ตอนที่ 56 รุกล้ำเข้าไปในดินแดนส่วนตัวของเธอ

ตอนที่ 56 รุกล้ำเข้าไปในดินแดนส่วนตัวของเธอ

ถูกเขาดึงมือออกจากงานเลี้ยง เธอหนาวจนอยากรีบ หาผ้ามาห่อตัวเองแน่นๆ แต่เทียบกับร่างกายที่หนาวเย็น ความเย็นชาในดวงตาของหลงเซียวในตอนนี้ทำให้รู้สึก หนาวสั่นมากกว่า

ทำไมเขาต้องแสดงสีหน้าท่าทางแบบนี้ออกมา? คนที่ เพิ่งทำตัวสนิทสนมกับโม่หรูเฟยต่อหน้าคนในตระกูลฉู่ก็ คือเขา!

พวกเขาแต่งงานกันมาสามปี คนนอกไม่รู้ แต่คนใน ตระกูลฉู่ร้

เขาไม่เหลือเกียรติอะไรให้เธอเลยสักนิด

คิดถึงตรงนี้แล้ว ฉู่ลั่วหานไม่สนความเหน็บหนาวบน ร่างกาย ดิ้นรนอย่างหนัก “หลงเชียว จำเป็นต้องทำแบบ นี้ไหม? คุณตบหน้าฉันในที่สาธารณะ ตอนนี้มาช่วยฉัน มันหมายความว่าไง? ตบหัวแล้วลูบหลังเหรอ? ทำให้ฉันรู้สึกขอบคุณ?”

ดวงตาดำสนิทเหมือนหินออบซิเดียนของหลงเซียว เกิดการสั่นไหวในตอนกลางคืน “พูดแบบนี้ เธออยาก กลับไปขายขี้หน้าคนอื่นต่อเหรอ? กระโดดลงไปอีกครั้ง ยืนยันว่าเธอป่วยทางจิต? หรือเธออยากกลับไปทำให้แม่ เลี้ยงและน้องสาวเธออับอายในที่สาธารณะ? คู่ลั่วหาน เธออ้างว่าตัวเองฉลาดและใจเย็น พอเห็นวันนี้ เธอทำให้ ฉันเปิดหูเปิดตา!”

ฉู่ลั่วหานตกใจกับคำพูดของเขา ไม่ใช่คำประชดของ เขา แต่คุณชายหลงที่พูดน้อยคนนี้พูดออกมาทีเดียว หลายคำจริงๆ เสียงทุ้มต่ำนุ่มนวลเหมือนไวน์แดงของ เขา ในความหนามีความเย็นชา ทุกคำเข้าไปในหูทำให้ รู้สึกมีเสน่ห์อย่างเป็นธรรมชาติ

“มองอะไร?” เสียงเขายังคงเย็นยะเยือก

ฉู่ลั่วหานเลิกคิ้วเล็กน้อย เชิดคางขึ้น มองใบหน้าหล่อ สามมิติงดงามของเขา โครงหน้าแกะสลัก ไม่เคยเหนื่อย ที่จะดูดี “หลงเซียว คุณเป็นคนมีสองบุคลิกเหรอ?”
คิ้วโค้งเรียวของหลงเชียวขมวดแน่นอีกครั้ง “เธออยาก พูดอะไร?

“อ๊ะ!”

ทันใดนั้นเธอก็กดเสียงต่ำร้องออกมา จู่ๆ ก็หยุดการเดิน หลงเชียวจับแขนเธอไว้แน่น ยืดหลังตรง “เป็นอะไร?”

