ตอนที่30 หนอนที่ตื่นเช้าก่อน โดนนกกินก่อนใคร

ตอนที่30 หนอนที่ตื่นเช้าก่อน โดนนกกินก่อนใคร

ที่พักส่วนตัวหรูหราขนาดกว้างขวางครึ่งหนึ่งของชั้นบน อาคารสูงลิ่วของรีสอร์ทเหาถึง หลงเซียวนอนอยู่บนฟูกสี ขาว ยืดแขนยาว ขยี้ตาอย่างขี้เกียจ

หน้าต่างบานใหญ่ มองเห็นวิวทิวทัศน์กว้างของครึ่งเมือง ข้างนอกฝนกำลังตก รุนแรงไม่น้อย

ได้ยินเสียงของจู่ลั่วหาน คิ้วของท่านเซียวรู้สึกผ่อนคลาย อย่างบอกไม่ถูก ท่าทางที่ไม่สามารถสังเกตได้น้อยๆนี้ของ เธอสะกิดเข้าที่ใจของท่านเซียว ทำให้แม้แต่วันฝนตกก็ดู สวยงามขั้นไม่น้อย

ฉู่ลั่วหานตั้งใจฟังเสียงตอบกลับจากฝั่งนั้น แต่ไม่ว่าจะฟัง ยังไงก็ได้ยินแต่เพียงเสียงซวบซาบนุ่มๆ นี่หลงเชียวไม่ อยากคุยกับเธอขนาดนี้เลยหรอ ทุกครั้งที่คุยโทรศัพท์กัน กว่าจะมีเสียงตอบรับก็ต้องรออยู่นานสองนาน เขากำลัง ทดสอบความอดทนของเธอหรือว่าอยากจะยั่วอารมณ์เธอ

กันแน่
คู่ลั่วหานจ้องหลงจื้อที่อยู่ตรงหน้า พลางรอคำตอบของ หลงเชียว โกรธจนกัดฟันกรอด เช้าที่สดใสแบบนี้ พี่น้อง คู่นี้กำลังทดสอบความแข็งแรงของหัวใจเธออยู่หรือยังไง กัน

หลงเซียวค่อยๆดึงผ้าห่มออกจากตัวก่อนลุกขึ้นยืน เดิน เท้าเปล่าไปทางหน้าต่าง เบื้องหลังของชายหนุ่มร่างสูง โปร่ง ส่วนต่างๆของร่างกายเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่น

นิ้วเรียวยาวจิ้มลงบนกระจก เคาะตามจังหวะฝนตก

ฉู่ลั่วหานรอจนหงุดหงิดอยากจะด่าคน ในที่สุดเสียงตอบ ของหลงเซียวก็ดังขึ้นจนได้ ไม่ต้องสนใจเขา เดี๋ยวฉัน จัดการเอง”

so ? รอเป็นชาติตอบกลับเธอแค่เนี้ยน่ะหรอ

ฉู่ลั่วหานโกรธเป็นฟื้นเป็นไฟเตรียมจะกดวางสาย เสียง ของหลงเซียวก็ดังขึ้นอีกครั้ง “เอาของจากห้องน้ำชั้นล่าง ย้ายขึ้นไปข้างบน อีกครึ่งชั่วโมงฉันจะใช้”

จากนั้นสายก็ถูกหลงเซียวตัดไป
ฉู่ลั่วหานมองหน้าจอมือถือ สติหลุดไปสามวินาที ที่หลง เซียวพูดเมื่อกี้ มันหมายความว่ายังไงกัน

หลงเซียวยึดตัวขึ้น หันหน้าไปทางเมืองครึ่งเมือง ริม ฝีปากบางค่อยยกขึ้นเล็กน้อย

สิบกว่าวินาทีต่อมา

มองผ่านหน้าจอ ฉู่ลั่วหานเห็นหลงจื้อมีสายเรียกเข้า ท่าทางของหลงจื้อตอนแรกๆดูแฮปปี้ดีด้า พูดไม่ทันถึงสาม ประโยคอยู่ๆสีหน้าก็ซีดเผือด ฉู่ลั่วหานยืนเงียบอยู่หน้า ประตู มองการเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าที่หลากหลายหลง จื้อ

เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นน่ะ สายของใครกันพลังทำลายล้าง มหาศาลขนาดนี้

