ตอนที่ 509 คิดถึงฉันไหม สักครั้งเดียวก็ยังดี

ตอนที่ 509 คิดถึงฉันไหม สักครั้งเดียวก็ยังดี

แน่ใจว่าท้องแล้ว หลงเซียวก็ติดต่อกับ ตงหมิง ให้ยกเลิกงาน ช่วงเช้าทั้งหมด ถ้ายกเลิกไม่ได้ก็ให้เลื่อนไปหลังบ่ายสอง

สั่งเรื่องงานเรียบร้อยแล้ว หลงเซียวก็ไปตรวจครรภ์เป็นเพื่อน ลั่วหานที่แผนกสูติโรงพยาบาลหวาเชี่ย

หัวหน้าแผนกเป็นคนตรวจให้ลั่วหานด้วยตัวเอง ผลตรวจออก มาทันที แพทย์หญิงสูติอายุสี่สิบกว่าอธิบายด้วยสีหน้าดีใจ เด็กอายุได้สี่สัปดาห์แล้ว ทุกอย่างปกติดี แค่ระวังเรื่องการพัก ผ่อน และสารอาหารก็วางใจได้

หนึ่งเดือน ลั่วหานคิดย้อนไปหนึ่งเดือนก่อน ตอนนั้นเธอกับ หลงเซียวไปพักผ่อนที่ต่างประเทศ ตอนนั้นเธอก็ท้องแล้ว

เธอเข้าอยู่โหมดคนท้องโง่สามปีเรียบร้อยแล้ว ขนาดประจำ เดือนตัวเองช้าไปหลายวันก็ไม่ได้สังเกต

โง่จริงๆ

ดีที่ตอนนี้ทุกอย่างเป็นอันแน่ชัดแล้ว ลั่วหานรู้สึกโล่งอก โชค

ดี โชคดีจริงๆ
ถ้าไม่รีบมาตรวจ คุณชายหลงก็อาจจะพยายามอย่างลำบาก ผลจะเป็นยังไงเธอไม่กล้าคิด

หลงเขียวถือผลตรวจไว้ ใบหน้าอันสง่านั้นมีรอยยิ้มที่บดบัง ไม่อยู่ “ลั่วลั่ว ตอนนี้เราไปเยี่ยมแม่กัน”

ลั่วหานยังอยู่ในความสุขกับข่าวดีเรื่องตั้งครรภ์ พยักหน้ายิ้ม “ค่ะ ตอนนี้ไปเยี่ยมแม่ สองวันนี้หมอจะเตรียมทําเคมีบำบัด ครั้งแรกให้แม่ ข่าวดี ต้องทําให้แม่มีกําลังใจแน่นอน”

หลงเซียวกอดลั่วหานไว้ จนเกือบจะอุ้มเธอแล้ว ไปที่ห้องพัก พื้น ตลอดทางทั้งสองก็คุยกันว่าจะเล่าข่าวดีนี้ให้หยวนชูเฟิน ฟังยังไง พูดไปพูดมาก็มาถึงหน้าห้องผู้ป่วยแล้ว

แต่ว่า พวกเขายังไม่ได้เคาะประตู โฮเท่อกับผู้ช่วยของเขา หลายคนก็เดินมา โฮเท่อเห็นหลงเซียว ก็รีบเดิน สีหน้าเร่งรีบ

“คุณหลง คุณนายหลง เข้ารับการทําเคมีบำบัดครั้งแรกวัน นี้ ร่างกายท่านไม่ค่อยดี ผลกระทบจากการทําเคมีบำบัดหนัก มาก พวกเรากำลังจะติดต่อคุณ”

ความอ่อนโยนในสายตาหลงเซียวเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที มือ แน่นทันที “เคมีบำบัดวันนี้? เรื่องอะไรกัน?”

ลั่วหานก็ตกใจ เคมีบำบัด? ตกลงกันแล้วว่าพวกเขาจะอยู่เป็น เพื่อนเธอ ทำไมถึง…..
โฮเท่อดันแว่นขอบทองของเขา มองเขาด้วยสีหน้ามึนงง “แม่คุณไม่ได้บอกคุณเหรอครับ? ท่านเปลี่ยนวันทำเคมีบำบัด เป็นวันนี้ จากเดิมที่นัดไว้เป็นวันมะรืนเปลี่ยนเป็นวันนี้ อีกอย่าง คุณนายบอกผมว่า วันนี้คุณกับภรรยามีธุระสำคัญ มาอยู่เป็น เพื่อนท่านไม่ได้ ผมนึกว่า…….

คิ้วหลงเซียวขมวดเข้าหากันแน่นเป็นก้อน “แม่ผมอยู่ไหน?”

