ตอนที่ 462สามีของฉัน ฉันดูแลเอง

ตอนที่ 462 สามีของฉัน ฉันดูแลเองได้

ณ บริษัทMBK ห้องทำงานท่านประธาน

นิ้วหัวแม่มือขวาและนิ้วชี้ของหลงเซียวบีบไปที่ดั้งจมูก เขาก้ม หน้าและหลับตาแล้วพูดว่า ” โมงแล้ว?”

จี้ยงหมิงรีบเงยหน้าขึ้นจากกองเอกสารจํานวนมาก” บอสครับ ตอนนี้ห้าโมงเย็นแล้วครับ คุณไม่ได้นอนมาหนึ่งวันหนึ่งคืน แล้วนะ ถ้าทำแบบนี้ต่อไปร่างกายจะไม่ไหวเอานะครับ แล้ว ตอนนี้ตลาดหุ้นของบริษัท เริ่มคงตัวแล้ว วันนี้คุณรีบกลับบ้าน ไปพักผ่อนเถอะครับ”

นําเสียงที่แทบจะอ้อนวอนเขา จี้ตงหมิงเกลี้ยกล่อมเขามา หลายครั้งแล้ว แต่หลงเซียวมีเรื่องที่ต้องจัดการมากเกินไป โดยเฉพาะแผนกการเงินและแผนกวิศวกรรม บัญชีที่สะสมมา นานหนึ่งเดือนแทบจะกองเป็นภูเขาอยู่แล้ว

ช่วงที่เขาไม่อยู่ หลงถึงดันหาเรื่องย้ายเงินทุนจำนวนหนึ่ง ไปโดยไม่คิดถึงสถานการณ์การเงินของบริษัทที่ยังตึงตัวอยู่ การเงินดูเหมือนจะสมบูรณ์ไม่มีข้อบกพร่อง แต่หลังจากการ วิเคราะห์ของเขาแล้ว เขาก็พบช่องโหว่ขนาดใหญ่

บ้าเอ้ย บริษัท ของตัวเองก็ไม่เว้น นี่มันอยากตายรึไง?
หลงเซียวลูบดั้งจมูกของเขาไปสักพัก ความปวดเมื่อยของ ดวงตาของเขาบรรเทาลงอย่างมาก

* เอาข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับโครงการเจียงเฉิงให้ผมหน่อย”

เมื่อตงหมิงได้ยินว่าเขาจะทำงานต่อ เขาก็โกรธมาก เขาไม่ สนว่าจะเป็นผู้บังคับบัญชาหรืออะไร เขาลุกขึ้นอย่างกะทันหัน รองเท้าหนังของเขากระแทกกับพื้นดัง ตับๆๆๆ “บอสครับ บอส จะไม่สนใจชีวิตตัวเองแล้วใช่ไหมครับ? โครงการของเจียง เฉิงรอสถานการณ์มันนิ่งลงแล้วค่อยว่ากันก็ได้ ยังไงก็ตาม มันก็โดนหยุดไปชั่วคราวแล้ว บอสทำให้มันกลับมามีชีวิตอีก ครั้งภายในวันเดียวได้หรือยังไง? ถ้ายังไม่พักผ่อนอีก อย่าว่า โครงการจะกลับมาดำเนินต่อไม่ได้ แม้แต่ชีวิตของคุณเองก็จะ เสียไปด้วย !”

หลงเซียวขมวดคิ้วแล้วเงยหน้ามองจี้ตงหมิงและยิ้มออกมา “เดี๋ยวนี้นายกล้าเสียอารมณ์ใส่ฉันเหรอ? กล้าขึ้นเยอะเลยนะ”

จี้ตงหมิงทั้งกังวลและเป็นห่วง “บอสครับ ผมไม่ได้ หมายความอย่างนั้น แต่ว่าช่วงนี้บอสเหนื่อยมากเกินไป เมื่อ คืนบอสก็ไม่ได้กลับบ้าน คุณนายเธอจะเป็นห่วงเอานะครับ”

คิ้วของหลงเซียวขมวดลึกขึ้นกว่าเดิมอีก แต่โชคดีที่เขา เคลียร์เรื่องต่างๆเกือบจะเสร็จสิ้นหมดแล้ว

“ โครงการของเมืองเจียงเฉิงล่าช้ากว่านี้ไม่ได้แล้ว ต้องรีบจัดการให้มันเสร็จ เจิ้งเฉิงหลินเขาคอยกันฉันไว้ตลอด ถ้าเขา รู้ว่าฉันกลับมา เขาจะต้องกดดันฉันอย่ามากแน่นอน ถ้าตอนนี้ ไม่ทําอะไรเลย วันหลังจะโดนเขาโจมตีเอา”

จี้ตงหมิงพยักหน้าและพูดพร้อมดวงตาสีแดงว่า “บอสครับ ครั้งที่แล้วที่บอสทำงานหนักแบบนี้ มันเกิดขึ้นเมื่อสิบปีก่อน ตอนนั้น MBK กำลังเผชิญกับวิกฤตเช่นกัน บอสทำงานหนัก อย่างไม่กินไม่นอน……….

