ตอนที่25 เล่นกับเธอไม่ได้หรอ

ทันทีที่ได้ยินคำพูดของอ้อมๆประโยคนั้นของจู่ลั่วหาน “แค่ทำก็เท่านั้น” ทำเอาโม่หรูเฟยโกรธกัดฟันกรอด ริม ฝีปากสีแดงเหมือนกุหลาบ เม้มเข้าด้วยกันแน่นเพราะความ เคียดแค้น ถึงจะมีแว่นกันแดดสีดำปิดอยู่ ก็สามารถรู้สึกได้ ถึงแรงอาฆาตที่มาจากดวงตาคู่นั้น

“จู่ลั่วหานเธอนี่มันไร้ยางอายจริงๆ ! ตอนนี้เธอยังจะ มีหน้าไปหาพี่เซียวอีก เธอมันก็แค่อีผู้หญิงขายตัว !”

เผชิญหน้ากับความโกรธของโม่หรูเฟย การตอบสนอง ของจู่ลั่วหานเรียกได้ว่านิ่งมาก นิ่งเกินไป ทั้งดวงตาและคิ้ว ของเธอต่างยิ้มเยาะอย่างซะใจ พลางถามออกไปอย่างไม่ ใส่ใจอะไรนัก”ตอนนี้หรอ คุณโม่ ตอนนี้คือตอนไหนกัน”

ริมฝีปากสีแดงของโม่หรูเฟยค่อยๆเผยอขึ้น นิ้วบางๆ ลูบหน้าท้องน้อยๆของตัวเองเบาๆ ตามมาด้วยเสียงหี่ๆ อย่างอวดดี”ต้องให้ฉันพูดชัดเจนกว่านี้อีกหรอ เหอะๆ ฉัน ตั้งท้องลูกของพี่เซียว ไม่นานก็จะมาแทนที่เธอได้อย่าง ง่ายดายเชียวล่ะ….
พูดถึงตรงนี้ อยู่ๆโม่หรูเฟยก็หัวเราะเสียงดังขึ้นมา”ฉัน เข้าใจนะ จู่ลั่วหาน เธอเห็นว่าฉันท้อง คงจะร้อนใจขึ้นมา บ้างแล้วสินะ เธอคงกลัวว่าพี่เซียวจะไสหัวเธอ เธอก็เลย อ่อยเขาเท่าที่เธอจะทำได้ คู่ลั่วหานจิตใจเธอนี่มัน น่าสม เพชจริงๆ ! ”

สายตาของฉู่ลั่วหานค่อยๆลดลงจ้องไปที่ท้องน้อยของ หล่อน การถากถางดูถูกของโม่หรูเฟย มีเพียงแต่จะทำให้ ฉู่ลั่วหานอยากยิ้มขึ้นมาก็เท่านั้น

หล่อนคิดว่าตัวเองท้องแล้ว ก็จะสามารถนั่งลงบน ตำแหน่งคุณนายของตระกูลหลงได้ง่ายๆอย่างนั้นหรอ หล่อนคิดว่าแค่กอดลูกบอลที่ท้องตัวเอง ก็สามารถเป็น ภรรยาตัวจริงที่ถูกต้องตามกฎหมายหรือไง นิสัยอย่างหลง เซียว ถ้าโม่หรูเฟยใช้เด็กเป็นข้อต่อรองขู่เขาล่ะก็ จุดจบ ของหล่อนก็คงจะเสียทั้งคนและเงิน !

