ตอนที่ 138 ล่องเรือสำราญส่วนตัว ดินเนอร์ใต้แสง

เทียน

นาฬิกาเรือนนี้มีชื่อด้วยหรือ?

“ชื่ออะไร?”

คุณชายคงตั้งชื่อขึ้นสดๆสินะ?

หลงเซียวยกแขนเธอขึ้นพิจารณาไปมา เขาพอใจ กับนาฬิกาที่ประดับบนข้อแขนเธออย่างมาก ผู้หญิง ของเธอต้องเสวยสุขกับการสั่งทำขึ้นหนึ่งเดียวใน โลกถึงเหมาะสมกับสถานะของเธอ ไม่อย่างนั้นคง เป็นความผิดพลาดของผู้เป็นสามีอย่างเขา

“มันชื่อไม่ถึงกับตาย

น้ำเสียงหนักแน่นแน่วแน่ราวหินก้อนใหญ่ที่ถูกโยน ลงทะเลสาบ ที่สร้างประกายคลื่นยักษ์ขึ้น ปฏิกิริยา บนใบหน้าของฉู่ลั่วหานเพราะความประหลาดใจ สุดขีดใบหน้าแน่นิ่งไร้ปฏิกิริยาใด เหลือเพียงความ สับสนที่ฉาบบนใบหน้า
เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเธอ หลงเขียวหัวเราะเบาๆ นิ้ว มือเรียวยาวแตะลงบนพวงแก้ม ประคองแก้มนวล เอาไว้ พลางเอยอย่างได้ใจ “ดูท่าของขวัญชิ้นนี้ เลือกถูกแล้วหละ

เธอไม่ได้ตกใจในของขวัญ แต่เป็นชื่อของขวัญชิ้น นี้ต่างหาก ลึกซึ้ง หนักอึ้งเหลือเกิน หนักจนเธอแบก รับเอาไว้ไม่ไหว

ฉู่ลั่วหานใช้เวลาหลายนาทีกว่าจะเรียกสติกลับคืน มาได้ “ขอบคุณค่ะ สำหรับของขวัญสุดหรู เพียงแต่ ฉันไม่มีของขวัญตอบกลับคุณ

หลงเซียวลูบไล้นวลแก้มของเธอเบาๆ นัยน์ตาดำ ขลับมีความเอ็นดูที่ไม่คุ้นเคยซ่อนอยู่ “เธอมี เพียง แต่ตัวเธอเองไม่รู้”

มีหรือ? ต่อให้พลิกหาทั่วบ้าน ก็คงหาของขวัญที่ งดงามได้ไม่เท่า

อย่างน้อยที่สุดหมอคิดว่าเป็นเช่นนั้น

“โอเค ทานอาหารเถอะ ทานเสร็จแล้วไปที่ๆนึงกับ
หลงเขียวยืดตัวขึ้น กลับไปยังที่นั่งของตน นาฬิกา วาววับเรืองรองบนข้อมือของเธอ ยังคงรู้สึกราวสิ่ง เหล่านี้เป็นเพียงความฝัน

หลงเซียวเปลี่ยนไปแล้วจริงหรือ? ถูกอะไรกระทบ กระเทือนกันแน่?

“ช่วงปายเธอไม่ต้องทำงานแล้วใช่ไหม? หากฉัน เดาไม่ผิด ตอนนี้ทางบริษัทคงสร้างแรงกดดันให้คุณ ไม่น้อย คุณจะกลับไปจัดการก่อนไหม?”

เธอนึกขึ้นได้ตอนนี้สายไปหรือเปล่านะ?

ก็ได้ สองวันมานี้ไอคิวอันน้อยนิดของหมอไม่ พอใช้

หลงเซียวหยิบมีดซ่อมขึ้น อาหารบนจนถูกย่อย สลายไปกว่าครึ่ง ต่อมรับรสของท่านเซียวในวันนี้ดี เป็นพิเศษ “การงานไม่ราบรื่น ความรักราบรื่น ข้อ แลกเปลี่ยนเช่นนี้คุ้มค่า

เสมือนว่าคำตอบไม่ตรงคำถาม แต่ฉู่ลั่วหานเข้าใจ ในความหมายนี้ดี
หลังอาหาร หลงเขียวขับรถด้วยตัวเอง ฉู่หาน จ้องมองยังดอกไม้ใบหญ้าริมทางที่ถดถอยไปเรื่อยๆ หนทางที่ไปสู่กลับไม่คุ้นเคย รถยนต์แล่นออกนอก เขตเมือง เส้นทางข้างหน้าเป็นเส้นทางออกจากตัว เมืองไปสู่ชนบท

” คุณจะไปไหน?”

