ตอนที่27 ตบหน้าดังเพี้ยะ

ทำเรื่องดีๆของเขาพังหรอ

จู่ลั่วหานได้แต่สงสัยอยู่ในใจ เธอไปทำเรื่องดีๆของเขา พังตั้งแต่เมื่อไหร่

ดังนั้น ความหมายของเขาก็คือ เธอไปยั่วให้โม่หรูเฟย โมโห ยัยผู้หญิงคนนั้นเลยไปฟ้อง ทำให้ผู้อาวุโสของ ตระกูลหลงกดดันเขาไปด้วยอย่างนั้นหรอ

ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆล่ะก็ มันจะเกินไปแล้ว

ฉู่ลั่วหานมองตรงไปด้านหน้า แสงไฟจากขอบชายทะเล ไร้ที่สิ้นสุดดูเหมือนเมืองที่ไม่เคยหลับใหล ส่องสว่างไปทั่ว สื่อให้เห็นถึงความเจริญรุ่งเรือง

“ดูๆแล้ว ฉันคงจะทำความผิดที่ไม่สามารถให้อภัยได้จริงๆ สินะ วันนี้โม่หรูเฟยมาหาฉันที่โรงพยาบาล พวกเรามีปาก เสียงกัน ฉันไม่รู้ว่าหล่อนกลับไปฟ้องยังไง แต่ฉันไม่เคย คิดที่จะทำร้ายหล่อนเลยสักครั้ง”
น้ำเสียงไม่หนักไม่เบาจนเกินไป ตามสไตล์ของหมอฉู่ แม้แต่จังหวะการพูดก็สามารถทำให้คนที่หัวร้อนอยู่เย็นลง

ได้

ร่องรอยความโกรธเล็กน้อยปรากฏขึ้นบนใบหน้าหลง เซียว พูดถึงโม่หรูเฟย ทำไมเธอถึงใจเย็นได้ขนาดนี้กัน

“หล่อนไปโรงพยาบาลงั้นหรอ ไปทำอะไร”คนที่จับพวง มาลัยอยู่ ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา

แต่ครั้งนี้กลับทำจู่ลั่วหานประหลาดใจขึ้นมา”หล่อนมา โรงพยาบาล นายไม่รู้หรอ ผู้หญิงตั้งครรภ์มาตรวจท้อง

นาย..”

“ทำไมฉันต้องรู้ด้วย”

น้ำเสียงของเขายังคงเย็นเฉียบและเรียบเหมือนเดิม ราวกับโม่หรูเฟยไม่ได้เป็นอะไรกับเขาทั้งนั้น นี่มันยังไงกัน หลงเซียวควรที่จะเป็นห่วงหม่ามี้ของลูกเขาสักหน่อยไม่ใช่ หรือไง

“โม่หรูเฟยท้องลูกของนาย นายไม่ควรจะเป็นห่วงสัก หน่อยหรือไง ตอนนี้หล่อนตั้งท้อง ไม่แน่เด็กในท้องอาจจะเป็นหลานชายคนแรกของตระกูลหลงก็ได้ ท่าน เซียวดูท่าทางไม่ห่วงลูกตัวเองเลยนะ”

ริมฝีปากแดงระเรื่อของเธอขยับไปมา ท่าทางหมดปัญญา พูดเรื่องที่ตัวเองกังวลใจมากที่สุดออกมา

แต่จริงๆแล้วในใจอยากที่จะให้เขาพูดออกมาชัดๆไปเลย ว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกของใครกันแน่ แต่ทว่า….

หลงเซียวกำพวงมาลัยแน่น ขมวดคิ้วเข้ม ยัยผู้หญิงคนนี้ นี่ ! ทำไมถึงกล้าพูดไม่คิดออกมาขนาดนี้

“ลูกของฉัน แน่นอนว่าฉันต้องเป็นห่วง ! ไม่จำเป็นให้เธอ มาสั่งสอน !”

