ตอนที่ 507 อะไรคือดีใจจนพูดไม่ถูก

ตอนที่ 507 อะไรคือดีใจจนพูดไม่ถูก

สายตาระยิบระยับเหมือนแสงดาว เต็มไปด้วยความอบอุ่น จากนั้นก็เม้มปาก ริมฝีปากสวยสีชมพูเม้มเป็นรูปสวย

หลงเซียวมองหน้าเธอนิ่งไปทันที หัวใจเต้นเร็ว “คุณพูดอะไร นะ?”

เขาไม่กล้าเชื่อหูตัวเอง นึกว่าตัวเองฟังผิด มองเธอแน่นิ่ง ไม่ ละสายตาแม้แต่วินาทีเดียว

ลั่วหานยิ้มอย่างเขิน มือข้างหนึ่งจับไหล่เขาไว้ อีกข้างหนึ่งลูบ หน้าท้องตัวเอง เสมือนจะประกาศอะไรให้เขารู้ “คุณหลงที่รัก ยินดีด้วย เมียคุณท้องแล้ว”

เธอมาหาแบบหมอ ฉีกยิ้มแบบอ่อนโยน สายตาสว่างเป็นแวว

หลงเซียวหัวเราะออกมาอย่างดีใจ แบบควบคุมไม่ได้ ยิ้ม อย่างเบิกบาน อ้าปากค้าง ยิ่งอยู่ยิ่งกว้าง “ที่รัก ผมรักคุณ”

แขนที่แข็งแรงนั้นดึงเธอมากอดไว้แน่น ความดีใจจากก้น ลึกในหัวใจทะลุออกมา ทุกลมหายใจ ทุกเส้นประสาท สมอง เหมือนระเบิดออกมาเป็นดอกไม้ไฟ เขาดีใจมาก ดีใจที่สุด
“ลั่วลั่ว ผมรักคุณ ผมรักคุณ” หลงเชียวกลั้นความดีใจความ ตื่นเต้นไว้ไม่อยู่ รอยยิ้มบนใบหน้ายิ่งอยู่ยิ่งบาน จากมุมปาก ไปถึงหางตา จนควบคุมไปทั้งร่าง

สายตาเขาจดจ่ออยู่ที่เธอ จากนั้นก็ก้มหน้าลงไปจูบเธอ เบา จนไม่รู้จะเบายังไง และลึกซึ้งที่สุด แทนคำพูดแสนล้านคำใน จูบอันยาวนานนั้น นานจนไม่อยากห่างออก

เขาดีใจและตื่นเต้นมาก

“ลั่วลั่ว นี่เป็นข่าวดีที่สุดในโลก คุณรู้ไหม?” คำพูดมากมาย ก็แสดงความรู้สึกของเขาตอนนี้ไม่ได้ หัวใจที่เต้นแรงและ หายใจแรงทำให้หน้าอกเขานูนขึ้น เหมือนทดแทนสิ่งที่เขา อยากพูด

ลั่วหานก็ตื่นเต้นจากอาการดีใจจนพูดอะไรไม่ถูกของเขา หัวเราะคิกๆกลางอกเขา “ค่ะ จะเป็นพ่อคนอยู่แล้ว ใจเย็น หน่อยค่ะ”

เขาก้มตัวไปจูบเธออีกครั้ง เสมือนอยากดูดร่างนี้เข้าร่าง ตัวเอง ลมหายใจเขาพ่นอยู่ที่หน้าเธอ หน้าผากเขาติดกับ หน้าผากเธอ จมูกชนกับจมูกเธอ เสียงเข้มขรึมน่าฟัง “ลั่วลั่ว ขอบคุณ ขอบคุณมาก

ลั่วหานยื่นแขนไปกอดคอเขา เงยหน้าจูบจมูกของเธอ “ที่รัก เรามีลูกแล้ว”
“ใช่ เรามีลูกแล้ว ผมจะเป็นพ่อแล้ว ลั่วลั่ว ผมจะได้เป็นพ่อ แล้ว” เขาอุ้มลั่วหานขึ้นกะทันหัน แล้วหมุนร่างอยู่กับที่ ร่างสูง รอยขึ้นท่ามกลางบรรยากาศยามราตรี “ฮาๆ ผมจะได้เป็นพ่อ จริงๆแล้ว

