ตอนที่29 คุณชายสองกลับมาเร็วจริงๆ

“ได้ยินพวกนางพยาบาลพูดว่าโรงพยาบาลเรามีหมอ ฉู่คนหนึ่ง ฝีมือขั้นเทพไม่ค่อยเข้าสังคมกับใครนัก พูดจา..ตรงไปตรงมา บุคลิกโดดเด่น ผมว่า คงเป็นคุณ สินะ

เผชิญหน้ากับท่าทางที่เย็นชาไม่สนใครของจู่ลั่วหาน แต่ ถังจิ้นเหยียนยังคงสื่อสารพูดจากับเธออย่างสุภาพอ่อน โยน ความอดทนและอารมณ์ดีแบบนี้ น่าชื่นชมยิ่งนัก

คนสองคนเดินคู่กันออกไปทางข้างนอก จู่ลั่วหานไม่ได้ ชะลอฝีเท้าเลยแม้แต่น้อย ไม่แม้แต่หันหน้ากลับไปในเมื่อ คุณก็รู้นิสัยของฉันดี หมอถังอย่ามาเสียเวลาอันมีค่าของ คุณกับฉันเลยค่ะ”

ถังจิ้นเหยียนไม่โกรธสักนิด แต่กลับยิ้ม รีบก้าวยาวๆ เข้าไปหาจู่ลั่วหานข้างๆ พูดอย่างนอบน้อม “ผมเรียกให้ คุณมาช่วยกะทันหันแบบนี้ รบกวนเวลาเลิกงานตามปกติ ของคุณ ต้องขอโทษด้วยนะครับ”
อยู่ๆจู่รั่วหานก็หยุดฝีเท้าลง สีหน้าดูเหนื่อยอ่อน ถึงแม้ตัว เธอเองที่ใครต่อใครลือกันว่าหนังเหนียวยิงไม่ทะลุ ก็ยาก ที่จะปกปิดความเหนื่อยบนใบหน้าไว้ได้ “หมอถังคะ ต่อไป คุณก็จะพูดว่า ขอรบกวนเวลาฉัน ชวนฉันไปทานข้าวไถ่ โทษใช่มั้ยล่ะคะ”

ดวงตาคมสวย เปี่ยมล้นไปด้วยสายน้ำของฤดูใบไม้ร่วง จ้องมองผู้ชายที่ทั้งสุภาพและหล่อเหลาตรงหน้า

ถังจิ้นเหยียนกลับหัวเราะขึ้นซะงั้น รอยยิ้มของเขาเป็น รอยยิ้มที่จริงใจ ไม่มีความเจ้าเล่ห์เลยแม้แต่น้อย “หมอจู่ อยากกินอะไรล่ะ ขอโทษด้วย เย็นวันนี้ผมมีนัดแล้ว เอา อย่างนี้ ไว้คราวหน้าดีมั้ย”

คิดไม่ถึงว่าเขาจะตอบแบบนี้ คู่ลั่วหานส่ายหน้าอย่างโล่ง อก”ไม่เป็นไรค่ะ หมอถังไว้เจอกันนะคะ”

ถังจิ้นเหยียนพยักหน้าน้อยๆ “เจอกันพรุ่งนี้ครับ หมอฉู”

เธอประคองร่างที่ทั้งเหนื่อยทั้งหิวเดินออกจากโรง พยาบาลไป จู่ลั่วหานแวะซื้อแซนด์วิชที่ร้านสะดวกซื้อหน้า โรงพยาบาล เหนื่อยจริงๆ พวกกับมีเรื่องหนักใจหมอจู่ที่ไม่ชอบกินอาหารสะดวกซื้อก็จนแล้วจนรอด

ตอนกลับมาถึงคฤหาสน์ ฉู่ลั่วหานเดินเข้าประตู รู้สึก บรรยากาศแปลกๆชอบกล หลงเชียวที่ไม่กลับมาตั้งหลาย วัน เสด็จมาแล้วหรือไงกัน

เหอะ !

