ตอนที่ 474 ค่าคืนของสามีภรรยา พูดคุยเปิดความ เป็นจริง

ตอนที่ 474 ค่ำคืนของสามีภรรยา พูดคุยเปิดความเป็นจริง

ปล่อยวางความหลอกลวงและความเข้มแข็งที่มีทั้งหมด ลั่ วหานร้องไห้โดยสมบูรณ์

หลงเชียวโอบกอดเธอ น้ำเสียงที่เบาพูดข้างหูเธอว่าไม่ต้อง กลัว จนกระทั่งเสียงร้องของเธอเบาลง แล้วค่อยๆหายไป

ไม่รู้ว่าตนเองร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดเขานานแค่ไหน ลั่วหานร้ องไห้จนแทบขาดใจ จึงถอนตัวออกจากร่างของเขา เพียงก้ม หน้าลงมองก็พบว่า เสื้อสูทของเขาเปียกไปส่วนนึง

หลงเซียวเห็นเธอไม่ร้องไห้อีกแล้ว จึงใช้นิ้วมือที่อ่อนโยนเช็ด ที่ดวงตาของเธอ มองเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยนลึกซึ้ง กล่าว ด้วยเสียงที่ไพเราะน่าฟังว่า “ดีขึ้นบ้างไหม?”

ลั่วหานวดๆริมฝีปาก ก้มหน้าลงไป หลังจากที่เธอร้องไห้ แน่นอนว่าตาเธอต้องบวมแดง สีหน้าก็ไม่น่าดู ไม่อยากให้เขา เห็น

หลงเซียวก็ไม่บีบบังคับ เอนศีรษะของเธอมาไว้ในอ้อมกอด ของตนเอง “ตอนนี้จะบอกฉันได้หรือยัง เมื่อกี้เป็นเพราะเรื่อง อะไรคุณนายหลงของฉัน จึงร้องไห้จนกลายเป็นแบบนั้น?”

เขาปัดผมยาวของเธออย่างเอ็นดู ลูบให้เรียบทีละเส้นๆใช้นิ้วมือที่เรียวยาวของตนเองเป็นหวี อย่างอ่อนโยน อย่าง ละเอียดอ่อน

ตาชั่งที่เอียงเล็กน้อยในใจลั่วหาน จากนั้นก็วางได้ตรงอีก ครั้ง “วันนี้แผนกของพวกเรามีคนไข้คนนึงถูกตรวจวินิจฉัย ว่า…เป็นโรคที่รักษาไม่ได้ ในใจของฉันเป็นทุกข์

หลงเซียวไม่เชื่ออยู่แล้ว เห็นชัดเจนอยู่ว่าเธอพาแม่ออกมา ทำการตรวจร่างกาย จะบอกว่าคนไข้ในแผนกที่ไหนกัน

“คนไข้คนนั้นมีความสุขจริงๆ ก่อนที่จะลาโลกไปสามารถได้ รับนํ้าตาจากความจริงใจของคุณมากขนาดนี้ คาดว่าเธอคง ไม่รู้ นํ้าตาของภรรยาฉันมีค่ายิ่งกว่าน้ำตาของนางเงือก หยด เดียวก็สามารถคงอยู่ไปชั่วนิรันดร์” เขาโอบกอดเธอแน่น ฝัง เข้ากับความอ่อนโยนที่อยู่ในใจของตนเอง พันรอบความ อ่อนแอที่มีทั้งหมดของเธอไว้

ลมหายใจลั่วหานสูดกลิ่นบนเสื้อสูทของเขา ในจมูกเต็มไป ด้วยกลิ่นหอมอ่อนๆของเหล้าองุ่น “เวลาของคนไข้ดูเหมือนว่า จะไม่มากแล้ว…..ฉันทําใจไม่ได้ เมื่อก่อนฉันคิดว่าความเป็น ความตายของเธอไม่ได้เกี่ยวข้องกับฉัน แต่ตอนนี้ฉันเพิ่งจะรู้ ว่า อันที่จริงพวกเรามีความสัมพันธ์ด้วยกันมานานแล้ว”

จู่ๆลูกตาของหลงเซียวก็หดลงเล็กน้อย สิ่งที่มีขนาดเท่ากำปั้น ในช่องทรวงอกก็เจ็บปวดอย่างชัดเจน หรือว่าความหมายของ เธอ…..หรือว่าคือ…..
สูดหายใจเข้าลึกๆ หลงเซียวกล่าวต่อว่า “เธอยังมีเวลาอีก นานแค่ไหน?”

