ตอนที่ 64 กุหลาบมีหนาม ก็น่ารัก

ตอนที่ 64 กุหลาบมีหนาม ก็น่ารัก

เนื่องจากแรงกดดันมหาศาลของท่านเชียว หมอจ้าว ทำได้เพียงเลือกการประนีประนอม

คู่ลั่วหานหลับตาลง เธอรู้ว่าเขาจะรู้ไม่ช้าก็เร็ว

หมอจ้าวสายศีรษะด้วยความเสียใจ “มือขวาของคุณนาย ได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรง ถึงกล้ามเนื้อและเส้นเลือด เกรง ว่าจะไม่มีทางฟื้นตัวได้ และผมสัมผัสเส้นลมปราณมือขวา เธอ การบาดเจ็บนี้อย่างน้อยต้องใช้เวลาห้าปี”

ห้าปี?

หลงเซียวมองฉู่ ลั่วหาน เมื่อครู่นี้เธอกำลังหลับตาไม่รู้ว่า พยายามจะซ่อนหรือหลบหนีอะไร แต่เมื่อเขามองเธอ เธอ ก็กลายเป็นฉู่ลั่วหานที่เขารู้จักอย่างรวดเร็ว

หนามทั้งตัว
“หมอจ้าวเป็นผู้เชี่ยวชาญ ดูฉันออกหมดเลย ห้าปีก่อนฉัน ประสบอุบัติเหตุได้รับบาดเจ็บที่มือขวาจริงๆ ต่อมาฉันเลย จับมีดผ่าตัดไม่ได้อีก ฉันเปลี่ยนจากแผนกศัลยกรรมไปเป็น อายุรกรรม แต่ตอนนี้มือฉันไม่เป็นอะไรแล้ว ตราบใดที่ไม่ ต้องผ่าตัดเป็นเวลานานก็โอเค

เธอพูดหัวนๆ หลีกเลี่ยงความสำคัญ และทำให้เรื่องนี้พัน

ทาง

หมอจ้าวไม่สะดวกที่จะถาม พยักหน้าพูดขึ้น “คุณนายพัก ผ่อนให้เต็มที่ คุณชาย ผมกลับก่อนนะครับ”

หลังจากหมอจ้าวออกไป หลงเชียวก็มองสำรวจฉู่ลั่วหาน สำรวจมือเธอ “ร่างกายเธอมีความลับที่ฉันยังไม่รู้แค่ไหน?”

ู่ลั่วหานยักไหล่อย่างไม่แยแส ในเมื่อเป็นความลับ ก็ไม่ ให้คนนอกรู้อยู่แล้ว ท่านเซียวกล้าพูดไหมว่าตัวเองไม่มี ความลับ?”

ท่านเซียวจับมือขวาเธอขึ้นมามองอย่างระมัดระวัง แต่ พื้นผิวไม่มีร่องรอยเลยแม้แต่นิด การบาดเจ็บเมื่อห้าปีก่อน ยังสามารถตรวจพบได้ บาดเจ็บแบบไหนกัน?
“เธอไม่จำเป็นต้องรู้ความลับของฉัน แต่ต่อหน้าฉัน เธอ ห้ามปิดบังอะไร”

เป็นท่านเซียวที่เอาแต่ใจอีกแล้ว แต่เธอมีภูมิคุ้มกันแล้ว

“ช่างเถอะท่านเซียว คุณเอาตัวฉันไปได้ ฉันติดอยู่ใน คฤหาสน์หรูหรานี้ตลอดชีวิต แต่คุณไม่ได้หัวใจฉัน ฉันเคย บอกคุณแล้ว ถ้าอยากได้หัวใจฉัน ต้องเอาใจมาแลก อยาก ได้ความลับฉัน? ก็เอาความลับคุณมาแลกสิ”

เธอยิ้มเบาๆ จากนั้นก็หลับตา “ฉันเหนื่อยแล้ว นอนแล้ว

นะ

ท่านเซียวจ้องมองสาวน้อยบนเตียง ผู้หญิงคนนี้มีความ ลับเยอะมากจริงๆ และพยายามซ่อนอะไรบางอย่างจากเขา

