ตอนที่ 19 อย่าแต่งงานเข้าตระกูลหรอ ฝันไปเถอะ

จี้ตงหมิงฟังจบคำพูดของหลงเซียว ขาของเขาจึงสั่นเทา ขึ้นมา “บอสครับ ตอนนี้สถานการณ์มันเป็นยังไงท่านยังไม่ เห็นอีกหรอครับ? สื่อมวลชนทั้งหมดได้สนใจในตัวของ ท่านกับคุณโม่ ตอนนี้เรื่องที่คุณโม่ท้องมันเป็นกลายเป็น ข่าวหน้าหนึ่งไปแล้ว แถมยังติดอันดับเป็นที่หนึ่งของเวย์ วอีกด้วย ทั้งประเทศจีนเขาเห็นกันหมดเลย”

ทั้งประเทศจีน?

งั้นเธอล่ะ? เธอตอบสนองยังไง?

หลงเซียวเล่นมือถือไป สายตาที่ดูไม่ออกว่ารู้สึกยังไง กำลังดูอะไรอยู่ก็ไม่รู้ ในนัยน์ตามีแสงที่เปล่งประกายออก มาด้วยความสับสนที่ยากที่จะทำให้คนเข้าใจได้ง่าย

“กลับรีสอร์ทหยีจิ่ง”
หลงเซียวพูดขึ้นด้วยเสียงเรียบพลางลุกขึ้น จากนั้นก็ได้ เสื้อสูทที่เป็นงานฝีมือของแบรนด์อาร์มานี่ตรงไม้แขวน เสื้อ จากนั้นก็เอามาสวมใส่ แล้วกวาดมองหน้าจอคอมด้วย สายตาที่นิ่งเฉยพลางกระตุกมุมปากขึ้น

จีตงหมิงรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองเต้นแรงจนเหมือนกำลัง สู้รบกันอยู่ “บอส ท่าน…ลองคิดดูอีกทีไหมครับ? ตอนนี้ คุณผู้หญิงอยู่ที่วิลล่า ข่าวๆนี้ คิดว่าเธอคงเห็นแล้ว”

ต่อให้เมื่อกี้ที่ผู้หญิงสองคนนั้นอยู่ด้วยกัน ไม่ได้รื้อวิลล่า ออกด้วยกัน ถ้าบอสไปตอนนี้ บ้านหลังนั้นก็คงสภาพเดิม ไม่ได้อีกต่อไป

ข้างหลังของหลงเซียวเดินอย่างไม่สนใจความคิดเห็น ของคนอื่น ทำให้จี้ตงหมิงได้คำตอบ

บอสเป็นคนออกคำสั่ง เขาจะกล้าไม่เชื่อฟังได้ยังไง จึง ทำได้เพียงสั่งให้หยังเซินไปขับรถมารอ

“นายอยู่ที่บริษัท” จ๊กตงหมิงที่กำลังจะเดินตามไป ก็ถูกหลง

เซียวห้ามไม่ให้ไป
จี้ตงหมิงจึงหายใจแรงๆ โชคดีจริงๆ! ไม่ต้องไปรนหาที่ ตาย นี่มันโชคดีจริงๆ! นายของเขาถือว่าเห็นใจเขา

หลงเซียวขึ้นรถไป มือถือจึงดังขึ้น เขานึกว่าจู่ลั่วหาน โมโหจนต้องโทรมา แต่พอเขาเปิดมือถือก็ได้เห็นเบอร์ๆ

นั้น จึงทำให้เขาขมวดคิ้วขึ้นเป็นปม

“พ่อ”

“หลงเซียว! แกทำเรื่องบ้าอะไรของแก!”

ทางนั้น ก็ได้มี”ปีก” ดังลั่นขึ้น เหมือนมีของบางอย่างวาง ลงบนโต๊ะแรงๆ คิดว่าพ่อก็คงได้เห็นข่าวนั้นแล้ว

หลงเซียวจึงได้จับศีรษะของตัวเองไว้ “พ่อก็เห็นข่าวแล้ว ดูๆแล้ว ตอนนี้ผมก็คงไม่ต้องอธิบายอะไรอีก”

“รีบกลับบ้าน!”

