ตอนที่ 499 ฉันอยากจะคลอดลูกให้คุณ

ตอนที่ 499 ฉันอยากจะคลอดลูกให้คุณ

ห่างจากเวลาเลิกงานของปกติยังมีหนึ่งชั่วโมง หลงเซียวหยิบ โทรศัพท์ขึ้นมา ให้แอนดี้เอาเอกสารที่ต้องการให้เขาตรวจ สอบในวันนี้เข้ามา

ไม่นาน ประตูของห้องทำงานก็ถูกคนผลักออก แต่คนที่เข้า

มาไม่ใช่แอนดี้ เป็นจี้ยงหมิง

จี้ตงหมิงนำเอกสารไว้บนโต๊ะทำงานสีแดงที่ทําจากต้นการบูร และก้มหน้าพูดอย่างเคารพ”ผมเอามาเอาจากที่แอนดี้มาเมื่อกี้ นี้ครับ พอดีผมมีเรื่องจะพูดกับเจ้านายด้วยครับ”

หลงเซียวจับเอกสารชุดหนึ่งขึ้นมา เปิดออก”มีเรื่องอะไร?”

น้ำเสียงที่ราบเรียบมากจนถึงขั้นเย็นชา นําเสียงแบบนี้ สามารถพิสูจน์ได้ว่าอารมณ์ของเขาไม่ค่อยดี

จี้ตงหมิงรู้ซึ้งกับนิสัยของเจ้านายตัวเอง เมื่อได้ยินน้ำเสียง ของหลงเซียวก็รู้ว่าช่วงเวลานี้ไม่เหมาะที่จะพูดข่าวร้าย ดังนั้น มือทั้งสองประทับกันอยู่ข้างหน้า ก้มตัวลงพร้อมยิ้ม”เจ้านาย ครับ ช่วงนี้อาหย่งได้มาที่เมืองหลวงแล้วครับ ท่านมีงานจะสั่ง ให้เขาหาใช่ไหมครับ”

หลังจากครุ่นคิดไปสักพัก จี้ตงหมิงได้พูดเรื่องที่ไม่สำคัญออกมาก่อน เพื่อให้บรรยากาศผ่อนคลายลงหน่อย

นิ้วมือของหลงเซียวเปิดเอกสารหน้าหนึ่งออก สายตามอง

ไปดูตัวอักษรและกราฟข้างบนอย่างจ่อจง มืออีกข้างหนึ่งจับ ปากกาที่จะเช่น อ พยักหน้าโดยจิตสํานึก”ไม่มีอะไร ช่วงนี้ฉัน ให้เขามุ่งเน้นเขม่นไปที่ตระกูลเสิ่น ทำไมเขาถึงมาที่เมืองหลวง ล่ะ?”

น้ำเสียงยังคงราบเรียบอยู่ ทั้งสติและเย็นชา

ตายแล้ว หัวข้อนี้ไม่ได้ส่งผลในเชิงบวก จี้ตงหมิงรู้สึกเก้อเขิน เล็กน้อย ……….คงเป็นเรื่องส่วนตัวของเขาเอง เดี๋ยวผมจะ ติดต่อถามเขาให้ชัดเจน”

ระดับเสียงก็จี้ตงหมิงเบาลง ก้าวเท้าผิดหว่า คำพูดข้างหลัง

จะพูดยังไงดี?

หลงเซียวดูเอกสารชุดหนึ่งเสร็จสิ้น ก็เซ็นชื่อของตัวเองขึ้นไป อย่างรวดเร็ว เงยหน้าขึ้นมาพบว่าจี้ตงหมิงยังอยู่”ตกลงจะพูด อะไร?พูดมาตรงๆ”

จี้ตงหมิงตัวสั่นขึ้นมาทันที และตะลีตะลานจนเกิดความมึนงง ขึ้นมา จึงเรียบเรียงถ้อยคำอย่างรวดเร็วและพยายามพูดอย่าง อ้อม”วันนี้เมื่อเวลาที่ท่านไม่อยู่ ท่านประธานใหญ่ได้เรียกผม ขึ้นไป………..….”

พูดไปและก็หยุด ทำให้บรรยากาศยิ่งตึงเครียดขึ้นมา
หลงเซียวเคยชินกับวิธีการที่เลวทรามต่างๆของหลงถึงแล้ว เพราะฉะนั้นจึงปฏิบัติอย่างสงบมาก”แบัวยังไงต่อ?ได้พูดอะไร กับคุณ?”

