ตอนที่ 498 เชื่อฟังเถอะนะ นอนหลับให้ดี

ตอนที่ 498 ต้องเชื่อฟังเถอะนะ นอนหลับให้ดี

ลั่วหานได้ยินคำพูดในโทรศัพท์ของหลงจื่อ จึงพยายามยิ้ม ออกมาเป็นธรรมชาติ”ประธานจะหนีงานได้ยังไงล่ะ ไปบริษัท เถอะ”

รูปร่างที่สูงใหญ่ของหลงเซียวยืนอยู่บนตรงกลางของห้อง รับแขก มีโคมระย้าคริสตัลขนาดใหญ่แขวนอยู่เหนือศีรษะ ของเขา สะท้อนแสงบนใบหน้าของเขาและมีเงาบางส่วน ปรากฏอยู่ด้วย”ฉันจะไปดูที่บริษัทก่อน จะพยายามกลับมาให้ เร็วที่สุด”

ลั่วหานใช้มือคู่หนึ่งจัดระเบียบเน็คไทชุดสูทให้หลงเซียว มือ ที่คล่องแคล่วช่วยเขาดึงออก ยืดปกเสื้อให้ตรง และก็ดึงให้ แน่นอีกที ราวกับว่าเป็นการชมผลงานทางศิลปะ จากนั้นพูด อย่างราบเรียบว่า”ไม่ต้องรีบกลับ ในเมื่อที่เสี่ยว อมีเรื่องหา คุณ และยังรีบขนาดนั้น มันต้องยุ่งยากแน่นอน ฉันจะอยู่กับแม่ ที่โรงพยาบาลนะ คุณไม่ต้องห่วง”

หลงเซียวก้มหน้าลง กอดไหล่ของลั่วหานเอาไว้ ฝ่ามือไป โดนแขนของเธอ จึงรู้สึกว่าแขนของเธอนั้นผอมมาก เมื่อกี้นี้ไม่ ได้สังเกต จู่ๆก็ขมวดคิ้วขึ้นมา”คุณป่วยในช่วงที่ฉันไม่อยู่ใช่ ไหม?”

ลั่วหานส่ายหน้า แตะปลายจมูกของเขา”ไม่ได้ป่วยเลย ฉันดี อยู่นะ คุณรีบไปเถอะ ถ้าไปช้าเดี๋ยวเลิกงานกันหมดแล้ว”
หลงเชียวยังคงสงสัยอยู่”ไม่มีอะไรจริงเหรอ?ถ้ารู้สึกไม่สบาย ตรงไหนต้องบอกกับฉันนะ อย่าทนไว้เอง”

“ฉันไม่ได้ป่วยจริงๆค่ะ คุณดูสิฉันแข็งแรงมาตลอดเลยใช่ ไหม?รีบไปเถอะ”

หลงเซียวยังคงรู้สึกวางใจลงไม่ได้ และมองดูสีหน้าของเธอ อย่างละเอียด หน้าเหลืองเล็กน้อย เหมือนจะเหนื่อยมาก ไม่ได้ รับการพักผ่อนตลอด”มาทางนี้”

ลั่วหานเอียงหัว”มีอะไรเหรอ?

หลงเซียวไม่พูดอะไรอีก แต่ได้อุ้มลั่วหานขึ้นมาในอ้อมอก โดยตรง และเดินด้วยเท้าก้าวใหญ่อุ้มลั่วหานไปถึงอีกห้องหนึ่ง วางคนไว้บนเตียง และกดไหล่ของเธอไว้”เชื่อฟังเถอะนะ รีบๆ นอน พักผ่อนก่อนนะ ช่วงนี้คุณทำงานจนเหนื่อยเกินไป แถม ยังต้องดูแลแม่อีก อย่าให้ตนเองต้องเหนื่อยล้าจนเกินไป”

ลั่วหานรู้สึกหัวใจอบอุ่นขึ้นมา เกือบอยากจะร้องไห้ออกมา ถึงเวลานี้แล้ว เขายังนึกถึงสิ่งพวกนี้อีก เรื่องที่คุณแม่พูดเมื่อกี้ นี้เจ็บปวดใจขนาดนั้นแล้ว เขายังนึกขึ้นได้ว่าต้องดูแลสุขภาพ ของเธอ ยังสามารถเห็นการเปลี่ยนแปลงทีละนิดทีละน้อยของ

