ตอนที่22 พาเมียตัวเองกลับบ้าน ผิดกฎข้อไหนหรอ

“เมื่อกี้….

ฉู่ลั่วหานกำลังจะอ้าปากโต้แย้ง แต่กลับถูกเขาบีบคอ

แน่น !

นัยน์ตาคู่นั้นโกรธจนเหมือนมีไฟเผาไหม้ มือใหญ่อีกมือ กำคีย์การ์ดสีทองไว้แน่น “เธอจะอธิบายยังไง”

คีย์การ์ด ! คือซวงซวงใส่เข้าไปรึเปล่า? ก่อนหน้าตอนที่ หล่อนกำลังดีดดิ้น ทำให้กระเป๋าถือตกลงพื้น คีย์การ์ดเลย

แลบออกมา

“แปะ ! ”

ในที่สุดคีย์การ์ดถูกหลงเซียวเขวี่ยงลงพื้นด้วยความ

โมโห หลังจากพลิกไปมาในมือ

“ที ! ห้องก็เปิดเรียบร้อยแล้ว ! เธออยากได้ผู้ชายมากใช่

มั้ย หม? !”
แค่ก !

ฉู่ลั่วหานถูกเขาบีบจนหายใจไม่ได้ ดวงตาสองข้างเบิกโต ด้วยความหวาดกลัว จ้องเขาตาค้าง เธอหมดอากาศหายใจ แล้ว !

หลงเซียวที่เกรี้ยวกราดบีบคางเธอไว้แน่น ถ้าไม่ทรมาน เธอสักหน่อย ไม่ทำให้เธอเจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ เขาก็คงไม่สามารถระบายอารมณ์โกรธออกมาได้ !

“อยากได้ผู้ชายมากใช่มั้ย ฉันจัดให้ ! ”

มือใหญ่ๆของหลงเซียวกำเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นของเธอแน่น นิ้วมือที่แข็งแรงราวกับเหล็กกล้า”แควัก ! ”

เสื้อคลุมเนื้อบางที่ปกคลุมเรือนร่างของเธออยู่ในกำมือ เขา ถูกฉีกจนขาดเป็นชิ้นๆในพริบตา !

“เธอกระหายสักแค่ไหน พิสูจน์ให้ฉันดูสิ ! ”

หลงเซียวผลักร่างบางตรงหน้าที่ไม่เหลือสภาพเดิม ร่าง ของจู่ลั่วหานถูกกดลงกับหินกรวดเต็มๆ เจ็บราวราวกับกระดูกจะแตกเป็นเสี่ยงๆ

“หลงเซียว อย่า…ไม่ใช่ที่นี่ ไม่ใช่ตอนนี้

“โชว์ต่ำๆน่ะ แสดงให้ใครดู ! ”

ดวงตากระหายเลือดของท่านเซียวจ้องไปที่นัยน์ตาของ เธอตาเขม็ง ภาพที่ติดอยู่ในสมองตอนนี้ ก็คือเส้นเลือกที่ ปูดโปนบนขมับของท่านเซียว ที่พร้อมจะระเบิดทุกเมื่อ !

ผู้หญิงง่ายๆอย่างเธอ จะเอาอะไรอีก !

“หลงเซียว นายปล่อยฉันนะ ปล่อยสิ ! “ฉู่ลั่วหานพยายาม แกะมือใหญ่ๆของเขา เพื่อที่จะหลุดออก แต่พลังความ โกรธของผู้ชายตรงหน้าที่มีอยู่อย่างล้นหลาม มากเกินกว่า ที่เธอจะจินตนาการได้

“ในเมื่อเธอมันกินไม่เลือก ฉันจะช่วยเธอเอง ! ”

หินกรวดหยาบๆแต่ละเม็ดค่อยๆที่มแทงเข้าไปในเนื้อ คูล้ วหานเจ็บจนขมวดคิ้วเข้มโดยไม่รู้ตัว ใบหน้าเล็กค่อยๆบิด เป็บวดูไม่ได้ มือน้อยๆที่ไร้กระดูกรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีปล่อยกำปั้นออกไป