เมื่อกี้เสี่ยวจื่อเข้ามา ตอนนี้จี้ตงหมิงก็จะมาพูดถึงหลงถึงอีก เห็นได้ชัดว่าช่วงนี้หลงถึงเริ่มทนไม่ไหวแล้ว

“เออ คำพูดที่ประธานใหญ่พูดกับผมนั้น ไม่ค่อยน่าฟังสัก เท่าไหร่……..ตงหมิงรู้สึกค่อนข้างกระวนกระวายใจ สายตา ลอยไปบนร่างกายของหลงเซียว จากนั้นก็ย้ายออกไปอย่าง รวดเร็ว

หลงเซียวนำเอกสารที่เซ็นชื่อเสร็จไว้บนมุมซ้ายบนของโต๊ะ ทำงานทรงกลม และหยิบมาเปิดอีกชุดหนึ่งออก”ไม่น่าฟัง จนถึงขั้นไหน?ให้ฉันฟังสิ”

ปฏิกิริยาของเจ้านายราบเรียกเกินไปหรือเปล่า เหมือน เตรียมพร้อมในใจตั้งนานแล้ว ปรากฏให้เห็นว่าเขาเหมือนจะ ใจร้อนกว่าอีก

จี้ตงหมิงเลยไม่เคอะเขินอีกแล้ว พูดออกมาตรงๆอย่างไม่ เกรงกลัวใดๆ”เจ้านายครับ ประธานใหญ่บอกว่า……..วงนี้คุณ ออกจากบริษัทไปสหรัฐอเมริกาโดยไม่ได้รับอนุญาต เป็น พฤติการณ์ที่ไม่คำนึงถึงกฎระเบียบของบริษัท สมาชิกใน คณะกรรมการหลายคนล้วนไม่เห็นด้วยกับพฤติกรรมของคุณ เขาบอกว่าครั้งนี้ต้องเตือนคุณอย่างจริงจังครั้งหนึ่ง และบังคับ ให้คุณต้องกล่าวขอโทษในการประชุมคณะกรรมการ และถ้า ยังมีครั้งต่อไป เขาก็จะเปิดใช้กลไกของคณะกรรมการเพื่อลงมติปลดคุณออกจากตำแหน่ง”

พูดจบสิ้นในทีเดียว มือจี้ตงหมิงประกบกันอีกและก้มตัวลงไม่ กล้าพูดต่อ และรอปฏิกิริยาของเจ้านายอย่างเงียบๆ

สิ่งที่คาดไม่ถึงคือ หลงเซียวหัวเราะอย่างเบาๆ เสียงหัวเราะที่ แผ่วเบาราวกับลมเย็น ค่อยๆพัดพามา

ดูเหมือนจะแผ่วเบา แต่ตามจริงหนาวเย็นมาก หนาวเย็นจน ทำให้คนน่าหวาดกลัว

“ขอโทษต่อหน้าคณะกรรมการ?”หลงเซียวคล้ายจะยิ้มแต่ไม่ ได้ยิ้ม มุมปากเอียงขึ้นไปข้างหนึ่ง เห็นแล้วรู้สึกประชดมาก

จี้ตงหมิงพยักหน้าอย่างระมัดระวัง”เออ คำพูดดั้งเดิมของ ประธานใหญ่เป็นแบบนี้ครับ เขาพูดว่าครั้งนี้ให้คุณขอโทษต่อ หน้าคณะกรรมการก่อน ถ้ามีครั้งต่อไป.…..……” 11

“ครั้งต่อไปที่ปลดฉันออกจากตำแหน่งเหรอ?”ครั้งนี้หลงเซียว หัวเราะออกมาอย่างประชดและเย็นชากว่าเดิมหลายเท่า เสียงหัวเราะเกือบจะสามารถแช่ของจนแข็งได้

จี้ตงหมิงพยักหน้า แล้วก้มลง”ครับ ความหมายของประธาน ใหญ่ก็คือเช่นนี้ครับ”

แต่คำพูดดั้งเดิมยิ่งไม่น่าฟังกว่านี้ เขาแค่ไม่กล้าพูดตามออกมาหมด

หลงเซียวหมุนเล่นปากกาลายเซ็น นิ้วเรียวที่คล้ายหยกสี ขาวพันอยู่ระหว่างด้ามปากกาสีดำ แบ่งแยกสีขาวและสีดำได้ อย่างชัดเจน”การประชุมคณะกรรมการเป็นเมื่อไหร่?”