เธอ

ผู้ชายคนนี้ จะทำให้เธอไม่รักเขาตลอดกาลได้ยังไงล่ะ?
“โอเค ฉันจะฟังคุณ วันนี้หยุดให้ตัวเองหนึ่งวัน นอนหลับพัก ผ่อนที่นี่ พอใจหรือยัง?”ลั่วหานพยักหน้าอย่างว่านอนสอนง่าย ทําตาโค้งขึ้นมาราวกับเด็กผู้หญิง

หลงเซียวก้มตัวลง ถอดรองเท้าให้เธอทีละตัว และวาง ลงพื้น”โทรศัพท์ต้องปิดเครื่อง อย่างน้อยต้องนอนสามชั่วโมง นะ คืนนี้ฉันมารับคุณไปทานข้าว

“เออ”

หลงเซียวดึงผ้าห่มขึ้นมาให้เธอ ผ้าห่มที่นุ่มนวลมาถึงบริเวณ คางของเขา”นอนหลับให้ดีนะ รอฉันกลับมา”

“เออ”

หลงเซียวออกจากโรงพยาบาล ก็ขับรถไปที่MBK

รถขับมาถึงศูนย์กลางธุรกิจCBD ก็มองเห็นตึก ตากฟ้าMBKจากที่ไกล เมื่อนึกถึงความเจริญขึ้นมาได้ของตึก นี้เป็นเพราะได้ใช้เลือดเนื้อและสติปัญญาของพ่อเป็นสิ่งแลก เปลี่ยน เมื่อนึกถึงมือของหลงถึงเต็มไปด้วยเลือด หลังมือของ หลงเซียวก็โผล่เส้นเลือดด่าขึ้นมา!

กระจกสะท้อนให้เห็นถึงความสง่างามของที่นี่ แต่สกปรกเกิน ไปเสิ่งของในนี้ สกปรกเกินไป!

หลงเซียวเดินขึ้นบันได และเดินเข้าประตูกระจกหมุนพนักงานเคาน์เตอร์หญิงคำนับทักทาย”ประธาน”

เมื่อได้ผ่านห้องโถงพนักงานคนอื่นก็ต่างคำนับ”ประธาน”

สายตาของหลงเชียวมองตรงๆไม่เอียงไปที่ไหน และขึ้น ลิฟต์VIPสําหรับผู้บริหารระดับสูงเท่านั้น หลังจากเขาได้เดิน ผ่านแล้ว ผู้จัดการหลายคนกระซิบกันว่า”สีหน้าของประธาน เหมือนจะเอาจริงเอาจังมาก”

“ไม่เพียงแค่จริงจังหรอก มันถือได้ว่าน่ากลัวชิบหายเลย ช่วงนี้มีงานชั่วคราวอะไรหรือ?ก่อนหน้านี้ประธานเพิ่งจัดการ โครงการของเมืองเจียงเฉิงเสร็จ ฉันรู้สึกว่า ขั้นตอนต่อมาอาจ จะเป็นสำนักงานใหญ่แล้ว”

“โอกาสที่เป็นไปได้มันก็สูงอยู่ แต่ก็ไม่แน่ เพราะช่วงนี้ ประธานใหญ่ไม่ได้บอกว่าสำนักงานใหญ่มีการวางแผนอะไร โครงการของเมืองหลวงก็ได้เริ่มแล้ว”

“ใครจะไปรู้ล่ะ ไม่แน่อาจเป็นเรื่องภายในของตระกูลหลงเอง”

ลิฟต์ตรงมาถึงหน้าห้องทํางาน ตามด้วยเสียงดิง ประตูลิฟต์ เปิดออก สายตาที่มีดลึกของหลงเซียวมองตรงไปข้างหน้า ไม่มีสีหน้าและอารมณ์ใดๆปรากฏ

แอนดี้เห็นหลงเซียวขึ้นตึก จึงรีบเดินมาจากห้องเลขาด้วย รองเท้าส้นสูง”ประธาน เมื่อกี้คุณชายสองมาแล้ว ตอนนี้เขายังอยู่ในห้องทํางานของคุณอยู่เลย”

หลงเซียวพยักหน้า”ฉันรู้อยู่ ไปเอากาแฟสองแก้วเข้ามา”

“โอเคค่ะ ประธาน

แอนดี้ผลักประตูไม้เนื้อแข็งของห้องทำงานออก ขายาวที่ถูก กางเกงสูทปกคลุมอยู่ของหลงเซียวก้าวเข้ามา เหลือบตาไป เห็นหลงจื่อที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาของห้องรับแขก ดูเหมือนจะ รอนานแล้ว

“พี่ใหญ่!กว่าคุณจะกลับมา”หลงจื่อลุกตัวขึ้น วางของในมือลง เป็นกังหันที่ทำจากไม้ซึ่งเป็นของตกแต่งที่วางอยู่บนโต๊ะน้ำชา

หลงเซียวโบกมือสะกิดให้เขานั่งลง”เรื่องอะไรรีบขนาดนี้ เชียว?”

