ตอนที่ 42 ตบหน้าไม่จำเป็นต้องดูเจ้าของ

ตอนที่ 42 ตบหน้าไม่จำเป็นต้องดูเจ้าของ

“จู่ลั่วหานคุณไสหัวมาห้องป่วยฉันเดี๋ยวนี้ ! ”

เธอพึ่งออกจากกองระเบิด สายของโม่หรูเฟยก็ได้โทร เข้ามา จู่ลั่วหานขมวดคิ้ว พูดกับถังจิ้นเหยียนที่อยู่ข้างๆ ว่า “รองคณบดีคะ ดิฉันมีธุระส่วนตัวต้องไปจัดการ”

ขอให้ธุระของเธอเป็นธุระจำเป็น ไม่เช่นนั้นู่ลั่วหานที่ นอนไม่เพียงพอจะบีบคอเธอแน่

เสียงในสายเมื่อกี้ น้ำเสียงแหลมคม อยู่ไกลยังได้ยิน ชัดเลย “ให้ผมไปกับคุณไหม?”

ไม่ต้องหรอก ฉันจัดการได้

ถังจิ้นเหยียนยังไม่ทันพูดคำว่า”ระวัง” ฉู่ลั่วหานก็ได้เดิน

หันหลังกลับไปแล้ว
จู่ลั่วหาน..ผู้หญิงที่ดูแล้วผอมบางคนนี้ ตกลงว่าในใจ เก็บพลังไว้มากแค่ไหนกัน?จึงสามารถนิ่งได้ขนาดนี้หลัง จากที่ถูกนักข่าวมากมายรุมถาม

ความรู้ทางจิตวิทยา ครั้งนี้ช่วยเขาไม่ได้เลย

หน้าห้องคนป่วยvipมีบอดี้การ์ดสวมชุดสีดำยืนอยู่ สี่ห้า คนยืนตรงอยู่ตรงนั้น แว่นดำที่มีขนาดใหญ่บังหน้าเกือบ ครึ่งหน้าของพวกเขา แต่ละคนปิดริมฝีปากแน่น

่ลั่วหานหัวเราะอย่างเย็นชา จำเป็นต้องขนาดนี้เลยเห

รอ !

เข้าห้อง คู่ลั่วหานเอามือกอดอกแล้วมองดูผู้หญิง ที่นอนอยู่บนเตียง “พูดสิ ยังมีคำพูดอะไรที่ไม่กล้าพูดต่อ หน้าเขา”

นิ้วเรียวเพรียวของโม่หรูเฟยจับผ้าห่มสีขาวบริสุทธิ์ ใบหน้าที่วาดอย่างพิถีพิถันเต็มไปด้วยความโกรธ ดวงตา ของเธอดูเหมือนจะฉีกเธอออกจากกัน “ฉู่ลั่วหานนางผู้ หญิงเลว!”เธอขมวดคิ้ว และท่าทางของเธอแสดงให้เห็น ถึงสไตล์ปกติของคุณหมอ จู่ “ไม่หรูเฟยถ้าไม่มีแผนอะไรใหม่ๆ ก็หยุดบ้างนะ! อย่าเสียเวลา ฉันเลย”โม่หรูเฟยเย้ยหยัน การแสดงออกทางสีหน้าของ เธอโกรธมากขึ้นกว่าเดิม เธอเกลียดลั่วหานเกลียดที่ แม้กระทั่งธุรกิจครอบครัวของเธอถูกแม่เลี้ยงของเธอ แย่งไป และเธอยังถูกขับไล่ออกจากตระกูลจู่ แต่เธอก็ยัง

สามารถใช้ชีวิตได้อย่างสบายๆ!