จี้ยงหมิงกลืนน้ำลายเข้าไป เจ้านายครับ สิ่งนี้เห็นได้ชัดว่า ประธานใหญ่ตั้งใจจะหาเรื่อง เพื่อขยายเรื่องให้ใหญ่ขึ้น คุณ คิดจะขอโทษต่อหน้าคณะกรรมการจริงหรือครับ?”

“แน่นอน ประธานใหญ่เป็นผู้บริหารที่ใหญ่ที่สุดในบริษัท คำ พูดของเขาฉันก็ต้องเชื่อฟังอยู่แล้ว “หลงเซียวเซ็นชื่อลง เซ็น หลงเซียวสองคำลงบนกระดาษอย่างรวดเร็ว

“เจ้านายครับ ประธานทำแบบนี้ ท่านจะขึ้นไปข้างบนพูดคุย กับเขาก่อนไหมครับ?อาจจะเป็นคำพูดที่พูดเพราะโมโหหรอก ครับ ยังไงพวกคุณก็เป็นพ่อลูกกัน เขาคงไม่คิดเล็กคิดน้อยกัน แบบนี้หรอก?”

“ไม่ต้องแล้ว รอวันประชุมคณะกรรมการจะให้ทำอะไรก็ทำ ตามใจเขาก็พอ”

พอเซ็นเอกสารเสร็จ วางลง เอกสารที่เหลือหลงเซียวใส่ลง ไปในกระเป๋า”ฉันมีธุระกลับไปก่อน คุณไปเตรียมหนังสือ ประกาศ”

“อ๊ะ?จะกล่าวขอโทษจริงๆเหรอครับ?”
“ใช่ ไปเตรียมเลย”

“อ่อ……รับทราบครับ เจ้านาย”

หลงเซียวหยิบกระเป๋าเอกสารขึ้นมา จัดระเบียบชุดสูท และ ก้าวออกไปด้วยความมั่นใจ พอเดินไปถึงหน้าประตูก็หันมาพูด

ว่า”คุณบอกว่าอาหย่งกลับมาแล้วเหรอ?”

จี้ตงหมิงตามความคิดของเจ้านายไม่ทัน ยังมึนงง อยู่”อ๊ะ…อ๋อ ครับ เขากลับมาแล้วครับ ผมก็เพิ่งรู้วันนี้”

“โอเค”

เงาร่างของหลงเซียวจากไป จี้ตงหมิงยืนอยู่นอกประตู ลิฟต์ พึมพำอย่างไม่เข้าใจ”โอเค?โอเคที่เจ้านายพูดนั้นมัน หมายความว่าอย่างไร?”

ฝั่งของแอนดี้เพิ่งจะเลิกงาน เห็นจี้ตงหมิงยืนอยู่ที่หน้าลิฟต์ อย่างมึนงง จึงข้อไปหยอกล้อเขา”ผู้ช่วยจี้ ประธานเดินไปไกล แล้วคุณยังอาลัยอาวรณ์อยู่ที่นี่ล่ะ?”

จี้ตงหมิงกระแอมออกมา และยังเอื้อมมือไปจัดระเบียบเน็ก ไทด้วย”ท่านประธานเป็นผู้ให้เงินเดือนแก่เรา เป็นผู้ที่เราต้อง พึ่งพา แน่นอนต้องเคารพต่อท่านสิ”

แอนดี้ทำหน้ามุ่ย และเหลือบตาไปเห็นเน็กไทของเขา เขาไม่ จัดระเบียบมันยังปกติอยู่ พอถูกเขาจัดแบบนี้ เดิมทีเน็คไทที่ตรงอยู่กลับเบี้ยวไปแล้ว”ผู้ช่วยจี้ คุณตื่นเต้นทำไมล่ะ?ฉัน ไม่ได้สงสัยว่าคุณเป็นเกย์สักหน่อย และแม้ว่าคุณมีความคิด แบบนั้น ประธานก็ไม่ตอบกลับคุณหรอก ไม่ต้องห่วงนะ!’