“ตามจริง……ก็ไม่ใช่เรื่องที่รีบร้อนมาก แค่ฉันมีเรื่องรู้สึกว่า ควรจะปรึกษากับพี่ใหญ่ให้ดี พี่ใหญ่คุณนั่งก่อน”

หลงเซียวสำรวจเสี่ยวจื่ออย่างไร้ร่องรอย สายตาเต็มไปด้วย ความสอบสวน จากนั้นจับปกเสื้อสูทให้ดี นั่งลง เผยให้เห็น ความสง่างามและมีเกียรติ

“พูดเถอะ มีอะไร?”
หลงเซียวเกาผมที่ได้จัดแต่งมาเป็นพิเศษ ทรงผมถูกเขาเกา จนยุ่งนิดหน่อย”นี่เป็นสิ่งที่พ่อเอาให้ฉัน”

“เออ?พ่อให้คุณ?”

หลงจื่อพยักหน้า และดึงเอกสารในแฟ้มสีดำออกมา”ให้ฉัน มาเมื่อเช้านี้ เขาบอกว่าเป็นความลับสูงสุดของบริษัท ให้ฉัน คุ้นเคยไปก่อน แต่ฉันรู้สึกว่า พี่ใหญ่ถึงเป็นประธานของบริษัท แม้ว่าเป็นความลับ ก็ต้องให้พี่ใหญ่ดูก่อน”

หลงเซียวมองสำรวจหลงจื่ออีกครั้ง ดังนั้นสถานการณ์ในตรง นี้ก็คือ หลงถึงได้เริ่มดำเนินการให้หลงจื่อเข้าใจเจาะลึกเกี่ยว กับความลับสูงสุดของบริษัท ดูเหมือนเขาอยากจะรีบเลื่อน ตำแหน่งของหลงจื่อขึ้นมาอย่างรีบร้อนแล้ว

“พ่อให้คุณดู คงไม่ต้องบอกคุณว่าให้คุณเอามาให้ฉันใช่ ไหม?”หลงเซียวไม่ได้รับมาทันที

พอดีในเวลานี้ แอนดี้เอากาแฟสองแก้วที่ยังร้อนๆอยู่เข้ามา บลูเมาน์เทนให้หลงเซียว ลาเต้ให้หลงจื่อ

หลงเซียวจับแก้วกาแฟไว้และพูดว่า”ไม่ได้รับอนุญาตของฉัน ห้ามใครเข้ามาทั้งนั้น”

“รับทราบค่ะ ท่านประธาน”

หลงจื่อดื่มลาเต้เข้าไปคำหนึ่งใหญ่ๆ เข้าในได้ใส่นมเลยไม่ขม แต่เขาดมกลิ่นกาแฟที่พี่ใหญ่ดื่มนั้น กลิ่นขมมาก

“แม้พ่อไม่ได้บอก แต่เขาเอาให้ฉัน ก็เป็นของฉันแล้ว ฉัน อยากจะให้พี่ใหญ่ดูไง”หลงจื่อมีจิตใจที่ราวกับเด็ก เอาเอกสาร ให้หลงเซียวอย่างดื้อ

“คุณทำแบบนี้ เดี๋ยวพ่อรู้คงจะโมโหคุณ”

“พี่ใหญ่ไม่พูด ฉันก็ไม่พูด เขาจะรู้ได้ยังไงล่ะ?ใช่ไหม?”

หลงจอกินกาแฟของตนเองหมดไปครึ่งหนึ่ง เหลือบตาไปมอง ของหลงเซียว คิดจะลองชิมดู

หลงเซียวสังเกตเห็นสายตาของเขา นพเอาแก้วกาแฟให้ เขา”ลองชิมดูไหม?”

“ได้สิ!ฉันอยากรู้รสกาแฟที่พี่ใหญ่ชอบกินมาตั้งนานแล้ว แต่ ทุกครั้งมาทีนี่ แอนดี้ล้วนให้ฉันกินแต่ลาเต้”

“กาแฟของฉันไม่เหมาะกับคุณ”

“ไม่แน่นะ!”

