ตอนที่ 44 ที่นี่คือโรงพยาบาล คุณอย่าทำอะไร

บ้าๆนะ

ตอนที่ 44 ที่นี่คือโรงพยาบาล คุณอย่าทำอะไรบ้าๆนะ

แม้ว่าเธอจะปรารถนาเป็นการส่วนตัวว่าหลงจื้อจะแยก โม่หรูเฟยเป็นชิ้นส่วน แต่เมื่อเธอคิดได้ว่านี่เป็นโรง พยาบาล เธอและโม่หรูเฟยก็เพิ่งมีปากเสียงกัน หากโม่ หรูเฟยประสบอุบัติเหตุในเวลานี้ มันจะไม่ดีสำหรับทุกคน

ไม่ใช่เพราะเธอใจอ่อน แต่เธอแค่ต้องการที่จะให้โลกนี้ ได้สงบสุขสักพัก ดังนั้นล้วนจึงได้ตัดสินใจ

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ลังเลแล้วกดหมายเลขของ หลงเซียวโทรศัพท์มือถือหน้าจอใหญ่จับไว้ในมือเธอ นิ้ว ห้านิ้วรวบรวมแรงทั้งหมดของร่างกายมาหมด เธอเกือบ จะทำให้โทรศัพท์อุ่นจนละลายแล้ว

เสียงกริ่งดังขึ้นสองสามครั้งแล้วโทรติด เธอก็ไม่มีความ รู้สึกใด ๆ เกี่ยวกับความเร็วของคนที่รับ แน่นอนว่า ไม่มี เวลานั้น หลังจากรับสาย หลงเซียวเอ่ยปากอย่างเย็นชา

“มีธุระ?”
เธอเป็นคนโลภมากสำหรับเสียงของเขา แม้ว่ามันจะ เป็นเพียงคำศัพท์ธรรมดาๆ แม้ว่ามันจะเป็นเพียงคำศัพท์ สำหรับธุรกิจ เมื่อเธอฟังแล้ว ดูเหมือนว่ามันได้ต่อลม หายใจและกระตุ้นการเต้นของหัวใจของเธอ มัน ไม่ได้ เป็นแค่เสียงที่มองไม่เห็น แต่มันเป็นเสียงที่มีเลือดมีเนื้อ ของขอสงเขียว

ในเวลาเพียงไม่กี่วินาที เธอคิดมาก และยิ่งเธอคิดมาก เธอก็ยิ่งรู้สึกว่าเธอไม่เอาไหนจริงๆ ถึงเวลานี้แล้วเธอยังคง คิดถึงเขาอยู่

ในสำนักงานของประธาน MSK นิ้วยาวของหลงเชียรจับ ในงานไว้และหยุดอ่าน เขาอดทนรอเสียงจากอีกฝั่งดังขึ้น อีกครั้ง

ในลำโพงไม่มีเสียงสักทีสัวหานคิดว่าเขารางสายไป แล้ว เอียงหัวไปมอง หน้าจอยังสว่างอยู่ก็เต้นของจังหะ หัวใจเธอหลุดไปหนึ่งจังหวะ แล้วรีบหยิบหัวข้อขึ้นมา ทันที หลงจื้อโทรมาแล้ว เขาบอกว่าเขาได้เห็นช่าวแล้ว ต้องการมาที่โรงพยาบาลเพื่อสั่งสอนโม่ทรูเฟม ส้าคุณฟ้าม เขาน่าจะยังทันอยู่”

28มของหลงเชียวขนาดเล็กโล่ของเขาก็ดูมืดมนมากขึ้น เขาเปิดหน้าเอกสารมา “คุณ %3D ยังอยู่ในโรงพยาบาลหรือ”

การถามกลับของเขา เห็นได้ชัดว่าไม่มีอะไรเกี่ยวข้อง กับหัวข้อในตอนนี้ แต่น้ำเสียงของเขาทำให้เธอไม่อาจ ต้านทานได้ เธอได้สัมผัสความดื้อดึงของหลงเซียวใน วันนี้แล้ว ไม่สามารถสัมผัสได้อีก