เกลียดเธอแม้ว่าเธอจะไม่ได้รับความรักสักเล็กน้อย จากหลงเชียวแม้ว่าเธอจะไม่มีสถานะหรือตำแหน่งใดใน ตระกูลหลง เธอก็สามารถปักหลักและอยู่อย่างปลอดภัย

เธอเกลียดเธอ! ไม่ว่าจะในอดีตหรือปัจจุบัน ผู้ชายที่อยู่ ข้างๆเธอจะปกป้องเธอเสมอ! ไม่เคยขาด! ทำไมคนคน นั้นถึงเป็นจู่ลัวหาน! ทั้งๆที่เธอไม่มีตรงไหนที่ไม่ดีเท่า เธอเลย! ฐานะ ภูมิหลังครอบครัว รูปลักษณ์ คุณค่าเธอ โม่หรูเฟยอย่างเธอเป็นหนึ่งในไอดอลระดับประเทศไม่กี่ คน!

เธอละ! แค่เป็นหมอตัวเล็ก ๆ ในออฟฟิศ!

เธอเกลียด! เธอบ่น! เธอต้องการให้เธอตาย!
“ฉู่ลั่วหานทำไมคุณถึงหน้าด้านไม่ยอมหย่าสักที” แก้ม สีขาวเกือบจะบิดเบี้ยว โม่หรูเฟยผู้ซึ่งได้รับการยกย่องว่า เป็นใบหน้าที่สวยที่สุดในเอเชีย ดูเหมือนในขณะนี้ จะไม่ ตรงกับคำว่าสวยงามสักเท่าไหร่

เอ๋? เป็นธุระทางการจริงด้วย มาเร่งให้เธออย่า

เธอเงยหน้าขึ้นและโต้กลับอย่างเหยียดหยาม “โม่หรู เฟย โปรดถามให้ดีๆก่อน ว่าใครคือคนที่ปฏิเสธที่จะหย่า ร้าง? ถ้าคุณมีความสามารถในการเกลี้ยกล่อมเขาให้ สำเร็จ ฉันรอเซ็นใบหย่าตลอดเวลา”

โม่หรูเฟยตะโกนอย่างดุเดือดว่า “อ๊ะ! พี่เซียวไม่ยอม หย่าร้าง? คนอย่างคุณมันอัปยศอดสูในบ้านแม่ยาย! ไม่ น่าแปลกใจที่พี่เซียวไม่เคยยอมรับการมีอยู่ของคุณจนถึง ตอนนี้!คุณมันก็คือของที่น่าอับอายขายหน้า !”

โอ้. เริ่มโจมตีถึงตัวบุคคลแล้วหรือ

ฉู่ลั่วหานเย้ยหยันและพูดอย่างไม่แคร์ “โม่หรูเฟยฉัน แนะนำให้คุณนอนที่นี่และพักผ่อนดีๆ ดูแลลูกของคุณ ความโมโหทำให้หน้าไม่สวยนะ คุณหากินด้วย ใบหน้า ถ้าไม่มีหน้าแล้ว ฉันก็อยากรู้เหมือนกันนะว่าพี่

เซียวของคุณจะคอยมองคุณอยู่หรือเปล่า ”

โม่หรูเฟยดันผ้าห่มออกและเดินออกจากเตียง “จู่ลั่วหา นถ้าคุณกล้าพูดกับฉันแบบนี้ คุณไม่กลัวเหรอว่าฉันแค่ เอ่ยพูดหนึ่งคำ ก็สามารถเตะคุณออกจากวงการแพทย์!”

“ก่อนอื่น มันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับคุณโม่หรูเฟยนะ ที่ จะให้เลือดและปัสสาวะของเธอก่อน เพื่อที่โรงพยาบาล จะสามารถตรวจสอบเหตุการณ์ยาได้อย่างชัดเจน มิเช่น นั้น โรงพยาบาลและฉันจะฟ้องคุณเป็นการส่วนตัวใน ข้อหาใส่ร้าย ฉันรู้ว่าคุณมีคนหนุนหลัง ไม่กลัวการขึ้น ศาล แต่มันไม่สำคัญ ฉันมีเวลามากมาย ลองดูซิว่าใครจะ สามารถยื้อจนถึงที่สุด ”

เท้าเปล่าไม่กลัวที่จะใส่รองเท้า ตอนนี้จู่ลั่วหานไม่มี อะไรเลย ไม่มีอะไรจะเสียจึงไม่กลัวอะไร!

