ตอนที่ 13 แผลตรงมุมปาก ดูมีเสน่ห์

รสชาติความคาวและความหวานเข้าไปในปากของฉู่ลั่วหา นริมฝีปากบางที่ทั้งอ่อนนุ่มและอมชมพูนั้นถูกเขากัดจนไร้ ความรู้สึกในตอนนี้ และเธอก็นอนพิงลงตรงหน้ารถ ผู้ชาย ที่อยู่เหนือเรือนร่างของเธอ ไม่มีวี่แววว่าจะปล่อยเธอเลย แม้แต่นิดเดียว เหมือนอยากจะฉีกและขยี้ร่างของผู้หญิงที่ อยู่ในอ้อมกอดของเขาให้เป็นซากๆ จึงจะสาแก่ใจ

“เจ็บ…

จ่าริมฝีปากของเธอก็ถูกฟันของเขากัด จากนั้นก็ทำให้ เธอเจ็บจนต้องร้องทุกข์ออกมาจากลำคอของเขา ทั้งริม ฝีปากของฟันของเธอถูกลมหายใจที่บ้าคลั่งของเขากลืน กินมันไปทั้งหมด ผ่านไปนานมาก คู่ลั่วหานก็ยังไม่สามารถ เปล่งเสียงของตัวเองออกมาได้

ความรุนแรงและท่าทีที่เกิดขึ้นครั้งนี้ก็เหมือนการถูก ลงโทษจากการแก้แค้น ทำให้หลงเชี่ยวหายใจแรงอย่าง บ้าคลั่ง เสียงลมหายใจของทั้งสองคนกลายเป็นหนึ่ง เดียวกัน การเสียดสีของริมฝีปาก และเสียงที่เธอใช้มือใช้เท้าในการดิ้นรนที่จะหลุดพ้นจากเขา เหมือนกำลัง ขอร้องให้เขาหยุดการกระทำนี้

หลงเซียวที่มีเรือนร่างสูงใหญ่ที่อยู่กดทับเรือนร่างของ เธออยู่ได้ยินเสียงโทนต่ำๆที่กำลังร้องขอเขา ทำให้เขาลด ความดุเดือดของจูบของเขาลง

สติปัญญาที่ถูกอารมณ์โมโหในการครอบงำ ตอนนี้ก็เริ่ม ทำให้เขาได้สติกลับมา. แต่ริมฝีปากของฟันของเขายัง คงประกบริมฝีปากของเธออยู่ เขายังคงใช้ลิ้นหยอดเข้าไป ในโพรงปากของเธอ แล้วยังคงกัดและถูไถของริมฝีปาก ของเธอเหมือนเดิม

จากนั้นตรงหน้าประตูใหญ่ของสถานบันเทิงที่อยู่ไม่ไกล ฝีเท้าของโม่หรูเฟยเหมือนดั่งบล็อกตะกั่วที่ถูกตั้งอยู่ตรง บันได สองตาของเธอจับจ้องไปยังเรือนร่างของทั้งสองคน ที่บรรจบกันที่ยืนพิงอยู่ตรงหน้ารถโดยที่ลืมบทบาทหน้าที่ ของตัวเอง เธอจึงกัดฟันไว้แน่นๆ!

จากนั้นเธอจึงเอามือถือขึ้น พอหน้าจอสว่าง ในนั้นก็ ปรากฏข้อความแจ้งเตือนที่ต้องโทรหาหลงเซียว เธอโทร หาเขามาหลายสาย แต่หลงเซียวก็ไม่ได้รับสักสาย เหมือน ตั้งใจไม่ได้ยิน
เธอไม่เชื่อว่าหลงเชียวจะทิ้งเธอไป แค่เพื่อจู่ลั่วหานที่ เป็นผู้หญิงเลือดเย็นเหมือนดังภูเขาน้ำแข็ง

ู่ลั่วหาน ต้องเป็นจู่ลั่วหานที่ใช้มารยาของตัวเองมา ยั่วยวนหลงเชียวแน่ๆ นางผู้หญิงหน้าด้าน ถูกผู้ชายของตัว เองเพิกเฉยมาสามปี กลับยังมีหน้ากลับมายั่วยวนเขาอีก?

