ตอนที่ 4 ไม่อยากจะทำให้สายตาคุณท่านเซียวเสีย

สามปีแล้ว จู่ลั่วหานลืมความรู้สึกเสียวซ่านไปถึงใจแบบนี้ นานแล้ว หายใจไม่ทั่วท้อง หน้าผาก ใบหน้า คอของเธอมี เหงื่อไหลออกมา

“หลงเซียว…คุณ คุณมันสารเลว..”

“เรียกผมว่าอะไรนะ?” หลงเซียวพูดด้วยเสียงแหบพร่า “นี่ ไม่ใช่สิ่งที่คุณหมอฉู่ผู้หยิ่งในศักดิ์ศรีต้องการหรอ? ตอน นั้นแจ้นไปนอนบนเตียงของผู้ชายคนอื่น ตอนนี้กลับไม่ ยอมปรนนิบัติสามีตนเอง?”

“ผมสารเลว? ผมมันสารเลว ! วันนี้ผมจะสารเลวให้คุณได้ ดูสักครั้ง !”

ผู้ชายคนอื่นอะไรกัน?

“ฉัน…..ไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดอะไรอยู่ ! ” คู่ลั่วหานรวบรวม แรงที่เหลือเพียงน้อยนิดแล้วพูดขึ้น
“คุณอยากฟังงั้นหรอ? ที ! ผมอายที่จะพูดถึงมันอีก ! ”

นอกหน้าต่างสลัวๆ ฉู่ลั่วหานหลับตาลง ไม่ให้น้ำตาไหล ลงมา เธอสาบานว่าจะไม่มีวันร้องไห้ให้กับหลงเซียวอีก

นอกหน้าต่างท้องฟ้าส่องสว่างมีก้อนเมฆรูปท้องปาก

หลงเซียวเอาผ้าห่มมาคลุมตัวตนเองเอาไว้ เผยให้เห็นถึง กรล้ามมัดแน่นของเขาและขาเรียวยาวทั้งสองข้าง จู่ลั่วหา นปวดเอวจนรู้สึกเหมือนจะหัก กดเตียงแล้วลุกขั้น ผู้ชายที่ อยู่ข้างกายไม่ขยับตัวแม้แต่น้อย แม้แต่หนังตายังคร้านที่ จะยกขึ้น

ฉู่ลั่วหานกัดฟันหรอก เลิกผ้าห่มออกเผยให้เห็นเลือดสด

คิ้วขมวดเป็นปม

สามปี สองครั้ง ล้วนเต็มไปด้วยเลือด

ที!
ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตนเองเอาไว้ ขณะที่จู่ลั่วหานเตรียม ลงจากเตียง หลงเซียวพูดขึ้น : “ไม่ต้องปิดหรอก ไม่มี อะไรน่าดู”

ฉู่ลั่วหานเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเธอร้อนผ่าวเหมือนจะ มีของเหลวไหลออกมา คลายยิ้มเล็กน้อย พูดด้วยไม่หัน กลับไป : “ใช่ค่ะ ไม่มีอะไรน่าดู ดังนั้นก็เลยไม่อยากจะ ทำให้สายตาคุณท่านเซียวเสีย”

หลงเซียวขมวดคิ้วเป็นขีดสามปีด คำพูดแบบนี้อีกแล้ว !

เก็บเสื้อผ้าที่อยู่บนพื้น ฉู่ลั่วหานท้อใจแล้ว เสื้อกาวน์ตัว ยาวกลายเป็นเศษผ้า แล้วเดี๋ยวเธอจะออกไปยังไง?

คู่ลั่วหานทั้งเสื้อผ้าที่ฉีกขาดลง เดินเข้าไปในห้องน้ำเท้า เปล่า ไม่นานก็ได้ยินเสียงน้ำดังขึ้น

หลงเซียวมองดูเงาของคนบนกระจกในห้องน้ำ สูดลม หายใจเข้าลึกๆ ความหงุดหงิดรำคาญใจผุดขึ้นมาพร้อมกัน ท่านเซียวรู้สึกว้าวุ่นใจ

คู่ลั่วหานอาบน้ำจนสะอาด มือทั้งสองข้างจับตรงหน้าผาก ทำยังไงดี? เดี๋ยวเธอจะทำยังไงดี? ห้องเฝ้าเวรมเสื้อ กาวน์ให้เปลี่ยน แต่เธอจะไปเอามาได้ยังไง?

