ตอนที่ 530 คูณ ลามกจริงๆ
ตอนที่ 530 คุณ ลามกจริงๆ
ตอนอยู่ในอ้อมกอดของเขา ดูเหมือนกับว่าโลกนี้อบอุ่น ขึ้นมาทันที และแทบไม่มีความรู้สึกกังวลอะไรเลย สามารถผ่อนคลายตัวเอง และตกอยู่ในอ้อมกอดความรัก ของเขา
“ฉันไม่ควรพึ่งพาคุณในทุกเรื่อง? อีกอย่างฉันไม่ใช่สัตว์ เลี้ยงของคุณ ดังนั้นฉันสามารถตัดสินใจทุกเรื่องด้วยตัว เองได้”
พูดตามความจริงคือ เธอไม่ชอบถูกปฏิบัติเหมือนดั่งเจ้า หญิง เธอก็มีรูปแบบวิธีการจัดการของตัวเอง ถึงแม้ชื่อ ของหลงเซียวมีอิทธิพลเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่สามารถ กลบเกลื่อนแสงสว่างของเธอได้ จริงไหม?
หลงเซียวไม่โต้เถียง แต่ยื่นมือลูบปลายจมูกของเธอ อย่างเอ็นดู แล้วยื่นมืออีกข้างโอบหน้าท้องของเธอ “คุณฉู่ ผู้มีความฉลาดหลักแหลม แต่ดูเหมือนคุณจะลืมไปแล้วว่า ตอนนี้คุณไม่ได้ตัวคนเดียวแล้ว บนตัวคุณยังมีลั่วลั่วน้อย ของพวกเราอยู่”
ประโยคสุดท้าย เขาตั้งใจพูดด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์และไม่ จริงใจเลียนแบบเหมือนส้งชิงเซวี่ยน
ลั่วหานตกใจเล็กน้อย พูดตามความจริง เธอลืมไปแล้ว จริงๆ เพราะลูกน้อยมีอายุครรภ์ไม่มาก เธอเลยไม่ค่อย รู้สึกอะไรมาก เธอไม่มีอาการได้กลิ่นเหม็นคาว และไม่มี อาการอาเจียนอย่างรุนแรงเลย ดังนั้นที่เธอละเลยก็ถือว่า มีเหตุผลใช่ไหม?
เอาล่ะ ดูจากสีหน้าของคุณหลงแล้วคงไม่ให้อภัยอย่าง แน่นอน
“คุณรู้ได้ยังไงว่าจะเป็นลั่วลั่วน้อยหรอ? ถ้าหากเป็นหลง เซียวน้อยล่ะ?” ลั่วหานลูบหน้าท้องเหมือนกัน ระหว่างการ เจริญเติบโตเป็นอะไรที่น่าอัศจรรย์จริงๆ เพียงแค่พวกเขา เห็นลูกน้อยเติบโตแต่ละวัน พวกเขาก็รู้สึกปลื้มใจมาก แล้ว
หลงเซียวประคับประคองเธอเดินลงบันได ขณะเดียวกัน ก็ช่วยเธอสะพายกระเป๋าด้วย เขามีรูปร่างสูงใหญ่ กระเป๋าเลยห้อยลงมาไม่ต่ามาก อีกอย่างเขาสะพาย กระเป๋าสีดอกกุหลาบชมพูแล้ว ไม่ดูมีกลิ่นอายของผู้หญิง เลย ในทางกลับกันกลับดูเหมือนกับผู้ชายที่เอาอกเอาใจ ภรรยามากกว่า
เขาประคับประคองลั่วหานอย่างระมัดระวัง ไม่ยอมให้ เธอประสบกับอันตรายแม้แต่นิดเดียว
“ไม่ว่าจะเป็นลั่วลั่วน้อยหรือเซียวหลงน้อยล้วนดีทั้งสอง แต่เขาหวังอยากให้เป็นลั่วลั่วน้อยมากกว่า “เมื่อเดิน ลงสุดทางก็จะถึงห้องโถงใหญ่”
พนักงานเคาน์เตอร์ผู้หญิงไม่กี่คนเบิกตากว้างจ้องมอง หลงเซียว ในใจคิดอยู่ว่า โอ้พระเจ้าช่วย หลงเซียวคง ไม่ใช่คนมีสองบุคลิกใช่ไหม? ตอนที่วิ่งเข้ามาซักถาม ภรรยาเมื่อกี้มีท่าทางเหมือนจะไปฆ่าคนเลย แถมเดินขึ้น บันไดสามสิบขั้นเหมือนกับเขาเดินขึ้นสามก้าวเลย
ตอนนี้เขาทำให้พวกเธอถึงกับนิ่งอึ้งไปเลย และนึกว่า หลงเซียวจะถือมีดไปฆ่าฟันคน!
