ตอนที่ 62 บินไปบนท้องฟ้ากับเขา

ตอนที่ 62 บินไปบนท้องฟ้ากับเขา

ฉู่ลั่วหานที่อยู่ตรงกลางระหว่างพวกเขาสองคนเหมือนอยู่ บนหน้าผา ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวก็คือหลงเชียวที่เย็นชา และเคร่งขรึม ก้าวไปข้างหลังหนึ่งก้าวก็…

ถ้าอย่างนั้น ถังจิ้นเหยียนจะถูกหลงเซียวฆ่าทันทีไหม?

ดังนั้นหลังจากต่อสู้ด้วยอุดมการณ์สามวินาที จู่ลั่วหานก็ ตัดสินใจเลือกหลงเซียว ถังจิ้นเหยียนแพทย์ผู้อ่อนโยน ถือมีดผ่าตัดได้ แต่หลงเซียวเป็นใคร? เขาเป็นคนที่ถือมีด สั้น ไม่สิ เขาคือคนที่มีปืนกล

ยั่วโมโหเขา จุดจบก็คือน่าเวทนามาก

ดวงตาลุ่มลึกของท่านเซียวมองไปที่เสื้อคลุมบนตัวเธอที่ เป็นของผู้ชายอีกคน แค่ชำเลืองมองด้วยความรังเกียจ ู่ ลั่วหานก็รู้ทันที ถอดเสื้อผ้าออกเตรียมส่งให้ถังจิ้นเหยียน เขายังไม่ทันรับ มือใหญ่ของหลงเซียวก็ดึงแขนเธอไว้ เสื้อ คลุมร่วงหล่นพื้นทันที
ฉู่ลั่วหานเกลียดหลงเซียว พูดขึ้นเสียงทุ้มข้างหูเขา “นาย

ทำอะไร?”

หลงเซียวลดกายส่วนบนลงมา ใบหน้าไร้ที่ติราวกับ สวรรค์สร้าง “เธอว่าไงล่ะ?”

เมื่อเขาเข้ามาใกล้ กลิ่นอากาเว่ก็ชัดเจนไปทั่วร่างกาย จู่ ลั่วหานมองเขาด้วยดวงตาเป็นประกาย ภูเขาที่ซับท้อนกัน อยู่เบื้องหลัง ท้องฟ้าครามและเมฆขาวที่อยู่ห่างไกล ล้วน เปลี่ยนรสชาติ

ถังจิ้นเหยียนไม่สนใจเสื้อผ้า ก้าวไปข้างหน้าพูดขึ้น “คุณ หลง คุณหมอจู่โดนมีดบาดที่หลังมือ ตอนนี้ต้องพักผ่อน คุณจะทำอะไร?”

หลงเซียวและถังจิ้นเหยียนมองหน้ากัน สองตาที่แตก ต่างกันอย่างสิ้นเชิงต่อสู้กันกลางอากาศ เขาทำเสียงฮึดฮัด อย่างเย็นชา “พักผ่อน? อยู่ที่นี่ฉันมองไม่ออกเลยว่าพัก ผ่อนยังไง”

ตอนนี้ถังจิ้นเหยียนยังคงเป็นแพทย์ที่ได้มาตรฐาน เขาไม่ คลุมเครือกับผู้ป่วย “คุณหมอจี้ได้รับบาดเจ็บที่เส้นเลือด ห้ามขยับไปไหน ทางที่ดีที่สุดต้องนอนอยู่กับที่รอให้แผลสมานก่อนถึงจะขยับได้ นายเป็นห่วงเธอ ผม….ในฐานะหมอก็เป็นห่วงเธอเหมือนกัน”

หลงเซียวฟังความหมายโดยนัยของเขาออก “ถังจิ้นเห ยียนใช่ไหม? มีคนไข้หลายคนรอให้นายเป็นห่วงอยู่ ส่วน เธอ ฉันจะรับผิดชอบเอง”

ถังจิ้นเหยียนยังคงไม่วางใจ พูดขึ้นเสียงทุม “เธอระวัง ตัวเองให้มากดีกว่านะ ช่วงนี้สิ่งต่างๆในชีวิตความเป็นอยู่ก็ ต้องระมัดระวังด้วย”

“ถังจิ้นเหยียน” ท่านเซียวเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงไม่ พอใจอย่างมาก นี่คือการเตือนอย่างชัดเจน “เธอเป็นหมอ นายไม่จำเป็นต้องพูดมาก”