ยิ่งไปกว่านั้น ออกไปจากห้องของหลงเชียวในสภาพนี้แต่ เช้าตรู่ หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะถูกคนอื่นคิดไม่ดี

พันผ้าเช็ดตัว คู่ลั่วหานเดินออกมาจากประตู ใช้มือสะบัด ผม ผมที่เปียกปอนนั้นปล่อยยาวถึงหัวไหล่ เป็นธรรมชาติ

พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาอย่างฝืนใจ : “ขอเสื้อให้ฉันตัว นึ่ง”

หลงเซียวเอาแขนไว้ด้านหลังแทนหมอนมองดูผิวที่ขาว มากกว่าเดิมเพราะผ่านความร้อนของหญิงสาวอย่างไม่ ไยดี ขาทั้งสองข้างที่ผ่านการชำระล้าง รวมถึงนิ้วเท้าที่ขาว ราวกับหยกขาว

“หืม? ยืมเสื้อหรอ?”

ู่ลั่วหานหัวเราะในลำคอ “แล้ว ท่านเซียวจะให้หรือไม่ให้

คะ?”
เวลาเดียวกันกับที่พูดนั้น จู่ลั่วหานมองดูไม้แขวนในห้อง นอน ด้านบนมีเสื้อโอเวอร์โค้ทสีข้าวสารของผู้ชายแขวน เอาไว้ เหมาะที่จะนำมาใช้ปกปิดร่างกายที่สุดแล้ว

หลงเซียวกระตุกยิ้มเล็กน้อย แววตาเยือกเย็นจนน่ากลัว “ยืมได้ แต่ว่าต้องใส่ต่อหน้าผม”

ฉู่ลั่วหาน : “…ได้ค่ะ ! ” %3D

มีอะไรกันก็มีอะไรกันมาแล้ว กับอีแค่เปลี่ยนเสื้อผ้าจะ นับภาษาอะไร ! เธอไม่เคยเป็นผู้หญิงขี้อายขวยเขินมา ก่อน !

เปลื้องผ้าเช็ดตัวลง จูล้วหานหยิบเสื้อโอเวอร์โค้ทขึ้นมา สวม แขนทั้งสองข้างหลวมและกว้างมาก ทับซ้อนเสื้อทั้ง สองด้าน จากนั้นรัดเข็มขัดหนัง เสื้อโอเวอร์โค้ทชายรุ่นยาว กลางตัวของอามาร์นี่กลายเป็นโอเวอร์โค้ทรุ่นยาวของผู้ หญิงในทันที

แววตาของหลงเซียวนิ่งค้าง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ชื่นชม เธอผ่านแสงอาทิตย์ ผิวที่เนียนละเอียด แสงของดวง อาทิตย์ยามเช้าสาดส่องมาบนเอวของเธอ ราวกับภาพวาด ภูเขาและแม่น้ำ…หุ่นของเธอ ดีมาก !
กันอวบแน่นตรงเอว ขาเรียวยาว มันวาวเหมือนหยุดน้ำดี

เพียงแต่….ผู้หญิงที่สมควรตายคนนี้ กลับเปลี่ยนเสื้อผ้า ที่นิ่งเฉยถึงขนาดนี้ ! เธอเคยทำแบบนี้ต่อหน้าผู้ชายมาก น้อยแค่ไหน…hit !

ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย ู่ลั่วหานถูกโอบกอดไปด้วยกลิ่นของ หลงเซียว กลิ่นเตกีล่าหอมๆ รวมกับกลิ่นลิลลี่ ทำให้จิตใจ อ่อนโยนขึ้นมา

นานมาแล้ว….กลิ่นที่มักจะฝันถึงในทุกคืนวัน

ท้องฟ้าสว่างจ้า จู่ลั่วหานเดินผ่านหมออายุรแพทย์ สาย ตาแปลกๆของพยาบาลโดยไม่สนใจ แล้วออกไปจากโรง พยาบาล

ทรมานมาทั้งคืนแล้ว ทั้งร่างกายและจิตใจของคู่ลั่วหาน เหนื่อยล้าไปหมด ลงมาจากรถแท็กซี่แล้วเดินเข้าไปที่บ้าน

บ้านที่พูดถึงนั้น ก็คือคอนโดที่เข้ามา มีหนึ่งห้องนอน หนึ่ง ห้องนั่งเล่น หนึ่งห้องครัว หนึ่งห้องน้ำ เรียบง่ายและสะอาดสะอ้าน โล่งสว่าง

เตะรองเท้าส้นสูง ทั้งจู่ลั่วหานถอดเสื้อโอเวอร์โค้ทออก จากนั้นโน้มตัวลงแช่ในอ่างอาบน้ำ หลับตา น้ำอุ่นค่อยๆ ไหลผ่านเข้ามาในร่างกาย

เหนื่อยจัง ความเหนื่อยล้าแผ่ซ่านมาตั้งแต่เท้าไปจนถึง

หัว

ไม่เจอเขา เหนื่อย

เจอเขา เหนื่อยยิ่งกว่า

สไลด์ตัวลง จู่ลั่วหานซ่อนตัวอยู่ใน น้ำ กลั้นหายใจ อยู่ใน น้ำ เรือนร่างที่สวยและขาวดุจหิมะ ขาเรียวยาว แขนเนียน มันวาย ผมยาวสลวยราวกับสาหร่ายที่รอยอยู่บนผิวน้ำ

นอนหลับไปตื่นหนึ่ง ทำอาหารเที่ยงง่ายๆด้วยตนเอง ตอนเย็นยังมีเวลาไปดูหนัง

เวลาสามปี ฉู่ลั่วหานถูกฝึกให้ไม่สะทกสะท้านกับลมและ พายุฝน ต่อให้หลงเซียวจะทรมานเธอยังไง โม่หรูเฟยจะสารเลวแค่ไหน เธอก็ยังสามารถใช้ชีวิตของตนเอง ต่อไปได้

ไม่อย่างนั้น เธอคงเครียดแล้วตายไปนานแล้ว

ขณะที่กำลังจะออกไปนั้น เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

“คุณหมอฉู่คะ….รีบมาเร็วเข้าค่ะ ! รถฉุกเฉินของทาง

โรงพยาบาลรับผู้ป่วยภาวะแอลกอฮอล์เป็นพิษมาสองคน

ค่ะ ! ”

ภาวะแอลกอฮอล์เป็นพิษ?

“คนอื่นๆละ?”

“หมอลืมไปแล้วหรอคะว่าวันนี้ทางแผนกอายุรแพทย์ออก ไปเรียนรู้ด้านนอก ทีมหลักไม่อยู่ค่ะ จึงต้องตั้งความหวังที่

คุณ ! ”

“ฉันจะไปตอนนี้ ! ” %3D

ฉู่ลั่วหานรีบพุ่งตัวไปในทันที ไปโรงพยาบาลจนแทบจะบินไป เสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงยีนส์และรองเท้าแตะ การ แต่งกายของเธอ แตกต่างจากหมอจู่เหมือนเป็นคนละคน

เหล่าพยาบาลนิ่งค้างไป

ฉู่ลั่วหานกวาดตามองอาการป่วยของคนไข้ที่เขียนเอาไว้ “ตอนนี้คนไข้เป็นยังไงบ้าง?”

พยาบาลดึงสติกลับมา “อ่อค่ะ ! ทั้งสองคนแพ้ แอลกอฮอล์เป็นทุนเดิมอยู่แล้วค่ะ จนถึงตอนนี้ยังคงนอน

ไม่ได้สติ สลบนานไปกว่าครึ่งชั่วโมงแล้วค่ะ”

“ทำให้อาเจียนออกมารียัง?”

