ตอนที่ 135 จะไปก็ได้ แต่จะกลับมาอีกไหม

ประโยคที่เอ่ยไป ต่างนิ่งอึ้งไม่ไหวติง

แต่ กลับเผยรอยยิ้มเรียบเฉย เสมือนว่านึกอะไรขึ้น ได้กะทันหัน ใบหน้ารูปไข่ขาวนวลเผยให้เห็นรอยยิ้ม อย่างสุขสันต์

ราวโลกใบนปกคลุมด้วยความมืดมน ส่องแสง สว่างไสวเพียงแค่บุคคลเดียว

เธอแบกรับความตระหนกและนิ่งอึ้งเมื่อครู่ของหลง เชียว เขาหวาดหวั่นจนข้อนิ้วสั่นสะเทือน เธอเอ่ยกับ เขาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “หลงเซียว ขอบคุณนะคะ ที่เซอร์ไพรส์ฉัน ฉันชอบมากเลย ต่อให้ฉันตายไป แล้ว ก็ยังจะมีความสุขยิ้มร่า

บ้าเอ้ย! เธอพร่ำบ้าอะไรอยู่ วิกฤตไม่ได้แก้ปัญหา ด้วยวิธีนี้!

จี้ตงหมิงงงตาแข็ง นายหญิงสู้เกินไปไหม เพื่อไม่ ให้หลงเซียวตกอยู่ในวิกฤตชื่อเสียงเหม็นหึ่ง ถึงกับpgan

บอกนักข่าวว่าคนใกล้ตายแล้ว?

นี่เธอตบมุขล้อเล่นอะไรอยู่! เธอจะไม่รู้ได้อย่างไร ต่อให้ไร้ชื่อเสียงใดๆ ความสามารถหลงเขียว เขา ยืนหยัดขึ้นใหม่ได้เสมอ เธอกลับเสียสละตนเอง?

พระเจ้า! จี้ตงหมิงบีบนวดขมับอย่างเจ็บปวด เจ้า นายต้องโมโหจนคลั่งแน่

กู้เยนเป็นอุทานเสียงหลง เกือบถูกสำลักตาย ให้ ตาย ผู้หญิงของหลงเชียววู่วามเสียจริง ไม่เพียงแต่ หลอกเขาเรื่องเอดส์ ยังประกาศเรื่องต่อต้านฟ้าดิน กับนักข่าว? คิดว่าคนเหล่านั้นเล่นละครลิงอยู่หรือ ไง?

หลงเชียวพลิกกุมมือเธอตอบ น้ำเสียงทุ้มต่ำจับ จ้องเธออย่างแน่วแน่ ไร้ท่าทีหยอกล้อ ไม่เหมือน กับประโยคแถลงการณ์กับนักข่าว ถ้าอย่างนั้น หมายความว่าอย่างไร?

“เธอพูดอะไรอยู่? เธอพูดบ้าอะไร?”

ฉู่ลั่วหานไม่ตอบคําถามนั้น เพียงแค่ถามกลับ “หาก ฉันกำลังจะสิ้นใจในไม่ช้า คุณยอมพูดpgdh

ประโยคเมื่อครู่กับฉันไหม?”

บ้าเอ้ย! หลงเซียวเริ่มไร้ความอดทน ผู้หญิงคนนี้ถูก ครอบงำาหรือไง?

” อย่าชั่ว ไม่หลอก! ฉันไม่มีวันยอม!”

ฉู่ลั่วหานยิ้มหวาน มีความทะเล้นซ่อนอยู่ นัยน์ตา พร่างพราววับวาวฉาบไปด้วยความสุขเหลือล้น “เธอ ไม่ตอบ ฉันจะถือว่าเธอตกลง”

“ไปกันเถอะ ฉันจะบอกคุณทุกอย่าง หวังว่าคุณจะ ไม่เสียใจทีหลัง”

ทิ้งนักข่าวและแขกเหรื่อที่ยืนงุนงงไว้ข้างหลัง ทิ้ง ลู่ชวงซวงและหลงจื่อที่ถูกไฟฟ้าช็อตไว้ข้างหลัง และกู้เยนเซินที่เซลล์ในร่างกายพลุ่งพล่านลนจน สามารถระเบิดออกมาทุกเมื่อ

พวกเขาจับมือจากไปเช่นนี้หรือ

ไปแล้ว!
ที่สุด ทั้งคู่อะไรกันอยู่ เล่นละครหรือ? ให้ตาย เนื้อเรื่องดำเนินไปแบบนี้ได้อย่างไรกัน?

