ตอนที่ 491 ตื่นมาในอ้อมอกของเขา
ตอนที่ 491 ตื่นมาในอ้อมอกของเขา
บนหน้าจอโทรศัพท์มีตัวหนังสือแถวหนึ่งปรากฏอยู่อย่าง เงียบๆ สะอาดสะอ้าน และเย็นสบายใจ ก็เหมือนกับคนที่ส่ง ข้อความนี้ สง่าผ่าเผยอยู่อย่างนั้นตลอด
เขาบอกว่า”ขอให้คุณชอบก็พอ ทีหลังยังมีอีกมากมาย”
ข้างบนของข้อความนี้ เป็นข้อความช็อคโกแลตอันนั้นที่เธอ ส่งให้เขาตอนที่อยู่บ้านเมื่อเช้านี้
ระยะเวลาผ่านไปแล้วหลายชั่วโมง
ดูเหมือนว่า เขาอยู่ที่สหรัฐฯคงยุ่งมาก ยุ่งจนไม่มีเวลาได้ดู โทรศัพท์
ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงวัน ส่วนสหรัฐฯตอนนี้เป็นเวลาดึกมาก ลั่วหานระงับความอยากจะโทรไปหาเขาในใจลงไป นิ้วมือ สัมผัสกับข้อความในหน้าจอ นอกจากเกิดความหวานขึ้นในใจ แล้วก็มีความขมปรากฏอยู่ด้วย
เธอจะพูดอาการของคุณแม่ให้เขาฟังยังไงล่ะ?
เขายุ่งขนาดนั้นแล้ว คดีของปีนั้นไม่มีร่องรอยใดๆเหลือไว้ให้ ค้น เขาแบกรับความแค้นของทั้งตระกูลไว้ เขาต้องไปต่อสู้กับคู่แข่งทางธุรกิจนับไม่ถ้วน ข้างๆของเขายังมีหลงยี่ และหลงเซิ่งคอยจ้องทำร้ายอยู่ แถมยังมีหลงถึงที่ซ่อนอยู่ที่ มืดคอยโอกาสอยู่เสมอ……
เรื่องพวกนี้ ทุกๆเรื่อง ทุกๆสิ่ง ความประมาทเพียงเล็กน้อยก็ สามารถนําเขาไปสู่เหวลึก ถ้าหากให้เขาต้องฟุ้งซ่านอีก นั้น เขาจะจัดการไหวได้ยังไง?
หลงเซียว ทำไมชีวิตของคุณถึงลำบากขนาดนี้?
ค่อยๆเดินไปอย่างช้าๆ อยู่ดีๆก็ได้เดินมาถึงนอกห้องทำงาน ของถังจิ้นเหยียน ลั่วหานมองเข้าไปข้างในโดยผ่านประตูหนึ่ง บาน ช่วงพักกลางวันแล้ว แต่ถังจิ้นเหยียนยังไม่ได้ไปกินข้าว เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ หันไปฝั่งตรงของ สิ่งที่เหลือให้คนนอกประตู เห็นนั่นคือร่างหลังสีขาวหนึ่งร่าง
ขณะที่ลั่วหานเพิ่งจะเดินเข้าไป ก็ได้ยินเสียงของถังจิ้นเห ยียน เธอจึงรู้ว่าเขากำลังคุยโทรศัพท์อยู่
“ฉันเข้าใจความหมายของคุณ………ต้องปิดบังความจริงก่อน เออ….พยายามล่าช้า ตอนนี้ลั่วหานเหนื่อยมาก คุณอย่าให้ ความกดดันกับเธอ……”
เออ?
ได้กล่าวถึงชื่อของเธอด้วย ถังจิ้นเหยียนคุยโทรศัพท์กับใคร
อยู่?
แฟน?ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนี้…….โอเค เดี๋ยวมีเวลาฉัน ค่อยอธิบายให้คุณฟัง……………
ในที่สุดเขาเพียงได้พูดแต่คำว่าฉัน เห็นได้ชัดว่าอีกฝั่งวาง สายแล้ว
“เฮ้ย?”
เขาตะโกนใส่โทรศัพท์ด้วยค่าหนึ่ง ทั้งสง่าทั้งอ่อนโยน แต่ ไม่มีการตอบรับใดๆ
ร่างหลังสีขาวนั้นถอนหายใจออกมา ไหล่ขยับเล็กน้อย จาก นั้นวางโทรศัพท์ลงและมองไปนอกหน้าต่าง
ลั่วหานเคาะประตู มือค้างอยู่ที่ประตูไม่ได้เอาออก มืออีกข้าง หนึ่งเสียดอยู่ในกระเป๋าเสื้อ”หมอถัง ยังสามารถลงทะเบียนได้ หรือไม่คะ?”
