ตอนที่ 43 ผมกำลังจีบคุณอยู่ ดูไม่ออกเหรอ

ตอน ที่ 43 ผมกำลังจีบคุณอยู่ ดูไม่ออกเหรอ

ถังจิ้นเหยียนห่อน้ำแข็งก้อนหนึ่งในผ้าเช็ดหน้า ลอง ประคบที่หน้าตนเองดู ทำให้แน่ใจว่าไม่มีขอบหรือมุมที่ จะทำร้ายผิวหนังจากนั้นเขาก็กลับไปที่ห้องนั่งเล่นใน ห้องนั่งเล่น ไม่เห็นจู่ลั่วหานแม้แต่เงา ประตูห้องน้ำเปิด ไว้เขาเดินไปและเห็นจู่ลั่วหานกัมหน้าของเธอไว้ ไหล่ สั่นอย่างรุนแรง อดทนไม่ให้เสียงออกมาดูเหมือนว่า เด็กผู้หญิงที่ถูกรังแก ไม่กล้าพูดความเจ็บปวดและความ อัปยศอดสู

ฉู่ลั่วหานที่อยู่ตรงหน้า บาดใจของเขาเธอไม่ได้แข็ง แรงจนไม่มีอะไรทำลายได้ และไม่ใช่ว่าเธอไม่ต้องการ การดูแล แต่เธอแค่ซ่อนความเปราะบางทั้งหมดไว้ ปกป้องหัวใจที่เปราะบางด้วยเปลือกที่แข็งแรง

” ถ้าคุณต้องการร้องไห้ ก็ร้องไห้ออกมาเลย ร้องไห้ ออกมันจะสบายใจกว่า อยู่ที่นี่ คุณสามารถทำอะไรก็ได้ที่ คุณต้องการ
ถังจิ้นเหยียนตบเบา ๆที่ไหล่ของเธออย่างอ่อนโยน โดยบอกให้เธอรู้ว่าไม่ต้องกังวล ให้ถือว่าที่นี่เป็นที่ของ ตนเอง ไม่ควรมีภาระทางด้านจิตใจตอนแรกจู่ลั่วหานคิด ไว้ว่าจะอดทนแค่จะไหลไม่กี่หยดลงในอ่าง เมื่อถังจิ้นเห ยียนพูดอย่างนี้ ในที่สุดเธอก็ทนไม่ไหว.. ไม่สามารถ กลั้นไว้ได้และเริ่มร้องไห้ออกมาทันที

ถังจิ้นเหยียนช่วยพยุงเธอออกจากห้องน้ำ ปล่อยให้ เธอนั่งบนโซฟา แล้วดึงทิชชูมาสองสามแผ่น “ถ้าคุณ ไม่อยากพูด ผมก็จะไม่ถามอะไร แต่คุณอย่าคิดมากแล้ว ทำร้ายตนเองละ“จู่ลั่วหานจับใบหน้าของเธอไว้และสาย ไหล่อย่างรุนแรงมากขึ้น น้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตา ของเธอ ดูเหมือนจะสะสมมานานหลายปีและมันเหมือน มาถึงสุดขีด ไหลออกมาไม่หยุดและไหลลงไปสู่ทั่วทุก ทิศของทะเลต่างๆ

จู่ลั่วหานดูเหมือนเด็กที่อยู่ตรงหน้าถังจิ้นเหยียนเธอ สามารถระบายอารมณ์ของเธออย่างเต็มที่ โดยไม่รู้สึก อับอายหรือละอายใจ

ถังจิ้นเหยียนอยู่ข้างเธออย่างเงียบ ๆ มือใหญ่ของเขา ค่อย ๆ โบยหลังเธอตบเบาๆ “ไม่เป็นไร มันผ่านไปหมดแล้ว….อย่ากลัวเลย”ฉู่ลั่วหานถูกบดขยหัวใจจน แตกสลายศักดิ์ศรีที่ถูกย่ายี เธอถูกรักษาภายใต้น้ำเสียง ที่อ่อนโยนของถังจิ้นเหยียนเธอร้องไห้อย่างหนัก “ฉัน เหนื่อยมาก….ฉันรู้สึกเหนื่อยมาก….”

ทุกคำที่เธอพูด เหมือนเข็มที่แหลมแทงเข้าไปในหัวใจ ของเขา

ฉู่ลั่วหานกำลังใช้ชีวิตอะไรอยู่? ผ่านอะไรมา มัน เป็นการทำร้ายที่ร้ายแรงแค่ไหนกัน จึงทำให้คนหนึ่งคน สามารถอดทนได้ถึงขนาดนี้?