และฝั่งหลงจื้อเอง รถของเขาก็ไม่ได้ขับไปไหนไกล เขา แค่กลับรถกลับมาแล้วจอดอยู่ตรงข้ามลานจอดรถ ฉากจบ ของทั้งสองคนจึงทำให้เขาได้เห็นอย่างชัดเจน

จากนั้นฝ่ามือที่เห็นข้อต่อกระดูกของนิ้วมืออย่างชัดเจนก็ จับพวงมาลัยไว้แน่นๆ ความรู้สึกที่ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นก็ ค่อยๆแสดงอาการออกมา

จากนั้นเขาจึงละสายตาจากการมองพวกเขาสองคนอยู่ แล้วก็ได้สตาร์ทรถ และขับเคลื่อนรถออกไปด้วยความ โมโห

ตอนนี้ สายไฟตรงตึกหลักก็ถูกซ่อมแซมเสร็จหมดแล้ว แสงไฟที่แยงตาจึงได้สอดส่องค่ำคืนที่เต็มไปด้วยความ มีดมัวอีกครั้ง เรือนร่างของทั้งสองคนจึงถูกแสงไฟสอดส่อง จากนั้นจึงปรากฏตัวต่อหน้าผู้คนมากมาย

ในใจของคู่ลั่วหานจึงรู้สึกกระวนกระวาย จากนั้นจึงยื่นมือ

ไปผลักหลงเชียวออก!

เป้าหมายของเธอชัดเจนเกินไป ก็คือรู้สึกอึดอัดเกินไป ตอนที่ถูกคนอื่นเห็น

มือใหญ่ของหลงเชี่ยวได้จับตรงไหปลาร้าของเธอไว้ เขา ที่ยังคงโน้มตัวลงอยู่ กลับเห็นผู้หญิงที่ถูกประกบจูบยังมี แรงที่จะต่อต้านเขา เขาจึงอุทานขึ้นอย่างเย็นชา

ในใจของฉู่ลั่วหานรู้สึกสับสนวุ่นวายมากๆ เธอไม่อยากจะ เชื่อว่าตอนที่เห็นใบหน้าของหล่อเหลาของหลงเซียว เธอ ก็ได้ขยับริมฝีปากที่บวมแดงขึ้น “คุณ….

เธอที่กำลังจะพูดว่า เมื่อคุณหมายความว่าอะไร แต่กลับ ถูกหลงเซียวพูดแทรกขึ้นก่อน

“อย่าคิดมาก! ผมไม่ได้สนใจคุณเลยสักนิด!”

เมื่อกี้เธอยังรู้สึกตื่นเต้นดีใจเล็กน้อย และก็ถูกดับไฟแค่ความหวังอีกครั้ง จู่ลั่วหานจึงรู้สึกเกลียดตัวเองที่ทำไม ถึงไม่ได้เรื่องขนาดนี้ ในขณะเดียวกัน เธอก็แสยะยิ้มขึ้น ด้วย “งั้นก็ดีมาก ฉันก็เหมือนกัน”

คิ้วของหลงเซียวจึงขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อยจนไม่ง่ายที่จะ สังเกตเห็น จากนั้นเขาจึงทำหน้าเกร็งขึ้นมาทันที “ไสหัว ไป”

มือของฉู่ลั่วหานที่จับชายเสื้อไว้ เธอที่พยายามอดกลั้น นัยน์ตาที่ทั้งโมโหและทั้งเจ็บใจที่ถูกรังแก แค่ว่า…ตอน ที่เธอเตรียมตัวที่จะเถียงกลับ ปลายหางตาของเธอจึงเห็น โม่หรูเฟยที่กำลังรอชมฉากที่มันสนุกๆอยู่ ความเคียดแค้น เมื่อกี้จึงหายไปทันที จากนั้นเธอจึงเปลี่ยนสีหน้าไปเป็นการ แสยะยิ้มขึ้นดูไม่หนักและไม่เบามากนัก จากนั้นเธอก็ยกสัน เท้าของตัวเองขึ้น แล้วจับริมฝีปากของหลงเซียวไปหนึ่งที่!

คนที่มองอยู่ก็รู้สึกตกตะลึง ผู้หญิงคนนี้กำลังทำอะไร อยู่?!