หลงเซียวหัวเราะอย่างได้ใจ รอยยิ้มที่ไม่ธรรมดา พลอยเผยสถานะอันสูงส่งของเขา ที่ถูกดูดกลืน อย่างถอนตัวไม่ได้เพียงแค่จ้องมอง

“ไกลนิดหน่อย เหนื่อยก็นอนพักซะสิ ถึงแล้วฉันจะ เรียกเธอ” หลงเซียวพินิจทางเข้าข้างหน้า ป้ายบอก ทางชี้ให้เห็นว่าเขากำลังขึ้นทางด่วน

ฉู่ลั่วหานตั้งหน้าตั้งตา “คุณไม่ได้จะขายฉันหลอก นะ?”

“ฮ่าฮ่า!” เขาหัวเราะอย่างสบายใจ เสียงทุ้มบนรถ อันคับแคบสะท้อนกึกก้องอยู่ภายใน ราวบนโลกนี้มี เพียงจิตวิญญาณของเขาเท่านั้น “ใช่แล้ว ฉันจะขาย เธอ เพื่อราคาที่สูงขึ้น จึงต้องรับประกันความสดชื่น ทางที่ดีหมอฉู่นอนงีบสักพักจะดีที่สุด ถึงที่แล้วดูไร้เรี่ยวแรง แบบนั้นไม่ได้นะ

ท่านเขียวสมกับเป็นนักลงทุน ทำธุรกิจแม้กระทั่ง

กับฉัน”

“หาผลประโยชน์จากท้องถิ่น ใช้ทรัพยากรที่มีอยู่ อย่างคุ้มค่า”

ปากคอเราะราย

“นอนได้แล้ว หนทางยังอีกยาวไกล” รอยยิ้มบน ใบหน้าของเขายังไม่ทันจางหาย รอยยิ้มนี้ดึงดูด มากไปกว่าเก่าเสียอีก

ฉู่ลั่วหานทั้งตื่นตระหนกและไม่สบายใจ ในสาม ปีมานี้เธอไม่เคยได้รับการใส่ใจ เขาจะทดแทนสิ่ง เหล่านั้นในช่วงเวลาสุดท้ายอย่างนั้นจริงหรือ?

มากเกินไปหรือเปล่า?

ภายในรถเงียบสงัด หลงเซียวบังคับรถอย่าง ตั้งใจ ทางด่วนสายนี้รถรางค่อนข้างมาก เขาต้องรับ ประกันความปลอดภัย
ครู่หนึ่ง หญิงสาวข้างกายทิ้งไว้เพียงเสียงลม หายใจแผ่ว เส้นผมประปรายโยกไปย้ายไปในขณะ ที่เธอหลับสนิท ฉู่ลั่วหานหลับนอนไม่สง่าแต่ไหนแต่ ไร

หลงเชียวเผยรอยยิ้มอันทรงเสน่ห์ พลางสังเกต เห็นหัวของฉู่ลั่วหานเอียงตก เขาค่อยๆเอื้อมมือ ประคองหัวของเธอเอาไว้

หัวของหญิงสาวแนบหนุนกับฝ่ามือใหญ่ ที่สุดเข้าสู่ ห้วงนิทราอันแสนหวาน

ท่านเขียวบังคับรถด้วยมือเดียว เป็นหมอนหนุนให้ เธอสามชั่วโมงเต็ม เครื่องยนต์หยุดลงที่หมาย เธอ ยังคงหลับลึกในห้วงนิทรา

ยัยบ้าน ไม่ได้นอนมาครึ่งปีหรือไง?