คืออะไรกันแน่? เธอไม่พูดก็ไม่เป็นอะไร เขาจะสืบให้

กระจ่างเอง

วันรุ่งขึ้น จู่ลั่วหานตื่นแล้ว พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียง ใหญ่คฤหาสน์ ปรับตัวนิดหน่อยอย่างอึดอัด ช่วงนี้เปลี่ยนหลายเตียง หัวสมองเธอล้มเหลวในการเปลี่ยน

โหมด

“คุณนาย ตื่นแล้วเหรอคะ”

จู่ลั่วหานถูกเรียกแบบนี้ก็ตื่นมากกว่าครึ่งทันที หันศีรษะ ไปที่ประตูทางเข้า หญิงวัยกลางคนสวมชุดคนรับใช้ตระกูล หลงยืนอยู่ตรงนั้น ยิ้มอย่างเคารพ

คนรับใช้คนนี้ ฉู่ลั่วหานรู้จัก เคยเห็นตอนไปตระกูลหลง สองครั้ง ดูเหมือนจะเป็นหนึ่งในป้าแม่ครัวบ้านเก่าแก่ ตระกูลหลง

“ป๋าเฉิน มาทำอะไรที่นี่คะ?”

“คุณชายใหญ่ให้ฉันกลับมาดูแลคุณนะค่ะ หลิงหลิงและ ชุนชุนก็มาแล้ว คุณมีอะไรก็รับสั่งให้เราทำได้เลยนะคะ”

ฉู่ลั่วหานขมวดคิ้ว เกิดสนามรบครั้งใหญ่? ปกติคฤหาสน์ ที่เย็นยะเยือกเหมือนบ้านร้าง ตอนนี้มีคนเพิ่มมาสามคน ครึกครื้นที่ก็น่าประหลาดใจไปหน่อย
“ฉันไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องรับใช้ฉันหรอก ไปรับใช้คุณชาย

เถอะค่ะ”

ป้าเฉินยืนอยู่ไม่ขยับไปไหน “คุณชายสั่งมาว่าให้มาถาม คุณก่อนอาหารเช้าเตรียมเรียบร้อยแล้ว คุณนายอยากจะ ทานในห้องหรือว่าทานข้างล่างคะ?”

เอ่อ….หลงเซียวเอาจริงแล้วสินะ

“ฉันจะลงไปทานข้างล่างค่ะ คุณช่วยบีบยาสีฟันให้ฉันก็

พอ

มือข้างเดียวบีบยาสีฟันไม่ค่อยสะดวกนัก และเธอไม่ชิน กับการเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยมีคนยืนอยู่ข้างๆ ป้าเฉินรีบพยัก หน้า “ได้ค่ะ คุณนาย”

แปลกจัง คนรับใช้ดีกับเธอขนาดนี้เลยเหรอ? ดีจนแปลก!

หลังจากล้างหน้าแปรงฟันแล้วลงไปข้างล่าง อาหารเช้า แสนอร่อยตั้งอยู่บนโต๊ะ แตกต่างจากอาหารเช้าเรียบง่าย ที่เธอทำเองอาหารเช้าที่คนรับใช้ตระกูลหลงทำนั้นเป็นไป ตามมาตรฐานของหม่านฮั่นฉวนสี ทานสองคนก็ต้องวางเต็มโต๊ะ

หลงเซียวกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์การเงินอยู่บนโต๊ะ หางตาเห็นร่างเธอก็พูดขึ้นอย่างเย็นชา “ใหญ่มาจากไหน กันทุกคนรอเธอคนเดียว”

ทุกคนไหน? มีเขาทานอาหารคนเดียวไม่ใช่เหรอ

ฉู่ลั่วหานนั่งนิ่งโดยไม่สนใจคำประชดประชันของเขา “คราวหน้าท่านเซียวก็กินเลย ไม่ต้องรอฉัน จะได้ไม่เสีย เวลาท่านเซียว ฉันชดใช้ให้ไม่ได้หรอก”

หลงเชียวขมวดคิ้ววางหนังสือพิมพ์ไว้ข้างๆ ปากยังดี

จริงๆ!

“เห็นหรือยัง? นี่คืออาหารเช้า”

ฉู่ลั่วหานพยักหน้า “เห็นแล้วค่า ตาฉันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น มีจานวางเต็มขนาดนี้ จะไม่เห็นได้ไง?”

