ตอนที่ 102 ไม่รอแล้ว ท่านเซียวจะไปสารภาพรัก

ตอนที่ 102 ไม่รอแล้ว ท่านเซียวจะไปสารภาพรัก

“เอ่อ…..” คนปลายสายกู้เยนเงิน อึ้ง

เสมือนว่าสติของหลงเซียวค่อยหดโฟกัสเพ่งไปยังทิศทาง เดียว เขาอยากรู้คำตอบ แต่เกรงว่าหากรู้คำตอบจะได้รับการก ระทบจิตใจอีกครั้ง

“เป็นอะไร?”

กู้เยนเซินเอ่ย “เรื่องนี้ กระทั่งตัวเธอเองก็คงยังไม่รู้ เพราะ เขาคนนั้นไม่ได้ทิ้งร่องรอยใดๆ ไว้เลย สืบไม่ได้แล้วล่ะ”

“จะสืบหาไม่ได้ได้อย่างไร? คนเป็นๆ ทั้งคน ต้องทิ้งอะไรไว้

บ้างสิ”

“ไร้หนทางจริงๆ ฉันลองมาหลายวิธีแล้ว ไม่ได้ผลเลย แต่ว่า นะคุณชายใหญ่หลง สิ่งสำคัญตอนนี้ไม่ใช่เขาคนนั้นเป็นใคร ไม่ใช่หรือ? สิ่งที่นายควรให้ความสำคัญคือ เมียของนาย เธอ ไม่ใช่คนธรรมดาเลยนะ ฉันว่าทำไมนายถึงแต่งงานกับเธอได้ นะ แท้ที่จริงแล้วเพื่อสิ่งนี้หรือ!”
หลงเซียวขมวดคิ้ว เขาไม่รู้เรื่องมาก่อน

เรื่องราวของฉู่ลั่วหาน เขาไม่เคยสืบประวัติเธอมาก่อน เธอ

เล่าแค่ไหน เขารู้เพียงเท่านั้น

ทีแรกเขาหวังรับรู้เรื่องราวเหล่านี้จากปากเธอเอง หลังจาก นั้น เกิดเรื่องราวเหล่านั้นขึ้น ท่านเซียวไม่อยากรับรู้เรื่องราว

เกี่ยวกับเธออีกเลย

“ยังมีอะไรอื่นอีกไหม?”

กู้เยนเซินยกมือขึ้นบีบสันดั้ง “อันที่จริงแล้ว เสียเวลาไปตั้ง นานเพิ่งสืบหาได้เท่านี้แถมยังไร้ประโยชน์อีก ฉันเริ่มสงสัยใน ความสามารถตัวเองแล้วล่ะ

หลงเซียวกลับหลังหันเดินไปมุมสุดของห้อง “อาจจะใช่ หรือ

อาจจะ…..”

เพราะเธอเสแสร้งเก่งจนเกินไป ทำลายหลักฐานเกี่ยวกับ อดีตของตนเองจนสิ้น คนอื่นไม่สามารถสืบหาสิ่งใดได้

“หรืออาจจะอะไร?”
“ไม่ได้อาจจะอะไรทั้งนั้น บางทีสมองของนายคงใช้ไม่

ได้การ

“เอ้ย! นายพูดดีๆ สักประโยคจะตายหรือไง?

“ฉันไม่ใช่นักทำนายตามมุมสะพาน ประโยคที่นายอยากฟัง ฉันพูดไม่เป็นหลอกนะ

“ยังมีอีกอย่าง บางทีนายอาจสนใจ เมียของนายเมื่อสมัย เรียนเธอแอบชอบใครบางคน แต่หลังจากนั้นคนคนนั้นไม่ได้ อยู่ที่อเมริกาแล้ว แอบรักของเมียนายว่างเปล่า

อะไรนะ! เขาไม่สนใจ

“ฉันไม่อยากรอแล้ว

เขาหลุดประโยคออกมา อย่างแปลกประหลาด

กู้เยนเซินนิ่งค้างสักครู่ “นายจะทำอะไร?”

“สารภาพรักเธอ”
“…..นี่ฉันไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม? สารภาพรัก! กับฉ่ กู้เยนเชิน “.

ลัวหานนี่นะ?”

“ทีหลัง สุภาพกับเธอหน่อย

กู้เยนเซิน “.……….

เขามั่นใจแล้ว เขาจะไม่ปิดบังอีกต่อไป ไม่ว่าเธอจะคิด อย่างไร เขาจะบอกเธอ

เขารักเธอ!

