ตอนที่ 50 กุหลาบหนึ่งหมื่นดอกในโรงพยาบาล

ตอนที่ 50 กุหลาบหนึ่งหมื่นดอกในโรงพยาบาล

สิ่งที่เป็นของผม สักวันก็ต้องได้

หลังจากวุ่นวายกับการทำงานมาทั้งวัน จู่ลั่วหาน เอนกายบนราวระเบียงในโรงพยาบาลและนึกถึงสิ่งที่ถัง จิ้นเหยียนพูด

มีแสงตะวันยามพระอาทิตย์ตกในท้องฟ้าตะวันตก จู่ ลั่วหานวางมือข้างหนึ่งไว้ในกระเป๋าเสื้อคลุมสีขาว ของเธอและอีกมือหนึ่งถือกาแฟร้อนที่เพิ่งรินมา มองดู พระอาทิตย์ยามเย็นอย่างเงียบๆ

ทันใดนั้นเธอนึกถึงเรื่องราวหลายปีก่อนที่เธอเรียนอยู่ ที่สหรัฐอเมริกา เธอมักจะหมกมุ่นอยู่ในห้องสมุด ห้อง ปฏิบัติการ ห้องเรียนและที่พัก ทุกวันวันที่ยุ่งวุ่นวาย(ไม่ ว่างมีอะไรทำมากมาย) ไม่มีเวลามานั่งเพ้อเจ้อ ในเวลา นั้นเธอเหนื่อยมาก แต่ วันเวลาเหมือนเหยียบเมฆสบาย ๆ ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข อิสระและเรียบง่ายมาก
แต่ตอนนี้ ทุกอย่างเปลี่ยนไป และเวลาของเยาวชนเดิน หน้าต่อไปห่างไกลจากเธอมากไปทุกที่ ความเหนื่อยล้า และความเบื่อหน่ายเต็มอยู่บนใบหน้าของเธอ แทบจะ ไม่มีร่องรอยความไร้เดียงสาเลย

จากนั้น เป็นการได้พบเจอครั้งแรกกับหลงเชียว

พบกับเขา ชีวิตของเธอกลายเป็นเส้นตกราง พุ่งไปพุ่ง มา ควบคุมไม่ได้

ถ้าชีวิตเหมือนแค่ครั้งแรกที่เจอ มันจะดีแค่ไหน?

เขายังคงเป็นผู้ชายเสื้อขาวสะอาด เดินผ่านเธออย่าง ท้ายเรือ

อากาศได้เตะต้องกลิ่นหอมหลงเหลือของวันเวลา สลัก รูปของเขาไว้ในใจเธอ…เธอจึงต้องถนอมรักษามันไว้ ให้มันเป็นการพบเจอที่บังเอิญ เป็นช่วงเวลาในความทรง จำที่ยากที่จะลบเลือน

จะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา? หากไม่มีสิ่งนั้นในภายหลัง
จู่ลั่วหานหยิบกาแฟจิบลิ้นอันขมขึ้นของเธอ เธอลืมใส่ น้ำตาล

จำได้ว่า เขาไม่ใส่น้ำตาลลงในกาแฟของเขา เขาชอบ ที่จะลิ้มรสความขมขื่นจริงของกาแฟ เขาชอบที่จะดื่ม กาแฟอย่างช้า ๆ จิบทีละคำ และเขาดื่มแค่กาแฟจาเม กาบลูเมาท์เท่น

กาแฟบดสดใหม่ พร้อมกับกลิ่นหอมที่ละเอียดอ่อน จะ ทำรู้สึกหลงไหลเมื่อวางในถ้วยของเขา

ไม่รู้ว่า…

เขากำลังทำอะไรในเวลานี้

เขาจะคิดถึงอะไรบ้างในบางครั้งหรือไม่?

“คุณหมอ ? ทำไมคุณอยู่ที่นี่คนเดียว?” ถ้ามีคน ขัดจังหวะความคิดของจู่ลั่วหานทันใดนั้น เธอก็ไม่รู้ว่า เธอจะอยู่ที่นี่แค่ไหน

จู่ลั่วหานเงยหน้าขึ้นมองหญิงตั้งครรภ์ที่สามีของเธอป่วย เธอยิ้มเล็กน้อย ไม่มีอะไร ทำไมคุณมาที่นี่?”