คนรับใช้เตรียมจาน มีดส้อมให้ทั้งสองคน จากนั้นก็ถอย

ไปข้างๆ
หลงเชียวเริ่มทานอาหารอย่างช้าๆ “ไม่รู้สึกตัวเลยสินะ นึกถึงอาหารเช้าที่เธอเตรียมสิ ไม่ละอายใจบ้างหรือไง?”

จู่ลั่วหานรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร แต่เธอไม่สนใจ จับ ตะเกียบขึ้นมาเพื่อดักอาหาร ทานซุป “แน่นอน สิ ไม่งั้นฉันก็ ไปเป็นเชฟแล้ว จะไปเป็นหมอทำไม”

ผู้หญิงคนนี้….ตอนต่อปากต่อคำนี้ทำให้เขารู้สึกว่าน่ารัก

นิดๆ

น่ารักเหรอ? กุหลาบมีหนามน่ารักแต่ก็มีพิษเช่นกัน

ทั้งคู่ทานอาหารไปด้วยพูดโจมตีกันไปด้วย คู่ลั่วหาน เหลือบไปเห็นหนังสือพิมพ์ข้างๆ มือเขา จู่ๆ ก็เปลี่ยนเรื่อง “หนังสือพิมพ์คุณ ขอฉันอ่านหน่อย”

ท่านเซียวเบนสายตาขึ้นมองเธอ “มันเป็นเฉพาะด้าน เธอ อ่านไม่เข้าใจหรอก”

ฉู่ลั่วหานกัดฟัน “ฉันอ่านเข้าใจ คุณไม่อยากให้ฉันอ่าน เข้าใจเหรอ?”
ท่านเซียวท้าเสียงฮึดฮัดเบาๆ อย่างช่วยไม่ได้ ในเมื่อเธอ อยากอ่าน อ่านจบแล้วก็อย่าเสียใจแล้วกัน

มีอะไรให้เสียใจ?

ท่านเซียวส่งหนังสือพิมพ์ข้ามโต๊ะอาหารใหญ่ไปใหู้่ ลั่วหาน เป็นการเคลื่อนไหวที่เป็นธรรมชาติและราบรื่น เหมือนเป็นวันปกติของสามีภรรยา ทันใดนั้นทั้งสองก็ตก อยู่ในภวังค์

ฉู่ลั่วหานละสายตาจากมือเรียวของเขา กัมศีรษะมอง หนังสือพิมพ์เพื่อปกปิดความกระอักกระอ่วนที่เผยออกมา เมื่อครูนี้

ดวงตาดำสนิทของท่านเชียวเหมือนตั้งใจมองอาหาร อัน ที่จริงแอบสังเกตปฏิกิริยาของจู่ลั่วหานอยู่ตลอดเวลา ไม่รู้ ว่าตอนเธอเห็นข่าวนั้นแล้วจะตอบสนองอย่างไร

แน่นอนว่าเธออ่านข่าวตลาดหุ้นอย่างลำบาก แต่พอพลิก หนังสือพิมพ์ไปอีกหน้า จู่ลั่วหานก็ตาค้างทันที!

บริษัทจู่ชื่อ ?
ตั้งใจอ่านที่ละบรรทัด ตวงตาผ่ล้่วหานก็เปิดกว้างขึ้น เรื่อยๆ บริษัทญ่ชื่อมีเรื่องอื้อฉาวอีกแล้ว

ซีชีหรานเจ้าโง่นี่ให้การเงินทำบัญชีปลอม ลูกคนใน สำนักงานตรวจสอบจับได้ ไม่เพียงแต่จะต้องเสียภาษี ทั้งหมดแต่ยังต้องรับผิดชอบทางอาญาอีกด้วย ก่อนถึง กำหนดการ ญี่ซีทรานและฟางหลังหญ้าต้องถูกตรวจสอบ ถ้า สถานการณ์ร้ายแรงอาจจะต้องเข้าคุก

เชี่ยย แม่ลูกคู่นี้ไม่สร้า จะตายไหม

ส่วหามกำหนังสือพิมพ์แม่น ใบหน้าเล็กปกคลุมไปด้วย น้ำแข็งเย็นยะเยือกบริษัททำบัญชีปลอม ไม่เพียงแต่ต้อง รับผิดชอบคู่กรณี ชื่อเสียงบริษัทก็เสียหายอย่างรุนแรงเช่น กัน ปฏิกิริยาลูกโซ่นั้นน่ากลัวมาก

