ตอนที่ 518 ฉันจะเป็นของคุณนับจากนี้ไป

เสียงที่อ่อนหวาน ผสมกับเสน่ห์ของผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่ และ ลักษณะที่กระตุกของชายในวัยยี่สิบต้นๆที่ยังไม่ถอยกลับ ดัง เข้าหูของหลินซีเหวิน

หูของหลินซีเหวินถูกแผดเผาด้วยคําพูดของเขาราวกับว่า ถูกจุดไฟ อุณหภูมิสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว ร้อน เผ็ด กระตือรือร้น พยายาม และเป็นสีเขียวฝาด

คางของหลงจื่อกดแนบกับหลังของเธอ และลมหายใจของ เขาก็ถูกรีดเข้าผิวหนังของเธอผ่านเสื้อผ้าบางๆ และเขาก็ กระซิบว่า “สาวบ้านนอก อยู่กับฉันที่นี่

ร่างกายของหลินซีเหวินถูกแน่น ทุกเส้นประสาท กล้าม เนื้อทุกส่วน ไม่มีเส้นเลือดไหน ไม่ใช่ของตัวเองอีกต่อไป และ กลายเป็นบ้า และรุนแรง

เธอกัดริมฝีปากล่างตัวเอง และกัดแรงๆ ราวกับว่าเธอกำลังจะ กัดริมฝีปากจนขาด “หลงจื้อ คุณเมามากเกินไปแล้ว และตอน นี้คุณยังไม่สร่างเมา คุณปล่อยมือก่อน ฉันจะไปเอายาแก้เมา ให้คุณ จนกว่าคุณจะตื่นค่อยว่ากันอีกที”

เธออยากคุยกับเขาดีๆ แต่เธอก็แค่อ้าปาก พูดออกเสียง แต่ เสียงของเธอนุ่มและตุ้งติ้งราวกับว่าเธอได้แช่ไวน์ดอกท้อ แม่ง เอ้ย!!
คอของหวงจื่อมีอาการคัน เขากลืนน้าลายเพื่อบรรเทาอาการ คันเล็กน้อย คอของเขาคลึง และผิวหนังที่คอของเขาก็สั่น ระริก “สาวบ้านนอก ผมไม่ได้เมา ผมมีสติมาก ผมรู้ว่ากำลังทำ อะไรอยู่ พวกเราก็โตกันแล้ว ผมรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่”

หลง อกอดเธอแน่น เสียงของเขาอ่อนลง และการเคลื่อนไหว ของเขาโดดเด่นยิ่งขึ้น

ฟ้าร้องอู้อี้ระเบิดเข้าที่ศีรษะของหลินซีเหวิน และดวงตาบน ใบหน้าของเธอก็สบเข้ากับดั้งจมูกของเธอ เธอต้องการที่จะดัน แว่นขึ้นไป แต่มือถูกมัดไว้กับลำตัวทั้งสองข้าง และไม่สามารถ ดึงออกได้

ริมฝีปากของหลินซีเหวินแห้ง “หลงจื่อ คุณอยากจะทำ อะไร?”

หลงจื่อเมาและคลุมเครือ การเคลื่อนไหวของเขายุ่งเล็กน้อย และเขาเคลื่อนไหวอย่างไร้ราก เขาพลิกตัวหลินซีเหวิน หัน หน้าไปทางเขา และแสยะยิ้ม “คุณว่าหล่ะ? คุณว่าผมอยากจะ ทำอะไร?”

หลินซีเหวินรู้สึกเพียงว่ากลิ่นเหล้าที่รุนแรงกำลังเข้ามาใกล้ กับจมูกตัวเองมากขึ้น กลิ่นเหล้าเข้ามาถึงรูจมูกของเธอ และ ความร้อนก็เข้าใกล้ริมฝีปากของเธอ เงาของหลงจื่อถูกรุกราน อย่างท่วมท้น และเธอก็กลัวเล็กน้อยถอยออกมา “หลงจื่อ คุณ มองดูชัดๆ ว่าฉันเป็นใคร? เธอลืมตาขึ้นมามองหน้าฉันชัดๆ แม่ งเมาแล้วมั่ว และเมื่อสร่างเมาจะหันหน้าหนีไปและไม่ยอมรับ แล้วฉันจะไปหาใครหล่ะ!”