หรือว่าจะเป็นหลงเชียว ขณะที่กำลังสงสัยอยู่ในใจ หลงจี้ อก็เก็บร่มเข้าไปนั่งรอในรถแทนเรียบร้อย

เงาของรถขับกลับไปมาท่ามกลางหมอกฝน ดูราวกับ

โกรธเคืองก็ไม่ปาน
ฉู่ลั่วหานจับผมตัวเอง พยายามทำใจให้สลบ ใช้มือป้อง ปากที่หาวหวอดๆ สายตาจ้องไปที่ห้องน้ำชั้นล่าง ไม่วาย

กัดปากตัวเองเบาๆ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

ฉู่ลั่วหานแต่งตัวเรียบร้อย กำลังล้างหน้าแปรงฟัน พอเงย หน้าขึ้น ก็มีใบหน้าหล่อเหลาของหลงเซียวโผล่ขึ้นมาใน กระจก !

“ว้าย ! ”

คู่ลั่วหานตกใจจนร้องกรี๊ดขึ้นมา

จะน่ากลัวเกินไปแล้วมั้ง ! เมื่อกี้เพิ่งกัมหน้าบัวนปากได้ แป๊บเดียว พอเงยหน้าขึ้นมาบนกระจกก็มีหน้าเพิ่มขึ้นมาอีก หนึ่งหน้า ถึงใบหน้านั้น….งัวเงียแล้วก็หล่อเอาการ แต่ว่า

มันก็น่ากลัวเกินไปอยู่ดี !

“หลงเซียวกะจะฆ่าฉันให้ตายเลยหรอ ? !”

คู่ลั่วหานเอามือทาบอก หัวใจเต้นตึกตักๆจนแทบจะหลุด ออกมาข้างนอก เมื่อกี้นี้ ทำเธอตกใจจนจะเป็นบ้าเอาได้เลย แม่งเอ้ย นายจะแสดงเป็นซาดาโกะงั้นหรอ

หลงเซียวสายตาเย็นๆมองผ่านหญิงสาวตรงหน้าไปที่ กระจก ประสานสายตากับเธอ น้ำเสียงที่ยังแหบพร่างัวเงีย ให้ความรู้สึกเหมือนกับยังนอนไม่เต็มอิ่ม “อีกสักพักเสี่ยว จื้อจะมา ถอดเสื้อผ้าซะ”

ฉู่ลั่วหานที่ปากยังมีฟองยาสีฟันติดอยู่ หันไปมองใบหน้า หล่อเหลาไร้ความรู้สึกของหลงเชียวอย่างช็อกๆ”หะ ถอด เสื้อผ้าหรอ ? !”

หลงเซียวพิงตัวลงกับประตูอย่างเหนื่อยๆ หลังติดกับ กระจกใส พูดอย่างไม่ช้าไม่เร็ว”ถ้าไม่อยากให้เขารู้ว่าเรา สองคนไม่ได้อยู่ด้วยกันตั้งแต่แรก ก็ทำตามที่ฉันบอก”

ก่อนหน้านั้นในโทรศัพท์ท่านเซียวโทรไปเอ็ดหลงจื้อชุด ใหญ่ บอกหมอนั่นไปตรงๆว่ามารบกวนเวลาตอนเช้าของ เขากับภรรยา พลางสั่งให้เขาไปขับรถเล่นรอซะ อีกครึ่ง ชั่วโมงค่อยมา ไม่งั้นอย่าหวังจะได้เหยียบเท้าเข้ามาที่

ประตูคฤหาสน์

และตอนนี้ พวกเขาต้องแสดงละครสองสามีภรรยาที่รักใคร่กลมเกลียวกันเพื่อตบตาหลงจื้อ

ู่ลั่วหานถอดเสื้อผ้าออก ใส่ชุดนอนกลับไปเหมือนเดิม ผมที่เก็บไว้เรียบร้อยก็ปล่อยออก ตั้งใจใช้มือดึงๆสองสาม ที่ ให้ดูยุ่งๆเซ็กซี่เหมือนเพิ่งตื่นนอน

ท่านเซียวยืนอยู่ในห้องนอน สายตาเย็นชาตลอดเวลา ู่ ลั่วหานทำตัวให้ปกติที่สุด หลังจากเปลี่ยนชุดเสร็จ ก็หัน หน้าไปมองหลงเชียว กางเกงขายาวกับเสื้อแขนยาวสีขาว ดูสบายๆที่เขาใส่มา ดูๆแล้วแทบไม่ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วย ซ้ำ

“นาย.”

