจิ้นเหยียนที่ ผ่าตัดเสร็จตั้งนานแล้วนั่งอยู่ข้างนอก ยิ้มด้วยความจริงใจ “ไม่คิดว่าแผนกอายุรกรรมจะมีคนโดดเด่นขนาดนี้ รอง คณบดี ไม่ทราบว่าให้หมอเมื่อกี้นี้สมัครเป็นผู้ช่วยคนแรก ของฉัน เข้าทีมฉันได้ไหม?”

ถังจิ้นเหยียนยิ้ม “ขอโทษด้วยครับ เธอมีทีมอยู่แล้ว”

ความร่วมมือที่สมบูรณ์แบบระหว่างพวกเขาเป็นไป อย่างธรรมชาติ แค่ฉู่ลั่วหานเต็มใจ เธอก็ย้ายไปที่แผนก ศัลยแพทย์ได้ทันที
หมอหวังขมวดคิ้วพร้อมพูดขึ้น “ส่วนซุนเจียลี่คนนั้น ฉัน คิดไม่ออกเลยว่าเธอได้ตำแหน่งศาสตราจารย์มาได้ยังไง! เฮ้อ! ต่อไปอยู่ห่างๆ กับคนที่ทำอะไรเกินความสามารถตัว เองดีกว่า”

ถังจิ้นเหยียนดวงตามืดมน ที่เลือกตอนนั้น เกาหยิ่งจือ สนับสนุนซุนเจียลี่ทำไมมันแย่แบบนี้?

จู่ลั่วหานเย็บแผลคนไข้มีฝีมือดีในการเย็บ ช่วงปีนี้เธอไม่

ได้ฝีมือตกเลย เธอเกิดมาเพื่อเป็นศัลยแพทย์!

วิสัญญีแพทย์และนักเครื่องมือข้างๆ มองอย่างตกตะลึง

มีการดำเนินการผ่าตัดอีกสองครั้งติดต่อกัน ฉู่ลั่วหานเดิน ออกมาจากเตียงผ่าตัด ปวดร่างกายไปหมด ใบหน้าชุ่ม เหงื่อ ใบหน้าซีดเซียว สิบสองชั่วโมงน่ะ…

ตอนออกมาจากห้องผ่าตัดหมายเลข 5 เป็นเวลาสี่ทุ่มครึ่ง การผ่าตัดอย่างต่อเนื่องบวกกับการนอนไม่หลับเมื่อคืน คู่ล วหานหน้าซีดเซียว

ถอดหน้ากากอนามัยออก เผยใบหน้าเล็กที่ไม่มีสีเลือดเลยสักนิด

“เธอเป็นไงบ้าง?”

ถังจิ้นเหยียนอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นจับแขนเธอไว้ จู่ลั่วหา นถอยไปหนึ่งก้าวเหมือนถูกไฟฟ้าช็อต “ฉันไม่เป็นไรค่ะ รองคณบดีทำไมยังอยู่?”

“ฉันกำลังรอเพื่อนร่วมทีม”

ฉู่ลั่วหานหันศีรษะไปมองแพทย์สองสามคนที่ดันคนไข้ ออกมา “อยู่ด้านในเหรอ?”

ถังจิ้นเหยียนสายศีรษะ “เธอออกมาแล้ว แค่ตัวเองไม่รู้

ฉู่ลั่วหานเงียบไปชั่วขณะ “คุณหมายถึงฉันเหรอ? รอง คณบดีผิดแล้ว ฉันเป็นคนของอายุรกรรม”

“อายุรกรรมและศัลยกรรมไม่ได้แบ่งแยกกัน ทักษะของ เธอดีมาก เหมาะกับศัลยกรรม ฉันไม่ได้บังคับเธอนะ เธอ ลองคิดดูดีๆ เป็นผู้ช่วยฉันเถอะ บางทีเธออาจจะอยาก ผ่าตัดด้วยตัวเองในอนาคตก็ได้ ฉันจะสนับสนุนระหว่างเย็บครั้งสุดท้าย

เหงื่อบนหน้าเมื่อครู่นี้ ส่วนมากเพราะเป็นความเจ็บปวด เหลือทนบนมือ แต่เธอจะไม่ให้เขารู้

เงียบมาหลายนาที เธอจับโทรศัพท์ หยิบมันขึ้นมา หลัง จากเปิดเครื่องจู่ลั่วหานก็ขมวดคิ้วแน่น

บนหน้าจอมีสายที่ไม่ได้รับยี่สิบกว่าสาย ทั้งหมดโทรมา จากหลงเซียว!