ฉู่ลั่วหานสองมือล้วงอยู่ในกระเป๋า เสื้อกาวน์สีขาวกับชุดสี ฉุดฉาดของโม่หรูเฟยตัดกันอย่างชัดเจน “โม่หรูเฟย ทำไม เธอต้องให้ฉันพูดอย่างชัดเจน ถ้าเธอมั่นอกมันใจนักว่า จะชนะใจหลงเซี่ยวได้ จะมาก่อกวนฉันทำไมมิทราบ เธอ มายืนต่อหน้าฉันพูดจาไร้สาระขนาดนี้ ยิ่งแสดงให้เห็นว่า จิตใจเธอไม่สงบแล้วสิ กังวลมากหรือ”
โม่หรูเฟยกำมือแน่น ไม่ผิด คำพูดของฉู่ลั่วหานแทง เข้าใจดำเต็มๆ การที่ได้เห็นภาพหวานชื่นของเธอกับหลง เซียวที่ลานจอดรถในสถานบันเทิง ทำให้ในใจเป็นกังวล ไม่น้อย แล้วยังต้องมาเห็นเธอได้กลับเข้าคฤหาสน์อีกครั้ง ความกังวลครั้งนี้ยิ่งเพิ่มมากขึ้น ในทันทีที่จู่ลั่วหานมีสิทธิ์ ควบคุมอำนาจในบ้าน เธอก็จะพ่ายแพ้ทันที อีกทั้ง สองวัน มานี้ หลงเซียวยังเย็นชากับตัวเธอเองอีก ราวกับไม่เป็น ห่วงเธอเลยแม้แต่น้อยที่ตั้งครรภ์

ถ้าไม่ใช่ล่ะก็….

โม่หรูเฟยยิ้มอ่อนๆ พลางกอดอกอย่างอวดดี เชิดหน้าขึ้น พูดอย่างเหยียดหยาม” จู่ลั่วหาน เธออย่าเพิ่งดีใจไป ! ที่ ฉันมาหาเธอ ก็เพราะมาเตือนเธอให้ได้สติก็เท่านั้น ก่อน ที่ ตระกูลหลงจะเฉดหัวเธอออกไป หาที่พักพิงให้ตัวเอง ไว้ซะนะ ไม่ใช่พอถึงเวลาจะต้องไปนอนข้างถนน ไม่มีคน เหลียวแล ฉันไม่รู้ด้วย ! ”

ฉู่ลั่วหานไม่อยากที่จะเสียเวลาต่อปากต่อคำกับโม่หรูเฟย ก้าวขาเดินเข้ามาราวกับตั้งใจจะกระแทกเข้าที่ไหล่ของเธอ แต่ใครจะไปรู้วินาทีที่ โม่หรูเฟยเข้ามาใกล้ หล่อนก็พูด ขึ้น”จู่ลั่วหาน เธอดูนี่สิ”
ลั่วหานที่ถูกเรียกค่อยๆหันไป หันไปเห็นข้อมือของโม่ หรูเฟยที่ยกขึ้นมาพอดี ข้อมือขาวๆของหล่อนถูกประดับ ด้วยกำไลหยกสีมรกตเข้ม งดงามไร้ที่ดิ สีสันสะดุดตา แค่ มองดูแวบหนึ่งก็รู้ว่าเป็นของดีหายาก แต่ว่า…ทำไม กำไลหยกวงนี้ถึงได้คุ้นตานักนะ

โม่หรูเฟยขยับกำไลหยกบนข้อมือไปมา ปากบางๆยก ขึ้น”กำไลหยกวงนี้ เธอคงจะเคยเห็น ของแม่สามีเธอไง คุณนายของเพียงคนเดียวของตระกูลหลง แม่แท้ๆของพี่ เซียว ใส่มาตั้งแต่ไหนแต่ไร กำไลหยกมรกตของราชวงศ์ ชิงเชียวนะ บังเอิญจริงๆ ข่าวที่ฉันตั้งท้อง ถูกพัดออกไป ถึงหูท่าน แม่สามีเธอเขาเห็นน่ะ เลยเชิญฉันไปที่คฤหาสน์ ของตระกูลหลง แถมยังให้กำไลหยกวงนี้มาอีกด้วย”

หล่อนตั้งใจพูดเน้น “แม่สามีของเธอ”ด้วยน้ำเสียงเสียดสี ประชดประชันอย่างเห็นได้ชัด

ดวงตาของคู่ลั่วหานจ้องไปที่กำไลหยก ราวกับจอ ประสาทตาถูกปกคลุมด้วยชั้นฝุ่น ไม่สบายเป็นอย่างมาก