แต่ตอนนี้กลับ…..เป็นท่านประธานหลงที่อ่อนโยน ก้าว เดินอย่างมั่นคง แทบไม่มีท่าทางตื่นตระหนกเลยแม้แต่
น้อย
“เพราะคุณชอบลูกสาวมากกว่าหรอ? ฉันจำได้ว่า ดู เหมือนคุณจะชอบลูกสาวมาก” ลั่วหานรู้สึกกังวลเล็กน้อย หากคลอดเป็นลูกชาย คุณหลงคงไม่ปฏิบัติตัวแตกต่าง หรอกใช่ไหม?
หลงเซียวยิ้มและพูดว่า “อาจจะใช่ และอาจจะไม่ใช่ครับ เมื่อคลอดลูกชายทั้งครอบครัวก็จะร่วมฉลองยินดี สิ่ง สำคัญคือมีคนสืบทอดทายาท แต่ไม่ได้ยินดีกับการมา ของชีวิตใหม่เลย ผมอยากให้คุณรู้ ผมรักลูกของพวกเรา ไม่ใช่ต้องการคนที่สามารถสืบทอดธุรกิจ
ฮ่าฮ่า ผู้ชายคนนี้จริงๆเลย
ตอนนี้เป็นเวลากลางคืนแล้ว ดวงจันทร์ลอยค้างอยู่ กลางท้องฟ้า บรรยากาศในตอนกลางคืนสวยงดงามมาก ลั่วหานเงยหน้ามองทิวทัศน์แวบหนึ่ง และพูดขึ้นว่า “มี ผู้ชายสุดหล่ออยู่เคียงข้างฉัน แถมยังพูดจาหวานกับฉัน ด้วย แบบนี้ฉันเป็นคนที่ชนะในใช้ชีวิตหรือยัง?”
หลงเซียวเปิดประตูให้เธอนั่ง จากนั้นก็ก้มตัวช่วยเธอ คาดเข็มกลัดนิรภัย “ครับ แต่คนที่ชนะในการใช้ชีวิตมี การแบ่งระดับนะครับ แต่ในอนาคตคุณต้องเลื่อนขั้นแน่ ครับ”
สามารถเลื่อนขั้นหรอ? งั้นต้องเลื่อนขั้นถึงระดับไหน หรอ? เธอรู้สึกเฝ้ารอคอยมาก
เมื่อสตาร์ทรถยนต์เสร็จ หลงเซียวไม่ได้ขับไปทางเส้น ทางกลับรีสอร์ทหยีฉิ่ง แต่กลับรถไปทางถนนเฟิงเฉียว
“คุณจะไปไหนหรอ?”
หลงเซียวเปิดเพลงให้เธอฟังผ่อนคลาย “ตอนบ่ายคุณ ยังไม่ได้กินข้าว ไม่รู้สึกหิวหรอ? หรือดีใจที่ได้รับใบ อนุญาตผ่านเข้าเมืองของฟางหลิงหยู้จนไม่รู้สึกหิวหรอ?”
ลั่วหานขมวดคิ้ว “คุณรู้เรื่องใบอนุญาตผ่านเข้าเมืองได้ ยังไงหรอ?”
หลงเซียวยิ้มจางๆ “ทักษะการได้ยินของผมดีมาก
กั้นแค่ประตูก็ยังสามารถได้ยิน
ลั่วหาน : ..…..….…..
เอาล่ะ คำถามที่สอง “คุณกำลังจะไปไหนหรอ?”
บนหน้าจอการเดินทางของหลงเซียวไม่มีการระบุจุด หมาย “ไปร้านอาหารหรงเหยียน ผมจองอาหารค่ำที่ เหมาะกับคนท้องแล้ว เมื่อไปถึงสามารถกินได้เลย”
คุณหลงมีเส้นสายกว้างขวางจริงๆ ลั่วหานรู้สึกเลื่อมใส จริงๆ!
“คุณจองตั้งแต่เมื่อไหร่หรอ?”