“นางผู้หญิงเลว!”โม่หรูเฟยยกมือข้างหนึ่งขึ้นอย่างหนัก แล้วจะตบหน้าเธอด้วยฝ่ามือ คู่ลั่วหานยกมือขึ้นอย่าง กะทันหัน และจับมือของเธอไว้จากนั้นสะบัดทั้งอย่างแรง “ฉันเดือนคุณแล้วนะ เปลี่ยนกลอุบายใหม่ซะ เคุณจะยอมมอบเลือดและปัสสาวะดีๆหรือจะรอจดหมาย ทนายความของฉัน? ”

โม่หรูเฟยถึงกับพูดอะไรไม่ออก ริมฝีปากของเธอสั่น และเธอก็ไม่ได้พูดอะไรมานาน

สายตาแน่วแน่ของจู่ลั่วหานนั้นไม่อาจต้านทานได้ มัน เกี่ยวข้องกับจริยธรรมทางการแพทย์และชื่อเสียงของ เธอ เธอจะไม่ยอมเด็ดขาด ในเรื่องความรักโม่หรูเฟยมา ยุ่งเธอขี้เกียจที่ไปสนใจ แต่เรื่องงานของเธอ เธออย่าได้ คิดจะเอาน้ำสกปรกมาสาด!เธอยิ้ม “หรือฉันจะให้แผนกับ คุณอีกแผนนะ คือแจ้งให้สื่อทราบทันทีว่าคุณกินอะไร บางอย่างที่คุณไม่ควรกินโดยไม่ตั้งใจ ทำให้เกิดความ รู้สึกไม่สบายอย่างฉับพลัน ฉันจะให้เวลาคุณสิบนาที

หลังจากพูดเสร็จ จู่ลั่วหานเริ่มมองดูนาฬิกาในมือของ เธอ “ตอนนี้เริ่มนับถอยหลัง”

โม่หรูเฟยกัดฟันของเธออย่างไม่พอใจ แต่เมื่อจู่ลั่วหา นโจมตีกลับมา เธอไม่สามารถรับมือได้แม้แต่น้อย เธอจำ ได้อย่างชัดเจนว่าทัศนคติของหลงเซียวเป็นยังไง ไม่ใช่เวลาที่ควรตาต่อตา ฟันต่อฟัน

เธอกัดฟันแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กีดจู่ลั่วหานด้วย ตาของเธอ นิ้วมือของเธอที่บีบแน่นทีละนิ้ว “เฮ้พี่เป้ ย..บอกนักข่าวว่ายาไม่เป็นไร ฉันกินอาหารผิด…อย่า ถามอะไรมาก ทำตามสิ่งที่ฉันพูด…วางสายละ!

หลังจากฟังเธอพูดเสร็จ ฉู่ลั่วหานยิ้มที่มุมปากของเธอ “แบบนี้แหละถูกแล้ว โม่หรูเฟย คุณควรที่จะหยุดเล่นกล ต่อหน้าฉันนะ บางทีหากฉันอารมณ์ดี ฉันก็อาจจะอย่ากับ หลงเซียวก็ได้นะ แต่ถ้าทำให้ฉันโมโห ตำแหน่งคุณผู้ หญิงของตระกูลหลง บอกตรงๆนะฉันไม่อยากเสียมันไป เลย “ออกไป! ออกไปจากฉัน! ไสหัวออกไป!”

เธอชี้นิ้วของเธอไปที่ประตูวอร์ด ขับไล่เธอออกไปอย่าง

ดุเดือด

ฉู่ลั่วหานมองไปรอบ ๆ. เยาะเย้ยเบา ๆ “ถึงแม้ห้อง ระดับวีไอพีจะดี แต่อยู่คนเดียวมันคงจะเหงานะ”
ออกไป! ไสหัวออกไปจากที่นี่!”