รถหรูโรลส์รอยซ์จอดสนิทในลานคฤหัสถ์ริม ทะเล หลงเซียวประคองร่างหญิงสาว อุ้มเธอลงจาก รถ พลางจับจ้องหญิงสาวในอ้อมกอดอย่างรักใคร่ พร้อมเอ่ยเสียงแผ่ว “ลั่วหาน เราถึงกันแล้ว

ฉู่ลั่วหานไม่รู้สึกตัว เพียงแค่ขยับตัว ซุกหัวเข้ากับอกแกร่ง หลับลึกกว่าเดิม

ท่านเขียวส่ายหน้า เดินเท้าเปล่าเข้าสู่คฤหัสถ์ภาย ใต้คลื่นทะเลระลอกใหญ่

ณ บริษัทMBK

แกว่าไงนะ ติดต่อไม่ได้ กลับไม่รู้เจ้านายตัวเองไป ไหนหรือ ฉันว่าแกไม่อยากทำต่อแล้วใช่ไหม!

หลงถึงชี้หน้าด่าทอ ตงหมิง จี้ตงหมิงไม่กล้ามีปาก เสียงใดๆ เพียงยืนก้มหน้าในห้องทำงานประธาน ใหญ่

เหลียงจ้งซุนทำลายบรรยากาศ “ท่านครับ บางที ท่านประธานอาจมีเรื่องเร่งด่วน ไม่ทันได้แจ้งเอาไว้ ท่านอย่าโมโหไปเลยครับ”

หลงถึงหัวเราะแห้ง “เพิ่งก่อเรื่องขึ้น พริบตาเดียว กลับไม่พบแม้เงา ช่างกล้าจริงๆ! ประธาน? ฉันว่ามัน ไม่อยากอยู่แล้ว หาให้เจอเดี๋ยวนี้ ต้องหาให้พบก่อน ประชุม หากหาไม่เจอ แกก็ไม่ต้องกลับมาแล้ว!”
จี้ยงหมิงก้มหน้า “ครับ ท่านประธานใหญ่”

ยืนนิ่งอะไรอยู่? ไสหัวออกไป

จี้ตงหมิงถูกด่าทอและตักเตือนพลางออกจากห้อง ทำงาน ระหว่างทางจี้ตงหมิงมึนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาลองใช้วิธีทั้งหมดที่คิดได้แต่ก็ยังติดต่อไม่ได้ เหมือนเคย ราวเจ้านายของตนหายสาบสูญ

เจ้านาย อย่าเอาแต่ใจในเวลาแบบนี้จะได้ไหม ครับ?

จี้ตงหมิงร่ำไห้โดยไร้น้ำตา เดินกลับห้องทำงาน ประธานด้วยความรู้สึกหนักอึ้งกว่างานศพเสียอีก

เหลือเวลาราวหนึ่งชั่วโมงกว่าจะถึงเวลาประชุม เขา จะไปหาคนจากที่ไหนกัน?

“ประธานขับรถที่เขาขับมาทำงานวันนี้ออกไป โดยที่ไม่ได้บอกอะไรไว้เลย” แอนดี้เอ่ย

จี้ตงหมิงรู้แค่ว่าเขาขับรถกลับคฤหัสถ์ แต่ตอนนี้ คฤหัสถ์ไม่มีใครอยู่เลย
ปวดหัว

“ฮ่าฮ่า” จี้ตงหมิงหัวเราะออกมา เผยให้เห็นฟันขาว

เรียงเป็นระเบียบ

แอนดี้กระตุกมุมปาก “ผู้ช่วย คุณไม่เป็นไรใช่ ไหม?”

“ไม่เป็นไร พวกคุณทํางานต่อไปเถอะ ผมจะไป

แผนกการตลาด

“คุณไม่ตามหาประธานแล้วหรือ?”

“ประธานจะกลับมาเอง หากหาเจอขึ้นมา ผมอาจ

ไม่มีชีวิตรอด”

หมายความว่าอย่างไร?

