ตอนที่ 128 หลงเซียวตัดสินใจวางทุกอย่างเป็นเดิม

พัน

หลังจากที่พ่อและแม่จากไป ฉู่ลั่วหานเองก็ไม่ ได้กลัวความตายเท่าไหร่นัก ความกลัวความตาย ทั้งหมดเป็นเพียงเพราะความยึดติดกับโลก แต่ตอน นี้เธอไม่มีอะไรให้ยึดติดอีกแล้ว

คิดไปเปลี่ยนชุดไปเข้างาน เมื่อถึงหน้าลิฟต์ที่เปิด ออก คนที่เดินออกมาคือเกาหยิ่งจือ

ฉู่ลั่วหานไม่ได้ใส่รองเท้าส้นสูง เธอสูงพอๆกับเกา หยิ่งจ๋อ สายตาทั้งสองประสานกัน

ฉู่ลั่วหานนำมือใส่ไว้ในเสื้อ ใบหน้าเยือกเย็น ไม่ อยากพูดอะไรกับเธอ

เกาหยิ่ง อพูดออกมาก่อนว่า “คุณหมอ การ ปรากฏตัวของคุณตอนนี้ช่างไม่เหมาะสมจริงๆ แม้ว่า ผลการตรวจจะถูกท่านรองปกปิดไว้ แต่ก็น่าจะ นึกถึงคนอื่นบ้าง? ถ้ามีคนติดเชื้อขึ้นมาละ…….!”หุบปาก” เธอกล่าวออกมาเพียงสองคำ สายตาจับ จ้องไปที่เกาหยิ่งจือ ภายในใจก็เริ่มขมขื่นและแค้น

เกาหยิ่งจื้อหัวเราะ “หึๆ พูดว่าอะไรนะ! ”

ใบหน้าของอู่ลั่วหานไร้ความรู้สึกใบหน้าสีขาว เรียบๆของเธอไม่ได้ถูกทาด้วยแป้ง แต่เป็นความ งามที่แม้จะซีดเซียวแต่น่าหลงใหลยิ่ง มันไม่เคยลด ลงเลยตั้งแต่รู้จักกันมา

ฉันบอกว่าให้คุณหุบปากซะ ทําไมเหรอ หรือคุณ อยากลองชิมรสชาติการติดเชื้อดูบ้าง ถ้าไม่อยากจะ ก็สองสามวันนี้รบกวนอยู่ห่างๆฉันซะ!

คำพูดของเธอทำให้ เกาหยิ่งจือตะลึง

นานมากแล้วที่ไม่ได้เห็นคุณหมอฉู่ในท่าทางเช่นนี้ นานจนเกาหยิ่งจือเกือบจะลืมไปเสียแล้ว

ฉู่ลั่วหานก้าวขาเข้าไปในลิฟต์

ต้องไป เธอจะต้องไปจากที่นี่ ในวันนี้เธอมายื่น ใบลาออก ถังจิ้นเหยียนสัญญากับเธอว่าจะปิดเป็น ความลับ เธอจะต้องไปจากที่นี่ก่อนทุกคนจะรู้เรื่อง
“แต่ว่า…….! ฉันเห็นรายชื่ออาสาสมัครไปแอฟริกา ของเธอ

“ฉันยังจะเดินทางไปที่นั่น แต่ไม่ใช่ในฐานะหมอ ผู้ อำนวยการเฉินคะขอบคุณมาก ดูแลฉันมาตลอด สามปีนี้ ขอให้คุณสุขภาพแข็งแรงตลอดไป”

ฉู่ลั่วหานเอ่ยโดยไม่เปิดโอกาสให้ผู้อำนวยการเฉิ นพูดแทรก เธอมีเวลาไม่มากแล้ว หากทำอะไรได้ ควรรีบท่าตอนนี้

จากนั้นเธอก็โทรหาถึงจิ้นเหยียน

ทั้งสองหันหน้าเข้าหากัน ประตูห้องรองผู้อำนวย การปิดแน่น สายตาของถังจิ้นเหยียนก็ลุกเป็นไฟ และมือของเขาถูไปมาอย่างประหม่า “ งั้นการตัดสิน ใจของคุณคือตกลงไปแอฟริกาด้วยกันใช่ไหม?”