“ใช่ ฉันอยู่โรงพยาบาล ”

“กลับบ้านเดี่ยวนี้”เขาเป็นแบบนี้เสมอ เขาจะไม่ฟังคำ อธิบายของใครอีก เมื่อเขาได้ทำการตัดสินใจอย่างไร ก็ตามจอมเผด็จการของหลงเซียวแบบนี้ มักทำให้คนอื่น รู้สึกยอมจำนน”ตกลงว่าคุณได้ยินสิ่งที่ฉันกำลังพูดอยู่ หรือไม่? หลงจื้อกำลังจะไปโรงพยาบาลไปหาเรื่องของ โม่หรูเฟย ถ้าคุณไม่ต้องการให้…แม่ของลูกคุณรับบาด เจ็บ ให้หยุดเขาทันที”

ฉู่ลั่วหานเริ่มร้อนใจ พูดทั้งหมดจบในประโยคเดียว เพราะว่าใช้แรงมากเกินไป เธอเกือบหักโทรศัพท์หน้าจอ โทรศัพท์ที่แนบบนใบหน้าของเธอก็ร้อนผิวหน้าของเธอ
หลงเชียวบนอย่างเย็นชา “คุณเป็นห่วงโม่หรูเฟยหรือ

เป็นห่วงหลงจื้อ?ทางที่ดีคือคุณจะเป็นห่วงโม่หรูเฟย จริงๆนะ ถ้าให้ผมรู้เรื่องอื่น คุณคงรู้สไตล์การทำสิ่งต่าง

“สำคอ่ลั่วหานกระชับและกลืนน้ำลายลงไปในคอที่ แห้งของเธอ” ระหว่างฉันกับหลงจื้อไม่มีอะไร”

“พักผ่อนเป็นยังไง?ดีขึ้นหรือยัง?”

ยังไม่ทันวางสายถึงจิ้นเหยียนกลับมาอย่างกะทันหัน ! เขาไม่ได้สังเกตเห็นว่าจู่ลั่วหานกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ เข้ามาในห้องเสร็จก็เอ่ยคำห่วงใยรัวๆ

หลงเชียวได้ยินเสียงของการเปิดประตูเมื่อกี้ ตามด้วย เสียงจาง ๆ ของพวงกุญแจ เห็นได้ชัดว่า จู่ล้วหาน

อยู่กับผู้ชายคนหนึ่งในตอนนี้ …และผู้ชายคนนั้นเปิด ประตูด้วยตัวเอง
เธอบอกว่าเธออยู่ในโรงพยาบาล?

ดังนั้นผู้ชายคนี้….จะเป็นหมอคนนั้น!

เมื่อฉู่ลั่วหานตื่นตระหนก ปิดโทรศัพท์ไว้แล้วพยักหน้า ให้ถังจิ้นเหยียนแล้วมองลงมาในโทรศัพท์ สายถูกหลง เซียววางลงแล้ว

แย่แล้ว เมื่อกี้เขาต้องได้ยินแน่ ดูเหมือนว่าเธอจะต้องมี

ปัญหาอีกครั้ง

ช่างมันละปัญหามาก็แค่ไปแก้

ถังจิ้นเหยียนเห็นเธอรีบเร่งกดโทรศัพท์ คิดว่านอกจาก หลงเซียวแล้วไม่มีใครทำให้เธอตื่นเต้นได้ขนาดนี้?

ถังจิ้นเหยียนยิ้มอย่างอ่อนโยน โดยแสร้งทำเป็นไม่รู้ ความ “ตอนนี้คุณรู้สึกอย่างไร?ดีขึ้นไหม?”