หมายความว่าอย่างไร หลังความสัมพันธ์ทั้งสองดี ต่อกันได้เห็นการกระทำของท่านประธานแล้วนั้น จี้ ตงหมิงเข้าใจถึงทิศทางที่เจ้านายตนไปสู่ทันที

เพื่อหลบเลี่ยงการงาน โลกของคนสองคน ที่สุดท่านประธานมีความรักกับเขาสักที

ฉู่ลั่วหานลืมตาตื่นขึ้นเป็นเวลาดวงจันทร์ขวัญแขวน สาดส่อง น่าประหลาดนัก เขานอนไม่ค่อยจะหลับใน ตอนที่อยู่คนเดียว แต่ทุกครั้งที่อยู่กับหลงเซียวกลับ หลับลึกอย่างสบายใจ

เธอลืมตาขึ้น! ฉู่ลั่วหานได้สติกลับคืนมา!

“ที่นี่ที่ไหน?

ฉันคิดว่าเธอจะหลับยาวถึงพรุ่งนี้เช้าเสียอีก เกือบ ยกเลิกกิจกรรมคืนนี้แล้ว”

เสียงทุ้มต่ำดังลอยมาจากโซฟา

ฉู่ลั่วหานขมวดคิ้วเป็นปมแน่น “หลงเซียว คุณทำ อะไรอยู่?”

ที่นี่คือเมืองไห่ที่ห่างจากตัวเมืองราวสี่ร้อยกว่าโล เขาบังคับรถมาถึงทะเลหรือ บ้าไปแล้ว? ความเบื่อ หน่ายในใจเขากลับมลายหายไป
หลงเชียววางเอกสารในมือลง ช่วงที่เธอหลับใหล ท่านเขียว กเอกสารกองโตกดทับจนปวดหัวไปหมด หลังจากที่เธอตื่น ความเบื่อหน่ายจึงมลายหายไป

เขาขบขันตนเองนักตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ตัวเขา ควบคุมตนเองไม่ได้เช่นนี้ เมื่อไตร่ตรองอย่าง ละเอียด เขากลับชอบความรู้สึกนี้

“ไปล้างหน้าก่อน เดี๋ยวฉันจะพาเธอออกไป”

ฉู่ลั่วหานสลัดผ้าคลุมออก หน้าต่างสูงใหญ่ ถูกแสง อร่ามสีทองสาดย้อมจนเกิดกุหลาบสีทองขึ้นประทับ บนผิวน้ำ

คลื่นแสงเป็นระลอก แลดูสวยงาม

ลมทะเลพัดพลิ้วผ้าม่าน ราวความฝันที่สั่นสะเทือน ไปทั่วหัวใจ ที่นี่ สวยจังเลย!

หลังจัดการล้างหน้าเรียบร้อย เธอสวมใส่ชุด กระโปรงลูกไม้สีม่วงที่เขาเตรียมไว้ให้ ราวเทพธิดา ที่ปรากฏกายต่อหน้าเขา ผิวขาวนวลใสจนเกิดราศี เส้นผมราวสายลมที่พลิ้วไหว
หลงเขียวต้องมนต์สะกดของหญิงสาวตรงหน้า จน

เสียการควบคุม

มือใหญ่กุมมือเล็กเอาไว้อย่างอดไม่ได้ เขาชมเธอ ไม่ขาดสาย “สวยมาก เสื้อผ้าชุดนี้มีราคาขึ้นมาเลย

เขาเบิกบานใจ

“ขอบคุณ ท่านเซียวซื้อเสื้อผ้าให้ผู้หญิง รสนิยมดีที

เดียว”

“คุณนายหลงพูดแบบนี้ ชมจริงหรือเปล่า?”

แล้วแต่คุณหลงจะเข้าใจ” เธอเหล่ตามองเขา ด้วย รอยยิ้มที่น่ารักสดใส

ทั้งคู่จูงมือกันจนถึงริมทะเล เรือสำราญส่วนตัว จอดเทียบริมทะเล เรือสำราญที่ยาว40กว่าเมตร คัน สีขาว เพียงแค่รูปลักษณ์ความหรูหราภายนอกก็รู้ แล้วว่าเป็นเรือส่วนตัว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงด้านใน….. อลังการงานสร้าง!

