ตอนที่ 24 ไม่ได้พูด เพียงแค่ทำ…ก็เท่านั้นเอง

ฉู่ลั่วหานเดินขึ้นบันไดที่อยู่หน้าประตูใหญ่ หมอที่เดินผ่าน ไปมา เห็นเธอก็เริ่มกระซิบกระซาบเสียงเบา เดินผ่านประตู แผนก หมอแผนกผ่าตัดหัวใจสองสามคนกำลังก้มหน้ากัม ตาปรึกษากัน

วันนี้ทุกคนในโรงพยาบาลดูแปลกไปหมด

เธอเพียงแต่เดินดูทางของตัวเอง สำหรับพวกคนที่ชี้นิ้ว มาอย่างไม่รู้อีโหน่อีเหน่ เธอไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก ตอนที่ กำลังเปลี่ยนชุดในห้องแต่งตัว อยู่ๆจ้าวเหมียนเหมียนก็ เดินเข้ามาจากด้านหลังตบบ่าเธอเบาๆ “หมอฉู่ เธอว่ามั้ย ว่า บรรยากาศวันนี้ไม่ค่อยเหมือนเดิมสักเท่าไหร่”

คิ้วได้รูปของคู่ลั่วหานขมวดเข้าหากันเบาๆ เป็นไปได้มั้ย ว่าความสัมพันธ์ของเธอกับหลงเซียวถูกเปิดเผยแล้ว

ไม่ค่อยเหมือนเดิมยังไง”

หลังจากเปลี่ยนชุดกาวน์เรียบร้อยแล้ว เสียบปากกาไว้ที่กระเป๋าเสื้อ จู่ลั่วหานถามออกไปอย่างสงสัย

จ้าวเหมียนเหมียนเบ้ปากเล็กน้อย”เธอไม่รู้จริงๆหรอ เรื่อง

ใหญ่ขนาดนี้ ไม่รู้ได้ยังไง”

“เรื่องอะไรหรอ”

ตั้งแต่เข้าประตูมาก็รู้สึกผิดปกติแล้ว หรือจะมีเรื่องอะไร เกิดขึ้นจริงๆ

จ้าวเหมียนเหมียนเองก็เปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้ว เสียบ ปากกาที่ปกเสื้อพลางทำท่าทางพูดอย่างพิศวง”หมอูเอง ก็อยากรู้อยากเห็นเป็นเหมือนกันหรอเนี่ย”

“ตอนนี้ฉันต้องรีบไปเข้าตรวจ เธอรอฉันกลับมาก่อนค่อย พูดละกัน”

ฉู่ลั่วหานสาวเท้ายาวๆออกไปจากห้องแต่งตัว ไม่เหลือ แม้แต่ช่องว่างให้จ้าวเหมียนเหมียนได้พูดแทรก

“เดี๋ยว ! หมู่..”
เห้อ เดินไปไกลซะแล้ว

ฉ่ลั่วหานถือประวัติคนไข้อยู่ในมือกำลังเตรียมตัวเดินไป ห้องคนไข้อยู่ๆผู้บริหารโรงพยาบาลก็เดินเข้ามาหาเธอ อย่างเร่งรีบ”เสี่ยวฉู่ ตามฉันมาเร็ว”

“ผ.อ. มีอะไรรึเปล่าคะ รอสักพักค่อยพูดได้มั้ยคะ ตอนนี้ ดิฉันต้อง….

“ถ้าไม่ใช่เรื่องด่วนจริงๆ ฉันจะมาหาเธอด้วยตัวเองหรอ ตรวจคนไข้ฉันเรียกเสี่ยวจ้าวไปแทนแล้ว เธอมากับฉัน”

ู่ลั่วหานรู้สึกตงิดใจแปลกๆ วันนี้เป็นอะไรกันไปหมด ทำไมทุกคนถึงทำตัวแปลกๆ

เห้อ..