ผู้หญิงคนนั้นถือถุงพลาสติกในมือของเธอ เต็มไปด้วย ของต่างๆ “ฉันถามมาหลายคน จึงรู้ว่าคุณอยู่ที่นี่และใน ที่สุดก็พบคุณ ขอบคุณวันนั้นมาก ตอนนี้สามีของฉันพัน ขีดอันตรายแล้ว อาการของเขาก็มั่นคงแล้ว ขอบคุณมาก

จู่ลั่วหานถูกทรมานด้วยการนินทาและการเสียงด่าทอ มาเป็นเวลาสองหรือสามวัน และในที่สุดก็ได้ยินประโยค ที่ทำให้อบอุ่นหัวใจ และรู้สึกเป็นอย่างมาก “ดีมากเลย คุณเป็นผู้หญิงที่ตั้งครรภ์และควรพักผ่อนให้เต็มที่”

ผู้หญิงคนนั้นยิ้มและพยักหน้า “คุณหมอจู่พ่อแม่ของ ฉันมาเยี่ยมสามีจากบ้านเกิดของฉัน นี่เป็นผลิตภัณฑ์ พิเศษจากบ้านเกิด ฉันขอให้พวกเขาเอามา คุณ…อย่า รังเกียจ”

เธอยื่นถุงพลาสติกให้ฉู่ลั่วหานด้วยมือทั้งสองด้วยรอย ยิ้มอันบริสุทธิ์จากใจของเธอ
จู่ลั่วหานไม่สะดวกที่จะปฏิเสธอีก จึงรับมันไว้ “ขอบคุณ นะ ฉันจะกินมันให้หมด”หญิงสาวยิ้มเล็กน้อย คิดทบทวน สักพัก “คุณหมอจู่ บางสิ่งบางอย่าง….ฉันเชื่อว่ามันไม่ เป็นความจริง….คุณหมอฉู่ เป็นหมอที่ดีและเขาจะไม่ทำ อะไรเลวร้ายอย่างแน่นอน!”

จู่ลั่วหานคิดไม่ถึงจริงๆว่า เธอจะช่วยเธอลบล้างคำใส่

ร้าย

“ฉันได้เขียนสิ่งที่คุณพูดกับฉันในกลุ่มเพื่อนอันน้อยนิด ของฉันแล้ว แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่ฉันหวังว่า ฉันจะช่วยคุณได้ คุณหมอฉู่สู้ๆนะคะ!”

เธอกำกำปั้นของเธอ เพื่อให้กำลังใจเธอ

ฉู่ลั่วหานพยักหน้า “โอเค สู้ๆ ! คนจะเป็นแม่ก็ต้องสู้ๆ!”

เมื่อนำผลิตภัณฑ์พิเศษจำนวนมากกลับไปที่ทำงาน จ้าวเหมียนเหมียนและจี้ซือหยู่รู้สึกอิจฉา” สายตาของคน ดูช่างเฉียบคม! คุณหมอ อย่ายอมแพ้!”
“สายตาของคนดูมีความคมชัดจริงๆ แม้แต่คุณหมอ ชอบกินปลายังรู้กัน ปลาแห้งเหล่านี้เพียงพอสำหรับคุณ ที่จะกินเป็นเวลาครึ่งเดือน”

จริง ๆ ด้วย แล้วเมื่อเปิดถุงพลาสติก กลิ่นคาวสด ๆ นั้น ก็ได้โชยมา ที่แท้บังเอิญจัง

“เยอะเกินไปแล้ว ฉันกินคนเดียวไม่หมดหรอก แบ่งให้

พวกคุณหน่อย”

ฉู่ลั่วหานค้นหาถุงพลาสติกที่สะอาดและแบ่งปลาแห้ง

ออกเป็นสามส่วน

“ว้าว! คุณหมอ จู่ ฉันหวังว่าจะมีคนมอบผลิตภัณฑ์พิเศษ

ให้คุณทุกวันในอนาคตนะ!”