แอนดี้ประชดเสร็จ ก็ยกมือขึ้นไป จัดเน็กไทของเขาให้ตรง ด้วยความรังเกียจ”ผู้ช่วยจี้ ฉันยังไม่ทันได้พูดอะไรเลย อย่า กินปูนร้อนท้องนะ ไม่นั้นสติจะหาย”

จัดระเบียบเสร็จ แอนดี้ก็ผูกปมเน็กไทให้แน่น จากนั้นก็สะบัด หน้าเดินจากไป

จี้ตงหมิงตะลึงงัน ก้มหน้าไปดูเน็กไทสีฟ้าของตัวเอง สายตา ตกอยู่ที่ลายขวางสีฟ้าและสีขาว”ไอ้ผู้หญิงคนนี้ บ้าไปหรือ เปล่า……”

ลั่วหานหลับไปชั่วโมงกว่าๆก็ตื่นมา กลัวว่าตอนเช้านอนไป มากตอนเย็นจะนอนไม่หลับ หลังจากตื่นมาก็ได้ดื่มชารสเข้ม ข้นลงไปหลายคําเพื่อฟื้นฟูสติ หลังจากฟื้นสติกลับมาก็ไป เยี่ยมหยวนชูเฟินที่ห้องสวีท

เธอกำลังหลับอย่างสนิท ยาที่กินในช่วงนี้มีผลช่วยให้มีการ นอนหลับที่ดี เขานอนหลับอย่างสงบ ตอนนี้ยังไม่ได้มีความ รู้สึกที่เจ็บปวดเกิดขึ้น เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดสำหรับผู้ป่วยโรค มะเร็ง
ลั่วหานช่วยปรับอัตราการไหลของกระบอกฉีดยาอัตโนมัติ ให้เธอ นําผมของเธอไว้ด้านหลังหู

นางพยาบาลเดินเข้ามา ในมือผลักยาเข้ามา

เมื่อเห็นว่าลั่วหานนั่งอยู่หน้าเตียงผู้ป่วย และจับนู้นบ้าง แตะ นี่บ้าง เดาว่าเธอน่าจะประหม่าเกินไป จึงยิ้มและพูดว่า”หมอ ฉู่ สถานการณ์ของคุณนายในตอนนี้มั่นคงอยู่ คุณไม่ต้องเป็น ห่วง”

ลั่วหามเงยหน้าขึ้นมาทันที และตอบกลับด้วยรอยยิ้ม”เธอยัง ต้องนอนอีกนานแค่ไหน?”

นางพยาบาลเอ่ยเสียงอึมออกมา”ยังต้องนอนอีกประมาณ สองชั่วโมงค่ะ หมอฉู่ คุณหลงได้สั่งไว้เป็นพิเศษแล้ว พวกเรา จะดูแลคุณนายให้ดีค่ะ คุณอย่าเหนื่อยจนเกินไปนะคะ ไม่นั้น เดี๋ยวคุณนายรู้ก็จะโทษพวกเราไม่ได้ทำตามหน้าที่ให้ดี”

แม้กระทั่งสิ่งนี้หลงเซียวก็ได้สั่งไว้เหรอ?

ลั่วหานลุกขึ้นมาจากโซฟา ตรวจสอบยาทั่วไป ซึ่งทั้งหมดเป็น ยาเสริมก่อนการทำเคมีบำบัดโอเค นั้นต้องขอบคุณพวกคุณ เป็นอย่างยิ่งนะ”

“เป็นหน้าที่ของพวกเราที่ควรทำอยู่แล้วค่ะ หมอฉู่ เดี๋ยวฉันจะ เฝ้าดูคุณนายอยู่ที่นี่ค่ะ คุณสามารถไปพักผ่อนก่อน”
ภายในวอร์ดไม่ต้องการเธอเฝ้า วคราว ลั่วหานจึงเดินออก มาจากห้อง เต็มไปลานข้างหน้า อีกไม่ไกลเป็นสวนแห่งหนึ่ง โรงเรียนอนุบาลใกล้ๆแถบนี้ล้วนเลิกเรียนแล้ว ปู่ย่าตายาย หลายคนที่มารับหลานนั้น กำลังพาเด็กเล่นอยู่ในสวน

นอกประตูสวนมีแผงขายขนมและของว่าง เด็กบางคนได้จับ สายไหมและขนมอยู่ในมือ กินอย่างมีความสุข

ลั่วหานมองไปดูเด็กที่อยู่ฝั่งนู้น อยู่ดีๆก็เดินไปอย่างไม่รู้ตัว เสียงหัวเราะของเด็กๆอ่อนนุ่มมากๆ เสียงหัวเราะคิกคักก็ดังไป ถึงหัวใจของเธอ

“คุณยาย คุณลองชิมดู หวานมากเลย!”เด็กผู้หญิงที่อายุ ประมาณสามขวบเอาลูกอมให้คุณยายกิน

“ไม่หรอก คุณยายไม่กิน หลานกินเองเลย”

“ไม่ได้ไม่ได้ หนูอยากจะกินด้วยกันกับคุณยาย”เด็กผู้หญิง ยึดมั่นความคิดของตนเอง

คุณยายยิ้มและกัดนิดเดียว พยักหน้าอย่างมีความสุขและ ชื่นชมอย่างเกินจริง”เออ!หวานมาก หวานจริงๆเลย อร่อย มาก!”