ล้วหานถอนหายใจ กลิ่นหอมอ่อนๆของเขาแทรกซึมเข้าไป ภายในจิตใจของเธอ รวมตัวภายในลมหายใจของเธอเพียง รวดเดียว มากที่สุดครึ่งปี สถานการณ์ไม่ดีล่ะก็…..ฉันก็ไม่รู้”

หลงเซียวม้วนมือใหญ่ๆกลับ คิ้ว ขมวดเข้าด้วยกันยังไม่ทัน คลายก็ยิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้นอีกครั้ง “ความเป็นความตายคือ เรื่องปกติธรรมดา ที่ทุกคนต่างก็หลีกหนีไม่พ้น

“แต่ว่า….”

“ไม่มีแต่ ไม่ว่าเป็นใคร ล้วนต้องจากลาไม่ช้าก็เร็ว ล้วลั่ว มี เกิดก็ย่อมมีตาย พวกเรารั้งคนที่ต้องไปไม่ได้ ฉะนั้นเราจึงต้อง ทะนุถนอมเวลาของชีวิตให้มากยิ่งขึ้น รับปากฉัน ว่าจะไม่เสีย น้ำตาเพื่อความตายแล้ว โอเคไหม?”

เขาก้มหัวลงไปจูบที่เส้นผมของเธอ เลื่อนลงมาที่หน้าผาก จูบ ลงที่ดวงตาของเธอ จูบซับน้ำตาของเธอทีละน้อยๆ ริมฝีปากที่ อุ่นร้อนอบอุ่นผิวของเธอ หนังตา ใช้ความอบอุ่นของร่างตนเอง รักษาความทุกข์ทรมานให้เธอ

เขารู้ว่า มันนอกเหนือความคาดหมายทั้งสิ้น แต่เขาสามารถ ยอมรับมันได้

ความเป็นจริงไม่ว่าสิ่งใดก็ตาม สำหรับเขาแล้วล้วนสามารถจัดการได้อย่างเรียบง่าย เขาเคยประสบกับการจากไปของ เธอ ความตายของเธอ ความลับของเรื่องราวชีวิตที่เคยประสบ ความพังพินาศของวงศ์ตระกูล แท้ที่จริงแล้วไม่มีสิ่งใดจะพา ให้ภายในใจของเขาสั่นคลอนได้

ดวงตาที่บวมแดงของลั่วหานมองไปยังลูกตาของเขา “คุณ….คุณรู้แล้ว?

หลงเซียวพยักหน้า หน้าผากชนกับหน้าผากของเธอ หายใจ และสูดกลิ่นลมหายใจของเธอ “อืม รู้แล้ว”

ใจของลั่วหานก็ยกขึ้น มาติดอยู่ที่ลำคอ ถอนหายใจช้าๆด้วย จิตสำนึก “คุณ…คุณรู้อะไร?”

ลมหายใจของเขารุกรานเข้าจมูกและช่องปากของเธอ งดงามและสุภาพ อุ่นร้อน “คุณไม่อยากให้ฉันรู้ กลัวว่าฉัน จะรู้ พยายามปกปิด แล้วก็การแสดงออกที่บอกเป็นนัยของ คุณ….ฉันก็รู้แล้ว”

ลั่วหานเงียบไม่พูดจาไปทันที “คุณรู้ได้ยังไง? สองสามวันมา นี้คุณอยู่ที่เมืองเจียงเฉิงตลอด”