หลงถึงที่อยู่ในสาย ก็โมโหลุกเป็นไฟ ตอนนี้เขาอยู่ใน สาย แต่ก็เหมือนสามารถบีบคอลูกชายให้ตายได้
หลงเซียวจึงมองไปยังนาฬิกาข้อมือของตัวเองพลาง ขมวดคิ้วขึ้น “ตอนนี้?”

“แกยังคิดว่าจะกลับเมื่อไหร่! ฉันให้เวลาแกครึ่งชั่วโมง กลับบ้าน!”

พอหลงถึงพูดจบ มือถือของเขาขว้างลงบนโต๊ะแรงๆ

หยังเซินเห็นสีหน้าที่คล้ำหมองของหลงเซียว จึงได้ถาม ขึ้นเสียงต่ำ บอสครับ ตอนนี้เราไปไหนกันครับ?”

“กลับบ้านตระกูลหลง”

ในรีสอร์ทหยีจิ่ง

ลั่วหานกำลังแกะของใช้ต่างๆที่ซื้อมา จากนั้นก็ได้จัด วางให้เป็นระเบียบ ทีแรกห้องน้ำที่ดูว่างเปล่า ตอนนี้ก็ได้มี ชุดอาบน้ำสีฟ้าและสีขาวอย่างละผืน แล้วยังมีผ้าขนหนูสี ฟ้าและสีขาวอย่างละผืนด้วย

และตรงหน้ากระจก มีแปรงสีฟันและแก้วน้ำสองชุดที่มีสี เดียวกัน และแปรงสีฟันก็ได้ใส่ไว้ข้างหน้าแก้วน้ำ เธอจึง มองของใช้ในห้องน้ำอย่างเหม่อลอย มุมปากของเธอก็เผยรอยยิ้มที่ขมขื่นออกมา

ของพวกนี้วางไว้ที่นี่ เกรงว่ายังไงเขาก็คงไม่มีทางใช้มัน หรือเปล่า?

ก็ใช่ ทีแรกก็แค่จะแสดงละครให้หลงจื้อดู เธอจะไปหวัง ว่าเขาจะมาจริงๆได้ยังไง?

เหอะ ฝันไปเถอะ?

พอจัดของใช้ในห้องน้ำเสร็จ เธอก็ได้ไปจัดของที่ห้อง ครัวอย่างเรียบง่าย ทำให้ห้องครัวดูได้ใช้งานหน่อยๆ

พอทำพวกนี้เสร็จจู่ลั่วหานนั่งอยู่บนโซฟาเหมือนคนไร้ วิญญาณ และนั่งเหม่อลอยอยู่อย่างนั้น

เมื่อกี้เธอดูเหมือนคนไร้วิญญาณไปสักพักใหญ่ จู่ๆเธอก็ นึกว่าคำพูดของโม่หรูเฟยอีก และทำให้เธอเห็นใบตรวจที่ ตั้งใจวางอยู่ที่นี่

ในใจจึงรู้สึกเจ็บปวดเหลือเกิน
“ความสุขของฉันจะต้องกลับมา..”

เสียงของถือมือที่ดังขึ้นอย่างกะทันหันทำให้ทำลายความ

เงียบสงบของวิลล่าหลังใหญ่

พอจู่ลั่วหานถูกเสียงของมือถือปลุกให้ตื่น เธอจึงได้สติ กลับมาเป็นเหมือนเดิม

มีเบอร์แปลกๆเบอร์หนึ่งโผล่ขึ้นมาตรงหน้าจอ คู่ลั่วหาน จึงกดวางสายโดยตรงโดยที่ไม่คิดอะไรเลย

จากนั้นก็ทั้งมือถือแล้ว แล้วเดินไปตรงข้างอ่างล้างมือ จากนั้นก็ใช้น้ำเย็นล้างสองมือของตัวเอง ในกระจก มี ใบหน้าของคนๆหนึ่งที่ดูโศกเศร้าเพราะรู้สึกเสียใจและเจ็บ ปวดมากเกินไป เธอจึงมองกระจกไปพักใหญ่ๆ