จู่ลั่วหานเดินด้วยความรวดเร็ว สาวเท้าเดินไปถาม

“ยังค่ะ ไม่แน่ใจว่าควรจะทำให้อาเจียนหรือต้องล้างท้อง”

“คนไข้ถือว่าโดนพิษขั้นรุนแรง เตรียมเพิ่มฮอร์โมนเข้าไป หลังจากนั้นอีกสิบนาทีใส่ความดันน้ำเข้าไป !”
%3D “ค่ะ หมอฉู่ ! ”

คนที่เคยเห็นทักษะทางการแพทย์ของจู่ลั่วหานล้วนรู้ดี ฉายา”หมออายุรแพทย์สุดเทพ”ใจกลางเมืองเมืองหลวงที่ เธอได้มานั้น ใช่ว่าจะเป็นเพียงชื่อเสียงลมๆแล้งๆ

คนไข้ทั้งสองคนเข้ามาในโรงพยาบาลพร้อมกัน หมอ เวรทั้งหมดที่เข้าเวรมีเพียงไม่กี่คน อีกทั้งยังมีหมอฝึกหัด อีกสองคน มีคู่ลั่วหานเพียงคนเดียวที่ต้องเผชิญหน้าโดย ลำพัง

ยุ่งอยู่นาน ในที่สุดอาการป่วยของคนไข้ก็คงที่

“อยู่ดีๆ กินเหล้าทำไมคะ !อยากตายหรือไง?” ฉู่ลั่วหา นเช็ดเหงื่อตรงหน้าผาก จากนั้นต่อว่าผู้ชายอายุประมาณ สามสิบห้าปีทั้งสองคน

หนึ่งในคนไข้หัวเราะอย่างกระอักกระอ่วน “พวกผมเองก็ ไม่ได้อยากดื่มครับ แต่เพราะต้องทำงาน ไม่ดื่มไม่ได้ ไม่ ดื่ม ลูกค้าก็ไม่เซ็นต์สัญญา”

ชายอีกคนพยักหน้า “ทำธุรกิจสมัยนี้ พูดดีก็ไม่เท่าคอแข็ง คนอย่างพวกผมที่ร่างกายแพ้เป็นทุนเดิม เดาว่า หลังจากนี้คง…เฮ้อ”

สิ่งที่ทั้งสองคนพูดต่อจากนั้นจู่ลั่วหานไม่ได้ฟังแม้แต่คำ เดียว ความคิดของเธอคิดถึงเพียงหลงเซียว เขาไม่ได้ติด เหล้า ดื่มในเวลาทำงานตามความเหมาะสมเท่านั้น

ในความทรงจำ ที่ผ่านมาล้วนเป็นคนอื่นขอร้องอ้อนวอน เพื่อที่จะทำธุรกิจกับหลงเซียว เขาไม่เคยต้องไปขอร้อง อ้อนวอนใคร ออร่าโดดเด่นของเขา เกิดมาเพื่อเป็นผู้ออก คำสั่งเท่านั้น

แต่ว่า ไม่ได้ติดต่อกันมานาน เกิดปัญหาขึ้นกับงานของ เขา หรือว่าเจออุปสรรคในการทำงาน?

ไม่อย่างนั้น ทำไมต้องดื่มหนักขนาดนี้?

“ไม่ว่ายังไง สุขภาพสำคัญที่สุด เงินคือสิ่งที่ไม่มีวันหา หมด แต่ชีวิตมีแค่ชีวิตเดียว” จู่ลั่วหานเขียนอาการของ คนไข้ลงบนประวัติการรักษา จากนั้นกำชับ

คำพูดนี้ บอกให้พวกเขาฟัง และบอกให้หลงเชียวฟังด้วย

ไม่มีสมองจริงๆ ต่อให้ทำงานเอาเป็นเอาตาย ก็ไม่ควรจะ เอาเป็นเอาตายขนาดนี้ !

หลังจากดูอาการของป่วยฉุกเฉินเรียบร้อยแล้วนั้น เท้า ของจู่ลั่วหานเดินไปทางหน้าห้องของหลงเซียวอย่างไม่รู้

ตัว

มองดูหลงเซียวโดยมีหน้าต่างคั่นกลางเอาไว้ ใบหน้าด้าน ข้างสมบูรณ์แบบราวกับแกะสลักออกมา ศีรษะที่กัมลงมา กับคอนั้นทำให้กลายเป็นเส้นคมชัด แสงแดดหลังเที่ยง สาดส่องเข้ามาตรงศีรษะของเขา กระทบโดนใบหน้า มอง จากที่ไกลๆ คล้ายว่าจะเห็นขนตาของเขา

เฮ้อ…เธอกำลังคิดอะไรไร้สาระ?