ลั่วหานพยักหน้าให้กับถังจิ้นเหยียน บ่งบอกให้เขาอย่า ไปเถียงหลงเชียว มันไม่มีประโยชน์เลยสักนิด

แต่เมื่อแววตาเจตนาดีมองถังจิ้นเหยียน ทิ่มแทงเขาเบาๆ ในฐานะความภาคภูมิใจของผู้ชายคนหนึ่ง

ไม่ใช่ว่าเขาไม่สามารถปกป้องเธอ ไม่ใช่ว่าเขาไม่มี คุณสมบัติพอที่จะยืนหยัดต่อสู้กับหลงเซียวเพื่อเธอ สิ่งเหล่านี้เธอไม่รู้เลย

อย่างไรก็ตามเมื่อเทียบกับสิ่งเหล่านี้ ในตอนนี้เมื่อจู่ลั่วหา นมองไปที่หลงเชียว มีความประหลาดใจสุดจะพรรณนาใน ดวงตา เป็นการโจมตีถึงชีวิต

และแพทย์ด้านหลังสองสามคนก็ต่างตกตะลึง!

คนในหมู่บ้านไม่รู้จักหลงเชียว เข้าใจผิดคิดว่าเป็นทีม กู้ภัยที่โรงพยาบาลหรือไม่ก็รัฐบาลส่งมา แต่พวกเขารู้ไง!

คนตรงหน้านี้คือประธานบริษัทMBK คุณชายตระกูลหลง ผู้มีความสัมพันธ์ที่ไม่เหมาะสมกับราชินีภาพยนตร์และ โทรทัศน์ที่โด่งดังที่สุดในปัจจุบัน!

พระเจ้าช่วย!

หลงเชียวมาอยู่ที่นี่หมายความว่าไง!? เมื่อครู่นี้รองคณบดี ต่อสู้เพื่อหญิงสาวอย่างเห็นได้ชัด นี่มันสถานการณ์แบบ

ไหน?

แพทย์หนุ่มสาวมองหน้ากัน สับสนมึนงง เซอร์ไพรส์ตกตะลึง!

ไม่มีแม้แต่ความกล้าหาญในการซุบซิบนินทา แต่ละคน ถืออุปกรณ์การแพทย์ไว้ในมือยืนนิ่ง

หลงเชียวไม่ได้รีบพาฉู่ลั่วหานออกไป แต่มองเธอด้วย สายตาเย็นชา พูดขึ้นเหมือนผู้พิพากษา “ใครทำเธอเจ็บ?”

เมื่อครู่นี้ได้ยินถังจิ้นเหยียนพูดว่าเธอโดนมีดบาด ปัญหานี้ เขาต้องชัดเจนกับมัน

ลู่ลั่วหานได้ยินก็ใจคอไม่ดี ด้วยความโกรธของหลงเซียว ผู้ชายเมื่อครู่นี้ต้องตายแน่

แพทย์สองสามคนที่มองด้วยความตื่นเต้นและผู้ป่วยที่เฝ้า มองเหมือนผู้พิพากษามองหลงเซียวด้วยกัน แต่ละคนเส้น ประสาทตึงเครียด เห็นแววตาผู้ชายคนนั้น เขาต้องการฆ่า

คนแล้ว

ฉู่ลั่วหานเงยหน้าขึ้น พยายามเค้นยิ้มที่ไม่แยแสออกไป “คนเราพลาดกันได้ บางครั้งหมอก็ทำร้ายตัวเอง ฉันจะทำ

พลาดไม่ได้เลยเหรอ?”
หลงเชียวแสยะยิ้มอย่างดูถูก มองไปที่ถังจิ้นเหยียนทันที ถึงแม้ตอนนี้ท่านเซียวไม่อยากสนใจเขา ไม่อยากมองเขา เลยสักนิด แต่ก็ต้องทำให้แน่ใจ

ท่านเซียวสามารถถูหินในดวงตาคนอื่นได้ แต่ในดวงตา เขาไม่มีที่ว่างสำหรับเม็ดทราย “มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

ถังจิ้นเหยียนรู้ว่าจู่ลั่วหานต้องการปกป้องผู้ชายเมื่อครู่นี้ เลยพูดคล้อยตาม “เมื่อกี้คุณหมอจู่ไม่ระวัง….”

