ตอนที่ 3 ท่านเซียวเสียการควบคุม ครอบครองด้วยความโหดร้าย

ตอนที่ทะเลาะกันก็ยังสบายดีอยู่ไม่ใช่หรอ?

เอ่อ เดี๋ยวก่อน ผ่านช่วงเวลาที่ทะเลาะกันไปหลายชั่วโมง

แล้ว

“ฉัน…

“ไม่ต้องฉันอะไรแล้ว ตอนนี้รีบไปที่ห้องของคุณหลง เซียวเดี๋ยวนี้ รีบไปขอโทษเขา ขึ้นเขาโมโหขึ้นมาแล้วไล่ คุณออก อย่าหาว่าผมไม่ปกป้องคุณ”

ขอ..โทษ? !

“ผู้อำนวยการโรงพยาบาลคะ..”

“ขอโทษหรือเก็บข้าวของออกไป คุณเลือกเอาเอง !”
ปั้ง !

โทรศัพท์วางไปแล้ว

ฉู่ลั่วหานเม้มปากกัดฟันแน่น เรื่องหนึ่งยังไม่จบอีกเรื่อง หนึ่งก็เกิดขึ้นมาอีก ที่ที่มีหลงเซียวอยู่ ที่นั่นไม่เคยมีความ สงบ

พวกพยาบาลยืนแหวกเป็นสองทางเพื่อหลีกให้จู่ลั่วหาน เดิน

คำพูดสุดท้ายของผู้อำนวยการโรงพยาบาล ทุกคนใน ห้องเฝ้าเวรล้วนได้ยิน แน่นอนว่าเวลานี้พวกพยาบาลไม่มี ใครกล้ารบกวนหมอฉู่อีก ทุกคนรีบเงียบเสียงและแยกย้าย กันออกไป

“คุณหมอจู่คะ เดี๋ยวคุณเข้าไปคนเดียว ต้องระวังตัวให้ มากนะคะ..”

“คุณหมอจู่คะ ทางนี้มีพวกเราอยู่นะคะ คุณวางใจได้…” เดินไปตามทางเดินด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง สีหน้าของจู่วหานเหมือนต้องไปเผชิญกับความตาย ให้เธอขอโทษ สั่ง ให้เธอพูดคำว่าขอโทษ ไล่เธอออกไปเสียยังดีกว่า

แต่เมื่อเปลี่ยนความคิด–

การแต่งงานของเธอและหลงเชียวเหมือนเรือที่พังเสีย สามารถจมได้ตลอดเวลา ถ้าต้องตกงานจริงๆ เธอก็เสียทั้ง ชีวิตการแต่งงานและหน้าที่การงานในเวลาเดียวกัน

อีกทั้ง น่าขายหน้าชะมัด !

ครุ่นคิดไปมา ไปไม่ได้

ฉู่ลั่วหานตัดสินใจ ผลักประตูเปิดออก–

หลงเซียวนั่งพิงอยู่บนเตียง ในมือถือเอกสารที่เลขาส่งมา ให้ พลิกเปิดอ่าน คิ้วคมเข้มเลิกขึ้น สีหน้าดีขึ้นกว่าครึ่งแล้ว
เหมือนคนเป็นไข้ตรงไหน?

หลังจากที่จู่ลั่วหานเดินเข้าไปแล้วนั้น หลงเซียวทำ เหมือนมองไม่เห็นเธอ

ความรู้สึกมีตัวตน ยังต้องหาเอง จึงพูดขึ้น “ได้ยินว่า คุณ ไข้ขึ้น”

ถึงแม้ว่าจะเป็นความผิดของตน เธอยังคงสามารถไม่หือ ไม่คือ พูดแบบต้องทำตามหน้าที่ด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ไม่ ไหวติงแม้แต่น้อย

เมื่อก่อนเธอมักจะพูดอย่างระมัดระวัง แต่เขากลับพูดจา เยาะเย้ยเสียดสี ตอนนี้หมดคำจะพูดแล้ว ความคิดก็ใช้ไป หมดแล้ว ขี้เกียจแล้ว

หลงเซียวไม่ได้เงยหน้า มือเรียวยาวสะอาดสะอ้านจับ กระดาษที่ถูกปริ้นออกมา ดวงตาคู่นั้นมองไปที่สัญญา พูด ขึ้นอย่างไม่รีบร้อน : “คนไข้ไข้ขึ้นหรือไม่นั้น คุณหมอ ประจำตัวไม่รู้เลยหรือไง?”