ไม่อยู่เป็นเพื่อนโม่หรูเฟย มาทำอะไรที่นี่ คิดแผนอะไรมา ทรมานเธออีกล่ะ

ทันทีที่ผลักประตูออก แสงจากโคมไฟคริสทัลสว่างจ้า เข้าตาจู่ลั่วหานที่ไม่ชินเต็มๆ รีบหยีตาอย่างช่วยไม่ได้ ยัง ไม่ทันได้เปิดตา น้ำเสียงแข็งกระด้างเยือกเย็นของหลง เซียวก็ทิ่มทางเขามาที่หูอย่างไม่สบอารมณ์นัก

“ไม่อยากเจอหน้าฉันขนาดนี้เลย”

ฉู่ลั่วหานวางกุญแจบ้านกับกระเป๋าสะพายลง เงยหน้ามอง หลงเซียวในชุดสูทหรู ชุดบนตัวเขาคือชุดเดียวกันกับภาพ ที่เธอเห็น ตัวจริงดูดีกว่าในภาพขึ้นมาอีกหน่อย ชุดสูทที่ ถูกรีดและเย็บอย่างไร้ที่ติโดยช่างฝีมือ ยิ่งมาอยู่บนตัวเขา เรียกได้ว่าดูดีซะยิ่งกว่าเดิม
คิดอะไรของเธอน่ะฉู่ ลั่วหาน !

“ฉันมีเคสด่วน ไม่รู้ว่านายกลับมาแล้ว “จู่ล้วหานรายงานอ อกไปสองประโยค เธอเหนื่อยมากจริงๆ แค่อยากจะนอน พัก มีแรงเถียงกับเขาซะที่ไหนกัน

หลงเซียวไขว้ขาอีกข้างขึ้นมาสลับ ดวงตาที่ชั่วร้ายไม่วาย สอดส่อง”เสี่ยวจื้อจะมาพรุ่งนี้ เธอรู้ใช่ไหมว่าต้องทำยังไง”

ให้ตายสิ ! หลงจื่อ หรอ

แค่คิดถึงชื่อนี้ คู่ลั่วหานก็ปวดหัวไปหมด อิตาหลงจื้อจะ ทำอะไรของเขากัน

“พรุ่งนี้ฉันทำงานทั้งวัน ตอนเย็นๆถึงกลับมา เขาจะมาเมื่อ ไหร่ล่ะ”

คู่ลั่วหานปวดเข่าจะแน่ ยืนมาตั้งหกชั่วโมงเต็มๆ ขาก็ทั้ง เจ็บทั้งชา นานแล้วที่ไม่ได้เข้าผ่าตัด มากะทันหันแบบนี้กิน แรงไปเยอะเลย

“พรุ่งนี้วันเสาร์ สายๆก็มา เรื่องโรงพยาบาล เธอจัดการเอง”

คำพูดไร้เยื่อใยของเขา ก็สามารถเปลี่ยนตารางชีวิตของ เธอได้อย่างง่ายๆ ทำเอาเธอพูดไม่ออกสักคำ

ฉู่ลั่วหานส่งเสียงออกมาเบาๆ “หลงเซียว ฉันหวังว่านาย จะจำสถานะของฉันได้ดี ฉันเป็นหมอ มีหน้าที่ของตัวเองที่ ต้องรับผิดชอบ ไม่สามารถละทั้งคนไข้เพื่อมาต้อนรับแขก คนหนึ่งได้ คุณชายสองหลงตอนนี้ก็ยังคงเที่ยวเตะฝุ่นไป วันๆสินะ ให้เขาเปลี่ยนเวลามาซะ”

“จู่ลั่วหาน ! ”

หลงเซียวหันไปจ้องเธอตาเขม็ง แสงเย็นๆทะลออกมา จากดวงตาของเขา “สถานะของเธองั้นหรอ ต้องให้ฉันช่วย เตือนความจำเธอมั้ยว่าสถานะที่แท้จริงของเธอคืออะไร กันแน่ เหอะ หมอฉู่อย่าลืมไป สถานะแรกของเธอก็คือ คุณนายของตระกูลหลง เป็นภรรยาของฉันหลงเซียว สิ่งที่ เธอต้องภักดีก็คือตระกูลหลง”

สิ่งที่ทำให้ฉู่ลั่วหานเจ็บใจไม่ใช่เนื้อหาที่เขาพูด ในเมื่อ คำสั่งพวกนี้เธอก็ได้ยินมานัดต่อนัดแล้ว สิ่งที่ทำให้เธอใจ สลายก็คือน้ำเสียงของหลงเซียวในวินาทีนี้
พยายามฟื้นตัวกลับ ฉู่ลั่วหานหัวเราะขึ้นมา “ท่านเซียว ต้องขอโทษจริงๆ ฉันเกือบจะลืมไปแล้วว่าตัวเองเป็น คุณนายของตระกูลหลง ฉันเกือบคิดว่าผู้หญิงที่พาดหัว ข่าวประจำวันนี้เป็นคุณนายตัวจริงซะอีก ยังไงก็ขอบคุณที่ เดือนนะ !