ฉู่ลั่วหานพูดเองเออเอง “เธอยังหวังอะไรอีก? คนอื่นเขา ไปมีครอบครัวและอยู่ด้วยกันเป็นสามีภรรยาแล้ว? เธอยัง คิดเพ้อฝันอะไรอีก? อย่าโง่สิ ฉู่ลั่วหาน อย่าโง่สิ ! ถ้าเทียบ กับถูกตบหน้า ก็คงเทียบไม่ได้กับการทำให้ทุกอย่างมันมี ความสุขจะได้ไม่ต้องไปอย่างแย่ขนาดนั้น”
เสียงมือถือดังขึ้นเป็นครั้งที่สาม จู่ลั่วหานจึงหลับตาลง แล้วปิดก๊อกน้ำ จากนั้นก็เอามือถือขึ้นอย่างเบื่อหน่าย

“ที่รัก! เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม! ฉันนึกว่าเธอฆ่าตัวเองซะ อีก! โอ้พระเจ้า เธออย่าทำให้ฉันต้องตกใจสิ!”

มือถือที่พึ่งกดรับสาย ก็ได้ยินที่ตะโกนมาอย่างเสียงดัง ฟังจากน้ำเสียงนั้นคุ้นหูมากๆ แต่ว่าเบอร์ของเธอ เธอไม่รู้ จักจริงๆ

“ตายแล้ว เธอถูกโม่หรูเฟยกระทบกระเทือนจิตใจจน กลายเป็นคนโง่แล้วใช่ไหม? ฉันเองน่ะ!!”

ซวงซวง? เธอไม่ได้อยู่ฝรั่งเศสหรอ? อีกอย่างช่วงนี้ได้ ไปทำการสอบครั้งสำคัญมากๆ น่าจะสองเดือนแล้วมั้งที่ไม่ ได้โผล่หน้ามา

“ฉันว่าแกต้องถูกกระทบกระเทือนอย่างสาหัสมากกว่า” จู่ รั่วหานพูดขึ้นด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยดี น้ำเสียงจึงนึ่งเฉย

ลู่หวูซวงที่ถือมือถือ ก็ได้ร้องคำรามออกมาเหมือนดั่งสิงโต “ที่รัก เธออย่าทำให้ฉันเป็นบ้าได้ไหม! ฉันพึ่งกลับ จากต่างประเทศ เธอก็ส่งของขวัญชิ้นใหญ่ให้ฉันแล้ว! ให้ ตายเถอะแม่ โรคหัวใจของฉันต้องกำเริบ เพราะเธอทำ เรื่องที่น่าตกใจแน่ๆ! ถ้าฉันจะเข้าโรงพยาบาล และเธอก็ ต้องเป็นหมอประจำของฉัน!”

“เธอกำลังพูดบ้าอะไรอยู่? ของขวัญอะไร?” ฉู่ลั่วหานได้ ยินลู่หวูซวงพูดอะไรเรื่อยเปื่อยแบบนี้ ทำไมเขาไปเรียน เมืองนอกแค่ปีกว่าๆ ก็ทำให้เธอยิ่งอยู่ก็ยิ่งไม่ได้เรื่องแบบ นิ้?

“เธออย่าบอกฉันนะว่าเธอไม่เห็นข่าว! ตอนนี้ทั้งสื่อโซเชีย ลกำลังจะระเบิดแล้วมั้ง ก็ไอ้ศัตรูหัวใจที่หัวดื้อของเธอ ผู้ หญิงที่ชื่อว่าอะไรนะ ที่ชื่อว่าโม่หรูเฟย นางท้องตั้งแต่เมื่อ ไหร่? อีกอย่างสื่อมวลชนทุกคนยังแน่ใจมากว่านั่นคือลูก ของคุณชายใหญ่ตระกูลหลง! ให้ตายเถอะ!”

ฉ่ลั่วหานจึงขมวดคิ้วขึ้น “เธอรู้ได้ยังไง?”