ไม่ทันไร น้ำเสียงที่สงบเยือกเย็นก็เดือดพล่านขึ้นมา ฉู่ล วหานสะดุ้งตกใจ นิ้วมือที่จับสายเข็มขัดอยู่บีบแน่นเข้าไป อีก

“ถ้าเป็นห่วงจริงล่ะก็ ทำไมท่านเซียวถึงยังมาเสียเวลา กับฉันอีก รอโม่หรูเฟยคลอดทายาทคนสำคัญของตระกูล หลง นายต้องไปขอ..
“ฉู่ ลั่วหาน ! ”

อยู่ๆเสียงตะคอกของผู้ชายตรงหน้าก็ดังขึ้น กระแทกเข้า ที่หน้าของฉู่ลั่วหานเต็มๆ ปากที่กำลังอ้าพะงาบๆรีบหุบ

สนิท

ท่านเซียว เริ่มเดือดขึ้นมา

“ชีวิตของฉัน ไม่จำเป็นต้องให้เธอมาชี้นิ้วออกคำสั่ง”

หลังจากที่เสียงหายใจออกย่างหงุดหงิดดังขึ้น น้ำเสียง ของเขากลับเย็นชาซะยิ่งกว่าเดิม

ใช่ เธอไม่มีสิทธิ์อะไรไปชี้นิ้วสั่งเขา แล้วที่เขาพาเธอขึ้น รถมา มันหมายความว่ายังไงกัน

รถขับอยู่บนถนนที่มีแสงไฟส่องสว่างตลอดทั้งทางอย่าง ไม่ช้าไม่เร็ว อากาศในรถถูกกดต่ำจนน่าใจหาย หลายครั้ง ที่จ่ลั่วหานอดไม่ได้ที่จะหันไปมองหลงเซียว สีหน้าจริงจัง บนใบหน้าได้รูปของเขา ทำให้เดาไม่ออกเลยสักนิดว่าเขา กำลังคิดอะไรอยู่

เขาไม่พูดอะไร แน่นอนว่าเธอเองก็ไม่อยากทำลายบรรยากาศความเงียบบนรถ บรรยากาศที่อุดอู้จนหายใจไม่ ออก จู่ลั่วหานมีแต่อยากที่จะหนีออกไปจากตรงนี้ให้เร็ว ที่สุด

คู่ลั่วหานคาดไม่ถึงว่าในที่สุดรถของหลงเชียวก็จอดลงที่ ข้างนอกห้าง เธอเงยหน้ามองอาคารพาณิชย์เหิงหลงที่สูง ตระหง่านตรงหน้า เต็มไปด้วยผู้คนขวักไขว่ ทำให้อดที่จะ ขมวดคิ้วไม่ได้

“นายพาฉันมาทำอะไรที่นี่”

ชั้นน้ำแข็งในดวงตาหลงเซียวปะทุขึ้นมา กวาดสายตา มองผู้หญิงที่อยู่ข้างๆอย่างเกลียดชัง “ซื้อของ”

แค่สองคำสั้นๆ ราวกับมีค้อนตอกลงมาที่ใจของจู่ลั่วหาน ตึกๆๆ แต่ยังไงก็ตาม ครั้งนี้ จู่ลั่วหานช็อกแล้วช็อกอีก

ซื้อของหรอ หลงเซียวมาซื้อของที่ห้างจริงๆหรอ ! ?

ฉู่ลั่วหานยังไม่ทันได้เรียกสติคืน นิ้วเรียวยาวของหลง เซียวก็ชูบัตรสีทองใบหนึ่งขึ้นมาตรงหน้าของเธอ “เธอพูด ถูก ฉันควรจะห่วงใยลูกของฉันมากกว่านี้ รวมถึงผู้หญิงของฉันด้วย !

ดวงตากลมโตของฉู่ลั่วหานเบิกกว้าง”นาย…” ”

“ดังนั้น วันนี้ตอนเย็นฉันจะไปหาหรูเฟย แถมต้องซื้อของ ขวัญไปให้ด้วย ฉันคิดว่าเธอน่าจะเลือกได้ดี”

อะไรนะ? ! ให้เธอมาที่ห้าง ใช้เธอให้ซื้อของขวัญให้โม่

หรูเฟย ? !

