ตอนที่26 เป็นไปไม่ได้ เจอกันที่นี่ได้
แสงไฟส่องสว่างยามค่ำคืนในเมืองหลวง ทุกๆที่มีแสงไฟ หลากสีระยิบระยับไปหมด ไฟที่ถูกประดับบนกำแพงด้าน นอกของตึกสูงลิ่วกะพริบเปลี่ยนสีไปมาเป็นสีรุ้ง วิวทิวทัศน์ ที่งามตาติดกันเป็นสิบไมล์ ยาวสุดลูกหูลูกตา แสดงให้เห็น ถึงความเจริญของยุคสมัยใหม่
“ลั่วลั่ว เธอหยุดทำหน้าเศร้าสักเดี๋ยวได้มั้ย ผู้หญิงต่ำๆ พรรค์นั้นอย่างโม่หรูเฟย น่ะ ไม่มีค่าให้เธอโกรธด้วยซ้ำ ! ของถูกๆอย่างนั้นนะ ก็เป็นได้แค่ดอกไม้ริมทางให้คนเด็ด เล่น ส่วนเธอน่ะรับผิดชอบเป็นดอกกุหลาบสีแดงสดใน แจกันตั้งโต๊ะ !
จู่ลั่วหานเบะปาก พลางหันสเต๊กเนื้อชิ้นเล็กเข้า ปาก ดอกไม้ในแจกันหรอ เหอะ”
“ตอนกินก็ควรกินอย่าเอาเรื่องอะไรมาใส่ใจเลย ตามที่ ฉันเห็น เรื่องที่โม่หรูเฟยตั้งท้อง ไม่ใช่เรื่องแย่สำหรับเธอ เลยสักนิด เพราะยังไงหลงเชียวก็ไม่ยอมหย่ากับเธอ นี่ ก็ดีแล้วนี้ โม่หรูเฟยมีลูก เขายังมีเหตุผลอะไรอีกที่จะไม่ ปล่อยเธอไป ฮีม !
ลู่หวู่ซวงใช้ฟันกัดสเต๊กเนื้อชิ้นใหญ่อ่างเคียดแค้น ราวกับ กำลังกัดเนื้อศัตรูของตัวเองอยู่ก็ไม่ปาน จู่ลั่วหานถูกแกล้ง ลู่หวูซวงโกรธเป็นฟื้นเป็นไฟซะยิ่งกว่าเจ้าตัวเสียอีก แถม ยังโมโหมากด้วย
ฉู่ลั่วหานใช้ซ้อมจิ้มอาหารในจานเขี่ยไปมา หลงเซียวจะ ยอมหย่ากับเธอเพราะเรื่องของโม่หรูเฟยจริงๆหรอ
เหตุผลที่หลงเชียวไม่ยอมหย่า ฉู่ลั่วหานรู้อยู่กับใจดี เขา ก็แค่อยากเก็บเธอไว้ในตำแหน่งสะใภ้ของตระกูลหลง กักขังอิสระของเธอ ไม่ให้เธอได้มีความสุข ใช้วิธีนี้ทรมาน เธอในเวลาเดียวกัน ให้เธอเห็นเขากับผู้หญิงคนอื่นเสพสุข กัน
วลีที่เขาพูดกัน”มีสามีแต่เหมือนเป็นม่าย “ก็คือสถานะ ของเธอในตอนนี้เอง
“ถ้าหย่ากันได้จริงๆล่ะก็ ลูกของโม่หรูเฟยฉันจะดูแลเป็น อย่างดี”ฉู่ลั่วหานใช้ซ้อมจิ้มสเต๊กเนื้อชิ้นใหญ่ ยัดเข้าปาก เคี้ยว
“ต้องอย่างนี้สิ ! นี่แหละฉู่ลั่วหานที่ฉันรู้จัก ก็แค่โม่หรูเฟย ไม่ใช่คนหนึ่งเท่านั้น กะอีแค่ผู้ชายเยือกเย็นที่ชื่อว่าหลงเซียว ? ไม่มีอะไรเป็นไปไม่ได้หรอก ฉันจะบอกเธอให้ ผู้ชายดีๆ หาที่ไหนก็ได้ ! ”
ฉิ!
