ตอนที่ 48 เข้ามาดีๆ นางผู้หญิงโง่

ตอนที่ 48 เข้ามาดีๆ นางผู้หญิงโง่

ทันใดนั้นโลกก็สงบลง และู่ลั่วหานลืมตาด้วยความ หวาดกลัว สิ่งที่เธอเห็นคือถนนที่ราบเรียบและยางสีดำ ขนาดใหญ่ที่เบรกหยุดหน้าเธอ

เธอตะลึงเหมือนตื่นจากฝัน!

ตั้งนั้นระหว่างชีวิตกับความตายตอนนี้ เธอรอดพันจาก

ความหายนะ?!

“จะหนีไปไหน?”

เธอเพิ่งหนีออกมาจากความตาย และคนที่อยู่ข้างหลังก็ ยังไล่ตามเธออยู่ ่ลั่วหานไม่ไปสนใจความรู้สึกปวดที่หัว เช่าและฝ่ามือลุกขึ้นวิ่งต่อไป

บางคนที่อยู่ข้างหลังวิจารณ์กันเสียงดัง “ผู้หญิงคนนี้บ้า

ไปแล้วจริงๆ”
“ไม่กลัวตายเลย ! แม่ง!”

ฉู่ลั่วหานไม่สนใจอะไรเลย มองไม่เห็นอะไรด้วย ประสาททั้งหมดมีแค่สัญญาณเดียวคือ วิ่ง!

ในที่สุด เมื่อเธอหมดแรง ร่างเพรียวบางของเธอเดินไป ที่ประตูกระจกหมุนของห้างสรรพสินค้า

มีผู้คนที่อยู่ด้านในเดินไปเดินมา และโคมระย้าที่แขวน อยู่ด้านในเปล่งประกายแสงระยิบระยับ ในวินาทีนั้น เหมือนแยกตัวออกมาจากข้างนอกเหมือนอีกโลกหนึ่ง

ฉู่ลั่วหานทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ด้วยขาที่อ่อนแอ…กด

หน้าอกของเธอและหายใจหอบ

ใครที่กำลังไล่เธออยู่? ใครอยากพบเธอ?

ยังไม่ทันปรับอารมณ์ของเธอ โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋า ของเธอก็สั่นสะเทือนขึ้นมา จู่ลั่วหานหลับตาลง คอที่ แห้งของเธอทำให้เธอไม่สามารถกลืนน้ำลายได้ เธอ กดหัวใจที่เต้นแรงและหยิบโทรศัพท์ออกมา

หน้าจอโทรศัพท์ เผยชื่อของหลงเซียว”อย่าลืมสิ่งที่ผม เคยบอกคุณ คุณมาช้าแล้ว”

จู่สัวหานพยายามพยุงขาที่อ่อนแรงของเธอ และเสียง ของเธอสั่นคลอนอย่างไม่สามารถควบคุมได้ “ฉัน….ฉัน จะกลับไปเร็ว ๆ นี้”

ภายในวิลล่า หลงเชียวที่นั่งอยู่บนโซฟาหนัง ขมวดคิ้ว “คุณเป็นอะไรไป?”

จู่ลั่วหานกลืนลำคอที่เจ็บปวดของเธอสองครั้ง เรื่องนี้ ไม่บอกเขาดีกว่า “ไม่เป็นไร ฉันจะวางสายละ” เธอกลัวว่า เธอจะเผยความตื่นตระหนกออกมาหากเธอพูดอีกหนึ่ง

คำ และวางสายอย่างเร่งรีบ

คิ้วดาบยาวของหลงเซียวนั้นแน่นกระชับ เล่นจนบ้าแล้ว มั้ง!