“เธอไม่ได้เป็นไรใช่ไหม? ทุกคนรู้กันหมดแล้ว เธอก็ลอง เปิดทีวีดูสิ!”
ทีวี?

ฉ่ล้่วหานหารีโมตมานานมาก ทีวีที่บ้านติดตั้งตอนก่อน จะแต่งงาน เธอไม่เคยเปิดดูแม้แต่ครั้งเดียว หลงเซียวซื้อ ของใช้ทุกอย่างก็ล้วนเป็นของที่ไฮเทค เธอไม่เคยได้ใช้ เลย เลยทำไปตั้งนาน กว่าจะเปิดมันได้

ทีวีที่กินพื้นที่ฝาผนังไปหนึ่งส่วนสี่ กำลังปรากฏรูปของโม่ หรูเฟยและหลงเซียวไปถูกนักข่าวแอบถ่ายมา และหัวข้อก็ คือโม่หรูเฟยตั้งท้อง คุณชายใหญ่ตระกูลหลง เป็นพ่อแท้ๆ ของเด็ก ทั้งสองได้แอบคบหาดูใจกันก็ได้ถูกเปิดโปงออก มา..

ฉู่ลั่วหานจึงกำมือไว้แน่น และไม่ยอมพูดอะไรใดๆออกมา

“ที่รัก เธอเป็นอะไรไป? พูดอะไรหน่อยสิ! พูดอะไร

หน่อย!”

ฉู่ลั่วหานปิดทีวี “เห็นแล้ว”

ลู่หวูซวงกลืนน้ำลายไม่หยุด “ที่รัก เธอฟังฉันนะ คนอย่าง หลงเซียวมันเชื่อถือไม่ได้ เธอหย่ากับเขาเถอะ!เขาไม่เคยเห็นเธอเป็นภรรยาเลย ตอนนี้กลับทำให้เมีย น้อยอย่างโม่หรูเฟยท้องโตอีก! ฉันจะไปสั่งสอนมัน หน่อย!”

ลั่วหานยิ้มขึ้น “หย่า ฉันจะหย่าแน่นอน แต่ว่าโม่หรูเฟย ได้เปิดเผยเรื่องที่เธอท้องให้กับสื่อมวลชน นี่มันกำลังตบ หน้าฉันชัด มันตบหน้าฉัน ฉันจะยกโทษให้มันง่ายๆได้ยัง ไง? อยากจะมาปะทะกับฉัน มันก็ต้องเตรียมความพร้อม กัน”

ฉู่ลั่วหานกัดฟันอันขาวสะอาดไว้แน่นๆ โม่หรูเฟย เธอได้ ทำสงครามกับฉันอย่างลับๆมาสามปีแล้ว เธอไม่รู้สึกเบื่อ หรือไง? แต่ฉันรู้สึกเบื่อแล้ว

“เยี่ยมมาก! ที่รัก เธอเยี่ยมที่สุด! แต่ว่า ที่รัก วันนี้ฉันพึ่ง กลับประเทศมา คืนนี้เรามีปาร์ตี้ต้อนรับฉันกลับมาด้วย เธอ ห้ามหายหน้าหายตาไปไหนล่ะ?”

ลู่หวูซวงเดาออก คุณหนูจู่ที่เป็นคุณหนูเอาแต่ใจ ตอนนี้ ถ้าเกิดอารมณ์ไม่ดี แล้วไม่พาเธอออกไประบายอารมณ์ หน่อย เดี๋ยวเกิดเป็นโรคอะไรขึ้นมาก็คงจะแย่มากๆ
“ปาร์ตี้ของเธอ ฉันต้องไปอยู่แล้ว”

“ดีมาก! คืนนี้อย่าลืมแต่งตัวสวยๆหน่อย คืนนี้มีหนุ่มหล่อ สาวสวยมาเยือนมากมาย ฉันรับรองได้ว่ามีสไตล์ที่เธอชอบ หลงเซียว ไอ้ชาติชั่วแบบนั้น ก็ปล่อยให้โม่หรูเฟยที่เป็น ปลวกไปแทะคนเดียวก็พอ”

ู่ลั่วหานจึงเบะริมฝีปากบางๆของเธอ “ฉันยังต้องแต่งตัว อีกหรอ?”