“ยกตัวอย่างเช่นผู้ชายที่เธอเจอที่Club.HTน่ะหรอ พอ เถอะ หมอนั่นไม่ได้ใกล้เคียงกับคำว่าคนดีเลยแม้แต่นิด เดียว”
“ตายๆๆ ของแบบนี้มันต้องใช้เวลา เธอไปออกงานกับ ฉันสิ ได้เจอคนมากหน้าหลายตาสักหน่อย เดี๋ยวเธอก็ แยกแยะออกว่าใครดีใครไม่ดี! ”
ฉู่ลั่วหานยิ้มบางๆไม่ปฏิเสธ สายตาบังเอิญมองทะลุออก ไปทางประตูกระจกข้างนอกร้านอาหาร ประตูกระจกที่ทั้ง ใสและโปร่งแสง มีผู้ชายใส่ชุดสูทห้าหกคนกำลังเดินเข้า มา รวมถึงร่างสูงใหญ่ที่อยู่ท่ามกลางคนเหล่านั้น…..
ร่างสูงโปร่งของหลงเซียวถูกผู้ชายวัยกลางคนหลายคน ล้อมรอบ สายตาเย็นชาของเขามองมาทางด้านหน้า ผู้ชาย วัยกลางคนที่อยู่ซ้ายขวากำลังก้มหัวพยายามรายงานอะไร สักอย่าง ดวงตาหม่นๆของหลงเชียวทำให้เดาไม่ออกว่าเขารู้สึกอะไร หลังจากที่คนข้างๆพูดอยู่ นานสองนาน เขาถึงค่อยขยับปากบางๆตอบกลับสองสาม คำอย่างขี้เกียจ
เหล่าผู้จัดการที่ได้รับคำตอบสองสามคำจากเขาต่างก็ยิ้ม บางๆพลางพยักหน้า ท่าทางการยกย่องปอปั้นแบบนั้นน่า ขยะแขยงสิ้นดี
พอได้เห็นหลงเซียวเดินเข้าประตู ใจของจู่ลั่วหานเต้น
แรงจนแทบจะหลุดออกมา รีบคว้าสอมกับมีดขึ้นมาตั้งหน้า ตั้งตากิน ดวงตากลมโตของเธอถูกร่างของเขาดึงดูดไว้
ใครจะไปคิดว่าจะมาเจอกับเขาที่นี่ !
คิดถึงเมื่อตอนกลางวันโม่หรูเฟยมาหาเรื่องที่โรง พยาบาล สายจากแม่สามีที่โทรมาด่า สีหน้าของฉู่ลั่วหาน เปลี่ยนจนดูไม่ได้ ถ้าหลงเชียวเห็นเธอขึ้นมาล่ะก็ ไม่รู้ว่าจะ พูดอะไรอีกกับเธอ คืนนี้เธอคงจะนอนไม่หลับแน่นอน
“ลั่วลั่ว มองอะไรนะ”ลู่หวูซวงเห็นเธอมองอะไรสักอย่าง ตาไม่กะพริบ เลยยกมือขึ้นโบกๆข้างหน้า เรียกเธอให้ดึงสติกลับมา
ทันทีที่ฉู่ลั่วหานรู้สึกตัว ก็รีบทำตัวให้เป็นปกติเหมือนไม่มี อะไรเกิดขึ้น เพราะถ้าซวงซวงเห็นหลงเซียวขึ้นมาล่ะก็ เดา ได้เลยว่าคงจะระเบิดอารมณ์แทนเธอแน่ๆ ซวงซวงเหมาะ เป็นคู่ปรับกับอีตานั่นซะที่ไหน ครั้งก่อนก็เกือบโดนเขา เชือดเป็นๆ !
