ตอนที่ 2 ฮั้ว ก๊กบุกมาถึงหน้าประตู

หน่วยรักษาความปลอดภัยเข้ามาเคลียร์พื้นที่ พาตัวนักข่าวออก ไป หมู่ พวกผมสะเพร่าในหน้าที่ ทำให้คุณต้องเดือดร้อน”

คู่ลั่วหานคลายยิ้มเย็นชา “ฉันไม่เดือดร้อนค่ะ แต่ถ้าส่งผล รบกวนต่ออาการป่วยของคนไข้ไอพี เกรงว่าจะไม่ควร

หน่วยรักษาความปลอดภัยรู้ว่าด้านในมีผู้ป่วยวีไอพีพักอยู่ จึง

เข้าใจ แล้วกล่าวขอบคุณ

ฝูงชนกระจายตัวกันออกไป เงียบเหมือนในตอนแรก โม่หรูเฟย

ทำหน้าบึงราวกับคันธนู ลั่วหาน แกนิมันไม่ธรรมดาเลยจริงๆ

เป็นเจ้าของโรงพยาบาลรีไง ?”

ฉู่ลั่วหานพ่นลมหายใจออกมา “นี่คือข้อแตกต่างระหว่างหาเงิน ด้วยความสามารถกับหาเงินด้วยหน้าตา”

โม่หรูเฟยหยิ่งผยอง “อิจฉาทำไง? ทำตัวน่าสงสารอีก? ไม่ว่าจะ เพราะอะไร ตอนนี้คนที่อยู่ข้างกายพี่เซียวคือฉัน คนที่คอยอยู่ เคียงข้างเขาก็คือฉัน ดูแลเรื่องเสื้อผ้า อาหาร ที่อยู่ การเดินทาง นอนหลับ… ก็คือฉัน”
ไม่เชื่อหรอกว่าคนอย่างคู่ลั่วหานจะไม่รู้สึกอะไร!

นูลัวหานหัวเราะในลำคอ “ดูแลได้ดีจริงๆนะคะ ถึงขั้นป่วยเลือด ออกในกระเพาะได้โม่หรูเฟย ทำงานได้ไม่เลวจริงๆ !”

โม่หรูเฟยกัดฟันกรอด คิดไม่ถึงว่าจะเป็นการโยนก้อนหินลงเท้า ตนเอง “ฉู่ ลั่วหาน แกอย่ามาได้ใจต่อหน้าฉัน มันต้องมีสักวัน ฉัน จะทำให้แกเสียใจ คุกเข่าอ้อนวอนฉัน!”

รองเท้าส้นสูงของโม่หรูเฟยจิกลงพื้น “ครึก!”

“ไว้รอให้ถึงวันนั้นค่อยว่ากันนะคะ คุณดาราใหญ่” พูดอย่าง

ประชดประชัน หมดคำจะบรรยาย

ฉู่ลั่วหานก้าวเท้าเดิน เปิดประตูห้อง

ท่าทีของเธอรวดเร็ว กระฉับกระเฉง ฉับไว

โม่หรูเฟยเม้มปากกัดฟันแน่น กำหมัด จู่ลั่วหาน ยัยสารเลว!

รองเท้าส้นสูงปรี้ดวิ่งเหยาะ พุ่งตัวไปที่เตียงก่อนจู่ลั่วหาน โม่หรู เฟยพูดด้วยความเศร้าใจ “พี่เซียว พอฉันรับโทรศัพท์ก็รีบออกมา จากกองถ่ายทันทีเลยค่ะ ฉันตกใจหมด พี่เป็นอะไรไปคะ? ทำไม เลือดถึงออกกระเพาะ? คราวหน้าอย่าดื่มหนักเลยดีไหมคะ?”
เสียงอ่อนหวาน ออดอ้อน ยั่วยวนจนน่ารังเกียจ

สั้นๆว่า แสบแก้วหูมาก!