ลู่ช่วงซวงขยี้ตาอย่างแรง พลางสะกิดถามคนข้างๆ สติหลุดลอยอย่างหลงจื่อ “คุณชายรองตระกูล หลง เมื่อพี่ใหญ่นายกับนางฟ้าของฉันเล่านิทาน ใช่ไหม? ทำไมฉันฟังไม่ได้ศัพท์สักนิด?

หลงจื่อตอบกลับอย่างมึนมัว “เช่นนี้ ไม่ใช่เพราะ ตาฉันมีปัญหา ว่าแต่พี่สาว พี่สะใภ้ผมเป็นอะไร? พี่ กลับไม่รู้อย่างนั้นหรือ? ผมคิดว่าพวกพี่สนิทกันจน สามารถใส่ชุดกระโปรงด้วยกันได้เสียอีก”

ลู่สับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอแหงนมอง ท้องฟ้า “นางฟ้าของฉัน สุขภาพแข็งแรงจะตาย จะ ใกล้ตามได้อย่างไร? ฮ่าฮ่าฮ่า นางฟ้าของฉันตลก จริง อย่าคิดมากไปเลย

หลงจื่อลูบไล้ไปมา แขนข้างหนึ่งวางบนไหล่ อันบอบบางของลู่ซวงซวง พลางกดทับลู่ซวงซวงให้ เตี้ยลงหลายเซ็น

“นี่พี่สาว พี่สะใภ้ผมกับรองคณบดีที่โรงพยาบาล พวกเขาเป็นอะไรกัน”
pgah

สู่ขวงซวงตะโกนลั่น “เอามือนายออกไปซะ!

หลงจอยกแขนสองข้างขึ้น “ผมว่านะพี่ ร่างพี่ก็ไม่ ใหญ่ ทำไมโมโหง่ายจัง ระวังเจ้านายรับไม่ไหวกับ ไฟโทสะอันแรงกล้านะ ระเบิดเอาได้”

นายบ้าเอ้ย!

“คุณชายรองหลง ฉันว่า นายหุบปากจะดีกว่านะ แล้วก็ ลั่วลั่วเป็นคนที่ฉันรักที่สุดในชีวิตนี้ ฉันต้อง เห็นเธอมีความสุข ส่วนพี่ใหญ่นาย ฮ่าฮ่าฮ่า มหา เศรษฐีแล้วยังไง? ให้ความสุขกับนางฟ้าฉันไม่ได้ ก็ ผ่านไปได้เลยเช่นกัน

เอาจริงหรือเนี่ย!

หลงจื้อทีเล่นทีจริงจับจ้องหญิงสาวที่เตี้ยกว่าตน อย่างลู่ซวงซวง สายตาหยอกเย้าประเมินสายตาที่ ฉาบไปด้วยไฟโกรธ

“บังเอิญจังเลย ผมว่าพี่ใหญ่กับพี่สะใภ้ผมอยู่ด้วย กันเป็นคู่ที่มีสุขสันต์ที่สุด ใครหน้าไหนที่ที่คิดจะแยก พวกเขาออกจากกัน ผมจะทํละคน……กรอบแกรบ!”
pgdh

เขาทำท่าทางคอหัก แลบลิ้นออกมาครึ่งหนึ่ง

ขบขันแถมน่าอย

ลู่ซวงซวงหัวเราะลั่น “ไสหัวไปเลย!”