เธอพูดออกมาได้แค่คำเดียว เสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้นอีก

ครั้ง

สีหน้าตายด้านของหลงเซียวไม่มีความรู้สึกรู้สาอะไรที่ ไม่จำเป็นให้เห็นเลยแม้แต่น้อย ถึงเสียงจะไม่ดัง แต่กลับ รุนแรงสั่นสะท้านแก้วหูยิ่งกว่าลมพายุข้างนอกซะอีก “ไม่ ไปเปิดประตูรีไง”

คำสั่งเรียบง่ายชัดเจน ชี้นำแนวทางสิ่งที่ควรทำให้กับลั่วหานอย่างไม่ยากเย็น

“พี่สะใภ้ ไม่ได้เพิ่งตื่นใช่ไหมเนี่ย”

หลงจื่อวางร่มกันฝนลงด้วยสีหน้ากังวลใจ พลางปัดๆ เม็ด ฝนบนบ่าออก เข้าประตูมา ไม่วายที่จะมองอู่ลั่วหานเงียบๆ ตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอยังคงอยู่ในชุดนอน สีหน้าดูเหนื่อยๆ สองมือล้วงอยู่ในกระเป๋าชุดนอน บนตัวมีกลิ่นหอมของ ดอกไม้อ่อนๆ

่ลั่วหานเปิดตู้รองเท้าที่อยู่ตรงทางออกประตู พลางหยิบ รองเท้าเดินในบ้านคู่ใหม่ของผู้ชายออกมาให้เขามาเช้า จังเลยนะ คุณชายสองหลง พี่ควรจะพูดว่า นกที่ตื่นเช้าได้ กินหนอนก่อนเสมอ หรือว่าควรเดือนเธอว่า หนอนที่ตื่นเช้า ก่อนโดนนกกินก่อนใครดีล่ะ”

หลงจื้อเปลี่ยนรองเท้า ก่อนจะยักไหล่แบบไม่แคร์ ไม่ว่า จะเป็นนกหรือหนอน ถ้าตื่นเช้าล่ะก็ ยังไงก็มีอาหารกินก่อน ใคร

สายตาของเขาค่อยๆมองไปบนเรือนร่างของจู่ลั่วหาน แฝงไปด้วยการดูถูกเหยียดหยาม แต่ก็แกล้งทำเป็นกลบ เกลื่อน
“ไม่รู้ว่าเธอจะมาเช้าขนาดนี้ อาหารเช้ายังไม่ได้เตรียม เลย ถ้าอยากทานล่ะก็ไม่มี อยากดื่มอะไรก็เปิดเอาในตู้ เย็น”

หลงจื่อเบะปากเล็กน้อย ก่อนจะเอียงหัวยิ้มพลางพูดขึ้น “พี่ใหญ่นอนตื่นสาย พี่สะใภ้ต้องตื่นก่อน พี่สะใภ้นี้ใจดีจัง

นะ

โทนเสียงหยอกล้อแบบนั้น ไม่สบายหูเอาซะเลย

จะพูดยังไงก็ช่าง

“พี่ขึ้นไปข้างบนก่อนละกัน”

ได้เลย ! พี่สะใภ้เดินดีๆล่ะ”

รอจนหลังไวๆของจู่ลั่วหานหายไป หลงจื้อก็เริ่มเดินดู รอบๆห้องนั่งเล่น

นี่เป็นครั้งแรกที่เขามาบ้านพี่ใหญ่ แน่นอนว่าต้องเดิน ดูการจัดวางข้าวของของเฟอร์นิเจอร์ต่างๆก่อนสักรอบ เครื่องใช้สไตล์ยุโรปสวยงามเรียบง่าย บ้านหรูหราใหญ่โต สมเกียรติ ของตกแต่งห้องเล็กๆทุกชิ้นล้วนเป็นชิ้นที่ดีที่สุดจากการประมูล

บ้านหลังนี้ ความหรูหรามาเป็นอันดับสอง ไอเดียการ ออกแบบมาเป็นที่หนึ่ง

หลงจื้อหยิบเครื่องเคลือบจากทิ้งโบราณลงมาพลิกดูไป มา ในใจอดสงสัยไม่ได้ พี่ใหญ่ก็ไม่ได้รักจู่ลั่วหานอะไร ขนาดนั้น เขาเคยเห็นหลักฐานตอนวันรวมครอบครัวของ ตระกูลหลง แต่ทำไมบ้านหลังนี้ถึงได้ทุ่มทุนทุ่มใจสร้างนัก