เธอเดินตามผู้อำนวยการโรงพยาบาลจนไปถึงตึกผู้ป่วย นอกขนาดใหญ่ ฉู่ลั่วหานเห็นคนสิบกว่าคนยืนเรียงกัน สี่ห้าแถว ทุกคนมีช่อดอกไม้สดในมือ และป้ายผ้าขนาด ใหญ่ที่ถูกเขียนด้วยตัวหนังสือขนาดใหญ่สองแถวสีทอง อร่าม “แพทย์หญิงนางฟ้า ช่วยคนแม้ตัวเองบาดเจ็บ”

คนพวกนี้ คือครอบครัวของผู้ป่วยที่ตั้งใจมาประท้วงในวัน

นั้น

สิ่งที่ทำให้ฉู่ลั่วหานประหลาดใจมากกว่าเดิมก็คือ ในห้อง โถงใหญ่มีนักข่าวหลายสิบคนยืนรออยู่ !

“หมอจู่ พวกเราตั้งใจมาขอโทษ เรื่องครั้งก่อน พวกเรา เป็นคนผิดเอง หมอฉู่เป็นหมอนางฟ้า มีความสามารถสูง

พวกเราเข้าใจผิดหมอไป..”

“หมองู โปรดรับคำขอโทษของพวกเราด้วย พวกเรา สัญญา จะไม่ทำให้คุณหมอเดือดร้อนอีก…

จู่ลั่วหานยังคงอึ้งอยู่ มองคนกี่สิบคนที่อยู่ด้านหน้า นิ่งไป สักพัก

แสดงว่า ศาลแพทย์ตัดสินแล้วสินะ ทำไมเธอถึงไม่ได้รับ

ข่าวอะไรเลยล่ะ

ผู้อำนวยการหัวเราะขึ้นมา พลางพูดยิ้มๆ “เสี่ยวจู่ ต้อง ขอบคุณเธอที่ตั้งหน้าตั้งตาทำการทดลอง ชั้นสูตรศพตอนนี้ความจริงปรากฏแล้ว สำหรับโรงพยาบาล นับว่าเป็น ข่าวดีๆจริง”

ต่อหน้าความมีน้ำใจของ ผ.อ.โรงพยาบาลกับความจริงใจ ของทุกคน ริมฝีปากรูปกระจับของจู่ลั่วหานยกขึ้น”ผ.อ. คะ เรื่องกระจ่างก็ดีแล้วล่ะค่ะ แต่ว่า….นี่มัน”

คนมากมายรวมตัวกันในห้องโถงขนาดใหญ่แบบนี้ ทั้งคน ไข้ทั้งหมอต้องมาเบียดเสียดกันแบบนี้ อาจจะไม่สะดวกต่อ การทำงานได้

“หมอจู่ พวกเรามาขอโทษอย่างจริงใจและจริงจัง คุณ %3D หมอช่วยรับคำขอโทษของพวกเราด้วย !”

ผู้ชายที่เป็นหัวหน้าคณะยื่นดอกลิลลี่ช่อใหญ่ที่อยู่ในมือ ให้เธอ ผู้ชายอีกคนที่อยู่ข้างๆก็ชูป้ายผ้าที่มีตัวหนังสือ ขนาดใหญ่เขียนไว้ ท่าทางจริงใจราวกับเป็นคนละคนกับ วันนั้น

ฉู่ลั่วหานทนไม่ไหว ทำได้แต่รับดอกไม้ไว้ในเมื่อพวก เธอก็เห็นผลของการตรวจสอบแล้ว ขอโทษแล้ว ฉันก็ไม่ ถือสาอะไรหรอก กลับกันได้แล้วล่ะ”
ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเห็นได้ชัดว่าแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง ที่จะลั่วหานจะยอมวางมือง่ายๆ กลืนน้ำลายดังเอื้อก ก่อนจะ ถามอย่างกล้าๆกลัวๆ “หมอ…หมอ จู่ หมอตัดสินใจจะไม่ เอาเรื่องพวกเราแล้วจริงๆหรอ”

