ตอนที่ 32 ให้ตายเถอะ บาดเจ็บอีกแล้ว

ดาราคนดังสุดฮอตมาตรวจครรภ์ถึงที่โรงพยาบาลนั้นก็ พอที่จะทำให้ทั้งเมืองแตกตื่นกันไปหมด เพียงแค่ชื่อโม่หรู เฟยนี้ของเธอ ก็มีอิทธิพลมากพอที่จะขึ้นพาดหัวข่าวหน้า หนึ่งแล้ว

ยิ่งถ้ารวมกับชื่อเสียงของท่านประธานบริษัทของMBK คุณหลงเซียวที่มาด้วยกัน อิทธิพลนี้ก็ยิ่งมหาศาลมากขึ้น อย่างที่สุด

ทั้งสองคน หรือจะพูดถึงคู่ลั่วหานเพิ่ม ทั้งสามคนนี้ถึงจะ พยายามทำให้เรื่องเงียบๆ ขับรถไปจอดที่จอดรถชั้นใต้ดิน โดยตรง แต่ก็ยังไม่สามารถหลีกเลี่ยงจากการรุมของพวก นักข่าวได้

พอเห็นรถหรูโรสลอยด์ของหลงเซียวจอดสนิท นักข่าว ก็รีบเข้าไปราวกับฝูงปลา บรรยากาศเหมือนกับพวกปลา ฉลามที่ได้กลิ่นคาวของเลือด

ฉู่ลั่วหานที่นั่งอยู่ในรถก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอเป็นคนนอก วงการ อีกอย่างตั้งแต่แรกมาจนถึงวันนี้ เธอก็เป็นแค่คนนอกคนหนึ่งของเรื่องนี้ พอเห็นคนฝูงใหญ่ เหมือนกับสิงโตแล้วหยิบไมโครโฟน และกล้องถ่ายภาพ มาขวางทางรถ เธอกลับรู้สึกน่าขำและก็น่ารำคาญ

หลงเซียวก็ขมวดคิ้ว เขาหันไปมองหน้าโม่หรูเฟย “ตอนนี้ ยังลงจากรถไม่ได้ คนเยอะเกินไป อันตราย”

ความเป็นห่วงของเขานั้นใช่ได้ผลกับโม่หรูเฟย อารมณ์ สีหน้าเธอก็เปลี่ยนไปเป็น ยิ้มหวานๆแล้วพยักหน้าตอบรับ “ฉันเชื่อฟังที่พี่เซียวพูดค่ะ รอที่รถอีกเดี๋ยวเดียวก็ได้ค่ะ”

จู่ลั่วหานเบ้ปากโดยไม่กังวลใดๆ เพราะไม่ใช่เรื่องของตน “ดูจากท่าทีของพวกเขาแล้ว ไม่น่าจะล้มเลิกในระยะเวลา สั้นๆนี้หรอก เป็นดาราดังนี้ไม่รู้ถึงความน่ากลัวของนักข่าว ในวงการบันเทิงหรอ? พวกเขายอมที่จะไม่กินไม่ดื่มอะไร แล้วเฝ้ารอได้ทั้งวันทั้งคืน ถ้าจะเอาแต่นั่งอยู่ที่รถนั้น มันแก้ ปัญหาอะไรไม่ได้เลย”

หลงเซียวก็หันไปมองจู่ลั่วหานอย่างช้าๆ น้ำเสียงที่เยือก เย็น และไม่มีอารมณ์ร่วมใดๆ “พูดอย่างนี้ หรือคุณมีวิธี?”
คู่ลั่วหานคิ้วขมวดมากขึ้น เพิ่งจะอ้าปาก โม่หรูเฟยก็รีบ พูดแทรกขึ้นมาประโยคหนึ่ง “พี่เซียวคงจะยังไม่รู้ เธอนั้น จัดการเรื่องพวกนี้ได้อย่างเซียนเลยหล่ะ ครั้งที่แล้วตอนที่ ฉันไปหาคุณที่โรงพยาบาล มีนักข่าวดักรอที่ทางเดินเต็ม เลย ก็เธอนี่แหละที่ไล่พวกเขาไปได้

ฉู่ลั่วหานหัวเราะเหอะๆ ไม่ยอมหยุดที่จะหาโอกาสฟ้อง เลยสินะ? ความจำช่างดีจริงๆ!