ฉู่ลั่วหานพยักหน้า “ฉันสบายดี ขอบคุณต้อนรับฉัน ตอน นี้ฉันต้องไปแล้ว”เธอคิดว่าจะกลับไปที่ห้องนอนเพื่อเอาเสื้อคลุมของเธอ วางเสื้อคลุมไว้บนไหล่ ทันใด นั้นเธออยากจะไปจากที่นี่อย่างรวดเร็ว ไม่ว่าหลงเชียว จะเข้าใจผิดก็ดี มันไม่สำคัญหรอก เธอไม่ต้องการให้เขา รู้สึกขยะแขยงการกระทำของเธอเพิ่มอีก

ถังจิ้นเหยียนไม่ได้ยื้อเธอไว้ เขาหัวเราะเยาะเย้ยตนเอง “ดูเหมือนว่าเสน่ห์ของผมยังไม่เพียงพอ ไม่สามารถ ทำให้คุณอยู่ต่อได้ ผมไปส่งคุณ”

หลังจากหลงเซียววางหูโทรศัพท์ลง เปลวไฟแห่ง ความโกรธก็ลุกขึ้นมาในหัวใจของเขาอย่างรวดเร็วเขา ทั้งตัวเองลงไปในเก้าอี้ และด้านหลังกระแทกเข้ากับ เก้าอี้หนังอย่างรุนแรง

จากนั้น เขาลุกขึ้นยืนอย่างโกรธแค้นเอาเสื้อโค้ตและ กุญแจรถ และเดินออกจากออฟฟิศด้วยก้าวใหญ่ จ้ตง หมิงกำลังรายงานเรื่องการทำงานของเขา หลงเชียว พูดโดยไม่รอให้เขาพูดประโยคแรกแล้วถามโดยตรง ว่า”เดี๋ยวค่อยพูดทีหลัง”

จตงหมิงชะงักมองดูด้านหลังของเขาที่เดินจากไป ออ ร่าเจ้านายคุ้นเคยมาก มันดูเหมือนว่าความโกรธและความขัดแย้งจะเป็นเฉพาะในประเด็นที่เกี่ยวข้องกับ คุณนายหญิงเท่านั้นหลงเชียวเดินเข้าไปในรถด้วยความ รวดเร็ว หมุนกุญแจรถและกดหมายเลขโทรศัพท์ของ หลงจื้อ “ไม่ว่าคุณต้องการทำอะไรตอนนี้ ก็หยุดทันที”

หลงจื้อซึ่งอยู่ในระหว่างเดินทางไปโรงพยาบาลด้วย ความเร็วสูงขมวดคิ้วอย่างรุนแรง “พี่ชาย คุณอนุญาต ให้โม่หรูเฟยกลั่นแกล้งพี่สะใภ้? พี่สะใภ้เป็นภรรยาของ พี่ โม่หรูเฟยเป็นใครกัน? พี่จึงได้ปกป้องเธอขนาดนี้? แล้วน้องจะไปในฐานะอะไร? น้องชายสามีออกตัวแทนพี่ สะใภ้? นั่นเป็นเหตุผลที่ดีใช่ไหม!”

หลงจื้อนั้นตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง เขาไม่ได้คิดอะไร มากมายเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาแค่ทนเห็นไม่ได้กับการกระ ทำของโม่หรูเฟย เขาทนเห็นไม่ได้เห็นว่าพี่ใหญ่เข้าข้าง โม่หรูเฟยไม่ช่วย อู่ล้วหาน

“พี่ชาย ”

“กลับไป ตอนนี้ ! ”
“แต่ว่าพี่ชาย พี่สะใภ้เธอ ตอนนี้ในใจคงไม่สบายมาก ”

ในใจไม่ยอม แต่ว่าหลงจื้อก็ได้ลดความเร็วของรถลง กัดฟันแน่น เขาอยากตบโม่หรูเฟยให้ตายโดยที่ไม่สนว่า ต้องจ่ายด้วยอะไร !

