คอนที่ 41 คนของผม ผมปกป้องเอง

คอนที่ 41 คนของผม ผมปกป้องเอง

ใจสั่งหายเปลี่ยนสายตาและอารมณ์ของเธอจากหลง เชียวไปที่ถังจิ้นเหยียน วินาทีที่เขามาถึง เธอก็รู้ว่าเธอได้ รับความรอด

เมื่อเห็นคนดูแลโรงพยาบาลมา หลงเชียวอุ้มโม่หรูเฟย ไปอีกฟากหนึ่งของหน้าประตูลิฟต์

เขาคิดว่า เขาสามารถรอถึงคำขอความช่วยเหลือจาก เธอ คิดไม่ถึงว่า เธอยอมที่จะให้ผู้คนมารุมล้อม ก็ไม่ยอม อ่อนข้อให้

แต่เธอแม้แต่ท่าที่ที่อยากรู้จักเขาก็ไม่มีเหมือนกับคน แปลกหน้า ไม่ แม้แต่คนแปลกหน้ายังเทียบไม่ติด

เขากำลังรอคอย คิดว่าเธอจะดึงเขาไว้ บอกให้กับนัก

ข่าวตรงๆ ฉันมีสามีเขาอยู่ที่นี่เช่นนั้น เขากดอารมณ์โมโหทุกอย่างไว้เพื่อช่วยชีวิต

เธอหนึ่งครั้ง
ผู้หญิงของเขา เขาสามารถรังแกได้ คนอื่น ไม่ได้ ! เป็นแค่นักข่าวเล็กๆ ยิ่งไม่ได้ !

แต่เธอไม่เลย เธอใช้การเงียบต่อต้านทุกสิ่ง ไม่เผย ความหวาดกลัวหรือความอ่อนแอแม้แต่น้อย

ล้วหาน ไม่ต้องการเขา

โลกของเธอ สามารถยอมรับผู้ชายที่น่าเกลียดเข้ามา คนแล้วคนเล่า แต่ไม่สามารถยอมรับแค่เขาคนเดียว

เธอเลือกทางเอง งั้นก็ให้เธอไปเดินเองละกัน ! ไม่มี การร่วมทางของเขา เธอจะเดินไปยังไง รอดูแล้วกัน

แวบแรกถังจิ้นเหยียนก็เห็นคู่ลั่วหาน จากนั้นก็เห็นหลง เชียว

ที่จอดรถถูกล้อมรอบไปด้วยนักข่าวและในขณะนี้ถูกรุม ล้อมอีกครั้ง ทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับพวกเขา

เช่นนั้น สิ่งต่างๆก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
ถังจิ้นเหยียนไม่ได้ใส่แบรนด์ที่มีชื่อเสียงที่สามารถ พิสูจน์ตัวตนของเขาได้ แต่เมื่อมองดูสถานการณ์ดัวตน ของเขา สถานะก็ไม่ได้ดูต่ำเกินไป

นักข่าวจำต้องตรวจเช็คสีหน้าก่อน “คุณเป็นใคร?

แขนที่ยาวของถังจิ้นเหยียน ข้ามผ่านผู้คนจากนั้นปก ป้องจู่ลั่วหานไว้ที่ด้านหลังของตนเอง ความปรารถนาอัน แรงกล้าที่อยากปกป้อง ทำให้ผู้คนต่างตกตะลึง

สายตาของท่านเชียวเก็บทุกรายละเอียดไว้ ดังนั้น เขา เป็นหมอคนนั้นเหรอ?

ดวงตาที่ราวกับหัวแร้งกดต่ำลงไปอีกนิด เห็นผู้ชายจับ มือเธอกะทันหัน !

สมควรตายจริง !

“ผมเป็นคนที่สามารถตอบทุกคำถามของพวกคุณ!

ขาหนึ่งข้างของหลงเชียวก้าวเข้าไปในลิฟต์
คำพูดของถังจิ้นเหยียนพูดออกมา

ประตูลิฟต์ถูกปิด หลงเชียวโอบกอดโม่หรูเฟยไว้โดย ไม่พูดสักคำ เตรียมตัวไปห้องคนป่วย VIP

นิ้วมือของโม่หรูเฟยดึงคอเสื้อของเขาไว้ ดูน่าสงสาร “พี่หลงเชียว ฉันกลัวจังเลย ฉันกลัวว่าเธอจะทำเรื่องที่ ทำร้ายลูก.. พี่เชียว ฉันสู้เธอไม่ได้ ไม่ก็ พวกเราเปลี่ยน โรงพยาบาลกันเถอะ?”