“อีก ! ”

แต่เดิมทีที่ต้องรับน้ำหนักและความเจ็บที่อยู่ข้างหลัง เนื่องจากน้ำหนักของหลงเซียวที่ทั้งตัวลงมากยิ่งขึ้นทำให้ เจ็บจนแทบหายใจไม่ออก ! พวงแก้มอมชมพูของฉู่ลั่วหา นในพริบตาเดียวกลับเปียกชื้นไปหมด น้ำเหงื่อไหลลงบน หน้าอย่างไม่ขาดสาย

“หลงเซียว ปล่อยฉันนะ ! ”

เธอใช้เรี่ยวแรงสุดท้ายที่มี ใช้มือข้างหนึ่งยันหน้าอกของ หลงเซียวไว้ กลิ่นหอมดอกไม้ยามราตรีตลบอบอวลไปทั่ว ท่ามกลางแสงจันทร์สลัว แจ็คเก็ตกันลมสีดำของผู้ชายตรง หน้าปกคลุมเงาของคนทั้งสอง เพื่อไม่ให้น้ำหนักทั้งหมด กดลงไปที่ตัวของเธอ หลงเซียวใช้มือข้างหนึ่งยันกับพื้น เอาไว้ ทำให้หินกรวดกดเข้ากับฝ่ามือ ไปจนถึงกระดูก เจ็บ ไปหมดทั้งร่างกาย

“เธออยากที่จะหาความสุขกับผู้ชายคนอื่น แต่ไม่สามารถ เติมเต็มผู้ชายของตัวเองได้ จู่ลั่วหาน บอกฉันมาสิ เธอยัง จำได้อยู่รึเปล่าว่าตัวเองคือใคร ! ”
หลงเซียว ที่โกรธจนไม่ลืมหูลืมตา เขาพยายามใช้ดวงตา คันหาความจริงในดวงตาที่กำลังหลบซ่อนของเธอ เขา อยากที่จะหาการสารภาพความผิดที่เธอทำในดวงตาคู่ นั้น แต่กลับไม่มีเลยแม้แต่น้อย ผู้หญิงที่อยู่ด้านล่างหลบ สายตาจากการค้นหาของเขาอย่างดื้อดึง หันหน้าไปอีกฝั่ง เงียบๆ

หัวใจของฉู่ลั่วหานในตอนนี้ราวกับมีเลือดหยดออกมา เจ็บปวดไปทุกอณูซะยิ่งกว่าความเจ็บที่หลัง

หาความสุขหรอ ห ! ในสายตาของหลงเซียว แต่ไหนแต่ ไรเธอก็เป็นคนที่แยกขนาดนี้ สามปีมานี้ ผู้หญิงข้างกาย เขาไม่เคยขาด เธออยู่ที่บ้านคนเดียว เชื่อฟังเขามาโดย ตลอด แต่กลับถูกดูถูกเหยียดหยามแบบนี้

พอกันที่ ฉันหมดความอดทนแล้ว ไม่จำเป็นต้องทนเขา อีกต่อไป

“ในเมื่อท่านเซียวก็รู้ว่าฉันเป็นผู้หญิงประเภทไหน ทำไม ถึงไม่เลิกราสักทีล่ะ ท่านเซียวมีสาวๆคอยรับใช้อยู่ข้างกาย ไม่ขาด ทำไมถึงต้องมาพัวพันกับผู้หญิงที่เอาไม่เลือกหน้า อย่างฉันล่ะ”เธอตอกกลับอย่างเย็นชา เพื่อปกปิดความเจ็บ ปวดที่มีอยู่เต็มใจ
อยู่ๆหลงเซียวก็แสยะยิ้มฝันไปเถอะ ! ทั้งชีวิตนี้เธอ อย่าคิดหนีฉัน ดูไว้ให้ดีว่าผู้ชายที่เธอเข้าใกล้จะตายด้วย น้ำมือฉันยังไง มันใช้ส่วนไหนสัมผัสเธอ ฉันก็จะตัดส่วนนั้น ของมันออก ! ”

ฉู่ลั่วหานน้ำตาปริ่มขอบตา มองหลงเซียวด้วยความตกใจ กลัว”นายจะทำอะไร ? !”