หลงเซียวยิ้มเยาะ เขารู้สึกว่ามันเป็นเรื่องน่าขันมาก เมื่อ สิบปีก่อนเขามองว่า MBK เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเขา และ พยายามอย่างเต็มที่ในการช่วยให้ผ่านวิกฤตในฐานะทายาท ของตระกูลหลง

แต่สิบปีต่อมา กลับกลายมาเป็นสถานะของศัตรู การวนลูป หนึ่งครั้ง ทุกอย่างได้เปลี่ยนไปหมดแล้ว

“อาหมิง ในความคิดนาย MBK กับฉันมีความสัมพันธ์กัน อย่างไร?”

หลงเซียวเอามือยันไว้ และจิบกาแฟไปหนึ่งคำ นี่คือกาแฟ แก้วที่สิบกว่าของเขาในสามวันที่ผ่านมานี้

“บอสเป็นทายาทของMBK ต่อไปMBK จะตกอยู่ในมือของ บอส แน่นอนว่านี่เป็นความจริงที่เถียงไม่ได้ และไม่มีใคร สามารถเปลี่ยนแปลงได้” จี้ตงหมิงตอบไปตรงๆโดยไม่คิด อะไรในใจ ในใจเขา หลงเซียวและ MBK เชื่อมต่อกัน มันจะสมบูรณ์ก็ต่อเมื่อเขาสองคนผูกมัดกัน และจะไม่สมบูรณ์หาก ไม่มีกันและกัน

หลงเซียวเดินออกจากเก้าอี้เจ้านาย และเดินไปที่หน้าต่างพา โนราม่า แสงระเรื่อของดวงอาทิตย์ที่กำลังตกดิน โปรยปราย มาที่เขา ชุดสูทสีดำล้อมรอบด้วยแสงสีทอง แสงแดดส่องผ่าน ผมและแขนด้านหลังของเขา แผ่นหลังของเขาดูสง่างามและ น่าภาคภูมิใจ หล่อกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว

“คุณคิดผิดไปแล้ว สิบปีก่อนฉันกำลังช่วยMBKจริงๆ และฉัน ทําเหมือนมันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตฉัน แต่ที่ฉันกลับมาคราวนี้ ฉันมาเพื่อทําลายมัน

“อะไรนะ?!” จี้ตงหมิงตะลึงมาก และก้าวเข้าไปหาเขา บอส คุณพูดว่าอะไร?!”

หลงเซียวหัวเราะเยาะเย้ยอย่างเย็นชา เขาชี้ไปที่เมืองครึ่ง เมืองที่อยู่ใต้เท้าของเขา รองเท้าหนังสีดำของเขาเหยียบไว้บน เส้นชีวิตเศรษฐกิจของเมืองครึ่งเมืองนี้ “นายไม่ได้ฟังผิด ที่ฉัน กลับมาครั้งนี้ ไม่ได้เพื่อทำให้ MBK กลับมารุ่งเรืองเหมืองวัน วาน แต่ฉันกำลังจะทำลายมันด้วยมือของฉันเอง”

น้ำเสียงของเขาสงบและไม่แยแส ราวกับว่ากำลังพูดถึงเรื่อง เล็กน้อยที่ไม่ต้องไม่ใส่ใจ

จี้ตงหมิงตกใจมากจนเสียงสั่น” บอสคุณ … ทำไม?”
หลงเซียวสอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง และมองไปที่ดวง อาทิตย์ที่กำลังตกดินอย่างช้าๆ เกมเริ่มขึ้นแล้ว อาหมิง”

เสียงของเขาแทบเล็กน้อย แต่ทุกคำที่พูดนั้นชัดเจนและเต็ม ไปด้วยพลัง พูดจนจี้ตงหมิงเองก็ตกใจ

“ไม่ว่าเจ้านายจะตัดสินใจยังไง ผมจะตามรับใช้เจ้านายให้ ถึงที่สุดครับ”

หลงเซียวหันกลับมาและมองไปที่เขา มองไม่เห็นสีหน้าของ เขาเพราะย้อนแสง “อีกสองสามวันฉันจะไปที่เมืองเจียงเฉิง จะ ต้องเอาโครงการนี้กลับมาให้ได้ ฉันได้ติดต่อกับฝ่ายสหรัฐฯ แล้ว พรุ่งนี้นายบินไป แล้วทำตามที่ฉันบอก”