คำพูดเน้นคำว่า “คุณหมอประจำตัว” ด้วยความประชด

ประชัน
เธอชินกับความแปลกของเขาจนชินเลยเห็นว่าไม่ ประหลาด ไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็ผิดไปหมด เรื่องเดียวก็ผิด สิบเรื่องก็ผิด ผิดไปหมดทุกเรื่อง

ฉู่ลั่วหานยังคงไม่วางใจสายตาของเธอจับจ้องไปยัง ใบหน้าที่ปล้นเอาจิตวิญญาณของคนไป ดวงตาของเขา จมูกของเขา ริมฝีปากของเขา ทั้งหมดล้วนคือคำสาป ที่ ทำให้เธอหวนคิดทุกคืนวัน ทำให้เธอผ่านมานานขนาดนี้ แต่กลับยังไม่ลืม

“ดูท่าแล้ว คุณดีขึ้นไม่น้อย ถ้าอย่างนั้นฉันจะไม่อยู่ต่อ ขวางหูขวางตาคุณแล้วค่ะ”

ฉู่ลั่วหานพูดขึ้นอย่างใจกล้า ต่อให้ต้องออกไป เธอก็ต้อง ออกไปอย่างสวยงาม จะเหมือนสุนัขไร้บ้านไม่ได้

ผู้ชายที่อยู่บนเตียงเปิดฝาปากกาออก มือหนึ่งจับเอกสาร

เอาไว้ อีกมือหนึ่งจับปากกาเอาไว้ แล้วเซ็นชื่อลงไปราวกับ

มังกรบินร่ายรำ

ได้ยินคำว่า “ไม่ขวางหูขวางตาแล้ว” คิ้วของหลงเซียว ขมวดเป็นปม ปิดเอกสาร แล้วหยิบอีกเล่มหนึ่งขึ้นมา ยื่นมือ

ไปบนโต๊ะ หยิบแก้วชาขึ้นมา ดื่มหนึ่งอีก จากนั้นนอนพิงอย่างเกียจคร้าน ค่อยๆชิมรสชาติ

ท่าทางไม่รีบร้อนของเขาแบบนี้ ทำให้ในใจของจู่ลั่วหา นบีบแน่น หลงเชียวหมายความว่าอะไร?

ก่อนที่ขาทั้งสองข้างจะยืนจนเหน็บชา ในที่สุดหลงเชียว “ดื่มชาจนหมด”แล้ว เสียงที่นิ่งราวกับน้ำเย็นราวกับเกล็ดน้ำ แข็งดังสะท้อนเข้าไปในหู “ไม่ทำงานกิจจัตรประจำวันหรือ ครับ? คุณหมอ”

สติกลับมา ตัวที่ผอมบางของคู่ลั่วหานยืนอยู่บนหัวเตียง หยิบประวัติการรักษาขั้นมา ได้ งั้นก็จะทำงานกิจจัตรประจำ

วัน

“ไข้ลดแล้ว อุณหภูมิในตอนนี้คือสามสิบหกจุดห้าองศา คืนนี้ฉันจะคอยตรวจดูอาการต่อไปนะคะ”

ท่านเซียว ไม่พูดคำใดๆ

“มีเลือดไหลออกมาอีกไหมคะ?”

“ยังเจ็บกระเพาะอยู่ไหมคะ?”
“รู้สึกแสบร้อนไหมคะ?”

