ตอนที่ 468 แบบไหนที่เรียกว่าหน้าเนื้อใจเสือ แบบ ไหนที่เรียกอุบาย

ตอนที่ 468 แบบไหนที่เรียกว่าหน้าเนื้อใจเสือ แบบไหนที่ เรียกอุบาย

กรีก!

ประตูริมสุดของชั้นสองคลับเฮาส์ถูกล็อค ประตูหนึ่งบานหนึ่ง เหมือนกั้นสองภพเอาไว้ ห้องชุดนี้กันเสียงได้สุดยอด เมื่อปิด ประตูก็จะไม่ได้ยินเสียงรบกวนจากภายนอก

เงาที่หรูบริสุทธิ์ของหลงเซียวยืนอยู่ในห้อง เขาดึงเนคไทของ เขาออกอย่างหลวมๆ และจัดให้เป็นระเบียบอีกครั้ง อย่างนี้ ค่อยทําให้เขาคุยกับเจิ้งซินสบายหน่อย

“คุณเจิ้ง รู้อยู่แล้วว่าผมจะกลับมา?”

เป็นคำพูดแสลงที่รู้อยู่แล้วว่าหมายถึงอะไร ใครจะฟังไม่ ออก?

เจิ้งซินเม้นริมฝีปากสีแดงเบา ๆ แล้วพาดแขนของไปที่คอ ของเขา จากนั้นใช้ร่างบางๆของเธอขยับเข้าไปที่ตัวของ เขา “โครงการ ในเมืองเจียงเฉิงนี่ไม่ธรรมดา พวกกับที่ดินผืน หนึ่ง… ฉันคิดว่า มันคุ้มค่าที่จะทำให้คุณผจญภายในครั้งนี้ นะ”

เสียงทุ้มต่ำของหลงเซียวช่างเยือกเย็นและแผ่วเบา “คุณเจิ้ง ฉลาดจริงๆ รู้แม้กระทั่งขั้นนี้”

นิ้วของเจิ้งซินเล่นไปที่รอบเอวของเขาแล้วก็ค่อยๆเข้าสู่ร่างที่ มีแต่กระดูกของเขา “คุณก็ฉลาดไม่ใช่เหรอ? ไม่นึกเลยว่าจะ หาบัตรเชิญที่นี่ได้ เท่าที่ฉันรู้ รายชื่อคุณไม่ได้อยู่ในการเชิญ ครั้งนี้”

หลงเขียวแยกมือของเจิ้งซินออกด้วยมือใหญ่ๆของเขาและ ดึงแขนของเธอผลักลงที่โซฟา ทําให้เธอเสียความสมดุลล้มลง ไป กระแทกกับโซฟาอย่างแรง

“หลงเซียว! นี่นายกำลังทำอะไร? อยากได้ของคืน ต้องได้รับ การยินยอมของฉัน ถ้าฉันไม่พยักหน้า อย่าหวังว่าจะได้คืน”

เจิ้งซินโกรธมาก จนดึงเสื้อที่ติดกับโซฟาจนเส้นด้ายสีทอง ข้างในเกือบจะหลุดออกมา

หลงเซียวสะบัดชุดของเขา ทําท่าทางปัดฝุ่นออกที่ไม่มีอยู่ จริงออก “คุณเจิ้งคุณอาศัยอำนาจของพ่อคุณในเมืองเจียงเฉิง จนได้รับความเชิดชูไม่น้อยเลยสิ?”

“ฮึ! รู้ก็ดี!” เจิ้งซินหยุดเล่นกลยั่วเขา แล้วนั่งตัวตรง เธอรู้ว่า หลงเซียวไม่ใช่คนที่จะรับมือได้ง่ายๆ แต่ในมือเธอมีของที่เขา ต้องการ เธอเลยไม่กลัวที่เขาจะทําร้าย

หลงเซียวจับเนคไท ร่างกายของเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยกลิ่นนํ้าหอมของเธอ เขาไม่พอใจเล็กน้อย “คุณเจิ้งมีสถานะ ที่โดดเด่นในเจียงเฉิงและมีคนมากมายที่ต้องการมีความ สัมพันธ์กับคุณ อะไรในในเมืองเจียงเฉิงนี่ที่คุณเจิ้งต้องไม่ต้อง พูดมากก็ได้แล้ว…..” หลงเซียว หยุดพูดไว้เพียงเท่านี้ “แต่ดู เหมือนคุณเจิ้งจะลืมไปแล้วว่าชื่อของฉันไม่ใช่สิ่งที่ใครต่อใคร จะเหยียบย่ำได้!”