เท้า

เธอบอกว่าเท้า เขาก็กัมศีรษะมอง เธอเท้าเปล่า เท้า เล็กขาวเหยียบก้อนกรวด นิ้วเท้ากลมสวยน่ารักเหมือน หยกเอียงเล็กน้อยเพราะเจ็บ นิ้วเท้าที่เหมือนตุ๊กตา น้อยเงยขึ้นมา ยิ่งน่ารักขึ้นเรื่อยๆ ผิวเธอขาวมาก เท้าก็ ยิ่งขาวมาก

เท้าที่สวมรองเท้าเบอร์ 36 ไม่สมดุลกับความสูงของ เธอ เพียงแค่มองเท้าคู่นี้ สวยเหมือนหยกที่แกะสลัก ประณีต

ยัยผู้หญิงที่ม!
ท่านเซียวโน้มตัวไปโอบเอวเธออุ้มขึ้นมาอย่างทน ไม่ไหว การอุ้มที่แข็งแรง ขาสองข้างอยู่กลางอากาศ เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดหนาอุ่น

เนื้อแนบเนื้อ หัวใจแนบหัวใจจู่ๆ ได้สัมผัสอย่างใกล้ชิด หูของคู่ลั่วหานก็ร้อนระอุเล็กน้อย

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น? คุณชายตระกูลหลงอุ้มจู่ลั่วหาน จริงๆ เหรอ? ทั้งคู่สนิทกันขนาดนี้เลย?”

“ผู้หญิงข้างกายหลงเซียวอัปเดตเร็วกว่ากระเป๋าชา แนลอีก อย่าว่าแต่อุ้ม คนที่เคยนอนด้วยก็ไม่รู้ตั้งเท่าไร”

“แต่เมื่อกี้เขาอยู่กับโม่หรูเฟยนะ และทั้งคู่ก็มีความ สัมพันธ์มั่นคงด้วย โม่หรูเฟยท้องลูกของเขาอีกต่างหาก เขาทำแบบนี้เกินไปหรือเปล่า?”

“ไม่รู้! หลงเซียวจะปกป้องผู้หญิงคนหนึ่งทั้งชีวิต? ฝัน ไปหรือเปล่า? โม่หรูเฟยสิบคนก็อยู่กับเขาไม่ได้ตลอด ชีวิตหรอก ฉันเดาว่าจู่ลั่วหานก็เป็นชู้เขาเหมือนกัน สนุก ที่จะเล่นด้วย เปลี่ยนรสชาติไง”
“ก็จริง โม่หรูเฟยกับจู่ลั่วหานต่างกันอย่างชัดเจน เธอ เอาอะไรมาเทียบกับดาราหนังต่างประเทศ?”

เสียงกระซิบดังมาจากฝูงชนผู้หญิง ในขณะที่ทั้งสอง เดินออกไปไกล เสียงบทสนทนาก็ยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ จู่ลี วหานอยู่ในอ้อมกอดเขา โกรธจนไหล่สั่นเทิม ในดวงตา มีความโกรธเคืองขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

“หลงเซียว มันคือจุดประสงค์ของคุณใช่ไหม?”

เธอถามแบบนี้ หลงเซียวเกือบทั้งเธอไว้กับพื้น “ยัง

ไง?”

จริงๆ ด้วย!

เธอยิ้ม กระชับเสื้อผ้าให้แน่น แนบชิดเขาเพื่อให้ ร่างกายอบอุ่น “ดีมาก ไม่พลาดโอกาสที่จะดูถูกฉัน เหมาะกับนิสัยคุณชายหลงอย่างคุณดี ได้ สนุกกับมันให้ เต็มที่ รอให้คุณเล่นจนพอใจอย่าลืมบอกฉันทันที ฉันจะ เตรียมข้อตกลงการหย่ารอคุณ”

ยัยที่มบ้าน ไม่พูดถึงการหย่าสักสามวันผิวหนังจะคันหรือไง!

เบนท์ลีย์สีดำที่จตงหมิงขับมาจอดอยู่ริมถนน เห็นหลง เซียวอุ้มฉู่ลั่วหานออกมา เขาก็เปิดประตูหลังรถ หลง เซียวไถลแขน ฉู่ลั่วหานถูกโยนเข้าไป

การกระทำนี้ เขาทำได้คล่องมาก

หลงเซียวไม่ได้นั่งเบาะหลัง และปิดประตูรถไป “อาหมิ ง ยึดโทรศัพท์ของทุกคนที่นี่ทั้งหมด คนที่ถ่ายรูปในวันนี้ จัดการให้ฉันด้วย”

จี๊ตงหมิงพยักหน้า “ครับ! เจ้านาย!”