ไม่ได้มองอะไร ฉันอิ่มแล้ว เราไปกันเถอะ”ฉู่ลั่วหานวาง ส้อมในมือลง วิธีการแก้ปัญหาที่ดีที่สุดสำหรับตอนนี้ก็คือ รีบหนี
ไม่จริงอ่ะ ฉันเพิ่งกินไปไม่กี่คำเอง เธอกินอีกสักหน่อย ส”สเต๊กเนื้อในจานของสองคนเพิ่งจะหายไปแค่ซีกเดียว ลู่ หนูซวงมองตาละห้อย ไม่ยอมวางมือ
ส่วนจู่ลั่วหานที่อยากจะออกจากที่นี่ ก็ไปไหนไม่ได้ซะ
แล้ว
ร่างสูงโปร่งของหลงเซียวค่อยๆเดินมาอย่างช้าๆ ไม่รู้ว่า บังเอิญหรืออะไร เพราะทางที่เขาเดินมาคือตรงที่พวกเธอ กำลังนั่งอยู่ !
หลงเซียวที่ถูกพวกหุ้นส่วนของโปรเจคทำให้ปวดหัวไม่ น้อยค่อยๆเงยหน้าขึ้น สายตาที่คมเฉียบเหมือนนกเหยี่ยว มองเห็นร่างบางที่นั่งพิงอยู่ตรงหน้าต่าง หญิงสาวกัมหน้า ก้มตา ผมยาวนุ่มสลวยแบ่งออกเป็นช่อปล่อยอยู่บนหน้าอก แสงสว่างจากโคมไฟคริสทัลข้างบนส่องลงหัวเธอ ส่งแสง ระยิบระยับ
เสื้อเชิ้ตสีขาวอ่อน พวงแก้มขาวอมชมพู หันหน้าไปข้างๆ รับประทานอาหารอย่างเงียบๆ เป็นภาพที่ทำให้รู้สึกสงบจิต สงบใจอย่างบอกไม่ถูก
รอจนจู่ลั่วหานเงยหน้ากลับไปมองอีกครั้ง หลงเซียวก็ถูก คนสองสามคนลากไปนั่งโต๊ะหกคนที่อยู่ทางซ้ายมือของ พวกเธอเรียบร้อยแล้ว หลงเซียวนั่งตรงหัวโต๊ะ ส่วนคน อื่นๆนั่งเปิดเมนูอาหารอย่างไม่รีรอ
เสียงของพวกเขาเบามาก ฟังไม่ขัดว่ากำลังคุยอะไรกัน อยู่ แต่มักรู้สึกว่าสิ่งที่ลอยมามีแต่เสียงสะท้อนทุ้มต่ำของ หลงเซียว คำพูดที่เหมือนทองคำหาได้ยากของเขา มักจะ มีปีกบินมาถึงหูของเธอเสมอ น้ำเสียงไพเราะน่าฟัง เปรียบ เทียบกับเสียงหัวเราะของชายวัยกลางคนเหล่านั้น แตก ต่างกันอย่างสิ้นเชิง เพราะอย่างไม่มีอะไรมาเปรียบได้
แม้แต่ลู่หวูซวงที่ตั้งหน้าตั้งตากินข้าวอยู่เอง ก็รู้สึกได้ ถึงบรรยากาศแปลกๆ ไม่วายหันหน้ามองไปรอบๆตัว จาก นั้น….ก็ชะงักไป !