ทันทีที่เขาเปลี่ยนอารมณ์ประโยคสุดท้ายของเขาก็เย็นชา และเด็ดขาดมาก ทําให้เจิ้งซินรู้สึกหวาดกลัวกับคำพูดของเขา

“เหอะๆ! หลงเซียวฉันรู้ว่าคุณเป็นเจ้านายรุ่นเยาว์ของตระกูล หลงในเมืองหลวง แต่คุณดูให้ดีว่านี่คือเมืองเจียงเฉิง และ หลง เขียว….ไม่ว่าคุณจะร่ำรวยในวงการธุรกิจแค่ไหนคุณก็ไม่ สามารถเอาชนะผู้ที่อยู่ในวงการการเมืองได้หรอก ความหมาย ที่แสนง่ายนี้ คุณน่าจะเข้าใจดี

หลงเซียวยิ้มจางๆรอยยิ้มของเขายังไม่สุดก็เริ่มมีความเย็น ชาแล้ว “วงการการเมือง กลัวชื่อเสียงเสียหายมากที่สุด ความ หมายนี้คุณเจิ้งก็น่าจะเข้าใจ”

ใบหน้าของเจิ้งซินค่อยๆเปลี่ยนไป เธอกุมนิ้วอย่างแน่น จน เห็นถึงเส้นเลือด “นายหมายความว่าไง?”

หลงเซียวเดินไปที่โซฟาอย่างมั่นใจ นั่งตัวตรง ขาประสานกัน “ฉันหมายความว่ายังไงคนฉลาดอย่างคุณเจิ้งน่าจะเข้าใจ? ตัว ตนของพ่อคุณในเมืองเจียงเฉิงก็ไม่ต่ำ ตำแหน่งโดดเด่น แต่

ถ้าฉันไม่ผิด อำนาจและตำแหน่งของพ่อคุณ ดูจากเงินเดือนที่บริสุทธิ์แล้วล่ะก็ไม่มีปัญญาซื้อบ้านพัก ตากอากาศที่ริมแม่น้ำได้ และภายใต้ชื่อของคุณเจิ้งยังมี อสังหาริมทรัพย์ที่ แวนคูเวอร์ ลอนดอน นิวยอร์ก เกือบสิบกว่า จังหวัดของโลกต่างมีบ้านของพวกคุณ โปรดอธิบายให้ผม หน่อยว่าท่านพ่อคูณหาเงินอย่างไรให้ได้จํานวนมหาศาลอย่าง

หลงเซียวประสานมือของเขาเข้าด้วยกันแล้วเอนร่างกายส่วน บนของเขาลงบนโซฟา ค่อยๆเอานิ้ววงวงกลม

ในตัวเขาเหมือนมีแสงที่ดูดีอย่างบอกไม่ถูกอยู่ตลอดเวลา ที่ ไม่เกี่ยวกับสภาพแวดล้อม ฐานะ หรือเงินทอง แต่มันเป็นความ ดูดีที่เป็นธรรมชาติในตัวเขาเจิ้งซินมองเขาดูสวยตาที่หลงใหล มีทั้งความชอบและความระแวงในเวลาด้วยกัน

“เหอะๆ ฉันมีบริษัทของตัวเอง ได้กําไร ฉันซื้อบ้านให้กับตัว เองแล้วจะทําไม? แต่บ้านในนามของนายก็เยอะกว่าฉันอีก ไม่ใช่เหรอ!”