ฉู่ลั่วหานพยักหน้า ผ่านไปหนึ่งคืนเธอเปลี่ยนไป เป็นคนละคน นิ่งสงบ เด็ดขาด “ไม่ผิดค่ะ ฉันจะไป แอฟริกา รบกวนท่านรองช่วยจัดการให้ฉันด้วย ฉัน ต้องรบกวนช่วยจัดการแล้ว ตอนนี้ฉันไม่อยากรักษา ผู้ป่วย ฉันเป็นเพียงคนไร้ค่าคนหนึ่ง คุณแน่ใจว่าจะพาฉันไปด้วย?

ถังจิ้นเหยียนส่ายหน้า มือเขาสั่นเพราะอยากจะยื่น ไปจับมือเธอ แต่ก็กลั้นไว้แล้วพูดว่า “คุณไม่เคยเป็น คนไร้ค่าและจะไม่เป็น สำหรับคนบางกลุ่มแล้ว คุณ มีค่ามากสําหรับพวกเขา”

คนบางกลุ่ม ก็รวมถึงเขาด้วย

ฉู่ลั่วหานกลั้นน้ำตาไว้ แล้วพูดด้วยเสียงสั่นเครือ ชวนให้สงสารและเห็นใจว่า “ฉันไม่สามารถแต่งงาน กับคุณได้ คุณรับได้ไหม? ”

ถังจิ้นเหยียนหลับตาลง นี่คือคำตอบของเขา “จะ แต่งงานกับหรือไม่นั้นไม่ใช่วัตถุประสงค์ที่แท้จริง ของผม ผมเพียงแค่อยากอยู่เคียงข้างคุณ ยังมีเรื่อง อะไรที่ผมช่วยได้อีก บอกมาได้เลย ผมจะทำให้คุณ ทุกเรื่อง”

มีอะไรอีกไหม?

ฉู่ลั่วหานส่ายหน้า เธอพบว่าในเมืองนี้ไม่มีอะไรที่ เธอต้องยึดติดอยู่อีกแล้ว
คน……! เหลือเพียงคนตาย

เธอครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วเม้มริมฝีปาก เอ่ย ถามเขาอย่างไม่แน่ใจด้วยความยากลำบากและรู้สึก ผิด “บ่ายนี้คุณช่วยพาฉันไปที่แห่งหนึ่งได้ไหม ยัง ไงก็ตามคุณอาจเป็นคนเดียวจะอยู่กับฉันไปจนตาย ดังนั้น ฉันอยากให้คุณไปดูด้วยกัน”

“ได้ครับ” ถังจิ้นเหยียนตอบไปอย่างไม่ต้องคิด

ณ คฤหาสน์ตระกูลโม่ ที่ห้องของโม่หรูเฟย

โทรศัพท์ในมือของเธอสั่นด้วยความตื่นเต้น ริม ฝีปากสีแดงของโม่หรูเฟยเล็บคริสทัลของเธอจับไป ตามคลื่นผม เธอยิ้มและพูดว่า “พี่คะวิธีนี้ดีจริงๆ! ตอนนี้ฉู่ลั่วหานไม่อยากหย่าก็ต้องหย่าแล้วละ นาง แพศยา! ”

เกาหยิ่งจือจ้องดูที่คอมพิวเตอร์ เป็นประวัติของ ลั่วหาน ช่างเป็นใบตรวจสุขภาพที่ทำให้คนตกใจดี จริงๆ แต่น่าเสียด ต่อไปนี้ก็จะกลายเป็นคนไร้ค่า คนหนึ่ง ถึงเวลานั้นถ้าเธอรู้ความจริง ชื่อเสียงคงเสีย หายไปทั่วแล้ว
“ไม่เพียงแค่นั้นนะ ก่อนที่เธอจะออกจากบ้าน ตระกูลหลง เธอจะต้องทำให้หลงเชียวเบื่อหน่าย หมดหวังและไม่หันกลับไปมองอีก

เมื่อมองดูเวลาโม่หรูเฟยก็ก้าวเท้าออกไปเธอเซ็กซี่ และน่าหลงใหล “ยังมีเวลาอีกสิบชั่วโมงก่อนงาน เลี้ยงวันเกิดของพ่อฉันจะเริ่มฉันรอคอยคืนนี้จริงๆ”

“ฉันก็เหมือนกัน”

โม่หรูเฟยกัดฟันเบาๆ “พี่คะ ฉู่ลั่วหานนังผู้หญิง สารเลวคนนี้คิดว่าตัวเองเป็นโรคร้าย แต่ก็ไม่กล้า ให้พี่เซียวรู้ แล้วเธอจะไปหาใครได้ล่ะ รุ่นพี่คนนั้น เหรอ เขาน่าจะเป็นตัวสำรองที่ดีทีเดียว ฉันส่งคนไป จับตามองเธอแล้ว ถ้าพี่เซียวเห็นรูปพวกเขากอดกัน ร้องไห้ละก็ น่าจะสนุกน่าดู

ช่วงบ่าย ฉู่ลั่วหานลาหยุดครึ่งวัน

ถังจิ้นเหยียนลงไปรอที่ลานจอดรถใต้ดิน เมื่อเห็น ฉู่ลั่วหานลงมาก็เปิดประตูรถแล้วพูดว่า “ให้ผมขับให้ นะครับ”
เธอพยักหน้า แล้วรัดเข็มขัด “ไปกันเถอะค่ะ ที่ สุสานอานทรานเมืองหลวง”

สุสาน?