จะซื้อหยู่พูดว่า “คุณไม่จำเป็นต้องแบ่งให้เยอะขนาดนี้ มั้ง? คุณเอามันกลับไปกินกับครอบครัวของคุณเถอะ ก็ ไม่ได้มากนิ”

ฉู่ลั่วหานปิดผนึกกระเป๋าอีกครั้ง “ฉันอาศัยอยู่ด้วยตัว เอง เมื่อฉันกินอิ่มก็เหมือนอิ่มทั้งครอบครัว ไปแบ่งให้ใคร?”จ้าวเหมียนเหมียนหัวเราะคิกคัก “งั้นฉันก็ไม่ได้ เกรงใจแล้วนะ แม่ฉันทำปลาได้อร่อยมาก ไว้มีโอกาสมา

ให้พวกคุณลองชิมดู

แม่…คำคำนี้ ไกลแสนไกล

ฉู่ลั่วหานลูบคอของเธอ “เลิกงานแล้ว เจอกันพรุ่งนี้”

จี้ซือหยู่ผลักเธอออกไปเก็บของ “รีบหนีอย่างรวดเร็ว มันจะน่าสังเวช ถ้ายมราชเกาดึงคุณให้ทำงานล่วงเวลาก็ ซวยแล้ว”

“ยมราชเกา คุณหมายถึงรองผู้อำนวยการเกาเหรอ”

“ไม่แหงนะสิ! นี่เพิ่งเข้าออฟฟิศมาแค่สองสามวัน ชื่อ เสียงของเธอก็ดังแล้ว ตอนนี้ทั้งแผนกกลัวเธอ ถ้า สถานการณ์นี้ยังคงดำเนินต่อไป ฉันคิดว่าต่อไปเธอจะ ถูกคนอื่นถล่ม”

ฉู่ลั่วหานออกจากงานพร้อมกับกระเป๋าแล้วขับรถกลับ

บ้านช้าๆ
ไม่ได้กลับมาหลายวันแล้วและบ้านก็ร้างมาก ในห้อง ครัวหม้อและเครื่องครัวดูเงียบเหงา ในห้องนั่งเล่น ดอกไม้ในแจกันนั้นเหี่ยว หน้าต่างที่ลืมปิดลมและฝนได้ เขามา หนังสือไม่กี่หน้าที่ไม่ได้ปิดถูกฝนซาเปียกแล้ว แห้ง กระดาษดูเหี่ยวย่น

ดูเหมือนจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่บางสิ่งมีการ เปลี่ยนแปลงจริง ๆ

หู-

สูบลมหายใจขนาดใหญ่ จู่ลั่วหานถอดเสื้อกันลมออก แล้วแขวนไว้บนไม้แขวนเสื้อ และเริ่มทำความสะอาด ห้อง เคลียดอกไม้เหี่ยวแห้งปิ้ง เทน้ำทิ้ง ถูพื้น และ ทำความสะอาดสิ่งที่เหลืออยู่ในตู้เย็นหลังจากยุ่งไปสัก พัก ได้ขยะขนาดใหญ่สองถุง

วางขยะไว้นอกประตู เธอถอดปลอกหมอนและ ผ้าปูที่นอนออกแล้วนำไปทำความสะอาด

นำชุดสกปรกเข้าไปในเครื่องซักผ้า ฉู่ลั่วหานมองไปที่ ห้องที่สะอาดใหม่ด้วยแขนสะเอว รู้สึกพอใจมากเอากระเป๋า เปลี่ยนรองเท้าแล้วลงไปข้างล่างพร้อมกับ ขยะ

ไปซุปเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้อของเพื่อเติมเต็มตู้เย็น ก่อน เธอซื้อคือกเทลสีสดใสสองสามขวดแล้วกลับบ้าน พร้อมถุงช้อปปิ้งขนาดใหญ่ ระหว่างทางเธอเห็นป้าขาย ดอกไม้รถเต็มไปด้วยดอกกุหลาบ ลิลี ดอกทิวลิป ดอก คาเนชั่น กลิ่นหอมและกลิ่นหอมรวมกัน และมีการผสม ผสานสีเข้าด้วยกัน ทำให้ฉากฤดูใบไม้ผลิอบอุ่นเต็มไป ในบรรยากาศ

“คนสวย ซื้อดอกไม้สองสามช่อไหม มีราคาถูกสำหรับ คุณ”

่ลั่วหานเลือกดอกลิลี่มาสองสามดอกและดอกทิวลิ ปมาสองสามดอก เธอไม่ได้ซื้อดอกกุหลาบเพียงอย่าง เดียว เธอไม่ได้ต่อรองราคาตอนชำระเงิน ป้าผู้ขาย ดอกไม้ยิ้มและดึงกุหลาบสองดอกโดยสมัครใจ “คนสวย นี่ มอบให้คุณ กุหลาบ ควรซื้อให้เป็นของขวัญหรือรอ ใครสักคนมอบให้”
หลังจากกล่าวขอบคุณเสร็จ เธอโซเซไปบ้านพร้อมถุง ช้อปปิ้งด้วยมือเดียวและอีกมือถือดอกไม่

ดอกกุหลาบ มอบให้คนอื่น หรือรอคนอื่นมอบให้?

