เล็บยาวของเขาจกลงที่ไหล่ของเธอ ความเจ็บนั้น อีกทั้งวิตกกังวล ความปรารถนาและความคาดหวังที่ เลือนราง
วินาทีนั้นแอนน่าแทบจะถูกเขากลืนกินลงไป เธอ อยากพูดออกไปว่า “เป็นฉันเอง มองดูสิ ฉันหลับมา แล้ว”
แต่เธอไม่ใช่!
เนื่องจากแอนน่ารู้ตัวว่าเธอไม่ใช่ลั่วลั่ว ทำให้เธอ หดหู่เล็กน้อย เธอแกะนิ้วของเขาออกทีละนิ้ว “หลง เขียว คนที่ตายไปแล้วไม่สามารถฟื้นคืนชีพได้ หรอกนะคะ ทุกคนล้วนเข้าใจเหตุผลนี้ดี ทุกอย่าง เป็นไปตามกฎของโลกใบนี้ ทำไมคุณถึงไม่ยอมรับ เสียที? ”
ดวงตาหลงเซียวไม่ได้เปลี่ยนไป เขาพูดออกมาว่า “ทุกอย่างเป็นไปตามกฎของโลก? ผมจะแหกกฎ
ผู้ที่ถูกความเจ็บปวดของความรักครอบงำ ช่างน่า กลัวจริงๆ ไม่มีเหตุผลใดๆทั้งสิ้น แอนน่าตัดสินใจไม่ เรื่องนี้ต่อไปกับเขาอีก
“คุณหลงคะ แขนของฉันได้รับบาดเจ็บ คุณช่วย เอามือออกไปก่อนได้ไหม? หากได้รับการบาดเจ็บ เพิ่มอีกเกรงว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้าคุณคงไม่มี ข้าวกินแน่
ดึงสติกลับคืนมาอย่างรวดเร็ว หลังจาก ถูกครอบงำไปชั่วครู่เขาก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง
เขาปล่อยมือออกจากเธออย่างช้าๆ ดวงตานั้นยัง มองไปที่ใบหน้าของแอนน่าอย่างเสียดาย ใบหน้านี้ งดงามไร้ที่ติ ไม่มีริ้วรอยใดๆเหมือนเธอ
ทำไมแขนคุณจึงได้รับบาดเจ็บ? ”
เขามองไปยังแผลของแอนน่าที่ถูกพันเอาไว้ แม้จะ มองไม่เห็นความลึกของแผลแต่ดูจากความหนาของ ผ้าพันแผลก็เดาได้ว่าคงไม่ใช่แผลเล็กๆแน่นอน
แอนน่าเบ้ปากแล้วพูดว่า “คนเราผิดพลาดกันได้ คนที่จับมีดผ่าตัดก็เช่นกัน ก็มีพลาดกันได้นะคะ” สีหน้าของหลงเชียวนิ่งลงในทันที มีดผ่าตัดอย่าง มากก็โดนมือ จะไปโดนที่แขนได้ยังไง? ผู้หญิงคน นี้โกหกไม่เป็นเลยจริงๆ
“ใช่ คนเราผิดพลาดกันได้ แต่ไม่ใช่คุณแน่นอน คุณเคยบอกผมเองว่าคุณเป็นผู้ชำนาญ ชำนาญมาก ด้วย” หลงเซียวนำมือไปลูบที่ผ้าพันแผลของเธอ แขนเรียวบางของเธออยู่ในกำมือของเขา แค่กำมือ ยังเหลือช่องว่างเลย เธอผอมมากจริงๆ
แอนน่าโมโหจนเลือดขึ้นหน้า “ความจําคุณดีขนาด นั้นเลยหรือไงคะ? ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ช่วยอะไรดีๆ มีประโยชน์หน่อยได้ไหม จำทำไมกันเรื่องพวกนี้ หึ“
หลงเซียวกลับมาเป็นหลงเซียวผู้ยิ่งใหญ่คนเดิมอีก ครั้ง เขาพูดอย่างน่าเกรงขามว่า “ข้อดี? ผมจำไม่ ได้ว่าคุณมีข้อดีอะไรให้ผมต้องจดจำ ถ้าอยากให้ผม จําก็พยายามทำเรื่องดีๆเข้าไว้
ส่วนเรื่องเล็กน้อยพวกนี้ เขาต้องจำด้วยเหรอ?