เช้าวันต่อมา ฉู่ลั่วหานลืมตาตื่นขึ้น เดินตรงมาทางหน้าต่าง พลางบิดขี้เกียจ กลับพบดอกพุดที่เบ่งบานในพุ่มหญ้า

ดอกพุดสีขาวสะอาดตาเบ่งบานอย่างสวยงาม

ไม่สิ เธอมั่นใจวันก่อนตรงนี้ไม่มีนี่นา ทำไมถึงโตเร็วเช่นนี้ หละ?

เธอโน้มตัวออกนอกหน้าต่างสูดกลิ่นหอมของดอกพุด กลิ่น หอมจางๆ ให้ความรู้สึกสดชื่น หอมจังเลย
อาหารเช้า ทั้งสามร่วมโต๊ะด้วยกันแต่กลับไร้เสียงใดๆ

เล็ดลอดออกมาให้ได้ยิน

หลงเซียวคีบบรอกโคลีจากจานชิ้นหนึ่งให้กับฉู่ลั่วหาน

เธอนิ่งอึ้ง โม่หรูเฟยนิ่งอึ้ง

“ขอบคุณ”

“มอนมสดฉันหน่อย

แก้วนมสดอยู่ระหว่างกลางแท้ๆ เขากลับไม่ยอมยกหยิบเอง? อยากจะให้เธอบริการให้ได้เลย?

ก็ได้

เธอยื่นแก้วนมสดให้กับเขา หลังจากหลงเชียวรับแก้วกลับ ไม่ยอมปล่อยมือ เพราะมือใหญ่ของเขากุมทับบนมือของฉู่ลั่ วหาน อุณหภูมิไหลผ่านชั่วขณะ คลุมเครือย่างไม่คาดคิด

โม่หรูเฟยส่งยิ้มหวาน “พี่เซียว อาหารที่พี่ชอบทั้งนั้นเลย กิน
เธอคับผักให้กับเขา หรี่ตาอมยิ้ม

“วันนี้กลับดึกไหม?”

เขายกนมสดในมือขึ้นดื่ม เอ่ยถามอย่างใส่ใจ

ลั่วหานรู้สึกว่าวันนี้เขาผิดปกติ ไม่น่าจะมีอะไรหรือ?”

เขาไม่เอ่ยตอบใดๆ ไม่ดึกก็ดีแล้ว

ระหว่างงาน ลั่วหานตรวจคนไข้เสร็จเสียงโทรศัพท์พลันดัง

“ฉู่ลั่วหาน เที่ยงนี้มีเวลาใช่ไหม ฉันอยากพบเธอ”

หยวนซูเฟินนี่เอง!

ปวดฉัน ปวดจี๊ดเลย

“ค่ะ แม่”

การเผชิญหน้าเที่ยงนี้….วหานไม่สบายใจทั้งเช้า หยวนซู

เฟินมาหาเธอเรื่องอะไรกันแน่? ด่าทอ? แทงใจดำ?
เที่ยงวัน ฉู่ลั่วหานเลิกงาน เปลี่ยนเสื้อผ้า ไปตามสถานที่นัด

พบ

ภายในร้านอาหาร ชุดกี่เพ้างดงามอวดโฉมร่าง มีราคาสง่า ราศียิ่ง มองจากที่ไกลๆ ก็รู้เธอไม่ใช่คนธรรมดา

“นั่งสิ”

เธอเย็นชา ไม่อ้อมค้อม เสมือนว่าไร้ความอดทนอะไรบาง

อย่างต่อเธอ

ฉู่ลั่วหานพยักหน้ารับ เลื่อนเก้าอี้นั่งลง “คุณแม่มีเรื่องอะไร

คะ?”

หยวนชูเฟินวางแก้วกาแฟในมือลง เปิดกระเป๋า

ถือHermesออก หยิบบัตรเครดิตออกมาใบหนึ่ง ยื่นให้กับเธอ

“นี่อะไร?”

หยวนชูเฟินราวทำการกุศล “นี่คือเหตุผลที่เธอแต่งเข้าบ้าน ตระกูลหลง แน่นอน เทียบกับความทะเยอทะยานของเธอแล้ว แค่นี้ยังถือว่าน้อยไปนัก แต่เธอควรเจียมตัวซะบ้าง ฉันไม่มีวัน ยอมให้เธออยู่กับเซียวเอ๋อแน่นอน เธออย่าได้คิดว่าจะได้เหยียบประตูบ้านตระกูลหลง!