จู่ลั่วหานอยากหัวเราะเธอไม่เคยได้รับดอกกุหลาบใน ชีวิตเลยระหว่างเดินทางกลับบ้าน จู่ลั่วหานมักจะรู้สึกว่า มีใครบางคนติดตามเธออยู่ข้างหลัง มีคนหนึ่ง ตามก้าว ของเธอเร็วหรือช้าลงอย่างเห็นได้ชัด

จู่โจมเธอ!

ใจของฉู่ลั่วหานเครียด หรือว่าเป็นคนครั้งก่อน?

พวกเขามาจากไหนเป็นใครกัน? ทำไมเธอถึงพบเธอได้ ทุกที่?

ไป มันสายเกินไปแล้วยังห่างไกลจากบ้าน คู่ลั่วหาน คิดได้หนึ่งแผน ที่วางถุงช้อปปิ้งลง หยิบโทรศัพท์มือถือ ออกมาและแสร้งทำเป็นรับสาย เปิดเสียงดังมาก

“โอ้ย…จะถึงแล้ว คุณอยู่ข้างหน้าใช่ไหม?รีบมารับฉันเร็ว ๆ? แขนของฉันเมื่อยมากแล้ว เร็วๆสิ วิ่งมาก็ได้!”

เมื่อเธอตะโกนแบบนี้ เงาที่ซ่อนอยู่ในความมืดหยุด เคลื่อนไหว และจู่ตัวหานก็ยกกระเป๋าชือปปังอีกครั้งแล้ว เดินออกไป

พิงหลังไว้ในประตู เธอหลับตาและสูดหายใจลึก ๆ ด้วย ความกลัว เมื่อก็มันน่าตื่นเต้นและน่าสะพรึงกลัวมาก ใน ตอนนี้เธอกลัวจะวิญญาณของเธอจะบินหนีไปแล้ว

ใครกันที่กำลังติดตามเธอ? เธอจะต้องรู้ให้ได้ มิฉะนั้น

วันที่ต้องใช้ชีวิตด้วยความกังวลใจจะสิ้นสุดเมื่อไหร่?

วางดอกไม้ในแจกันและเตรียมที่จะเอาผ้าปูที่นอนที่ล้าง แล้วออกมา ทันใดนั้นโทรศัพท์ดังขึ้นและเสียงกรึ่งดังขึ้น ทำให้เธอกลัวจนเกือบจะนั่งลงบนพื้น

บนหน้าจอ เป็นหลงเชียว
“สวัสดี เสียงของเธอสงบ %3D

“ทำไมคุณยังไม่กลับมา?”

หลงเซียว ซักถาม ไม่เคยนุ่มนวลเหมือนที่ผ่านมา

ฉู่ลั่วหานถือโทรศัพท์ไว้บนไหล่ หยิบผ้าปูเตียงและ ปลอกหมอนออกมาด้วยมือทั้งสองและเตรียมพร้อมที่จะ ไปตากให้แห้ง “ฉันย้ายกลับไปที่บ้านของฉันและหลงจื้อ คงไม่ไปวิลล่าอีกแล้ว เราไม่จำเป็นต้องแสดงอีกต่อไป”

หลงเชียวที่ยืนอยู่คนเดียวในห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ ขมวดคิ้วลึกๆ เขาเพิ่งกลับบ้านจากที่ทำงานและเขาหา เธอทั่วทุกที่ก็ไม่เจอ ของส่วนตัวของเธอถูกนำออกไป บ้านทั้งหลังก็สูญเสียพลัง

“ใครอนุญาตให้คุณกลับไป! กลับมาเดี๋ยวนี้”

่ลั่วหานยิ้มเบาๆ ยึดผ้าปูเตียงแล้ววางลงบนที่แขวน เสื้อ “ท่านเซียว เพื่ออะไรกัน?ฉันไม่อยู่ เพื่อให้คุณมี พื้นที่ส่วนตัว”
ท่านเซียวโมโห “ฉู่ ลั่วหาน คุณยังไม่เข้าใจเหรอ มันไม่ ดีเลยที่คุณจะทำให้ผมโมโห”

“บูม!” ท่านเซียวขว้างโทรศัพท์ลงบนโซฟา หน้าจอเปิด อยู่และโทรศัพท์ไม่ได้วางสาย

ฉู่ลั่วหานยักคิ้วของเธอ นี่เขาทะเลาะกับโม่หรูเฟยหรือ มีเรื่องอะไรในตระกูลหลง? โกรธมากขนาดนี้?ในหัวใจ ของฉูฉู่ลั่วหาน… หลงเชียวจะไม่โกรธเพราะเธอ เพราะ คงไม่มีส่วนไหนของมีค่าให้เขาโกรธเพื่อเธอหรอก?