โกรธหรอ ในที่สุดเธอก็โกรธเป็น

ฉู่ลั่วหาน ต้องทำแบบนี้เธอถึงจะมีความรู้สึกรู้สากับเขา บ้างใช่ไหม

นิ้วเรียวยาวสะอาดสะอ้านของหลงเซียว เคาะลงบนที่วาง แขนโซฟา”แล้วก็ ต่อไปหรูเฟยต้องไปตรวจดูความเป็น ปกติของแม่และเด็กก่อนคลอดที่โรงพยาบาลกลาง เธอ เป็นคนรับผิดชอบดูแลทั้งหมด จำไว้ให้ดี อย่าเล่นตลก อะไรกับฉัน”

ฉู่ลั่วหานอยากหัวเราะจนท้องขัดท้องแข็ง เธอเชิดหน้า ขึ้นมองหลงเซียว ในตาไม่มีความกลัวเลยแม้แต่น้อย มี เพียงแต่รอยยิ้มเย็นยะเยือก “ท่านเซียว สาขาหลักของฉัน คือหัวใจ ถ้าคุณโม่หัวใจมีปัญหาอะไรล่ะก็ฉันต้องรับผิด ชอบอย่างแน่นอน เกี่ยวกับการคลอดลูก เกรงว่านายจะ ต้องไปหาผู้ที่เชี่ยวชาญมากกว่า”
หลงเซียวยังไม่ทันได้เปิดปาก คู่ลั่วหานที่พิงกับราวบันได อยู่ก็พูดขึ้นต่อ”ยังดีที่เมื่อกี้ท่านเชียวช่วยเตือนฉันไว้ ฉัน คือคุณนายของตระกูลหลง โม่หรูเฟยหล่อนมีสิทธิ์อะไรมา สั่งให้ฉันต้องดูแลด้วยตัวเองกัน”

ให้เธอรับผิดชอบโม่หรูเฟยงั้นหรอ เหอะเหอะ !

หยวนชูเฟินออกคำสั่งอย่างเย่อหยิ่งผ่านสายโทรศัพท์ เขาหลงเซียวก็ยังมาข่มขู่ต่อหน้าเธออีก ลูกสะใภ้อย่างเธอ ที่ไม่ได้เป็นแม้แต่คนโปรดของใคร หรือแม้แต่จะได้รับการ ยอมรับ คิดว่าเธอไม่มีน้ำโหบ้างหรือไงกัน

หลงเซียวกวาดตามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า พลางค่อยๆ ยิ้มเย็นๆ “นับวันเธอยิ่งกล้ามากขึ้นนะ ดูไปดูมาฉันคงจะใจดี กับเธอมากเกินไป เธอคิดว่าตัวเองเก่งมาจากไหน ห้ม”

ฉู่ลั่วหานกำราวบันไดแน่น มองไปทางเขาอย่างสงสัย รอ ให้เขาพูดต่อ

หลงเซียวค่อยๆลุกขึ้นยืน ปัดๆชุดสูทขายาวๆก้าวแค่สอง สามก้าวก็มาถึงตรงหน้าเธอ “เธอไม่กลัวอะไรจริงๆหรอ ไม่ ต้องการอะไรแล้วงั้นสิ”
ดวงตาของคู่ลั่วหานค่อยๆเบิกกว้าง เธอเงยหน้าขึ้นมอง ใบหน้าหล่อเหลาไร้อุณหภูมิของหลงเซียวอย่างกล้าๆ กลัวๆ “นายอยากจะพูดอะไรกันแน่”

มือข้างหนึ่งของหลงเซียวล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกง ลม หายใจที่น่าสะพรึงกลัวกระทบเข้าที่หน้าของเธอ”ความเป็น อยู่ของตระกูลฉู่ ขึ้นอยู่กับการทำตัวของเธอ แต่ถ้าเธอไม่ สนใจล่ะก็ ฉันก็จะบดมันให้เป็นผุยผง”

“อย่านะ ! ”

คู่ลั่วหานราวกับลูกไก่ในกำมือ ดึงสติตัวเองกลับมา ความ เย่อหยิ่งและความทระนงตนเมื่อครู่พังทลายจนหมดสิ้น ไม่ใช่ว่าเธอไม่มีจุดอ่อน ไม่มีจุดตาย