เสียงเยือกแข็งและน่ากลัวของหลงเซียวที่มีพละกำลัง ที่ไม่เหมือนใคร เขาค่อย ๆ เตือนเขา”หลงจื้อ คุณทำผิด กฎ คุณต้องการให้ผมอธิบายให้ชัดเจนยิ่งขึ้นหรือไม่”

หลงจื้อพูดไม่ออก

สายโทรศัพท์ถูกวางลง หลงเชียวเหยียบคันเร่งด้วย

เท้าเดียว!

โรงพยาบาล

ผู้คนเดินทางไปมาในเวลาทำงาน ฉู่ลั่วหานไม่อยากให้ คนอื่นเห็นว่าเธอใกล้ชิดสนิทกับถังจิ้นเหยียนมากเกินไป พอเข้าลิฟต์เธอก็บอกว่า “ฉันสามารถกลับไปได้ด้วยตัวเองได้ นั่งรถประจำทางสะดวกดี”

เธอจะไม่ปล่อยให้ถังจิ้นเหยียนขับรถไปส่งเธอแน่นอน เธอไม่อยากให้ถังจิ้นเหยียนรู้มากเกินไปเกี่ยวกับที่อยู่ อาศัยความสัมพันธ์ในครอบครัว สถานภาพการสมรส เธอรู้สึกว่าถังจิ้นเหยียนยิ่งรู้น้อยนั้นมันดีสำหรับทั้งสอง “ผมเคารพการตัดสินใจของคุณ แต่จู่ลั่วหานก็ควรจะให้ หน้าผมหน่อยใช่ไหม? ผมถูกคุณปฏิเสธไปแล้ว ไม่ให้ โอกาสผมที่จะเดินไปด้วยกันสักพักเหรอ?”

เขาพูดแบบนี้ เธอก็ไม่รู้จะพูดอะไร.ี….ทำได้แค่ปล่อย

เขาเดินข้างๆตนเอง

หลังจากออกจากลิฟต์ เดินผ่านห้องโถง เธอก็จงใจเร่ง ก้าวของเธอ ถังจิ้นเหยียนรู้ถึงความกังวลของเธอ และไม่ รีบร้อน….ทั้งสองรักษาระยะ 3ถึง 5 เมตร ดูผ่านๆเหมือน ว่าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องเลยหลังจากออกจากประตูโรง พยาบาล ป้ายรถเมล์อยู่ทางขวา “ฉันจะไปรอรถบัสแล้ว คุณสามารถขับรถกลับไปได้ละ”

ถังจิ้นเหยียนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ” วันนี้ผมก็อยากนั่งรถ บัส คุณฉู่ลั่วหานคงไม่เหมารถทั้งคันหรอกมั้ง?”
“รองคณบดี โตๆกันแล้วอย่าทำอะไรโง่ๆอีกได้ไหม? ฉันพูดอย่างชัดเจนแล้วว่าระหว่างเราสองคนมันเป็นไป

ไม่ได้!”

ถังจิ้นเหยียนยักไหล่ “ดูเหมือนว่าความแข็งแกร่งทาง ร่างกายและสติปัญญาจู่ลั่วหานหายดีแล้ว คุณหมอจูล วหานที่หยิ่งและเย็นชาที่ผมรู้จักกลับมาอีกครั้งก็ได้ ลับ บ้านอย่างปลอดภัยนะ

ในเวลานี้รถโรลส์รอยซ์สีดำก็หยุดกะทันหัน

หลงเชียวเมื่อกี้ก็เห็นจู่ลั่วหานและชายคนหนึ่งเดิน เคียงออกไป คิดไม่ถึงว่าเดินไปที่ประตูแล้วยังคงกล่าว คำอำลากันอย่างไม่อยากจากกัน!

เปลวไฟในหัวใจของเขาเกือบจะเผาจู่ลั่วหาน!

ปลอดเข็มขัดนิรภัยสุดแรง…ดันประตูรถ และก้าวลง มาด้วยขายาว!