ริมฝีปากอมชมพูของฉู่ลั่วหานยิ้มบางๆ “ทำไมล่ะ หรือ พวกเธออยากให้ฉันเอาเรื่องให้ถึงที่สุดกัน”

ไม่ใช่ๆ ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น หมอจู่ตัดสินใจไม่ เอาเรื่องพวกเราเป็นเรื่องที่ดีที่สุดจริงๆ..ขอบคุณหมอจู่

มาก ขอบคุณจริงๆ ! ”

หลังจากผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าขอบอกขอบใจไม่หยุด คน อีกหลายๆคนที่อยู่ข้างหลังต่างก็กัมหัวขอโทษสำนึกผิด ไปตามๆกัน ทำให้เสียงขอโทษขอโพยระงมไปทั่วทั้งห้อง โถงใหญ่

สงครามครั้งนี้….มันจะเว่อร์ไปหน่อยล่ะมั้ง

เธอเคยเจอประท้วง ได้รับคำร้องเรียนเกี่ยวกับการรักษา เคยได้รับคำขอโทษ แต่การมาขอขมาแบบนี้นับว่าเป็นครั้ง แรกของเธอ
ไม่ต้องพูดถึงฉู่ลั่วหาน แม้แต่คณบดีเก่าเองที่ผ่าน สนามรบมาเป็นร้อยๆครั้ง นี่ก็เป็นครั้งแรกเหมือนกัน

นักข่าวต่างพากันเบียด กรูกันเข้ามาล้อมจู่ลั่วหานเป็น วงกลม ยื่นไมก์เข้ามารุมสัมภาษณ์ ฉู่ลั่วหาน–

“หมอจู่ เมื่อกี้วันก่อนคุณมีปัญหาภายในระหว่าง ครอบครัวทำให้เกิดความยุ่งยาก ทำไมวันนี้คุณถึงยอมรับ คำขอโทษง่ายๆล่ะคะ”

“หมอฉู่ เกี่ยวกับการประท้วงและร้องเรียนเรื่องการรักษา ที่ไม่เหมาะสม คุณมีความคิดเห็นอะไรมั้ยคะ”

คู่ลั่วหานที่ถือช่อลิลลี่อยู่ สีหน้าไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลง อะไร พลางพูดเรียบๆ”ขอโทษนะคะ ที่นี่คือโรงพยาบาล เป็นที่รักษาและพักผ่อนของคนไข้ ไม่ใช่ที่ทำข่าวของสื่อ”

“หมู่ หมู่ ตอบแค่คำถามเดียวก็ได้ค่ะ”

“หมอดู..
ฉู่ลั่วหานหันไปส่งสายตาขอความช่วยเหลือกับ ผอ. ไม่ นาน ร.ป.ภของโรงพยาบาลก็ถูกส่งมาเพื่อดึงพวกนักข่าว ออกไป

คู่ลั่วหานสาวเท้ายาวๆไปทางลิฟต์ ไม่ได้หันไปมองกลุ่ม คนด้านหลังอีก

ขอโทษอย่างนั้นหรอ แถมยังมีป้ายอีก นักข่าวก็ด้วย

นี่เป็นเรื่องปกติหลังจากการร้องเรียนเรื่องการรักษาหรือ

ไง

่ลั่วหานยังคงสงสัย

“ว้าว ! ดอกไม้ช่อเบ้อเริ่มเลย ! หมอฉู่ คุณกลายเป็นคน ดังของโรงพยาบาลเราแล้วรู้มั้ย ! เรียกสั้นๆก็คือผู้แทน ของโรงพยาบาลกลางเมืองหลวง ! ”

จี้ซื้อหยู่กอดช่อดอกไม้สดกับป้ายที่เธอเพิ่งถือเข้ามา อย่างโอเวอร์ พร้อมทำหน้าทำตาดีใจ