ใช่ๆๆๆ คุณหมอจู่เป็นคนที่สวยธรรมชาติอยู่แล้ว แค่ สวมใส่เสื้อกาวน์สีขาวก็สามารถดึงดูดคนอื่น come on baby ! รอเธออยู่นะ!”

จากนั้นก็วางสายลง ฉู่ลั่วหานก็ได้ขึ้นไปชั้นบน แล้วคัน เสื้อในตู้เสื้อผ้า สุดท้ายก็หาเสื้อที่ตัวเองพึงพอใจได้

หลงเซียว ยินดีด้วยนะที่มีลูกแล้ว!

วันหลัง ฝุ่นก็อยู่ส่วนฝุ่น ดินก็อยู่ส่วนดี ระหว่างคุณและฉัน ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก!

ณ บ้านตระกูลหลง ในห้องทำงานของผู้เฒ่าหลงถึง
หลงถึงโยนหนังสือพิมพ์ใส่ลูกชายของตัวเอง สีหน้าที่ โมโหจนแดงระเรื่อนั้น “แกอธิบายให้ฉันดีๆ นี่มันเกิดอะไร ขึ้น!”

หลงเซียวกัมหน้าลงแล้วมองเนื้อหาในหนังสือพิมพ์ เป็น

รูปที่เขากับโม่หรูเฟยกอดกัน แล้วถูกขยายภาพให้ใหญ่ขึ้น

ทำให้กินพื้นที่ทั้งหมดของหนังสือไปหนึ่งส่วนสอง

“เรื่องมันกะทันหันเกินไป ผมยังไม่ได้ไปตรวจสอบอะไร

เลย”

หลงเซียวหรี่ตาที่เหมือนดั่งตาเหยี่ยวลงเล็กน้อย

นัยน์ตาของหลงถึงที่เหมือนมีแผนการอะไรบางอย่าง กำลังเผยความเย็นชาและไม่พอใจออกมา “ถ้านักข่าวรู้ ว่าแกแต่งงานแล้ว นี่แกกำลังมีชู้ระหว่างที่ยังแต่งงานอยู่! เรื่องนี้ต้องมีผลกระทบที่ร้ายแรงมากๆ แกจะรับผิดชอบ ไหวไหม?”

ในห้องทำงานมีการว่ากล่าวตำหนิเกิดขึ้น หยวนชูเฟินจึง นั่งนิ่งๆไม่อยู่ จากนั้นก็ได้ลุกขึ้นแล้วขึ้นไปชั้นสอง พอเข้า ประตูไปก็เห็นหลงถึงโกรธจนหน้าแดงคอแดงจึงได้พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและไม่ได้รู้สึกเกรงใจ อะไรใดๆ “ฉันว่าเซียวเอ๋อไม่ผิด สามปีมานี้ คู่ลั่วหานเองที่ แต่งงานแล้วไม่ได้สร้างผลงานอะไรใดๆ ถ้าหรูเฟยสามารถ มีทายาทให้กับตระกูลหลงได้ มันก็คือเรื่องดี! อีกอย่าง หรูเฟยก็มากการศึกษา ตันตระกูลก็มีฐานะที่ดี หน้าตาที่ สะสวยและโดดเด่นกว่าใครๆ ถ้าจะบอกว่าให้เธอมาเป็นลูก สะใภ้ ก็คือตัวเลือกที่ดีมากๆ”

หลงถึงจึงบ่นพึมพำขึ้นอย่างอึดอัดใจ “ผู้หญิงก็ย่อมเข้า ข้างผู้หญิงด้วยกัน! คุณรู้อะไรบ้าง?!”