โฮเท่อตกใจกำคำพูดเฉียบขาดของเขา รีบพยักหน้าพูด “ท่านอยู่ในห้องครับ หลังทําบำบัดเสร็จ คุณนายก็อาเจียน ไม่หยุด เนื้องอกในสมองกดทับเส้นประสาท ระหว่างการทํ ทําบัดเก็ดอาหารต่อต้าน เพราะฉะนั้นพวกเราจึงปรับเปลี่ยน การบำบัดตามสถานการณ์”

ตาดาคมของหลงเซียวเหมือนคลื่นสีดำที่ซัดมาอย่างรุนแรง น้ำเสียงเย็นชา “เรื่องพวกนี้เดี๋ยวค่อยพูด”

ทั้งสองเข้าไปในห้อง หยวนชูเฟินกำลังอาเจียนในห้องน้ำ อย่างลำบากโดยมีพยาบาลดูแล ก่อนทำเคมีบำบัดเธอไม่ได้ กินอะไรเลย หลังจากอาหารอาเจียนในกระเพาะก็ไม่มีของ ให้อาเจียนแล้ว ตอนนี้ก็มีแต่น้ำ กรดในกระเพาะกัดกระเพาะ เธอรุนแรง ไม่แค่อาเจียนจนหมดแรง อาการกรดกัดกระเพาะ ทําให้เจ็บปวดอีก

หยวนชูเฟินจับแขนพยาบาลไว้อย่างเจ็บปวด ร่างกายที่ ซีดเซียวและอ่อนเพลีย แค่ลมพัดก็แตกสลายได้
อาเจียนเสร็จ หยวนชูเฟีนบ้วนปาก หลับตาอย่างหมดแรง “เรื่องนี้ อย่าบอกลูกชายฉันนะ จำไว้”

พยาบาลพยักหน้า “คุณนายวางใจค่ะ หนูไม่พูดหรอกค่ะ”

หยวนชูเฟินลืมตาอย่างหมดไร้เรี่ยวแรง “อืม”

“แม่ แม่จะปิดบังพวกเราแล้วทรมานคนเดียวในโรงพยาบาล เหรอ?”

เสียงต่ำ ความห่วงใย ความเจ็บปวด รู้สึกผิด ความรู้สึก มากมาย ลอยเข้าหูของเธอ

หยวนชูเฟินตกใจ หันกลับมาช้าๆ เธอยังมองหน้าลูกชาย ไม่ชัด หลงเซียวก็กอดร่างเธอไว้แน่น อ้อมกอดที่หนักแน่นนี้ รองรับความอ่อนแอไร้เรี่ยวแรงของเธอ ความฝืนทนทุกอย่าง

“แม่ พูดกันแล้วไงว่าสงครามครั้งนี้เราจะรบด้วยกันสามคน ทำไมแม่ต้องทำแบบนี้?” เพราะความห่วงใย จึงอยากถามเธอ อยากดูแลเธออย่างพ่อดูแลลูก

วินาทีนี้ หลงเซียวเข้าใจแล้ว เมื่อพ่อแม่ชราลงทุกวัน ก็จะ กลายเป็นลูกของตัวเอง ลูกก็เปลี่ยนมาทำบทบาทหน้าที่ของ พ่อแม่

ลั่วหานตาแดงน้ำตาคลอ กลั้นน้ำตาไว้ ประคองหยวนซูเฟินจากด้านหลัง “แม่ อีกหน่อยห้ามทำเรื่องโง่แบบนี้ นะคะ?”

หยวนชูเฟินเหมือนเด็กที่ทำความผิดถูกจับได้ ก้มหน้าพูด “แม่แค่อยากดูว่า ผลการทำเคมีบำบัดเป็นยังไง แม่ไม่อยากให้ พวกลูกกลัว”

น้ำตาลั่วหานไหลลงพราก ใช้นิ้วจัดผมที่ยุ่งเหยิงให้เธอ หัวใจ เหมือนจะฉีกขาดเพราะเธอ “แม่ ไม่ว่าผลจะเป็นยังไง พวกเรา จะเผชิญด้วยกัน สู้ไปด้วยกัน แม่ยังไม่กลัวเลย พวกเราก็ไม่ กลัวอยู่แล้ว”

หลงเซียวอุ้มหยวนชูเฟินขึ้นเตียง ลั่วหานช่วยเธอดึงผ้าห่มมา ห่ม วางหมอนสองใบไว้หลังเธอ เพื่อให้เธอนอนสบายขึ้น