จู่ลั่วหานสีหน้าเปลี่ยนในชั่วพริบตา ถามเธอว่าเจ็บใจมั้ย เจ็บสิ เจ็บมาก แต่ก็ช่างมันเถอะ

“ท่านเซียวอยากจะซื้อของขวัญแบบไหน”จู่ล่งหางหนีบ บัตรเครดิตสีทองในมือแน่น จนเกือบจะหักเป็นสองท่อน ข้อนิ้วมือเปลี่ยนเป็นสีขาวซีดเนื่องจากใช้แรงมากเกินไป

แรงตบที่หน้าเธอครั้งนี้ ควรจะใช้แรงมากแค่ไหน

สายตาของหลงเซียวไม่มองเธอเลยแม้แต่น้อย น้ำเสียง เย็นชาไร้อารมณ์”ซื้อของให้แม่ของลูกฉัน เธอว่ายังไงดี

ล่ะ”
ปากของคู่ลั่วหานเม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรง หัวใจเจ็บปวด ไปทุกอณู แต่ใบหน้ากลับยิ้มอย่างสดใส “ได้เลย ! ฉันรู้ แล้ว ! ”

ฉู่ลั่วหานเปิดประตูรถ สับเท้าไปที่ประตูห้าง เดินทะลุประตู กระจกใหญ่เข้าไป ในที่สุดถึงค่อยๆถอนหายใจเอาความ อึดอัดข้างในออกมา หลังจากที่ถอนหายใจออก เธอถึง เพิ่งรู้ว่าความอดทนที่เธอมีอยู่มันได้ถูกทำลายไปหมดแล้ว

คำตอบที่เธอต้องการ มันไม่ใช่แบบนี้

หลงเซียวมองตามร่างของหญิงสาวจนสุดสายตา ดวงตา ที่เยือกเย็นขมวดเข้าด้วยกันจนเป็นรอยขึ้นมาตรงกลาง กำปั้น”ปีง ! “ทุบลงบนพวงมาลัยอย่างแรง !

ยัยบ้าเอ้ย !

เธออยากจะถีบฉันออกไปจากชีวิตเธอมากขนาดนี้เลย ทนไม่ไหวอยากจะหย่ากับฉันให้รู้แล้วรู้รอดเลยใช่มั้ย ? !

ดี ได้ ฉันจะทำให้เธอเห็นเอง !
ฉู่ลั่วหานเดินเลือกซื้อของอย่างช้าๆ เหอะ! ซื้อของให้ โม่หรูเฟยไม่ใช่หรือไง เธอก็ต้องค่อยๆเลือก ค่อยๆซื้อ ดีๆ !

ของทั้งหมดที่ซื้อมีเครื่องสำอางสิบกว่าชิ้น ฉู่ลั่วหานถือ ถุงช็อปปิ้งน้อยใหญ่เดินฉับๆออกไป หลงเซียว คืนนี้ ฉันจะ ช่วยให้นายดูดีที่สุดต่อหน้าโม่หรูเฟยเอง ขอให้นายโชคดี ก็แล้วกัน !

ตอนกำลังเดินกลับ ฉู่ลั่วหานเห็นหน้าร้านขายของใช้ ทั่วไป ไม่รู้ยังไง เท้าก็ก้าวเข้าไปในร้านซะแล้ว

เหมือนกับเห็นกล่องยาสีฟันชื่อดังของฝรั่งเศสวางอยู่บน ชั้น หลงเซียวบอกว่า เขาไม่ชอบยาสีฟันที่บ้าน ให้เธอซื้อ กลับไป.

แต่ มีสิทธิ์อะไร ! ทำไมเขาถึงต้องไปหาผู้หญิงคนอื่นถึง

บ้าน !

“คุณนายคะ ยาสีฟันยี่ห้อนี้เพิ่งวางขายวันนี้วันแรก คุณนายมาพอดีเลย จะรับกลับไปด้วยมั้ยคะ”

ฉู่ลั่วหานขยับริมฝีปากตอบ”ค่ะ”
แม่งเอ้ย !