หลังจากสูดหายใจเข้าลึก ๆ.. ลั่วหานกดหัวเข่าแล้ว ลุกขึ้นยืน จากนั้นเดินไปรอบ ๆ เพื่ออ้อมไปที่ทางออกอีกที่ของห้าง

ในทางกลับกันเธอทำความสะอาดเลือดในฝ่ามือของ เธอด้วยกระดาษทิชชู แต่ร่องรอยของรอยขีดข่วนยังคงดู น่ากลัว

เป็นไงละตอนนี้ ทั้งใบหน้า มือและหัวเข่า ล้วนแต่ได้รับ บาดเจ็บ ได้เป็นแพทย์อย่างทางการ

หลังจากลงจากรถ เธอเงยหน้ามองไปที่บ้านพักที่ ประดับประดาด้วยดวงไฟเหมือนกับในฝัน หลงเชียวอยู่ ในนั้นและเธอไม่รู้ว่าเขาจะคุยเรื่องอะไรกับเธอ

เธอตั้งสติก่อนแล้วเดินเข้า

หลงเซียวนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น หันหลังให้กับ เธอด้วยรูปหลังที่สูงเหมือนภูเขาสูงตระหง่านเผยให้เห็น ความสง่างามและความเฉยเมย

ในดวงตามีความร้อนแผดเผา เกือบร้องไห้ออกมา อยากจะวิ่งเข้าไปกอดเขามากเพียงใด บอกเขาว่าฉันมี ประสบกับอะไรบ้างและพูดคุยเกี่ยวกับความตื่นตระหนกและความคับข้องใจ แต่แล้ว-

เธอทำไม่ได้

“ฉันกลับมาแล้ว ”

เก็บทุกความคิดทุกอารมณ์ของเธอเสร็จ เธอยังคงนิ่ง เงียบ

นิ้วยาวของหลงเชียวหยุดเล็กน้อย และหยุดไว้ที่เข่า โดยไม่หันหน้ากลับมามองเธอ ใช้น้ำเสียงเย็นชาเหมือน ปกติของเขาว่า “มานี่”

ฉู่ลั่วหานเดินไปนั่งบนโซฟาตรงข้ามเขา “คุณให้ฉัน กลับมา มีเรื่องอะไร? ถ้าเป็นเรื่องหย่า ฉันก็ยินดีรับฟัง”

ลองคิดดู ระหว่างเธอกับเขายังมีสิ่งอื่นๆที่ควรค่าแก่การ ได้นั่งสนทนาอย่างเป็นทางการไหม นอกจากเรื่องหย่า ร้าง

ดวงตาของหลงเซียวที่เย็นชาพุ่งเข้าตาเธอ “คุณต้องการหย่ามากขนาดนั้นเหรอ?”

หลายต่อหลายครั้ง โดยเน้นย้ำไปมากับสิ่งนี้ ในหัวของ ผู้หญิงโงคนนี้ยังมีอะไรอีกไหม!

สังหานเพิ่งผ่านความเป็นความตายมา และรู้สึกกล้า หาญขั้น “ใช่ ฉันพูดไปหลายครั้งแล้ว ว่าฉันต้องการหย่า ร้าง แต่ท่านเซียวไม่ยอมเอง”

“ผมไม่เห็นด้วย ! คุณจะถามกี่ครั้งก็ไม่มีประโยชน์ ต้องการหย่า นอกจากฉันเสียชีวิตหรือไม่ก็คุณตาย”

อู่ล้วหานกระชับฝ่ามือของเธอ คิดไม่ถึงว่าท่าทีของเขา จะแข็งแบบนี้ ดูท่าแล้วเหมือนว่าความมุ่งมั่นของเขาที่จะ ทรมานเธอไม่ได้เปลี่ยนเลย

เธอเหนื่อยและเบื่อกับการจัดการกับหัวข้อนี้ “แล้วท่าน เซียวหาฉันทำไม? ”

“คุณ…..

เขาไม่รู้จะพูดอะไรแล้วจริงๆ! แค่หนึ่งคำพูดออกมาอยากฆ่าเธอจริงๆนี่เธอไม่รู้จริงเหรอ?