สีหน้าหยวนชูเฟินซีดเหลือง หลังจากอาเจียนแล้วก็ได้ เรี่ยวแรง สีหน้าก็ซีดเซียว “หลงเอ๋อ ลั่วหาน ผลการบำบัดไม่ ได้ดีอย่างที่เราคิด แม่คงเหลือเวลาไม่มากแล้ว “

ลั่วหานนั่งลงบนเตียงผู้ป่วย ยื่นมือไปเช็ดน้ำตาบนหน้าเธอ หยวนชูเฟินก็ยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้เธอ สองแม่ลูกสบตากันยิ้ม

“แม่ หนูกับหลงเซียวมา มีข่าวดีจะบอกแม่” ลั่วหานไม่ล่าช้า ยื่นผลอัลตราซาวด์กับผลตรวจครรภ์ให้เธอดู “แม่ หนูท้อง แล้ว”

หยวนชูเฟินดีใจจนพูดไม่ออก มองผลตรวจอยู่นาน “ท้อง?ลั่วหานหนู…ท้องแล้วจริงเหรอ? สวรรค์ ข่าวดีจริงๆ ข่าวดี

ที่สุดเลย

หลงเซียวล้างผ้าเช็ดหน้าอุ่นมา ช่วยหยวนซูเฟินเช็ดมือ อย่าง ระมัดระวัง “แม่ ลั่วลั่วท้องได้หนึ่งเดือนแล้ว อีกแปดเดือนก็ คลอดแล้ว แม่ไม่อยากเห็นหลานตัวเองคลอดเหรอ?”

หยวนซูเฟินดีใจทั้งน้ำตา น้ำตาที่เช็ดไปแล้วไหลออกมาอีก “อยาก แม่อยาก แม่ฝันอยากให้พวกลูกมีลูกของตัวเอง” เธอ ดึงมือลั่วหาน ดีใจและตื้นตันจนพูดจาไปเรื่อย “ลั่วหาน เซียว เอ๋อเป็นสายเลือดเดียวของตระกูลมู่ ตอนนี้หนูท้องแล้ว ก็มีคน สืบเชื้อสายให้ตระกูลมู่แล้ว แม่ขอบคุณหนูมาก ถึงแม้ตอนนี้ แม่จะไปฝั่งโน้น ก็ไปเจอพ่อได้อย่างหมดห่วงแล้ว”

“แม่ อย่าพูดไปเรื่อย อะไรฝั่งโน้นฝั่งนี้ แม่ต้องไม่เป็นไร วิธี บำบัดนี้ไม่ดี เราเปลี่ยนวิธีใหม่ แม่ดู หลานแม่รอแม่อยู่ แม่ต้อง รอดูเขาเกิดมา ดูจนเขาโตมาเรียกแม่ว่าย่า อีกหน่อยยังต้อง พาเขาไปเดินเล่นที่สวน อีกหน่อยแม่ไปเต้นออกกําลังกายก็พา เขาไปเป็นเพื่อนแม่

ลั่วหานช่วยหยวนชูเฟินวาดภาพในอนาคตที่สวยงาม ให้ สายตาอันหดหู่ของเธอ มีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง

หลงเซียวช่วยลั่วหานเช็ดมือและหน้า ก้มตัวจับมือที่ซูบผอม ของเธอ “แม่ รับปากผม อดทนอีกนิด เคมีบำบัดครั้งหน้า เรา อยู่เป็นเพื่อนแม่”
หยวนซูเฟ้นร้องไห้ด้วยความสุข กอดทั้งสองไว้ พูดทั้งน้ำตา “ได้ แม่จะอดทนต่อไป ต้องรอจนหลานของแม่คลอด”

ปลอบหยวนชูเฟินไปสักพัก มีข่าวดีแล้ว หยวนชูเฟินก็พอกิน อะไรได้บ้าง ฉีดยาแล้วก็หลับไป

หลงเซียวกับลั่วหานไปหาโฮเทอฟังวิธีบำบัดชุดที่สองที่ทีม แพทย์เตรียมให้หยวนชูเฟินอย่างละเอียด

ไม่ว่าจะเป็นวิธีไหน ระหว่างการทำก็ต้องมีผลข้างเคียง ซึ่ง หลีกเลี่ยงไม่ได้ เหมือนก้อนเมฆ กดทับในใจของทั้งสอง

เรื่องตั้งครรภ์เป็นข่าวดี แต่อาการป่วยของแม่ก็กำลังน่าเป็น ห่วง เรื่องที่น่าจะเป็นเรื่องน่ายินดีและดีใจ ก็ถูกลดไปเป็นครึ่ง