หลงเซียวส่งเสียงหัวเราะเย็นชา แม่งเอ้ย ท่าทางแบบนี้ เป็นได้ขนาดนี้เป็นเพราะผู้ชายที่ลวนลามหล่อน พอนึกถึง แบบนี้ขึ้น หลงเซียวแทบอยากที่จะตัดแขนตัดขาคางเฉิง เจี้ยต่อหน้าต่อตาหล่อนไปเลย ตัดแขนมันสองข้าง ควักลูก ตามันออกมาด้วย !

“เจ็บใจอย่างงั้นหรอ นี่มันก็แค่เริ่มต้นเท่านั้น”

หลงเซียวหัวเราะเสียงดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน เสียง หัวเราะที่น่าสยดสยองราวกับมาจากนรกขุมที่ลึกที่สุดก็ไม่ ปาน ดวงตาสีดำที่ลึกไม่มีที่สิ้นสุดเต็มไปด้วยความอาฆาต แค้นพยาบาท “ไม่นานหรอก ฉันจะให้เธอได้รับรู้ว่าการ ทรยศฉัน จะต้องเจอกับอะไร”

ทันทีที่น้ำเสียงเย็นๆของหลงเซียวเปล่งออกมา เสื้อแจ็คเก็ตกันลมก็ถูกถลกออก ฉู่ลั่วหานยังไม่ทันได้เรียกสติ กลับคืนมา ร่างของเขาก็ถอยห่างออกจากตัวเธอไปแล้ว กล้ามเนื้อที่ถูกจันทร์สาดแสงภายใต้สายลม เป็นที่ยั่วยวน สายตายิ่งนัก

คิ้วของหลงเชียวขมวดเข้าหากันเข้มจนเป็นเส้นติดกัน ไม่ วายตะคอกโดยความโมโห”ลุกขึ้น !”

แม่งเอ้ย ! คู่ลั่วหานเริ่มโกรธขึ้นมาบ้าง !

“เจ็บ ลุกไม่ขึ้น”

เธอเจ็บจริงๆ เจ็บหัวเข่า เจ็บหลัง เจ็บจนเข้ากระดูก เจ็บ

เหมือนจะขาดใจ

แต่ส่วนที่เจ็บที่สุดก็คือหัวใจ

จู่ลั่วหานคิดไม่ถึงว่าอยู่ๆหลงเชียวจะมีน้ำใจยื่นมือออก มาช่วยดึงเธอขึ้น ตอนที่มือเรียวยาวเต็มไปด้วยพละกำลัง ของเขาจับมือเล็กๆของเธอ จู่ลั่วหานราวกับเด็กน้อยที่ กำลังจมสู่ห่วงน้ำวนแล้วได้รับการช่วยชีวิต

ราวกับท้องฟ้าที่มืดมิดตรงหน้าสว่างสดใสขึ้นมาแพรวพราวไปด้วยดวงดาวระยิบระยับ

แต่แล้ว เธอก็คิดผิด

หลังจากที่หลงเซียวดึงเธอขึ้นมา เขาก็ปล่อยมือเธอออก ด้วยความเกลียดชัง พลางกัมมอง เสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่งของฉู่ ลั่วหาน อยู่ๆก็ระเบิดอารมณ์ขึ้นมาอีกครั้ง !