ไม่สนใจความโกรธของเธอ คู่ลั่วหานเดินออกจากประตู

ห้องด้วยสไตล์ตนเอง

หลังจากเดินไปไม่กี่ก้าว ยืนอยู่ที่ลิฟต์ เธอหลับตาลง อย่างเหนื่อยล้า เหนื่อยมาก ช่วงนี้เรื่องเกิดขึ้นติดต่อกัน ทุกเรื่องล้วนทำให้เหนื่อยใจ ทำให้รู้สึกรังเกียจ

เธออยากจบชีวิตแบบนี้ เธออยากใช้ชีวิตอย่างสงบ

แต่แล้ว เรื่องเหล่านี้ยังไม่จบ

คู่ลั่วหานยังไม่ไปจากโรงพยาบาล แม่ยายหยวนชูเฟิน ก็ได้โทรมา จู่ลั่วหานหายใจเข้าลึกๆ “แม่….”

“หนูอยู่ไหน ! ”

“หนูอยู่โรงพยาบาลค่ะ”

“มาที่ห้องทำงานของคณบดีเดี๋ยวนี้”หยวนชูเฟิน?ห้องทำงานคณบดี?เกิดอะไรขึ้น?

ด้วยความสงสัย ฉู่ลั่วหานลุกขึ้นยืนด้วยเท้าของเธอนุ่ม นวล ยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องทำงานของคณบดี เธอเงย หน้าขึ้นมองเห็นหยวนชูเฟินที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาอย่าง สง่างาม เธอแต่งตัวดี ดูดีทุกที่ทุกเวลา สิ่งที่คณบดีพูด กับหยวนชูเฟินตอนนี้ ดูเหมือนว่าจะเป็นการปลอบ แต่ไม่ ได้ผลมากนัก

ไม่ใช่สิ ทำไมดูแล้วเหมือนหยวนชูเฟินรู้จักกันกับ คณบดีมานานแล้ว? และความสัมพันธ์ไม่ได้ตื้นเลย

คู่ลั่วหานเข้าไป รู้สึกว่าไม่ค่อยดี ยังไม่ทันเอ่ยปากเรียก

หยวนชูเฟินลุกขึ้นจากโซฟา เอามือตบไปที่ใบหน้าของ คู่ลั่วหานที่ยังไม่ทันตั้งตัว !

“ผัวะ ! ”

เสียงตบที่ชัดเจนและดังถล่มมาที่ใบหน้าของอู่ลั่วหาน!
ใบหน้าของเธอถูกฝ่ามือของนางตบ มีกลิ่นคาวเลือดใน ปากของเธอ จากนั้นเธอก็ค่อย ๆ หันหัวกลับมา มุมปาก ของเธอก็เต็มไปด้วยเลือดสีแดงเข้ม

เครื่องหมายห้านิ้วถูกตราให้ลึกลงไปบนใบหน้าขาว สะอาดของเธอ และเครื่องหมายสีแดงที่เร่าร้อนนั้น ดู แล้วช่างน่ากลัวจริงๆ!

คณบดีรู้สึกหวาดกลัวในความโกรธของหยวนชูเฟินลุก ขึ้นมาดึง “คุณหญิง คุณสงบสติอารมณ์ ฉู่ลั่วหานไม่มี ความตั้งใจที่จะทำร้ายคุณโม่หรูเฟยนี่เป็นเพียงความ เข้าใจผิด”