ไม่ได้ตระหนกอะไรมากนัก ทุกอย่างเป็นไปตามคาด กลับ รู้สึกสบายใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

บัตรเครดิตธนาคารที่ไหนสักที การสมัครบัตรนี้อย่างน้อย ต้องมีจํานวนเงินหลายร้อยล้าน ในนี้อย่างน้อยต้องมีหลาย ร้อยล้าน สําหรับหมอตัวเล็กๆ แบบเธอ เป็นตัวเลขมหาศาล

“คุณแม่ต้องการใช้เงินก้อนนี้ บังคับให้ฉันหย่ากับหลงเซียว หรือ?”

เธอฉลาดมาก ใช่แล้ว ฉันไม่อยากรออีกต่อไป ฉันให้เวลา เธอหนึ่งสัปดาห์ จัดการเอกสารหย่ากับเซียวเอ๋อให้เรียบร้อย เซียวเอ๋อไม่ยอมหย่า เหตุผลฉันไม่รู้ แต่ฉันอยากให้เธอรู้เอา ไว้ ฉันกับเธอ เซียวเอ๋อเลือกได้เพียงคนเดียวเท่านั้น! หากเธอ ต้องการให้เขาสูญเสียแม่บังเกิดเกล้า ก็อยู่กับเขาต่อไป ไม่ เช่นนั้น สิ่งที่รอเขาอยู่คือข่าวแม่ลูกแตกหักกัน

หยวนซูเฟินเป็นคนเด็ดขาด เอาจริงเอาจังเสมอ ความ ร้ายกาจของเธอ หากเอาจริงขึ้นมาแล้วละก็ต้องได้เสมอ

หนึ่งอาทิตย์……
เธอเตือนเธอเป็นครั้งสุดท้าย!

บังคับให้เธอหย่า อย่างน้อยต้องให้เหตุผลเธอสิ

“ทําไมท่านถึงบังคับให้เราหย่า?” ฉู่ลั่วหานจ้องหยวนชูเฟิน นิ่งๆ เธอไม่ค่อยยุ่งวุ่นวายกับทั้งสอง แต่ในวันนี้ครั้งเดียวกลับ ทิ้งไพ่ใหญ่!

“เหตุผล? ง่ายมาก เซียวเอ๋อไม่รักเธอ ฉันก็ด้วย อีกอย่าง ชาติกำเนิดของเธอไม่คู่ควรกับเซียวเอ๋อเลยสักนิด เพียงแค่ บริษัทอู่ซื่อที่โอ่นเอนจะล้มแหล่ มีสิทธิ์อะไรมาเกี่ยวข้องกับ ตระกูลหลง?”

ร้ายกาจทุกคำพูด

“ลูกสะใภ้ที่ตระกูลหลงเลือกคือโม่หรูเฟย พวกเขารู้จักกัน ก่อนหน้านี้หลายปี การปรากฏตัวของเธอเป็นมือที่สามของ พวกเขา! ตอนนี้เธอควรออกไป ให้พวกเขามีความสุขอย่า รบกวนพวกเขาอีกเลย!”

หัวใจ ต่ำดิ่งสู่ห้วงทะเลลึก!

แท้ที่จริงแล้ว เธอไม่คู่ควรกับตระกูลหลง?
แท้ที่จริงแล้ว เป็นเธอที่กีดขวางพวกเขาทั้งคู่

แท้ที่จริงแล้ว เธอควรถอยออกมา

ลั่วหานดวงตาร้อนผ่าว อดกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลริน เธอ หัวเราะ “ฉันไม่ทำให้เขาลำบากใจ ฉันจะหย่าให้”

“มาก”

ขณะที่หญิงสูงศักดิ์เตรียมเดินออกไปนั้น เขารั้งเธอไว้ยื่นบัตร เครดิตคืนให้กับเธอ “ฉันหย่าแน่ แต่เงินก้อนนี้ฉันรับไว้ไม่ได้ คุณเอากลับไปเถอะ

หยวนซูเฟินหัวเราะแห้ง “เธอคิดว่าจะได้อะไรจากการหย่า

กับลูกชายฉันมากกว่านี้หรือ?”