“พี่เซียว ฉันว่าครั้งนี้ ก็ปล่อยให้คุณหมอคู่จัดการเถอะมั้ง? เธอเป็นหมอของที่นี่ น่าจะมีประสบการณ์มาก”

โม่หรูเฟยพูดจาอ่อนหวาน น้ำเสียงที่ฟังแล้วเลี่ยนหูจน ทำให้เกือบจะอ้วกออกมาแล้ว

ฉู่ลั่วหานยังไม่ทันจัดอารมณ์อยากอ้วกของตัวเองเสร็จ เสียงช้าๆของหลงเชียวก็ดังขึ้น “ในเมื่อคุณมีประสบการณ์ ด้านนี้ พวกนักข่าวที่อยู่ด้านนอกก็ยกให้คุณแล้วกัน”

ดวงตาเธอเบิกกว้างขึ้น “ฉัน?”

“ทำไมหรอ? ฟื้นที่ของคุณหมอจู่เองจะต้องให้ผมลงมือ?” น้ำเสียงเผด็จการของเขา พูดตัดบทไปอย่างดื้อๆ กับสิ่งที่เธอกำลังจะอธิบาย

คู่ลั่วหานกัดริมฝีปากเบาๆ ให้เธอนั่งนิ่งเฉยอยู่ในรถต่อไป หรือเธอจะต้องออกไปเผชิญกับพวกนักข่าวเหล่านั้น?

ใบหน้ายิ้มอย่างเยือกเย็น เธอปลดสายรัดนิรภัย ได้ ฉัน ไปเอง”

ประตูรถถูกเปิดออก ร่างที่ผอมบางของคู่ลั่วหานก็ถูกนัก ข่าวมารุมล้อมเต็มไปหมด! ร่างของเธอที่ไม่ได้เตี้ยมากนัก อยู่ในท่ามกลางนักข่าวทั้งผู้ชายและผู้หญิงแล้วถูกผลักดัน ไปมา ขาทั้งสองข้างนั้นก็ถูกยกตัวลอยขึ้นอยู่หลายครั้ง!

“คุณโม่หรูเฟย! คุณหลงนั้นมาส่งคุณตรวจครรภ์ด้วยตัว เอง ซึ่งก็แปลว่ากำลังจะมีข่าวดีกันใช่ไหมคะ?”

“คุณหลง คุณโม่หรูเฟยเคยบอกไว้ว่าจะเป็นพรีเซนเตอร์ เม็ดพลอยให้กับบริษัทMBK เรื่องนี้จะถูกยกเลิกเพราะ สาเหตุครั้งนี้หรือไม่ครับ?”
คำถามถูกถามขึ้นมามากเต็มไปหมด ความวุ่นวายและ บ้าคลั่งจากนอกรถก็ลอดเข้ามาภายในรถ ขณะที่ยังไม่ทัน ได้ปิดประตูรถ แขนเรียวยาวของหลงเซียวจับที่เปิดรถไว้ สายตาที่เยือกเย็นกวาดมองไปที่ทุกคน ในท่ามกลางของ วงนักข่าว มีร่างเสื้อขาวคนหนึ่งที่กำลังยืนโซเซไปมา…

“อ้าาา!”

ท่ามกลางคำถามที่วุ่นวาย เสียงกรี๊ดของคู่ลั่วหานไม่ได้ ถือว่าดังมาก แต่คิ้วของหลงเซียวก็แข็ง ชะงักไปสักพัก

“ปัง” เขาปิดประตูข้างคนขับไปแรงๆหนึ่งที่ มือก็จับไปที่ เปิดประตูรถด้านซ้ายตามสัญชาตญาณ…

“พี่เซียว นักข่าวพวกนี้น่ากลัวมากเกินไปแล้ว ฉันรู้สึกเป็น ห่วงลูก…” น้ำเสียงอ่อนนุ่มดังมาจากด้านหลัง ความรู้สึกที่ ไร้ที่พึ่งและหมดหนทาง ฉันเห็นแล้วน่าสงสาร

“ไม่เป็นไร เขาจะต้องจัดการมันได้”

สายตาของหลงเซียวหันกลับไปมองที่กลุ่มคนนั้นอีกครั้ง แต่ก็หาฉู่ลั่วหานไม่เจอแล้ว

“กรึก!”