“ถ้าคุณรู้สึกเหนื่อย ให้พักผ่อนให้ดีๆ ปล่อยให้หัวใจ ของคุณได้พักผ่อน ถ้าคุณต้องการ ผมจะช่วยคุณตลอด เวลา”

หลังจากร้องไห้ไปครู่หนึ่ง เธอยกศีรษะขึ้น น้ำตาไหล ทั่วใบหน้าของเธอ มีเส้นผมบางส่วนติดอยู่บนใบหน้า ของเธอ ผมที่เปียกแนบคางของเธอไว้เธอใช้ทิชชูเช็ด น้ำตาหยดสุดท้ายออก และตอนนี้ไม่เพียงแต่ใบหน้า ของเธอจะบวม ดวงตาทั้งสองข้างก็พองเป็นฟอง ดวงตา สีแดงห่อนัยน์ตาที่เปล่งประกายของเธอ เหมือนกระต่าย น้อยที่ได้รับบาดเจ็บเธอสูบจมูกของเธอ ใส่กระดาษทิชชูที่เช็ดน้ำตาและ น้ำมูกของเธอลงในถังขยะ กลับมีกองโต “ขอโทษ นะ….เมื่อกี้คงทำให้คุณตกใจแล้วสิ?”

เป็นเวลานานแล้วที่ไม่ได้ร้องไห้แบบนี้ เธอเกือบลืม ไปแล้วว่ารสชาติของการร้องไห้เป็นยังไง และร้องไม่ ค่อยเป็นแล้วด้วยซ้ำ คิดไม่ถึงว่าคู่ลั่วหานผู้ที่เข้มแข็งมา ตลอด จะร้องไห้ต่อหน้าถังจิ้นเหยียนที่ไม่ได้สนิทกันมาก นัก”ไม่หรอ คุณสามารถร้องไห้กับผมได้ ผมรู้สึกมีความ สุขมาก อย่างน้อยก็พิสูจน์ให้เห็นว่า ในใจคุณไม่ปฏิเสธ ผม และคุณยินดีที่จะแสดงให้ผมเห็นความเปราะบางมุม ของคุณให้ผมเห็น”

การที่ยอมเปิดเผยด้านที่เปราะบางของตนเองให้ใครอีก คน คือความไว้วางใจที่แท้จริง

ฉู่ลั่วหานข้จมูกของเธอ “ฉัน….ไปก่อนนะ” %3D

ถังจิ้นเหยียนยิ้ม “ไป? คุณจะไปไหน?พร้อมที่จะจ้อง มองที่สองตาที่แดงและบวม และรอยตบอย่างเห็นได้ชัด บนใบหน้า?ออกไป? นั่งลงก่อน ผมจะช่วยประคบให้คุณ
เขาเอาผ้าเช็ดหน้าแล้วถูเบา ๆ บนใบหน้าของเธอ ใน ขณะที่ประคบอย่างระมัดระวังพร้อมว่า “เจ็บหรือเปล่า? ถ้ามันเจ็บผมจะได้เบากว่านี้หน่อย”

ทั้งสองนั่งใกล้เกินไป ฉู่ลั่วหานรู้สึกอึดอัด ขยับไปด้าน ข้าง “ฉัน….ให้ฉันทำเองเถอะ”

ถังจิ้นเหยียนก็ไม่ได้ยื้อ “โอเค คุณทำเองละกัน ต้องการดื่มอะไรหรือเปล่า?กาแฟ? ชา? หรือน้ำอุ่น”

คู่ลั่วหานประคบใบหน้าของเธอ” อะไรก็ได้”ถังจิ้นเหยี ยนลุกขึ้น “เช่นนั้นก็ดื่มน้ำอุ่นละกัน คุณยังไม่ได้นอนทั้ง คืน การดื่มกาแฟจะส่งผลต่อการนอนหลับของคุณ”

คู่ลั่วหานมองด้านหลังของถังจิ้นเหยียนในใจรู้สึก เสียใจ เธอไม่โง่ เธอเห็นได้ว่าความห่วงใยของถังจิ้น เหยียนที่มีต่อเธอนั้นเกินความสัมพันธ์ธรรมดาระหว่าง หัวหน้ากับพนักงาน แต่สิ่งที่ถังจิ้นเหยียนให้เธอ เป็น ความอ่อนโยนที่เธอไม่สามารถรับมันไว้ได้