เขาเหมือนเด็กที่ได้รับของขวัญที่ตกจากสวรรค์ ปราศจาก ความสูงส่ง มีแต่ความดีใจ หัวเราะอย่างร่าเริง

ร่างสวยในอ้อมกอดเขาปลิวขึ้นและหมุนตามแรงหมุนของ เขา “พอแล้วๆ กว่าลูกจะเกิดยังอีกนานค่ะ”

ลั่วหามเห็นเขาดีใจขนาดนี้ ก็หัวเราะดีใจตามเขา เขาดีใจ เธอก็ดีใจ ดีใจที่เขารอการมาถึงของลูกคนนี้ เขาชอบเด็กแบบ นี้ ดีที่สุดเลย

หลงเซียวหยุดหมุนตัว ดึงผู้หญิงในอ้อมกอดขึ้นมา เพื่อให้ชิด ยิ่งขึ้น “ลั่วลั่ว ผมจะดูแลคุณและลูก และรักคุณกับลูกอย่างดี ที่สุด เชื่อผม ผมจะดูและพวกคุณเป็นอย่างดี”

คําพูดอย่างเชื่อมั่นของเขา ประทับลงในใจเธอ ทุกคำพูด มัน หนักแน่นและน่าเชื่อถือ

ลั่วหานพยักหน้า “ฉันเชื่อคุณ เชื่อคุณตลอด”

หลงเซียวยังคงตื่นเต้นอยู่ จูบเธอซ้ำแล้วซ้ำอีก ทั้งปากเธอ ตา เธอ จมูกเธอ “ลั่วลั่ว คุณฟังเสียงหัวใจผม”
ลั่วหานหัวเราะ ใช้นิ้วจิ้มจมูกเขา “คุณหลง ดีใจขนาดนี้จริงเห รอคะ?”

“ไม่ ที่จริงดีใจกว่าที่คุณเห็นอีก” เขาไม่รู้จะแสดงความดีใจ ออกมายังไง จึงใช้วิธีกอดเธอจูบเธอแทนคำพูด อยากยื่น หัวใจที่เต้นอย่างบ้าคลั่งที่กั้นระหว่างเนื้อหนังนี้ให้เธอ

“ฉันก็เหมือนกัน ฉันก็ดีใจ แต่เห็นคุณดีใจ ฉันยิ่งดีใจ หลง เซียว ฉันรอวันนี้มานานมาก รอมาเจ็ดปี คุณรู้ ว่าฉันอยากได้ ลูกของเรานานมากแล้ว”

หลงเซียวจูบที่จมูกของเธอ พูดเสียงขรึม “ลั่วลั่ว เรากลับบ้าน

กัน”

“อืม เรากลับบ้านกัน

หลงเซียวอุ้มลั่วหานขึ้นรถอย่างระมัดระวัง โน้มตัวรัดเข็มขัด ให้เธอ รอยยิ้มบนใบหน้าไม่หยุดแม้แต่วินาทีเดียว

“ยังไม่สบายอยู่ไหม?”

สายตาลั่วหานมองตามท่าทางของเขา “ที่รัก คุณต้องระวัง ขนาดนี้เลยเหรอ? ฉันเป็นคนท้อง ไม่ใช่คนพิการ”

เธอรู้สึกละลายกับความระมัดระวังของเขา ต้องขนาดนี้เลยเหรอ
หลงเซียวรัดเข็มขัดเรียบร้อยแล้ว ดึงอีกครั้งหนึ่ง “แน่นไป ไหม?”

ลั่วหานทนไม่ไหวจนหัวเราะเสียงดัง หัวเราะจนตัวสั่น “ไม่ แน่น ไม่แน่น คุณชายหลง คุณอย่าตื่นเต้นขนาดนั้น ฉันอยาก หัวเราะ ไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนั้น ได้ไหมคะ? ตั้งครรภ์ตั้งเก้า เดือนนะคะ ฟังฉัน หายใจลึกๆ”

ปากสวยของหลงเซียวโค้งสวย ใช้นิ้วจับจมูกเธอ “เก้าเดือนที่ จะถึงนี้ ผมจะตื่นเต้นแบบนี้ทุกวัน”

ลั่วหานหัวเราะ “ก็ได้ ก็ได้ ท่านเซียวของเราจะเป็นพ่อคนแล้ว ตื่นเต้นได้ แต่ตอนนี้คุณพ่อของเราต้องขับรถ ควรที่จะปรับลม หายใจหน่อยไหมคะ?”