ไม่ต้องหรอก เธอไม่กล้าทำอะไรคุณหรอก “ผู้ชาย น้ำ เสียงเย็นชาเหมือนเกล็ดน้ำแข็ง

ดวงตาของโม่หรูเฟยบีบน้ำตาออกมาไม่กี่หยดพี่เซียว ฉันคิดไม่ถึงจริงๆว่าเรื่องมันจะกลายเป็นแบบนี้ เมื่อก่อน ความสัมพันธ์ของฉันกับเธอ ดีขนาดนั้น เธอกลับทำแบบ นั้น… พี่เซียวคุณอยู่กับฉันที่โรงพยาบาลหน่อยนะ?ถ้า หากฉันอยู่ที่นี่คนเดียว แล้วมีนักข่าวมา….

ได้ ”
ก็ยังคงเป็นเสียงที่เย็นชา

แต่ว่า เพียงพอแล้ว

สิ่งที่เธอรักก็เป็นผลแบบนี้

โม่หรูเฟยซบหน้าเข้าไปในไหล่และแขนของเขา ปากที่ แดงยิ้ม

เธอต้องขอบคุณเด็กในท้องนี้ เธอต้องปกป้องดูแลเด็ก คนนี้ให้ดี

ในระเบียงทางเดิน จู่ลั่วหานกับถังจิ้นเหยียนก็ยังคงถูก

นักข่าวรุมล้อม

“ในเมื่อคุณเป็นคนดูแลโรงพยาบาลนี้ รบกวนคุณ อธิบายให้ชัดเจน คุณหมอฉู่ลั่วหานให้ยาคนท้องที่ ทำร้ายเด็กทารก ต้องรับผิดชอบทางกฎหมายใช่ไหม? และ ต้องถูกไล่ออกจากโรงพยาบาล?”

ถังจิ้นเหยียนแม้แต่รอยยิ้มมารยาทก็ไม่ยิ้มให้เขา พูด ด้วยใบหน้าทิ้งตึง “ไม่ว่าจะมีส่วนผสมที่เป็นอันตรายในยาหรือไม่ จำเป็นต้องตรวจสอบก่อนจึง จะทราบ นอกจากนี้ ต้องตรวจสอบด้วยว่าผู้ป่วยมีสาร ตกค้างในร่างกายเดียวกันหรือไม่”

เขาพูดอย่างราบรื่น ไม่มีความรู้สึกกลัว และออร่าที่ แข็งแกร่งที่เผยออกมา ทำให้คนอื่นรู้สึกวางใจ

“อย่างไรก็ตามคุณโม่หรูเฟยได้รับบาดเจ็บจากการทาน ยาตามที่จู่ลั่วหาน เห็นจากความสัมพันธ์ก่อนหน้านี้ของ ทั้งสอง…จู่ลั่วหานมีแรงจูงใจที่ชัดเจนสำหรับการฆ่า เธอ”

หา ! แม้แต่คำว่าฆ่าคนก็โผล่ออกมาแล้ว

ถังจิ้นเหยียนก็ยังคงปกป้องเธอไว้ที่บริเวณของเขา สายตาของเขาดุร้าย ฆ่าคน?คุณผู้ชาย คำพูดนี้ของคุณ ผมมีสิทธิ์ยื่นฟ้องหมิ่นประมาทและใส่ร้าย คุณได้โปรด ระวังการใช้ภาษาของคุณด้วย

นักข่าว ”

ไม่ว่าเป็นเพราะแพทย์ของเราใช้ยาผิดโดยไม่ตั้งใจหรือผู้ป่วยรับประทานอาหารที่ขัดกับยาโดยที่รู้ไม่เท่าทัน ยังคงต้องตรวจสอบให้ชัดก่อน แต่ทุกท่านสามารถวางใจ ได้ เมื่อสิ่งต่าง ๆ เกิดขึ้นในโรงพยาบาลของเรา เราจะทุ่ม สุดแรงในการสืบหาความจริง แล้วเปิดเผยให้ทุกท่านได้ รับทราบ ทุกท่านรอฟังข่าวก็พอแล้ว”