หลงเซียวจ้องมองเธอ “ตอนที่คุณดื่มหมดแก้วเพื่อ ทําความเคารพ”
ลั่วหาน : “.…….…….
เป็นตอนที่เธอได้รับใบอนุญาตผ่านเข้าเมือง เลยขอดื่ม ชาเพื่อทำความเคารพต่อหัวหน้าหวัง
คุณหลง างร้ายกาจจริงๆ จะไม่ให้เลื่อมใสได้ยังไงกัน ล่ะ!
ทั้งสองคนดื่ม การทานอาหารค่ำที่เงียบและผ่อน คลายที่ร้านอาหารหรงเหยียน อาหารสำหรับคนท้องมี รสชาติจืดเป็นหลัก เน้นสารอาหารที่มีประโยชน์ และเป็น อาหารที่ย่อยง่ายด้วย
หลังจากกินข้าวเสร็จ ทั้งสองคนก็กลับบ้าน เมื่อลั่วหา นนึกถึงเรื่องศาสตราจารย์จู ก็พูดขึ้นว่า “ที่วันนี้สามารถ ผ่านไปอย่างราบรื่น ต้องยกความดีความชอบให้กับ ศาสตราจารย์จู เขาเคยรักษาตัวที่โรงพยาบาลหวาเซี่ย และพวกเราเคยพูดคุยกันด้วย”
“อืม ผมรู้จักเขาเหมือนกัน”
แน่นอนว่า หลงเซียวไม่มีทางบอกลั่วหานแน่ว่าเขารู้ เรื่องที่เธอประสบปัญหาแล้ว อีกทั้งเขายังสืบประวัติของ ศาสตราจารย์จู ด้วย เมื่อถูกยืนยันว่าเขาคนนี้ไม่มีพิษภัย จึงจะสบายใจ
ลั่วหานยิ้มหวานหยาดเยิ้มขึ้น “ที่รัก ต่อไปทำเรื่องดีๆกัน เยอะๆเถอะ เพื่อจะได้รับการตอบแทนที่ดี”
อย่างเช่นวันนี้
“อีกอย่างการเป็นคนต้องยืนหยัดหลักการที่ตัวเองยึด ไว้ ทำชั่วได้ดีแต่ชั่วเวลานั้น แต่เป็นคนดีจะสามารถได้รับ มิตรภาพที่ดีที่ยาวนาน
หลงเซียวพูดขึ้นว่า “คุณเจอกับหัวหน้าหวังครั้งเดียว แต่ กลับสามารถเรียนรู้ได้เยอะขนาดนี้เลยหรอ? ดูเหมือนต่อ ไปผมคงต้องแนะนำข้าราชการให้คุณรู้จักไม่กี่คนแล้ว ไม่ เกินครึ่งปี ภรรยาของผมต้องสามารถเป็นศาสตราจารย์ ได้แน่”
“ไม่ ไม่ต้องหรอก ฉันมีตำราเรียนที่ดีที่สุดแล้ว หนังสือ เล่มนี้มีเนื้อหาเปี่ยมล้นด้วยความรู้รอบตัว อ่านเท่าไหร่ก็ ไม่น่าเชื่อ!” ขณะที่เธอพูดก็จ้องมองเขา และทุกประโยค ที่พูดก็เข้าใกล้เขามากขึ้นด้วย จนสุดท้ายจะแนบชิด ใบหน้าของเขาแล้ว
“อ่านเท่าไหร่ก็ไม่น่าเบื่อหรอ…..” เขาลากเสียงยาวเล็ก น้อย “ผมไม่น่าเบื่อหรอก ผมกลัวแค่ลั่วลั่วน้อยไม่พอใจ
ลั่วหาน : ”
คุณหลงคิดลามกจริงๆ!
ผ่านหลายปี นี่เป็นครั้งแรกที่หลงจื่อเดินบนถนนเป็น เพื่อน โฉหวั่นชิงบนถนนนิวยอร์กที่หรูหรามีร้านค้าตลอด ทาง และมีสินค้าหลายประเภทมากจนน่าละลานตา ไม่ว่า จะเป็นสินค้าที่ผลิตจากจีน แต่เมื่อแขวนอยู่ในตู้กระจกที่ อเมริกากลับมีรูปแบบหรูหราอีกแบบทันที
หลง อพา โฉหวั่นชิงไปเดินที่ถนนแมนฮัตตัน แล้วไปที่ ลานยุคสมัยปากทางสี่แยก
ลานยุคสมัยเป็นศูนย์กลางช็อปปิ้งระดับสูงที่สุดใน เมืองนิวยอร์ก ข้างในมีสินค้าแบรนด์ดัง ล้วนเป็นสินค้า ฟุ่มเฟือย ซึ่งสถานที่รวบรวมสินค้าทุกอย่างนี้กลายเป็น ความใฝ่ฝันของคนจํานวนมากด้วย
“เสี่ยวจื่อ พวกเราไปที่อื่นกันเถอะ สินค้าในนี้…..ไม่เหมาะ กับแม่หรอก แม่อายุมากขนาดนี้แล้ว จะให้แต่งตัวเหมือน หญิงสาวได้ยังไงล่ะ?”