ลีมูซีนคัน เคลื่อนตัวออกไป ทิ้งเงาหรูหราอร่าม ไว้ข้างหลังไกลออกไป สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ สร้าง ความสับสนวุ่นวายใจให้กับทั้งคู่

ภายในรถ หลงเซียวบังคับรีโมท เบาะโซฟาค่อยๆ หย่อนลงมา จี้ตงหมิงถูกบดบังไว้ข้างหน้า ข้างหลัง บรรจุด้วยหนุ่มสาวคู่หนึ่งที่มีความเป็นส่วนตัวสูง

หลงเซียวจับไหล่ฉู่ลั่วหานให้พิงกับพนักเบาะ พลาง ถามอย่างจริงจัง “บอกฉัน เธอเป็นอะไร? ทำไมถึง พูดแบบนั้นกับนักข่าว”

ฉู่ลั่วหานละสายตา จับจ้องไปยังทิวทัศน์อันว้าวุ่น นอกหน้าต่าง หมู่ดาวระยิบ ดวงจันทร์เกี้ยวพาราสี เครื่องยนต์อยู่บนถนนสายหลัก ดวงไฟสองข้างทาง สาดส่องไม้ต้นเขียวขจีจนเกิดเงามืดใหญ่ค่อยๆถอย หลังต่อเนื่อง

“หลงเซียว ฉันเหนื่อยแล้ว ฉันแบกรับความหาญpgan

กล่ามากมายไม่ไหว

เธอเอ่ยประโยคขึ้นอย่างไม่มีที่มาที่ไป น้ำเสียง อ่อนไร้เรี่ยวแรง ชายหนุ่มข้างกายเส้นเอ็นทั่วร่าง กลับปิดแน่น

น้ำเสียงหลงเขียวกลืนไปกับราตรี เขาผ่อนเสียง เบาบาง “ฉันอยู่ตรงนี้ เธอจะกลัวอะไร? ไม่มีปัญหาที่ ฉันแก้ไม่ได้ เชื่อฉัน

“หลงเชียว ฉันอยากไปจากที่นี่สักระยะนึง หวังว่า คุณจะอนุญาต” เธอไม่ตอบรับคำถามเขา เสมือนอยู่ ในโลกอีกใบที่ตนสร้างขึ้น ไม่สนใจประโยคของเขา แม้แต่น้อย

หลงเชียวไม่ตอบรับในทันที “ไปไหน? ไปนานแค่ ไหน? ไปกับใคร?”

คำถามสามประโยคที่สำคัญที่สุด เธอกลับไม่เบี่ยง เขาไม่มีวันปล่อยมือ เธอคงรู้แก่ใจดี

ฉะนั้นฉู่ลั่วหานจึงไม่คิดปิดบังแต่อย่างใด เธอเอ่ย เสียงแผ่วแต่กลับหนักแน่น “ไปแอฟริกา ไปเป็นหมอ อาสาที่นั่น หมอคือความฝันของฉัน ช่วยเหลือpgdh

คนเจ็บป่วยเป็นหน้าที่ของฉัน ฉันอยากไปแต่ไหนแต่ ไรแล้ว สถานการณ์เช่นนี้ เหมาะที่จะไปที่นั่น”

เขาจะเชื่อไหม? เธอบอกกระทั่งโรคเอดส์มีชีวิตอยู่

ได้ไม่นานเช่นนี้!

“พูดความจริง ฉันบอกให้เธอพูดความจริง”

“ความจริงก็เป็นแบบนี้แหละ ฉันอยากเปลี่ยน บรรยากาศ อยากไปผ่อนคลาย ช่วงนี้เกิดเรื่องขึ้น มากมาย ตระกูลฉู่ ตระกูลหลง ตระกูลโม่ ฉันแบก รับเรื่องราวมากมายแบบนี้ไม่ไหว จึงอยากออกไป สูดอากาศหน่อย”

ความกดดันและโมโห เอ่ยจนเขา น้ำท่วมปากไร้คำ พูด เป็นจริงทุกประการ เป็นคำร้องเรียนที่เจ็บปวด เป็นความผิดของเขาเอง

“ขอโทษ ฉันปกป้องเธอไม่ดีพอ หากเธออยาก ไป ฉันจะไม่ห้าม แต่ว่า….” เขาหยุดชะงักไปชั่วครู่ เสมือนว่าส่วนลึกของหัวใจโล่งหวิวราวขาดอะไรไป บางอย่าง ยังไม่ทันที่เธอจะไป เขากลับรับรู้ถึงความ เจ็บปวดpgdh

ชัดเจนคมลึก หมแทงปาดลึกลงไปยังกระดูก

“ยังจะกลับมาไหม?