พูดตามหลักแล้ว งานปิดบังความลับของเธอไม่ถึงขั้นแย่ ขนาดนั้น? การปกปิดของเธอดีมาก

หลงเซียวใช้ปลายจมูกของตัวเองถูปลายจมูกของเธอ ปลาย จมูกของเธอก็เย็นๆหลังจากที่ร้องไห้ เขาใช้ปลายจมูกช่วยให้เธออบอุ่น “คุณภรรยาประเมินค่าสามีตนเองต่ำเกินไป แล้ว เขตพื้นที่เมืองเจียงเฉิงและเมืองหลวง มันไม่เพียงพอที่จะ ปิดกั้นข่าวฉันในระดับนี้ได้ ไม่ว่านังไงก็ตามภรรยาของฉันก็ ยังยืมชื่อของฉันใช้

คาดไม่ถึงว่าเขาจะรู้เรื่องนี้ทั้งหมด!

เก่งเกินไปแล้ว เรื่องอะไรล้วนก็ไม่เคยปิดบังเขาได้เลย!

“อย่างนั้น…คุณก็รู้ว่าแม่….” ลั่วหานอยากจะพูด แต่พอจะ เอ่ยถึงคำว่าโรคมะเร็งแบบนี้แล้ว เธอก็พูดไม่ออก

หลงเซียวประคองที่ท้ายทอยของเธอ ส่งเสียงอิมเบาๆ “ที่คุณ พูดเมื่อกี้ชัดเจนขนาดนั้น ถ้าฉันยังฟังไม่ออกอีก ก็ไม่โง่เกินไป แล้วหรอ? ผู้ชายที่โง่ขนาดนั้น ยังจะดูแลภรรยาได้ยังไง?”

ใจของลั่วหานก็ค่อยๆผ่อนคลายลง ร้อนๆ แต่ในเวลาเดียวกัน ก็ไม่เข้าใจเล็กน้อย “หลงเซียว แม่เป็นโรคร้ายแรง คุณควรจะ ห่วงใยเธอให้มาก และไม่ใช่มาหยอกล้อกับฉันที่นี่”

ไม่เช่นนั้นจะดูเหมือนว่าเขาไม่กตัญญูอย่างมาก

“คนโง่ คุณร้องไห้จนกลายเป็นแบบนี้ ฉันยังมีอารมณ์ไป คิดถึงคนอื่นได้ที่ไหนล่ะ?” เขาจูบที่หน้าผากของเธอ อีกทั้งยัง โอบกอดเธอไว้แน่น
“แต่ว่า….คุณไม่เป็นทุกข์หรอ? เธอคือแม่ผู้ให้กำเนิดคุณนะ”

หลงเซียวโอบกอดเธอ ขณะนี้นอกหน้าต่างมีดวงดาวอยู่เต็ม ท้องฟ้า เหมือนกับดวงดาวที่พวกเขาเห็นที่โรงแรมในลาสเวกั สในคืนนั้น “เมื่อตอนที่พ่อของคุณจากไป ใครที่อยู่เป็นเพื่อน เคียงข้างคุณ?”

ลั่วหานส่ายหน้า “ฉันอยู่กับตัวเอง”

“ฉันโชคดีกว่าคุณ แม่ของฉันป่วย คุณอยู่เคียงข้างฉัน โชค ดีขนาดนี้แล้ว ฉันมีอะไรต้องน่าเป็นทุกข์? ปีนั้นคุณเพิ่งจะ อายุสิบกว่าปี เด็กผู้หญิงคนนึงสามารถแบกรับความเจ็บปวด ทรมานจากการสูญเสียญาติที่ดีที่สุดไปเพียงลำพังได้ ฉัน อายุจะสามสิบแล้ว ยังสู้เด็กผู้หญิงสิบกว่าขวบคนนั้นไม่ได้งั้น หรอ?”