หลงเซียวที่กำลังอ่านเอกสารของเขาอยู่นั้นไม่พูดไม่จา แม้แต่คำเพียง ไม่ชายตามองเธอเลยแม้แต่นิด ตัวของเขา เปล่งออร่าเย็นชาออกมา พ่นความเย็นออกมา

เขาไม่พูด เธอเองก็ไม่สามารถเช็คถูกไปมั่วได้ หลังจากที่ ถามทุกอย่างแล้วนั้น ฉู่ลั่วหานรู้สึกว่าหลงเชียวอาการดีขึ้น ไม่น้อย จึงพูดกำชับเขาในฐานะเพื่อน

“ที่เลือดคุณออกในกระเพาะเป็นเพราะว่าคุณดื่มเหล้ามาก เกินไป ดังนั้นภายในหนึ่งเดือนนี้ห้ามดื่มเหล้าโดยเด็ดขาด”

“อาหารการกินเน้นรสจืดเป็นหลัก ทางที่ดีที่สุดคือกิน ข้าวต้มเป็นอาหารเสริม ทางที่ดีที่สุดก่อนที่จะหายดีนั้นไม่ ควรดื่มชารสเข้ม”

“อย่าดื่มนมเวลาท้องว่าง จะทำให้เกิดกรดไหลย้อน ได้..

เธอยังพูดไม่จบ ดวงตาเหยี่ยวของหลงเซียวมองมา เขา จ้องมองเธอด้วยสายตาเย็นชา ทำโทษเธอโดยการแทงที่ละแผลๆ คล้ายว่าเวลาจะหยุดเดิน อากาศลดต่ำลง

มา

“ยังมีคำพูดไร้สาระอะไรอีกไหม?”

คำพูดไม่กี่คำของเขาพูดขึ้น เธอถึงกับนิ่งค้าง

ไร้สาระ? สิ่งที่เธอพูดตั้งมากมายสำหรับเขาถือเป็นคำพูด

ไร้สาระ?

หลงเซียว สมแล้วที่คุณคือหลงเซียว

คู่ลั่วหานเช็คถูกหลายช่องอย่างรวดเร็ว ดูท่าแล้วเขาคง

ไม่เป็นอะไรจริงๆ !

“ไม่มีแล้วค่ะ พูดจบแล้ว”

เป็นจริงตามนั้น ! เธอไม่ควรที่จะหาเรื่องใส่ตัว !

คิ้วของชายหนุ่มขมวดเป็นปมเล็กน้อย สำหรับผู้หญิงคนนี้ กับสามีของตนแล้วนั้นพูดเป็นแค่ภาษาทางการแพทย์?ที–

“ดีมาก”

คำพูดเย็นชาสองพยางค์ ท่าทีของเขาทำราวกับเป็นเรื่อง

ไม่จำเป็น

หลงเซียวเอื้อมมือไปหยิบแก้วชา แต่กลับพบว่าแก้วชา ว่างเปล่า ใบหน้าเหล่าพูดขึ้น “เติมน้ำ”

คู่ลั่วหานหรี่ตาลง เติมน้ำ? เธอเป็นหมอ ไม่ได้เป็น พยาบาล เรื่องเติมน้ำพวกนี้…..

คิดแบบนั้น แต่การกระทำของฉู่ลั่วหานกลับเป็นอีกทาง หนึ่ง เห็นแก่ว่าเขาป่วย เธอจึงตัดสินใจให้ความร่วมมือ

เติมน้ำร้อนแก้วหนึ่ง วางไว้บนชั้น พูดขั้นด้วยความหวังดี “ร้อนหน่อยนะคะ”

แต่ว่า หลงเซียวกลับไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับใดๆ ปราย ตามองเสื้อขาว แล้วมองมาที่แก้วเซรามิคขาว นิ้วชี้จับที่ แก้ว วางไว้ข้างปากแล้วเป่าลมเบาๆ
ท่าทีเป็นธรรมชาติของเขา ทำให้หัวใจที่ไม่รักดีของคู่ล วหานพองโตขึ้นมา ดวงตากับใจเชื่อมต่อกันมองดูอย่าง เหม่อลอย

ว่ากันว่าหลงเซียวเอาชนะใจผู้หญิง คือศัตรูของผู้ชาย คือ อัจฉริยะในด้านการค้า คือตำนานในการดำเนินกิจการ คู่ล วหานเองก็ไม่อาจเลี่ยงได้ เธอต้องยอมรับ ผู้ชายตรงหน้ามี เสน่ห์ที่สุดแสนจะพิเศษ เป็นความสูงส่งที่ไม่สามารถเลียน แบบกันได้