เขาถาม ยังจะกลับมาหรือไม่? ไม่ว่าไปไหน? ทำ อะไร? ยังจะกลับมาอยู่ไหม?

ฉู่ลั่วหานริมฝีปากสั่นเครือ คำพูดที่ติดอยู่ในลำคอ ไม่รู้จะพูดออกไปอย่างไรดี นัยน์ตาระยับพร่างพราว แปรเปลี่ยนเป็นหยดน้ำตา เธอเก็บกลั่นโศกเศร้า เอ่ยอย่างยากลำบาก “ฉัน…..”

ทันใดนั้นเขายกนิ้วเรียวยาวขึ้น แตะลงบนริมฝีปาก ของเธอเบาๆ “ฉันจะรอเธออยู่ตรงนี้ ไม่ว่านานเท่าไร ฉันก็จะรอ”

เขาใจกว้างขึ้นมากะทันหัน เธอปรับรับไม่ทันเล็ก น้อย พลางกัดริมฝีปากแน่น ความตึงเกร็งของหญิง สาวข้างกายค่อยๆหดลดลงทีละน้อย เธอเอ่ยอย่าง ยากลําบาก “หลงเซียว หากช่วงนี้มีเวลาไปตรวจ ร่างกายหน่อยไหม ปีละครั้ง มีโรคก็รักษา ไม่มีโรคก็ ป้องกัน

ประโยคไม่ผ่านการไตร่ตรองอีกแล้ว
pgan

แต่เขากลับตกลงอย่างว่าง่าย ไม่ขัดขืน ไม่ต่อต้าน ใดๆ “ได้ เธอไปกับฉัน ”

ฉู่ลั่วหานเม้มริมฝีปากแน่น หลับตากลั่นน้ำตาที่ไหล ริน ไม่ให้ชายหนุ่มเห็นเธอร่ำไห้ เพียงแค่เขยิบซบลง บนอกแกร่งของเขา ทิ้งความกดดันเศร้าโศกทั้งหมด ลง ไหล่กว้าง “อือ”

“เธอว่าไงนะ ฉู่ลั่วหานบอกกับนักข่าวว่าตนมีชีวิต อยู่ได้อีกไม่นาน จึง…..

โม่หรูเฟยผุดลุกขึ้น นิ้วมือประคองหว่างเอว กลัว กระทบต่อเด็กในท้อง เธอดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่

พลันอุทานอย่างหยิ่งยโส “เธอว่าแบบนั้นจริงๆ แต่ ฉู่ลั่วหานไม่ได้ป่วยสักหน่อย ในเวลาอันสั้นไม่ตาย อยู่แล้ว”

โม่หรูเฟยกัดฟันแน่นอย่างเกลียดชัง “ฉู่ลั่วหาน นัง แพศยา! ทำไมไม่ไปตายซะ!

“ แต่ว่า ฉันได้ยินมาว่าช่วงนี้เธอไปแอฟริกาpgdh

เฟยเฟย ที่อย่างแอฟริกา ไม่สามก็ห้าวัน ตายแล้ว เธอร่ายยาวปนกระปอดกระแปด ความหมายลึกล้ำ แล้วแต่จะตีความ

โม่หรูเฟยกำหวีในมือแน่น บรรจงสางผมต่อหน้า กระจก อย่างช้าๆ “หมายความว่า หลงเซียวตัดสิน ใจที่จะอยู่กับเธอแล้ว ไม่ไตร่ตรองใดๆแล้ว ลั่วหาน เลือกที่ได้ดีจริงๆ!

เกาหยิ่งจือพิงบนเก้าอี้โยกในคฤหัสถ์ หลับตาลง อย่างเย็นชา “เฟยเฟยหลงเซียวตัดสินใจอยู่กับฉู่ ลั่วหานแน่แล้ว เขาดูถูกเธอต่อหน้าผู้คน ไม่ไว้หน้า ตระกูลโม่สักนิด ต่อให้ฉู่ลั่วหานตายแล้ว เธอคิดว่า เธอยังมีโอกาสไหม?”