หลงจี๋อยกแก้วกาแฟขึ้นมาดื่มลงไปคำหนึ่ง”แค่กแค่กๆๆ!รส อะไรเนี่ย!”ดื่มลงไปครึ่งคำก็แลบลิ้นออกมา”พี่ใหญ่!กาแฟที่ คุณกินนั้นขมเกินไปเปล่าวะ ลิ้มจะขาดแล้วโว้ย ไม่เอาแล้วฉันไม่กินของคุณแล้ว”

หลงเซียวมองไปดูแก้วที่ถูกเขาดื่มไปแล้วด้วยสายตาที่มี ความหมายลึกซึ้ง”กาแฟของฉัน มีแค่ฉันคุ้นเคยกับรสนี้ คนอื่น ล้วนไม่ชอบ”

“เห็นด้วยครับ!ขมขนาดนี้ ทีหลังฉันไม่กินอีกแล้ว กินกาแฟ ผสมดีกว่า ลาเต้ก็ดีอยู่นะ ฉันชอบ”

หลงเซียวจับเอกสารเอาไว้ ก้มหน้าไปดู ไม่ได้สังเกตสีหน้า ของหวงจื่ออีก

นี่เป็นเอกสารที่เป็นความลับระดับสูงของบริษัท มันเกี่ยวข้อง กับความลับทำธุรกิจที่สำคัญ เกี่ยวข้องกับจำนวนหุ้นส่วนของ ผู้ถือหุ้น การแบ่งปันส่วน มูลค่าเพิ่ม และข้อมูลอีกหลายๆอย่าง ที่เป็นความลับ

นอกจากนี้ยังมีข้อมูลส่วนตัวและการประเมินผลของสมาชิก ที่สำคัญบางคนในคณะกรรมการบริษัท

มีสิ่งบางอย่างหลงเซียวล้วนไม่เคยได้เห็น นี่เป็นสิทธิพิเศษ ขั้นสูงสุดของประธานใหญ่ แต่ตอนนี้กลับนำมาแบ่งปัน เป็นพ่อ แท้ๆก็อย่างนี้แหละ

ดูเสร็จ หลงเซียววางลง”เป็นความลับทำธุรกิจจริงๆ ถ้ารู้ของ ในนี้แล้ว ก็สามารถควบคุมคนส่วนใหญ่ในคณะกรรมการของ บริษัท”
หลงจื่อจิบกาแฟลงสักคำหนึ่ง อมอยู่ในปากและค่อยๆกินลง ไป”พี่ใหญ่ ฉันไม่มีความคิดอะไรจริงๆ ฉันก็ไม่อย่ามีส่วนเกี่ยว ข้องใดๆกับคณะกรรมการของบริษัท คุณรู้ความคิดของฉันใช่ ไหม”

รู้ว่ามันเป็นยังไง แต่สามารถไปตามทิศทางนี้หรือเปล่า มันก็ เป็นอีกเรื่องหนึ่งแล้ว

หลงจี๋อในตอนนี้ ยังสามารถถอดตัวไปจากเรื่องนี้ได้หรือ

เปล่า?

ไม่ได้

“เก็บของให้ดีเถอะ ในเมื่อที่พ่อให้คุณทำความเข้าใจ คุณ ก็ทำความเข้าใจให้ดี มันจะมีผลประโยชน์ต่อการบริหาร ของคุณในอนาคต อายุของคุณก็ไม่น้อยแล้ว ควรเรียนรู้การ บริหารบริษัทแล้ว”

หลงจื้อกินกาแฟแก้วหนึ่งจนหมด ครุ่นคิดสักครูหนึ่ง ลังเลไป ตั้งนานถึงอ้าปากพูด”พี่ใหญ่ ฉันมีเรื่องหนึ่งจะถามคุณ

มือสองข้างของหลงเซียวทับกันวางอยู่บนขา พิงหลัง โซฟา”เรื่องอะไร?”

“ก็คือ….”หลงจื่อลังเลอยู่”ก็คือฉันอยากจะ………เถอะ ไม่มี อะไรแล้ว”
“คุณอยากจะทำอะไร?พูดมาเถอะ ถ้าพี่ใหญ่มีความสามารถ ช่วยคุณได้ ก็จะช่วยแน่นอน”เมื่อเห็นว่าหลงจื่อท่าตัวเช่นนี้ น่า จะเป็นเรื่องอะไรที่หลงถึงห้ามเขาไม่ทําหรอก?