โม่หรูเฟยหัวเราะเย้ยอย่างเยือกเย็น “ถึงพี่เซียวอาจจะยัง ไม่รู้ถึงความสำคัญของเด็กคนนี้ที่มีต่อตระกูลหลงแต่ก็ไม่เป็นไร เพราะคุณลุง คุณป้ารู้ก็พอแล้ว คู่ลั่วหาน ความอกตัญญนั้นมีอยู่สามประการ ที่หนักหนาสาหัสที่สุดก็ คือการไม่มีทายาทสืบสกุล ตระกูลเก่าแก่ที่มีเกียรติยศชื่อ เสียงมายาวนานอย่างตระกูลหลง จะอนุญาตให้ผู้หญิงที่ คลอดลูกไม่ได้อยู่ต่อไปได้นานสักแค่ไหนเชียว ? ! ”

ฉู่ลั่วหานกำมือแน่น ตอนนี้เธออยากที่จะฉีกหน้าโม่หรู เฟยให้ขาดเป็นชิ้นๆจะแย่ แต่ว่า วิธีแก้แค้นแบบนี้คงจะไม่ เหมาะสมกับตัวเธอเองเท่าไหร่นัก

ทำไมจู่ลั่วหานถึงต้องกลัวคำพูดสองสามคำของหล่อน ด้วย

เธอยิ้มขึ้นมาเรียบๆ “งั้นก็ยินดีกับเธอด้วยจริงๆนะ แต่ ฉันจะเตือนเธอเอาไว้ เรื่องตั้งท้องเนี่ย บางคนก็โชคดี ส่วนบางคนก็โชคร้าย ทางที่ดีตั้งแต่ตอนนี้เธอควรที่จะ ระมัดระวังตัวไว้บ้าง อย่าทำเด็กที่จะช่วยชีวิตเธอไว้หายซะ ก่อน”

รองเท้าสันสูงแรมปรี้ดของโม่หรูเฟยก้าวเข้ามาอีกครึ่ง ก้าว เผชิญหน้ากับฉู่ ลั่วหาน เล็บยาวแวววับของหล่อนจิก เข้าที่ปกเสื้อของคู่ลั่วหาน สายตาเหลือบไปเห็นป้ายชื่อที่ อยู่ใต้ปกเสื้อ ใบ้หน้าไร้เครื่องสำอางทำให้เห็นองค์ประกอบที่งดงามละเอียดอ่อนบนใบหน้า ของจู่ลั่วหาน หล่อนจ้องหญิงสาวที่สวยไร้ที่ติตรงหน้า อย่างเคียดแค้น ยัยสุนัขจิ้งจอก !

ไม่วายกัดฟันพูด “เก็บปากไว้กินข้าวเถอะ ! แน่นอนว่าฉัน ต้องระมัดระวังตัวเป็นอย่างดี ! อ้อ แล้วก็นะ ต่อไปฉันคงจะ ต้องมาที่แผนกสูตินรีเวชของโรงพยาบาลกลางบ่อยๆ เธอ เองก็ทำงานที่นี่พอดี เธอว่าถ้าฉันขอร้องคุณป้าให้เธอช่วย ดูแลฉัน ท่านจะว่ายังไง”

เล็บส่องประกายแวววับเขี่ยลงบนป้ายชื่อ จ้องจนตาแทบ

ทะลุ

ฉู่ลั่วหานเลิกคิ้วขึ้นอย่างยียวน”รอเธอเป็นโรคหัวใจก่อนก็ แล้วกัน ค่อยมาขอร้องให้ฉันดูแลรักษา !”