“ถ้าเธอชอบ ก็เอาไป”
“จริงหรอ จะว่าไป แต่ไหนแต่ไรก็มีแต่หมอที่ต้องขอโทษ ขอขมาญาติของคนไข้ แต่คราวนี้ญาติของคนไข้กลับมา ขอโทษขอขมาหมอซะงั้น ฉันเพิ่งเห็นเป็นครั้งแรกนะเนี่ย พวกเธอว่า หมอกำลังจะกลายเป็นคนผู้สอนทุกอย่างใช่ มั้ย”

จางได้จุนพูดขึ้น “ผู้ตัดสินหรอ นี่มันไม่ใช่เรื่องส่วนตัวนะ”

“หมอจางอย่าขัดให้เสียอารมณ์จะได้มั้ย ไม่ง่ายเลย นะกว่าฉันจะได้พบได้เจอแสงสว่างในการทำงานแบบ นี้”จซื้อหยู่กอดช่อดอกไม้ไม่วางมือ ดอกไม้ที่มาพร้อม เหตุการณ์สำคัญแบบนี้ ต้องเก็บไว้ชื่นชมถึงจะถูก

จ้าวเหมียนเหมียนที่เพิ่งออกเวรกลับมา เพราะว่าต้อง ตรวจคนไข้แทนฉู่ ลั่วหาน ทำให้ใช้เวลาไปไม่น้อย

“หมอ คู่ วันนี้คงต้องเลี้ยงข้าวพวกเราซะแล้วล่ะน้า”

ฉู่ลั่วหานพยักหน้าหงึกๆ “ได้สิ กับข้าวโรงอาหาร กินกันให้ เต็มที่เลย”

“แหม เลี้ยงข้าวทั้งที เลี้ยงข้าวโรงอาหารเนี่ยนะ หมอฉู่ดีกับคนไข้ซะขนาดนั้น กับพวกเราทำไมถึงไม่อ่อนโยน สักหน่อยบ้างเลยล่ะ”

ฉู่ลั่วหานรับเคสคนไข้จากมือจ้าวเหมียนเหมียนมาพลิกๆ ดู คนไข้ไม่ได้มีอาการอะไรร้ายแรงนัก”อยากให้ฉันอ่อน โยนด้วยหรอ ง่ายมากเลย ลองป่วยดูสิจ๊ะ ทางที่ดีที่สุดต้อง เข้ารับการผ่าตัดหลอดเลือดหัวใจ ฉันรับรองเลยตลอดสอง สามเดือนว่าจะดูแลเธอเป็นอย่างดีเชียวล่ะ”

“หมอ งู ! ไม่ต้องพูดขนาดนี้ก็ได้มั้ง ! ”

ตอนกลางวัน ซูรั่วหานเลี้ยงข้าวจ้าวเหมียนเหมียน กับ ซื้อหยู่ที่โรงอาหารตามที่พูดไว้ ตอนกินข้าว สองคนเลือก อาหารที่แพงที่สุด ที่ดีที่สุด ด้วยความโกรธเคือง แต่ก็ยัง รู้สึกว่าถูกอยู่ดี

คนที่มากินข้าวที่โรงอาหาร พอเห็นจู่ลั่วหานก็ซุบซิบ นินทากันไม่หยุด ไม่รู้ว่าพูดเรื่องอะไรกัน จู่ลั่วหานรู้สึกว่า โดนจ้องจนตัวแทบจะทะลุอยู่แล้ว แค่กินข้าวมื้อเดียวแต่ กลับไม่มีความเป็นส่วนตัวเอาซะเลย

ชื่อเสียงมักมาพร้อมกับปัญหา ยิ่งพูดอีกก็ถูกอีก !
จ้าวเหมียนเหมียนกัดตะเกียบในมือ พูดแซะเบาๆ”หมอ ฉู่ถ้าอีกหน่อยไม่เป็นหมอแล้ว จะไปเป็นดาราก็ได้นะ ตอน หมอขึ้นกล้อง สวยไม่เบาเลยจริงๆ”

จู่ลั่วหานตั้งใจกินข้าวตรงหน้า ไม่ได้ตั้งใจฟังที่หล่อนพูด จี้ซื้อหยู่เงยหน้าขึ้นมองจอทีวีของโรงอาหาร เนื้อชิ้นใหญ่ ชุ่มซอสที่กำลังจะเข้าปาก ร่วงเพาะกลับไปที่จานเหมือน เดิม

“เห้ย ! นี่เธอถูกสัมภาษณ์หรอเนี่ย !