ถังจิ้นเหยียนงงอยู่ไม่กี่วินาทีก็เข้าใจ เธอจะพาเขา ไปหาพ่อแม่ของเธอนั่นเอง

ที่สุสานอาน รานเป็นสุสานที่ดีที่สุดของเมืองหลวง บรรดาผู้ที่นอนอยู่ล้วนเป็นผู้มีฐานะและอำนาจทั้งสิ้น

แต่ต่อให้สุสานสวยงามแพงใดหรือสูงแค่ไหน มัน จะไปมีประโยชน์อะไรกัน?

ไม่ได้มาที่นี่นานมากแล้ว แดดร้อนเปรี้ยงในยาม บ่ายเมื่อถูกลมพัดเธอกลับหนาวขึ้นมา

ฉู่ลั่วหานถือดอกไม้มาช่อหนึ่งแล้วเดินไปพร้อมกับ ถังจิ้นเหยียน จนกระทั่งมาถึงหน้าสุสานของพ่อแม่

นี่เป็นครั้งแรกที่ถังจิ้นเหยียนเห็นหน้าพ่อแม่ของ เธอ รูปของคุณนายฉู่นั้นยังสาวอยู่มาก สวยงาม เหมือนกับเธอจริงๆ ส่วนคุณชายลู่นั้นก็อ่อนโยนเมตตาด้วยรอยยิ้ม

ดูจากรูปภาพก็รู้ได้ว่าท่านทั้งสองเป็นคนดี

ฉู่ลั่วหานวางดอกไม้ลง “พ่อคะแม่คะ หนูมา

แล้ว……… ”

เมื่อมองไปที่รูปถ่ายนั้น ฉู่ลั่วหานไม่สามารถอดทน ไว้ในใจได้เธอร้องไห้อย่างขมขื่น “พ่อ … แม่เจอกัน เร็ว ๆ นี้นะคะ พวกท่านคิดถึงฉันไหม ฉันหวังว่าพวก เราสามคนจะกลับมารวมตัวกันอีกครั้งในไม่ช้า ?”

ผู้หญิงอ่อนแอคนนี้ร้องไห้ออกมาโดยไม่มีเสียงถัง จิ้นเหยียน ลังเลและจับเธอมาไว้ในอ้อมแขนของเขา ด้วยความเจ็บปวดมือใหญ่ที่อบอุ่นปัดหลังของเธอ เบาๆ ” คุณลุงและป้าไม่อยากเห็นคุณร้องไห้แน่นอน พวกเขาหวังว่าคุณจะได้ใช้ชีวิตทุกวันอย่างมีความ สุขนะรู้ไหม?”

ฉู่ลั่วหานอยู่ในอ้อมอกอุ่นของเขา ร้องไห้ไม่หยุด “ฉันจะทำอย่างไรดี? ฉันควรทําอะไรตอนนี้? ใคร ช่วยบอกฉันได้ไหม? ”

ถังจิ้นเหยียนกอดผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้ไว้ ดูเหมือนเธอผอมลงไปในชั่วคืน ตาลึกโปบ่งบอกถึงความ

หมดหวังในตัวเธอ

“คุณลุงและคุณป้าอย่ากังวลที่จะมอบเธอให้ผม ผม ขอสัญญาว่าจะปกป้องเธอด้วยชีวิตของผม และไม่ ปล่อยให้เธอต้องเสียใจ ”

ถังจิ้นเหยียนก้มคำนับตามธรรมเนียมของลูกเขย จากนั้นจับมือฉู่ลั่วหานพูดว่า “ลั่วหาน ต่อไปนี้ทุก นาทีนำมันมอบให้ผม การต่อสู้ในครั้งนี้ผมจะไม่ยอม ให้คุณแพ้แน่นอน”