เธอไม่เห็นแสงไฟด้านนอกตอนที่เธอเข้ามาจากประตู ตอนนี้เหรอ? ไม่เห็นของขวัญวันเกิดที่เขาเตรียมไว้ให้ เธอเป็นพิเศษหรือ?

ผู้หญิงคนนี้ตาบอดแล้วหรือ !

“รับไปซะ!”

พาราโบลาประกายต่อหน้าเธอ และแอร์เมสสีแดงก็ถูก เหวี่ยงเข้ามาในอ้อมแขนของเธอ

เธอเงยหน้าขึ้นและมองไปที่การแสดงออกอย่างแข็ง กระด้างของเขาด้วยความประหลาดใจ “คุณหมายความ

ว่าอะไร?”

ท่านเซียวโกรธจริง ๆ แล้ว เขาอยากจะแงะหัวของเธอ เปิดออกมาดูว่าข้างในว่างเปล่าใช่ไหม!

“ให้คุณ คุณรับไว้ก็พอแล้ว!”
แข็งแกร่งและหยิ่ง….ไม่แยแส สไตล์หลงเซียว

เธอมองที่กระเป๋าแล้วมองเขา หรือว่าเป็นของขวัญวัน เกิด? แต่วิธีการให้ มันไม่เหมือน “ทำไม?”

หลังของหลงเชียวมั่นคงและตรง การแสดงออกของ เขานั้นทั้งดุทั้งแข็ง “หรูเฟยเลือกแล้วเหลือไว้ คุณคงไม่ คิดว่าผมตั้งใจซื้อให้คุณเป็นพิเศษหรอกมั้ง?”

หือ? เธอเลือกเสร็จแล้วเหลือทิ้งไว้ แล้วค่อยมอบให้ เธอเหรอ?

เธอเบะปากสีแดงของเธอ หยิบกระเป๋าออกมาแล้ววาง มันลงบนโต๊ะกระจกอีกครั้ง “ในกรณีนี้ ฉันไม่ต้องการมัน เช่นกัน”

เห็นเธอเป็นอะไร? คนขอทานที่เก็บเศษเหลือเหรอ? วันนี้เป็นกระเป๋า พรุ่งนี้เป็นเสื้อผ้า? ในอนาคตแม้แต่ ผู้ชายก็คงใช้เสร็จค่อยให้เธอละสิ

หลงเซียวโมโห “ชูฉู่ลั่วหาน หยิบมันขึ้นมา….ผมบอกว่า หยิบมันขึ้นมา”

คู่ลั่วหานยังคงนั่งลง “คุณชายหลง ท่านสามารถปฏิเสธ การหย่าร้างได้ แต่ท่านใช้วิธีแบบนี้มาทำให้ฉันขายหน้า ฉันขอโทษด้วยนะ ฉันไม่สามารถทำตามที่คุณขอ”หลง เซียวลุกขึ้นยืนตรง มือข้างหนึ่งจะไปบีบคอเธอ แต่เขาก็ หยุดลงครึ่งทาง เห็นได้ชัดว่า เขาไม่ต้องการให้เธอเห็น ว่าเขาอารมณ์แปรปรวนเพราะเธอ

“ในอีกสามหรือสามสิบปีข้างหน้า ลั่วหาน คุณไม่มี สิทธิ์ที่จะปฏิเสธ คุณต้องทำตามผมทุกอย่าง” เขามีเสียง ต่ำ เสียงดัง

ฉู่ลั่วหานลุกขึ้น “ดูเหมือนคุณจะไม่มีอะไร ฉันจะขึ้นไป พักผ่อนละ”

เมื่อเธอเดินผ่านเขาไป หลงเซียวจับมือเธอด้วยความ

โกรธ!