“คุณหมอ จู่ สวัสดีค่ะ”

กำลังมองดูด้วยความหลงใหล พยาบาลสาวที่เข้าเวรอยู่ นั้นเดินผ่านมา กล่าวทักทายเธอเคล้าความกลัวเล็กน้อย
“ค่ะ” พยักหน้าเล็กน้อย ขานรับไปตามมารยาท

มองดูพยาบาลที่กำลังจะเดินผ่านไปจู่ลั่วหานจึงรีบพูดขึ้น “เดือนคุณหลงด้วย ต้องพักผ่อนให้มาก ห้ามทำงานเหนื่อย เกินไป”

พยาบาลกลืนน้ำลาย ใบหน้าเล็กๆย่นลงเป็นหนึ่ง

“คุณ…คุณหมอฉู่คะ คุณหลง เขา…”

พระเจ้า เธอจะกล้าไปได้ยังไง?

“เป็นอะไรไป? เป็นพยาบาล หน้าที่พื้นฐานลืมไปหมดแล้ว หรอ? ต้องให้ฉันพูดเตือน?” เสียงของคู่ลั่วหานไม่เบาและ ไม่ดัง เคล้าการขู่

“ฉัน…..ไปตอนนี้เลยค่ะ”

พยาบาลเดินเข้าไป จู่ลั่วหานเดินห่างออกจากประตูหลาย ก้าว หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีก็เห็นพยาบาลสาวเดินออกมา ด้วยดวงตาแดงก่ำ

“เป็นอะไรไป?”
แม้แต่ฉู่ลั่วหานยังคิดไม่ถึง ตอนที่เธอถามนั้น น้ำเสียงดู ร้อนใจ

พยาบาลเงยหน้าขึ้นมองเธอ น้ำตาไหลลงมา “คุณ หมอฉู่ คุณหลงพูด..พูดแค่คำเดียว….เขา บอกให้ ฉัน….ไสหัวไป”

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แต่ฉู่ลั่วหานอยากจะหัวเราะมาก เธอโบกมือบอกให้พยาบาลที่ตกใจจนร้องไห้ออกไป มือ ทั้งสองข้างซุกเข้าไปในกระเป๋าแล้วมองทางผู้ชายที่อยู่ ด้านในผ่านหน้าต่าง

คุณหลงเซียว สามปีแล้ว คุณไม่เปลี่ยนเลยสักนิด

ไม่สิ คุณเปลี่ยนเป็นเย็นชามากกว่าเดิม

ในใจนิ่งค้างไปครู่หนึ่ง ขณะที่จู่ลั่วหานกำลังจะเดินไปนั้น เสียงเย็นยะเยือกก็ดังออกมาจากห้องผู้ป่วย น้ำเสียงของ เขาเหมือนไหลผ่านน้ำเย็น เมื่อดังมาถึงหูถึงกับสะท้าน !

“เข้ามา”
จู่ลั่วหานขมวดคิ้วเล็กน้อย เขารู้ได้ยังไงว่าเธออยู่ด้าน

นอก?

หรือบางที เขากำลังเรียกคนอื่น?

“คำพูดเดียวกันอย่าให้ผมต้องพูดสองรอบ”

คำพูดทุมต่ำของหลงเซียวเคล้าไปด้วยแรงดึงดูดและ หนักแน่น แม้ว่าเธอคือจู่ลั่วหาน ก็ต้องทำได้เพียงทำตามอ ย่างเชื่อฟัง

เปิดประตู เดินเข้าไป จู่ลั่วหานยังคงยืนตรง เธอมองไปที่ เขาด้วยแววตาใสแป๋ว ทำทีเป็นคุณหมอแล้วพูดเสียงเรียบ “คุณหลงรู้สึกไม่สบายตรงไหนคะ?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