ถังจิ้นเหยียนกำลังนวดขมับคิดอะไรบางอย่างอยู่ จึงตอบ กลับอย่างไม่มีการลังเลสักนิด”ขออภัยด้วยครับ เชิญมาอีก ทีหลังบ่ายสองโมงครับ”
ลั่วหานหงายมากขึ้นมา ยิ้ม”หลังบ่ายสองหมอถังยังมีการ ผ่าตัดอีกไม่ใช่หรือ?”
ถังจิ้นเหยียนจึงจะรู้สึกตัวมาได้ คนที่พูดกับเขานั้นคือลั่วหาน เขารีบหมุนเก้าอี้มาเผชิญหน้ากับเธอ”ลั่วหาน คุณ……..มาตั้งแต่ เมื่อไหร่?”
แสงอาทิตย์ส่องผ่านด้านหลังเขาพอดี แสงยามเที่ยงสาด กระทบตัวเขา ทำให้ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยแสงแห่งความ อบอุ่น และสะท้อนไปยังใบหน้าของลั่วหานด้วย
มันสว่างราวกับว่าได้ผ่านการตัดแต่งโดยเจตนา ทำให้ผิว กายกระจ่างแจ้ง
“ตั้งแต่เวลาที่คุณรับบทเป็นชายหล่อที่เงียบสงบ ฉันก็มา แล้ว”ลั่วหานพูดกลั่นแกล้งเขา
“ฉันว่าฉันเป็นชายหล่อที่เงียบสงบมาตลอดนะ”ถังจิ้นเหยียน ตอบกลับอย่างจริงจัง
ลั่วหานมองดูรอบๆห้องทำงานของเขา และก็มองไปดู โทรศัพท์ของเขา”เมื่อกี้นี้คุณกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ บังเอิญว่า ฉันได้ยินด้วย เป็นคุณตำรวจเจิ้งใช่ไหม?”
ถังจิ้นเหยียนยิ้มแต่ไม่ตอบ มองไปดูนาฬิกาข้อมือ”ถึงเวลาที่ จะกินข้าวเที่ยงแล้ว คุณมีเรื่องอะไรมาหาฉัน พวกเราสามารถ กินไปด้วยคุยไปด้วย”
“โอเค!
ทั้งสองคนไม่ได้ไปโรงอาหารของโรงพยาบาล แต่ได้ไปร้าน อาหารหูหนานที่อยู่นอกโรงพยาบาลร้านนั้น ถังจิ้นเหยียนรู้ อาหารที่ถูกปากลั่วหาน เลยได้สั่งอาหารหลายอย่างที่เธอชอบ
สิ่งที่ขาดไม่ได้แน่นอนก็คือปลา
บริกร ปลาไนต้มผักดอง ซี่โครงน้ำซุปใส มะเขือม่วงผัดเนื้อ สับ ผัดบล็อคโคลี่และขนมฮ่วยซัวบลูเบอร์รี่อย่างละที่”
ถังจิ้นเหยียนสั่งอาหารเสร็จเอาเมนูอาหารให้ลั่วหาน”คุณยังมี อะไรจะสั่งอีกไหม?”