่ล้วหานผลักประตูห้องนอนเข้ามา ภาพตรงหน้าที่เห็นก็ คือหลงเซียวเดินออกมาจากห้องอาบน้ำ บนเอวเขามีแค่ผ้า ขนหนูพันไว้ หยดน้ำบนตัวที่ยังไม่ถูกซับ เส้นผมเปียกๆมี น้ำหยดติ้งๆลงมา ภาพที่เซอร์ไพรส์สายตาผู้พบเห็นแบบนี้ หัวใจของจู่ลั่วหานเต้นตึกๆราวกับลูกกวางน้อย

“นาย ทำอะไรนะ..

“ตื่นเช้าอาบน้ำ มีอะไรน่าสงสัย”นิ้วมือเรียวยาวของหลง เซียวขยี้ลงบนเส้นผมสีดำเปียกชุ่ม ทำให้หยดน้ำกระเซ็น ออกมาให้ทั่ว เข้าที่หน้าของเธอเต็มๆ แถมหลงเซียวยังดูไม่แคร์อีกด้วย

คู่ลั่วหานกัดฟันกรอด”ไม่สงสัยอะไร น้องชายนายอยู่ด้าน ล่างแหละ ไม่ลงไปดูหน่อยหรอ”

สายตาของหลงเซียวเบนไปทางอื่น “แน่นอนอยู่แล้ว”

พูดจบแขนยาวๆของเขาก็ดึงประตูเปิด คู่ลั่วหานทนไม่ ไหว ถามออกไปอย่างเร่งรีบ “จะออกไปแบบนี้หรอ”

หลงเซียวไม่แม้แต่หันหน้ากลับมา”อยู่บ้านตัวเอง เจอ น้องชายตัวเอง เธอว่าควรยังไงล่ะ”

เหอะ !

บ้านตัวเอง น้องชายตัวเอง ดังนั้นคนนอกคนเดียวในที่นี้ ก็ คือเธอสินะ คนที่ควรระวังตัวไว้ ก็มีแค่เธอคนเดียวเท่านั้น

คู่ลั่วหานหันหน้ากลับมา ไม่ได้ถามอะไรอีก ดีมาก นาย อยากทำอะไรก็เรื่องของนาย
หลงเซียวเดินลงไปชั้นล่าง ขายาวๆก้าวลงบันไดไปทีล่ะ ขั้นๆอย่างมั่นคง”เสี่ยวจื้อ”

หลงจื้อที่กำลังก้มหน้าก้มตาดูเครื่องเคลือบในมืออยู่ เงย หน้าขึ้นมอง เจอพี่ใหญ่ของตัวเอง สายตาเปลี่ยนไปใน เสี้ยววินาที ทำท่าทางเหมือนเด็กน้อยไม่รู้เรื่อง ส่งเสียงฟิด ฟัดแกมน้อยใจออกมา”พี่ใหญ่เอาแต่นอนตื่นสาย ให้ผม ยืนเปียกฝนรออยู่ข้างนอกตั้งครึ่งชั่วโมง พี่ใหญ่ ต้องไถ่ โทษผมนะ”

หลงเซียวท่อนบนเปลือย นั่งลงบนโซฟาอย่างสบายๆ ขายาวๆพาดลงบนมุมโต๊ะ ท่าทางราวกับพระเอกใน ละคร “อยากได้อะไรก็ว่ามา”

สายตาของหลงจื้อสำรวจการแต่งกายของพี่ใหญ่ พลาง นึกถึงคู่ลั่วหานที่ใส่ชุดนอนลงมาเมื่อครู่ ในใจรู้สึกไม่สบาย อย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ยังคงยิ้มกะล่อน”ผมเห็นจานกระดูก ของปลายราชวงศ์หมิงบนหิ้งโบราณ สีสันหน้าตาถูกใจผม มาก พี่ใหญ่ยกให้ผม ก็เป็นอันหายกัน ”

จานกระดูกปลายราชวงศ์หมิง ท่านเซียวจ่ายไป 70 กว่า ล้านหยวนในการประมูล เป็นของสะสมชิ้นที่ท่านเซียวชอบ มากชิ้นหนึ่งได้”

หลงจื้อยิ้มแปล้”พี่ใหญ่เนี่ยใจดีใจดี เรื่องตอนเช้า เบ็ดเสร็จเรียบร้อย ! ”