“ดีมาก โกหกด้วยกันหมด ดีมาก ในเมื่อเป็นแบบนี้ ฉันจะ เก็บกวาดทั้งหมู่บ้านจนกว่าคนลงมือจะออกมา”

ท่านเซียวพูดพลางยกมือไปทางเฮลิคอปเตอร์ ท่าทาง เขาเอื่อยเฉื่อยและดูถูกเหยียดหยาม กวาดหมู่บ้านหนึ่งให้ เรียบดูเหมือนจะเป็นเรื่องง่าย เขาไม่คิดเรื่องการฆ่าคนและ ชดใช้กันด้วยชีวิตเลย

ในโลกของท่านเซียว ไม่มีคำว่าชีวิตเพื่อชดใช้ชีวิต

เมื่อเลขาธิการหมู่บ้านเห็นเหตุการณ์นี้ก็ตื่นตระหนก ตกใจวิ่งขาสั่นเข้าไป คุกเข่าต่อหน้าหลงเซียวดัง “ตุ้บ”เขารู้ดีว่าคนที่มาท่านนี้ใจร้ายและไม่ยอมแพ้ง่ายๆ

“คุณชาย ผมทำร้ายคุณหมอจู่โดยไม่ได้ตั้งใจ ถ้าคุณ อยากระบายความโกรธให้ลงมาที่ผมเถอะครับ ปล่อยพวก เขาไป”

จู่ลั่วหานเห็นเลขาธิการหมู่บ้านคุกเข่า ก็โน้มตัวกัดฟัน แกะน้ำเกลือ ออกแรงดึงเข็มออก แผลจากเข็มเลือดยังคง ไหลอย่างต่อเนื่อง ไหลล้นออกมาที่ผิวขาวเนียน

ถังจิ้นเหยียนเห็นแล้วก็รีบเข้าไปห้ามเลือด คู่ลั่วหาน โบกมือปัดพูดขั้น ไม่ต้องค่ะ”

“คุณหลง คนที่ทำฉันเจ็บไม่ใช่เขา นี่มันเรื่องของฉัน ฉัน ไม่เอาเรื่องคนที่ต้องมารับผิดชอบ คุณไม่มีสิทธิ์เข้าไปยุ่ง”

หลงเซียวมองเธอด้วยดวงตาเย็นชา “ไม่มีสิทธิ์? ต้องให้ ฉันทำให้เธอดูไหม?”

ท่านเซียวชี้นิ้วไปที่ชายที่ถือปืนอยู่ด้านหลัง ปืนในมือ ผู้ชายคนนั้นดึงไกปืนลงดัง “คลิก”
“คุณหลง!” จู่ลั่วหานกัดฟัน ท่านเซียวกำลังสู้กับใคร! โกรธมาจากไหน จะไปลงที่ใคร?

“คนที่คุณอยากพาไปก็คือฉัน ฉันจะไปกับคุณ ให้พวกเขา อยู่ต่อ ให้คนของคุณเก็บปืน เรื่องเล็กแค่นี้เอง คุณต้องทำ ถึงขนาดนี้เลยเหรอ?”

ท่านเซียวมองผู้หญิงที่ริมฝีปากซีดเซียวนอนอยู่บนเปล ครุ่นคิดคำพูดของเธอแล้ว เมื่อครู่นี้เธอพูดว่าไงนะ? เรื่อง เล็ก? โดนมีดฟันมันคือเรื่องเล็กเหรอ?!

เธออยากให้ตัวเองโดนมีดฟันตายหรือไง!

เธอไม่กลัวตาย เขาจะเป็นห่วงอะไรกันนักหนานะ? ให้ ตายเถอะ เขาโกรธไปเพื่อใคร!

“มันเอามีดฟันเธอจริงๆ ฉันก็เอาปืนยิงมันตายได้จริงๆ นี่ มันยุติธรรมแล้ว” พูดจบ มือใหญ่ท่านเซียวบีบคางเธอเบาๆ แสงเย็นวาบไปทั่วดวงตา “ถ้ายังกล้าอ้อนวอนอีก ฉันจะไม่ เก็บไว้สักคน!”

“ผมเอง คนที่เอามีดฟันโดนเธอคือผม คุ…คุณฆ่าผม เถอะ!”
ผู้ชายเมื่อครู่นี้กลับมาอีกครั้ง

ในใจจู่ลั่วหานกล่าวเชืี่ยไรเนี่ย! แกไม่มีสมองหรือไง!