ชายที่นอนอยู่บนเตียงมองดูด้วยสายตาเย็นชาไร้ความรู้สึก “ยุ่ง ขนาดนี้? กลับไปเถอะ”

คู่ลั่วหานกระตุกยิ้มมุมปาก ดูท่าแล้วคุณคนนี้ ก็คงไม่เป็นที่รักสัก เท่าไหร่

แต่โม่หรูเฟยกับจู่ลั่วหานไม่เหมือนกัน ต่อให้หัวชนฝาก็ไม่มี วันหันหลังกลับ หากจะพูดให้เพราะก็คือมีความอดทน พูดให้น่า เกลียดก็คือ หน้าด้าน

“อัยยะ เมื่อฉันแค่พูดไปอย่างนั้นเองค่ะ งานจะสำคัญกว่าพี่ได้ ยังไงคะ? ยังเจ็บกระเพาะอยู่ไหมคะ? ฉันจับ…..” พูดว่าจับ ก็จะ ลงมือจับในทันที

คิดว่าตัวเองเป็นตัวละครหรือไง!

เวลาที่เธอไม่เห็นนั้น พวกเขาทั้งสองอยากจะทำอะไรก็ทำ แต่ ตอนนี้ต่อหน้าเธอ จะทำแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด!

ฉู่ลั่วหานไม่ลังเลอีกต่อไป เดินขึ้นหน้า ร่างขาวสว่างเดินเข้ามา ใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม ยิ้มเยาะสามส่วน โหดร้ายเจ็ดส่วน
“คุณโม่ เอามือออกไปค่ะ

คำว่า “คุณโม่” เย็นชาจนไร้เยื่อใย

โม่หรูเฟยรู้สึกไม่พอใจ แต่ก็ไม่กล้าทำอะไรต่อ ดึงมือกลับแล้ว หัวเราะในลำคอ “ฉันก็นึกว่าใคร ที่แท้ก็คุณหมอฉู่นี่เอง?”

ู่ลั่วหานปรายตามองดูโม่หรูเฟย “คงไม่ใช่แค่นี้มั้งคะ? คุณโม่ ช่วยดูให้ชัดๆด้วยนะคะ ฉันยังเป็นภรรยาของเขาด้วยค่ะ”

แสดงความเป็นเจ้าของออกไปตรงๆ ทำให้โม่หรูเฟยหน้าเขียว

หน้าแดงไปหมด

ถ้าอยู่ต่อหน้าหลงเชียวแค่คนเดียว เธอสามารถที่จะไม่พูดออก

มา

หลงเซียวขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่ได้ปฏิเสธ แต่ก็ไม่ได้ยอมรับ

การไม่สนใจไยดีของเขาทำให้โม่หรูเฟยยิ่งได้ใจ เธอลากเสียง สูง “ภรรยางั้นหรอคะ? คุณหมอจู่คะ ไม่ทราบว่ามีภรรยาคนไหน ที่แต่งงานแล้วแต่แยกกันอยู่กับสามีบ้างคะ? ขอถามหน่อยนะคะ ว่าจะมีภรรยาคนไหนแต่งงานมาสามปีแต่กลับไม่มีลูกแม้แต่คน เดียว?”

คำพูดที่ยิงรั้วราวกับปืน การเหน็บแนมที่เย็นยะเยือก ล้วงลึกไปถึงด้านใน

ซูรั่วหานหันไปมองผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียง แววตาคู่นั้นยังคง เย็นใส ริมฝีปากปิดสนิท

ควรจะรู้ตั้งแต่แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้ แต่เธอกลับยังโง่คิดว่า

เขาจะออกหน้าช่วยเธอ

สามปีแล้ว ยังไม่ชินอีกหรอ?

ใช่ เคยชินแล้ว และไม่ต้องการแล้ว

“อ้า คุณโม่รู้ทุกเรื่องของฉันดีราวกับคุณหมอประจำบ้านเลย นะคะ แต่ฉันขอเตือนคุณโม่ด้วยความหวังดี ไม่ว่ายังไงฉันก็ เป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขา ส่วนคุณ เป็นแค่ก็กที่ พยายามจะออกหน้าออกตาเท่านั้น”

ความอดทนต่ำจนระเบิดออกมา ความเกลียดชังที่โม่หรูเฟยมีต่อ ่ลั่วหานถูกแสดงออกมาจนหมด ไม่ว่าจะสามปีที่แล้วหรือว่าสาม ปีให้หลัง ตั้งแต่ต้นจนจบก็ยังคงไม่ส่งผลดีกับเธอแม้แต่น้อย