ู่ลั่วหานจึงถอนจูบจากริมฝีปากของเขา ดั่งที่คาด ตอน นี้สีหน้าของโม่หรูเฟยเครียดจนขาวซีด จากนั้นก็ตบตรง หน้าอกของเขาเบาๆ จู่ลั่วหานจึงยิ้มขึ้นเหมือนเจ้าหญิงที่ดู เย่อหยิ่ง “ผู้หญิงทั้งประเทศอยากจะแต่งงานกับเศรษฐีที่ยังเป็นหนุ่มโสด ความรู้สึกก็แค่เป็น แบบนี้เท่านั้นเอง”

เธอจึงทิ้งท้ายด้วยคำพูดที่เลือดเย็นและเต็มไปด้วยการ เยาะเย้ย คู่ลั่วหานจึงถอยห่างจากหลงเชียว แล้วรักษา ระยะห่างกับเขาเล็กน้อย ลมเย็นๆพัดผ่าน จึงทำให้ผม ยาวๆกระโปรงของเธอปลิวขึ้นมา

สายตาอันโกรธเคืองของหลงเซียวจึงเหลือบไปมองข้างๆ จากนั้นก็เห็นผ้าก๊อซที่แปดเปื้อนไปด้วยเลือดแดง สีของ เลือดที่แดงสดนั้นเป็นที่สะดุดตาจริงๆ

“พี่เซียว ! ”

เสียงอ่อนหวานจึงดังขึ้นจากที่ไม่ไกลจึงได้มาขัดจังหวะ ที่พวกเขาสองคนกำลังมีความรู้สึกอันแปลกประหลาด อย่างหนึ่ง เสียงฝีเท้าที่โม่หรูเฟยใส่ส้นสูง เหมือนกำลังจะ เหยียบฉู่ลั่วหานให้ตายไป

คิ้วของหลงเซียวจึงขมวดขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็ได้ละ สายตาจากเข่าของคู่ลั่วหานที่เมื่อกี้เขามองอยู่

“พี่เซียวคะ ไฟซ่อมเสร็จแล้วนะคะ แขกรออยู่ข้างในหมดแล้ว คืนนี้พี่เป็นเจ้าภาพอย่าได้ทั้งแขกกลางคันแบบนี้ อย่าไปเสียเวลากับคนที่ชอบทำตัวยุ่งวุ่นวายเลยค่ะ”

จู่ลั่วหานจึงกอดอกตัวเองไว้แล้วมองโม่หรูเฟยที่ทำท่า ทางเยาะเย้ยคนอื่นอยู่ จากนั้นก็กระตุกมุมปากขึ้น “ดูๆแล้ว ฉันที่เป็นคุณผู้หญิงได้เจอคุณผู้หญิงในคืนนี้แล้วสินะ? คุณว่า ฉันสมควรที่จะขอร้องให้คุณดูแลคุณผู้ชายของฉัน หน่อยไหม? หรือว่าจะขอให้คุณควบคุมตัวเองไว้ดีๆ อย่า มาหาเรื่องฉันดี?”

โม่หรูเฟยจึงกระตุกมุมปากแล้วแสยะยิ้มพลางพูดขึ้นไม่กี่ คำ “จู่ลั่วหาน เธอโกรธอะไรอยู่หรอ? เธอนึกว่าเธอมีฐานะ เป็นสะใภ้ใหญ่ของตระกูลหลงแล้ว เธอจะมาโวยวายได้ สินะ? ฉันแค่พูดคำว่าพี่เซียว เธอก็จะได้ลงจากตำแหน่งที่ เธอมีอยู่แล้ว!”

ฉู่ลั่วหานจึงได้มองหลงเชียวที่ไม่สบอารมณ์ใดๆทั้งนั้น ในใจจึงรู้สึกไม่สบายใจไปสักพัก “ฟังจากคำพูดที่มงคล ของเธอแล้ว ฉันอยากให้เป็นแบบนั้นใจจะขาด”

ความมีใจรักในศักดิ์ศรีของตัวเองยังคงสามารถคงศักดิ์ศรี ชิ้นสุดท้ายที่จู่ลั่วหานมี ในการแข่งขันระหว่างคนสามคน เธอยอมเป็นหยกแหลกลาญ ไม่ขอเป็นกระเบื้องสมบูรณ์