อยู่ที่โรงพยาบาลครึ่งวัน หลงเซียวก็ได้รับโทรศัพท์จาก

บริษัท มีเรื่องที่ต้องให้เขาเข้าไปจัดการ

หลงเซียวไม่วางใจ “ลั่วลั่ว ช่วงนี้คุณก็หยุดทำงานไปก่อนดี กว่า คุณทำงานที่โรงพยาบาล ผมเป็นห่วง”

“หมอกับพยาบาลในโรงพยาบาลเรา ก่อนคลอดหนึ่งเดือนก็ ทำงานปกติกันทุกคน ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น อีกอย่าง คุณ ไม่เคยได้ยินเหรอ? ดูแลดีเกินไป ยิ่งมีปัญหาได้ง่าย ทำงานพอ เหมาะก็เท่ากับออกกำลังกาย ดีกับฉันและลูก”
ล้วหานอธิบายกับหลงเซียวแล้ว หลงเซียวก็ไม่อยากบังคับ เธอ แต่ก็กําชับหลายครั้ง ถึงกลับไปบริษัท

บริษัทMBK ห้องทำงานประธานบริษัท

หลงถิงนั่งอยู่ในห้องรับแขก ตรงหน้ามีชุดชงชา ชาที่เพิ่งชง เสร็จกลิ่นหอมอบอวล เขาถือถ้วยน้ำชาใบเล็ก จิบชาไปคำ หนึ่ง อย่างเชื่องช้า

หมายเลขที่โทรออกไป มีคนรับสายแล้ว

ฝั่งโน้น เป็นเสียงของผู้หญิงที่อ่อนโยน และเชื่อฟัง อ่อนโยน เหมือนสาวใช้ที่ถูกบีบบังคับ “พี่หลง…มีอะไรคะ?”

หลงถึงดื่มชาหมดแก้ว ถือแก้วเล่นในมือ “สองวันนี้เสี่ยวจื่อจะ ไปหาเธอที่อเมริกา”

ฝั่งโน้นตกใจ “พี่……..ไมถึงให้เขากลับมาหาฉัน? พี่รับปาก ฉันแล้วว่าจะให้สุขสบายกับเขาตลอดชีวิต ทำไมตอนนี้ถึง……

“เธอสงสัยฉัน?” หลงถึงขมวดคิ้ว หมดความอดทน

น้ำเสียงผู้หญิงทางโน้นก็อ่อนลง “ฉันไม่กล้า แต่ว่า ไม่เข้าใจ ความหมายของพี่
หลงถึงพูด “เสี่ยวจื่อเชื่อฟังแค่สองคน คือเธอ แล้วก็หลงเซียว ตอนนี้เพราะว่าหลงเซียว เขาไม่ยอมรับช่วงบริษัท ในสายตา เขา หลงเซียวสำคัญกว่าฉัน เพราะฉะนั้นฉันอยากให้เธอใช้ โอกาสนี้ สอนเขาดีๆ ว่าเขาควรทำอะไร

“พี่หลง พี่จะให้ฉันทําอะไร? ขอแค่ทําเพื่อเสี่ยวจื่อ อะไรฉันก็ ทําได้” ทางโน้นถามอย่างร้อนรน

หลง งวางแก้วน้ำชาลง “ไม่ยาก ตอนนี้จิตใจเสี่ยวจื่อมีแต่ หลงเซียว เชื่อใจเขาเกินไป เธอคิดหาวิธีทําให้เสียวจื่อเกลียด เค้นหลงเซียว เรื่องพวกนี้คงไม่ต้องให้ฉันสอนเธอนะ”

“ฉันเข้าใจความหมายของพี่แล้ว ฉันจะช่วยเสี่ยวจื่อ สามารถ…..” ผู้หญิงคนนั้นถามอย่างอ่อนโยน “พี่หลง หลายปีนี้ พี่สบายดีไหม?”

อดกลั้นความเจ็บปวด เศร้าโศก อยู่ในคำพูดเดียวหมด ความ รักที่ต่ำต้อย ความดูถูกความยินยอม และความเจ็บปวดที่ต้อง ถูกปิดบัง

หลงถึงใบหน้าไร้อารมณ์ “เธอไม่ต้องห่วงฉัน เรื่องเสียว อ เธอรู้อะไรหนักอะไรเบา เขาจะได้รับช่วงMBKต่อหรือไม่ ขึ้น อยู่กับเธอ”

ผู้หญิงฝั่งโน้น เริ่มมีเสียงสะอื้น “พี่หลง จากกันก็ยี่สิบกว่าปี แล้ว ตั้งแต่ปีที่เสี่ยวจื่อแปดขวบ เราเจอกันครั้งสุดท้าย ก็นาน หลายปีแล้ว พี่หลง……พี่ไม่เคยคิดถึงฉันเลยเหรอ? แค่ครั้งเดียวก็ยังดี?