ปฏิกิริยาแรกคือไม่อยากจะเชื่อเลย ปฏิกิริยาที่สองคือ กำลังฝันอยู่ใช่ไหม? จู่ลั่วหานถึงขั้นตบหน้าตัวเองหลาย ครั้งอย่างที่มๆ

เจ็บ….เรื่องจริงสินะ

นอกจากโทรแล้ว ยังมีหนึ่งข้อความ

สามปีแล้ว ข้อความเดียวที่หลงเซียวส่งมา นอนเงียบๆ บนหน้าว่างเปล่า
เขาโทรหาเธอมากกว่ายี่สิบครั้ง และส่งข้อความหาเธอ อย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

“เห็นข้อความแล้วโทรกลับด้วย”

คู่ลั่วหานเห็นข้อความนี้ กระแสความอบอุ่นในใจของเธอ ปะทุขึ้นอย่างเงียบๆ ครู่หนึ่งเธอเกิดภาพลวงตาหลงตัวเอง ว่าหลงเชียวเป็นห่วงเธอ

เธอผ่าตัดอยู่นานมากติดต่อไม่ได้ เขาเครียดไหม?

ด้วยความคาดหวังนี้ ฉู่ลั่วหานเตรียมจะโทรกลับหลง เซียว แต่จะห้าทุ่มแล้ว โทรไปจะส่งผลกระทบต่อการนอน ของเขาไหม?

ทำงานนอกสถานที่ต้องเหนื่อยมากแน่ๆ

แต่ฉู่ลั่วหานพบว่าตัวเองอดไม่ได้ที่จะคิดถึงเขา กัดปาก โทรกลับ

เสียงยาวๆ เสียงดังขึ้นข้างหูหลายเท่า ยิ่งพูดต่อไป เรื่อยๆ ใจเธอก็ยิ่งเครียด ที่แปลกคือ ไม่มีใครรับโทรศัพท์
หลับแล้วจริงๆ เหรอ? ฉู่ลั่วหานรู้สึกผิดหวังนิดหน่อย เตรียมวางสาย จู่ๆ ก็มีคนรับ เธอตื่นเต้นเกินไป คำที่ติดอยู่ ลำคอตะโกนออกมา “หลง….”

เธอยังไม่ทันพูดชื่อหลงเซียวออกมา ในนั้นก็มีเสียงดัง เข้ามา แต่เป็นเสียงแหลมคมของผู้หญิง ไม่ได้เป็นเสียง ของหลงเซียวอยู่แล้ว

“ให้ตายสิ ดึกป่านนี้แล้วโทรมาทำไม?!”

โม่หรูเฟยรับโทรศัพท์ แต่เธอมีโทรศัพท์หลงเชียวได้ อย่างไร หลงเซียวไปทำงานนอกสถานที่ยังไม่กลับบ้าน ไม่ใช่เหรอ? และดึกป่านนี้ โม่หรูเฟยมีโทรศัพท์ของเขา แสดงว่าวันนี้พวกเขาทั้งคู่นอนด้วยกันใช่ไหม?

“หลงเซียวล่ะ? เอาโทรศัพท์ให้เขา”

ฉู่ลั่วหานพยายามทำให้เสียงตัวเองปกติ ถึงแม้ตอนนี้ เส้นเลือดทั้งร่างเธอจะแตกแล้วก็ตาม

เธอเสียใจที่ทำไมไม่เอาโทรศัพท์เข้าห้องผ่าตัดไป ตำหนิ ตัวเองทำไมไม่ได้ยินเสียงตอนที่เขาโทรมาตั้งหลายสาย

เลย
แต่เธอไม่ให้โม่หรูเฟยฟังความรู้สึกเธอออก

โม่หรูเฟยไม่ได้ยินความตกใจในน้ำเสียงของจู่ลั่วหา น แค่นหัวเราะหนึ่งที่ เธอแสร้งทำเป็นหันไปทำน้ำเสียง แปลกๆ “พี่เซียวน่ะเหรอ ดึกป่านนี้แล้วก็ต้องหลับไปแล้วสิ ถ้าเธอมีธุระอะไรจะบอกเขา ฉันก็ไม่ถือสาที่จะบอกเขาให้”

เลียนแบบน้ำเสียงของเธอ ประชดเพิ่มเข้าไปอีก

เธอรอให้จู่ลั่วหานควบคุมตัวเองไม่ได้ เธออยากเห็นงู ลั่วหานเป็นบ้า หวังว่าเธอจะสบถออกมา แบบนี้เธอจะได้ บันทึกเสียงเอาไว้ จะได้ฟังกับเขาตอนเหมาะสม วันที่จู่ล วหานออกไปจากตระกูลหลงยังจะไกลอีกไหม?

แต่ฉู่ลั่วหานไม่ได้ทำ จริงๆ แล้วเธอมีคำพูดมากมายที่ด่า กลับได้ แต่วันนี้เธอเหนื่อยเกินไป พูดหนึ่งประโยคอย่างขี้ เกียจ “งั้นก็ให้เขานอนต่อไปเถอะ”

เธอพูดจบก็วางสายไปก่อน

วางโทรศัพท์ลง คู่ลั่วหานหัวเราะเยาะตัวเอง ที่แท้ก็แบบ นี้นี่เอง ที่หลงเซียวโทรหาเธอคงไม่ได้เป็นห่วงเธอหรอกมั้ง? ไม่อย่างนั้นจะมานอนข้างๆ เธออีกทำไม?