คู่ลั่วหานเจ็บตรงเข่า ลมหายใจที่รุนแรง บาดแผลที่หัว เข่านั้นก็ฉีกอีกครั้งในตอนชุลมุนเมื่อกี้นี้ ความเจ็บจั๊ดจาก หัวเข่าส่งไปยังทั่วร่างกาย โชคดี ในที่สุดเธอก็เบียดตัว ออกมาจากกลุ่มคนนั้นได้

ฉ่ลั่วหานพยายามยืนหลังตรงทนความเจ็บไว้ ย่างเท้าก้าว ออกและกำลังจะไปหาร.ป.ภ. ร่างเงาสีดำรีบวิ่งมาอยู่ตรง หน้าเธออย่างรวดเร็ว เธอรู้สึกได้แต่ความมืดของข้างหน้า และตอนที่เงยหน้านั้นก็เห็นใบหน้าที่สะอาดและอบอุ่นอยู่ ตรงหน้าของเธอ

“คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

มือข้างหนึ่งของถังจิ้นเหยียนก็จับตัวที่โซซัดโซเซของจู่ลี วหานไว้ “ผม? ผมมาสาย แต่ไม่นึกว่าจะมาเจอสถานการณ์ อย่างนี้ คุณเป็นไงบ้าง?”

“ฉันไม่เป็นไร แต่จะต้องไปหาร.ป.ภ.ให้ไล่นักข่าวพวกนี้ ไปก่อน โม่หรูเฟยอยู่ในรถ”
ถังจิ้นเหยียนก้มลงไปมองขากางเกงของเธอที่มีเลือด ซิบๆออกมาแล้ว คิ้วกระตุก “เข่าของเธอจะต้องไปทำแผล เดี๋ยวนี้ เดี๋ยวผมพาคุณไป”

ไม่ต้อง คุณไปหาร.ป.ภ.ก่อน โม่หรูเฟยวันนี้เธอมาตรวจ ครรภ์ ถ้าหากเกิดเรื่อง มันจะไม่มีต่อภาพลักษณ์ของโรง พยาบาล” จู่ลั่วหานไม่ยอม ยื่นมือจะปัดความช่วยเหลือ ของเขา

ถังจิ้นเหยียนขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม “ผมไม่รู้จักโม่หรูเฟย แต่ว่าเข่าของคุณจะต้องรีบทำแผลเดี๋ยวนี้ ดูจากสีของ เลือดแล้ว แผลนี้เหมือนจะไม่ใช่เป็นมาแค่วันสองวันแล้ว ตามผมมา”

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับความหัวดื้อของคู่ลั่วหาน คุณหมอ ถังก็ทำได้แค่ใช้วิธีปฐมพยาบาลเบื้องต้นกับเธอก่อน และ แล้ว มือทั้งสองข้างของถังจิ้นเหยียนก็โอบไปที่ไหล่และ หลังของคู่ลั่วหาน ภาพทั้งหมดนี้ก็ถูกมองเห็นจากดวงตา ของท่านเซียว

ท่านเซียวที่อยู่ในรถ นิ้วมือสั่นเบาๆ คิ้วขมวดเข้มขึ้น

ชีวิตในโรงพยาบาลของผู้หญิงคนนี้ ดูประสบความสำเร็จดีหนิ?

“คุณหมอถัง เรียกร.ป.ภ.! ฉันบอกให้คุณเรียกร.ป.ภ.!”

ฉู่ลั่วหานพยายามสลัดถังจิ้นเหยียนออกไป คนข้างหลัง ตกใจ “โอเคงั้นคุณก็ยืนดีๆก่อน ผมจะโทรเรียกคนให้”

โทร?

โอ้ SHIT! เมื่อกี้ตัวเธอเองอารมณ์เสียจนลืมไปว่า สามารถโทรศัพท์หาได้

แต่ว่า โทรศัพท์ของถังจิ้นเหยียนยังต่อสายไม่ติด ประตู รถของโรสลอยด์ก็ถูกท่านเซียวเปิดออก

“คุณหลง! คุณหลง! คุณกับคุณโม่หรูเฟยตอนนี้มีความ สัมพันธ์เป็นอะไรกันคะ?”

ฉู่ลั่วหานหันหลังกลับไป แววตาที่แผดเผาทั้งคู่นั้นมอง ทะลุเข้าไปในสายตาอันเยือกเย็นของเขา
ใช่ มันคือความรังเกียจ

การที่หลงเซียวลงจากรถกะทันหัน โม่หรูเฟยเองก็ตกใจ จากนั้นก็เปิดประตูลงจากรถตามไป โดนพวกนักข่าวผลัก ชน เบียดกันจนไปถึงประตู จู่ลั่วหานมองตามแล้วถอน หายใจ

ตอนที่แขนของหลงเซียวนั้นปกป้องเธอไว้ในอ้อมกอด จู่ ลั่วหานก็รู้สึกได้ว่าความกังวลของตัวเองนั้นมันเป็นแค่ส่วน เกิน