“อ้า-”
เจ็บ

ฝ่ามือของเขาเหนียว ดวงตาของเขาหรี่ตาไว้เปิดมือ เธอออกโดยที่เธอขัดขืนไม่ได้ และเมื่อเขาเปิดนิ้วมือ ของเธอ เห็นฝ่ามือที่ขาวมีเลือด “เกิดอะไรขึ้น? คุณไป ทำอะไร?”

เธอต้องการดึงกลับมา แต่นมเหลว “ไม่มีอะไร ถึงแม้ว่า ฉันจะทำอะไรคุณก็ไม่จำเป็นต้องรับรู้ คุณและฉันแค่ แสดงอย่าแสดงจริงจังเกินไปถ้าคุณจริงจังกับละครที่ แสดง ฉันกลัวว่าคุณจะออกไปไม่ได้”

“คุณหาที่ตายเหรอ!”

เธอหัวเราะว่า “คุณจะจัดการฉันไหมละ?ฉันลืมไปว่า ตอนนี้คุณไม่มีอารมณ์นั้น ดังนั้นคุณและฉันควรจะรักษา ระยะห่างให้ดีจะดีกว่า

เธอเคยบอกเมื่อครั้งที่แล้วว่าครั้งนั้นจะเป็นครั้งสุดท้าย ที่เธอจะยอมให้ตนเองต้อยต่ำ ต่อจากนี้ ไม่ให้เป็นแบบ

นั้นอีก !
จู่ลั่วหานดึงมือเธอกลับอย่างแรง และเดินขึ้นไปชั้นบน

เขามองเธอขึ้นไปข้างบนอย่างหงุดหงิด เขาโกรธมาก จนเขาอยากจะฆ่าคน บาดแผลในมือของเธอ ต้องเกิด เรื่องอะไรแน่ๆ

ไม่ยอมพูด ยังเล่นตัวอีกหรือ? ดีมาก!

ท่านเซียวคว้ากระเป๋าสีแดงแล้วโยนมันลงถังขยะในวัน

ถัดมา จู่ลั่วหานไปทำงานตามปกติ

เมื่อเห็นถังขยะในห้องนั่งเล่น หัวใจกระตุก

ดูเหมือนว่าเธอไม่จำเป็นต้องอยู่ต่อ

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็กลับไปที่ห้องนอนยัดข้าวของ ส่วนตัวทั้งหมดไว้ในกระเป๋า แล้วขับรถสีเงินออกจาก บ้านพัก

ที่นี่ มันไม่ใช่ที่สำหรับเธอ และมันก็ไม่สมเหตุสมผลเลย ที่จะอยู่ที่นี่ งั้นก็ไปจากที่นี่จะดีกว่า
หลังจากกลับมาที่โรงพยาบาลในวันต่อมา เธอเดินเข้า ประตู คำกล่าวโทษต่างๆจากคนรอบข้างก็ถล่มเข้ามา ด่าทอเธอโดยใส่พริกใส่เกลือ เธอยังคงเป็นศูนย์กลาง ของหัวข้อของโรงพยาบาล

หลังจากอ้อมผ่านเคาน์เตอร์บริการในล็อบบี้ที่ชั้นหนึ่ง พยาบาลหลายคนมองเธอและพูดพึมพำด้วยเสียงต่ำ

“ยังมีหน้ากลับมาอีกหรือ?ทำเรื่องแบบนั้นแล้วยังไม่รู้จัก ละอายเหรอ?”

“ใช่ๆ….ดีที่โม่หรูเฟยไม่ไปถือสาเธอ และรับความรับ ผิดชอบทั้งหมดไว้ที่ตนเอง ไม่เช่นนั้นเธอจะเสียชีวิตภาย ใต้ไมโครโฟนของนักข่าว”

“อย่างเธอเนี่ยนะ มันตลกมากที่เธอยังพยายามไปได้ ความสัมพันธ์กับตระกูลหลง น่าตลกจริงๆ!”