พวกเขาทั้งสอง ไม่มีทางเป็นไปได้
ถังจิ้นเหยียนนำชาร้อนมาให้เธอหนึ่งถ้วย ใส่น้ำตาล กลูโคสเล็กน้อย คุณต้องเติมพลังงานให้กับร่างกาย ตนเอง เดี๋ยวคุณนอนพักที่นี่สักพัก นี่เป็นห้องส่วนตัวของ ผม ไม่มีใครจะรบกวนคุณ”

“ไม่ต้องแล้ว เดี๋ยวฉันกลับไปนอนพักในบ้าน”ถังจิ้นเห ยียนยิ้ม เขายกมือที่ใหญ่ขึ้น และต้องการไปปัดผมของ เธอให้เรียบ แต่เมื่อคิดถึงสถานะตนเอง จึงไม่ไปทำเช่น นั้น “อย่าทำเป็นแข็งแกร่งต่อหน้าผม กลับอะไรกลับ? ยัง ไงคุณก็อยู่คนเดียว เมื่อกลับถึงบ้านไหม? ผ้าห่มผ้าปูเป็น ของใหม่ทั้งนั้น ผมไม่ค่อยได้มานอนพักที่นี่”

“ฉันไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น”

“ในเมื่อไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น คุณก็สามารถอยู่อย่าง สบายใจได้เลย ถ้าคุณรู้สึกหิวเมื่อคุณตื่น

บอกผมได้ว่าคุณต้องการกินอะไรและผมจะซื้อให้ คุณ”การเคลื่อนไหวของมือจู่ลั่วหานหยุดไปสักพัก เธอ เงยหน้าขึ้นและมองไปถังจิ้นเหยียนที่สูงใหญ่ ดวง อาทิตย์ส่องผ่านหน้าต่างและทาสีวงกลมพนมเปญรอบ ตัวเขา “รองคณบดี… ทำไมคุณ..
“ทำไมดีต่อคุณขนาดนี้?”

เขาดูออก เธอไม่รู้จะพูดยังไง

ถังจิ้นเหยียนยักไหล่ “ผมล้มเหลวในการเป็นคนจริงๆ ผมจีบคนอื่นจีบถึงขนาดนี้แล้ว คนที่ถูกจีบก็ยังไม่รู้อีก”

การเยาะเย้ยตัวเองของเขา ทำให้จู่ลั่วหานชะงัก เธออ้า ปากแล้วพูดว่า “รองคณบดี ฉัน.ขอบคุณ แต่ลืมมันไป เถอะนะ ระหว่างฉันกับคุณมันเป็นไปไม่ได้ คุณไม่เข้าใจ ฉัน จะบอกว่าคุณไม่รู้จักฉันก็ว่าได้ ”

ถังจิ้นเหยียนเอียงตัวมา จู่ลั่วหานคิดว่าเขาจะทำอะไร ดังนั้นเธอจึงรีบถอยออกไปอย่างรวดเร็วใครจะรู้ว่าเขา ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ จากนั้นก็แตะที่ผนังด้านนอกของถ้วย ด้วยมือที่สะอาด “น้ำพร้อมดื่ม”

จู่ลั่วหาน”. ๒ ไม่ต้องรีบให้คำตอบกับผมก็ได้ ผมมี ความอดทนมาก คุณหมอจู่ การผ่าตัดหัวใจใช้เวลานาน กว่าสิบชั่วโมงในการดำเนินการ นี่มันเกี่ยวข้องกับความ สุขในชีวิตของผมทั้งชีวิต อย่ารีบออกใบประกาศความตายก็ได้?”

คู่ลั่วหานรู้สึกละอายใจ ตอนนี้เขาสงบบรรยากาศอีก ครั้งด้วยคำพูดสองสามคำ ในนาทีนั้น จู่ลั่วหานก็คิดใน ทันทีว่า ถ้าคนที่เธอพบครั้งแรกคือถังจิ้นเหยียนมีคงจะดี

มาก

อย่างไรก็ตาม เรื่องของความรู้สึกมาก่อนได้ก่อนเสมอ หัวใจของเธอแคบเกินไป สามารถให้หลงเซียวอยู่ได้คน เดียว เธอไม่สามารถใส่คนอื่นเข้าไปได้อีก

“คุณไปทำงานเถอะ ขอบคุณสำหรับโดเมนส่วนตัวของ คุณ”โอเค ผมไปทำงานก่อนนะ แต่สัญญากับผมเรื่อง หนึ่ง เดี๋ยวถ้าคุณตื่น อย่าแอบหนีไปนะ”