ซูรั่วหานแอบมองหลงเชียว เขากำลังทานอาหารอยู่ ไม่มี การตอบสนองใดๆ เขารู้เรื่องนี้นานแล้ว ตอนรับโทรศัพท์ก็ รั้

วางหนังสือพิมพ์ลงลั่วหานไม่อ้อมค้อม “บริษัทจู่ชื่อ เกิดเรื่องแบบนี้ คุณมีอะไรaยากพูดไหม?
ลั่วหานรอเขาอย่างไม่ค่อยสบายใจ หลงเชียวเป็นผู้ เชี่ยวชาญด้านการบริหารและการเงิน คำพูดเขาเป็นคำพูด สรุป เธอกำหมัด มองเขาอย่างใจจดใจจ่อ

ท่านเซียวทานซุปทีละช้อน สบายๆ ไม่สนใจ “จากจำนวน เงินในบัญชีปลอมของบริษัทจู่ ซื่อ น้องสาวและแม่เลี้ยง เธอต้องติดคุกสามเดือน ในช่วงตรวจสอบต้องไม่มีการ เคลื่อนไหวทางการเงิน นั่นหมายความว่าบริษัทจู่ชื่อต้อง ปิดให้บริการ

ร้ายแรงขนาดนี้

“มีวิธีไหม? ที่จะ ช่วยบริษัทจู่ซื่อได้

ู่ลั่วหานมองหลงเซียวด้วยสายตาเป็นประกาย อยากจะ ข้ามโต๊ะอาหารไปมองแล้วจับแขนเขาเขย่าแรงๆ

ท่านเซียววางชามสังคโลกสีเขียวมรกตลง ใช้กระดาษ ทิชชูเช็ดมุมปาก “สถานการณ์นี้เกี่ยวข้องกับการผิดพลาด ทางหลักการ คนทั่วไปไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมรับ การลงโทษทางกฎหมาย

“แล้วคุณล่ะ? คุณมีวิธีไหม?!” คู่ลั่วหานร้อนรนใจร่างกายท่อนบนโน้มตัวไปข้างหน้า เธอเป็นห่วงบริษัทจู่ซื่อ

มาก!

หลงเซียวกำลังจะออกไป “ฉันเป็นคนทั่วไปเหรอ? แต่…. ฉันเคยพูดว่า ฉันจะไม่เข้าไปยุ่งถ้าบริษัทจู่ชื่อเกิดเรื่อง”

จู่ลั่วหานยืนตามเขา เดินอ้อมโต๊ะอาหารไปอยู่ข้างหน้า เขา ใช้ตัวเองกันทางเดินเขาไว้ “หลงเซียว ครั้งนี้คุณต้อง ช่วยบริษัทจู่ซื่อ มีแค่คุณเท่านั้นที่ทำได้”

ฉู่ลั่วหานจับแขนเสื้อเขาไว้ เงยหน้าจ้องตาเขา “หลงเซียว ในเมื่อคุณมีวิธี ได้โปรดช่วยบริษัทจู่ซื่อด้วย!”

หลงเชียวมองนิ้วเธอ จากนั้นก็พูดเรียบๆ “นี่คือการ อ้อนวอนของเธอเหรอ? จู่ลั่วหาน”

ให้ตายเถอะ! ตอนนี้เธอกำลังอ้อนวอนเขาจริงๆ ทำไม

รู้สึกแย่ขนาดนี้ !

คู่ลั่วหานละมือออกจากเสื้อผ้าเขา ยิ้มขึ้นมา “ดูเหมือนคุณ ไม่คิดจะช่วย โอเค คุณไม่ช่วย ฉันหาวิธีเองก็ได้”
หลงเซียวขมวดคิ้วแน่น ความโกรธยิ่งเพิ่มขึ้นบนหน้า ยัย ที่ม ยอมแพ้สักครั้ง ขอร้องสักครั้ง ขอร้องเขาด้วยความ จริงใจสักครั้งจะตายไหม?

เห็นได้ชัดว่าต้องการเขาออกหน้าช่วย แต่กลับทำท่าทาง หยิ่งผยอง ทรมานไปนั่นแหละ สมควรแล้ว!