ฉู่ลั่วหานบีบนิ้วมือของเธอในกระเป๋า ที่ทางเข้าลิฟต์มี คนมากมายกำลังต่อแถวอยู่ ทันทีที่เธอปรากฏตัว หลาย คนหลีกทางออกราวกับว่าพวกเขาพบโรคระบาด ฉู่ลั่วหานยืนอยู่ตรงกลางด้วยตัวเอง แสดงออก ด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ความรู้สึก ความเย็นชาบนตัว มากกว่าเดิม ทำให้คนที่อยู่รอบตัวเธอตกใจ พวกเขาก็ไม่ กล้าแอบซุบซิบถึงมัน

หลังจากลงจากลิฟต์ เธอไปที่ห้องแต่งตัวโดยไม่ เหลียวมองแล้วได้เปลี่ยนเสื้อคลุมสีขาวของเธอ จ้าวเห มียนเหมียนคว้าข้อมือของเธอไว้ “คุณหมอฉู่คุณเป็นไง บ้าง?”

เธอหัวเราะ” โอเค….เยี่ยมมาก”

“. อืม รู้ว่าคุณแข็งแกร่งมาก นั้นอะไรนะ ถ้าผ่านมรสุม %3D ช่วงนี้ไปก็ดีขึ้นแล้ว ให้พวกเขาเคี้ยวลิ้นนินทาลับหลัง ไม่ต้องเอามาใส่ใจหรอก”

ฉู่ลั่วหานใส่ปากกาให้เรียบร้อย จัดคอเสื้อให้เรียบร้อย ยิ้มอย่างไม่ลดละว่า “ฉันไม่เอามาใส่ใจหรอก เมื่อวาน คุณช่วยฉันตรวจคนไข้อีกแล้วใช่ไหม? เดี๋ยวมีเวลาเลี้ยง ข้าวคุณนะ”

ปากของจ้าวเหมียนเหมียนกระตุก”.คุณแข็งแกร่งเหลือเกิน เรื่องแบบนี้ยังไม่เป็นไร?เริ่ม … ฉันจะให้คุณตู รอบบันทึกของการตรวจเช็คนะ แต่โชคดีที่ผู้ป่วยแข็งแรง และไม่มีอะไรผิดปกติ

แข็งแกร่งหรือ?ไม่แข็งแกร่งแล้วจะทำไงได้ละ?

ในห้องคนป่วย

“ความดันโลหิตคงที่มาก แลบลิ้นออกมาให้ฉัน โอเค ฟื้นตัวได้ดี สามารถออกจากโรงพยาบาลได้ หลังจากสองวัน

หลังจากที่จ่ลั่วหานตรวจผู้ป่วยเสร็จ หญิงสาวคนใหม่ ในห้องก็ชี้ไปที่เธอและพูดด้วยความประหลาดใจว่า “คุณ เป็นหมอคนนั้นใช่ไหม ที่วางยาพิษให้ดาราชื่อดัง

“จริงเหรอ?วางยาพิษ

“พาคุณไปรู้ละง2เสางอะไรลงขายาของทารกใน ครรภ์ของโม่ทรูเฟยและเกือบจะทำให้เกิดการแท้งลูก คุณกล้าที่จะให้เธอมารักษามีดแทร
“โอ้พระเจ้า! สิ่งนี้มันทำร้ายคนอื่นนะ! ฉันต้องการ เปลี่ยนหมอ! ฉันต้องการเปลี่ยนหมอ!”

“ฉันเห็นในข่าวว่าหมอบางคนตอบโต้ต่อสังคมด้วยการ ฆ่าผู้ป่วย โดยเจตนา พวกเราจะไม่เป็น…”

“ฉันก็ต้องการเปลี่ยนหมอ!”

“จู่ลั่วหาน คุณออกไป!”

“ไสหัวออกไป!”