ล้วหานมองไปที่เขา เพียงได้ยิ้มอย่างเดียว”จิ้นเหยียน คุณรู้ รสชาติอาหารที่ฉันชอบ สิ่งที่ฉันอยากกินคุณล้วนส่งแล้ว”
“ใช่หรอ?ฉันแค่สั่งมั่วๆ ขอให้คุณชอบก็พอ”
บริกรทวนเมนูอาหารอีกครั้ง แล้วจากไป
ลั่วหานแกะชุดอุปกรณ์รับประทานอาหารที่ได้ผ่านการฆ่า เชื้อแล้วออก จากนั้นวางจานชามให้เป็นระเบียบ”ถ้าหากรับ ประทานอาหารกับคุณตำรวจเจิ้ง คุณอย่าทำแบบนี้นะ ผู้หญิง ล้วนจะอ่อนไหวง่าย ถ้าเธอเห็นจะต้องหึงแน่นอน คุณตำรวจ เจิ้งเป็นหญิงที่ดีงาม คุณต้องรู้จักใส่ใจเธอหน่อย”
ถังจิ้นเหยียนก็แกะชุดอุปกรณ์รับประทานอาหารออก”ลั่วหาน ฉันอิจฉาปลามาก ความจำของปลามีแค่เจ็ดวินาที เรื่อง ที่เคยเกิดขึ้นสามารถลืมได้ทันที แต่มนุษย์อย่างเรามันไม่ เหมือนกัน”
ลั่วหามงับแก้วน้าชาไว้ ข้างในเป็นชาที่ร้านอาหารแถม ฟรี แต่คนฉลาดกว่าปลา รู้จักมุ่งหาผลประโยชน์ หลีกเลี่ยง อันตรายและรู้จักปกป้องตัวเอง”
ถังจิ้นเหยียนไม่อยากพูดหัวข้อนี้ต่อ”คุณมาหาฉันจะมา ปรึกษาเกี่ยวกับอาการของแม่ผัวคุณหรือ?”
“ใช่ ไม่เพียงแต่อาการของเธอ ยังมีฝั่งของสถานีตำรวจด้วย ฉันรู้สึกเครียดมาก”
“คุณไม่ต้องไปห่วงฝั่งสถานีตำรวจ ดูจากสถานการณ์ตอนนี้ ของคุณนายหลง สถานีตำรวจต้องเห็นในแน่นอน จะไม่ไปทำ อะไรเธอหรอก ส่วนอาการของเธอนั้น ผู้เชี่ยวชาญในสหรัฐฯ จะดูแลรักษาเธออยู่ที่นี่ อุปกรณ์ที่ใช้ล้วนเป็นอุปกรณ์ชั้นนำ ระดับโลก”
ลั่วหานจิบชาลงมาอีกนึง”จิ้นเหยียน ฉันไม่รู้จะต้องขอบใจ คุณยังไง มาหาคุณนั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้องจริงๆ พอถูกคุณชี้แจง แบบนี้ ฉันรู้สึกว่าสบายใจมากขึ้น”
อาหารจานแรกมาถึง ผัดบล็อกโคลี
ทั้งสองคนตกกับข้าวและกิน
ถังจิ้นเหยียนจับตะเกียบและกินเข้าปากชั้นหนึ่ง “นานมากที่ ไม่ได้มากินที แล้ว ยังคงเป็นรสชาติเค็ม”
“ฉันก็เหมือนกัน นานมากที่ไม่ได้มาแล้ว”ลั่วหานกินลงไปคำ หนึ่ง ผักสีเขียวอร่อยสดชื่นมาก
“ครั้งที่แล้วที่มากินที่นี่ ก็ได้มากับคุณเช่นกัน เอ๊ะ เมื่อก่อนที่ ยังอยู่โรงพยาบาลกลาง ใกล้ๆโรงพยาบาลก็มีร้านอาหาร หนานร้านหนึ่งด้วย คาดไม่ถึงว่าบังเอิญขนาดนี้”
ลั่วหานนึกถึงตอนที่ยังอยู่ในโรงพยาบาลกลาง เรื่องอดีตที่ ผ่านมาหลายๆอย่างยังคงจดจำไว้อยู่ในสมอง”คุณกับคุณ ตำรวจเจิ้งเป็นยังไงบ้าง?พักอยู่ด้วยกันแล้วความสัมพันธ์ดีขึ้น ไหม?”
เมนูที่สองก็ขึ้นมาที่โต๊ะแล้ว ขนมฮ่วยซัวบลูเบอร์รี่
ถังจิ้นเหยียนตักฮ่วยซัวขึ้นมาชิ้นหนึ่ง ฮ่วยซัวเหนียวหนุ่มมาก สามารถดึงใยออกได้ยาว ให้ความรู้สึกราวกับเด็ดบัวยังเหลือ
ใย
“อร่อยอยู่——คุณรีบๆกิน ฮ่วยซัวบำรุงร่างกาย สีหน้าของคุณ
ไม่ค่อยดี กินให้เยอะๆนะ”
ลั่วหานตกมากินชิ้นหนึ่ง”โอเค”
เมนูที่ขึ้นโต๊ะสุดท้ายคือปลาไนต้มผักดอง
ถังจิ้นเหยียนเอาปลาทั้งสามวางไว้ข้างหน้าของเธอ และเขีย ผักดองข้างในออก เผยให้เห็นเนื้อปลาที่สดๆ “มากินปลาเร็ว”
เมื่อลั่วหานได้ดมกลิ่นคาวของปลาไนต้มผักดอง จู่ๆก็ขมวด คิ้ว รู้สึกอยากอาเจียน
ถังจิ้นเหยียนเห็นว่าเธอหน้าซีดมาก จึงรีบถามว่า “คุณเป็นไร หรือเปล่า?ทำไมสีหน้าแย่ขนาดนี้?ไม่สบายตรงไหน?”