เสียงกระซิบกลับของเขา ดังก้องอยู่ภายในรถ รถทั้งคันล้วน

อบอุ่น

ภายในใจก็อบอุ่นมาก มีความสุขมาก คล้ายกับหลังฝนที่ ตกหนัก เขากอบสายรุ้งด้วยมือของตนเอง เพื่อมอบให้เธอ เพียงคนเดียว

“หลงเซียว…” เธอเรียกด้วยเสียงที่นุ่มนวลอ่อนโยน

“หม?” เขาตอบกลับคำนึงด้วยเสียงที่เซ็กซี่น่าฟัง
“แม่มีส่วนเกี่ยวข้องในการฆาตกรรม เรื่องราวสลับซับซ้อน มาก เกี่ยวข้องถึงคนจำนวนมาก มากจนกระทั่งจะต้องเสียสาว นทอดถอนใจ ยังดีที่มีเขาให้สามารถพึ่งพาได้ ถ้าให้เขาแล รับไว้คนเดียวจริงๆ เธอคงต้องหมดอาลัยตายอยากเป

ไปถึงเมื่อยี่สิบสามสิบปีก่อน ฉันกังวลว่าแม่จะไม่รอด หา

แท้จริงประเมินตัวเองสูงไปแล้ว

หลงเซียวม้วนเส้นผมของเธอ “ฉันรู้ ฐานะพิเศษของผู้ตาย และแม่คือเพื่อนเก่า ทั้งยังเกี่ยวข้องไปถึงเรื่องอีกเรื่องนึงด้วย

พูด? หรือว่าไม่พูด?

เขากําลังยากลําบาก ใช้ดุลยพินิจพิจารณา

ถ้าเธอรู้ ไม่รู้ว่าจะมีท่าทีตอบสนองยังไงอีก

ลั่วหานนั่งขึ้นมาจากอ้อมกอดของเขา จับที่คางของเขา ล็อค สายตา แวววาวบนใบหน้าของเขา สังเกตอย่างละเอียดเล็ก น้อย เขาไม่เหมือนหลงถึง และก็ไม่เหมือนกับหลงจื้อเลย สำ นิด ไม่เหมือนเลยจริงๆ

“หลงเซียว ฉันคิดว่า…ฉันก็รู้เรื่องนึงแล้ว” เธอกัดริมฝีปาก ในใจก็เต้นตุบๆๆรัวเป็นเสียงกลอง
หลงเซียวเลิกคิ้วขึ้น “เรื่องอะไร?”

ลั่วหานลังเลใจอยู่ครู่หนึ่ง แสงสีในยามราตรีเงียบสงัด บรรยากาศแปลกประหลาด ความคิดในสมองของเธอก็ยิ่ง คาดไม่ถึง “หลงเซียว คุณมีเรื่องที่ปิดบังฉันอยู่ใช่ไหม”

“หืม? ใช่ไหม?”

หรือว่าเธอจะรู้แล้ว?

ลั่วหานพ่นลมหายใจออกมา บางทีเรื่องราวดำเนินมาถึงวันนี้ แล้วก็คงไม่สามารถปิดบังกันได้อีกต่อไปแล้ว ถือโอกาสพูดมา เถอะ!

“คุณ…….” เอ่ยปากพูดล่ามาก! พูดไม่ออก!

หลงเซียวอดทนรอให้เธอพูดจบ “ฉันเป็นยังไงหรอ? คุณ

นึกถึงอะไร?”

“เสี่ยวจื่อเป็นน้องชายแท้ๆของคุณไหม? มีความเกี่ยวข้อง ทางสายเลือดไหม?” ลมหายใจของลั่วหานเพิ่มเร็วขึ้น รวด เดียวหน้าผากที่ถูกอุดกั้น ก็ค่อยๆขยาย ขยาย….จนกระทั่งจะ ระเบิดออก!