แอนน่าไม่อยากจะสนใจเขาต่อไป ผู้ชายเอาแต่ใจ แบบนี้คุยต่อไปก็มีแต่ชวนให้ลำบากใจ “คุณหิวหรือยังคะ? ”
เธอเปลี่ยนหัวข้อสนทนาได้เร็วมาก อืม อยู่ๆก็ เปลี่ยนซะอย่างนั้น
หลงเชียวยังไม่ทันตั้งตัวกับคำถามนี้ของเธอ เขา มองเธอแล้วถามว่า “คุณหิวแล้ว? ”
นํ้าเสียงเยือกเย็นแบบไม่ธรรมดา แต่การกระทำ โดยรวมถือว่าใช้ได้ทีเดียว อย่างน้อยก็รู้ว่าเธอเป็นผู้ ป่วย ไม่ควรกดดันเธอมากกว่านี้
แอนน่าสายหัว แต่หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงท้อง ร้องดังออกมา ในห้องโถงที่เงียบสงัดนี้ ทำให้ได้ยิน ชัดเจนมากขึ้น
เธอไม่สามารถปกปิดได้ต่อไปจึงได้แต่ยอมรับว่า “ตามที่คุณได้ยินเลย ฉันหิวแล้ว”
หลงเซียวขมวดคิ้วและมองไปที่แขนของเธอ ไล่ลง ไปยังข้อมือและนิ้วมือ “แล้วยังไง? ”
แอนน่าลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเงยหน้าขึ้นมามองชาย ผู้อยู่ตรงหน้านี้ “ฉันทำกับข้าวให้คุณทานมาเกือบเดือนแล้วนะ และตอนนี้ฉัน บาดเจ็บด้วย คุณ น่า จะทํากับข้าวตอบแทนฉันบ้างนะคะ? รอให้ฉันหาย แล้วจะชดเชยให้
ให้คุณชายหลงทำกับข้าว
ผู้หญิงคนนี้ไปเอาความกล้ามาจากไหนกัน?
เพียงแต่……..จากนั้นสิบนาที คุณชายหลงเดินเข้า ครัวไปทํากับข้าวจริง
เหตุผลง่ายๆคือที่นี่เป็นชนบท อยู่ห่างไกลร้าน อาหารมาก จะให้หลงเชียวขับรถพาคนป่วยไปที ไกลๆได้ยังไงกัน อีกทั้งให้คนภายนอกเข้ามาส่ง อาหาร เขาเองก็ไม่ยินดีนัก
แอนน่านั่งอยู่ที่เก้าอี้ยอมงดูเขาแล้วยิ้มอย่างมีความ สุข “เดี๋ยวคุณช่วยทําตามที่ฉันบอกก็พอ คุณไม่ต้อง คิดเอง ถ้ายังทําออกมาไม่อร่อยละก็ ฉันคงสงสัย เรื่องไอคิวของคุณแล้วล่ะ”
มาก
วิธีการของเธอได้ผล
“ถ้าอย่างนั้นไม่ทราบว่าคุณชายหลงอยากจะรับ ประทานอาหารจีนหรืออาหารฝรั่งดีคะ? ”
แอนน่ายังคงสั่งการอยู่ที่ประตู เธออดว่าไม่ได้ จริงๆ มองดูผู้ชายที่รูปร่างสูงใหญ่เช่นนี้ยืนทำ กับข้าวอยู่ในห้องครัว ดูไปคล้ายกับไม่เข้ากัน
แต่ว่า เมื่อเธอมองดีๆกลับรู้สึกว่าเขาและห้องครัวนี้ ช่างเข้ากันดีอย่างไม่มีที่ติ
หลงเซียวไม่ชอบทำกับข้าว ยิ่งไม่ชอบล้างจาน เขา ตอบกลับมาว่า “อาหารจีน”
แอนน่าพยักหน้า ที่จริงเธอก็ชอบอาหารจีนเช่นกัน
“ได้ค่ะ ถ้าเช่นนั้นเดี๋ยวฉันจะพูดชื่ออาหารแล้วคุณ เลือกมานะคะ”
เธอพูดชื่ออาหารมาแปดชนิดให้เขาเลือก แอนน่า รอเขาตอบกลับ แต่หลงเซียวกลับถามขึ้นว่า “ผัดตับ หมูท้ายังไง? “
แอนน่า “
พูดตามตรงว่าเธอไม่เคยทำมาก่อนเลย เพียงฟัง ชื่อก็ไม่น่ากินแล้ว รูปร่างคงไม่น่าดูเท่าไหร่
หลงเซียวมองดูท่าทางของเธอก็เดาได้ว่าเธอทําไม่ เป็น “คุณคงทําไม่เป็นสินะ”
ถูกต้อง เธอทำไม่เป็น “ใช่ค่ะ ฉันทำไม่เป็น แต่ฉัน สามารถให้ข้อมูลคุณได้ รอสักครู่นะคะ”
เธอเดินถือตำราอาหารเข้ามาเปิดไปที่หน้าหนึ่ง “อืม ผัดตับหมู ส่วนประกอบ วิธีทํา ละเอียดอ่อน มาก”
เพียงแต่ว่า ทําไมเขาต้องทำผัดตับหมูกันนะ?