ขณะที่สองคนกำลังพูดคุยกันอยู่ จู่ลั่วหานที่เปลี่ยนชุด เรียบร้อยก็เดินลงมาจากชั้นสอง ชุดสูทสีเบจคาดด้วย เข็มขัดสีแดงอ่อน ทำให้เห็นรูปทรงองค์เอวของเธอชัดเจน ปกเสื้อไม่ต่ำจนเกินไป ถึงจะเน้นรูปร่าง แต่ก็ไม่ถึงกับดูไม่ เหมาะสม

สายตาของหลงจื้อมองไปที่ข้างบนบันได ประกายแสง พาดผ่านดวงตาของเขาอย่างรวดเร็วราวกับดาวตก ท่าน เซียวที่ทำท่าถือแก้วดื่มน้ำอยู่ หางตาก็ยังไม่วายตรวจสอบ ปฏิกิริยาตอบรับของหลงจื้อ

ดื่มชาไปได้หนึ่งอีก หลงเชียวมองไปทางจู่ลั่วหานด้วย ท่าทางปกติพลางพูด “เสี่ยวจื้อยังไม่ได้กินข้าวเช้า วันนี้ เตรียมอาหารเช้าสำหรับสามที่ด้วย”

ริมฝีปากบางของจู่ลั่วหานยิ้มเย็นๆ ตอบออกไปเสียง อ่อน” ค่ะ งั้นพวกคุณคุยกันไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะไปเตรียม อาหารเช้าให้”
การแสดงไงล่ะ เริ่มได้

สายตาของหลงจื้อจับจ้องไปที่ร่างของจู่ลั่วหานที่เดิน หายออกไป พลางถามด้วยความสงสัย”ปกติพี่สะใภ้เป็นคน เตรียมอาหารเช้าหรอ”

หลงเซียวพยักหน้ารับตามตรง”ใช่”

หลงจื้อสีหน้าดูปกติ แต่ในใจไม่ค่อยสบายนัก แค่คิดถึง ทุกเช้าที่พี่ใหญ่กับคู่ลั่วหานต้องนั่งกินอาหารร่วมโต๊ะกัน อย่างสุขสันต์ ล้วนมาจากการทำงานหนักของเธอ เขาเอง รู้สึกหนักอกหนักใจซะยิ่งกว่าแม่ที่ทำลูกตัวเองหาย

หลงเซียวมองเรียบๆไปทางห้องครัว “พี่สะใภ้นายรสมือ การทำอาหารยังไงก็เทียบไม่ได้กับพ่อครัวของคฤหาสน์ ดังนั้น กินๆไปซะ”

เธอลงมือทำซุปด้วยตัวเอง แต่เขากลับรังเกียจว่าเธอทำ

ไม่อร่อยซะงั้น

หลงจื้อ ได้ยินยิ่งไม่สบายใจเข้าไปอีก
“เป็นไปได้ยังไง พี่สะใภ้แค่มองดูก็รู้ว่าทำกับข้าวเก่ง ! ”

ริมฝีปากบางของหลงเซียวเผยอขึ้นเบาๆ วางแก้วน้ำลง ยึดตัวขึ้น “ฉันไปเปลี่ยนชุดก่อน”

หลงจื้อลุกขึ้นยืนส่งเขาขึ้นชั้นบน จากนั้นก็หมุนตัวเดินไป

ที่ประตูห้องครัว

หลงจื้อพิงไหล่กับขอบประตู มองร่างจู่ลั่วหานที่กำลังง่วน อยู่กับการทำกับข้าว “พี่สะใภ้ พี่กับพี่ใหญ่นี้รักกันดีจริงๆ ! แต่ทำไมตอนที่วันรวมครอบครัวที่คฤหาสน์ ผมถึงดูไม่ออก เลยล่ะ”

ลั่วหานที่กำลังทอดไข่ สายตาจดจ่ออยู่ที่กระทะ งั้น หรอ ดูออกขนาดนั้นเชียว”

หลงจื้อยิ้มเย็นๆ พี่สะใภ้ คิดว่าผมไม่รู้เรื่องอะไรเลยรีไง”

มือที่ถือตะหลิวไม้อยู่ชะงักไปเล็กน้อยจู่ลั่วหานกัดริม ฝีปากแดงระเรื่อเบาๆ “เธอรู้อะไรล่ะ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