เสื้อผ้าของหลงเซียวเปียกชุ่มเพราะเสื้อผ้าที่เปียกของ เธอ พอวางเธอลง ลมเย็นก็พัดมา ความหนาวเย็นพุ่งสูง

ขึ้น

ยัยที่มนี่ เกรงว่าจะยิ่งหนาวกว่า

ขมวดคิ้ว ท่านเซียวไม่พอใจอย่างมาก
“งั้นเจ้านาย ใครขับรถครับ? คุณดูเหมือนจะดื่มเหล้า

ไป..” อ๊ะ!

ให้ตายเถอะ!

หลงเซียวควักโทรศัพท์ออกมา “เสี่ยวจื้อ ฟังนะ….”

ท่านเซียวมอบหมายงานให้คุณชายสองของตระกูล หลง และบอกหลงจื้อว่าถ้าเรื่องนี้จัดการไม่สะอาด หมดจด งานเลี้ยงตระกูลหลง เขาจะเตรียมตำแหน่งที่ดี

ให้กับเขา

หลงจื้อถูกทิ้งให้จัดการกับความยุ่งเหยิง จตงหมิง

สตาร์ทรถ

“เปิดเครื่องทำความร้อน”

“ครับ”

“เปิดมากกว่านี้หน่อย”

..แต่มันมาก….ครับ!”
จู่ลั่วหานและหลงเชียวนั่งอยู่เบาะหลัง เสื้อผ้าที่เปียก โชกของเธอนั่งลงแล้วเหมือนเป็นสระน้ำ เบาะหนังเปียก โชกเป็นวงกว้างเพราะเธอ คราบน้ำแพร่กระจาย ชะล้าง ที่นั่งขนาดกว้าง

เธอขยับไปด้านข้าง กลัวว่าเดี๋ยวกางเกงของหลงเซียว จะเปียก

“เจ้านาย ไปไหนครับ?”

ดวงตาหลงเซียวเย้ยหยัน “เธอพักที่ไหน?”

นี่จะไปส่งเธอกลับบ้าน?

ฉู่ลั่วหานพูดชื่อชุมชน

หลงเซียวมองไปข้างหน้าอย่างต่อเนื่อง “ไปที่ที่เธอ

บอก”

จ๊ก ตงหมิง “..ครับ เจ้านาย”

เจ้านายจะไปส่งคุณนายใหญ่กลับบ้านเธอ? เป็นครั้งแรกในรอบสามปีไม่สิ เป็นข่าวใหญ่ในรอบศตวรรษเลย

สองคนเบาะหลังเงียบไม่พูดไม่จา เงียบเหมือนช่องแช่ แข็ง แต่ตงหมิงที่ขับรถรู้สึกโลกใบนี้งดงามขึ้นมา

สภาพแวดล้อม ไฟถนนค่อนข้างสลัว มีต้นไม้น้อยมาก

สถานบันเทิงกลางแจ้งเกือบเป็นศูนย์

เธออยากอาศัยอยู่ที่นี่มากกว่าที่คฤหาสน์ หาความโหด

เหี้ยม!

“ลงรถ

ฉู่ลั่วหานเปิดประตูรถออก แค่ก้าวเท้าลงมา ใครจะไปรู้ ว่าหลงเซียวก็ตามลงมาด้วย

“คุณลงมาทำไม?

หลงเซียวเงยศีรษะขึ้นมองอาคารอพาร์ทเมนท์ที่เธอ อาศัยอยู่ ริมฝีปากบางเย็นชาไม่มีรอยยิ้ม “นี่คือการ ตอบแทนพระคุณที่ฉันช่วยเธอไว้?”
หลงเชียว นี่มันอพาร์ทเมนท์ของฉัน ไม่ใช่คฤหาสน์ คุณ ไม่ได้มีห้องเยอะขนาดนั้น”

สามปีที่ผ่านมาหลงเชียวไม่เคยนอนห้องเดียวกับเธอ มาก่อนaพาร์ทเมนท์เดี่ยวของเธอไม่มีห้องสำหรับแขก

ต้วย

“กังวลใหญ่เลยนะเขาเย้ยหยันและประชดประชัน หันหลังกลับและสั่งจองหมิงทันที “พรุ่งนี้มารับฉัน เอา เสื้อผ้าสะอาดมาชุดหนึ่งด้วย