ลั่วหานจับหน้าอกไว้และระงับความอยากจะอาเจียนลง ไป”ไม่เป็นไรหรอก น่าจะเป็นเพราะว่าช่วงนี้ฉันเหนื่อยมาก จึง มีความรู้สึกคลื่นไส้เกิดขึ้นตลอด
ระหว่างที่พูด เธอก็นําปลาไนต้มผักดองวางไว้ฝั่งของถังจิ้นเห ยียน ถ้าไม่ได้ดมกลิ่นเธอก็จะสบายขึ้นหน่อย
ตะเกียบของถังจิ้นเหยียนค้างอยู่บนจานอาหาร”ไม่ต้องไป หาหมอหรอ?ไปตรวจดูที่แผนกระบบทางเดินอาหารก่อนเถอะ ฤดูนี้นะลำไส้ติดเชื้อได้ง่าย แถมช่วงหลายวันนี้คุณยังนอนดึก อีก ส่งผลให้การย่อยอาหารไม่ดี”
แต่ตามความคาดคิดของลั่วหานเอง สิ่งที่เธอนึกถึงได้นั้นเป็น ความเป็นไปได้อีกอย่างหนึ่ง เธอท้องหรือเปล่านะ?
จะเป็นไปตามอย่างที่คิดไหม?!
หลังจากกินข้าวเสร็จ ถังจิ้นเหยียนก็กลับไปที่โรงพยาบาล ก่อน ส่วนลั่วหานก็หาข้ออ้างไปที่ร้านยาใกล้ๆ
แม้ว่าอายุยี่สิบกว่าแล้ว และได้ผ่านประสบการณ์มามากมาย หลายอย่าง ไม่เขินอายเหมือนสาวอายุสิบแปดปี แต่พอมาซื้อ สั่งของบางอย่างก็ยังคงรู้สึกอายอยู่
ลั่วหานเดินดูในร้านยาไปรอบหนึ่ง ได้ซื้อมาส์กหลายอัน พัต เตอร์หลายชิ้น สําลีห่อหนึ่ง และได้ซื้ออีกหลายๆอย่างจนเต็ม ตะกร้า ในที่สุดเธอจึงหยิบแท่งทดสอบการตั้งครรภ์สองอันยัด ลงไปที่ใต้สุด
แม้กระทั่งเป็นเช่นนี้ ก็ยังคงหน้าแดงอยู่ เธอรู้สึกว่าสิ่งที่ทำให้ ตนเองเขินอายนั้นแปลกจริงๆ!
นําแท่งทดสอบการตั้งครรภ์ยัดเข้าไปในกระเป๋า และจึงถือ
ถุงพลาสติกกลับที่โรงพยาบาล
หลินซีเหวินเห็นว่าเธอถือของถุงหนึ่งกลับมา จึงอ้าปากอย่าง เว้อ”ว้าว หมอฉี่ คุณจะไปเที่ยวที่ไหนหรือ?จึงซื้อวัสดุทางการ แพทย์ที่ใช้ในชีวิตประจำวันมากมายขนาดนี้”
ลั่วหานยื่นให้เธอ”ซื้อมาฝากคุณไง ไม่ต้องขอบใจฉันนะ”
หลินซีเหวิน”……อ๊ะ?”
มีคนซื้อของแบบนี้เป็นของฝากหรือ?
หวาเทียนโบกเวชระเบียน”หมอฉี่ ผลของตรวจสอบอาการ ของคนป่วยเตียงหมายเลขสามออกมาแล้ว”
“โอเค เอามาให้ฉันดู”ลั่วหานเอาของให้หลินซีเหวิน จากนั้น ยิ้มอย่างคลุมเครือ ล้วนเป็นของดีๆ ใช้ให้คุ้มค่านะ”
หลินซีเหวินหน้าแดงขึ้นทันที ส่งสายตาสะกิดเธอ”หมอฉู่ อย่า บอกว่าคุณได้ซื้ออันนั้นนะ?ฉันกับหลงจื่อยังไม่ถึงขั้นนั้น”
ลั่วหานแกล้งทำเป็นว่าไม่เข้าใจ”คุณหมายความว่าสิ่งใด?”