ท่าทางมีคุณธรรมสูงเสียดฟ้าของผู้ชายคนนั้นมันที่มตาจ ลั่วหาน เมื่อครู่นี้ฟันชาวบ้านเหมือนคนบ้า ตอนนี้จู่ๆ ก็กลาย เป็นโฮ่วอี้ที่ช่วยเหลือชาวบ้าน

ผู้ชายคนนี้กำหมัดแน่นยืนอยู่หน้าสุดของฝูงชน มีลักษณะ ท่าทางลืมความตาย หมดคำพูด..จริงๆ

“คุณฆ่าผมเถอะ! ยังไงโรคนี้ก็รักษาไม่หาย ผมตายตอนนี้ จะได้ไปหาเมียผม คุณฆ่าผมเถอะ!”

หลงเซียวแสดงออกถึงความรังเกียจ ลำแสงสีแดงจาก ปืนสไนเปอร์เลงไปที่หน้าผากผู้ชายคนนั้น

พอผู้ชายคนนั้นถูกเล็งก็ขาอ่อนล้มลงกับพื้น ตามด้วย กางเกงที่เปียกเป็นวงกว้าง

“จู่ลั่วหาน เธอว่าฉันควรทำตามที่เขาต้องการไหม?”
ในใจเธอตื่นตระหนก “หลงเชียว ชีวิตแลกด้วยชีวิต คุณ บ้าไปแล้วเหรอ?”

งั้นลองดูไหมล่ะ ฉันจะแลกด้วยชีวิตไหม?” หลงเซียวไม่ ได้แสดงออกมากเกินไปตั้งแต่ต้นจนจบ น้ำเสียงยังคงเย็น ยะเยือกตลอดเวลา

ลั่วหานหายใจเข้าลึกๆ เธอคว้าแขนเสื้อหลงเชียวไว้ พูด ด้วยเสียงที่ได้ยินเพียงสองคน คุณจะทำอะไรกันแน่? คุณ ว่ามาสิ”

ในที่สุดท่านเขียวก็มีการแสดงออกทางสีหน้านิดหน่อย เขาแสยะยิ้มริมฝีปากบางวาดโค้งยิ้มน่ากลัวยิ่งกว่าความ ตาย น่าหลงใหลยิ่งกว่าซาตาน ในที่สุดเธอก็เข้าใจสักที ฉันต้องการให้เธอ .อยู่ข้างๆ ฉันอย่างเชื่อฟัง ถ้าออกไป แค่ครึ่งก้าว ฉันจะให้เธอเห็นผลที่ตามมาที่เธอแบกรับไม่ ไหว”

ฉู่ลั่วหานหัวเราะฮ่าๆ “ถ้าท่านเซียวอยากได้ซอมบี้ ฉันก็จะ ทำให้ปล่อยพวกเขาไปฉันจะไปกับคุณ

ความเครียดระหว่างคิ้วท่านเซียวจางหายไป “ดีมาก! เธอ

ไม่ได้โง่จนเกินไป”
ท่านเซียวโบกมือให้สไนเปอร์หยุดโจมตี ลำแสงสีแดง หายไปจากหน้าผากผู้ชายคนนั้น

ฉ่ลั่วหานหลับตา กัดฟันด้วยความแค้น “หลงเซียว คุณ เป็นปีศาจเหรอ? คุณเป็นปีศาจสินะ”

พี่เซียวโน้มตัว แขนสองข้างอุ้มฉู่ลั่วหานเข้ามาในอ้อม แขนตน เขาลดคางลง “ตอนนี้มากับปีศาจสิมาดูว่านรกเป็น ยังไง ให้เธอได้เปิดทัศนวิสัย”

ท่านเซียวผู้หยิ่งผยองอุ้มจู่ลั่วหานที่บาดเจ็บขึ้นมา ท่ามกลางสายตาที่ประหลาดใจ ชื่นชม หวาดกลัว..ของ ทุกคน เดินทีละก้าวไปยังประตูเฮลิคอปเตอร์อย่างมั่นคง