“โอ้? บริษัท ของคุณเจิ้งเจ๋งแค่ไหน? เท่าที่รู้บริษัทคุณ ขาดทุนไปตั้งแต่เริ่มก่อตั้งจนถึงวันนี้ ครั้งที่ร้ายแรงที่สุดคุณเจิ้ งก็สูญเสียเงินไป 100 ล้านต่อไม่ใช่เหรอ ถ้าเป็นอย่างนี้บริษัท ยังสร้างผลกำไรได้มหาศาลขนาดนี้ นักบัญชีของคุณเจิ้งนี่น่า ทึ่งจริงๆ”

เสียงของเขาไม่เบาและไม่ดัง น้ำเสียงกลางๆ แต่คำของเขา เหมือนมีพลังกดเธอเข้าไปในกระแสน้ำวนที่เขาตั้งไว้
เจิ้งซินดวงตาเบิกกว้างขึ้นทันที ลูกตาสีดำาก็ใหญ่ขึ้นเท่าหนึ่ง “คุณทำอะไรกับฉัน!”

หลงเซียวเดินตรงไปที่ภาพแกะสลักด้านหลังของเธอ ไม่ อยากแม้แต่มองเธอ หลังภาพแกะสลักมีเตียงใหญ่อยู่เตียง หนึ่ง บนเตียงเซ็ตใหญ่นี้โรยไปด้วยดอกกุหลาบ ผู้คนในคลับ เฮ้าส์คืนนี้คาดว่าน่าจะเล่นอยู่ถึงพรุ่งนี้สายๆ

“ฉันไม่ได้สนใจคุณเลยฉันสนใจในสิ่งที่อยู่เบื้องหลังคุณ มากกว่า คุณเจิ้งและผู้อำนวยการเจิ้งเป็นที่รู้จักของทุกๆคน ภายนอกช่างดูดีแต่สิ่งที่อยู่เบื้องหลังพวกเธอนั้นช่างทำให้คน น่าทึ่งจริงๆ”

เจิ้งซินเริ่มนั่งไม่ติดกับตัว เธอรู้สึกกระวนกระวายใจมาก เธอ ตกเป็นเป้าของหลงเซียวแล้ว ชายอันตรายคนนี้กำลังจะทำ อะไร?

หรือเขาทำอะไรไปแล้ว?!

“หลงเซียวอย่าโง่! ฉันสามารถทำให้คุณเดินออกจากเมือง เจียงเฉิงนี้ไม่ได้!”เจิ้งซินยืนขึ้นชี้ไปที่จมูกของหลงเซียวและ กรีดร้อง

ดวงตาของหลงเซียวกระพริบช้าๆ “คุณเจิ้งเอะอะอย่างนี้ จะ ให้ผมทำเรื่องใหญ่ยังไง?”

พูดไปๆ เขาหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งจากกระเป๋าเสื้อเขาออกและวางอย่างเป็นระเบียบ “คุณดูนี่เสร็จแล้วค่อยใส่อารมณ์ไม่ ดีกว่าเหรอ”

สายตาเจิ้ง นเต็มไปด้วยความตื่นกลัว นิ้วมือเริ่มสั่นและหยิบ กระดาษเปล่าขึ้น สายตาจ้องไปที่หลงเซียวอยู่ตลอดเวลา” นาย.….………

เธอเปิดกระดาษออก ไล่ดูตั้งแต่ต้นจนจบรอบหนึ่ง ดูไปๆ สีหน้าเริ่มซีดลง ตัวเริ่มเกร็งๆแข็งๆ เหมือนมีมือล่องหนมาเปิด ปากเธอไว้

ทันใดนั้นกระดาษที่เบานั่นกลับหนักขึ้น จนเธอแทบจะถือไม่

อยู่

“นาย…….อะไรไป?!”

มุมริมฝีปากของหลงเซียวเอียงด้วยความเยาะเย้ย “อะไรนะ? คุณเจิ้งไม่คุ้นเคยกับมันเหรอ?คุณน่าจะสัมผัสสิ่งเหล่านี้ได้ทุก วันทำไมคุณเจิ้งต้องประหลาดใจขนาดนี้?”

ใบหน้าของเจิ้งซินเหมือนใกล้จะตายไป นิ้วหยิกไปที่กระดาษ และขยำกระดาษให้เป็นก้อนกลมๆ “คุณรู้ได้อย่างไร?!”

“ฉันรู้ได้ไงไม่สำคัญ สำคัญเพียงแค่ว่าฉันอยากได้เท่าไหร่ก็ มีเท่านั้น มีเยอะมาก ถ้าเก็บไว้คงเปลืองพื้นที่มาก เพราะฉะนั้น ฉันกําลังคิดว่าควรถือว่าเป็นขยะทิ้งดีไหม เธอว่าฉันทิ้งไปไหนดี? ศูนย์ตรวจสอบ?ข่าวเช้าของเมืองเจียงเฉิง?หรือ สถานีโทรทัศน์เมืองเจียงเฉิงดี?หรือนำกลับไปที่เมืองหลวง และส่งมอบให้คณะกรรมการแห่งรัฐเพื่อตรวจสอบดีนะ?”