ฉู่ลั่วหานมองเห็นตัวเองใส่ชุดกาวน์สีขาวอยู่ในหน้าจอ ก็ ขมวดคิ้วเข้าหากัน นักข่าวไร้จรรยาบรรณ !

“กินข้าวอิ่มแล้วสินะ”

“หมู่ ทำไมถึงตอบได้เย็นชาไร้น้ำจิตน้ำใจแบบนี้ ! นางฟ้าของพวกเรา ! ช่วยรับคำขอขมาของพวกเราไว้ด้วย เถิด ! “จ้าวเหมียนเหมียนมองภาพบนหน้าจอโทรทัศน์ พร้อมสีหน้าเต็มเปี่ยมด้วยศรัทธาจู่ลั่วหานที่อยู่ในหน้า จอหมุนตัวเดินออกไปอย่างไม่ไยดี ทั้งภาพความเอะอะ วุ่นวายไว้ด้านหลัง ท่าทางดูไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่ นัก !
อีกด้านหนึ่ง ภาพเดียวกันนี้เองก็ถูกถ่ายทอดบนหน้าจอ โปรเจคเตอร์ขนาดใหญ่ในห้องทำงานของหลงเซียว

จี้ตงหมิงพูดพลางปรบมือ”BOSS เป็นยังไงบ้างครับ เรื่อง นี้ถือว่าผมจัดการได้ไม่เลวทีเดียวเลยใช่มั้ย”

หลงเซียวมองไปทางเขาด้วยสายตาเรียบเฉย แสงที่ เยือกเย็นในแววตาของเขาทำให้จี้ตงหมิงรีบรูดซิปหุบปาก แน่น

ไม่มีอะไรให้ทำแล้วหรือไง”

คำตอบกลับ คือการย้อนถามอย่างเย็นชาของหลงเชียว

“มีครับๆ มีเรื่องให้ทำเยอะแยะเลยครับ BOSS งั้นผม ขอตัวก่อน…..

จีตงหมิงเดินออกจากห้องทำงานไป หลงเซียวมอง หน้าจอที่ถูกฟรีซ เบื้องหลังที่สวยงามของชุดกาวน์สีขาว เปรียบเหมือนแสงสว่างท่ามกลางทุ่งดอกไม้นับพัน
มุมริมฝีปากของชายหนุ่ม ยกขึ้นเล็กน้อยอย่างเหลือเชื่อ

หลังจากกินข้าว อายุรแพทย์ทั้งหมดถูกเรียกประชุมด่วน เรื่องที่จะประชุมเห็นเพียงจะมีอยู่แค่เรื่องเดียว

“ทุกคนต่างก็รู้ดี ว่าแผนกอายุรแพทย์ของเราขาดคนมา นานแล้ว และตอนนี้ ในที่สุดโรงพยาบาลก็พบผู้สมัครที่ เหมาะสมที่สุด รองผู้อำนวยการคนใหม่จะมาถึงในอีกไม่กี่ วัน ขอให้ทุกคนเตรียมตัวให้พร้อม”

การประชุมจบลง หมอสิบกว่าคน คนต่างแสดงความคิด เห็นกันเสียงดังให้แซ่ดไปหมด

ได้ยินมาว่ารองผู้อำนวยการคนใหม่จบปริญญาเอกการ แพทย์มาจากมหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ ได้รับรางวัลทางการ แพทย์มากมาย แถมยังดูหล่อซะยิ่งกว่าพระเอกละคร เกาหลีอีก ! ”