“ความสัมพันธ์อะไร? อีกเดี๋ยวพวกคุณก็คงจะเข้าใจเอง แต่ขอตอนนี้อย่าทำให้การตรวจของหรูเฟยต้องล่าช้า และ ถ้าเป็นเพราะการขัดขวางของพวกคุณทำให้เกิดอะไรเสีย หายละก็ แน่นอนว่าผมจะต้องเอาเรื่องจนถึงที่สุด”

นิ้วมือของคู่ลั่วหานกำปกคอของถังจิ้นเหยียนไว้แน่น เธอ ที่ยืนอยู่นอกวงนั้นเงียบไร้เสียง ได้แต่มองดูข้างหน้าที่มี คู่ชายหญิงกำลังกอดกันอยู่ ความเจ็บในใจและนัยน์ตาที่ ร้อนผาวทั้งหมดนี้ได้แผ่ออกมา

น่าขำ ช่างน่าขำจริงๆ
ไม่ใช่ว่าทำเหมือนกับว่าไม่อยากให้นักข่าวรู้หรอ? ตอนนี้ กับยอมรับโดยไม่แคร์อะไร แปลว่าอะไรกัน?

พูดให้ดูดีหน่อยก็คือให้เธอไปเรียกร.ป.ภ. แต่จริงๆแล้ว แต่อยากจะกีดกันเธอให้ออกไป ไม่อยากให้นักข่าวสังเกต เห็นเธอสินะ?

ทำไมต้องทำให้มันซับซ้อนขนาดนี้ด้วย? อย่างจะคู่กันนัก เดี๋ยวเธอยอมถอยออกก็ได้แล้วน

น้ำเสียงคัดค้านของหลงเชียวช่างน่ากลัว พวกนักข่าวก็ ต้องยอมปล่อยโอกาสที่หาได้ยากขนาดนี้ไปอย่างไม่อยาก แต่ก็ไม่กล้าตามต่อ คนกลุ่มนั้นค่อยๆถอยหลีกออกให้มี เส้นทางเดิน แล้วก็ตามหลังติดๆกับทั้งสองคนนั้นเดินไป ทางประตูหน้าลิฟต์

นักข่าวต่างก็ตื่นตระหนกกับการโทรศัพท์ไปรายงานความ คืบหน้าเรื่องใหม่ กลุ่มคนก็แยกย้ายกันออกไปหมด

“คุณหมอ่?”

ถังจิ้นเหยียนเรียกเธอ จับตัวเธอแน่นๆ เธอถึงดึงสติกลับมาได้

คลายปกคอเสื้อของเขาทันที และก็รีบปรับอารมณ์ของตัว เองให้ดี น้ำเสียงของผู้หญิงก็เย็นชาขึ้นมาทันที อย่างกับ คุยกับคู่อริ “ทำไมคุณถึงยังอยู่ที่นี่?”

วินาทีนั้นถังจิ้นเหยียนก็ไม่รู้จะตอบอะไร “คุณหมอจู่ดึง เสื้อของผมไว้ไม่ยอมปล่อย แล้วผมจะไปยังไงหล่ะครับ?”

ฉู่ลั่วหานปรับอารมณ์กลับมาเป็นปกติที่ดูห่างเหินและเย็น ชา แล้วเขยิบตัวห่างออกมาครึ่งก้าว “ตอนนี้ คุณไปได้แล้ว”

ถังจิ้นเหยียนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “ตอนนี้? ไปไม่ได้ คนไข้ของผมอยู่ที่นี่ ผมจะต้องดูแลความปลอดภัยของ คนไข้ผม”

คนไข้?

เธอกำลังมองไปรอบๆ ขาก็รู้สึกเบาขึ้นมาทันที แขนของ เธอถูกมือของเขาที่มีแรงนั้นอุ้มขึ้นตัวลอยแล้ว
“คุณหมอถัง! คุณทำอะไรเนี่ย!”

“รักษาคนไข้

การมาของหลงเซียวและโม่หรูเฟยนั้นก็ดึงความสนใจ จากพยาบาลในแผนกครรภ์และสตรีมากันหมด ครึ่งหนึ่งก็ เป็นกลุ่มที่มาบริการ ส่วนที่เหลือก็เป็นกลุ่มที่มามุงดูกัน

โดยเฉพาะพยาบาลที่เพิ่งเข้ามาใหม่นั้นดีอกดีใจ ยึดคอ จนเหนื่อยก็อยากจะได้เห็นดาราตัวจริงกับตา ถ้าไม่ใช่ว่า หมอในแผนกสตรีมีระเบียบ ความคิดหน่อยละก็ แผนกสตรี และครรภ์นี้ ก็คงจะกลายเป็นห้องที่ตรวจให้โม่หรูเฟยโดย เฉพาะไปแล้ว