หลงเซียวเห็นลู่ลั่วหานสองมือถือถุงช็อปปิ้งพะรุงพะรัง เดินออกมาจากประตูห้าง ก็ขมวดคิ้วเข้มขึ้นมาอีกครั้ง ยัยผู้ หญิงคนนี้ เชื่อเขาเลย !

เอาของขวัญยัดเข้าท้ายรถเสร็จ จู่ลั่วหานปัดมือเข้าด้วย กัน ในเมื่อต้องไปเจอหล่อน รถฉันก็คงไม่นั่งแล้วแหละ ท่านเซียว ขอให้คืนนี้มีความสุขนะ !”

ดวงตาคมเหมือนตาเหยี่ยวของหลงเซียวจ้องจู่ลั่วหาน เหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ ราวกับพายุหิมะในตาอยากที่จะ ฉีกหญิงสาวตรงหน้าเป็นชิ้นๆ

“ก็ดี ! ”

หลังจากตอบกลับด้วยเสียงดุดัน รถสีดำก็ทะยานตัวออก

ไปไม่ทิ้งฝุ่น !

ฉู่ลั่วหานกลับมาอพาร์ทเม้นท์ สะบัดรองเท้าออก เดินเท้า เปล่าก้าวขึ้นบนพรม อพาร์ทเม้นท์ที่เงียบเหงาว่างเปล่า ทำให้ได้ยินแม้แต่เสียงสะท้อนจากลมหายใจ
เงียบเหงาจนน่ากลัว

หลังจากที่เก็บข้าวของเรียบร้อย พรุ่งนี้ต้องไปทำงานที่ โรงพยาบาลตั้งแต่เช้า จู่ลั่วหานเดินขึ้นชั้นบนไปเตรียมเข้า นอน

ติดเพียงแค่ หันไปมองกระเป๋าสะพายของตัวเอง นึกถึง ยาสีฟันที่ซื้อมา พลางขมวดคิ้ว แกะกล่องออกมา คิดๆดู แล้ว เอาไปไว้ห้องน้ำข้างบนดีกว่า

วางไว้เรียบร้อย อยู่ๆฉู่ลั่วหานก็นึกโมโหขึ้นมา เอาของ อุปกรณ์อาบน้ำทั้งหมดของหลงเซียวย้ายไปห้องน้ำชั้น ล่างให้หมด ไปหาโม่หรูเฟยใช่มั้ย งั้นก็แยกของใครของ มันก็แล้วกัน

จัดการทุกอย่างเรียบร้อย จู่ลั่วหานทิ้งตัวลงบนที่นอน นาฬิกาบนมือถือบอกเวลาสี่ทุ่มครึ่ง ข้างนอกเงียบสงบ คืน นี้คงไม่กลับมาแล้วจริงๆสินะ

หลงเซียวกลับมาจากด้านนอก เห็นไฟในอพาร์ทเม้นท์ปิด หมดเรียบร้อยจอดรถเสร็จก็เดินเข้าบ้าน ก้มหน้ามองเห็น รองเท้าที่จู่ลั่วหานใส่เมื่อกลางวันวางกระจัดกระจายคนละ ทิศตรงทางเข้า ก็ไม่วายขมวดคิ้ว
โคมไฟคริสทัลส่องประกายไปทั่วห้องนั่งเล่นที่ดูหรูหรา ไร้ที่ติ ท่านเซียวโยนกุญแจรถไว้บนโต๊ะ ก่อนจะก้าวขา ยาวๆขึ้นชั้นบน

ยื่นมือออกไปผลักประตูห้องนอน คิ้วที่ถูกคลายออก ขมวดแน่นขึ้นมาอีกครั้ง

ยัยผู้หญิงคนนี้ กล้าล็อกประตูหรอ

ท่านเซียวที่ถูกแก้แค้นยืนจ้องประตูอยู่สักพักด้วยความ โมโหจนได้สินะ ยัยนี่ อยากจะมีเรื่องกับเขาให้ได้เลยใช่

มั้ย !