ตับหมู บำรุงเลือดได้ดี หรือว่าเพราะแขนเธอได้รับ บาดเจ็บ เขาจะบำรุงเลือดให้เธอ?
ไม่หรอกน่า? คนแบบเขาจะไปมีจิตใจดีอะไรแบบ
นั้น?
หลงเซียวเปิดตู้ครัว หยิบหม้อมาสองชนิดคือ หม้อ แรงดันและหม้อซุป ซุปซี่โครงหมูข้าวโพดทำยังไง? ”
แอนน่า ”
ซุปกระดูก ช่วยให้บาดแผลหายเร็วขึ้น
“โจ๊กข้าวเหลือง ใส่พุทรากับถั่วแดงใช่ไหม? หรือ ว่าเห็ดขาว? ”
แอนน่า ……..
…….ช่วยบำรุงเลือดเหมือนกัน
นี่เธอคิดมากไปเอง หรือคิดไปคนเดียวกันแน่?
หลงเซียวมองมายังแอนน่าที่ตกตะลึงอยู่ ขมวดคิ้ว แล้วถามว่า “อะไร? ทำไม่เป็นสักอย่าง? ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ นอกจากผัดตับแล้วฉันทําเป็น ทุกอย่าง”
หลงเซียวดึงเสื้อแขนยาวสีขาวให้แขนเสื้อขึ้นมา ตรงข้อศอก เผยให้เห็นแขนยาวกำยำอันทรงพลังไม่มีไขมันส่วนเกินแม้แต่น้อย แต่เต็มไปด้วยกล้าม เนื้อแน่นหนา อีกทั้งขาวสะอาดตา
ผู้ชายคนนี้ มีพิษร้าย!
“ถ้าทําเป็นก็รีบลงมือกันเถอะ”
หลงเซียวไม่ได้ใส่ถึงมือสำหรับทำอาหาร เขาใช้ มืออันเรียวงามที่ไว้จับปากกาทอง เขียนเช็ค อนุมัติ หนังสือและขับรถหรูนั้น……………
แอนน่าไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองจริงๆ เธอ ต้องการให้เขาทํากับข้าวก็จริง แต่ไม่คิดว่าเขาจะให้ ความร่วมมือดีขนาดนี้! เขาทํา…..ทุกอย่างจริงๆ!
“อันดับแรกเตรียมหัวหอม ขิง กระเทียม แล้วหั่น “แอนนาบอกขั้นตอนกับหลงเซียวอย่าง ละเอียด เขาเองก็ทำตามทุกขั้นตอน
มือของหลงเซียวหยิบจับมืด เขาผู้ที่ไม่เคยเข้าครัว มาก่อน การทํากับข้าวถือว่าท้าทายมากสําหรับเขา
เมื่อมองดูที่รูป แล้วทำตาม เหอะๆ….แม้ท่าทาง จับมีด จะน่ากลัวไปหน่อยแต่ก็นั่นออกมาได้ดีเท่า เทียมกัน แต่ละท่อนยาวประมาณสามเซนติเมตร เยี่ยมมาก
“กระดูกหมู……ต้องหั่นเป็นชิ้นเล็ก”
หลงเชียวนำกระดูกหมูวางลงบนเขียงแล้วแกว่ง
แอนน่าถอยหลังออกไปโดยไม่รู้ตัว หลงเซียว คุณ มีความอาฆาตกับอาหารพวกนี้หรือยังไง? ทำไม่ช่าง น่ากลัวแบบนี้
“อืมๆๆ!
เขาหั่นมันลงไป ออกมาเป็นชิ้นเล็กๆที่เท่าเทียมกัน
สุดยอดมากจริงๆ!