เขาพูดอย่างสบายๆ เพียงไม่กี่คำก็สามารถทำลายการ ไล่ถามของนักข่าว สำหรับนิสัยของจู่ลั่วหาน เขาไม่เชื่อ เธอจะทำเรื่องแบบนั้นออกมาได้ ไม่ใช่ว่าเธอไม่มีโอกาส ทำ แต่เธอไม่ลดตัวไปทำแบบนี้

คู่ลั่วหานเป็นคนยังไง ในเรื่องเล็กๆก็สามารถเห็นนิสัย ใจคอของคนคนนั้นได้

และคนที่ชื่อโม่หรูเฟย ตอนเขาอยู่ที่เมืองนอก เขา ไม่เคยได้ยินชื่อนี้ แต่เมื่อวันนี้ได้ยินข่าวคราว ก็แค่คน ธรรมดา!

ฉู่ลั่วหานยกตาขึ้น ใต้ตามีความรู้สึกซาบซึ้งเล็กน้อย แต่

สักพักก็ได้ก้มลงไป
“งั้น คุณมีความคิดเห็นและคุณจะอธิบายยังไงเกี่ยวกับ เรื่องที่มีหมอของโรงพยาบาลของคุณหยอดล้อคำหวาน กับผู้ชายแปลกหน้าในเวลาทำงาน?”

“ใช่! เรื่องที่เลวร้ายแบบนี้ ! เธอจะแก้ตัวยังไง? !!

จู่ลั่วหานกัดฟัน เธออยากเอ่ยปากถังจิ้นเหยียนดึงข้อ มือของเธอไว้

“หยอดคำหวาน?ผมเห็นแค่หมอในโรงพยาบาลของ พวกเราทำงานอย่างหนักในห้องทำงาน เพื่อนของเธอ หรือแฟนของเธอ ส่งอาหารดึกให้เธอ ทำไม?อาหารที่ เต็มด้วยความรัก กลับส่งมอบการด่าทอแบบนี้ออกมาเห รอ ถ้าข่าวนี้ถูกปล่อยออกไป ต่อไปคงไม่มีใครกล้าส่ง อาหารให้คนรักของตนในที่ทำงานแล้วมั้ง?”

คำพูดของเขา พูดได้อ่อนโยนและกินใจคน เหมือนลม พัดและกวาดฝุ่นบนตัวเธอออกจนหมด เขาไม่โกรธ ไม่ ความ น้ำเสียงดูใจกว้าง ไม่รู้สึกไม่เหมาะสมเลย
“คุณเป็นใครกัน?คุณปกป้องเธอขนาดนี้ เป็นเพื่อนร่วม งานของเธอจริงหรือ?หัวหน้า แค่นี้เองเหรอ?”

ในที่สุดสีหน้าของถังจิ้นเหยียนก็ได้มีการเปลี่ยนแปลง เล็กน้อย ใช่ เขาหัวเราะจากรอยยิ้มเย็นชาที่ยิ้มให้นัก ข่าวและรอยยิ้มอบอุ่นที่ยิ้มให้เธอ การเปลี่ยนแปลงนี้ใช้ แค่วินาทีเดียว

“เช่นนั้นก็หมายความว่าคุณไม่โชคดีเหมือนคนในโรง พยาบาลเรา ที่มีเพื่อนร่วมงาน หัวหน้าดีๆแบบนี้ อีก อย่าง ผมจะทุ่มสุดแรงปกป้องคนของผม ข่าวต่างๆที่ จงใจใส่ร้าย ถ้าพรุ่งนี้ก่อนเที่ยงยังไม่ลบออกอีก ผมจะให้ กฎหมายมารักษาสิทธิของตนเอง”

เขาพูด คนของผม.

คำพูดนั้นกำกวม !