หลินซีเหวินขยับถุง ไม่พบของบางอย่าง “ฮิฮิ ไม่มีอะไร!ล้วน เป็นของดีๆ ขอบใจนะไอดอล!”
ลั่วหานดูผลการประเมินเสร็จ”เออ สถานการณ์ค่อนข้างดี อยู่ ยังไม่มีภาวะแทรกซ้อนใดๆเกิดขึ้น พรุ่งนี้สามารถย้ายไป อยู่ห้องธรรมดา ส่วนยาแคปโตพริลพรุ่งนี้ให้กินลดลงหนึ่งเม็ด ค่อยๆลดปริมาณของยาด้วย”
“โอเค ฉันจะเขียนรายการยาใหม่”
ตอนบ่ายยุ่งงานตลอด เวลาที่เกือบจะเลิกงาน คนใช้ได้นำ น้ำซุปที่ต้มเสร็จมาให้ ลั่วหานถือถังกระติกน้ำซุปร้อนไปเยี่ยม หยวนชูเฟิน การทำเคมีบำบัดนั้น ระยะเวลายาวนานมาก แถม…………
เมื่อคิดถึงสิ่งพวกนี้ ล้วหาน ขมวดคิ้วอีก
เมื่อเห็นหยวนซูเฟินกินซุปเข้าไปชามเล็กชามหนึ่ง ลั่วหานก็ เตือนเธอ แล้วซ้ำเล่าว่าต้องพักผ่อนให้ดีๆ จากนั้นถึงจากไป
รอจนทำเสร็จหมดทุกอย่างก็มาถึงเวลาหกโมงเย็นแล้ว ยุ่งมา ทั้งวันรู้สึกว่าเหนื่อยจนจะล้ม ทั้งเมื่อยทั้งง่วง ดวงตาแทบจะลืม ไม่ออกเลย
เหนื่อยมาก!อยากจะหลับตานอนทันทีเลย!
เมื่อก่อนก็เคยยุ่งแบบนี้ แต่ไม่เคยได้เหนื่อยและอ่อนแอ เหมือนตอนนี้เลย
กลับมาถึงบ้าน คนใช้เตรียมอาหารเย็นเสร็จ แต่ลั่วหานไม่ อยากกิน และก็หมดแรงด้วย เดินมาถึงชั้นสองอย่างง่วงซึม นอนลงไปบนเตียง ไม่ได้ถอดเสื้อผ้า ไม่ได้ถอดรองเท้า เข้า นอนโดยตรง
หลับไปแบบนี้ พอตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็คือเช้าวันรุ่งขึ้นแล้ว การ นอนหลับที่เพียงพอของทั้งคืนทำให้ความเหนื่อยล้าได้ผ่อน คลายลงหน่อย ลั่วหานขยับตัวบนเตียงที่นุ่มนวล จู่ๆก็ได้รู้สึก ถึงสิ่งผิดปกติ
เธอจำได้ว่าเมื่อคืนตนเองติดเตียงก็นอนทันที เหมือนยัง ไม่ทันได้ถอดรองเท้าและเสื้อผ้า ทำไมตอนนี้นอนอยู่ที่นี่เหมือนจะ……เหมือน…….
ส่งของบนร่างกายหายไปไหน?!!
ตัวเบามาก พอติดกับผ้าห่มก็อบอุ่นอยู่ และยังได้พิงสั่งอะไร
อยู่
โอ้มายก๊อด!
สมองของลั่วหานเหมือนถูกฟ้าผ่าอย่างกะทันหัน จริงหรือ เปล่าวะ!
มีโจรเข้าบ้านหรือ?
เว่อร์ชิบหายเลย
เพราะการตอบสนองและการเคลื่อนไหวร่างกายของเธอ ทำให้ดึงดูดความสนใจของคนข้างๆ
แขนทั้งสองข้างของหลงเซียวกอดแขนที่ดื้อของเธอไว้ กอด เธอไว้อยู่ในอ้อมแขนของตัวเอง คางแตะไปที่ไหล่ของเธอ น้ำ เสียงที่เซ็กซี่ดังขึ้นมาในข้างหูของเธอ”อรุณสวัสดิ์ คุณนาย หลง”
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