พระเจ้า.. เขามองความคิดของเธอออกจริง ๆ.. เธอ แค่อยากหลบไปในขณะที่เขาไม่ได้อยู่ที่นั่น

สไตล์ของจู่ลั่วหานกลับมา “รองคณบดี คุณคิดมากเกิน ไปแล้ว ฉันจะรอให้คุณเชิญฉันไปทานอาหารค่ำและพา ฉันกลับบ้าน”
ทันใดนั้นเขาก็ยิ้ม รอยยิ้มอ่อนโยนและอบอุ่น เหมือน สายลมฤดูใบไม้ผลิ “รอผม แน่นอน”

ถังจิ้นเหยียนออกไปและปิดประตู คู่ลั่วหานเหนื่อย มากแล้วจริงๆ นอนอยู่บนเตียง หลับตาของเธอลง เรื่อง วุ่นวายในหัวของเธอไม่สามารถปิดกั้นไม่ให้เธอหลับได้

ในเวลานี้ ห้องผู้ป่วยวีไอพี หยวนชูเฟินพึ่งจากไป เกา หยิ่งจือก็ได้เข้ามา

“เฟยเฟยคุณเป็นยังไงบ้าง?”โม่หรูเฟยนั่งบนโซฟา และเล่นกับเครื่องประดับที่หยวนชูเฟินเพิ่งมอบให้เธอ “ร่างกายสบายดี แค่อารมณ์ไม่ค่อยดี ! นางลั่วหานเป็น ผู้หญิงที่มีเก้าชีวิตจริงๆ แม้แต่แบบนี้ฉันก็ไม่สามารถฆ่า เธอได้!”

เกาหยิ่งจือหัวเราะอย่างเย็นชา เก็บชายเสื้อสีขาวของ เธอแล้วนั่งลง” ของร้ายอยู่เป็นพันปี มันตายง่ายขนาด นั้นได้ไง แต่ไม่ต้องห่วงเธอจะไม่ได้อยู่เป็นสุขแน่นอน”
“พี่ เมื่อคืนนี้ผู้ชายคนนั้นที่อยู่กับจู่ลั่วหานเป็นใครหรือ? ตอนที่คุณถ่ายภาพชัดเจนไหม?” โม่หรูเฟยตรวจตราตา ของเธอ

เกาหยิ่งจือเป็นผู้หญิงที่ฉลาด แม้อยู่ต่อหน้าโม่หรูเฟย เธอจะไม่เปิดเผยความจริงกันลึก “เห็นไม่ชัดนะ ฉันกลัว ว่าจะมีใครพบเจอ ฉันถ่ายรูปเดียวก็รีบไปแล้ว เรื่องนี้ก็ถึง แค่นี้ ในอนาคตฉันจะจัดการเธออย่างช้าๆ ”

“พี่! ฉันแทบรอไม่ไหวแล้ว ! คุณเร็วหน่อย!รีบจัดการ เธอจะ!”เกาหยิ่งจือขมวดคิ้ว “โม่หรูเฟย คุณรู้ไหมว่า ทำไมสองสามปีนี้คุณถึงสู้ไม่ไหว?เพราะคุณใจร้อนเกิน ไป และคุณใจเย็นไม่เป็น สู้กับคนอย่างจู่ลั่วหานต้องไป ทีละขั้น ถ้าคุณไม่ระวัง คุณอาจถูกเธอบีบคอตา คุณคิด ว่าสามปีนี้เธอใช้ชีวิตไปสูญเปล่าเหรอ?”โม่หรูเฟยกัดฟัน ของเธอ “ฉันเกลียดเธอ! ฉันอยากให้เธอตายเดี๋ยวนี้!”

“สิ่งที่คุณต้องทำตอนนี้ไม่ใช่เพื่อจัดการกับเธอ แต่คือ ต้องหาวิธีที่จะทำให้ได้หัวใจของหลงเชียวอยู่ต่อหน้า หลงเซียว หลงเชียวเป็นคนชอบคนที่อ่อนข้อให้เขา คู่ล้ วหานนั้นหัวดื้อ ดังนั้นคุณก็อ่อนโยน ยึดหัวใจของหลงเชียวไว้ คุณยังจะกลัวอะไรลั่วหานทำไม?