เหล่านักข่าวพ่ายแพ้ให้กับคำพูดของถังจิ้นเหยียน ไม่มีใครกล้าเสียมารยาทอีกแม้แต่คำเดียว

คนที่รอดูความสนุก กลับไปอย่างเสียอารมณ์ สีหน้าที่ตึงเครียดของฉู่ลั่วหานคลี่คลายลง

ในลิฟต์ ฉู่ลั่วหานพูดอย่างมีมารยาท “เมื่อกี้ขอบคุณ

มากนะ”

คนด้านหลังของถังจิ้นเหยียนก็รู้จักกาลเทศะ เหลือ ลิฟต์ไว้ให้พวกเขาสองคน และเป็นพื้นที่ปิดแน่นความ รู้สึกของเธอได้เปลี่ยนไป

ความรู้สึกของเขา ก็ได้เปลี่ยนไปแล้ว

“ถ้าอยากขอบคุณผมจริงๆ ก็อย่าทำหน้าเหมือนผมติด หนี้คุณ เรื่องมันก็ได้แก้ไขแล้ว อารมณ์ยังไม่ดีอีกเหรอ?”

ฉู่ลั่วหานหัวเราะออกมา “คิดไม่ถึงว่าคนอ่อนโยนอย่าง รองคณบดีเมื่อเผชิญกับพวกนักข่าว จะเก่งกาจขนาดนี้”

พูดเก่งแบบนั้นเคยไปแข่งพูดมาแล้วกี่ครั้งจึงสามารถ พูดได้แบบนี้?
ถังจิ้นเหยียนมองดูมือขวาคนเองที่เมื่อก็ได้จับมือเธอ ยม “ผมก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน ว่าผมจะสามารถพูดได้แบบ นี้ คุณเคยทำวิจัยวิชาชีววิทยาไหม?นกอินทรีบางครั้ง สามารถต่อสู้กับหมาป่าในขณะที่ปกป้องลูกนกอินทรี

เอิ่ม….เหมือนการเปรียบเทียบนี้รู้สึกแปลกๆนะ

ครั้งนี้จู่ลั่วหานชากับคำพูดเขาจริงๆ “เข้าใจแล้ว เป็น เพราะความรักของแม่จากตัวรองคณบดีพุ่งออกมา ขอ คุณแม่อินทรีมาก ลูกอินทรีรู้แล้ว”

ถังจิ้นเหยียนเอานิ้วที่เล็กยาวของเขานวดกลางคิ้ว ผิด แผนแล้ว !

“ใช่แล้ว ผมสามารถถามคำถามหนึ่งได้ไหม? คุณ กับหลงเซียวเป็นอะไรกันแน่เมื่อกี้สายตาที่เขามอง คุณ…รู้สึกพิเศษนะ”

นี่เป็นครั้งที่สองที่เขาเอ่ยถาม เธอกลับตอบอย่างไม่ ตั้งใจเหมือนเดิม
“ไม่ได้เป็นอะไรกัน ”

ดูแล้ว เขาเดาถูก สามีที่ไม่รู้ว่าเป็นใครของจู่ลั่วหานก็ คือหลงเซียว

สามีจู่ลั่วหาน เป็นคนที่จัดการยากแบบนี้ ถังจิ้นเหยียนข มวดคิ้วอีกครั้ง ความยากมากกว่าเดิม คนอย่างหลงเซียว

ไม่ธรรมดา

“ดูจากสภาพ ผมคงต้องแก้ไขแผนใหม่แล้ว “เหมือน เขากำลังพูดกับตนเอง

“แผนอะไร?”

“เอิ่….แผนขุดค้นเก่งมาที่ทีมเรา”

เพื่อหาหลักฐานยืนยันว่าจู่ลั่วหานไม่ได้ทำผิด ในฐานะ รองคณบดีสั่งการตรวจสอบอย่างละเอียดเกี่ยวกับยา บำรุงในเลือดที่เธอได้ทาน และขอให้ตรวจสอบเลือด และปัสสาวะของโม่หรูเฟย
เมื่อโม่หรูเฟยได้ยินว่าจะตรวจ สีหน้าเปลี่ยนไปทันที ปฏิเสธทันที

หลงเซียวยืนอยู่ข้างเตียง หมอที่รับผิดชอบมาสุ่มกลุ่ม ตัวอย่างไม่กล้าบังคับเธอ

“คุณหลงเชียว เรื่องมันเกี่ยวโยงถึงชื่อเสียงการเป็นอยู่ ของคุณหมอเรา หวังว่าคุณจะให้คุณโม่หรูเฟยให้ความ ร่วมมือด้วยนะ”