ครั้งนี้ จู่ลั่วหานเพียงแค่หยอกเธอนิดหน่อยก็ถึงกับควบคุม อารมณ์ไม่ได้

ทีไม่มีการพัฒนาเลยจริงๆ
โม่หรูเฟยหัวเราะในลำคอ “แล้วจะทำไม? คนที่พี่เซียวรักไม่ใช่ แกอาศัยสิ่งที่ชื่อเสียงที่ไร้ประโยชน์ ! มาทำวางท่าอะไร ! ”

มือของคู่ลั่วหานที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อกำแน่น คำพูดเพียงคำเดียว ทำให้เธอเจ็บปวดไปจนถึงกระดูกยากที่จะบรรยาย มือหนึ่งยื่น เข้าไปตรงบริเวณหน้าท้องของเธอ จากนั้นหยิกอย่างแรง !

สามปีที่ผ่านมา เธอและหลงเซียวเป็นเพียงสามีภรรยากันใน นามเท่านั้น นอกจากคืนเข้าหอที่เขาดื่มหนักจนกระชากเอาครั้ง แรกของเธอไป สามปีที่ผ่านมานี้ น้อยวันที่พวกเขาทั้งสองคนจะ อยู่ห้องเดียวกัน ถึงแม้ว่าจะถูกบีบบังคับให้อยู่ด้วยกัน ล้วนแต่จาก กันไปไม่ดี

พูดตามตรงก็คือ เธอได้ชื่อว่าเป็นคุณผู้หญิงตระกูลหลง มานาน สามปีถ้วนโดยใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยว

ฉู่ลั่วหานไม่มีวันหลงกลเธอหรอก เปลี่ยนความคิด หัวเราะเยือก เย็นอย่างเหนือกว่า “ไม่ผิดค่ะ ก็เพราะชื่อเสียงที่ไร้ประโยชน์ นี้ คุณถึงทำได้เพียงมองฉันจากที่ไกลๆ เฝ้ามองดูผู้ชายของ ฉัน ฐานะของฉัน ส่วนฉัน ตั้งแต่ต้นจนจบก็ยังคงเป็นคุณผู้หญิง ตระกูลหลง

คำอธิบายที่ไม่หนักไม่เบา แม้แต่การวางท่าเป็นเจ้าของยังข้ เกียจที่จะวางท่า แต่ครั้งนี้ โม่หรูเฟยแพ้ราบคาบร้องไห้เหมือนฝนตก “พี่เซียว พี่ฟังดูสิคะ ผู้หญิงคนนี้พูดจาไร้ ยางอาย ! ทั้งๆที่รู้วาพี่ไม่ชอบเธอแต่เธอกลับหน้าด้านหน้าทน ทำตัวเป็นเจ้าของพี่ ! ชื่อๆ…”

ฉู่ลั่วหานเลิกคิ้วขึ้น

ร้องไห้น้ำตา อาวุธที่แสนจะง่ายที่สุดของผู้หญิง แต่น่าเสียดาย เธอไม่เคยใช้มาก่อน และไม่เคยคิดที่จะใช้

ต่อให้เจ็บปวดจนหัวใจต้องตาย เจ็บปวดจนสิ้นหวัง เจ็บปวดจน เส้นเอ็นขาดวิ่น เธอก็ไม่มีวันร้องไห้ต่อหน้าหลงเซียวแม้แต่หยด เดียว

หลงเซียวมองดูโม่หรูเฟย ทันใดนั้นเอง แววตาราวกับมีดกวาด

มาทางฉู่ลั่วหาน “ออกไป”

สองคำ คล้ายกับมีดเล่มคม เมื่อกี้นี้เขาบอกให้เธอออกไป ? !

ปกป้องผู้หญิงตอแหลถึงขนาดนี้ เขายังจำได้ไหมว่าใครกันแน่ที่ เป็นภรรยาของเขา !