“ทำตัวเองจนไม่เหลือสภาพแบบนี้ ยังจะมีหน้าไปหา

ผู้ชายที่ไหนอีก ! ”

ลู่ลั่วหานได้ยินดังนั้นก็รีบดึงเศษเสื้อผ้าที่ขาดวิ่น ปกปิด ร่างกายของตัวเอง หน้าเปลี่ยนเป็นสีแดง ! แดงผ่าวราวกับ โดนเตารีดแนบหน้าก็ไม่ปาน

แต่เดิมเสื้อผ้าของเธอโดนคางเฉิงเจี้ยจนขาดแทบไม่ เหลือสภาพเดิมอยู่แล้ว มาเจอหลงเชียวก่อกวนอีก ชิ้น ส่วนของเสื้อผ้าเหลือเพียงน้อยนิด มีเพียงแต่เศษผ้า ห้อยต่องแต่งอยู่ที่เอว ส่วนท่อนบนนั้น ไม่เหลืออะไรสัก อย่าง !

ยังดีที่ตรงนี้ไม่มีคนผ่านไปผ่านมา ไม่งั้นล่ะก็จู่ลั่วหานคง ต้องกลายเป็นประเด็นที่ผู้คนพูดถึงมากที่สุดในเวย์ปีวก็เป็นได้ !

หลงเซียวถอดแจ็คเก็ตกันลมของตัวเองออก ใช้ห่อตัว ลั่วหานอย่างช่วยไม่ได้ ชายเสื้อคลุมปกอยู่ที่หัวเข่าของจู่ ลั่วหาน ดูเหมือนถูกเสื้อกินเข้าไปทั้งตัวก็ไม่ปาน ดูน่ารักน่า เอ็นดู ไม่น่าเกลียดซะทีเดียว

ราวกับแววตาของหลงเซียวที่มองเธอเปลี่ยนไป แต่เพียง ชั่ววินาที ก็กลับมาเย็นชาเหมือนเดิม “เธออยากจะขายหน้า ตัวเองยังไงก็ได้ แต่อย่าทำให้ชื่อเสียงของตระกูลหลง ต้องเสื่อมเสียไปด้วย ! ”

ใจของฉู่ลั่วหานทั้งเจ็บปวดทั้งเสียใจ ดังนั้น ในสายตา ของหลงเซียว ตั้งแต่จนจบ มีแต่ชื่อเสียงของตระกูลหลง เท่านั้นที่สำคัญ ชื่อเสียงของหลงเซียวที่สำคัญ ส่วนชีวิต ของเธอกลับไม่มีค่าเลยแม้แต่น้อย

ที่เขาไม่ยอมหย่า ก็เป็นเพราะชื่อเสียงปัญญาอ่อนนี่สินะ

ฉู่ลั่วหานส่ายหน้าไปมา เธออยากยิ้ม แต่ด้วยน้ำตาที่ท่วม ไปทั่ว เลยได้แต่ดึงแจ็คเก็ตกันลมที่คลุมตัวอยู่ให้กระชับ มากยิ่งขึ้น พลางสูดกลิ่นอากาเว่อ่อนๆบนเสื้อผ้าของเขา เหมือนกับได้อยู่ในอ้อมกอดเขา

ไม่กล้าไปมองดวงตาของหลงเซียวที่อยากจะกลืนกินเธอ ทั้งเป็นอีก มือน้อยๆสองข้างของจู่ลั่วหานดึงแจ็คเก็ตกัน ลมไว้แน่น ผมยาวที่ทำทรงไว้เรียบร้อยก่อนออกจากบ้าน ตอนนี้กลับไม่เหลือสภาพเดิม ปอยผมสองข้างหลุดลุ่ยลง มา ผมนุ่มดุจแพรไหมที่ม้วนไว้คลายออกเป็นลอนใหญ่ ปรกอยู่ที่ไหปลาร้า สีดำสนิทของเส้นผมเงาวับขับผิวขาว ละเอียดอ่อนให้ดูเปล่งประกายมากขึ้น เป็นภาพที่ดึงดูด สายตาคนมองได้เป็นอย่างมาก