“ฉันไม่ตรวจ ! นี่มันเป็นการสร้างความอัปยศให้แก่ฉัน พี่หลงเชียว ให้พวกเขาออกไป ! ”

หลงเซียวกัมหน้ามองเธอ “เจาะเลือดทำการตรวจเช็ด

คุณควรให้ความร่วมมือ”

โม่หรูเฟยร้องไห้ฟูมฟาย “ฉันไม่ ! คุณไม่เชื่อใจฉันเลย เหรอ ! คุณให้ฉู่ลั่วหานมาพูดกันให้รู้เรื่อง ! คุณลองถาม เธอดูว่าเธอมีใจที่อยากฆ่าฉันหรือไม่ ! ”

เธอทั้งร้องทั้งโวยวาย หมอไม่รู้จะทำยังไงดี จึงเลือก ถอยออกไป
หลังจากที่หมอจากไป หลงเชียวกดมือที่ดิ้นรนของโม่ หรูเฟยไว้ “คุณยังไม่ยอมพูดความจริงอีกเหรอ?”

โม่หรูเฟยเบิกตากว้าง มองดูเขาด้วยความไม่สบายใจ หลบสายตาไป “คำพูดนี้ของพี่หลงเชียวหมายความว่า ไง?”

หลงเชียวสะบัดมือของเธอทั้ง “งั้นก็คิดทบทวนดีๆที่นี่ ก่อนนะ” หันหลังกลับไปแล้วเดินออกไปจากห้อง ขณะ เดียวกันเขาโทรให้จีดงหมิง “ส่งคนมาจับตาดูเธอไว้”

“ครับ เจ้านาย นักข่าวเมื่อกี้ เจ้านายจะจัดการยังไง?”

“เหลือของไว้ ปล่อยคนไป

ฟังจากน้ำเสียง ไม่ได้ปล่อยไปง่ายๆแบบนี้ ในใจจีดงห

มิงรู้ดี มีคนจะช่วยแล้ว

“ครับ เจ้านายงั้นฝั่งคุณผู้หญิง ให้ผมไปดูหน่อย ไหม?เกิดเรื่องแบบนี้คุณผู้หญิงคง ”
“จัดงหมิงคุณทำแต่เรื่องที่คุณควรทำก็พอแล้ว !

จัดงหมิงที่อยู่อีกฝั่ง ไม่กล้าตัดสินใจเอง แต่ในใจเขา รู้สึกว่า เรื่องนี้คนที่ได้รับผลกระทบที่สุด ก็คือคุณผู้หญิง

เจ้านายไม่ถามไถ่อะไรเลย เขาดูแล้วรู้สึกสงสาร

“หาคนลบโพสต์ในเวทีสนทนา ก่อนที่เขาจะวางสาย เขาสั่ง และเพิ่มประโยคอื่น” บล็อกบัญชีของเขา ”

“ครับ ! เจ้านายวางใจ ”

หลังจากฟังคำสั่งเสร็จ หลงเชียวเดินออกไปหน้าประตู โรงพยาบาล เขานั่งอยู่ในรถโรลส์-รอยซ์ โฮลดิงส์ด้วย อารมณ์ที่ย่ำแย่ หมัดทุบไปสุดแรงที่พวงมาลัยรถ

เมื่อคิดถึงภาพที่มีหมอผู้ชายปกป้องจู่ลั่วหานไว้ด้าน หลังของเขา ในใจของเขาก็มีไฟลุกไหม้!
สิ่งที่น่าโมโหกว่านั้น เธอกลับให้เขากอดเธอไว้แบบนั้น ไม่มีแม้แต่ดิ้นรน !

หลงเชียวโมโหมาก เขาอยากถามให้เข้าทั้งหมด ว่า ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ! เป็นอะไรกับเธอ !

ใช่หรือไม่ เป็นผู้ชายบนเว็บ เป็นเขา ! ใช่หรือไม่ ผู้ชาย ที่หลงยี่เคยเอ่ยถึง !

ดีที่สุดคือ ความจริงไม่ใช่แบบที่เขาคิดไว้ !

เพราะว่าหลงเชียวที่เกรี้ยวกราด ไม่ว่าเรื่องอะไรเขาก็

ทำออกมาได้หมด !

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