เสื้อกันหนาวสีเบจยาวของหลงเชียวกำลังตามล่าหาลม จากการเดิน! ใบหน้าที่งดงามแสดงความไม่พอใจอย่างมหันต์

ร่างสูงและตรงเดินไปข้างหน้าทั้งสองภายในไม่กี่ก้าว คู่ลั่วหานมองดูหลงเซียวที่กำลังเดินมา และแน่นอนว่า เธอยังเห็นพายุสีดำภายใต้สายตาของหลงเซียว

ถังจิ้นเหยียนก็เช่นเดียวกัน

หลงเซียวคว้าข้อมือเรียวของฉู่ลั่วหานแล้วดึงมันออก มาอย่างแรง เขาดึงเธอไปอยู่ภายใต้แขนของเขา !

แขนเหล็กของเขาเป็นเหมือนคุกที่ไม่สามารถทะลุผ่าน ได้ และกักขังความอ่อนเพรียวของเธอไว้

คู่ลั่วหานตกใจมาก “นี่คุณกำลังทำอะไร?”

มือเรียวยาวยื่นความโกรธของเขากลับมา

ถังจิ้นเหยียนแสร้งทำเป็นไม่รู้จักสถานะของพวกเขาทั้ง สอง…. ในขณะที่ฉู่ลั่วหานถูกลากออกไปเขาเหยียดมือของเขาและคว้าข้อมือบาง ๆ ของแขนอีกข้าง ของเธอไว้ เขายังมีความสูงเท่ากับหลงเชียว

ดวงตาสองคู่จ้องมองกัน เต็มไปด้วยควันไฟ

“คุณเป็นใคร? นี่คุณกำลังทำอะไรอยู่?”

ริมฝีปากเรียวยาวของหลงเชียวค่อยๆดึงออกไปอย่าง ดูถูกเหยียดหยาม “คำถามนี้ ผมควรถามคุณดึงมีอของ ภรรยาผม หมายความว่าไง?”

จู่ลั่วหานมองดูคางของหลงเซียวด้วยความประหลาด ใจ เพราะว่าตกใจเธอจึงอ้าปากค้าง กลายเป็นรูปตัว 0 ขนาดใหญ่ หลงเชียวยอมรับตัวเธอต่อหน้าถังจิ้นเหยีย นว่าเป็นภรรยาตนเอง?

เธอควรจะร้องไห้ด้วยความตื่นเต้น หรือเธอควรจะ ไตร่ตรองดูดีๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เธอกลายเป็นคนต้อยต่ำ แบบนี้ และเมื่อเขาให้ความหวานเล็กน้อยแก่เธอ เธอก็ อยากมอบทุกสิ่งบนโลกนี้ให้เขา?

ที่ผ่านมาเขาดูถูกสิ่งนี้ที่สุดไม่ใช่เหรอ?
โอ้เช่นกัน ตุ๊กตาของเขา เขาสามารถนำไปเก็บไว้และ ทั้งได้ แต่ไม่เคยยอมให้ใครมาจับจอง

มันเป็นอย่างนั้นเสมอมา!

มีความสุข….เร็วเกินไปแล้ว !

ถังจิ้นเหยียนไม่ได้ยอมถอยเพราะเรื่องนี้ เขายังคงยิ้ม อย่างสง่างาม “ภรรยา? ที่แท้คุณฉู่ลั่วหานเป็นภรรยาของ คุณนั่นเอง ผมมองไม่ออกจริง ๆ ขว้างเธอต่อหน้าสื่อและ กอดผู้หญิงคนอื่นแล้วเดินออกไป พฤติกรรมแบบนี้ คน เป็นสามีเขาทำกันเหรอ?”

หลงเซียวกอดไหล่ของฉู่ลั่วหานอย่างแน่น ไม่ให้เธอมี ช่องว่างในการดิ้นใด ๆ เขาต้องการที่จะควบคุมเธอให้ได้ ครอบครองทั้งหมด สำหรับคนอื่น ไสหัวไป !