ได้ครับ เจ้านาย

จงหมิงคราวนี้ได้เห็นดอกไม้บานในฤดูใบไม้ผลิแล้ว! แม้แต่การรายงานผลตั้งเดิมก็เปลี่ยนไป กลัวว่าพวกเขา จะมีคนเสียใจรับเข้าไปในรถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว

ลั่วหานยังไม่มีสติกลับมาร่างก็ถูกเขาอุ้มขึ้นมาอีกครั้ง อ้อมกอดหนากว้างของเขา กลิ่นอากาเว่สามส่วนที่คุ้น เคยนั้น เหมือนยาพิษ
ขึ้นลิฟต์ไปแล้ว ฉู่ลั่วหานมองเลขชั้น 16 เข้าไปใกล้ที ละนิด ลมหายใจและการเต้นหัวใจเขาไม่เปลี่ยนแปลง เลย แต่เธอสับสนวุ่นวายทั้งหมด

“หลงเซียว ฉันไม่เข้าใจจริงๆ คุณคิดจะเล่นอะไรกันแน่” เธอพูดขึ้นอย่างไม่มีปีมีขลุ่ย

“คนที่คิดจะเล่นน่ะคือเธอ”

สรุปออกมาอย่างทรงพลัง ทั้งคู่ก็ตกอยู่ในความเงียบ

ประตูลิฟต์เปิดขึ้น หลงเซียวเดินออกจากลิฟต์ ยืนอยู่ หน้าประตูห้องเธอ “ลู่ลั่วหาน ออกจากตระกูลจู่ อาศัยอยู่ ในที่แบบนี้ในตอนนี้ เธอคิดจะทำอะไร?”

“ฉันชอบอยู่ที่นี่”

“ดีมาก เปิดประตูสิ”

เดี๋ยวนะ เปิดประตู?กระเป๋า โทรศัพท์ กุญแจของเธอทั้งหมดอยู่ที่สาน 1TALOV

เลี้ยง

ลั่วหานกัดฟัน ยากที่จะซ่อนความกระอักกระอ่วม

“ฉัน ไม่ได้เอากุญแจมา

สีหน้าท่าทางของท่านเชียวมีตมนตาม ประตูหัองของ ลั่วหานไม่มีรหัส ต้องใช้กุญแจ แต่คืนนี้เขาก็ต้องเข้าไป เหมือนกัน

ไปหาอสังหาริมทรัพย์เอากุญแจสำรอง”

ครั้งนี้จู่ลั่วหานเงียบกว่าเดิม คราวที่แล้วรกญแจกิ บล็อก เธอโกหกอสังหาริมทรัพย์ว่าเธอเป็นเจ้าของ ตอน นี้จะต้องถูกค้นพบความจริงถ้าไปอีกก็เ

“ฉัน….ไม่มีกุญแจสำรอง”

หลงเชียวปล่อยแขนทั้งเธอไว้กับพื้น โกรธจนเสีหน้าไร้ อารมณ์ จู่ลั่วหาน ลูกไม้นี้เธอกล้าที่จะใช้มัน เหรอ? ฉันให้เวลาเธอสามนาที”
ีลั่วหานกัดปากแน่น “เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน”

โทรศัพท์ไป อสังหาริมทรัพย์ก็ขึ้นมา

เพื่อรักษาหน้า คู่ลั่วหานไม่ได้พูดอย่างชัดเจนมากนัก เมื่ออสังหาริมทรัพย์ขึ้นมาก็เห็นชายหนุ่มรูปงามยืนอยู่ ข้างๆ ฉู่ลั่วหาน ก็รีบยิ้มกว้างพูดขึ้น “คุณฉู่ ท่านนี้คือสามี คุณเหรอ? เพิ่งเคยเจอเป็นครั้งแรก”

พูดไร้สาระมากจริง!