ฉู่ลั่วหานเจ็บปวดใจ “ฉันอยู่กับเขา ไม่ใช่เพราะเงิน ฉันรัก

เขา”

“พอได้แล้ว! รับไว้ซะ เธอสบายใจ ฉันเองก็สบายใจ”

หากรับเงิน เธอจะถอยไม่ได้อีกแล้ว เธอเองก็ไม่ต้องกังวล
ลั่วหานคําบัตรเครดิตแน่น ไม่ได้ส่งกลับคืน

ล้วหานเดินออกจากร้านกาแฟ รอบดวงตาไม่ทันได้แห้ง สนิทดี พลันเห็นเบอร์หลงเซียวโทรเข้ามา เจ็บปวดใจจนแทบ เป็นลมล้มพับซะตรงนั้น

“ฮัลโล”

“เย็นนี้เลิกงานแล้วเจอกันหน่อยสิ”

“มีอะไรไหม”

“ฉันนัดเธอ จําเป็นจะต้องมีอะไรด้วยหรือ?”

เธอนิ่งไปสักพัก “ได้”

เพิ่งจบศึกกับหยวนชูเฟินหมาดๆ หลงเซียวตามมาติดๆ วันนี้ หนีไม่พ้นแล้วสินะ?

เธอเรียกสติตนเองกลับคืนมา ฉู่ลั่วหานไม่ได้แสดงอาการ ตระหนกหวั่นต่อหน้าเขามากนัก เพียงเอ่ยรับคำเสียงแผ่ว “อยู่

ที่ไหน?”
“ภัตตาคารEarlเป็นไง?” หลงเซียวจำได้ ลั่วหานชอบทานส เต๊กเนื้อสันนอก สเต๊กที่ภัตตาคารEarlอร่อยสดใหม่ชุ่มคอนัก

“ไม่ต้องหลอก คุณมาที่อพาร์ทเม้นของฉันแล้วกัน คุณรู้ ที่ไหน

หลงเซียวประหลาดใจ เธอเชื้อเชิญเขาไปที่พักอาศัยส่วนตัว เช่นนี้ หรือเธอต้องการคืนดีกับเขาเช่นกัน?

บริษัทMBK ห้องทํางานประธาน

หลงเซียวคลายมือออก โทรศัพท์ไถลไปกับโต๊ะ ต่างเห็น ประธานอารมณ์ดี

เขาอยากให้ความสัมพันธ์ทั้งคู่กลับคืนดีกัน เธออ้าแขนตอบ รับอ้อมอกของเขา รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก หลงเซียวเคย เผยให้เห็นรอยยิ้มโดยไม่รู้ตัว

จี้ยงหมิงเดินเข้ามายังห้องทำงาน สังเกตเห็นเจ้านายตนยืน จ้องมองออกไปยังนอกหน้าต่าง “เจ้านาย ท่านเรียกหาผม?

หลงเซียวลูบไล้ขอบโต๊ะแผ่วเบา “ยกเลิกรายการในคืนนี้ทั้งหมด ฉันมีที่ๆ จะต้องไป

จี้ยงหมิงไล่ถาม “คืนนี้เจ้านายมีนัดหรือครับ?”

จี้ยงหมิงนิ่งงันราวสามวินาที เจ้านายมีนัดอย่างนั้นหรือ? เขา ไม่เห็นมีนัดกับใครในตารางนี่นา หรือเขาพลาดเรื่องราวตรง ไหนไป? เรื่องสําคัญอะไรกัน?

นายช่วยไปออฟฟิศเคยรุ่ยที ให้เธอช่วยเลือกของขวัญ สำหรับผู้หญิงมา” หลงเซียวเอ่ยอย่างนิ่งเฉย

จี้ตงหมิงนิ่งราวถูกแช่แข็ง ของขวัญ? เจ้านายจะให้ของขวัญ ผู้หญิงคนไหนกัน? คงไม่ใช่ไม่หรูเฟยหลอก อยู่กับเจ้านายมา ตั้งนาน ไม่เคยเห็นเจ้านายให้ของขวัญอะไรกับไม่หรูเฟยเลย สักครั้ง ปกติแล้วเธออยากได้อะไร จะหยิบเองเลย

ไตร่ตรองดีๆ แล้ว คงไม่เกี่ยวข้องอะไรกับโม่หรูเฟย เป็นเธอ เองที่เกาะแกะเจ้านายอยู่ฝ่ายเดียว

“ได้ครับเจ้านาย ผมไปที่ออฟฟิศเค่ยรุ่ยก่อน แล้วจะกลับมา รับเจ้านาย” ของขวัญนี้เจ้านายคงมอบให้แก่ลั่วหานเป็นแน่
รู้สึกสนุกไปได้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