หลงเซียวพูดจบประโยคยาวๆอย่างลื่น พูดออกมาโดยเสียง ที่ดังแล้วแต่ละคำก็กระแทกใจเธอ ดวงตาของเขามีรอยยิ้มที่ เต็มไปด้วยความน่ากลัว

ขาของเจิ้งซินอ่อนลงและเธอก็ล้มลงบนโซฟา ป้ม “นายเอาสิ่ง เหล่านี้มาเพื่อขู่ฉัน? นายอยากใช้สิ่งเหล่านี้มาบังคับฉัน?”

ดวงตาของหลงเซียวหรี่ลงเล็กน้อย “บังคับ? คำนี้ไม่ค่อยน่า ฟังเลย พูดว่าเป็นการร่วมมือกันจะดีกว่า ทั้งคุณและฉันได้รับ สิ่งที่ต้องการ”

เจิ้ง นขย่ากระดาษจนเละจนเปิดไม่ออก “นายฝันไปเถอะ ฉันไม่รับปากนายหรอก หลงเซียว ฉันเกลียดการโดนขู่ที่สุด ถ้าคุณกล้าลากฉันไปที่หลุมไฟฉันจะทำให้คุณตายโดยไร้ที่ กลบฝังแน่ ตระกูลเจิ้งของเราในเมืองเจียงเฉิงไม่ใช่ครัวเรือนที่ ใครจะรังแกได้!”

“เหอะๆ!”หลงเซียวหัวเราะ “ทำไม? อยากฆ่าปิดปากฉันเห

รอ?”

“นายทำท่าทีจะฆ่าฉันก่อน! หลงเซียว นายคิดให้ดีนะคลับ เฮาส์นี้มีใครบ้าง ฉันสามารถสับคุณเป็นซอสเนื้อได้ด้วยประโยคเดียวถ้าคุณไม่เชื่อก็ลองดู”

ใช่ ไม่ว่าจะเป็นนักธุรกิจหรือนักการเมือง ต่างก็กลัวเจิ้งซินไม่ น้อย โดยเฉพาะคนที่ใช้ตระกูลเจิ้งเป็นผู้สนับสนุนในที่นี่มีนับ หลายคนจนนับไม่ถ้วน

“คุณเจิ้งต้องการออกไปเรียกคนช่วยตอนนี้หรือเปล่า?” หลง เซียวจิ้มไปที่เข้าของตัวเอง หันไปมองเข็มนาฬิกาถึงเวลาที่ สมควรแล้ว

“หลงเชียว นายอย่าคิดจะรุ่งเรืองในเมืองเจียงเฉิงนี้อีก ไม่มี โอกาสอีกต่อไป!”

จู่ๆเจิ้งซินก็ลุกขึ้นยืนบนโซฟา “ฉันจะทำให้นายได้รู้ว่า อะไร คือมีเรื่องแต่ไม่มีที่พูดออกมาได้!

“เหอะ ดี” หลงเชียวนั่งที่โซฟา แสดงท่าทียิ้มโดยไม่มีเสียง

เจิ้งรินกัดฟันแล้วลากประตูออก!

ทันทีที่ประตูเปิดออก เจิ้งซินถึงกับตกตะลึง!

เมื่อกี้ห้องโถงของคลับเฮาส์ยังเต็มไปด้วยความเมาและความ คลั่งไคล้ ในขณะนี้เต็มไปด้วยตำรวจ ตำรวจกว่าหลายสิบคน สวมหมวกแก๊ปขนาดใหญ่ทุกคนช่างดูดุและชั่วร้าย
ตำรวจกล้าเข้ามาได้ไง! พวกเขารู้หรือเปล่านี่มันพื้นที่ของ

ใคร!

ตำตรวจของเมืองเจียงเฉิงล้วนเดินอ้อมที่นี่ทั้งนั้น ไม่เคยกล้า มีใครเข้ามา! ไม่เคยมี!