ก็จริง เธอนับว่าเป็นภรรยาแบบไหน? เธอเป็นแค่ป้ายมงคลที่ติด เวลาตรุษจีน นำออกมาติดโชว์ในวันปีใหม่ หลังจากหมดเทศกาล แล้วก็ถูกเก็บเอาไว้ในหีบห่อไม่แม้แต่จะมองดู
ู่ลั่วหานกระตุกมุมปากอย่างอารมณ์ดี ภายนอกหัวเราะภายใน ไม่หัวเราะแล้วพูดขึ้น : “ออกไป? คุณเป็นคนไข้ของฉัน ฉันเป็น แพทย์ประจำตัวของคุณ ตอนนี้หมอกำลังจะตรวจแผลให้คนไข้ ถ้าจะบอกให้ออกไป ก็ควรจะเป็นคนที่ไม่มีอะไรทำ”

คำว่าคนที่ไม่มีอะไรทำ เห็นได้ชัดว่ากำลังพูดถึงโม่หรูเฟย

สามปีก่อนสนิทกันเหมือนพี่น้อง เธอถึงขั้นที่แทบจะตายเพราะ เธอ แต่เธอกลับคิดหาวิธีขึ้นไปนอนบนเตียงผู้ชายของเธอ วางแผนทำให้เธอติดกับ

เธอสามารถแสร้งทำว่าไม่เคยเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาก่อน แต่เธอ ทำไม่ได้

โม่หรูเฟยร้องไห้หนักกว่าเดิม น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด ไม่เสีย แรงที่เป็นนักแสดง เล่นบทร้องไห้โดยไม่ต้องเตรียมตัว แสดง ละครเหมือนว่าตนเป็นผู้หญิงที่ถูกรังแก

ใครจะไปสน !

หลงเซียวออกคำสั่งอย่างเหลืออด “ออกไป อย่าให้ผมต้องพูด เป็นครั้งที่สาม”

ฉู่ลั่วหานกอดกระดานรองสแตนเลสเอาไว้ในมือ คำพูดที่หนัก แน่นนั้น คำพูดของเขาคล้ายกับง้างมือขึ้นตบ ตรงหน้าของเธอ
เสียงดัง”เพี้ยะ”ต่อหน้ากิก เวลานั้นรู้สึกแสบร้อนไปหมด

ฉู่ลั่วหานยิ้มไม่ออกแล้ว เธอกำนิ้วมือทั้งสิบแน่น “ฉันเป็นแพทย์ ประจำตัวของคุณ จำเป็นต้องตรวจร่างกายของคุณ ฉันเองก็ไม่ อยากพูดเป็นรอบที่สาม”

หลังจากที่พูดจบไปไม่นานนั้น จู่ลั่วหานเดินสาวเท้าไปตรงหน้า เตียง ใช้หัวไหล่ผลักโม่หรูเฟยไปด้านหลัง

โม่หรูเฟยอ้าปากงาบๆ คิดไม่ถึงแม้แต่น้อยว่าจู่ลั่วหานจะทำแบบ

นี้ !

หลงเซียวจ้องมองมาที่ฉู่ลั่วหาน ราวกับจะมองเธอจนทะลุ

จู่ลั่วหานรีบหยิบหูฟังแพทย์ขึ้นมาฟัง เลิกเสื้อของเขาขึ้น เครื่อง มือที่เย็นเฉียบสัมผัสกับผิวหนังของเขา ผิวหนังของชายหนุ่มที่ ถูกสัมผัสถึงกับแน่นตึง

หลังจากฟังเสียงหัวใจแล้วนั้น คู่ลั่วหานหยิบหูฟังแพทย์มาข้อง ไว้ที่คอ แล้วหยิบไฟฉายเล็กๆออกมาจากกระเป๋า “อ้าปาก”

หลงเซียว : “.”

จู่ลั่วหานเริ่มรู้สึกเหลืออด “ฉันบอกว่า อ้าปาก”
โม่หรูเฟยที่อยู่ด้านหลังถึงกับตาค้าง

“จู่ลั่วหาน แกพูดแบบนี้กับพี่เซียวได้ยังไง !”

คู่ลั่วหานไม่สนใจเธอแม้แต่น้อย ยังคงมองไปที่ปากของหลง เซียว แสงสว่างของไฟฉายส่องไปยังริมฝีปากที่สมบูรณ์แบบ ของเขา ฉู่ลั่วหานรู้สึกเพียงแน่นไปทั้งคอ ริมฝีปากนี้ ที่เคยบดขยี้ ริมฝีปากของเธออย่างบ้าคลั่ง พรมจูบไปยังไหปลาร้าของเธอ จมพิตไปทั่วทั้งร่างกาย…..

“ไม่หุบปาก ก็ออกไป ถ้าการวินิจฉัยผิดพลาด เธอสามารถรับผิด ชอบได้ไหม?”