หลงเซียวยิ้มๆ ไฟบนท้องถนนเคลื่อนที่ระยิบระยับ ทำให้รอย ยิ้มของเขาลึกลับอย่างมาก สงบลึกลับมาก “ลั่วหาน ตกลงคุณ ฉลาดมากแค่ไหน?”
คุณและตระกูลหลง.………

“หลงถึงไม่ใช่พ่อผู้ให้กำเนิดของฉัน ฉันไม่มีความเกี่ยวข้อง ทางสายเลือดใดๆเลยกับเขา เสี่ยวจื่อเป็นลูกชายของหลง ถิง นี่คือเรื่องจริง” หลงเซียวตอบกลับอย่างไม่หวาดหวั่น เขา ค้นหาทุกสิ่งทุกอย่างอย่างละเอียดมาตั้งนานแล้ว เพียงแต่ไม่ คาดคิดว่าจะบอกเธอด้วยวิธีแบบนี้ที่นี่

ลั่วหานเดาคำตอบ แล้วยังระงับความตกตะลึงไว้ไม่อยู่ “คุณ รู้มานานแล้วหรอ?”

“อืม รู้มานานแล้ว หลงถึงต้องการขับไล่ฉันออกจากตระกูล หลง ทำให้ฉันออกไปจากMBK เขาพยายามอย่างหนักที่จะ ฝึกเสี่ยวจื่อให้เป็นคนรับช่วงต่อ ปัญหาที่ยากลำบากทำให้ฉัน ไปเมืองเจียงเฉิง ทุกอย่างคือการขับไล่ฉันออกจากศูนย์กลาง นํานาจของMBK

หลงเซียวบรรยายนิยายทั่วไปให้กับคนอื่นฟัง บอกความจริง เบื้องหลังกับเธอที่ประสบการณ์อย่างสงบนิ่ง

ลั่วหานดึงแขนเสื้อของเขาอย่างตกตะลึง “งั้นเขาล่ะ? หลงถึง ล่ะ? เขารู้ตั้งแต่เมื่อไหร่? คุณ…คุณรู้ไหม?”

หลงเซียวดึงมือของเธอ ขมวดคิ้ว “ทำไมมือเย็นขนาดนี้?!”

ลั่วหานโมโหจริงๆ “นี่ไม่ใช่เรื่องสำคัญ! คุณตอบฉันมา”
“คุณคือสิ่งที่สําคัญที่สุดของฉันชั่วนิรันดร์ เขาประกาศโดย ใช้อำนาจจบแล้ว ก็ดึงมือของเธอไปวางไว้ที่เอว ใช้เสื้อสูทด้าน นอกพันเอาไว้ ทำให้เธอได้รับความอบอุ่นจากเอวของตนเอง

ลั่วหาน: “..

หลงเซียวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “เขาน่าจะรู้ตั้งนานแล้ว ปี นั้นเสี่ยวจื่ออายุแปดขวบจู่ๆก็ถูกรับมายังตระกูลหลง ก่อนหน้า นั้นเขาก็น่าจะรู้คำตอบแล้ว แล้วก็มีเรื่องนึง ฉันคิดว่าหลีกเลี่ยง ความเกี่ยวข้องกับเขาไม่พ้น

มือของลั่วหานถูกเขากดลงบนเอว ยืนใกล้เขามาก “เรื่อง ไหน?”

“อุบัติเหตุรถยนต์ ฉันเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่อเมริกาจน เกือบตาย ฉันเคยตรวจสอบสาเหตุของอุบัติเหตุ แต่บุคคล ที่ก่อเหตุตายคาที่ จนปัญญาที่จะเก็บหลักฐาน ฉันคิดว่าเป็น เพียงอุบัติเหตุทางจราจรไม่มีอะไรซับซ้อน ตอนนี้คิดๆดูแล้ว เกรงว่าจะไม่ใช่แค่นั้น”

ดวงตาที่มืดมิดเหมือนกลางคืน เก็บซ่อนความลับและความ คิดที่ไม่พูดอกอกมาทั้งหมด ดึงความรู้สึกนึกคิดกลับไปยัง อดีตอันไกลแสนไกล แต่ละฉากของอดีต ดูเหมือนจะประจวบ เหมาะ แต่ก็ลี้ลับอย่างที่สุด

ลั่วหานคิดๆถึงช่วงเวลาแล้ว ก็กล่าวทันทีว่า “ในขณะนั้นคุณเป็นตัวแทนจัดการวิกฤตการณ์เศรษฐกิจของMBKเสร็จ แล้ว MBKก็ก้าวเข้าสู่นานาชาติอย่างเป็นทางการแล้ว ดูเหมือน ว่าจะเป็นช่วงที่MBK ไม่ต้องการคุณมากที่สุด ดังนั้น…..