หลับตาลง จู่ลั่วหานเหนื่อยทั้งกายและใจ มือขวาสั่น รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งเจ็บแรงขึ้นเรื่อยๆ!

“อีก!”

ความรู้สึกเจ็บจี๊ดมาจากมือ วันนี้ทำงานหนักเกินไป ดู เหมือนจะทำให้เกิดการบาดเจ็บที่แผลเก่า ถ้ามันแย่ลง ไม่ อยากจะคิดถึงผลที่ตามมา

จู่ลั่วหานยกขาวิ่งยาวๆ ออกไป!

รีสอร์ทหยีจิ่ง ห้องรับแขก

โม่หรูเฟยฉวยโอกาสตอนที่หลงเชียวยังไม่มา รีบ ลบประวัติการโทรเข้าเมื่อครู่ จากนั้นก็วางโทรศัพท์ไว้ ตำแหน่งเดิม

ห้องโถงใหญ่คฤหาสน์ตอนกลางคืน หลงเซียวลงมาจาก ห้องทำงานชั้นสอง โคมไฟระย้าคริสทัลส่องประกายระยิบ ระยับทำให้ห้องโถงใหญ่เหมือนปราสาทในยุคกลาง

ดังนั้นเมื่อร่างสูงใหญ่ของหลงเชียวลงมาชั้นล่าง ร่างกาย ก็ยิ่งเปล่งประกายแวววาว ความเท่ของเขา ไม่เพียงแต่ดู โดดเด่นเท่านั้น แต่มีความสูงส่งอย่างเป็นธรรมชาติ

โม่หรูเฟยลุกขึ้นมองหลงเซียวอย่างหลงใหล ฝ่ามือหด ตัว ผู้ชายคนนี้ เธอต้องจับเขาไว้ให้ได้!

“พี่เซียว พี่ทำงานเสร็จแล้วเหรอ?”

โม่หรูเฟยยิ้มอ่อน อ่อนโยนราวกับคลื่นของน้ำพุ แค่รอให้ เขาดื่มตามใจ

หลงเซียวตอบอย่างเกียจคร้าน “อ็ม”

โม่หรูเฟยรีบเดินไปหา สองมือโอบรอบแขนเขา “ในเมื่อ ทำงานเสร็จแล้ว งั้นเราไปพักผ่อนกันนะคะ ดึกแล้ว”

เมื่อครู่นี้หลงเซียวเตรียมจะไปพักผ่อน เห็นโม่หรูเฟย เขา ก็ไล่ความง่วงออกไป เอามือเธอออกแล้วพูดขึ้น”ฉันยังมีธุระ เธอไปพักผ่อนเถอะ”

โม่หรูเฟยงอนอย่างน้อยใจ มือเล็กเรียวนุ่มค่อยๆ แตะ หน้าอกเขา “พี่เซียว ฉันตั้งใจรอพี่เลยนะ พี่ไม่อยู่บ้านตั้ง หลายวัน กว่าจะกลับมา ให้ฉันได้อยู่เป็นเพื่อนพี่คืนหนึ่งได้ ไหม?”

หลงเซียวแกะมือเธอออก “เธอท้องอยู่ พักผ่อนเร็วหน่อย

ไปนอนซะ”

“พี่เซียว …

ไปนอนซะ”

โม่หรูเฟยไม่กล้าฝืนอีกต่อไป ต้องตอบรับอย่างเชื่อฟัง “งั้นพี่เซียวก็พักผ่อนเร็วหน่อยนะ”

หลงเชียวนั่งโซฟาในห้องรับแขก หยิบโทรศัพท์ที่เมื่อครู่ นี้ลืมไว้ที่นี่ เปิดออกมา หน้าจอไม่มีข้อความใดๆ

เขาติดต่อเธอไปตั้งหลายครั้ง เธอต้องเห็นสิ และใน ข้อความเขาก็เขียนว่าถ้าเห็นแล้วให้โทรกลับแท้ๆ ถึงจู่ล วหานจะดื้อกับเขา แต่เธอต้องโทรกลับหรือว่าเกิดอะไรขึ้น? หรือยังยุ่งอยู่?

ถึงจะยุ่งอยู่ ก็ไม่ถึงขั้นไม่มีเวลาดูโทรศัพท์เลยเหรอ?

ฉู่ลั่วหาน สองสามวันนี้ไม่ได้ข่าวเกี่ยวกับเธอเลย เขาโทร มาที่บ้าน เธอก็ไม่รู้จักโทรกลับสักหน่อย?

ท่านเซียวถึงขั้นส่งข้อความแล้ว เธอยังเฉยจริงๆ?

ความคิดเรื่องหย่าร้างนั้นแข็งแกร่งขนาดนี้เชียว หวังว่า เขาจะไม่กลับมาตลอดไป?

ถือโทรศัพท์เดินไปเดินมาในห้องรับแขก ท่านเซียวเดิน ไปจนสุดทางเดิน ห้องแรกที่อยู่หัวมุมคือห้องเธอ

หลงเชียวยื่นมือออกไป หมุนลูกบิดประตู ประตูไม่ได้ล็อก เปิดดังคลิก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