โม่หรูเฟยอดกลั้นเอาไว้ไม่กล้าพูดอะไรต่อ

หลงเซียวเลิกคิ้วขึ้น อ้าปาก

“แลบลิ้น”

หลงเซียว :

“เรียบร้อยแล้วค่ะ”

ู่ลั่วหานปิดไฟฉาย แล้วเก็บใส่กระเป๋า จากนั้นเขียนประวัติการ รักษาและอาการต่างๆของคนไข้ลงไป เป็นตัวอักษรที่แพทย์ใช้ตัวอักษรนั้นเขียนได้ไม่ต่างจากสัญลักษณ์ของภูตผี

โม่หรูเฟยสงสัย ยื่นหน้ามามอง คู่ลั่วหานยื่นไปตรงหน้าเธอ อย่างใจกว้าง “อ่านออกไหม?”

น้ำเสียง เสียดสี

โม่หรูเฟยนิ่งค้างไปแล้ว

แววตาที่ไม่อาจคาดเดาได้ของหลงเชียวมองดูจู่ลั่วหานอย่าง พิจารณา กันปั้งของหัวใจคล้ายว่าถูกของบางอย่างสะกิดโดนจุด เปิดปิด มีความรู้สึกแปลกๆ

ท่าทีของคู่ลั่วหานเมื่อกี้ กระตุกหนวดเสือของหลงเชียว ความ โมโหและรำคาญพุ่งขึ้นหัว ถูกผู้หญิงตะคอกใส่แบบนี้ ในใจของ คุณชายหลงหงุดหงิดเป็นอย่างมาก

“ตอนนี้ ไสหัวออกไป

่ลั่วหานปิ้ง”ปิดสมุด ในใจเจ็บจนจุก สีหน้ากลับนิ่งเฉย “เสร็จ งานฉันแล้ว คุณไม่ต้องเชิญฉันออกไปหรอกค่ะ ฉันออกไปเอง ได้

พูดจบ ฉู่ลั่วหานก็เดินออกไปจากห้องผู้ป่วย
พึ่งหมุนตัวเดินออกไป เสียงแก้วแตกจนแสบแก้วหู เธอไม่ได้

หยุดเธอ ทว่าสีหน้ากลับดูน่าสงสาร

แก้วใบนี้ เขาคิดที่จะโยนใส่เธองั้นหรอ?

รังเกียจ ถึงขั้นนี้แล้วหรอ

“พี่เซียวพี่ไม่ต้องโมโหสิคะ ไม่คู่ควรที่จะโมโหเพราะผู้หญิงคนนี้ พี่เซียวใจเย็นๆก่อนนะคะ คู่ลั่วหานมันเป็นผู้หญิงสารเลว….

หลังจากนั้นคืออะไร ไม่อยากฟังต่อ

ตรงทางเดินมีลมพัดผ่าน ความเหน็บหนาวพัดผ่านเข้ามา สีหน้า นิ่งเฉยของ่ลั่วหานช่อนไปด้วยความว้าวุ่นในใจ

ชนะโม่หรูเฟยได้แล้วจะเป็นยังไง?

สำหรับเขา เธอเป็นได้แค่คนที่แพ้ทุกครั้ง ไม่เคยที่จะอยู่เหนือ

กว่า

หลังจากที่เยาะเย้ยตนเองแล้วนั้น จู่ลั่วหานก็รู้สึกสบายใจ หมุน ตัวเดินกลับไปที่ห้องทำงาน

ตอนเย็นมีเคสฉุกเฉินหลายเคส กว่าจะทำงานเสร็จก็ห้าโมงกว่า

แล้ว
คืนนี้จู่ลั่วหานไม่ต้องเข้าเวรตอนกลางคืน แต่ผู้อำนวยการ ต้องการให้เธอดูแลหลงเชียว “ยี่สิบสี่ชั่วโมง” เธอทำได้แค่ทำโอ ทึกะทันหัน กินข้าวที่โรงพยาบาลในตอนกลางคืนด้วยจิตใจที่ไม่ อยู่กับเนื้อกับตัว กลับไปถึงวอร์ด พยาบาลหลายคนจับกลุ่มคุยกัน

“วันนี้โม่หรูเฟยมาที่โรงพยาบาลของเรา ดูแลคุณหลงเชียวที่ เป็นผู้ป่วยVIP นักข่าวอ้อมล้อมเป็นถนนเลยแหนะ ! ดูสนั่นหวั่น ไหวไปหมด !”