เรื่องที่ทำให้ท่านเชียวโกรธยิ่งกว่าก็คือ อุปกรณ์อาบน้ำ ของเขาทั้งหมดถูกย้ายไปอยู่ห้องอาบน้ำชั้นล่างจนหมด !

Shit !

ู่ลั่วหาน เธอรนหาที่ตายซะแล้ว !

ท่านเซียวที่อยากจะฆ่าคนจะแย่ คว้าหลอดยาสีฟันขึ้นมา กำลังจะบีบ อยู่ๆก็ชะงักไป ซื้อมาเปลี่ยนเมื่อไหร่กัน
กลายเป็นว่า คู่ลั่วหานกับหลงเซียวเข้าสู่สงครามเย็น ตอน เช้าตื่นมา ฉู่ลั่วหานเตรียมอาหารเช้า แต่ตอนกินข้าวไม่พูด อะไรออกมาสักเล็กน้อย

ผลที่ตามมาก็คือ ตอนเย็นท่านเซียวไม่ได้กลับมาที่อพาร์ ทเม้นท์อีก ในเวลาเดียวกัน บนหน้าหนังสือพิมพ์ก็เริ่มดี ข่าวความรักสุดหวานซึ้งของเขากับโม่หรูเฟยไม่หยุด

บอกแล้วใช่มั้ยล่ะ ! ใจเขา อยู่กับหล่อนตั้งนานแล้ว

หมอจู่ทิ้งหนังสือพิมพ์ตรงหน้า ปกปิดความเจ็บปวดใน หัวใจด้วยการทุ่มเทตัวเองให้กับงาน

สามวันต่อมา ณ โรงพยาบาลกลาง

“หมอจู่ คนไข้ที่เพิ่งทำการผ่าตัดทำทางเบี่ยงหลอดเลือด หัวใจวายพาสเสร็จ หัวใจหยุดเต้นกะทันหัน เลยให้คุณ หมอไปโดยเร็วที่สุดค่ะ ! ”

พยาบาลตัวเล็กๆวิ่งเข้ามาในห้องทำงานของจู่ลั่วหานอ ย่างกะทันหัน กระวนกระวายใจจนลืมรัศมีความน่ากลัวของ จู่ลั่วหาน พอได้ยินดังนั้นเธอเองก็รีบคว้าเสื้อกาวน์วิ่งออกไปข้างนอกทันที

ฉู่ลั่วหานถือสายหูฟังเสียงหัวใจทาบเข้ากับคอของคนไข้ ขยับไปตามจังหวะชีพจร “เป็นยังไงบ้าง”

จ้าวเหมียนเหมียนค่อยๆอ้าปากกว้าง “ไอ้บ้า ! พยาบาล ของโรงพยาบาลเราคงไม่ได้คิดว่าหมอฉู่แค่ได้รับป้าย เยินยอขอโทษก็จะเปลี่ยนนิสัยหรอกใช่มั้ย”

จี้ซื้อหยู่เองก็ช็อกไปตามๆกัน”คนไข้ศัลยแพทย์ต้องการ ความช่วยเหลือของพวกเราตั้งแต่เมื่อไหร่กัน นี่หมอฉู่จะ ต้องเป็นหมอที่เอกทั้งอายุรศาสตร์และศัลยศาสตร์เลยใช่ มั้ยเนี่ย ? !”