ถ้าหลงเซียวเล่นตระกูลจู่ขึ้นมาล่ะก็ เท่ากับเธอไม่มีทาง เลือกอะไรทั้งนั้น

คำพูดที่ตื่นตกใจของผู้หญิงคำเดียว ทำให้น้ำนิ่งในใจ เขากระเพื่อมอย่างเบาๆ หลงเซียวจ้องมองไปที่ใบหน้า ของเธอ”เธอจำไว้ให้ขึ้นใจ ความอดทนของฉันมีจำกัด ไม่ สามารถเตือนสติเธอทุกครั้งได้”
คู่ลั่วหานจำไม่ได้ว่าหลงเซียวไปตั้งแต่เมื่อไหร่ หรือว่ายัง ไงจำได้เพียงแต่ตัวเองยังคงยืนอยู่ที่ทางขึ้นบันได ขาชา ไม่สามารถขยับไปไหนได้

ราวกับมีพายุทรายพัดเข้าตา แต่กลับไม่มีน้ำตาหยดออก มาจากตาของจู่ลั่วหานแม้แต่หยดเดียว

หลงเชียวเดินออกมาจากรีสอร์ทหยีจิ่ง จ๊ตงหมิงที่นั่งอยู่ ในรถไม่กล้าพูดอะไรสักคำ

ตัวรถขับขึ้นสะพานสูง แต่จี้ตงหมิงไม่รู้จริงๆว่าควรขับไป ไหนดี ถึงถามออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ “บอส คืนนี้..จะไป ไหนครับ”

หลงเซียวมองเขาอย่างเย็นชา เพียงแค่บอกออกมาเขา ก็พร้อมที่จะหมุนพวงมาลัย อยู่ๆเขาก็ตะคอกขึ้นมา”กลับ ไป ! ”

จี้ตงหมิงสะดุ้งสุดตัว”บอสครับ….กลับ….กลับไปไหน

ล่ะครับ”

ครั้งนี้มีเพียงแต่สายตามรณะของหลงเซียวเท่านั้นที่ตอบ กลับเขา จีตงหมิงคิดสถานที่นั้นออกเองภายใต้สถานการณ์เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายตรงหน้า

ดูท่าทางท่านเซียวโกรธขนาดนี้คงจะทะเลาะกับคุณนาย มาสินะ คนที่ทำให้ท่านเซียวโกรธได้ขนาดนี้ เห็นทีทั้ง โลกคงจะมีแต่คุณนายคนเดียวเท่านั้น

เพราะปกติคนที่กล้ายั่วโมโหท่านเซียว คงต้องลงไปนอน

ใต้ดินกันหมดแล้ว

แต่ตอนที่จตงหมิงเสี่ยงตายขับกลับไปที่รีสอร์ทหยีจิ่งอีก ครั้ง สายตาของบอสราวกับมีไฟลุกไหม้ “ใครให้นายขับ กลับมา ? !”

จี้ตงหมิงหัวใจแทบแตกสลาย รีบทำใบหน้าประจบประ แจง ยิ้มแฉ่ง “บอส..ไม่ได้เป็นคนสั่งให้ผมขับกลับมา หรอกหรอครับ เหรือว่าไม่ใช่ที่นี่”

“ไม่อยากทำแล้วใช่มั้ย ? !”

จี้ตงหมิงกลืนน้ำลายดังเอื้อก “งั้น….บอสอยากไปไหน ล่ะครับ”

นี่ก็สี่ทุ่มกว่าแล้ว ขับรถเล่นก็ไม่ได้ เรื่องที่เกิดขึ้นกับโม่หรูเฟยเมื่อตอนกลางวันจีดงหมิงก็เห็นกับตาตัวเองยัง ไงคืนนี้บอสก็ไม่เข้าไปหาแน่ๆ คฤหาสน์ของตระกูลหลง ยิ่งแล้วใหญ่

เหลือแต่รีสอร์ทเหาถึงที่เขาอยู่ แต่ถ้าเขาจะไปจริงล่ะก็ กลางดึกแบบนี้ก็คงไม่ให้เขาขับมาถึงที่นี่หรอก

ใจของบอสเขายากที่จะเดา ผู้ช่วยอย่างเขานี่สิเหนื่อยยิ่ง กว่า

หลงเซียวยังไม่วายหายโมโห นั่งเงียบอยู่บนรถได้สักพัก ไม่ได้ออกคำสั่งให้จี้ตงหมิงทันที แต่กลับมองทะลุหน้าต่าง รถ มองไปยังหน้าต่างที่มีแสงไฟลอดออกมาจากชั้นสอง

หน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศสมีม่านกั้นอยู่ ทำให้มองไม่เห็นเงา คนข้างใน แต่กลางคืนที่เงียบสงัด ทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ราวกับส่งเสียงดังฟังชัดออกมา เสียงลมหายใจอ่อนๆของ เธอ กลิ่นหอมของตัวเธอ ค่อยๆพัดมาตามสายลม

ราวกับทุกอย่างอยู่ใกล้แค่เอื้อม แต่จริงๆแล้วไกลสุดลูกหู

ลูกตา
Shit ! ท่านเซี่ยวโมโหแล้ว !