“พูดแบบนี้แสดงว่าโม่หรูเฟยกับคุณหลงเซียวเป็นแฟนกันแล้ว หรอ? เป็นจริงตามนั้น ผู้ชายที่รวยๆล้วนชอบดาราเซ็กซี่ เผ็ดร้อน ถึงใจ”

“คุณหลงเซียวหน้าตาดีขนาดนั้น ! เขาอยากจะได้ผู้หญิงแบบ ไหนก็ได้ ! ผู้หญิงนับพันนับหมื่นคนรอให้เขามาพลิกไฟ! ถ้าได้ นอนกับคุณหลงเซียวสักคืน ต่อให้ตายก็ยอม”

“ดูเธอพูดเขา ทำอย่างกับไม่เคยเห็นโลกมาก่อน ! ”

“ฉันเคยเห็นโลกมาก่อน แต่ไม่โลกที่กว้างแบบนี้ ฉันไม่เคยเห็น

มาก่อน”

เสียงฝีเท้าของจู่ลั่วหานดังขึ้น พวกพยาบาลจึงเงียบเสียงลง

“คุณหมอ….คุณหมอก็เข้าเวรด้วยหรอคะ?” พยาบาลคนหนึ่งถามขึ้นอย่างระมัดระวัง

ลั่วหานเปิดพลิกเปิดหนังสือแพทย์ อ่าน แล้วตอบกลับสั้นๆ “อิ้ม”

พยาบาลพวกนั้นมองสบตากัน จากนั้นก็ถามด้วยความใจกล้า “คุณหมอจู่คะ ได้ยินว่าผู้อำนวยการโรงพยาบาลสั่งให้คุณหมอดู แลคุณหลงเชียว…อย่างนั้น ตอนกลางคืนเวลาที่คุณหมอไป ตรวจรักษาคุณหมอจะพาใครไปด้วยหรอคะ?”

โดยทั่วไปแล้ว เวลาที่หมอไปตรวจคนไข้ที่ห้องจะพาพยาบาล ไปคนถึงสองคน ลู่ลั่วหานเป็นหมออายุรแพทย์ที่ถูกส่งตัวมาที่ ห้องผู้ป่วยVIP พยาบาลที่นี่สามารถให้ความร่วมมือได้ทุกคน คู่ล วหานพลิกเปิดหนังสือจากนั้นกวาดตามองตัวอักษรสีดำเหล่านั้น “หืม?”

แววตาของพยาบาลเป็นประกาย พูดด้วยความขยัน “คุณหมอ่ พาฉันไปได้ไหมคะ?”

“ฉันด้วยค่ะ…..”

“ฉันด้วยค่ะ..”

จู่ลั่วหานกวาดตามองดูพยาบาลที่เข้าเวรเหล่านั้น ดึกดื่น ค่ำคืนอยู่เวรแบบนี้มันน่าเบื่อจริงๆ ควรจะหาอะไรสนุกๆมาทำให้ กระปรี้กระเปร่า หลงเชียวใช่คนที่ใครอยากเห็นก็จะได้เห็นงั้นหรอ?

ตลกแล้ว

ไม่ว่าจะพูดยังไง นั่นก็เป็นผู้ชายของเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ สามารถครอบครองเขาเพียงคนเดียว แต่ก็ไม่ได้ใจกว้างแบ่งให้ คนอื่นได้

“ฉันไปเองค่ะ”

พยาบาลทั้งหลาย : “.

“ติ้ง ลิ้ง ลิ้ง”

เสียงโทรศัพท์ฉุกเฉินดังขึ้นในห้องเฝ้าเวร

“เสี่ยวจู่ เกิดอะไรขึ้นกับคุณ? ผมเห็นว่าคุณเป็นคนจริงจังทำงาน ได้ดีจึงให้คุณเป็นแพทย์ประจำตัวของคุณหลงเชียว แต่คนไข้ตัว ร้อนคุณกลับไม่รู้? คุณเป็นแพทย์ การที่เลือดออกในกระเพาะนั้น อันตรายแค่ไหนต้องให้ผมสอนอีกหรอ? !”

ฉู่ลั่วหานที่ถูกต่อว่าถึงกับนิ่งค้าง หลงเชียวไข้ขึ้น?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