โฉหวั่นชิงอยากพาลูกชายไปสถานที่อื่น
หลงจื่อพูดอย่างหนักแน่นว่า “แม่ครับ แค่ซื้อเสื้อไม่กี่ ตัวเท่านั้นเอง แม่กังวลอะไรหรอ? ใครบอกแม่อายุมาก แล้ว? แม่ยังคงอายุสิบแปดปีตลอดไป และยังคงสวยไม่มี เปลี่ยน!”
หลงจื่อเคยดูตู้เสื้อผ้าของเธอแล้ว เห็นเสื้อผ้าของเธอแล้วเขารู้สึกปวดใจ แต่เสื้อผ้าของหยวนซูเฟินผลิตจาก อิตาลี ทุกฤดูกาล ทุกเดือน แม้กระทั่งทุกสัปดาห์มีเสื้อ หลากหลายประเภทตัดให้เธอโดยเฉพาะตลอด
แต่แม่ของตัวเอง หากพูดตามความจริงคือล้วนเป็นเสื้อ ของปลอมหมด
หลังจากที่ โฉหวั่นชิงถูกลูกชายพูดเกลี้ยกล่อมก็ยินยอม
“โตขนาดนี้แล้วยังพูดเล่นอีก”
เมื่อเข้าไปในห้างสรรพสินค้าก็เห็นป้ายร้านมากมาย ละลานตามาก
“แม่ครับ แม่ชอบแบบไหนก็เลือกได้เลยครับ” หลงจื่อ เกลี้ยกล่อมให้เธอเลือกซื้อ
โฉหวั่นชิงตอบรับอย่างเต็มปาก แต่เมื่อหยิบเสื้อคลุมผ้า แรดคูนสีม่วงเข้ม แล้วเห็นราคาบนป้าย เธอก็วางเสื้อคลุม ลง แล้วลากลูกชายออกจากร้านทันที
“อันที่จริงเสื้อเหล่านี้ก็ไม่ได้สวยอะไรมากหรอก เหมือน กับเสื้อผ้าบนแอพเถ้าเป่าเลย บนแอพเถ้าเป่าแค่ราคา สามสี่ร้อยก็มีเสื้อสวยแล้ว! ไปกันเถอะ”
หลงจื่อรู้สึกผิดเล็กน้อย
ทุกวันเขาสามารถกินอาหารหรู สวมเสื้อผ้าดีๆ แต่แม่ ของเขากลับใช้สินค้าในแอพเถ้าเป่า
หลงจื่อรู้สึกคับแค้นในใจ “แม่ครับ แม่รอสักครู่นะครับ”
พูดจบ หลงจื่อก็หันหลังกลับเดินไป
ส่วน โฉหวั่นชิงเดินไปร้านกระเป๋าแบรนด์โคล ร้านด้าน ข้าง เธอหยิบกระเป๋าผู้หญิงรูปทรงครึ่งวงกลมสีน้ำตาลใบ หนึ่งขึ้น
กระเป๋าที่วางบนตู้ที่เห็นชัดเจนเป็นคอลเลคชั่นลิมิเตด ใหม่ของซีซั่นนี้ ตอนนี้มีจำหน่ายแค่ในทวีปยุโรป ถือเป็น สินค้าที่ผู้คนต่างแย่งชิงกัน
โฉหวั่นชิงหยิบกระเป๋าขึ้นมาลองสะพาย พร้อมกับส่อง ตัวเองในกระจก และนึกในใจว่า สะพายกระเป๋าใบนี้แล้ว ดูอ่อนเยาว์ขึ้นมากเลย
พนักงานบริการเดินมาข้างเธอ เพราะกลัวเธอทำกระเป๋า เสียหาย เธอพูดเตือนเป็นภาษาอังกฤษว่า คุณผู้หญิง ค่ะ กระเป๋าใบนี้ผลิตจากหนังนกกระจอกเทศ ดังนั้นช่วย ระมัดระวังหน่อยนะค่ะ”
โฉหวั่นชิงเผยสายตาลำบากใจเล็กน้อย แล้วเงยหน้ายิ้ม และพูดว่า “ค่ะ ขอบคุณค่ะ”
ใครจะไปรู้ จู่ๆเธอก็ลื่นมือเผลอทำกระเป๋าใบราคาเจ็ด พันสามร้อยดอลล่าสหรัฐร่วงตกลงบนพื้น
ตึง! ตึง!