หลงเซียวเป็นคนบ้างาน เวลานั้น เธอเป็นห่วงเขามาก จริงๆ มักจะช่วยเขายกน้ำยกชา คอยเตรียมอาหารมื้อดึก ให้ คอยปรนนิบัติอย่างระมัดระวัง

มองดูเขา จ้องดูเขา ก็เป็นความสุขของเธอ

หลังจากนั้น เธอเห็นโม่หรูเฟยกับเขาอยู่ด้วยกัน ความลุ่ม หลงนั้นทำให้เธอปวดใจมากจริงๆ

เธอวาดฝันที่จะมีลูกและอยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่า แต่เขากลับ มีหญิงงามอยู่ในอ้อมกอด

ที !อายุน้อยไร้ความรู้ ใครบอกว่าไม่ถูก
ดื่มชาแล้ว เห็นว่าเธอยังอยู่ในห้องริมฝีแสยะยิ้ม “มองจน

ติดใจ?”

ฉู่ลั่วหาน : “..” %3D %3D

“อยากจะอยู่เฝ้าทั้งคืนหรอ?”

“..ขอโทษด้วยนะคะ หมอไม่มีบริการด้านนี้” จู่ลั่วหาน ถูกคำพูดที่เกินไปของเขาพูดจนทำตัวไม่ถูก หลงเซียวป่วย ที่กระเพาะ หรือว่าสมอง?

หรือว่า เวลาที่หลงเชียวป่วยในใจของเขาก็จะเกิดอาการ ต้องการคนอยู่ด้วย?

หรือว่า กำลังส่งสัญญาณที่ดีเพื่อบอกกับเธอ?

ฉู่ลั่วหานสุดลมหายใจเข้าลึกๆ เตรียมที่จะพูด ถ้าคุณ ต้องการให้ฉันอยู่ต่อ ฉันก็จะอยู่ที่นี่กับคุณ

หลงเซียวชี้ไปที่ประตู “ในเมื่อไม่ใช่ งั้นก็รีบไสหัวออกไป”
ฉู่ลั่วหานโมโห เธอไม่ควรที่จะคิดเพ้อฝันจริงๆ !

คำพูดที่เตรียมเอาไว้นั้นไม่ได้พูดสักคำ จู่ลั่วหานถูกพูด โจมตีจนไม่เหลือซาก

“ค่ะ ฉันจะไสหัวออกไปตอนนี้เลย ! ”

พูดจบจู่ลั่วหานก็จะหมุนตัวเดินออกไป อดกลั้นให้น้ำตา ไหลคืนกลับไป ที่จริงแล้วหัวใจของเธอยังไม่ตาย ยังคง เจ็บปวด

หลงเซียวทิ้งเอกสารลงด้วยความโมโห ภาพในหัวหวน นึกถึงเรื่องเมื่อสามปีก่อน

กลางดึกคืนนั้น โม่หรูเฟยโทรศัพท์หาเขา บอกว่าภรรยา ที่พึ่งแต่งงานด้วยกันของเขามีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้ชายคน อื่น หลงเชียวกึ่งเชื่อกึ่งไม่เชื่อ แต่ก็ไปแล้ว

ห้องสูทของโรงแรมชั้นบนสุด บนเตียง KINGSIZE ขนาด ใหญ่ ใบหน้ายั่วยวนของจู่ลั่วหานและเสื้อผ้าที่ไม่เรียบร้อย นั้น ผู้ชายร่างเปลือยคลานลงมาจากบนตัวของเธอ แล้วรีบ วิ่งหนีไป
เขานึกว่า เธอแค่เย็นชากับเขา แค่ยังไม่รักเขา แต่กลับคิด ไม่ถึงว่า พึ่งแต่งงานกันได้แค่สองวันเธอจะสวมเขาให้กับ เขา

เรื่องนี้เขาไม่เคยพูดถึงมาก่อน แต่ก็ไม่เคยที่จะแตะต้อง ตัวเธออีก

สามปีแล้ว เธอยังคงทำหน้าตายกับเขามาโดยตลอด นิ่ง เฉย ไม่สนใจ ใช้หลักเหตุผล ตามใจตนเองไม่เหมือนผู้

หญิง !