หลงเซียวได้ยินคำๆนี้ของคู่ลั่วหาน สีหน้าของเขาจึง หม่นหมองขึ้นมาทันที

ฉูลั่วหานไม่สนใจสายตาของหลงเซียว และไม่สนใจคำ ดูถูกของโม่หรูเฟย เธอจึงได้ยึดตัวตรงอย่างมั่นใจ และอด กลั้นความเจ็บปวดตรงหัวเข่า จากนั้นก็เดินก้าวใหญ่ออก จากที่นั่น

ใจที่ลุกโชนเป็นไฟก็ถูกเธอลุกขึ้นมาอย่างง่ายดาย สายตาของคุณชายหลงกลับจับจ้องไปยังข้างหลังของเธอ ที่เดินไปที่ไกลๆแล้ว การขยับของทุกจังหวะการเดิน ทำให้ เข่าของจู่ลั่วหานรู้สึกเจ็บและหนักเข่ามาก!

แขนของเรียวเล็กของโม่หรูเฟย ก็เข้าไปคล้องแขนของ หลงเซียว จากนั้นก็ยิ้มขึ้น “พี่เชียว ทำไมผู้หญิงคนนี้มายุ่ง กับพี่อีกล่ะ? พี่เซียว พี่ดูจากสีหน้าที่เย่อหยิ่งและเลือดเย็น ของเธอเมื่อกี้นี้สิ คิดว่าตัวเองเป็นบุคคลสำคัญหรือไง! พี่ ไปทนกับการกระทำที่เกินหน้าเกินตาของเธอแบบนี้ได้ยัง ไงกัน?

“พี่เซียว พี่ทั้งเธอเลยเถอะ!”
คำพูดไม่กี่คำข้างหน้า หลงเซียวก็ไม่ได้สนใจอะไร แต่คำ พูดสุดท้าย นัยน์ตาที่เลือดเย็นของเขาจึงกวาดมองไปยัง โม่หรูเฟย ผ่านไปสักพัก โม่หรูเฟยก็ถูกทำให้ตกใจ สีหน้า ทั้งเขียวและขาวซีด

“ระวังคำพูดของตัวเองหน่อย”

“ฉัน….แค่เห็นใจพี…”

“เธอคิดว่าพี่ต้องการไหม?” น้ำเสียงของหลงเชียว ทั้ง

เย็นชาและแข็งกระด้าง

นิ้วมือยาวๆของเขาได้ดึงมือของโม่หรูเฟยออกด้วยความ ใจร้าย “คืนนี้เป็นงานของเธอ เธอยังไม่เข้าไปอีกหรอ?”

นัยน์ตาแววใสของโม่หรูเฟยจึงได้เบิกกว้าง “พี่เซียว พี..พี่ไม่ใช่ว่าจะไปกับฉันหรอ?”

มือข้างหนึ่งของหลงเซียวดึงประตูรถไว้ “คำพูดที่เหมือน เดิม อย่าให้ฉันพูดเป็นครั้งที่สอง”

โม่หรูเฟยจึงปิดปากตัวเองทันที จากนั้นก็ไม่กล้าพูดมากอีกเลย

หลงเซียวโมโหแล้วจริงๆ แล้วเธอเองก็ไม่กล้าไปมีเรื่อง กับการโมโหของเขาครั้งนี้ เธอไม่ได้เป็นคนโง่ เวลาที่ควร เข้าใกล้ เวลาที่ควรออกห่าง เธอต้องแยกแยะให้ออก

จากนั้นจึงได้ถอยออกจากลานจอดรถทีละก้าว ในใจของ เธอกำลังคิดแผนที่ใหญ่กว่านี้

หลงเซียวจึงก้มหน้าลงแล้วมองตัวหนังสือและรูปตรง บานกระจกหน้ารถของเขา จากนั้นก็ขมวดคิ้วขึ้น

ทำให้ไฟดับ แล้วยังมาเขียนรถของเขา นี่เป็นวิธีที่ฉู่ลั่วหา นต้องการแก้แค้น?