“บริษัทจู่ซื่อตื่นตระหนกกับหน่วยงานธุรกิจและ กระบวนการยุติธรรมของเมืองหลวงแล้ว ู่ลั่วหาน สถานะ หมอและเครือข่ายเธอ จัดการเรื่องนี้ไม่ได้หรอก คนที่ จะช่วยบริษัทจู่ซื่อให้พ้นความยากลำบากไปได้ ในเมือง หลวงมีแค่ฉันเท่านั้น”

ท่านเซียวพูดจบก็เดินโซเซผ่านไหล่เธอไปยังห้อง รับแขก คนรับใช้หยิบเสื้อคลุมตัวนอกยื่นให้สองมือ ท่าน เซียวสวมชุดสูทสีดำแฮนเมดเรียบร้อยแล้ว หันตัวไปมอง ลั่วหาน “ฉันให้เวลาเธอคิดช่วงเช้า คิดดูว่าเธอมีอะไรมา เสนอฉัน”

พูดจบ ท่านเซียวก็เดินออกไปจากประตูใหญ่คฤหาสน์ อย่างโอ่อ่า

่ลั่วหานโกรธเกรี้ยวขึ้นมา หลงเชียว คุณคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าเหนือหัวเมืองหลวงจริงๆ หรือไง! เธอไม่เชื่อว่าเธอ

จะหาทางไม่ได้

และในตอนนี้ โทรศัพท์จู่ลั่วหานก็ดังขึ้น

อย่างที่คิดไว้ ฉ่ซีหรานโทรมา

เธอทำเสียงฮึดฮัดเบาๆ มีปัญหาถึงจะมาหาเธอ!

“ว่ามา เป็นอะไรอีก?” จู่ลั่วหานนั่งโซฟาในห้องรับแขก เธอจินตนาการได้เลยว่าจู่ซีหรานอยากหยิกเธอให้ตายแต่ ต้องขอความช่วยเหลือจากเธอ

“บริษัทจู่ซื่อ….เกิดเรื่องแล้ว เธอก็เป็นส่วนหนึ่งของ ตระกูลฉู่ เวลาแบบนี้เธอต้องทำอะไรสักอย่าง”

ฮ่าๆ!

“จู่ซีหราน เธอก่อเรื่องเองมาขอให้ฉันช่วยยังใช้น้ำเสียง แบบนี้ ใจกล้าดีนี่”

ในตอนนี้ จู่ซีหรานและฟางหลิงหยู้กำลังนั่งอยู่ในห้องรับรองสำนักงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะ รอคนมา ช่วยอยู่ ฟางหลิงหยู้ส่ายศีรษะให้ลูกสาว บอกให้เธอกล่อม ลั่วหานก่อน

“พี่ ดูพี่พูดสิ ยังไงเราก็เป็นลูกหลานตระกูลจุ่นะ ตอนนี้ ตระกูลจู่เกิดปัญหา ทุกคนต้องทำให้ดีที่สุด ยิ่งไปกว่านั้น ไม่ใช่เรื่องใหญ่….สำหรับพี่เขยอย่างหลงเซียว แค่เธอไป ขอให้เขาช่วยต้องได้อยู่แล้ว”

ฟางหลิงหยู้ร้อนรนใจ แย่งโทรศัพท์ไป “ลั่วหาน ถ้า บริษัทจู่ซื่อยอมรับการตรวจสอบตามปกติ ก็จะไม่สามารถ บริหารงานครึ่งเดือน ลูกค้าส่วนใหญ่ของบริษัทจู่ซื่อจะ หายไปจะรอให้บริษัทจู่ซื่อล้มละลายเหรอ ความพยายาม ของพ่อแม่เธอจะสูญเปล่า! เธอรีบๆ ตัดสินใจซะ ถ้าไม่มีมือ ที่สามเข้ามาแทรกแซงก่อนเที่ยง บริษัทจู่ซื่อจะจบสิ้น!”

“ฉู่ลั่วหาน ถ้าเธอเป็นคนตระกูลฉู่จริงๆ เธอต้องเป็นห่วง สติปัญญาและกำลังของพ่อเธอ รีบไปหาหลงเซียวเดี๋ยว นี้”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