กระเป๋าและโซ่สีทองตกลงบนพื้นพร้อมกัน จนเกิดเสียง ดังสนั่นทั่วทั้งร้าน
“ว้าย! คุณผู้หญิง ทำไมคุณถึง…..ฉันเพิ่งบอกคุณเอง ว่าให้คุณช่วยระมัดระวัง กระเป๋าใบนี้ราคาตั้งสี่ห้าหมื่น หยวนเลยนะค่ะ แล้วคุณก็ไม่มีปัญญาซื้อด้วย….เอาล่ะ คุณลุกขึ้นมาก่อน เดียวฉันจัดการเอง”
พนักงานบริการหยิบกระเป๋าขึ้น แล้วตรวจดูอย่าง ละเอียด “ถ้าหากได้รับความเสียดาย คุณจะรับผิดชอบ ไหวหรอ?”
เมื่อ โฉหวั่นชิงเหลือบเห็นหลงจื่อเดินมาจากด้านข้างก็ รีบก้มหน้ากล่าวขอโทษอย่างรีบร้อนใจ “ขอโทษค่ะ ขอ โทษจริงๆค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ เดียวฉันช่วยเช็ดให้สะอาด ให้นะค่ะ”
เธอดึงเสื้อของตัวเองจะเช็ดกระเป๋า อันที่จริงบินพื้นก็ สะอาดอยู่แล้ว ไม่มีฝุ่นเลย
พนักงานอารมณ์ขึ้นทันที “คุณผู้หญิงค่ะ! เสื้อของคุณผู้หญิงผลิตจากผ้าคุณภาพต่ำ หากเช็ดจะทำให้หนัง กระเป๋าเสียดายนะค่ะ! คุณไม่ต้องทำอะไร เดียวฉัน จัดการเอง!”
โฉหวั่นชิงยิ่งรู้สึกละลายใจ “ขอโทษด้วยนะค่ะ ฉันไม่ได้ ตั้งใจจริงๆ”
ในตอนนี้สีหน้าของหวงจื่อมืดครึ้มแล้ว!
“แม่ครับ! เกิดอะไรขึ้นครับ?”
หลงจื่อเดินเข้ามาในร้านกระเป๋าด้วยสายตาแหลมคม เหมือนจะเข้ามาบีบคอคนให้ตายเลย
โฉหวั่นชิงดึงแขนเสื้อลูกชายด้วยท่าทางไม่สบายใจ แล้วพูดขึ้นว่า “เสี่ยวจื่อ อย่าทำแบบนี้ แม่เป็นคนทำ กระเป๋าเสียดายเอง”
หลงจื่อกัดฟันแน่น “กระเป๋าอะไร? ไหนเอาให้ผมดู
หน่อย!”
พนักงานมึนงงเล็กน้อย “คุณผู้ชายค่ะ เมื่อกี้คุณผู้หญิง คนนี้ทำกระเป๋าใบใหม่ของเราเสียหาย……..”
หลงจื่อคว้าจับกระเป๋า แล้วขว้างลงบนพื้นด้วยสายตามืดครึ้ม พร้อมกับยกเท้าเหยียบกระเป๋าด้วยหนึ่งที
โฉหวั่นชิง: “.……….…….
ทุกคน …….
หลงจื่อเหยียบกระเป๋าจนเปลี่ยนรูปทรงแล้ว จากนั้นเขา ก็พูดด้วยน้ำเสียงดูถูกว่า “ดูให้ดี กระเป๋าราคาถูกแบบนี้ เหมาะแค่กับเท้าของผม! แม่ของผมแค่ลองกระเป๋าของ พวกคุณ ซึ่งถือว่าให้เกียรติต่อพวกคุณ ไม่สำนึกอีกหรอ!”
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