” เรื่องครอบครัวของผมกับภรรยา คุณไม่ต้องมา ยุ่ง” หลงเซียวมีแรงมาก ถ้าไม่ใช่เพราะเธอไม่กล้า เคลื่อนไหว เธออาจถูกเขาบีบไหล่จนสลายไปแล้วก็ได้
ถังจิ้นเหยียนปล่อยมือเขา เปลี่ยนความสุภาพของ เมื่อและปฏิบัติต่อกันอย่างจริงจัง “คุณหมอลั่วหาน เป็นหมอเก่งในโรงพยาบาลของเรา ผมมีหน้าที่ปกป้อง ความปลอดภัยส่วนบุคคลของเธอรวมถึงความรุนแรงใน ครอบครัว”

ชายสองต่อสู้ด้วยสายตา ในอากาศเต็มไปด้วยกลิ่น ดินปืน

หัวใจของจู่ลั่วหานรู้สึกผิดหวัง คิดไม่ถึงว่าสถานะของ เธอถูกลังจิ้นเหยียนรู้จนได้ไม่เพียงแค่รู้ แต่ยังรู้ตัวยวิธีนี้

ตั้งแต่นี้ไป บางทีในใจของถังจิ้นเหยียนคงจะมองเธอ ไม่เหมือนเดิม ” ดูเหมือนว่าคุณไม่เพียงชอบยุ่งเรื่องชาว บ้าน แต่ยังชอบที่จะกล่าวโทษอาชญากรรมคนอื่นอีก ผม มารับภรรยาของผมหลังเลิกงาน แต่ผมกลับลูกคุณกล่าว หาว่าทำความรุนแรงในครอบครัว? ทำไม?ต้องการที่จะ กล่าวหาผมเช่นเดียวกับในระหว่างวันใช่ไหม?

ริมฝีปากที่เยือกเย็นของเขาเอียงเล็กน้อย เยาะเย้ย

กลับไป
ส่วนกัดริมฝีปากของเธอ ตอนนี้เธอจะพูดอะไรก็ไม่ เหมาะสม เพราะจะทำให้เรื่องมันบานปลายกว่านี้

ดังขึ้นเหยียนยังคงอดทนต่อสู้ไม่ถอยเพื่อเธอ “ในเมื่อ เป็นสามีของเธอ ผมหวังว่าคุณจะสามารถทำตามความ รับผิดชอบของสามีได้จริง ๆ แต่ไม่ใช่ปล่อยให้ผู้หญิง ของคุณต้องเจ็บปวดและได้ทนรับการถูกรังแกเพียง สำพัง ในเมื่อคุณเป็นสามีของเธอ ก็ควรรู้ อาการบาดเจ็บ ที่หัวเข่าของเธอ ไม่ควรให้มันแย่ลงได้อีก อีกอย่าง รอย แผลเป็นบนใบหน้าของเธอ.. ก็น่าจะเป็นเพราะคุณ ”

ถังจิ้นเหยียนชักกระตุกในใจเล็กน้อย จากนั้นก็หันไปดู ลั่วหานเธอได้ฝังใบหน้าของเธอลงลึกเข้าไปมากเท่า ที่จะก้มลงไปได้ มีเพียงผมยาวของเธอเท่านั้น แขวนอยู่ บนใบหน้าของเธอเบาๆ

“อีกอย่าง….ในฐานะผู้ชาย คุณไม่ควรปล่อยให้ผู้หญิง ของคุณหลังน้ำตาอย่างลับๆ”

น้ำตา?
หลงเซียวก้มหน้ามองดูที่จู่ลั่วหานด้วยความไม่เชื่อ แต่ น่าเสียดาย ที่หัวของเธอกัมหน้าอยู่ เห็นเฉพาะด้านหลัง ศีรษะของเธอ

มือใหญ่ของเขาควบคุมเอวของเธอไว้ ร่างกายสั่นเล็ก น้อย จู่ลั่วหาน เธอ..ร้องไห้เพราะเขาจริง ๆ เหรอ?

ผู้หญิงคนนี้ที่ไม่เคยหลั่งน้ำตา…. ร้องไห้เพราะเขา?!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