แอนนายกนิ้วให้ เธอไม่ค่อยชมใครเท่าไหร่นัก โดย เฉพาะอย่างยิ่งหลงเซียวผู้หยิ่งยโส แต่การใช้มีด แบบนี้เธอชื่นชมเขาจริงๆ “คุณทำได้ยังไงน่ะ? ”
คําชมนี้เป็นผลกับหลงเซียวมาก เขาวางมีดลงแล้วนำวัตถุดิบใส่ลงไปในหม้อแรงดัน “ง่ายมาก เล็งเป้า ให้ดี กะประมาณที่ต้องการความหนา เวลาสับลงไป
ให้ใบมีดตั้งตรง แค่นั้น”
แอนน่ากุมขมับตัวเอง แค่หั่นผักเขายังต้องหลัก การต่างๆขนาดนี้ เธอไม่มีอะไรจะบรรยายจริงๆ “เอาละค่ะ ตอนนี้ใส่ของลงไปหมดแล้วก็รอซุปเดือด เรามาทํากับข้าวอย่างอื่นต่อ
แอนน่ายืนมองดูเขาทำกับข้าว หั่นผัก ผัดผัก สายตาของเธอชอบมองไปที่ใบหน้าของเขาอยู่เสมอ โดยไม่ได้ตั้งใจ
ใบหน้าของเขา คางและลําคอเรียวที่โดดเด่นนั่น อีกทั้งแขนก๋ายำเวลาหยิบตะหลิว ทุกท่าทีของเขา มันช่างน่ามองจริงๆ
เสียงเครื่องดูดควันทำงานดัง แต่ไม่มีผลต่อสมาธิ ของเขาเลย คล้ายกับเขาอยู่ท่ามกลางความเงียบ สงบในทุ่งหญ้าอย่างไรอย่างนั้น
ความเท่และมีเสน่ห์นี้ ไม่ใช่แค่น่าชื่นชมธรรมดา แต่มันสุดยอดมากจริงๆ
ออร่าของเขาครอบคลุมกระจายไป เธอไม่เคยพบ เจอใครเป็นแบบนี้มาก่อนเลย
เธอมองดูเขาอย่างเหม่อลอย
หลงเซียวยื่นมือไปหยิบเครื่องปรุง สายตาเขามอง ไปยังแอนน่า ใจเขาสั่นคลอน เธออยู่ที่ข้างๆเขา ด้าน หลังเป็นหม้อแรงดันที่กำลังเดือดปล่อยไอออกมา เธอช่างใกล้ชิดและสมจริง
ความรู้สึกใดๆเหล่านี้ หากไม่มีแม้แต่มื้ออาหารธร รมดาๆทั้งสามมื้อ คงไม่มีทางเป็นนิรันดร์
ขณะนี้เขารู้สึกว่าระหว่างเขาและแอนน่าคล้ายกับมี บางอย่างก่อตัวขึ้น
“มองอะไร? ”
น้ำเสียงทุ้มต่ำของเขาส่งผ่านมากับไอน้ำและกลิ่น หอมของกับข้าว ทั้งหอมทั้งน่าฟัง
เธออดไม่ได้ที่จะยิ้ม “อืม ที่เขาพูดกันว่าผู้ชายท กับข้าวเป็นช่างมีเสน่ห์เป็นเรื่องจริง คู่หมั้นคุณโชคดี จริงๆ
เมื่อพูดจบ ดวงตาของเธอ กะพริบคล้ายกับหยอก ล้อแต่ก็เหมือนกับแอบแฝงอะไรบางอย่าง
หลงเซียวทํากับข้าวเสร็จหนึ่งอย่างแล้ว เขาปิดเตา ลงแล้วมองไปยังใบหน้าเธอ อาจเป็นเพราะความ ร้อนของห้องครัว ทำให้หน้าของเธอแดงเรือเพิ่ม เสน่ห์เข้าไปอีก โชคนี้ ผมมีไว้ให้คุณเสมอ”
แอนน่าหัวเราะคล้ายกับกลัวเขาจะจับอะไรได้ “คู่ หมั้นฉันก็ทำกับข้าวเป็นเหมือนกัน คุณเก็บแรงไว้ เถอะค่ะ”
“ไม่ใช่ว่าผู้ชาย ทํากับข้าวเป็นจะน่ามองทุกคนนะ ครับ แอนน่า คุณต้องคิดให้ดี คุณเหมาะสมที่จะได้ รับสิ่งที่ดีที่สุด”
หะ? นี่เขากำลังจะบอกเธอว่าเขาดีที่สุดนั้นเหรอ?