โม่หรูเฟยยิ้มแห้ง น้ำเสียงอ่อนแรงปกคลุมไปด้วย ความอาฆาตพยาบาท “พี่ รอให้พี่รักใครสักคนขึ้น มาพี่จะเข้าใจ ต่อให้ในใจเขาไม่มีพี่ รั้งตัวเขาเอาไว้ ได้ก็ดี ฉันเสียเวลากับเขามาห้าปี ฉันรอเขาอย่าง ยากลําบากมาห้าปี จะพ่ายให้กับเธอไม่ได้เด็ดขาด”

“เฟยเฟย แล้วเธอรู้ไหม ทำไมฉันถึงช่วยเธอ?
pgdh

โม่หรูเฟยท่าทีท่าสงสัย ตามหลักแล้ว ฉู่ลั่วหานอยู่ กับหลงเชียว เธอถึงมีโอกาสใกล้ชิดถังจิ้นเหยียนสิ แต่เธอกลับทำตรงกันข้าม

เกาหญิงจือเอ่ย “ยังมีคนอีกแบบ ต่อให้เธอพยายาม แค่ไหน ก็มีแค่หวัง หัวใจกับร่างกาย ไม่ได้อะไรทั้ง นั้น ในเมื่อชะตากำหนดมาให้ต้องเจ็บ ฉันเจ็บปวด คนเดียวโดดเดี่ยวเกินไป อย่างนั้นเราเจ็บปวดด้วย กันเถอะ”

ตระกูลหลง คฤหัสถ์เก่าตระกูลหลง

“เพลง!”

เสียงแจกันตกแตกละเอียดดังมาจากชั้นบน หลง ถึงคว้ามือถือขึ้นด้วยความโมโหสุดขีด หลงเซียวไม่ กล้ารับโทรศัพท์ เขาสามารถระเบิดห้องของเขาได้ ทุกเมื่อ

“หลงเซียว! แกกลับบ้านเดี่ยวนี้!”

หลงเซียวเพิ่งถึงรีสอร์ท เขาอุ้มฉู่ลั่วหานกลับห้อง นอน เขารับโทรศัพท์ขณะที่สายเรียกเข้าเป็นรอบที่ เก้า
pgah

คุณพ่อ มีเรื่องอะไรครับ?”

เขาตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบเบาหวิว พลางปิด ประตูห้องนอนก่อนเดินลงไปชั้นล่าง

หลงถิงปะทุอารมณ์คว้าเอกสารบนโต๊ะขึ้นฉีกเป็น เศษละเอียดกองกับพื้น

“ไสหัวกลับมาเดี๋ยวนี้! เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ แกอธิบายมาเดี๋ยวนี้”

“คุณพ่อก็เห็นแล้วนี่? ยังอยากได้คำอธิบายอะไร อีก?”

ต่อต้านงั้นหรือ!

“หลงเซียว แกใช้สถานะอะไรในการต่อต้านตระกูล โม? ห้า? !”

นิ้วมือเรียวยาวแตะหว่างคิ้วเบาๆ “คุณพ่อ การ ตัดสินใจของผม ต้องดูสีหน้าตระกูลโม่ด้วยอย่างนั้น หรือ? ในสายตาคุณพ่อ ลูกชายคนโตอย่างผมแบก รับความกดดันตระกูลโม่ไม่ได้อย่างนั้นใช่ไหม หรือ คุณพ่อคิดว่าอำนาจตระกูลหลง ต้องถอยให้pgan

กับตระกูลโม่?”เพล้ว!” แจกันถูกหลงถึงผลักตก

“ได้ งั้นฉันจะบอกแกให้ อำนาจตระกูลหลงไม่ จําเป็นต้องยอมตระกูลโม่ แต่ว่าหลงเชียว แกยังไม่มี สิทธิ์ในการตัดสินใจแทนตระกูลหลง ประชุมคณะ บริหารในวันพรุ่งนี้ ฉันจะรอดูว่าแกจะทำยังไง!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