วิกฤตการณ์เศรษฐกิจเมื่อสิบปีก่อน จากธุรกิจที่ยุ่งเหยิงเมื่อ สิบปีก่อนกลายเป็นนักธุรกิจอัจฉริยะ เมื่อสิบปีก่อนWarren Edward Buffettก็ค่อยๆเติบโตขึ้นมาอย่างกะทันหัน แต่หลัง จากสร้างชื่อเสียงขึ้นมาสำเร็จเมื่อแปดปีก่อนจู่ๆก็เกิดอุบัติเหตุ ทางรถยนต์

แปดปีก่อน…ผู้ชายที่มีเลือดใสๆ หัวใจแตกร้าว……

คุณพระ! หรือว่าทุกสิ่งทุกอย่างนี้ล้วนอยู่ท่ามกลางการ ควบคุมของคนบางคน!

น่ากลัวเกินไปแล้ว!

สังเกตเห็นความตกใจของลั่วหาน หลงเซียวก็เข้าไปใกล้แล้ว กล่าวว่า “เป็นอะไรไป? ถึงทําตัวเองตกใจแบบนี้?”

“ฉัน…ฉันกำลังคิดว่าอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อปีนั้น ในเวลา นั้นเลือดคงท่วมตัวคุณ มองไม่เห็นอวัยวะบนใบหน้าเลยสักนิด หัวใจของคุณแตกร้าว…หรือว่านี่คือ…

หลงเซียวปิดตาของเธอ ฝ่ามือที่ร้อนๆอบอุ่นดวงตาของเธอ “ลั่วลั่ว คุณฉลาดขนาดนี้ ฉันควรจะทำยังไงกับคุณดี?”
“ไม่ต้องมาล้อเล่นกับฉันเลย คุณก็นึกถึงฉากอุบัติเหตุรถยนต์ ฉากนั้นใช่ไหมล่ะ? คุณสงสัยว่าหลงถึงเป็นคนทำใช่ไหม?” ลั่ วหานพยายามทําให้ตนเองสงบ แต่ก็ทำไม่ได้อย่างสิ้นเชิง!

“ใช่ ไม่ต้องสงสัย คือเขาที่เป็นคนทํา ภารกิจออกนอกสถาน

ที่คือการอธิบายของเขา ช่วงเวลา สถานที่ เขาเหมือนใช้นิ้ว

ควบคุม เขาคิดที่จะยืมโอกาสนั้นจัดการฉัน”

“เขี่ย!! สัตว์เดรัจฉาน!” ลั่วหานโกรธมากจนระเบิดออกมา ประโยคนึง

หลังจากค่าเสร็จ เธอก็ตกใจ

หลงเซียวก็ตกใจ

“เหอะๆ คุณนายหลงที่แท้จริงของฉันก็ต้องด่าคนเป็น” จู่ๆ อารมณ์ของเขาก็ดีอย่างมาก ได้เห็นลั่วหานระเบิดอารมณ์ อื้ม….น่ารักดี

ลั่วหานกัดฟัน “ฉันไม่ได้ด่าคน! เดิมทีเขาไม่ใช่คนอยู่แล้ว! หลงเซียว คุณไม่ต้องเกรงใจเขา กำจัดเขาซะก่อนที่เขาจะเริ่ม ลงมือ!”

หลงเซียวลูบที่หัวของเธอ “โอเค ทำตามคำบัญชาการของ ภรรยาด้วยความเคารพ สำหรับสามีจะต้องจัดการฆ่าสัตว์ เดรัจฉานไม่ให้เหลือชิ้นส่วน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