ไม่ไกลจากตรงนั้น ร่างสูงๆของหลงเซียวที่กำลังนั่งอยู่ ที่โซฟา ขาไขว้กัน บนใบหน้าหล่อเหลาแฝงไปด้วยความ เย็นชา ดวงตาลึกไร้กันปั้งราวกับหลุมน้ำแข็งขั้วโลกเหนือ กำลังมองผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังรายงานความคืบหน้า
เนื้อที่กำลังจะเข้าปากลู่อู๋ซวงตกเพาะลงบนจาน
“ไม่…ไม่จริงน่ะ”ลู่หวังซวงตกใจกลัวจนสั่นไปทั้งตัว คุณ ลู่ที่พูดถึงหลงเชียวอยู่อย่างเมามันเมื่อครู่ พอได้เห็นหลง เซียวตัวเป็นๆเท่านั้น สมองกลับว่างเปล่าไม่เหลืออะไรสัก อย่าง
คู่ลั่วหานที่ใช้มือข้างหนึ่งปิดด้านข้างของหน้าอยู่ กัมหน้า ลงต่ำแล้วต่ำอีก “อย่ามองไปทางนั้น อีกแป็บเราค่อยหา โอกาสออกจากที่นี่”
ลู่หวังซวงรีบพยักหน้าตอบอย่างเกร็งๆ”โอเค”
“คุณชายหลง? “ผู้ชายที่เพิ่งรายงานความคืบหน้าเห็นว่า หลังจากที่ข้อมูลถูกส่งออกไป แต่ไร้เสียงตอบรับอยู่นาน จึงเรียกเจ้านายตัวเองอย่างระมัดระวัง
คนที่อยู่ตรงนั้นสองสามคนต่างก็รู้สึกได้ว่าหลงเซียวจิตใจ ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวนัก เลยพูดทวนข้อมูลที่ได้รับอีกรอบ
ถึงสายตาของหลงเซียวจะไม่ได้จับจ้องไปที่โต๊ะอาหาร ทางด้านนั้น หรือผู้หญิงคนนั้น เห็นได้ชัดว่าดูไม่ค่อยเข้ากับ ออร่าของท่านเซียว แต่ตอนที่เขาหลุบสายตาลง ความคิด ที่วนไปวนมาอยู่ในหัวกลับทำให้เขาหัวเสียไม่น้อย
“รายได้ในไตรมาสนี้ไม่สามารถใช้เป็นข้อมูลอ้างอิงโดย รวมได้ ผู้จัดการหวังจำเป็นต้องรวบรวมรายงานรายได้ใน สองปีนี้ เมื่อถึงเวลาคณะกรรมการ MBK จะประเมินอย่าง รอบคอบเอง”
หลงเซียวตอบกลับเรียบๆ ท่าทางเย็นชา แต่เนื้อหากลับ เฉียบแหลม ทำให้คนที่อยู่ตรงนั้นเกิดความสงสัยว่าหลง เซียวได้ฟังคำแนะนำจากพวกเขาแล้วหรือยัง ต่างคนต่าง แทบไม่เชื่อหูตัวเอง ความฉลาดหลักแหลมของหลงเซียว ไม่เป็นรองใครจริงๆ
หลังจากตอบคำถามเสร็จ สายตาของหลงเซียวยังคงมอง ไปทางหน้าต่าง คู่ลั่วหานกับลู่หวู๋ซวงสะพายกระเป๋าของ ตัวเองที่วางอยู่บนโซฟา เตรียมลุกขึ้นเดินออกจากร้าน
อาหาร
จะไปแล้วหรอ
เห็นร่างของหญิงสาวกำลังเตรียมตัวเดินออกไป ริมฝี ปากบางๆของท่านเซียวเผยอขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะกลับไป เหยียดตรงเหมือนเดิม
“คุณชายหลง ดูสิครับ จะรับประทานอะไรดี เมนูที่ขึ้นชื่อ ที่สุดของร้านอาหารนี้ก็คือ…”
ผู้จัดการอายุวัยกลางคนคนหนึ่งแนะนำเมนูอาหารขึ้นชื่อ ให้หลงเซียวกับตัว คนอื่นๆเองก็ช่วยแนะนำด้วยเช่นกัน พยายามเรียกความสนใจจากคุณชายหลง