พอได้ยินพี่ใหญ่พูดเช่นนี้ หลงจื่อก็ใจกล้าขึ้นมา”พี่ใหญ่ ฉัน อยาก ฉันอยากออกจากบริเวณ ฉันอยากไปสหรัฐอเมริกา”

หลงเซียวนั่งตัวตรงขึ้นมา”อ๋อ?ออกจากบริษัทไปทำอะไร?”

“ฉันอยากไปสหรัฐอเมริกา ไปหาคุณแม่ ฉันอาศัยอยู่คน เดียวที่ต่างประเทศมันเหงาเกินไป ฉันอยากกลับไปอยู่ กับเธอ”หลงจื่อค่อยๆสังเกตปฏิกิริยาของหลงเซียวอย่าง ระมัดระวัง กลัวว่าเขาจะเกลียดหัวข้อเรื่องที่ตัวเองพูดมานี้

เพราะว่าในตระกูลหลง คุณแม่แท้ๆของหลงจื่อเป็นสิ่งห้ามใน การกล่าวถึง โดยเฉพาะต่อหน้าหลงเซียว ยิ่งเป็นสิ่งที่ไม่ควร พูด

แต่ปฏิกิริยาของหลงเซียวราบเรียบมาก”อยากจะไปอยู่กับ เธอเหรอ นั้นฉันสามารถให้วันหยุดที่ยาวนานหน่อยแก่คุณ แต่ ลาออกจากบริษัทไปสหรัฐอเมริกาคงไม่ได้

หลงจื้อไม่เคยได้พูดถึงเรื่องแท้ๆของแม่เขา ดูเหมือนว่าช่วงนี้ หลงถึงได้ไปชี้แนะเขา

“เออ หรือว่า พี่ใหญ่ช่วยปรึกษากับพ่อให้ฉันหน่อย ให้ฉันไปบริหารสาขาบริษัทในสหรัฐฯก็ได้นะ ทีหลังฉันจะได้อาศัยอยู่ ที่สหรัฐฯเลย”เขาใช้สายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังและ ขอร้องมองไปที่พี่ใหญ่

ฝ่ามือของหลงเซียวจับไหล่ของหลงหลงจื่อเอาไว้ น้ำเสียง ค่อนข้างจะจนปัญญา จนปัญญาต่อความคิดที่ไร้เดียงสาของ หลง อ”คุณคิดว่าพ่อจะให้เหรอ?”

หลงจื่อเกาห้วอย่างหดหู่ เกาไปมาหลายๆรอบ”ฉันพูดก็เขา แล้ว เขาไม่ยอม ดังนั้นฉันถึงมาหาคุณไง”

“ฉันก็ไม่ยอม”

ตอบอย่างเด็ดขาดมาก ไม่เหลือพื้นที่ให้หลงจื้อได้ต่อรอง

“โอเค……ฉันจะฟังพี่ใหญ่ครับ นั้นพี่ใหญ่ทำงานก่อนนะ ฉัน ไปชี้แจงงานที่เหลือให้เลขาก่อน และค่อยไปสหรัฐฯช่วงเวลา หนึ่ง”

นิ้วยาวที่สวยเหมือนอัญมณีของหลงเซียวจับไหล่ของเขา ไว้ ใช้แรงไม่มาก”เสี่ยวจื่อ เรื่องคุณแม่ของคุณ คุณต้องมี ขอบเขตในใจเองนะ”

หลงจื่อพยักหน้า เขารู้คำว่ามีขอบเขตหมายความว่าอะไร การมีอยู่ของคุณแม่เป็นจุดสกปรกของตระกูลหลง จุดสกปรก จุดนี้จะทำลายชื่อเสียงของเขา ส่งผลกระทบที่ยิ่งใหญ่ต่อ ตระกูลหลง
ในใจรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ แต่หลงจื่อก็พยายามยิ้มออกมา”พี่ ใหญ่ ฉันกลับไปก่อนแล้วนะ”

หลงเซียวเอาเอกสารให้เขา”ทีหลังสิ่งของที่คุณพ่อให้คุณ ถ้า เขาไม่อนุญาตให้ฉันดู คุณดูเองก็พอ อย่าทำให้เขาต้องโมโห”

หลงจื่อออกจากห้องทำงาน หลงเซียวใช้นิ้วมือที่เรียวยาว นวดขมับ เหลือบตาไปมองแก้วกาแฟที่อยู่บนโต๊ะ ความร้อน ถูกคายออกไปหมด รสก็ยิ่งขมขึ้น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