“อิอิอิ หนูก็บอกไปแล้วไง!”

ภาพพจน์ที่อบอุ่นต่อหน้านี้ ทำให้มุมปากของลั่วหานหงาย
ขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ฉากที่อบอุ่น มีความสุขต่อหน้านี้ เป็น ภาพพจน์ที่สามารถกระตุ้นใจคนมากที่สุด

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ลั่วหานก็อดไม่ได้ที่จะแตะไปที่หน้าท้องของ ตัวเอง ถ้าหากเธอมีลูกจริงๆ ทีหลังก็สามารถให้ลูกไปทำสิ่ง เล็กๆที่มีความสุขกันเช่นนี้กับหยวนซูเฟินใช่ไหม?

สามารถเป็นสิ่งยึดเหนี่ยวจิตใจให้หยวนซูเฟีนได้ผ่านเคมี บำบัดที่ยาวนานและทรมานเช่นนี้ได้ไหม?

ถ้าหากว่าสามารถทำได้ เธออยากจะนำความโชคดีในชีวิต อนาคตของตัวเอง มาแลกกับลูกหนึ่งคน มาแลกกับปาฏิหาริย์ อันหนึ่ง

“คิดอะไรอยู่?”

ในขณะที่เธอเหม่อลอยอยู่ อ้อมกอดอันอบอุ่นโอบกอดเธอ จากด้านหลังอย่างอ่อนโยน จากนั้นก็เป็นรสชาติของเตกีลา ที่สง่างามส่งมา แขนยาวที่มีน้ำใจกอดเธอเข้าอก คางอยู่บน ศีรษะของเธอ ลมหายใจเกี่ยวพันกัน

ลั่วหานตะลึง จากนั้นก็ยิ้มพร้อมพูดว่า”ทำไมคุณถึงมาที่นี่ ล่ะ?”

“เมื่อที่ไปที่วอร์ด พยาบาลบอกว่าคุณออกมาแล้ว “น้ำเสียงที่ ทุ่มต่ำของเขาลอยอยู่รอบหู คันมาก
มือของลั่วหานจับมือที่ประกบอยู่ที่หน้าท้องของเขาไว้ พิงเบา ไว้และพูดว่า”คุณสามี เด็กๆพวกนี้น่ารักจริงๆเลย”

“เออ น่ารักมาก”

“คุณสามี ฉันคิดอยู่ว่า ถ้าพวกเราก็มีลูกของเราเอง แม่จะต้อง ดีใจมากแน่ๆเลย”ลั่วหานหันกลับมา และเงยหน้าขึ้นมองคาง ของเขา

หลงเซียวก้มหน้าไปจูบหน้าผากของเธอ”ใช่ แต่ไม่เพียงแค่ แม่จะดีใจ ฉันจะยิ่งดีใจใหญ่เลย”

ลั่วหานย้ายมือของเขาไปที่บริเวณหน้าท้องของตัวเอง กลับ ตาอย่างอ่อนโยน ฝ่ามือของเขาแม้จะถูกเสื้อผ้ากั้นอยู่ แต่ยัง คงร้อนๆอุ่นๆอยู่

“สามี พวกเราพยายามมีลูกให้เร็วที่สุดเลยได้ไหม ฉันอยาก ให้กำลังใจแก่คุณแม่ การเคมีบำบัดลำบากมากๆ ถ้าหากลูก ของเราสามารถอดทนลงมาพร้อมกับคุณยาย แม่จะสามารถ เจ็บปวดน้อยลง”

ฝ่ามือของหลงเซียวสัมผัสไปที่หน้าท้องของเธอ หน้าท้อง แบนมากจนราวกับไร้ไขมันแม้แต่นิด”คุณภรรยา คุณคิดแบบ

นี้จริงเหรอ?”

เธอสามารถคิดเพื่อประโยชน์ของคุณแม่ตลอดเวลา หลง เซียวซาบซึ้งใจมาก!
การคลอดลูกนั้นทำร้ายผู้หญิงมากเกินไป ไม่ใช่ผู้หญิงทุกคน ล้วนยอมเสียสละรูปร่างสัดส่วนแม้กระทั่งอาชีพในอนาคตเพื่อ มาเลี้ยงลูกคนหนึ่ง

“เออ ฉันอยากจะคลอดลูกให้คุณ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