วินาทีที่ก้าวเท้า กระเป๋าถือสีดำถูกยัดเข้ามาที่มือเธอ พอ เงยหน้าอีกที สิ่งที่อยู่ตรงหน้ามีเพียงแต่เบื้องหลังของหลง เซียวที่กำลังเดินหายไป

เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดสะอ้าน ต้านกับลม ผ่านดอกไม้ที่ส่ง กลิ่นหอม ทุกๆที่ที่เขาก้าวผ่าน คงเหลือไว้เพียงแต่กลิ่น อายความแรงกล้าของจิตใจ

ลั่วหานจิกฝ่ามือตัวเองด้วยความเจ็บปวด พลางเร่งฝีเท้า เดินตามไปอย่างกะเผลกๆ
ถ้าชักช้าอีกล่ะก็ ไม่รู้ว่าคุณชายคนนี้จะลงโทษเธอยังไง อีก

รถโรลส์-รอยซ์ สีดำจอดอยู่ข้างๆถนนใหญ่ หยังเซินรีบ สาวเท้ายาวๆวิ่งเข้ามา เห็นหลงเซียว ก็รีบโน้มตัวลงเล็ก น้อย ก่อนจะพูด “BOSS คนคนนั้น ผมจัดการเรียบร้อย แล้ว”

คู่ลั่วหานเบิกตาโตเงียบๆ จัดการเรียบร้อยแล้ว หมายความว่ายังไง หรือว่าฆ่าเขาไปแล้ว?

แต่นั่นมันผิดกฎหมายนะ ! หลงเชียวบ้าไปแล้วแน่ๆ ฆ่า คนต้องมีค่าตอบแทนนะ !

คางเฉิงเจี้ยเป็นลูกชายคนเดียวของตระกูลคาง ผู้สืบทอด กิจการเพียงคนเดียวของบริษัทว่านเคอ นี่หลงเซียวบ้าไป แล้วหรือไง? !

ฉู่ลั่วหานเองก็ไม่รู้ว่ารวบรวมความกล้ามาจากไหน ดึง แขนข้างหนึ่งของหลงเซียวไว้”นายทำอะไรกับเขา คางเฉิง เจี้ยเป็นผู้บริหารของบริษัทว่านเคอนะ นายอย่าหุนหันพลัน แล่นอย่างนี้ ! ”
ดวงตาเย็นชาของหลงเซียวเหลือบไปเห็นนิ้วมือเล็กๆ กำลังดึงข้อมือของตัวเองอยู่ พลางใช้สายตามองเธอด้วย ความสมเพช”ก็แค่บริษัทว่านเคอ แค่คุณชายที่มีแค่เงินแต่ ไร้ประโยชน์ ทำให้เธอตื่นเต้นมากขนาดนี้เลยหรอ”

ความยิ่งทระนงที่ไร้ยางอายของเขา ทำให้ฉู่ลั่วหานเงียบ

ไปชั่วขณะหนึ่ง พร้อมค่อยๆคลายนิ้วมือออกทีละนิ้ว “จู่ลั่วหาน เธอนี่มันน่ารังเกียจยิ่งกว่าที่ฉันคิด ! “รอยยิ้ม

เล็กๆที่มุมปากเรียวบางของเขา เต็มไปด้วยความมืดมิดที่ ไม่สามารถประมาณได้

ฉู่ลั่วหานยิ้มเย็นๆ “ในสายตาของท่านเชียว ชีวิตของคน มันไร้ค่ามากขนาดนี้เลยสินะ”รวมตัวฉันเองด้วย

หลงเซียวตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบเหมือนน้ำ แข็ง”คนที่ไร้เกียรติไร้ศักดิ์ศรี เธอจะมาคาดหวังอะไรจาก

ฉัน”

ไร้เกียรติไร้ศักดิ์ศรีอย่างนั้นหรอ เหอะๆ !
ฉ่ลั่วหานยังไม่ทันได้เริ่ม คำพูดแรงๆที่อยากตอกกลับเขา ไม่ทันไรก็ถูกกลืนกลับลงไปในคอ