ผู้หญิงคนนี้เป็นแมวป่าที่ขาดการได้รับการสั่งสอนจึง ทำให้หลงเซียวรู้สึกตื่นเต้นและสนุกกับอะไรบางอย่างขึ้น

มา

ตอนที่เธอหลุดพ้นจากสายตาของหลงเซียวไป และแน่ใจ ว่าจะไม่มีใครเห็น ฉู่ลัวหานจึงจะหยุดฝีเท้าลง เธอจึงนั่งลง ตรงฟุตบาทข้างถนน จากนั้นก็กระตุกชายกระโปรงขึ้น พอเห็นแผลที่มีเลือดสีแดงหลั่งออกมาจาก หัวเข่า จึงรู้สึกเจ็บจนต้องหายใจเข้าแรงๆ

ล็อกของคอนโดไม่รู้ว่าซ่อมเสร็จเมื่อไหร่ ตอนที่เธอออก จากประตูก็ไม่ได้เอาบัตรประชาชนติดตัวมาด้วย แม้แต่ โรงแรมก็ยังเข้าพักไม่ได้ คืนนี้เธอต้องนอนข้างถนนจริงๆ หรอ?

คุณหมอนั่งกอดเข่าอยู่ตรงข้างถนน ครั้งแรกที่เธอได้ สัมผัสถึงคำว่าไม่มีบ้านให้กลับแล้วรู้สึกเจ็บปวดใจแบบนี้ นี่เอง

สิ่งที่ยิ่งเจ็บปวดก็คือ ู่ลั่วหานที่กำลังจะควักมือถือแล้ว ตามหาคนที่ช่วยเหลือได้ มือถือกลับไม่มีแบตเลย

เพราะว่ารู้สึกเครียดเกินไป กลับทำให้ฉู่ลั่วหานยิ้มขึ้น

ฟ้าสวรรค์ต้องการทำให้ใครตาย ก็ต้องทำให้คนๆนั้นเป็น บ้าก่อน

ตอนนี้ ก็มีไฟส่องรถได้ส่องมาทางเธอ แสงไฟที่สว่าง จนแยงตาเกินไป จู่ลั่วหานจึงยื่นมือมาปิดตาของตัวเองไว้ และทันใดนั้น รถก็จอดอยู่ตรงข้างเธอ
คู่ลั่วหานรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา เรื่องราวที่เกิดขึ้นในละคร ดราม่ากำลังจะเกิดขึ้นกับตัวเธอหรอ?

ทำให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเธอคิดมากเกินไป

กระจกรถจึงค่อยๆลดลงจากนั้นก็เห็นสีหน้าที่เลือดเย็น เหมือนภูเขาน้ำแข็งหมื่นปีของหลงเซียวโผล่ออกมา เขา ใช้มือข้างหนึ่งวางพาดลงบนหน้าต่างรถ แสงไฟตามถนน และแสงไฟของรถทำให้เขาดูหล่อเหลามากขึ้นกว่าเก่า แต่ ก็ทำให้คนที่เข้าไปใกล้ก็ได้สัมผัสถึงความเย็นชาของเขา

อยู่ดี

“ทำให้รถผมสกปรก เช็ดให้สะอาดเลย!”

มุมปากของคู่ลั่วหานจึงได้กระตุกขึ้น “คุณมีหลักฐานอะไร มาหาว่าฉันทำมันสกปรก!”

หลงเซียวจึงแสยะยิ้มขึ้นอย่างทนไม่ได้ “ผมจะเตือนคุณ หน่อยว่าอย่ามาพูดเรื่องที่ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะมาเจรจากับ ผมเลย”

จู่ลั่วหานจึงกัดฟันไว้แน่นๆ การกัดฟันไว้แน่นๆครั้งนี้ของ เธอ ทำให้กัดโดนส่วนที่เขากัดจนเธอรู้สึกเจ็บแสบขึ้นมาอีกครั้ง และความเจ็บตรงหัวเข่าก็จะปลุกขึ้นให้เธอ ตื่นตัว

หลงเซียว คุณเป็นบุคคลสำคัญที่ฟ้ากำหนดโชคชะตา ของฉันจริงๆ เจอคุณที่ไร ฉันก็มักจะเฮงซวยทุกที

มือข้างนึงของคู่ลั่วหานก็วางอยู่บนเข่าของเธอข้างที่ไม่ ได้รับบาดเจ็บ จากนั้นก็หันข้างไปมองเขา

แสงไฟบนถนนที่สอดส่องลงบนใบหน้าของเธอ ทำให้ไม่ ค่อยได้เห็นสีหน้าที่เย็นชา เพราะระยะทางมันไกลหน่อย จึงทำให้เธอมีความเป็นผู้หญิงขึ้นเล็กน้อย

หลงเซียวจึงได้เผยสีหน้าที่ดูเสียดายออกมาอย่างไม่รู้ตัว แต่ก็มีเผยอาการแบบนั้นออกมาเล็กน้อยเท่านั้น

“เช็ดรถใช่ไหม? ได้ แต่ว่าตอนนี้ฉันไม่มีอุปกรณ์ ถ้าไม่ ระวัง เดี๋ยวเช็ดไปแล้วทำให้รถของคุณพังแล้วจะทำยัง ไง..”