สมควรตาย ! ตอนนั้นเขาหลงชอบผู้หญิงแบบนี้ได้ยัง

ไง !

สามปีที่ผ่านมา ขอเพียงแค่หลับตาเขาก็จะนึกถึงรอยยิ้ม ของผู้หญิงคนนี้ มุมปากที่ยกขึ้นเล็กน้อย !

ดังนั้น เขาจึงเปิดใจรับเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอโม่หรูเฟย เพื่อกระตุ้น หวังที่จะประชดประชันเธอ ทำให้เธอเข้าใจว่า คำว่าความเจ็บปวดมันเป็นยังไง

แต่ว่าเธอละ?
ยังคงหยิ่งพยอง ไม่รู้สึกแม้แต่น้อย !

%3D “หยุด !”

่ลั่วหานยังไม่ทันได้ก้าวเท้าออกไป เสียงของหลงเซียว ก็ดังขึ้น

“คุณไล่ให้ฉันออกไป ฉันก็ออกไป คุณสั่งให้ฉันหยุด

ทำไมฉันต้อง…ร้าย !”

คำพูดที่ยังพูดไม่ทันจบนั้น มือขวาของจู่ลั่วหานถูกหลง เซียวคว้าเอาไว้อย่างแรง !

การกระชากอย่างแรงนั้น ทำให้ฉู่ลั่วหานโน้มตัวลงไปทับ บนตัวของเขา !

ไม่สนใจความเจ็บบนร่างกาย หลงเซียวคว้าจับมือทั้ง สองข้างของเธอเอาไว้แล้วพลิกตัว ทำให้ฉู่ลั่วหานต้อง อยู่ใต้พันธการของตนเอง จู่ลั่วหานมองดูดวงตาคู่นั้นของ เขา เธอพยายามที่จะควบคุมตนเองเอาไว้ ไม่ให้ตนแสดง อารมณ์ออกมา

หน้าไม่แดง หัวใจไม่เต้น
หลงเซียวมองไปยังผู้หญิง แววตาคู่นั้นมองทะลุไปยัง นัยน์ตาของเธอ “คู่ลั่วหาน คุณต้องการจะทำอะไรกัน แน่?!

ครั้งแล้วครั้งเล่า ปั่นหัวเขาจนหัวหมุน !

ทำไมเขาต้องดื่มเหล้าจนป่วย? ทำไมเขาต้องทำงานไม่ ยอมนอน? ทำไมมีเรือนหอแต่เขากลับย้ายไปนอนที่คอน โด? ทำไมเขาต้องเปลี่ยนผู้หญิงเหมือนเปลี่ยนเสื้อแต่กลับ ไม่เคยบอกว่าตนเองยังไม่ได้แต่งงาน?

หรือว่า ผู้หญิงคนนี้ไม่มีสมองแม้แต่น้อย? ไม่รู้จักคิดไม่รู้ จักดู ! ตาบอดหรือไง? โง่หรือไง?

คู่ลั่วหานรับรู้ได้ถึงความเย็นยะเยือกของเขา คลายยิ้ม เล็กน้อย “คุณถามฉัน? ฉันต่างหากที่อยากจะถามท่าน เชียว คุณคิดจะทำอะไร?”

ดารานางแบบที่มีชื่อเสียงล้วนเคยไปนอนเตียงเดียวกับ เขา เขาที่มีเงินมากมายซื้อรถหรูให้กับโม่หรูเฟย เคยคิด ไหมว่าเธอจะเป็นยังไง?

ท่านเซียว ? วันนี้เธอถึงขั้นเรียนรู้ที่จะเรียกเขาว่าท่านเซียวเหมือนพวกคนที่ประจบเขาแล้ว !

ท่าที่เย็นชาของฉู่ลั่วหานทำให้หลงเชียวโมโหแล้วจริงๆ เขาอยากจะคว้านหัวใจของเธอออกมาดูจริงๆ ว่าสรุปแล้ว เป็นสีแดงรึเปล่า !

“ผมอยากจะทำอะไรงั้นหรอ? ผมจะให้คุณเห็นชัดๆ !