เธอมาเพราะเรื่องโม่หรูเฟยจริงๆด้วย

หยวนชูเฟินไม่ได้ให้โอกาสฉู่ลั่วหานในการแก้ตัวเลย จับจ้องเธอด้วยดวงตาที่เย็นชา “จู่ลั่วหาน คุณจำใส่ กะโหลกไว้นะ โม่หรูเฟยจะเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลหลง ในอนาคต ในท้องของเธออุ้มท้องคนของตระกูลหลง ไว้ ถ้าเธอกล้าคิดร้ายกับเธอแม้แต่น้อย ฉันจะให้คุณออก จากโรงพยาบาล! “กำปั้นของคู่ลั่วหานกระชับขึ้น เธอไม่กลัวโม่หรูเฟย แต่ ผู้หญิงที่หยิ่งข้างหน้าเธอ เธอต้องให้เกียรติ นายหญิง ของตระกูลหลง แม่แท้ๆของหลงเชียวคำพูดของเธอนั้น มีผลแค่ไหนกัน?

เธออดทนความไม่พอใจไว้ ยกมือขวาขึ้น “ฉันไม่เคยมี ความคิดที่จะทำร้ายโม่หรูเฟย เรื่องของวันนี้เธอก็ได้เปิด เผยแล้วว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิด”

“หุบปาก ! ชื่อโม่หรูเฟยเป็นชื่อที่คุณเรียกออกมาจาก ปากได้เหรอ ! นางหน้าไม่อาย ! ”

จู่ลั่วหานเหมือนถูกไม้ทุบหัวให้ตื่น ศักดิ์ศรีที่ยึดมาใน ที่สุดก็ถูกหยวนชูเฟินทำลายมันจนแตกสลาย เธอยัง ไม่ทันเก็บศักดิ์ศรีที่หล่นไว้บนพื้น

หยวนชูเฟินก็พูดต่อไปอีกว่า “คณบดีเฉิน คำพูดอื่นฉัน ไม่ขอพูดละเพื่อความปลอดภัยของโม่หรูเฟย ฉันหวังว่า ผู้หญิงคนนี้จะไม่ก้าวเข้าไปที่แผนกนรีเวชอีกแม้แต่ก้าว เดียว”

คณบดีพยักหน้า ตอนนี้เขาไม่สามารถไม่เชื่อฟัง”คุณหญิงไม่ต้องกังวล ผมจะจะสั่งสอนดูแลคนด้านล่าง นี้เป็นอย่างดี

หยวนชูเฟินหยิบกระเป๋าถือขึ้นมา แล้วเดินออกจากห้อง ของคณบดี

เหลือฉู่ลั่วหานที่ยังตกตะลึงเงยหน้าขึ้น และหลั่งน้ำตา ให้กลับเข้าสู่ตา!

“เสี่ยวจู่ คณบดีถอนหายใจ คราวนี้ ผมรู้ว่าคุณถูก เข้าใจผิด แต่เขาเป็นคนของตระกูลหลงพวกเราขุ่นเคือง กับพวกเขาไม่ได้อย่าว่าแต่คุณและฉันเลย ในเกียวโต กล้าผิดใจกับตระกูลหลง มีกี่คนกันเล่า ”

เมื่อดูที่ฝ่ามือบนใบหน้าของเธอ คณบดีก็สายหัว คุณ กลับไปนอนพักเถอะ สองสามวันนี้หยุดให้คุณพักนะ

จู่ลั่วหานอดทนต่อต้านด่านสุดท้ายของการป้องกัน “คณบดี ฉันไม่เป็นไร “เธอเดินออกจากห้องของคณบดี และน้ำตาของเธอเกือบจะไหลออกมาหลายครั้ง เธอ เดือนตัวเองไม่ให้ร้องไห้ จู่ลั่วหานคุณไม่สามารถร้องไห้ได้ไม่มีใครในตระกูลหลง คุ้มค่าที่คุณ จะไปเสียน้ำตาให้แต่ยิ่งคุณบอกตัวเองมากขึ้นเท่าไหร่ ความเจ็บปวดก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นไม่มีการปลดปล่อย ความ คับข้องใจและความเกลียดชังทั้งหมดจะถูกปิดกั้น ถูกปิด จนเกือบหายใจไม่ออก

“คุณหมอ จู่ เป็นอะไรไป?”