จู่ลั่วหานยืนอยู่ในหอผู้ป่วยที่มีเสียงดัง จับเอกสาร ข้อมูลผู้ป่วยอย่างแน่น ข้อกระดูกนิ้วมือเธอเป็นสีขาว

ในขณะนั้น ข่าวแพร่กระจายไปทั่วในห้องคนป่วย และ ชื่อเสียงของคู่ลั่วหานพังทลายในพริบตา!

หลังจากถูกขับไล่ออกจากห้องคนป่วย พยาบาลคน หนึ่งที่ถือเอกสารผู้ป่วยไว้ก็วิ่งเข้ามา แอบดูเธออย่างลับๆ และพูดอย่างระมัดระวังว่า”คุณหมอจู่ รองผู้อำนวยการ ให้คุณไปห้องทำงานของท่านหน่อย”
แม้ว่าผู้คนในแผนกอายุรศาสตร์เกลียดลั่วหานอย่าง สุดขีด แต่ด้วยรัศมีออร่าของฉู่ลั่วหานทำให้พวกเขากลัว ที่จะยั่วยุเธออย่างเปิดเผยต่อสาธารณะ

เกาหยิ่งจือ ? มันถึงหูของเธอเร็วขนาดนี้เหรอ?

ฉู่ลั่วหานจดบันทึกเสร็จ ก็เดินไปที่สำนักงานรองผู้ อำนวยการ และยืนอยู่ข้างนอกประตู เธอเห็น เกาหยิ่งจือ นั่งอยู่บนเก้าอี้พอดีราวกับว่ากำลังรอเธออยู่

* ทำผิด ไม่กล้าเข้ามาเหรอ? คุณหมอชื่อดังของพวก เรา”

น้ำเสียงถากถางและดูถูกอย่างมาก

จู่ลั่วหานพยายามปรับอารมณ์ของเธอ และก้าวเข้า ประตู รองผู้อำนวยการเกา คุณมีธุระหรอ”

เกาหยิ่งจ๊อเล่นปากกาในมือของเธอ “เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น ฉันรู้หมดแล้ว คุณหมอ เป็นเพราะคุณทำให้แผนกผู้ ป่วยที่พักอยู่ในโรงพยาบาลเต็มไปด้วยความวุ่นวายฉัน ในฐานะรองผู้อำนวยการ คุณคิดว่าฉันควรทำอย่างไร?

จู่ลั่วหานขมวดคนเราผิดรถทับคนตายดังย่านาะที่สูง กว่าอีกคน?

โดยไม่รอให้เธออธิบายเกาหยิ่งจ๊อพูดอย่างเยือกเย็น “ฉันเสียใจที่จะบอกคุณว่า ในแง่ของผลกระทบด้านลบ จากพฤติกรรมที่ไม่ดีของคุณ ต่อผู้ป่วยและโรงพยาบาล ฉันจะแจ้งให้คุณทราบในฐานะรองผู้อำนวยการว่าคุณถูก ไล่ออก”

ดวงตาที่บริสุทธิ์ของจู่ลั่วหานเปื้อนตัวการเสียดสี งั้น ฉันก็ขอแสดงความเสียใจกับคุณด้วยนะว่าฉันได้รับเชิญ จากประธานาธิบดีฉินกลับมาจากสหรัฐอเมริกา และคุณ ไม่มีสิทธิ์ขับไล่ฉันออกไป

เกาหลินจือยกคิ้วขึ้น และยืนขึ้นอย่างช้าๆรองเท้าสันสูง สีแดงเหยียบบนพื้นมีเสียงตอกแตก เธอเดินอ้อมไปรอบ ในพูดอย่างเย็นชา”คุณหมองูเหมือนคุณจะลืมไปว่า เมื่อฉันได้รับการว่าจ้าง สิทธิ์ที่ฉันได้รับคือการยกเลิกว่า จ้างเลิกจ้างคุณ ฉันสามารถทำได้โดยไม่เสียงแรงหยาด เหงื่อสักหยด”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