หยวนชูเฟินก็ไม่ได้ร้อนใจอะไร เธอจึงเก็บหนังสือพิมพ์ บนพื้นขึ้น แล้วเอามาอ่าน ทำไมดูๆแล้ว ตอนที่ทั้งสองคน ยืนอยู่ด้วยกัน มันดูแล้วสบายตาจริงๆ ดูๆแล้วมันเข้ากัน จริงๆ

“ฉันไม่รู้เรื่องอะไร แต่อย่างน้อยฉันก็รู้ว่า มังกรก็ย่อมมีลูก เป็นมังกร หงส์ก็เกิดลูกออกมาเป็นหงส์ เซียวเอ๋อทำแบบนี้ ก็เพื่อที่จะสืบทอดทายาทของใครล่ะ?”

หยวนชูเฟินพูดแบบนี้ ทำให้หลงถึงโมโหจนหน้าบวม

“เรื่องนี้ห้ามพูดอีก”
พอหยวนชูเฟินพิมพำด้วยเสียงเบาและเย็นชา “เซียวเอ๋ อ ไหนๆหรูเฟยก็ท้องลูกของลูกแล้ว ลูกก็ต้องรับผิดชอบ ในส่วนที่ผู้ชายควรทำ ให้ฐานะที่เหมาะสมกับเธอ แล้วให้ ฐานะกับลูกด้วย”

หลงเซียวจึงทำนัยน์ตาที่เลือดเย็น “ฐานะ? แม่จะให้ผม

ให้ฐานะอะไรกับเธอ?”

เขาถามกลับ

“แน่นอนว่าให้เธอแต่งงานแล้วมาเป็นสะใภ้ของตระกูล หลงสิ! เซียวเอ๋อ แม่ไม่มีทางให้ทายาทของตระกูลหลงไป เร่ร่อนข้างนอกหรอก ยิ่งไปกว่านั้น ลูกจะเก็บจู่ลั่วหานไว้ ทำไม? ดีแต่จะนำพาเรื่องอัปมงคลให้กับตระกูล ไม่ใช่หรือ ไง?”

หลงเซียวจึงรู้สึกขุ่นเคืองใจเล็กน้อย “ไม่มีทาง”

หลงถึงรู้สึกโมโหสุดขีด จึงได้ขว้างเอกสารบนพื้นลงบน พื้น “ปัญหาก็เป็นแกที่สร้างขึ้นเอง งั้นก็จัดการมันเอง! ถ้า หุ้นของMBKได้รับผลกระทบ ฉันไม่มีทางอภัยให้แก”
หยวนชูเฟินเห็นหลงถึงเอาบริษัทมาเกี่ยวข้องด้วย จึงพูด ต่อจากคำพูดของหลงถึง “เซียวเอ๋อ ยังไม่ออกไปอีก? คิด หาวิธีไปแก้ไขปัญหาเร็วๆ”

หลงเซียวจึงมองหลงถึงด้วยสายตาที่เรียบเฉยเพียงพริบ ตาเดียว “พ่อให้เสี่ยวจื้อกลับประเทศ พ่ออยากจะตักเตือน ผมใช่ไหม?”

“แกยังจะพูดอีก? !รีบออกไปส!”หยวนชูเฟินกลัวว่า ลูกชายของตัวเองจะหัวดื้อเหมือนพ่อ จึงรีบไล่ลูกชายออก

ไป

หลงจื้อจึงเงยหน้าขึ้นแล้วมองสีหน้าของพี่ใหญ่ จากนั้นก็ พยักไหล่ “พี่ใหญ่ ฉันกลับมา ไม่ได้คิดจะมาแย่งสมบัติกับ พี่”

คุณชายหลงจึงควักกุญแจรถออกมา จากนั้นก็สาวเท้า ก้าวใหญ่แล้วเดินออกไปข้างนอก “แกอยากจะมาแย่งผู้ หญิงของฉันใช่ไหม? เสี่ยวจื้อ”

พอได้ยินเสียงอันเลือดเย็นของพี่ใหญ่ หลงจื้อจึงรู้สึก หายใจไม่ออก “พี่ใหญ่ ฉันไม่ได้…”ไม่ต้องอธิบาย ทำให้ฉันดูก็พอ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