ฉู่ลั่วหานไม่พูดอะไรออกมา ไม่ทราบได้ว่าเธอ ยอมรับหรือปฏิเสธ

แต่ทั้งสองไม่รู้เลยว่าตอนนี้ข้างหลังห่างไปไม่ไกล นัก มีนักสืบแอบถ่ายรูปพวกเขา ณ MBKนานาชาติ ห้องทํางานประธานบริษัท

หลงเซียวยกดูนาฬิกาที่ข้อมือ นาฬิกาแสดงเวลา ของมัน เขากำลังหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะโทรหา หัวหน้าเลขานุการชื่อว่าแอนดี้รับสาย

“ท่านประธาน
” ยกเลิกนัดหมายทั้งหมดหลังหาโมง”

“รับทราบ”

“สั่งดอกกุหลาบเก้าร้อยเก้าสิบดอกให้ส่งก่อนหนึ่ง ทุ่มตรง แล้วใส่ไว้ในท้ายรถของฉัน”

“รับทราบ ท่านประธาน

กุหลาบ … แม้ว่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด แต่ ดอกไม้ที่เธอชอบคือดอกพุด

“เพิ่มดอก ดอีก520ดอก

“รับทราบ ท่านประธาน”

หลังวางสาย หลงเซียวเร่งอ่านรายงานของวันนี้ ใกล้สิ้นเดือนแล้วเอกสารต่างๆมากมายต้องจัดการ ให้เสร็จ หลงเซียวหยุดชั่วครู่แล้วเปิดลิ้นชัก

กล่องผ้ากำมะหยี่วางอยู่ในลิ้นชัก เขาขมวดคิ้ว แล้วเปิดกล่องออก สิ่งที่เขาติดค้างเธอไว้ เขาจะ ค่อยๆชดใช้ให้หมด
คืนนี้ เริ่มที่ก้าวแรกแล้วกัน

โทรศัพท์สั่นขึ้น หลงเซียวปิดลิ้นชัก

หลงเขียวมองเห็นวิดีโอที่ส่งมา ภาพนั้นทิ่มแทงไป ที่หัวใจของเขา ทำให้เขาเย็นชาไปทั้งตัว!

ฉู่ลั่วหานกับถังจิ้นเหยียน ทำไมถึง!

ดวงตาเขาแข็งแกร่งจ้องมองเพียงสิบวินาทีแล้ว

วางมือถือลง

เขาเดาถูกว่าเป็นฝีมือของโม่หรูเฟย และเข้าใจถึง ความหมายนี้ดี เขาไม่สามารถลืมภาพของทั้งสองที่ ใกล้ชิดกันเมื่อครู่ได้

แต่ว่า……!

หลงเซียว ปากกาไว้ในมืออย่างแน่นจนเป็นรอย ฉู่ลั่วหานพาถังจิ้นเหยียนไปที่สุสานพ่อแม่เธอทำไม กัน!

ผู้หญิงโง่! คุณกำลังคิดจะทำอะไรกันอยู่!
หลงเขียวกระแทกแฟ้มลงบนโต๊ะไม้อย่างรุนแรง และโยนไป เขาเดินไปที่หน้าต่าง การที่เขารังเธอไว้

นั้นถูกต้องแล้วหรือไม่?

จี้ยงหมิงเปิดประตูออกมา โค้งแล้วพูดว่า “ท่าน ประธาน ให้คุณนายไปลองชุดเลยไหมครับ? ”

หลงเซียวฟินกล่าวออกมาว่า “ได้”

หากเธอไม่รักเขาแล้ว เขาจะยังทำแบบนี้ต่อไปดี ไหม?

“ครับ”

จี้ตงหมิง กำลังจะโทรหาฉู่ลั่วหาน แต่ถูกหลงเซียว ห้ามไว้ “ออกไปก่อน เดี๋ยวผมโทรเอง”

เมื่อเขาออกไป ภายในห้องนี้ก็เงียบลง มันดูกว้าง ขวางราวกับสนามรบ แม้คู่ต่อสู้ไม่ปรากฏตัวแต่ก็น่า เกรงกลัว

หลงเชียวใช้เวลาไม่กี่วินาทีในการรวบรวมสติ เขา ตัดสินใจให้โอกาสความสัมพันธ์ของเขาทั้งสองอีก ครั้ง ถึงแม้จะต้องแลกมาด้วยทุกอย่าง ก็จะไม่เสียดาย

เมื่อเสียงเรียกเข้าดังขึ้น ก็ได้ยินเสียงหวานดังไวน์

แดงลอดออกมาจากสาย

“อยู่ที่ไหนครับ ผมต้องการพบคุณ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