“เป็นข่าวดีจริงๆ ! ได้ยินมาว่าเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการ ผ่าตัดซะด้วย ! แต่ทำไมถึงย้ายมาแผนกอายุรกรรมก็ไม่รู้”
“ฮ่าๆๆ ! งั้นแผนกอายุรกรรมของเราก็จะมีผู้รับผิดชอบคน ใหม่ที่หน้าตาดีระดับเทพบุตร ! น่าตื่นเต้นจริงๆ ! ”

ฉู่ลั่วหานไม่ได้พูดอะไร ปริญญาเอกการแพทย์มาจาก มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์งั้นหรอ อายุคงจะประมาณ 35 ขึ้น ไป แถมหล่อกว่าพระเอกงั้นคงจะเป็นพระเอกรุ่นพ่อรุ่นลุง สินะ

แถมยังน่าดึงดูดใจอีก เหอะๆ ถ้ามีผู้ชายที่เพอร์เฟคขนาด นั้นล่ะก็ คงจะดีไม่น้อยเลย

เพิ่งถึงเวลาพักตอนบ่ายจู่ลั่วหานนึกได้ว่ายังมีคนไข้อีก รายที่ต้องเพิ่มยาปฏิชีวนะ คิดได้ดังนั้นก็เดินออกไป มุ่ง หน้าไปยังแผนกผู้ป่วย

“ฉู่ ลั่วหาน ! ”

ยังเดินไม่ทันถึงสองก้าว เสียงแหลมๆที่ตะโกนเรียกเธอ อย่างไม่เกรงใจดังสะท้อนมาจากทางเดิน คู่ลั่วหานสอง มือล้วงกระเป๋า เงยหน้ามองผู้หญิงที่กำลังเดินมาตรงหน้า หน้าที่เต็มไปด้วยเครื่องสำอาง รองเท้าส้นสูงแหลมปรีด ส่งเสียงกึกๆ สะโพกที่สายไปมาตอนเดิน พร้อมผมยาว สลวยที่สะบัดไปมา โดยรวมแล้วดูดีไร้ที่ติเซ็กซี่เย้ายวนใจ

ถึงบนหน้าหล่อนจะถูกบดบังด้วยแว่นกันแดด ลั่วหานก็ ดูออกได้ทันทีว่าผู้หญิงที่มาพร้อมเจตนาไม่ดีคนนี้ก็คือไม่ หรูเฟย

“คุณโม่ มาทำอะไรที่นี่หรอคะ” จู่ลั่วหานตอบกลับอย่าง ทันที ด้วยน้ำเสียงเรียบๆไร้ความรู้สึก

โม่หรูเฟยก้าวฉับๆเข้ามาหาคู่ ลั่วหาน พลางแสยะยิ้มอย่าง จองหอง”จู่ลั่วหาน เธอนี่ฉลาดไม่เบาเลยนะ ! ”

ทันทีที่โม่หรูเฟยพูดจบ แขนบางๆก็ยกขึ้น ง้างมือขึ้นมาจะ ตบเข้าที่แก้มของคู่ลั่วหาน

“คุณโม่ ช่วยกรุณาควบคุมพฤติกรรมแย่ๆของตัวเอง ด้วย ! ”

ลั่วหานคว้าข้อมือของโม่หรูเฟยไว้ ท่าทีตอบสนอง อย่างรวดเร็วของเธอทำให้โม่หรูเฟยช็อกไป

โม่หรูเฟยกัดฟันกรอด ออกแรงดึงมือตัวเองกลับ พูด อย่างเกรี้ยวกราด”แกมันก็แค่ผู้หญิงขายตัวหน้าไม่อาย ! แกไปพูดอะไรกับพี่เซียว !”

ก็เพราะเขานี่เอง ! ก็จริง นอกจากหลงเชียวแล้ว ระหว่าง พวกเธอก็ไม่มีเรื่องอะไรที่คุ้มค่าพอจะให้ฟาดฟัน

คู่ลั่วหานจ้องหน้าที่เต็มไปด้วยกลิตเตอร์เครื่องสำอาง พลางหัวเราะเบาๆ “ฉันไม่ได้พูดอะไรกับเขา ก็เพียง แค่….ทำก็เท่านั้นเอง !”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