หลงจื้อหัวเราะเยาะ และบังคับเปิดตายาวที่สวยงามของเขา หลินซีเหวินต่อหน้าเธอ กลายเป็นสองคน และทั้งสองซ้อนทับ กันเป็นเส้นเดียว เงานั้นแกว่งไปมาและไม่สามารถโฟกัสได้ “คุณเป็นสาวบ้านนอก แน่นอนผมรู้ คุณคือแฟนผม คุณลืมไป แล้วเหรอ?”

บ้าเอ๋ย!

หลินซีเหวินรู้สึกรำคาญ อยากจะเตะเขา และเตะคนเมาให้ ตายจริงๆ!

“ใช่ ฉันเป็นแฟนของคุณ คุณปล่อยฉันไป รีบๆ ถ้าคุณไม่ทํา อะไรฉันจะต่อยคุณ” หลินซีเหวินดิ้นรน พยายามที่จะสลัด แขนของเขาออก

หลงจื่อเป็นผู้ชาย ที่แข็งแกร่งกว่าเธอมาก หากเขาไม่ริเริ่มที่ จะปล่อย เธอก็แทบจะไม่สามารถกำจัดเขาได้ และทำได้เพียง กระทืบเท้าของเธอด้วยความโกรธเท่านั้น

“ผมจะไปอเมริกาแล้ว สาวบ้านนอก ผมไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ผม จะได้กลับมา ผมกำลังจะไปอเมริกาแล้ว” เขาเอาจมูกแนบ จมูกเธอ เข้าไปพัวพันกับช่องว่างระหว่างคนทั้งสองพร้อมกับ หายใจแต่ละครั้งค่อยๆ ลมหายใจกลายเป็นรสชาติเดียวกัน

ดวงตาของหลินซีเหวินเบิกกว้าง และล็อคสายตาของเขา
“คุณกำลังจะไปอเมริกา? เมื่อไหร่? ทำไมคุณไม่สามารถกลับ มาได้ทันที?

แม่ง มีประโยชน์ไหมที่จะถามตอนนี้? หลงจื่อยังมีไอคิวคิด อยู่หรือไม่?

หลงจอกดใบหน้าอันหล่อเหลาของตัวเองไว้บนใบหน้าของ เธอ โดยเกือบจะซ้อนทับใบหน้าของเธอ “ผมจะไปหาใคร สักคน เราไม่ได้เจอกันมานานแล้ว คนคนนี้ ผมเป็นหนี้เธอ มากมาย และผมจะไม่สามารถจ่ายมันได้ตลอดชีวิต”

เขาเมา มีความสั่นสะเทือนในการพูด และกลิ่นแอลกอฮอล์ที่ รุนแรงยิ่งทำให้คนรู้สึกไม่จริง

หลินซีเหวินพยุงเขาด้วยความยากลำบาก “หลงจื่อ คุณจะไป พบใคร? คนอะไร?”

หลงจื่อเบ้ปาก ราวกับว่ากระเพาะของเขาไม่สบาย “สาวบ้าน นอก ถ้าผมไม่ได้เป็นอะไรเลย? เธอยังจะรักผมอยู่ไหม?”

ดูเหมือนว่าจะเมาดูเหมือนจะเป็นความจริง สิ่งที่เขาพูดโดย ไม่มีเหตุผลนั้นน่าเศร้าเล็กน้อย การผลิบานของดอกไม้ในฤดู ใบไม้ผลิและเดือนมีนาคมกลายเป็นน้ำค้างแข็งของฤดูหนาวที่ สิบสองในฤดูหนาวที่สิบ และเขามองโลกในแง่ร้าย

หลินซีเหวินกอดเขา และกระซิบเพื่อปลอบใจ “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรถ้าไม่มีอะไรคุณยังมีฉันอยู่ ฉันสนับสนุนคุณเอง ฉันรวย กว่าคุณ”

ทันใดนั้นร่างกายของหลงจื้อก็จมลง และเขาเกือบจะทำให้ เธออ่อนแอลง “ถ้าอย่างนั้นคุณก็ต้องการผมหรือยัง ผมจะเป็น ของคุณในอนาคต คุณเป็นผู้รับผิดชอบ คุณต้องรับผิดชอบ ต่อผม

เหมือนกับเด็กคนหนึ่ง ที่ไร้ยางอาย

หลินซีเหวินถูกฟ้าผ่า และปล่อยมือเธอทันที “คุณอันธพาล!!”