วางของที่ซักแล้วทั้งหมดลงบนระเบียง ฉู่ลั่วหานถูก ความหิวเรียกตื่นและต่อไปเธอจะเตรียมอาหารเย็นให้กับ ตัวเอง

สวมใส่ผ้ากันเปื้อน และเสิร์ฟสองจานและซุปหนึ่งจาน ภายในครึ่งชั่วโมง

ฉู่ลั่วหานนั่งอยู่ที่โต๊ะรับประทานอาหาร รู้สึกเหงาที่ฝั่ง ตรงข้ามว่างเปล่า
ความเหงา ความรู้สึกผิดหวังนั้น ชื่อเรียกของมันก็คือ ความโดดเดี่ยว

ทานอาหารเช้าแบบหน้าต่อหน้ากับหลงเซียวหลายครั้ง ตอนนี้เธอหันหน้าไปทางโต๊ะรับประทานอาหารเพียง ลำพังและเธอก็ไร้รส

ไม่รู้เขากินอาหารเย็นหรือยัง? กินกับอะไร? ตู้เย็นใน วิลล่านั้นยังมีของเหลือไหม?เขาเป็นคนที่เยือกเย็นและ หยิ่งผยอง จะซื้อผักและทำอาหารเอง?

เป็นไปไม่ได้ใน่าตลกจริงๆ ที่ในใจเธอยังคงนึกถึงแต่

เขา

หลังจากกินไปไม่กี่คำ เธอก็รู้สึกอิ่ม

วันต่อมา เมื่อเธอไปทำงานในโรงพยาบาล เธอเพิ่งก้าว เข้ามาในล็อบบี้ที่ชั้นหนึ่ง และหมอและพยาบาลกลุ่ม ใหญ่ก็รีบวิ่งไปในทิศทางเดียว

“มันโรแมนติคมาก! ไม่แปลกที่เป็นคุณชายของตระกูล หลง! จัดได้อลังการมาก!”
” มันช่างน่าประทับใจ! พวกคนรวยเขาทำกัน!”

“ฉันได้ยินมาว่ามีดอกไม้นับหมื่นดอก ! นับหมื่นนั่นมัน ต้องใช้เงินเท่าไหร่กัน?”

“ไม่ไหลยะ หัวใจของฉัน!”

เสียงอุทานที่คล้ายกันดำเนินต่อจากฝูงชนอดไม่ได้ที่จะ จ้องมอง หลงเชียวมาหรือ?ก็จริงอยู่ โม่หรูเฟยเข้ารับการ รักษาในโรงพยาบาลที่นี่ และไม่น่าแปลกใจที่ หลงเซียว จะมาพบเธอ

แต่จำเป็นต้องขนาดนี้ไหม? ทุกครั้งต้องทำอะไรให้มันรู้ กันทั่วบ้านทั่วเมือง เหมือนกลัวว่าคนอื่นจะไม่ทราบว่าเขา อยู่ที่นี่

ตื้นจริงๆ! (พวกที่ตามหาสิ่งภายนอก)

เธอเดินไปข้างหน้าตามฝูงชน และกำลังจะขึ้นลิฟต์มี ผู้คนมากมายขวางทางไว้ พื้นที่ขนาดใหญ่และห้องก็เต็ม

ไปด้วยเสียงกรีดร้องและอุทาน
เมื่อสายตามองผ่านเงาที่หนาแน่น เธอเห็นพื้นที่สีแดง ขนาดใหญ่ สีแดงเหมือนพระอาทิตย์ตกดิน แดงไม่รู้จบ

พระเจ้า-

ทางเดินยาวนั้น สีแดงนั้น ล้วนเป็นกุหลาบทั้งหมดด้วย กลีบที่ขยายออกไปโดยไม่มีที่สิ้นสุด!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