พูดจบ ฉู่ลั่วหานไม่เหลือโอกาสให้หล่อนได้ตอบโต้อีก สาวเท้ายาวๆออกไปทางแผนกผู้ป่วยทันที โม่หรูเฟยเองที่ อยู่ด้านหลังก็ก้าวตามมา ปลายรองเท้าส้นสูงกระแทกกับ พื้นดังกึกๆๆ “จู่ลั่วหาน ถ้าเธอยังกล้ายั่วพี่เซียวอีกล่ะก็ ฉัน จะให้คุณป้าเฉดหัวเธอออกจากบ้านให้เร็วที่สุด คอยดูสิ !
ในที่สุดความอดทนของฉู่ลั่วหานก็หมดลง เธอหันหน้า กลับไปมองโม่หรูเฟย พูดยิ้มๆอย่างเยือกเย็น “โม่หรู เฟย เธอนี่โง่หรือว่าโง่กันแน่ ให้แม่สามีฉันไล่ฉันออกจา กบ้านนะหรอ เหอะๆ เธอคิดดูดีๆนะ ถ้านักข่าวรู้ล่ะก็ว่าเธอ กลายมาเป็นเมียน้อยคนอื่นจุดจบมันจะเป็นยังไง ! ถึง ความจริงที่ฉันกับหลงเซียวแต่งงานกันจะไม่ได้ถูกเปิดเผย แต่ว่าก็ถ้าวันไหนฉันอารมณ์ไม่ดีขึ้นมาล่ะก็นะก็คง….”

“จู่ลั่วหาน ! แก ! ”

โม่หรูเฟยกลัวขึ้นมาจับใจ ตอนนี้ที่ตัวเธอเองสามารถกดขี่ ข่มเหงฉู่ลั่วหานได้ ก็เป็นเพราะว่าความสัมพันธ์ของคู่ลั่วหา นกับหลงเซียวยังไม่ถูกเปิดเผยก็เท่านั้น ถ้าทุกคนรู้ล่ะก็ เธอเองต้องตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากอย่างแน่นอน

ฉู่ลั่วหานมองหล่อนอย่างสมเพช “ดังนั้น เพื่อให้ลูกของ เธอได้คลอดออกมาอย่างปลอดภัย เพื่อชื่อเสียงอาชีพนัก แสดงของตัวเธอเอง ทางที่ดีเธอหัดทำตัวดีๆกับฉันไว้ซะ บ้าง ! ถ้าฉันโกรธขึ้นมาล่ะก็ ฉันไม่สนใครหน้าไหนทั้งนั้น ส่วนเธอจะยอมรับความพ่ายแพ้ได้มั้ยนะ”
เธอจะยอมรับความพ่ายแพ้ได้มั้ย

ถึงคำพูดนี้จะดูเรียบๆ ไม่มีอะไร แต่ในใจของโม่หรูเฟย ราวกับต้องรับน้ำหนักของภูเขาขนาดมหึมา

แต่ไหนแต่ไรฉู่ลั่วหานไม่เคยมีอะไรสักอย่าง ยังไงก็ไม่มี อะไรจะเสีย

แต่ตัวเธอเองไม่ใช่..ถ้าความแตกขึ้นมา การงานเธอ

ต้องพัง แถมตอนนี้ยังพิชิตใจหลงเชียวไม่ได้อีก

ไม่รอให้สมองของโม่หรูเฟยประมวลผลกลับมาโจมตีเธอ จู่ลั่วหานรีบก้าวเท้าฉับๆเข้าลิฟต์ไปทันที

สิ่งที่เหลือไว้ให้โม่หรูเฟย มีเพียงแต่เงาสีขาวที่หายไป ต่อหน้าต่อตา

ฉู่ลั่วหานเพิ่งเปลี่ยนชุดเสร็จ เตรียมตัวจะออกจากโรง พยาบาล มือถือในกระเป๋าก็ส่งเสียงดังขึ้นมา”ที่รัก เธอเป็น อะไรหรือเปล่า เป็นไงบ้าง ไอ้สารเลวหลงเซียวไม่ได้รังแก เธอใช่มั้ย ? !”