แม้จะดูหลงตัวเองไปหน่อย แต่ก็ดูคล้ายกับความ
จริง
เธอไม่พูดอะไรออกมากลัวว่าเขาจะสังเกตเห็น ความรู้สึกในใจเธอ
ต้องยอมรับว่าเขายอดเยี่ยมมากจริงๆ ไม่ว่าจะ เป็นการตอบสนอง ความเข้าใจ การดำเนินการและ จินตนาการของเขามีช่างพลังมากจริงๆ
ในบางครั้งเธอไม่ต้องพูดอะไรมาก เพียงแค่เอ่ย มาเล็กน้อยเขาก็รู้ว่าประโยคต่อไปเธอจะพูดอะไร บางทีเขาก็ดัดแปลงวิธีปรุงจากเดิมให้มีระดับมาก ขึ้นอีกด้วย
เธอชื่นชมเขามากจริงๆ
เมื่ออาหารครบทุกจานแล้ว ก็ถูกยกมาบนโต๊ะ
อาหาร
……เป็นอาหารสําหรับบำรุงเลือดทั้งนั้นนี่?
ตับหมู ผักโขม ข้าวเหลือง แครอท ซี่โครง
หลงเซียวล้างมือจนสะอาดแล้วเดินมานั่งที่โต๊ะ ทรง “คุณคงดูออกว่าอาหารพวกนี้บำรุงเลือดและ รักษาบาดแผล ผมแค่หวังว่าคุณจะหายเร็วๆ จะได้ ทํากับข้าวได้
shit! !ประโยคหน้าฟังดูดี แต่ประโยคหลังน่าอึดอัดจริงๆ
“ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ ฉันจะหายให้เร็วที่สุด
แอนน่าหิวมาก เธอหยิบตะเกียบขึ้นมาเพื่อ ตักกับข้าว เมื่อใส่เข้าปากก็รู้สึกถึงความอร่อย กลมกล่อม คิดไม่ถึงจริงๆว่านี่คือการทำกับข้าวครั้ง แรกของเขา
คุณหลงคะ คุณกับข้าวไม่เป็นจริงๆเหรอ? ” แอ นน่ากินอาหารพลางถามเขาอย่างมีความสุข
หลงเซียวเริ่มลงมือรับประทานเช่นกัน ภายในใจ เขารู้สึกขัดแย้งเล็กน้อยเนื่องจากอาหารเหล่านี้เขา ไม่ชอบกินเลยโดยเฉพาะอย่างยิ่งผักโขม ก่อนหน้า นี้ทําไม่เป็น อีกอย่างผมขอเตือนคุณว่าอย่าเรียกว่า คุณหลงอีก ให้เรียกชื่อตรงๆ
เหอะๆ!
ความคลั่งไคล้กำลังถูกจู่โจมเข้ามา คุณกับฉันไม่ ได้สนิทใกล้ชิดกันขนาดนั้นนะคะ
ใบหน้าของไม่พอใจ เขายิ้มอย่างเป้นและพูดว่า “แล้วสำหรับคุณอะไรถึงเรียก ว่าสนิท? หรือจะให้ผมช่วยระลึกความทรงจำ ให้……คุณอยู่ที่บ้านผม นั่งรถผม กินข้าวกับผม จับ มือ จูบ…….หรือจะต้องนอนเตียงเดียวกันถึงจะเรียก ว่าสนิทสนม? ”
แอนน่าคิดไม่ถึงว่าหลงเชียวจะพูดอย่างนั้นออกมา เธอหน้าแดงจนพูดไม่ออก “ฉันไม่ได้หมายถึงการก ระทํา แต่หมายถึงจิตใจ”
“อืม? คุณกับคู่หมั้นคุณแน่ใจว่ามีจิตใจตรงกัน ไหม? จากที่ผมมองดูแล้วคุณกับเขาไม่ได้มีความ สัมพันธ์ใกล้ชิดกันเท่าผมด้วยซ้ำ คุณไม่ต้องทำเป็น ปกปี และไม่ต้องอธิบาย
การที่ถูกมองออกมันช่างน่ารำคาญจริงๆ
หลงเซียวกัดฟันกินตับหมูลงไป “คุณอาจจะหลอก ตัวเองได้ แต่คุณหลอกผมไม่ได้หรอกนะ แอนน่า การที่รักใครสักคนไม่สามารถปิดบังได้หรอก การ ไม่ได้รักก็เช่นกัน”
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