หลงเซียวไม่ฟัง ใช้มือจับคางเธอ จูบเธอ ลึกซึ้งและยาวนาน “แบบนี้เร็วกว่า”

ลั่วหานถูกท่าทางของเขาทำให้รู้สึกทั้งขำทั้งตื่นเต้น “ขับรถ เถอะค่ะคุณพ่อ เรายังต้องกลับบ้านนะคะ”

เขาพยักหน้าอย่างอารมณ์ดี ดึงคางเธอขึ้นอย่างรักใคร่ “ครับ

คุณแม่”

รถขับออกไปอย่างมั่นคง และช้าๆ ตลอดทางมีแรงสะเทือน แค่เล็กน้อย บรรยากาศยามค่ำคืนนอกรถสวยงาม ในรถ อบอุ่นไปด้วยความรัก
ล้วหานเอียงคอมองใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา ยิ้มบางๆ มองอย่างลึกซึ้ง “หลงเซียว ลูกคนนี้ เป็นของขวัญที่สวรรค์ให้ เรา เวลาที่เขามาเป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุด”

หลงเซียวส่ายหัว “ไม่ ลูกของเรา ไม่ว่าจะมาเมื่อไหร่ ก็เป็น เวลาที่ดีที่สุด”

ได้ยินคำหวานของเขา ลั่วหานหัวเราะ “ฉันหมายถึง ตอนนี้ แม่ต้องทำเคมีบำบัด ถ้ามีลูก แม่จะได้มีกำลังใจ ทําเคมีบำบัด มันลําบาก ถ้าทําให้แม่มีความหวัง แม่จะได้มีกำลังใจไง”

หลงเซียวอยากจับมือเธอมาก แต่ขับรถอยู่ต้องจับพวงมาลัย เมื่อก่อนเขายังกล้าขับรถด้วยมือข้างเดียว แต่ตอนนี้ไม่กล้า เขาต้องระวังที่สุด

“ลั่วลั่ว แต่งงานกับคุณ เป็นบุญที่สุดสําหรับผม

“เด็กโง่ แต่งงานกันมาตั้งนานแล้ว ยังพูดแบบนี้” ปากพูดแบบ นี้ แต่ในใจเธอรู้สึกอบอุ่นและมีความสุขที่สุด

สายตาหลงเซียวมองไปข้างหน้า พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ไม่ว่าจะแต่งงานนานแค่ไหน ผมก็จะรักคุณเหมือนรักครั้ง แรก”

ลั่วหานรู้สึกว่าตัวเองกำลังมึนเมากับคำหวานของเขา ไม่รู้จะ ตอบยังไง ได้แต่ยิ้ม
รถขับมาถึงคฤหาสน์ หลงเซียวจอดรถ ลงไปเปิดประตูรถฝั่ง ที่ล้วหานนั่ง ก้มลงไป “มา”

ลั่วหานตกใจ “อะไรคะ?”

หลงเซียวขมวดคิ้ว “ผมอุ้มคุณลงไป มา”

ลั่วหานทั้งงงทั้งแปลกใจ ส่ายหัว “เกินไปแล้วคุณ ฉันเดินเอง ได้ ฉันลงไปเอง”

หลงเชียวไม่สน อุ้มเธอขึ้นมา “คุณตั้งครรภ์อยู่ ช่วงนี้ต้องฟัง

ผม

ลั่วหานเงยหน้ามองฟ้า แสงดาวระยิบระยับเต็มท้องฟ้า สวย จนหาคําบรรยายไม่ได้ “สามีทุกคนที่ภรรยาตั้งครรภ์เป็นแบบ นี้ทุกคนรึเปล่าคะ?”