ทันทีที่รับสาย เสียงถามของลู่หวู่ซวงก็ดังขึ้นไม่หยุดฉ่ล้่วหานสะพายกระเป๋า พลางเบ้ปากอย่างน้อยใจ “เธอ เพิ่งจะนึกถึงฉันหรอ เวลาฉันต้องลุยน้ำลุยไฟ เธอหายไป ไหนมา”

“ฮะๆ ฉันผิดไปแล้วน่า ฉันเพิ่งกลับมาบ้าน เรื่องที่บ้าน เยอะแยะไปหมด แถมพ่อฉันยังจัดงานเลี้ยงต้อนรับให้อีก น่ารำคาญชะมัด ! ”

ฉู่ลั่วหานสาวเท้าออกจากโรงพยาบาล ไม่มีอารมณ์โต้ กลับหล่อน”งั้นนางสาวลู่ ที่เธอโทรมานี่เพื่อถามไถ่สาร ทุกข์สุกดิบ หรือว่าโทรมาระบายอารมณ์กันแน่ ฉันฟังไม่ ออกถึงความเป็นห่วงเป็นใยเลยสักนิด”

“เป็นห่วงสิเป็นห่วงจะไม่เป็นห่วงได้ไง ! เธออยู่ที่โรง พยาบาลใช่มั้ย เดี๋ยวฉันไปรับเธอนะ ฉันเลี้ยงข้าวเย็นเอง อยากกินอะไรเลือกเลย ! อิ่มกินไม่หมดก็ห่อกลับบ้าน เป็น ไงดีมั้ย อิอิ”

ความเศร้าหมองที่อยู่ในใจของคู่ลั่วหานเมื่อครู่ถูกเสียง หัวเราะสดใสของลู่อู๋ซวงปัดเป่าซะหมด แกล้งทำเป็น น้อยใจเล็กน้อย “ก็ดี ฉันให้เวลาเธอยี่สิบนาที ฉันหิวแล้ว”
“รับทราบเจ้าค่ะ ! คุณนายหลง ! ”

หลังจากวางสาย จู่ลั่วหานเดินออกไปด้านนอกอย่างช้าๆ โรงพยาบาลตอนนี้คนไม่เยอะนัก ตึกผู้ป่วยนอกคนโล่ง อย่างเห็นได้ชัด นึกถึงกลุ่มคนที่พากันมาขอโทษเมื่อตอน กลางวัน ทำให้ลู่ลั่วหานถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้

กำลังจะนั่งลงที่เก้าอี้ตัวยาวรอคนมารับ โทรศัพท์ก็ส่ง เสียงดังขึ้นมาอีก

เมื่อเห็นชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอมือถือ ทำเอาจู่ลั่วหานก ระโดดโหยงขึ้นมาจากเก้าอี้ตัวยาว เบอร์ที่โทรมาคือเบอร์ คฤหาสน์ของตระกูลหลง !

ตระกูลหลงโทรมาหาเธอ แต่ไหนแต่ไร สามปีที่ผ่านมาไม่ เคยมีเรื่องดีสักเรื่อง

ฉู่ลั่วหานขมวดคิ้วเข้มเข้าหากัน มือถือที่กำอยู่กำลังแผด เผาฝ่ามือ เธอสูดหายใจเข้าลึก สายนี้ไม่รับก็ไม่ได้

“ฮัลโหล…”
“ฉู่ลั่วหาน เธอตั้งใจจะทำอะไรอยู่ ! ”

ทันทีที่รับสาย เสียงด่าฉอดๆของหยวนชูเฟินก็แทรกเข้า มา ทำเอาฉู่ลั่วหานแสบแก้วหูไปหมด

“คุณแม่ มีอะไรหรือเปล่าคะ”ฉู่ลั่วหานพยายามควบคุม

อารมณ์ของตัวเองไว้ คิ้วที่ขมวดไว้ยิ่งขมวดแน่นขึ้นไปอีก

“มีอะไรหรอ เธอว่ามีอะไรละ ตัวเธอเองมองตระกูลหลง หาดีไม่ได้เลยใช่ไหมและเห็นว่าเซียวอ๋อหาดีไม่ได้เลย แถมยังเห็นเฟยเฟยสบายดีไม่ได้อีกใช่ไหม !