ถังจิ้นเหยียนก็บังคับให้จู่ลัวหานนั่งเก้าอี้ที่อยู่ในห้อง ฉุกเฉิน “บาดแผลที่หัวเข่า จะต้องล้างแผลตอนนี้ ถ้ายัง อยากจะได้กางเกงอยู่ละก็ ก็ต้อง…”

“ไม่เอาแล้ว ตัดทิ้งเลย”

จู่ลั่วหานพูดรวดเร็วและกระชับ ถังจิ้นเหยียนฟังจบก็

หัวเราะ
“สมคำร่ำลือที่เค้าว่ากันจริงๆ”

ฉู่ลั่วหานเงยหน้ามองเขา “ชมเกินไป”

ถังจิ้นเหยียนมือถือกรรไกร จับขากางเกงของเธอไว้ หนึ่งข้าง กะบริเวณสักพัก หลังจากนั้นก็ตัดให้เป็นช่อง ช่องหนึ่งจากแนวด้านบนของแผล เห็นเลือดสดๆและ รอยบาดแผล”เดี๋ยวลงยาห้ามเลือดนี้จะเจ็บหน่อย คุณทน หน่อยนะ”

“นี่สรุปคุณทำแผลได้ไหมเนี่ย? ถ้าได้ก็เร็วๆ ถ้าไม่ได้ ฉัน

ทำเอง”

พูดมากชะมัด!

ถังจิ้นเหยียนคุกเข่าหนึ่งข้างลงพื้น มือข้างหนึ่งวางพาด ไว้บนหัวเข่า มือของศัลยแพทย์นี้สะอาดสะอ้านเรียวยาว สวยจริงๆ หัวเล็บก็ตัดเป็นรูปครึ่งวงกลมอย่างเรียบร้อย

มือคู่นี้ ได้เห็นแล้วก็ลืมยาก

ได้ ทำได้สิครับ ทนหน่อยนะ”
เขาหยิบก้อนสำลีแล้วแตะลงไปที่แผลเบาๆ ขั้นตอนล้าง แผลฆ่าเชื้อนั้นเจ็บมาก ผิวตรงแผลของเธอเหมือนจะปริ ออกแล้ว ระดับความเจ็บนั้นไม่ยากที่จะจินตนาการได้ ฉู่ล วหานเจ็บจนกัดฟันไว้แน่น แต่ก็ไม่ร้องเลยสักแอ๊ะ

เขาประหลาดใจมาก “เจ็บไหม?”

“จะมาลองไหมหล่ะ?”

“ผม? ไม่ดีกว่าครับ”

ถังจิ้นเหยียนล้างแผลภายนอกเสร็จอย่างรวดเร็ว ก็มีแต่ ตอนที่ฆ่าเชื้อนั้น เจ็บนิดหน่อย ส่วนช่วงหลังๆกลับรู้สึก

สบาย

ผ้าพันแผลที่เขาพันนั้น สวยกว่าที่เธอพันเมื่อก่อนอีก อีก ทั้งยังไม่มีผลกระทบอะไรกับการเดินปกติเลย แค่จุดจุดนี้ เขานั้นก็ถือว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญจริงๆ

“ขอบคุณคุณหมอถังมากๆค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขึ้นไป แล้วนะคะ”
คู่ลั่วหานลุกขึ้นยืน พูดจบประโยคนี้แล้วก็กำลังจะเดิน ออกไป

ถังจิ้นเหยียนเก็บอุปกรณ์ต่างๆเสร็จ ยิ้มอ่อนๆ “คุณหมอ น้ำเสียงนี้ไม่ค่อยเหมือนการขอบคุณเท่าไหร่นะครับ”

“ขอโทษทีค่ะ ก็มีแค่น้ำเสียงแบบนี้ รับไม่รับนั้นมันก็แล้ว แต่คุณ”

พูดจบ ฉู่ลั่วหานก้าวเท้าเดินโดยไม่สนหัวกางเกงที่ขาด แล้วมีคราบเลือดที่หัวเข่า ขาอีกข้างนั้นได้ย่างออกไปนอก ประตูแล้ว

ถังจิ้นเหยียนมองดูน้ำยาในมือ หัวเราะอย่างช่วยไม่ได้ “คุณหมอ จู่ เมื่อกี้ที่ถูกนักข่าวรุมไว้ สองคนนั้น เกี่ยวข้อง อะไรกับคุณงั้นหรอ?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