เจิ้งชินกัดฟันกรอดและค่าออกไป “พวกคุณกำลังทำอะไร?! ใครปล่อยพวกคุณเข้ามา!”

ตำรวจหนึ่งนายนั้นแสดงบัตร อย่างไม่สบอารมณ์และพูด ด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เราได้รับโทรศัพท์แจ้งว่ามีบางคนในนี้ เสพสารเสพติดและมีบางคนซ่อนปืนอยู่จึงมาตรวจสอบ โปรด ให้ความร่วมมือ”

“เป็นไปไม่ได้! ในนี้ไม่มีทางที่จะมีคนทำเรื่องพวกนี้! พวกคุณ สามารถตรวจสอบได้และฉันรู้จักแขกของฉันเป็นอย่างดี” อย่างอื่นไม่กล้าพูด แต่คนที่คบกับเจิ้งซินล้วนระมัดระวังตัวกัน และจะไม่มีวันทําอะไรที่ผิดกฎที่นี่

นี่เป็นเส้นจำกัดของเธอ

ตำรวจโบกมือ ให้ตำรวจสองนายขึ้นไปตรวจ “มีไม่มี หลัง ตรวจเสร็จรู้ผลกัน”

เจิ้งซินไม่เคยโดนตำรวจทำตัวไม่มีมารยาทใส่อย่างนี้ ไม่เคย!
“หัวหน้าของคุณยังไม่กล้าพูดกับฉันแบบนี้พวกคุณเป็นใคร! ออกไปซะ!” เจิ้งชินชี้ไปที่ประตูและสั่งให้พวกเขาออกไป

ตำรวจผู้นำ “คุณเจิ้งโปรดใจเย็น ๆ หลังตรวจสอบชัดเจนแล้ว เราออกไปแน่”

ทันที มีตำรวจนายหนึ่งเรียก “หัวหน้า พบปืนกระบอกหนึ่ง!”

เจิ้งซินเปิดตาโต “เป็นไปไม่ได้! อยู่ไหน!”

ตำรวจสวมถุงมือ อุ้มปืนที่อยู่ในถุงพลาสติกไว้

“นี่มาจากไหน?!”

ตำารวจนําปืนพกกระบอกหนึ่งส่งให้หัวหน้า “พบเจอที่กระเป๋า ของคุณเจิ้ง ปืนเต็มไปด้วยกระสุน

เจิ้งซินตัวอ่อนลง “เป็นไปไม่ได้ ในกระเป๋าฉัน…….

เขาหันหัวกลับทันที ในชั่วขณะนั้น เขาเห็นเมื่อเห็นหลงเซียว เดินออกมาจากประตูกล่องอย่างสง่างามราวกับสายลมเขา กําลังมองเธอด้วยรอยยิ้ม

“เจิ้งซินฉันไม่คิดเลยว่าที่คุณให้ฉันเข้าไปในห้องหวังจะฆ่า ฉัน ปืนกระบอกนี้ไม่เลยนะ กระสุนเม็ดเดียวก็สามารถทำให้หลงเซียวตายได้”

เขาเอามือข้างหนึ่งวางในกระเป๋ากางเกง ลมอ่อนๆพัดผ่านมา ที่ตัวเขาตาด่าๆของเขาช่างน่ากลัวอย่างทายไม่ถูก

เจิ้งซินเท้าสะดุด ล้มอย่างแรงไปทีหนึ่ง “นาย…….

“คุณเจิ้ง เชิญตามเราไป

ไม่มีใครคิดเลยว่าเจิ้งชินจะพกปืน ที่จีนการพกปืนถือว่า เป็นการกระทําผิดที่รุนแรงมาก

“ไม่ ฉันไม่มี พวกแกตรวจสอบได้! บนนั้นไม่มีลายนิ้วมือของ ฉัน! ต้องเป็นหลงเซียวใส่เขาไป! ใช่เขาแน่ๆ! พวกแกจับเขา ไว้!”

มือของเจิ้งซินโดนตำรวจใส่กุญแจมือไว้ คุณเจิ้ง “ใช่ไม่ใช่ เดี๋ยวเราจะไปทำการสืบให้แน่ชัด แต่ตอนนี้ต้องรบกวนคุณไป ตามเรา! ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