เสียงคำรามขนาดใหญ่ดังขึ้นอีกครั้งในพื้นที่หลายร้อย เมตร ฉู่ลั่วหานถูกหลงเซียวอุ้มไปบนห้องเครื่อง เธอนอน ราบลงบนโซฟาคู่ขนาดใหญ่ในห้องเครื่อง โซฟากว้างมาก ราวเพรียวของเธอนอนลงไปแล้วเหมือนนอนเตียงเดี่ยว โซฟาหนังมีพื้นผิวที่ดีเยี่ยม นอนลงไปแล้วด้านหลังรู้สึก สบายมาก

“เราไปกันได้”
หลงเซียวออกคำสั่ง คนขับเครื่องบินพยักหน้า สตาร์ท เครื่องบิน

เฮลิคอปเตอร์ค่อยๆ บินขึ้น ไม่นานก็ออกจากพื้นดิน คน และบ้านบนพื้นดินค่อยๆ เล็กลงเรื่อยๆ สุดท้ายก็กลายเป็น จุดดำเล็กๆ

แต่ว่า–

ตอนจู่ลั่วหานถอนหายใจมองออกไปนอกหน้าต่าง รู้สึก ซึ่งกับภูเขาอันงดงามตรงหน้า!

เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นภูเขาสูงตระหง่านเช่นนี้ สีเขียว เข้มทอดยาวไม่มีสิ้นสุด เหมือนทั้งโลกอยู่ภายใต้เท้า

ตนเอง

เฮลิคอปเตอร์ข้ามช่องเขาไป น้ำตกสองแห่งไหลลงมา เป็นสายน้ำสีเงินขนาดใหญ่ สาดน้ำครั้งใหญ่บนหิน น้ำพุใส ขนาดหนึ่งฟุตฝังอยู่ระหว่างโขดหิน สวยจนหายใจไม่ออก

“สวยมาก..”
เธอจับหน้าต่างตัวยมือข้างหนึ่ง อดไม่ได้ที่จะอุทานออก มา สายมาสายอย่าแสนนาม สวยอย่างน่าเกรงขามและ

ท่านเซียาอยู่ในตำแหน่งที่เธอมองไม่เห็น บนใบหน้ามี สวารมเสิ่นไหวที่หกได้ยาก เขาหันไปมองวิวทิวทัศน์นอก หน้าต่าน หนี้เหมือนในดวงตาของเธอ ถือว่าเป็นการเที่ยว

ูส่หวานนึกได้ ที่หลงเซียวมาที่นี่ต้องไม่ใช่ผ่านมาแน่ๆ ต้องมาเพราะเราหรือว่า…หลงเซียวเป็นห่วงเธอเหรอ?

ทันใดนั้นส่งหานก็รู้สึกผิดรู้สึกเสียใจ เธอมองไปที่ ใบหน้าเย็นชาของหลงเชียว พูดขึ้นอย่างไม่ค่อยเป็น ธรรมชาติ เมื่อกขอบคุณนะ

ท่าเตียวเสียงฮึดสัดเป็นชา “อยากฆ่าฉันล่ะสิ”

“พูดจริงๆ ไม่เชื่อด้วยหรอ

เฉลิคอปเตอร์มินเป็นเวลาหลายชั่วโมง ท่านเชียวกลัว แขนเราจะเป็นอะไis ให้เฮลิคอปเตอร์จอดที่เมืองที่ใกล้ที่สุด พาเธอไปโรงพยาบาลเพื่อพันแผลใหม่

จู่ลั่วหานนอนอยู่โรงพยาบาล ในขณะนี้ จู่ๆ เธอก็รู้สึก ชื่นชมตัวเอง จะว่าอย่างไรดี?

มีสงครามนิดหน่อยของความยิ่งใหญ่และความสลดใจ

ของแพทย์ที่สนามรบ

ท่านเซียวนั่งโซฟาในห้องผู้ป่วย ขมวดคิ้วอย่างไม่อดทน “จู่ลั่วหาน เธออยากให้มันฟันเธอตายเหรอ?”

หม?

ฉู่ลั่วหานหัวเราะอย่างกระฉับกระเฉง ดวงตาวาดโค้งยิ้ม ได้กวนโอ๊ยมาก “เปล่า โดนฟันตายครั้งเดียวไม่มีความ หมาย ให้ทรมานอย่างช้าๆ ดีกว่า”

ท่านเซียวพูดเรียบๆ “ถ้าอยากให้เป็นแบบนี้ ฉันจะฟัน หัวหน้าที่ดีของเธอสักที แบ่งปันความเจ็บปวดให้พวกเธอ

ดีไหม?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