สายตาดุร้ายของหลงเซียวกวาดตาบนเมนูแวบหนึ่ง ใบหน้าไร้ความรู้สึกที่บอกไม่ได้ว่ายินดียินร้าย เขาเพียงแต่ ตอบกลับคนทั้งโต๊ะเรียบๆว่า”มื้อเย็นคงต้องงดล่ะ ฉันมีธุระ ต่อ”
“คุณชายหลง..หลังจากคนสองสามคนบนโต๊ะเห็น หลงเซียวลุกขึ้นยืน แต่ละคนก็รีบลุกขึ้นอย่างกระสับ กระส่าย พลางพูดขึ้นยิ้มๆอย่างระมัดระวัง “หรือว่าคุณชาย หลงรู้สึกไม่พอใจอะไรหรือเปล่าครับ ถ้าท่านมีความเห็น อะไรได้โปรดแจ้งให้พวกเราทราบด้วย พวกเราจะจัดการ สุดความสามารถอย่างแน่นอน”
นิ้วมือเรียวยาวของหลงเซียวค่อยๆติดกระดุมชุดสูทอาร์ มานี่ ก่อนจะก้าวขายาวๆออกจากที่นั่ง “ธุระส่วนตัวของฉัน ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพวกคุณสุภาพบุรุษ”
หลังจากที่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังออกไป สายตาเย็นๆของ หลงเซียวก็จ้องไปที่ประตูกระจกหมุน ก้าวเดินหนักแน่น เต็มไปด้วยพละกำลัง ไม่อนุญาตให้ใครที่อยู่ด้านหลังได้ พูดอะไรอีก
คนที่อยู่บนโต๊ะต่างจ้องหน้ากัน ปิดปากเงียบสนิท มอง ร่างของผู้ชายที่เดินไกลออกไป ราวกับความชื้นในอากาศ ได้ถูกคนคนเดียวเอาไปหมดในชั่วพริบตาเดียว ทำให้พวก เขากลัวจนไม่กล้าแม้แต่จะเดินตามออกไป
“เฮือก ! ”
ลู่หวูซวงที่หนีออกมาข้างนอกสูดหายใจเข้าลึก ใช้มือกุม ที่หัวใจราวกับกำลังปฐมพยาบาลให้ตัวเอง”แม่งเอ้ย กลัว จนหัวใจจะหลุดออกมาอยู่แล้ว ! ลั่วลั่ว ถูกผีหลอกมันเป็น แบบนี้ใช่มั้ย !”
“ไหนเมื่อกี้ใครทำเก่งบอกจะช่วยฉันแก้แค้นอยู่เลย ความ กล้าของเธอหายไปไหนซะแล้วล่ะ”ฉู่ลั่วหานพูดแหย่
“ก็…จะทำสงครามทั้งทีก็ต้องดูความแข็งแกร่งของทั้ง ฉันทั้งศัตรูด้วย ไม่ใช่หรือไง ฉันกับหลงเซียวไม่ได้อยู่ชั้น เดียวกันนะ ถ้าถูกเชือดขึ้นมาล่ะก็ เธอจะทนดูผู้หญิงน่ารักๆ อย่างฉันโดนทารุณกรรมได้หรอ”
ลู่หวูซวงยกมือขึ้นมาใช้นิ้วทำท่าทางตัดหัวออก แถวยัง แลบลิ้นปลิ้นตา “ตายตาไม่หลับ”
คู่ลั่วหานเองก็หายโมโหแล้ว “พอแล้วล่ะ ฉันจะยอมให้ เธอตายได้ยังไงกัน ยังกินไม่อิ่มเลยนี่นา ปะ เดี๋ยวฉันพา เธอไปกินอย่างอื่น !”
พูดจบ จู่ลั่วหานก็จูงมือเพื่อนสนิทของตัวเอง กำลังจะเดิน ออกไป
“จะไปไหน”
ข้างหลัง อยู่ๆก็มีน้ำเสียงเย็นยะเยือกดังทะลุมาถึงพวก เธอไกลสิบกว่าเมตร ความหนาวเหน็บบนตัวหลงเซียวถูก พัดมาแต่ไกล !
ฝีเท้าของลู่หวูซวงกับจู่ลั่วหานหยุดชะงัก
บรรยากาศรอบๆ ไร้การเคลื่อนไหว !