โม่หรูเฟยควงแขนของเกาหยิ่งจ๊อและยิ้มอย่างมีชัย “พี่ มันเยี่ยมมากที่พี่กลับมาเป็นที่ปรึกษาทางการทหารให้ พี่ มีวิธีเยอะสุดละ อะนี่ ให้พี่นะ เมื่อกี้แม่ของหลงเชียวให้ ฉันมา เป็นรุ่นจำกัด”เกาหยิ่งจือเอานิ้วมือแหย่หน้าผาก ของเธอ” คุณโง่หรือเปล่า? แม่ของหลงเชียวให้อะไร คุณ คุณต้องหยิบมันออกมาสวนใส่ในโอกาสต่าง ๆ และ บอกคนอื่น ๆว่าใครเป็นคนให้ ถึงตอนนั้นทุกคนจะยอมรับ ว่าคุณเป็นว่าที่สะใภ้ของตระกูลหลง”

“พี่พูดถูก ! พี่คะ มีพี่อยู่ ฉันก็วางใจแล้ว!”

คู่ลั่วหานนอนอยู่บนเตียง ฝันร้ายบุกเข้ามา เหงื่อไหล ออกมาจากหน้าผากเธอ ในความฝัน เธอยืนอยู่บนทาง เดินที่ไม่มีที่สิ้นสุดของโรงพยาบาล วิ่งไปข้างหน้าสุด แรง แต่ลมกรดสีดำกอดพ่อของเธอทะยานไปข้างหน้า ด้วยอัตราที่เร็วกว่า!

“พ่อ…. พ่อ!”เธอตื่นขึ้นมาทันที จับผ้าห่มแล้วรีบลุกขึ้น นั่ง เปียกเหงื่อไปทั่วร่างกาย
ฝันร้ายนี้ ฉันไม่ได้ฝันมานานแล้ว คิดไม่ถึงว่าจะกลับมา อีกฉู่ลั่วหานยกผ้าห่มขึ้น และเดินไปที่หน้าต่าง เป็นเวลา ห้าโมงเย็น เธอไม่ได้คาดคิดว่าเธอจะนอนหลับเป็นเวลา นานขนาดนี้ นวดหน้าผากที่บวมของเธอ เธอกลับไปที่ กระจกอีกครั้ง ใบหน้าของเธอยังคงบวม

หลังจากล้างมือเสร็จ ก็เช็ดใบหน้าอย่างระมัดระวัง โทรศัพท์ก็สั่นสะเทือนอย่างรวดเร็วบนโซฟา

หลงจื้อ?

เขาโทรมาทำไม?

คู่ลั่วหานปาดน้ำที่อยู่บนโทรศัพท์ออก “ฮาโหล”

“พี่สะใภ้ ในที่สุดพี่ก็ยอมรับสายสักที ผมโทรตั้งแต่ตอน บ่ายจนถึงตอนนี้ ตอนนี้ก็จะค่ำละ ! พี่อยู่ไหนเหรอ?”

คู่ลั่วหานคิดดูสักครู่ สุดท้ายก็พูดความจริง “พื่อยู่โรง

พยาบาล ห้องพัก ”
“พี่สะใภ้ พี่ร้องไห้หรือ?” หลงลื้อฟังออก ว่าเสียงของ ลัวหานผิดปกติ

“ไม่ได้ร้อง ! หลงจื้อถ้าไม่มีธุระอะไร พี่วางสายแล้วนะ

“อย่าพึ่งวางนะพี่สะใภ้ ผมเห็นข่าวแล้ว โม่หรูเฟยรังแก พี่อีกแล้ว ใช่ไหม?”

ไอ้หนุ่มหลงจื้อคนนี้ เห็นว่าเรื่องมันยังวุ่นวายไม่พอใช่ ไหม? ! ” นี่คือเรื่องของพี่ มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเลย อย่าเข้าไปแทรกแซง” จู่ลั่วหานกลัวว่าถ้าหลงจื้อทำ อะไรอีก เธอจะไม่มีทางไปอยู่กับครอบครัวหลงแล้ว

“เป็นไปได้อย่างไรว่าฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับผม? คุณ

เป็นพี่สะใภ้ของผม! ผมจะไปหาโม่หรูเฟย

ตอนนี้เลย!”

“หลงจื้อ ! อย่าวู่วาม ! คุณจะทำอะไร !”
ไปโรงพยาบาลของพี่ ไปสั่งสอนโม่หรูเฟยและรับพี่ กลับบ้าน !

“หลงจื้อ ! กลับมาเดี๋ยวนี้นะ ! กลับมาเดี๋ยวนี้ ! ”

น่าเสียดาย สายถูกหรงจื่อวางแล้ว

สมควรตายจริง ! หลงจื้ออย่าทำอะไรโดยไม่คิดสิ !