“กระหน่ำ!”

เธอปล่อยมือ หลงจื่อไม่มีจุดรองรับ และร่างกายหนักร้อยกว่า สูง 180 กว่าล้มลงกับพื้น และใบหน้าที่หล่อกระแทกเข้ากับพื้น แม่งเอ้ย เสียโฉมแล้วมั้งจากการล้มครั้งนี้

“บ้า!!”

กระดูกของหลงจื้อปวดร้าวไปทั่วร่างกาย และความเมาจาก การดื่มส่วนใหญ่ของเขาหายไป “คุณจะฆ่าสามีตัวเองเหนือ!”

หลินซีเหวินมองลงไปที่หลงจื่อที่ดูโทรมไปหมด ดวงตาของ เธอที่อยู่ด้านหลังเลนส์กระพริบและเป็นประกาย คุณสมควรได้รับมัน ใครให้คุณทําเรื่องบ้าๆ และทำแบบนี้อีกฉัน จะจัดการด้วยมีดผ่าตัด!”

ไอ้ปาเอ้ย!

หลงจื่อส่ายหัวเพื่อเพ่งสายตา และลุกขึ้นยืนจากบนพื้น “คุณ เก่งจริง มานี่!”

เขาโอบไหล่ของหลินซีเหวินด้วยต้นแขน และหลังถูกจับโดย เขา และลากต้นขาของเธอด้วยแขนทั้งสองข้าง และเธอก็ถูก ระงับโดยตรง!

“หลงจื่อ ปล่อยฉันลงมา! คุณจะทำอะไร!”

หลงจื่อเดินโซซัดโซเซไปที่ประตูห้องนอน กระแทกโซฟา และกรอบประตู ตัวเองและหลินซีเหวิน ทั้งสองคนได้รับบาด เจ็บไม่น้อยนัก

“คุณว่าผมจะทำอะไร? ยังอยากจะฆ่าผม ดูเหมือน ว่า…….สะอึก…..จะไม่ให้อะไรคุณเลย คุณไม่รู้ว่าผมเป็น ผู้ชาย!”

สิ่งที่หลงจื่อพูดนั้นค่อนข้างจะมีพาวเวอร์ในตอนแรก แต่มัน ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมที่แอลกอฮอล์จะเรอ

หลินซีเหวินหัวเราะฮ่าๆๆ “เอาเถอะคุณชายรองหลง คุณกล้า ทำไรกับตัวฉัน ฉันตัดคุณทิ้ง!”
เธอทำรูปกรรไกรด้วยมือของเธอ และคลิกที่ส่วนล่างของเขา

หลงจื่อยิ้มเยาะ กอดเธอและตกลงไปในซิมมอนส์ด้วยความ ยืดหยุ่นที่ดีเยี่ยม น้ำหนักของทั้งสองคนกดลง และที่นอนก็จม ลงไปในหลุม

หลงจื่อเข้าครอบครองและกดเธอไว้บนร่างของเธอ ประสาน มือด้วยมือทั้งสองข้าง ยกขึ้นเหนือศีรษะแล้วกดเครื่องลาย คราม ดวงตาที่เมาแล้ววาดใบหน้าของเธอปลายจมูกริมฝีปาก สีแดง “คุณกล้าที่จะตัดผม ตลอดชีวิตที่เหลือของคุณใครจะ มอบความสุขให้คุณ?”

หลินซีเหวินถูกเขาจุดไฟ โดยพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่แสดง ความเขินอายและความกระตือรือร้นของเธอ “ฉันจะไม่ตัดคุณ คุณปล่อยมือได้ไหม?”