หลงเซียวอุ้มลั่วหานเดินเข้าบ้านทีละก้าว “คนอื่นเป็นยังไงผม ไม่สน แม่เมียของผม ต้องได้รับการดูแลที่ดีที่สุด”

ก็ได้ ก็ได้ การดูแลที่ดีที่สุด ถึงแม้เธอจะรู้สึกว่ามันเกินไป หน่อย แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า เธอชอบ

อุ้มลั่วหานจนถึงห้องนอนชั้นสอง วางลงบนโซฟา ยังรู้สึกว่า ตรงไหนไม่ดีพอ ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง? ยังอยากอาเจียนไหม?”
หลงเซียวเอาผมที่อยู่บนหน้าเธอไปไว้หลังหูอย่างอ่อนโยน มองเธออย่างกับของรักของหวง

ลั่วหานถูกเขามองจนรู้สึกหน้าร้อน ไม่กล้าสบตากับเขา จึง หันไปมองทางอื่น “ไม่เป็นไรแล้ว แน่ใจและมั่นใจ วางใจได้ ยัง?”

หลงเซียวหมุนหน้าเธอกลับมา ให้เธอมองเขา “เป็นอะไร? กับ ผมยังรู้สึกเขิน? ในท้องมีลูกของเราแล้ว รู้สึกเขินแล้ว?”

ลั่วหานทั้งเขินทั้งโมโห ไม่รู้จะพูดยังไงกับเขา “คุณหลง วันนี้ คุณไม่ค่อยปกติ ตื่นเต้นจนโง่ไปแล้วเหรอคะ?”

หลงเซียวปล่อยคางเธอ จูบอย่างทะนุถนอม “อืม โง่แล้ว เพื่อ รักษาให้อยู่ในระดับเดียวกับคุณ ผมโง่หน่อยไม่เป็นไร”

ลั่วหานเข้าใจความหมายเขาทันที หลับตา “ตอนนี้ก็เริ่มว่าฉัน ท้องหนึ่งครั้งโง่สามปีแล้วเหรอ?”

“คิกคิก” เขาหัวเราะ “ปกติคุณฉลาดเกินไป โง่หน่อยก็ดี เหมือนกัน จะได้โอ๋ง่ายหน่อย”

ได้ยินว่าอารมณ์คนท้องแปรปรวน จากระดับไอคิวหมอฉู่แล้ว ความยากก็จะสูงหน่อย โง่นิดหนึ่งก็…อืม ไม่เลวเหมือนกัน

ลั่วหานหยิบหมอนตีเขา แกล้งทำเป็นโกรธ “คุณไม่ไปอาบ
พูดถึงอาบน้ำ หลงเซียวก็ยิ้ม “ได้ เราไปอาบน้ำ

ผู้หญิงบนโซฟางง “เรา? อะไรเรา?”

หลงเซียวไม่รอตอบเริ่มแก้ผ้าแล้ว ถอดเสื้อสูทวางบนโซฟา ถอดเนกไทดึงออกวางไว้บนเสื้อสูท

“ง่ายนิดเดียว เราอาบด้วยกัน วันนี้คุณอาเจียนหนัก ผมไม่ ไว้ใจให้คุณอยู่ในห้องน้ำคนเดียว เพราะฉะนั้นเราอาบด้วย

กัน”

GOD!

ลั่วหานหลบเขา …………..ไม่ต้องจริงๆ ฉันทำเองได้”

อาบน้ำด้วยกัน เธอไม่กล้าคิดภาพนั้นเลย

หลงเซียวตัดสินใจแล้ว ถอดรองเท้าของลั่วหาน แล้วก็ถอด เสื้อหนาวเธอออก จนเหลือแค่เสื้อซับใน

หุ่นสวยเข้ารูป และกลิ่นหอมบางๆ

“ฟังผมนะ วันนี้ผมอาบให้คุณ”
ล้วทานหน้าแดง “ฉัน…..”

หลงเขียวอุ้มเธอขึ้นมา เดินเข้าห้องน้ำ มาซาตินกับประส ออก “ปล่อยเป็นหน้าที่ผม คุณไม่ต้องทำอะไรก็ดอะไรทั้งนั้น ปล่อยตัวให้สบาย ได้ไหม?

ฝีมือปลอบผู้หญิงระดับเซียนเลย

“ก็ได้…..” ก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว

หลงเซียวยิ้มจนตาโค้งขึ้นสวยงาม “กลัวผมอะไร ตอนนี้คน มีของป้องกันตัว ผมทำอะไรคุณไม่ได้”

ลั่วหานมองเขาแล้วถาม “คุณจะใช้ฝักบัวหรืออ้าง

หลงเซียวมองเธอไม่ละสายตา “แล้วแต่คุณ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