ถังจิ้นเหยียนขึ้นไปชั้นบนเพื่อไปขอลายเซ็นของคณบดี ตอนเดินออกจากลิฟต์ก็เห็นฉู่ลั่วหานดูไร้เรี่ยวแรงและ ไม่มีชีวิตชีวา

” ไม่เป็นไร” เธอกัดริมฝีปากของเธอ เสียงเธอแฝง อาการร้องไห้” ใบหน้าของคุณเป็นอะไร!”ถังจิ้นเหยีย นบีบไหล่ของเธอด้วยมือทั้งสอง ความเป็นห่วงกับความ ตกตะลึงทำให้เสียงของเขาดูกังวล จู่ลั่วหานยักไหล่ พยายามอยากดิ้นออกมาจากมือของเขา แต่ล้มเหลว “ไม่มีอะไรเลย”

“ถูกตบแบบนี้ยังไม่เป็นไรอีก รอยที่ลึกเช่นนั้นต้องได้ รับการรักษาด้วยยาแก้อักเสบทันที มากับผม เดี๋ยวผมจะ ประคบเย็น ๆ ให้คุณ”
จู่ลั่วหานดิ้นรน “ไม่ต้อง ฉันทำเองได้

มือใหญ่ของเขาดึงมือของเธอไว้ และพูดด้วยน้ำเสียง ที่ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่า “อย่าดื้อเลย ต่อหน้าผม ไม่ จำเป็นต้องทำเป็นเข้มแข็ง”

เขาดึงมือเธอไว้ และเดินไปที่ห้องพักผ่อนสำหรับรอง คณบดี

นี่เป็นครั้งแรกที่จู่ลั่วหานมาที่นี่ ห้องพักอยู่ชั้นบนสุด ของโรงพยาบาล เป็นห้องที่สะอาดมาก ยกเว้นหนังสือ ทางการแพทย์สองสามเล่มบนโต๊ะทำงาน พื้นที่อื่นล้วน สะอาดหมดถังจิ้นเหยียนรู้สึกอายนิดหน่อย แม้ว่ามันจะ เป็นแค่ห้องพัก แต่มันก็น่าอายนิดหน่อยที่จะพาผู้หญิง เข้ามา เขาจึงยิ้ม “มันเป็นสถานที่งีบหลับในตอนกลางวัน บางครั้งผมทำงานล่วงเวลาผมก็จะนอนในที่นี่บ้าง คุณ อย่าเกรงละ ตามสบายเลย ”

เธอมองไปที่รอบๆห้อง และทุกอย่างในนั้นเป็นตราของ โรงพยาบาล แต่ภาพวาดที่แขวนอยู่ในห้องนั่งเล่นนั้น ก็ สามารถทำให้เห็นว่าเจ้าของห้องมีรสนิยมที่ไม่ธรรมดา
“ที่นี่….สวยดี”

ถังจิ้นเหยียนตบขาสองข้างของเขาด้วยมืออย่างไม่เป็น ธรรมชาติ เป็นกิริยาท่าทางของผู้ชายโดยจิตใต้สำนึก “คุณนั่งลงก่อน ผมไปเอาก้อนน้ำแข็ง”

เธอดูออกว่าเขากำลังรู้สึกตื่นเต้น

“ขอบคุณนะ รองคณบดี”

ใบหน้าของฉูลั่วหานเจ็บปวดเหมือนไฟไหม้ เธอขยับ ไม่ได้ สัมผัสไม่ได้ เธอไม่ได้นั่งลง แต่ไปดูกระจกเพื่อดู ว่าใบหน้าของเธอเป็นอย่างไร

เดินไปที่อ่างล้างหน้า มือของเธอจับขอบอ่างล้างมือใน กระจกไว้ใบหน้าของเธอส่วนใหญ่บวม ยกนูนขึ้น

เธอทนไม่ได้อีกต่อไป นิ้วของเธอกระแทกลง อ่างล้างหน้าสีขาวและน้ำตาหล่นจากตาของเธอ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