หลง อก้มหน้าอย่างกะทันหัน ริมฝีปากที่อบอุ่นและสวยงามก็ เข้ามาใกล้ริมฝีปากของเธอ เช็ดสิ่งที่ผิดแต่ไม่หยุด จากนั้นยื่น ไปที่ดั้งจมูก กัดแว่นด้วยฟัน แล้วถอดออก

หากไม่มีเลนส์กรอบสีดำ ดวงตาสีน้ำใสก็หลุดเข้าไปใน ช่องการมองเห็นพวกเขา สะอาด โปร่งแสง และบริสุทธิ์ ด้วย ดวงตาสีดำและสีขาวที่มีเขาสองคน ขนาดเล็กห้อยลงมาเบาๆ และความงามราวกับดินแดนมหัศจรรย์บนโลก

หลงจื่อตกตะลึง “สาวบ้านนอก คุณสวยมากจริงๆ”
หลินซีเหวินอาย อย่าหยุดแสดงให้เขาเห็นในตอนแรก “หลง จื่อ อย่าหุนหันพลันแล่น อย่าหุนหันพลันแล่นเด็ดขาด เรายัง ไม่ถึงระดับนั้น ฉันยังไม่พร้อม ให้เวลาฉันสักหน่อย”

หลงจื้อถอดรองเท้าหนังของตัวเอง เกี่ยวรองเท้าเธอด้วยเท้า ถูออกทีละข้าง เท้าถูเท้า ผิวหนังที่บอบบาง ร้อน และรู้สึกดีเมื่อ สัมผัส

“คุณเต็มใจ?” เขาชี้แนะเธอ อย่างอ่อนโยน และมีเสน่ห์มาก

สุดๆ

หลังของหลินซีเหวินสั่น และเลือดก็มารวมกันที่หน้าผากของ เธอ “ยังไม่ถึงเวลา รอถึงวันนั้นมา เราค่อยมาทำอีกครั้ง ได้ ไหม?”

ศีรษะของหลงจื่อจมลง ริมฝีปากของเธอเม้มและเขาขบเม้ม อย่างเบามือ และแรงโดยข้ามการโหมโรงอันอ่อนโยนการจูบ ที่ไร้แบบแผนและไร้โครงสร้าง

“เอ่อ หลงจื่อ คุณทำฉันเจ็บ”

หลงจื่อปล่อยนาง และเลิกคิ้วด้วยความเสียใจ “วันนี้ไม่ได้เห

รอ?

หลินซีเหวินไม่ใช่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆอีกต่อไป เมื่อเธอเรียน อยู่ในวิทยาลัยเพื่อนร่วมห้องของเธอมักจะออกไปเปิดห้องกับ แฟนของเธอ เธอยังเชี่ยวชาญในความรู้ทางทฤษฎีมากมาย แต่ก็ไม่มีอะไรพิเศษเกี่ยวกับการต่อสู้จริง!

และหลงจี๋อก็เมา ถ้าหากว่าเขาจำอะไรไม่ได้ ในครั้งแรก ฉัน จะให้มันกับเขาทุกที่ที่เขาอาจสับสน

“ไม่ได้ วันนี้ไม่ได้

ใบหน้าของหลินซีเหวินกลายเป็นสีแดงยิ่งขึ้น เมื่อเธอรู้สึกถึง ความร้อน

หัวของหลงจื้อใหญ่ “หมอบลงบนตัวเธอ หายใจแรงๆ “แต่ผม อยาก

อยากป้าแก ! !

“รอให้คุณกลับมาจากอเมริกา โอเค? ถึงตอนนั้นฉันจะเตรียม ตัวเองให้พร้อม โอเค?” หลินซีเหวินเงยหน้าขึ้นมองเขา พร้อม สบตากัน ความหลงใหลของเธอพัวพันกับความปรารถนา อย่างแรงกล้า บรรยากาศในห้องนอนดูเหมือนมีก๊าซธรรมชาติ รั่วออกมา และแค่จุดไฟก็จะระเบิดทันที

หลงจื้อไม่ยืนกรานอีกต่อไป จับไหล่บางๆของเธอ เขาตกลง “สัญญากับผมอย่างหนึ่ง ว่าอย่าใส่แว่นตาในอนาคต คุณจะดู ดีขึ้นแบบนี้”

หัวใจของหลินซีเหวินอบอุ่น และเธอสัมผัสได้ถึงความยับยั้ง ชั่งใจของเขา การปรนเปรอของเขา “อืม ฉันสัญญากับคุณ ว่าฉันจะใส่คอนแทคเลนส์ในอนาคต”

หลงจื่อกำลังหายใจหนัก และหลับไปแล้ว

หลินซีเหวินยิ้ม ออกมาจากร่างกายของเขา/ เจาะลงไป “ช่าง เป็นคนโง่ ซึ่งหลับไปแล้ว”

“อากวาง! คุณอย่าไป! คุณอย่าไป!!”

ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องของโจวโร่หลินก็ดังขึ้น และเธอก็ยืด เกาจิ่งอานเหมือนจะเอาชีวิต

เกาจิ่งอานรีบหนีสุดชีวิต ดึงที่จับประตูและยอมตายไม่ปล่อย “คุณจำคนผิดแล้วคุณโจว ผมคือเกาจิ่งอาน ไม่ใช่อากวาง! คุณปล่อย!”

โจวโร่หลินเมาและไม่ได้สติ แต่ความแข็งแกร่งของเธอนั้นน่า ที่ง ร่างเล็กๆของเธอหนีบแขนและหลังของเกาจิ่งอานไว้ โดย ใช้มือและเท้าของเธอล็อคเขาไว้ด้วยกัน “คุณคือ! คุณคืออา กวาง! อากวาง หื้อๆ คุณบอกว่าคุณจะรักฉันตลอดไป คุณจะ ไม่เลิกกับฉันใช่ไหม?”

ไอ้เหี้ย!!
ใครแม่งคืออากวาง! รีบพาผู้หญิงบ้าคนนี้หนีไปเลยไอ้บ้า!

เกาจิ่งอานดูหมดหวัง “คุณโจว อากวางของคุณไม่อยู่ที่นี่!”

โจวโร่หลินเหล่ตา “ไม่ใช่ คุณก็คืออากวาง จมูกของเขา ตา ของเขา ปากของเขา….เฮ้ๆ อากวาง ปากของคุณสบายที่สุด ที่จะจูบ คุณจูบฉันอีกครั้ง”

Fuck!!!

เกาจิ่งอานโก่งตัวเปิดประตูเล็กน้อย และพยายามอย่างหนัก “ปล่อย! มือ!!”

โจวโร่หลินกดเกาจิ่งอานล้มลงกับพื้น และทั้งสองก็ล้มลงกับ พื้น เธอปีนขึ้นไปบนแขนของเกาจิ่งอาน และกัดเขาอย่างไม่ เลือกหน้า “อากวาง คุณยิ้มหน่อย เฮ้ๆ คุณดูหล่อขึ้นด้วยรอย ยิ้ม”

เกาจิ่งอานตะโกน “โจวโร่หลิน! คุณมันบ้าไปแล้ว!!

โจวโร่หลินฉีกเสื้อผ้าตัวเอง และถอดเสื้อผ้าตัวเองจนเกือบ หมด วางยาเกาจิ่งอาน “อากวาง ชุดนี้ดูไม่ดี ฉันจะซื้อชุดใหม่ ให้คุณ”

แม่งเอ้ย! !
“อากวาง เสื้อเชิ้ตก็ดูไม่ดี ฉันจะถอดให้คุณ”

แม่งเอ้ย!!

“อากวาง คุณฝึกหน้าท้องตั้งแต่เมื่อไหร่? มันแข็งแรง และ สบายมาก ว้าว สัมผัสแล้วรู้สึกยืดหยุ่นมาก!”

แม่งเอ้ย! !

“อากวาง คุณมีเส้นกล้ามหน้าท้องด้วย ว้าว! ดูดีมากๆ ดีมาก เลย!” โจวโร่หลินลูบลงไปหัวโล้น เหล่ตา และไปตามเส้น กล้ามหน้าท้องของเขา โดยลอกพันธนาการที่มันออกเล็กน้อย

เกาจิ่งอานเริ่มโกรธ “โจวโร่หลิน เจ้าบ้า! เจ้าจะทำอะไร!!”

โจวโร่หลินกระแทก เธอรีบและกดทับ “ฉันจะทำอะไร เฮ้เฮ้เฮ้ คุณ……ไง!”

แม่งเอ้ย!!

“ช่วยด้วย!!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