หลงเซียวส่งสัญญาณจากมือให้ หยังเซินเปิดประตูรถ หลงเซียวก้าวขายาวๆขึ้นรถไป ในขณะที่จู่ลั่วหานยังคง สับสนจะขึ้นดี หรือไม่ขึ้นดี

ไม่ขึ้นมาหรอ หรือว่าอยากกลับไป..เล่นเกมเก่าๆ”

น้ำเสียงเสียดสีประชดประชันของหลงเซียวลอยมาจาก ในรถ ต่อหน้าหยังเซิน เขาไม่ได้พูดตรงๆว่าเธอคบชู้กับ ผู้ชายคนอื่น ใช้คำอื่นแทน แต่ก็ยังเต็มไปด้วยแรงอาฆาต แค้นฉู่ลั่วหานเหมือนเดิม

ลั่วหานกัดฟันกรอด ขึ้นรถไป ดีที่ว่าเบาะหลังที่นั่งกว้าง พอ ให้คนสองคนนั่งคนละฝั่ง ไม่ต้องไปสัมผัสกับเขา

แต่นั่งใกล้ๆกันแบบนี้ ทำให้ฉู่ลั่วหานรู้สึกได้ถึงแรง พยาบาทที่ลอยมาไม่ใกล้ไม่ไกล ตั้งแต่หัวจรดเท้า เส้นเลือดฝอยทุกเส้นในร่างกายล้วนถูกกลิ่นอายความ สยดสยองเลือดเย็นของหลงเซียวค่อยๆกลืนกินทีละเล็กที ละน้อย
มันเป็นความหดหู่ที่ทำให้รู้สึกหายใจไม่ออก

“BOSS จะไปไหนดีครับ”

แม้แต่หยังเซินก็รับรู้ได้ถึงบรรยากาศแปลกๆในรถ ถาม ขึ้นมาอย่างระมัดระวังจากนั้นก็เตรียมออกรถ เหลือเพียง แต่รอคำสั่งจากหลงเชียว

“กลับรีสอร์ทหยีจิ่ง ”

“รับทราบ ! ”

เสียงเครื่องยนต์ดังกลมเสียงหายใจของคู่ลั่วหาน รีสอร์ท หยีจิ่ง…ฉากต่อไปคงจะเป็นสึนามิที่เต็มไปด้วยเลือด

สินะ

ู่ลั่วหานนึกถึงที่หยังเซินพูดว่า”จัดการเรียบร้อยแล้ว” ราวกับหัวใจถูกแทงก็ไม่ปาน จริงๆแล้วเธอกังวลมากกว่า ว่าที่หลงเซียวโกรธในชั่วเคราแต่ทำเรื่องที่ไม่ควรทำลง ไป “คางเฉิงเจี้ยไม่ได้ทำอะไร นายอย่าใจร้ายไปนักเลย ยัง ไงเขาก็เป็นคุณชายหัวแก้วหัวแหวนของตระกูลคางยังไง นายก็ต้องให้หน้าพ่อเขาบ้าง”
สังคมธุรกิจก็เหมือนกับสนามรบ มีเพื่อนเพิ่มมาอีกคน ศัตรูก็ลดไปหนึ่ง

ริมฝีปากที่เรียวบางเหมือนกระจับ คมเหมือนปลายมีด ของหลงเซียว กระตุกขึ้นเบาๆ กลิ่นหอมของตัวหญิงสาวที่ อยู่ไม่ไกลแตะเข้าที่ปลายจมูก เป็นกลิ่นดอกพุดซ้อนอ่อนๆ ที่ยังคงหอมอบอวลไม่คลาย

สะกิดเข้าที่หัวใจ ทำให้เต้นเร็วขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้

“ปล่อยมันน่ะหรอ งั้นคงต้องดูก่อนว่าเธอจะทำให้ฉัน ระบายอารมณ์ดีรึเปล่า ! “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