ลู่หวูซวงอ้าปากค้างเป็นรูปตัว 0 อยู่นานจู่ลั่วหานขมวดคิ้ว เข้าหากันเบาๆ ก่อนจะหมุนตัว หันไปเจอหลงเซียว
หลงเซียวที่อยู่ในชุดสูทหรูสีดำเต็มไปด้วยออร่า มือข้าง หนึ่งล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกงของชุดสูท ร่างสูงโปร่งดู ดีราวกับเทพเจ้า ดวงตาเย็นเฉียบไร้กันบึ้งที่เต็มไปด้วย น้ำค้างแข็ง ริมฝีปากบางเหมือนปลายมีดปิดเงียบสนิท เป็น ภาพที่อยากเกินกว่าจะหาอะไรมาอธิบาย
“บังเอิญจริงๆ”
ฉู่ลั่วหานยกริมฝีปากขึ้นเล็กน้อย ทำท่าทางราวกับเจอกันโดยบังเอิญ ดวงตาซ่อนความกระสับกระส่ายไว้ภายใน รอยยิ้มที่ยิ้มออกมาธรรมชาติจนมองแทบไม่ออก
บังเอิญจริงๆ ที่ !
สีหน้าของหลงเซียวไม่ได้มีความยินดียินร้าย ขายาวๆ
ของเขาก้าวลงบันไดมา พูดด้วยเสียงเยือกเย็น”มากับฉัน”
ดวงตาของลู่หวูซวงเบิกกว้าง กอดแขนจู่ลั่วหานไว้แน่น ส่ายหน้าไปมาอย่างรีบร้อน ใช้รูปปากบอกเธอว่า อย่าไป เชียว อย่าไป
ฉู่ลั่วหานค่อยๆคลายมือของเธอออก ก่อนจะกระซิบเสียง เบา “อย่ากังวลไป ไม่เป็นไรหรอก”
ลู่หวูซวงอดไม่ได้ที่จะทำหน้าเศร้า”ลั่วลั่….
ไฟหน้ารถ โรลส์-รอยซ์ สีดำสว่างขึ้นมาท่ามกลางรถ หลายๆคัน ฉู่ลั่วหานบอกลา ลู่หวู๋ซวงก่อนจะเดินออกไป โน้มตัวลงก้าวเข้าไปนั่งที่ที่นั่งข้างคนขับ
ภายในพื้นที่ๆทั้งแคบและเล็ก บรรยากาศหนาวเหน็บบน รถเห็นที่จะมาจากหลงเซียวไม่มีผิด ู่ลั่วหานทำใจให้สงบ ก่อนจะเอ่ยปากพูดออกไปก่อน”นายมาหาฉัน เพื่อหล่อน ใช่มั้ย”
ไม่ต้องพูดอะไรก็รู้ ว่าต้องเป็นเรื่องของโม่หรูเฟย
สายตาของหลงเซียวเหลือบไปเห็นเธอ”นั่งรถไม่คาด เข็มขัดนิรภัย เธอไปเรียนกับใครมา”
ห้ะ?
คู่ลั่วหานชะงักไป พลางส่งสายเข็มขัดข้างๆตัว ใช้สายตา ตรวจสอบสีหน้าของหลงเซียว หน้าของเขายังคงเย็นชา เหมือนเดิม ไม่มีอะไรผิดแปลก
คลิ้ก คาดเข็มขัด
หลงเซียวสตาร์ทรถ ตัวรถสีดำทะยานตัวออกไปจากลาน จอดรถสู่ถนนใหญ่ ตั้งแต่รถออกหลงเซียวก็ไม่พูดอะไรสัก
คำ
“นายจะพาฉันไปไหน”จู่ลั่วหานหันไปถามหน้าของเขาที่นิ่งราวกับรูปปั้นแกะสลัก
สิ่งที่ตอบเธอ มีแต่ความเงียบที่มาพร้อมความหนาวเหน็บ ของท่านเซียว
จู่ลั่วหานกัดฟันกรอด”หลงเชียว นายจะทำอะไรของนาย กันแน่”
ดวงตาทั้งสองข้างของท่านเซียวจับจ้องที่ท้องถนนด้าน หน้า นิ้วเรียวยาวจับอยู่ที่พวงมาลัย”เธอทำเรื่องดีๆของฉัน
พังหมด เธอคิดว่าฉันจะทำอะไรดีล่ะ”
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