เฟยเฟย ?

เหอะๆ แม้แต่คำเรียกชื่อก็เปลี่ยนแล้วสินะ

สายที่โทรมาก่นด่าหาความจริงกับเธอถึงที่นี่ เห็นทีโม่หรู เฟยคงจะร้องไห้น้ำตาเป็นเผาเต่าต่อหน้าหยวนชูเฟิน ผลที่ ตามมามันเร็วดีจริงๆ !

จู่ลั่วหานเจ็บใจจี๊ด หัวใจรู้สึกหนักอึ้งอย่างบอกไม่ถูก แต่ ก็ยังพูดออกไปอย่างเข้มแข็ง “คุณแม่ค่ะ ดิฉันไม่เข้าใจว่าคุณแม่กำลังพูดเรื่องอะไร”

“เธออย่ามาแกล้งทำเป็นไม่รู้นะ ? จ๊ะ ? ! เมื่อก่อนฉันรู้ ว่าเธอมีลูกไม่ได้ ตอนนี้ฉันเพิ่งรู้ว่า จิตใจเธอมันโหดเหี้ยม อำมหิตขนาดนี้ เฟยเฟยท้องลูกของเซียวเอ๋อ ทำให้มี ผู้สืบทอดตระกูลหลง เธอก็อดไม่ได้เลยที่จะทำร้ายเขา อยากที่จะฆ่าลูกในท้องของเขา เธอนี่มันงูพิษจริงๆ ไม่ คู่ควรที่จะเป็นลูกสะใภ้บ้านฉันเลยแม้แต่นิดเดียว !”

ฉู่ลั่วหานถูกด่าจนเจ็บหัวใจไปหมด ขอบตาร้อนผ่าว ปาก ซีดเซียว เธอจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ฆ่าลูกในท้องหรอ คำพูดนี้มันมาจากไหนกัน

แล้วสถานการณ์ตรงหน้าก็คือ หยวนชูเฟินเชื่อคำพูดของ โม่หรูเฟยอย่างไร้ข้อกังขา ส่วนคำพูดของเธอนั้น ไม่เชื่อ แม้แต่คำเดียว

“คุณแม่ ฉันไม่เคยคิดที่จะทำร้ายเขาเลยนะคะ ฉันเองก็ เพิ่งรู้…”

คำอธิบายแบบนี้ แน่นอนว่าช่วยอะไรไม่ได้เลยสักนิด
“เคยหรือไม่เคย ตัวเธอเองรู้ดีที่สุด ! ต่อไปเฟยเฟยจะ ฝากครรภ์ที่โรงพยาบาลกลาง เธอเองก็เป็นหมอ เรื่องการ ตรวจของเฟยเฟยยกให้เป็นหน้าที่เธอ ! ถ้าเฟยเฟยกับลูก ในท้องเป็นอะไรไปแม้แต่นิดเดียวล่ะก็ ฉันไม่ปล่อยเธอไว้ แน่!”

ปีง !

ู่ลั่วหานยังไม่ทันได้ตอบกลับ หยวนชูเฟินก็วางสายไป เรียบร้อยแล้ว เสียงกระแทกของโทรศัพท์ ทำเธอเจ็บ หัวใจไปหมด

ให้เธอดูแลโม่หรูเฟยหรอ

ล้ออะไรกันเล่น?!

ฉู่ลั่วหานกำลังอึ้งกับสิ่งที่เกิดตรงหน้า อยู่ๆเสียงบีบแตร รถก็ดังขึ้นข้างๆหู เธอสะดุง เงยหน้าขั้น เจอรถปอร์เช่สี บรอนซ์เงินขับเข้ามาจอดตรงหน้าเธอ