เชิญขึ้นเรือครับ”
ชายหนุ่มประคองตัว เผยรอยยิ้มอย่างสง่า นิ้วมือ เรียวยาวลูบไส้ส่วนโค้ง

หลังขึ้นเรือ กลิ่นหอมของดอกกุหลาบอ่อนรอยเข้า มา “วันนี้ไม่ใช่วันพิเศษอะไรใช่ไหม?” คนอย่างท่าน เชียว ไม่จําเป็นหลอก เธอผ่านช่วงวัยหนุ่มสาวรัก หวานแหววมาแล้ว

หลงเชียวขึ้นเรือ ชายหนุ่มในชุดสูทสีขาว ก้าวเท้า หยุดอยู่ตรงหน้าเธอออกมารับประทานอาหารกับ ภรรยา ใครกำหนดกันว่าต้องเป็นวันสำคัญเท่านั้น? วันนี้เธอมีหน้าที่เสวยสุขกับวิวทะเล ไม่ต้องคิดอะไร ทั้งนั้น

ฉู่ลั่วหานเต็มไปด้วยรอยเส้นสีดำบนหน้าผาก “หลง เซียว คุณไม่ต้องทำแบบนี้ ฉันรู้ว่าคุณอยากชดเชย ให้กับเวลาสามปีที่ผ่านมา แต่ไม่ต้องหลอกนะ แล้ว เราก็ทานกันมาแล้วด้วยเมื่อเที่ยง”

ท่านหลงปิดปากเธอ “ท่าทาง ฉันปิดปากเธอด้วย อาหารจะดีกว่า ไม่เช่นนั้นภรรยาของฉันชอบทำให้ ฉันไร้คำพูดอยู่เสมอ ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

อืม?
ฉู่ลั่วหานกระพริบตาปริบ จับจ้องชายหนุ่มที่ท่า จริงจัง เขาพูดจริงใช่ไหม?

ก็ได้ เธอยอมรับเธอชอบจี้ใจดำเขา แล้วทำไม หละ? ยิ่งเธอจี้ใจดำเขา เธอยิ่งรู้สึกมีความสุขได้ใจ

เห็นสายตาที่กลอกไปมา เขายิ้มออกมา “เธอ สัญญาก่อนจะไม่ขัดฉัน ฉันถึงปล่อยมือ”

เขาราวกำลังง้องอนเด็กเล็ก

ให้ตาย!

ฉู่ลั่วหานตัดสินใจออกจากพันธนาการก่อนแล้ว ค่อยแทงข้างหลัง พลางกระพริบตา เป็นการตกลง

มาก

เขาปล่อยมือออกมาริมฝีปากเธอ วางเธอลงบน เก้าอี้บาร็อค ในชุดกระโปรงที่สง่างาม ความสวย สดของเธอในค่ำคืนนี้เป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว เท่านั้น
โต๊ะอาหารทรงยาว ประดับประดาด้วย

กุหลาบ4ด้าน ตรงกลางประดับด้วยเทียนยาว ด้าน บนเป็นเทียนที่ถูกจุดนับสิบเล่ม

ทั้งสองนั่งประจันหน้ากัน หน้าต่างถูกเปิดออก หรูหรางดงามทั้งในและนอก

หลงเซียวยกแก้วไวน์แดงขึ้น ชูไปยังหน้าหญิงสาว “ขอต้อนรับเธอสู่การเป็นผู้หญิงของฉันอย่างแท้จริง คุณฉู่”

น้ำเสียงของเขาเสมือนไวน์แดงในแก้ว ไหลเวียน ภายใต้แสงเทียนสลัว พลอยทำให้คนหลงใหลมัวมีน

ฉู่ลั่วหานนิ้วมือขาวซีด แขนเรียวหนักอึ้งจนแทบยก แก้วไม่ขึ้น หากเธอไม่ได้ป่วย คืนนี้คงเป็นการเปิดตัว ที่ดีงามที่สุด

ความเจ็บปวดกรีดแทงลึกสุดขั้วหัวใจ!

เจ็บปวดในใจ เธอหัวเราะทั้งน้ำตา จับจ้องเขาจาก ที่ไกล “หลงเชียว คุณเป็นนักธุรกิจ นักธุรกิจจะไม่ ทำธุรกิจที่ขาดทุน อยู่กับฉัน คุณมีแต่จะเสีย…มากกว่าได้ เลิกทำแบบนี้เถอะ?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