ร่างโตของหลงเซียวกดทับลงไป เขาบดขยี้กัดริมฝีปาก ของจู่ลั่วหาน

“โอ๊ย–”

ริมฝีปากของคู่ลั่วหานเจ็บปวด ร้องครางออกมา ความเป็น ชายเหยียดกรายขึ้น ขาทั้งสองข้างของหลงเชียวกัดทับขา เรียวยาวที่ไม่ยอมอยู่นิ่งเฉยของเธอ ใช้มือข้างเดียวรวบ มือเธอเอาไว้แล้วตรึงขึ้นด้านบน มืออีกข้าง “ฉีก” เสื้อกาวน์ สีขาวของเธอออกไปสองส่วน..

ฉู่ลั่วหานขัดขืนด้วยแรงที่มี ปากไม่สามารถพูดได้ มือไม่ สามารถขยับได้ เท้าไม่สามารถเตะได้ ถูกพันธการเอาไว้ เรากับเป็นบะจ๊าง ใช้เวลาเพียงไม่นาน เสื้อตัวใหญ่ของฉู่ล วหานก็ลอยปลิวออกไป เหลือเพียงเสื้อที่แนบชิดกาย โชว์ให้เห็นถึงเนินอก…

แววตาของหลงเซียวนิ่งค้างไป สามปีแล้ว คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าหุ่นของผู้หญิงคนนี้ยังคงสมบูรณ์แบบ ไหปลาร้าเส้นบาง ผิวที่เนียน ขาวราวกับเซรามิก มองต่ำลงไป ยอดประทุม เต่งตึงชูชันขึ้นมาทำให้เลือดของเขาสูบฉีด

เขาละริมฝีปากของเธอ จากนั้นไปครอบครองยันยอด ประทุมทั้งสองที่ตั้งโด่ง !

“อ้า….หลงเชียว ! ! “ความเจ็บปวด ทำให้ฉู่ลั่วหา นร้องขึ้น ที่นี่คือโรงพยาบาล เป็นห้องของผู้ป่วย คุณมา สารเลวคุณหลงเชียว !

คำว่าหลงเชียวสองพยางค์นี้ ราวกับฟ้าผ่าลงมาในใจของ ท่านเซียว ผ่านไปแล้วสามปี ในที่สุดเขาก็ได้ยินเธอเรียก ชื่อของตน

ในเมื่อวิธีนี้ได้ผลขนาดนี้ ถ้าอย่างนั้น เขายังจะคิดอะไร

อีก?

หลงเซียวใช้มือข้างเดียวเลิกเสื้อของเธอขึ้น แนบกายชิดลงไปบนเรือนร่างของเธอ มองดูแววตาที่โมโหของเธอ

“ร้อง ! ร้องเสียงดังๆ !” %3D

คนบัว !

เธอร้องได้หรอ? ด้านนอกมีพยาบาลเดินไปมาตลอดเวลา ถึงแม้ว่านี่จะเป็นห้องผู้ป่วยVIP แต่การเก็บเสียงของโรง พยาบาลเป็นยังไงนั้นเธอรู้ดีกว่าใคร

ยิ่งเธอร้องเสียงดัง ชื่อเสียงก็ยิ่งป่นปี้

คู่ลั่วหานที่รู้ตัว จึงปิดปากเงียบ

“ทำไมไม่ร้องต่อละ? ร้องต่อสิ ด่าต่อสิ ไม่อยากให้พวก เขารู้หรอว่าคุณเป็นใคร? คุณนายหลง !”

คุณนายหลงบ้านน้องคุณสิ !

คู่ลั่วหานกัดฟันกรอด “หลงเซียว ทำอะไรของคุณ? !”

นิ้วชี้ของหลงเซียวจับคางเธอเอาไว้แน่น เปลื้องผมของเธอออก ผมยาวสลวยอยู่บนหมอน ใบหน้าขาวดุจ น้ำนมในยามค่ำคืนชางยั่วยวน

“ทำอะไร? คุณยังไม่เข้าใจอีกหรอ?”

หลงเซียวจับแผ่นหลังของเธอเอาไว้ ถอดกางเกงในชุด คนไข้โน้มตัวลงไป.

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