ลั่วหานก้าวเท้ายาวๆวิ่งไปที่ห้องคนไข้ชั้นแปดอย่าง รวดเร็ว ในห้องมีหมอศัลยแพทย์อยู่สามคน หมอที่รับผิด ชอบการผ่าตัดกำลังทำการกระตุ้นหัวใจคนไข้ แต่บนหน้า จอกลับไม่มีอัตราการเต้นของหัวใจขึ้นให้เห็นเลยแม้แต่ น้อย

่ลั่วหานเบียดเข้ามาข้างหน้า ยื่นมือเข้าไปเปิดเปลือกตา คนไข้ดู “เตรียมกด ! เร็ว ! ”
หมอผู้ชายที่อยู่ข้างๆทันทีที่ได้รับคำสั่งก็รีบใช้มือสอง ข้างกดลงบนอกของคนไข้ ฉู่ลั่วหานเห็นสถานการณ์ไม่ ค่อยดีนัก ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอย่างเป็นกังวล”อะดรี นาลีน 5 MA ฉีดเข้าเส้นเลือดดำด้านขวา ! ”

พยาบาลจับเครื่องควบคุมการให้สารละลายทางหลอด เลือดมือสั่น คลำหาเส้นเลือดของคนไข้ แต่คลำยังไงก็ หาไม่เจอ จู่ลั่วหานดึงเครื่องออกจากมือหล่อน เล็งเข็ม ฉีดยาเข้าที่เส้นเลือดคนไข้อย่างแม่นยำ ค่อยๆกดลงไป อย่างช้าๆ

“คนไข้หัวใจกลับมาเต้นแล้วค่ะ ! ”

“หมอฉู่สุดยอดไปเลย !”

ฉู่ลั่วหานถอนหายใจออกอย่างโล่งอก ดวงตาเป็น ประกายจ้องมองไปยังพยาบาลที่กลัวจนแทบจะเป็นลม เมื่อครู่ “มาใหม่หรอ”

พยาบาลน้อยก้มหน้าลง”ดิฉัน….เพิ่งมาฝึกงานที่นี่

ขอ..ขอโทษค่ะ”
ฉู่ลั่วหานไม่ได้พูดอะไรกับหล่อนมากนัก หันไปมองหมอ หวังแทน “พยายามอย่าเอาพยาบาลฝึกหัดมาช่วยงานที่ ห้องฉุกเฉินอีก อยู่ดีๆกลัวขึ้นมา จะทำให้หมดอาชีพได้

หมอหวังปาดเหงื่อที่หน้าผาก “หมอฉู่พูดถูก ผมจะจัดการ โดยเร็วที่สุด”

“ภาวะหัวใจหยุดเต้นของผู้ป่วยเกิดจากความกังวลใจ มากเกินไป ขั้นแรกให้ผู้ป่วยสงบสติอารมณ์เพื่อรักษา เสถียรภาพก่อน หลังจากนั้นสิบชั่วโมง ถ้าทุกอย่างปกติดี ก็สามารถย้ายกลับไปห้องผู้ป่วยปกติได้”

“รับทราบ ขอบคุณหมอฉุ่มาก”

ฉู่ลั่วหานผงกหัว ก้าวเท้ายาวๆออกไปจากห้องคนไข้

ร่างบางในชุดกาวน์สีขาวกำลังเดินเท่อยู่บนทางเดิน รองเท้าส้นสูงสีดำกระทบกับพื้นส่งเสียงดังก็อกแก็กๆ เดิน ไปได้สิบกว่าก้าว อยู่ๆก็มีเสียงดังฟังชัดของผู้ชายคนหนึ่ง ดังขึ้นมา

“หมอจู่”
จู่ลั่วหานชะงักฝีเท้า หันไปมองร่างสูงโปร่งในชุดกาวน์ สะอาดสะอ้านยืนอกผายไหล่ผึ่ง ชุดกาวน์ธรรมดากลับ ดูสง่างามหาที่ติไม่ได้บนตัวของเขา เพียงแค่ยืนนิ่งๆก็ สามารถทำให้คนที่พบเห็นรู้สึกเย็นสบายราวกับยืนอยู่ใน ทุ่งดอกไม้ที่มีลมอ่อนๆพัดผ่าน

สายตาของชายหนุ่มที่แสนอ่อนโยน นิ้วเรียวยาวได้รู้หนีบ แฟ้มประวัติคนไข้ ท่าทางดูได้รับการอบรมศึกษามาเป็น อย่างดี

แต่ว่า คนคนนี้จู่ลั่วหานกลับไม่รู้จักซะอย่างงั้น”คุณคือ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