“คือว่า ฉันลืมหยิบกุญแจมาด้วย คุณช่วยฉันเปิดประตู หน่อย

คราวนี้ ฉู่ลั่วหานจิตใจเด็ดเดี่ยวไม่ได้

อสังหาริมทรัพย์ไม่ได้แฉเธอต่อหน้า เปิดประตูให้อย่าง คล้อยตาม ยิ้มพูด “คราวหน้าจะเพิ่มกุญแจให้ดอกหนึ่ง ทั้งคู่ต้องพกมาอย่างน้อยหนึ่งดอก เมื่อก่อนเด็กผู้หญิงที่ อยู่ที่นี่ก็มักจะลืมเอากุญแจมาบ่อยๆ!”
เชี่ย! พูดไร้สาระมากจริง!

หลงเซียวขมวดคิ้วแน่น บ้านโทรมแบบนี้ แค่เช่ามาเห

รอ?

แต่ก็ไม่เป็นอะไร ไม่นานเจ้าของบ้านหลังนี้ก็จะเปลี่ยน ชื่อแล้ว

เข้าประตูไป หลงเชียวเห็นพื้นที่ส่วนตัวของฉู่ลั่วหาน ห้องไม่ได้ถือว่าเก่าแก่ แต่ตกแต่งอย่างหยาบๆ โชคดีที่ เธอจัดห้องได้ดีมาก ทุกที่มีความละเอียดอ่อนของสาว น้อย

บนโต๊ะอาหารในห้องรับแขก มีดอกลิลลี่ในแจกัน ดอกไม้ มีกุหลาบสองดอกคั่นกลาง ช่อดอกไม้ธรรมดา มาก แต่มองไปมองมา ท่านเซียวก็ได้ลิ้มรสที่แปลกแต่

สบายใจ

นั่นมัน….เป็นรสชาติของครอบครัว

เธอสวมสลิปเปอร์ของเธอ ร่างเพรียวไปไหนมาไหน อย่างอิสระในพื้นที่ของตัวเอง แต่ชายร่างสูงยืนอยู่ในห้องรับแขก สายตายังคงไม่แยแส

เธอเทน้ำเดือดแล้วประคองไว้ในมือให้ความอบอุ่นแก่ ตัวเอง พูดขึ้นอย่างช้าๆ และจริงจัง–

“ท่านเซียว คืนนี้ถ้าคุณอยากอยู่ที่นี่ โปรดเตรียมใจให้

พร้อม”

ท่านเซียวมองริมฝีปากที่พูดพล่อยของเธอแล้วอยากจะ ปิดมันไว้จริงๆ!

“บ้านฉันไม่มีสลิปเปอร์ของผู้ชาย”

“บ้านฉันไม่มีชุดนอนผู้ชาย”

“บ้านฉันไม่มีแชมพูสระผม ผ้าขนหนูและครีมอาบน้ำ ของผู้ชาย”
“บ้านฉันไม่มีแปรงสีฟันสำรองด้วย”

ในที่สุดท่านเซียวก็หมดความอดทนหลังจากที่เธอบอก ว่าบ้านเธอไม่มีนั่นไม่มีนี่ เขาจับไหล่ฉู่ลั่วหานอย่างเย็น ชา สายตาขุ่นเคือง “จู่ลั่วหาน คืนนี้เธออยากตายเหรอ”

จู่ลั่วหานจ้องมองดวงตาเขาตรงๆ “ท่านเซียวบีบคอฉัน

ให้ตาย ของเหล่านี้ก็ยังไม่มีอยู่ดี”

ท่านเซียวโน้มตัวลงไป เข้าใกล้ใบหน้าเธอทีละนิด “มี อย่างหนึ่ง อย่างน้อยเธอก็มี”

แววตาและน้ำเสียงของเขามีความอาฆาต

เธอถามอย่างไม่สบายใจ “อะไร?”

นิ้วยาวของเขาบีบคางเธอแน่น เอียงมุมปากอย่างเลว

ร้ายและล่อลวงใจสุดๆ “เตียง”
I หลงเชียว คุณ …คุณจะทำอะไร?”

หลงเชียวเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว เธอถอยหลังหนึ่ง ก้าว ในไม่ช้าก็ถอยหลังไปที่ประตูห้องนอน หลังเธอแนบ กับประตูสาบานให้ตายก็ไม่ยอม “คืนนี้ ไม่ได้!”

“ฉันได้ทุกคืน!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