“งั้นก็เช็ดให้ระวังสิ”

ฉู่ลั่วหานก็รู้สึกจุกกับคำๆเดียวของเขา แต่ก็ไม่ได้อยากจะสนใจอะไร จึงลุกขึ้น แล้วยืนให้ดี “ได้!”

จากนั้นก็ได้เปิดประตูรถข้างเบาะที่นั่งคนขับ ฉู่ลั่วหานก็ได้ นั่งเข้าไป แล้วคาดเข็มขัดนิรภัย “รบกวนพี่เซียวนำทางด้วย คุณอยากให้ไปเช็ดที่ไหน ฉันจะให้ความร่วมมือเป็นอย่าง ดี”

มันเย็นชาจนไม่มีความเป็นผู้หญิงของเธอทำให้หลงเซียว โมโหขึ้นมาอีกครั้ง จึงได้สตาร์ทขึ้น แล้วเสียงเร่งค้นเร่งดัง ขั้นดังมากๆ จู่ลั่วหานรู้สึกเหมือนหัวของตัวเองเหวี่ยงไป อยู่ข้างหลัง

รถ ก็ได้จอดลงตรงรีสอร์ทหยีจิ่ง

ทันใดนั้น บรรยากาศในรถเต็มไปด้วยความอึดอัด ฉู่ลั่วหา นตั้งใจทำเป็นไม่เห็น หลงเซียวกำลังจะมาไม้ไหน?

“ลงรถ”

น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเย็นชา

จู่ลั่วหานจึงยกขาขั้น
“ฉีก!”

ทันใดที่เธอขยับไปโดนแผลของเธอ ทำให้เธอรู้สึกเจ็บ จนต้องล้มลงไปนั่งบนเก้าอี้อีกครั้ง

ไม่รอให้เธอตอบกลับ หลงเซียวก็ได้ลงจากรถแล้ว แล้ว เดินอ้อมมาทางนี้ จากนั้นก็ดึงตัวเธอลงจากรถอย่างรุนแรง แล้วก็ได้อุ้มเธอขึ้นโดยที่ไม่ให้สัญญาณเธอเลย!

ทันใดนั้นสมองของเธอก็เหมือนมีระเบิดทำให้สมอง ระเบิดขึ้นมาทันที มันรุนแรงกว่าความรุนแรงที่เมื่อกี้เขาจูบ เธอ ตอนนี้ทำให้สมองของฉู่ลั่วหานถูกระเบิดจนมีน

ทันใดนั้นใบหน้าที่ขาวซีดก็กลายเป็นสีแดงระเรื่อขึ้นมา ทันที และแดงไปจนถึงปลายหู จากนั้นทั้งหน้าของเธอร้อน เหมือนถูกเผา

ดังนั้น นี่เขากำลังเจ็บปวดใจเพราะเธออยู่หรอ?

ผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอด จู่ๆก็เกร็งแผ่นหลังของตัวเอง ทำให้หลงเชียวรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย เขากลัวว่าจู่วหานจะเข้าใจผิดเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้

“อย่าได้คิดอะไรไปเอง ผมแค่ไม่อยากจะเสียพนักงานที่ จะมาเช็ดรถให้ผมแบบฟรีๆไป”

ดังที่คาด เธอคิดมากไปเอง ยังไงหลงเชียวก็ยังคงเป็น หลงเซียววันยังค่ำ ไม่มีแม้แต่ความอ่อนโยนใส่เธอแม้แต่ เพียงน้อย

“ต้องขอโทษด้วยนะ สติปัญญาที่ฉันมีการถือว่าดีพอ สมควร ฉันคงทำเรื่องอนุบาลๆที่ไร้สาระอย่างที่คุณเข้าใจ แบบนั้นไม่ได้หรอก”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