เขามีทั้งทรัพย์สมบัติเงินทอง ทั้งอำนาจ ทั้งสถานะของ ตัวเขาเองในปัจจุบัน ผู้หญิงสไตล์แบบไหนที่เขาแตะไม่ ได้ เพียงแต่เธอเท่านั้น แค่ผู้หญิงคนเดียว ทำเขาไม่เป็นอัน ทำการทำงาน กินข้าวไม่ลง กำไว้ในมือก็เจ็บมือ ปล่อยไปก็ เจ็บใจ

พรึบ

จู่ลั่วหานปิดสวิตช์ไฟห้อง เดึงผ้าห่มขึ้นคลุมตัว สูด หายใจเข้าลึกก่อนจะผล็อยหลับไปพร้อมกับความมืดยาม

ราตรี

ไปเถอะ”

ท่านเซียวยกนิ้วสั่งออกไปสั้นๆ

เช้าวันต่อมา เมฆฝนปกคลุมไปทั่ว ท้องฟ้าส่งเสียงคำราม

กึกก้อง

ลมฝนแรกของฤดูใบไม้ร่วง ตกกระทบลงกับน้ำหน้าส่ง เสียงดังเปาะๆเหมือนฉากในหนังสยองขวัญคฤหาสน์ที่กว้างขวางตอนนี้ดูมืดมนไปหมด

ฉู่ลั่วหานตื่นนอนเปลี่ยนเสื้อผ้า เตรียมตัวไปโรงพยาบาล เหมือนปกติ อยู่ๆก็ฉุกคิดถึงคำพูดที่หลงเชียวพูดเมื่อคืน มือข้างหนึ่งจิกเข้ากับเสื้อคลุมแน่น

ไม่อยากหย่า จุดประสงค์ก็คืออยากที่จะเปลี่ยนวิธีการ ทรมานเธอไปเรื่อยๆไม่ซ้ำกันสินะ

ไม่ว่ายังไงเธอก็จะหย่า ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีอะไรก็ตาม ไม่ ว่าจะต้องแลกด้วยอะไร เธอจู่ลั่วหานยังไงก็ไม่ยอมให้ใคร มาควบคุมชีวิตตัวเอง !

คิดได้ไม่ทันไร เสียงกริ่งของคฤหาสน์ก็ดังขึ้น

ฉู่ ลั่วหาน เดินลงไปชั้นล่าง เห็นคนอยู่บนหน้าจอ เงยหน้า ขึ้นมือก่ายหน้าผาก

หลงจื้อ ! ไหนบอกว่าจะมาตอนสายๆไง ! นี่มันสายบ้าน ไหนกัน ! เพิ่งเจ็ดโมงตรงแท้ๆ !

หลงจื้อยืนถือร่มกันฝนสีดำอยู่ท่ามกลางลมพายุ ข้างหลัง มีรถเฟอร์รารี่สีแดงสะดุดตาจอดอยู่ “พี่ใหญ่ พี่สะใภ้ ตื่นกันยังเนี่ย รีบเปิดประตูเร็ว ฝนตก ข้างนอกหนาว

มาก”

จู่ลั่วหานโกรธจนกัดฟันกรอด อิตานี่ตั้งใจจะทำอะไรของ เขากันแน่ !

มองหลงจื้อที่กำลังอ้าปากพะงาบๆ จู่ลั่วหานอยากจะใช้ ผ้าขี้ริ้วอุดปากเขาจะแย่ !

แต่ทันทีที่กำลังจะยื่นมือออกไปเปิดประตู อยู่ๆเธอก็

ชะงัก !

ถ้าเปิดประตูให้หลงจื้อตอนนี้ แล้วรู้ว่าหลงเชียวไม่อยู่ล่ะ

ก็คงจะ.

พับผ่าสิ !

คู่ลั่วหานเกาหัวแกรกๆ ยกมือถือขึ้นมาโทรหาเบอร์ของ

หลงเซียว

ทางฝั่งนั้น หลงเชียวที่ถูกปลุกตัวเสียงเรียกเข้าของ โทรศัพท์ก้องกังวานแก้วหู รับสายด้วยเสียงเซ็กซี่แหบ พร่า”มีอะไร”
คู่ลั่วหานมือข้างหนึ่งยันกำแพงไว้ หลับตาปี้”หลงจื้ออยู่ หน้าคฤหาสน์แล้ว ทำไงดี”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