จี้ตงหมิงพยักหน้า “ครับ ผมจะไปพรุ่งนี้เลยครับ แต่เจ้า นาย ………. แค่เอาโครงการที่อเมริกากลับคืนมาได้มันก็จะกลับ มาอยู่ในมือบอสแล้ว แต่ทำไมบอสถึงทำลายมันด้วยตัวเองล่ะ ครับ? ถ้าทําแบบนี้ ทางอเมริกาก็หมดหวังแน่นอนเลยครับ

หลงเซียวยิ้มอย่างคาดไม่ถึง แค่เขายิ้มก้อนเมฆที่อยู่ข้าง นอกหน้าต่างก็ถูกบดบัง “ถ้าเราเก่งเกินไปเราจะถูกคนอื่นขัด ขวางได้ แค่เอาโครงการที่เมืองเจียงเฉิงกลับมาได้ก็พอ ส่วน โครงการที่สหรัฐอเมริกาเป็นเพียงแค่ภาพลวงตา

“คุณหมายความว่า … จงใจให้ท่านประธานเข้าใจผิดว่าคุณ ทำงานไม่ได้เรื่องและยังขาดประสบการณ์เหรอครับ?” จี้ตงหมิงต้องคอยใช้สมองอยู่ตลอดเวลา ไม่เช่นนั้นเขาก็กล้าว่า จะตามความคิดเจ้านายไม่ทัน

ในที่สุดหลงเขียวก็หัวเราะออกมาและพูดว่า “ในที่สุดนาย เรียนรู้ได้สักที เก่งมาก

จี้คงหมิงหัวเราะก็ไม่ใช่ร้องไห้ก็ไม่ใช่ ” แล้ว ตอนนี้บอสมีแผน อะไรครับ?

หลงเชียวหายใจเข้าลึกๆ ตอนนี้ กลับบ้านไปหาภรรยา

จี้ตงหมิง: ”

เปลี่ยนหัวข้อหัวเร็วเกินไหม??

ลั่วหานทำอาหารไว้อย่างและซุป 1 อย่าง เธอไม่ได้ลงมือทำ อาหารด้วยตัวเองมานานแล้ว โชคดีที่ฝีมือการทำอาหารของ เธอยังไม่แย่ลง เนื้อสัตว์สองอย่างกับอาหารมังสวิรัติสองอย่าง มีกับข้าวสี่อย่าง รวมถึงซุปสเต็กฟักทองที่หลงเขียวชอบ กลิ่น หอมและสีที่น่ารับประทานเย้ายวนใจ เธอพอใจเป็นอย่างมาก

รถของหลงเซียวขับไปที่วิลลา คนรับใช้ก็รีบออกไปต้อนรับ เขา ลั่วหานหยุดพวกเขาไว้ และพูดว่า “พวกเธอไปพักผ่อนกัน เถอะ ตอนดึกพวกเธอไม่ต้องมารับใช้แล้ว”
หลังจากที่กระจายคนรับใช้ไป ลั่วหานก็ก้าวขึ้นไปบนบันได เธอยืนในชุดใส่อยู่บ้านที่ดูสดใสและสวยงามอยู่หน้าประตู ยิ้ม อย่างสง่าและรอคอยคนรักของเธอ

หลงเซียวเปิดประตูรถออกมา และเห็นลั่วหาน กำลังรอเขา อยู่ แสงแดดอ่อน ๆ ของดวงอาทิตย์ตกปกคลุมไปที่เธอ เธอดู สง่างามและสวยมาก เขาห่างกันอยู่ระยะหนึ่ง แล้วเขาเดินเร็ว ขึ้นอย่างไม่ตั้งตัว แม้แต่ความเหนื่อยล้าที่ดวงตาก็ดูเจือจางลง มาก

” ทำไมมายืนตรงนี้ล่ะ?” เขาโอบกอดเอวของเธออย่างเป็น ธรรมชาติและจูบที่หน้าผากของเธอ

ลั่วหานยืนเขย่งเท้าและจูบเขากลับ ริมฝีปากของเธอกดทับ ไปที่มุมปากของเขา “รอคุณกลับบ้านไงคะ”

เขายิ้มออกมาอย่างสดใส “โอเค! คุณภรรยามารับที่หน้า ประตู ผมมีความสุขมาก

ลั่วหานจับแขนของเขาไว้ “งั้น … สุขมากกว่านี้ไหมคะ?” คุณนายหลงอยากมีความ

“หื้ม?”

“เข้ามาสิ เรามากินข้าวกันเถอะ” ดวงตากลมโตสวยของเธอ โค้งงอ และเธอดึงเขาเข้ามาแล้วหารองเท้าแตะให้เขาเปลี่ยน
“คุณไปล้างมือก่อน ฉันจะไปดูที่ห้องครัว”

.….….……… หลงเซียวมองไปที่รอบๆห้องรับแขก พบว่าคนรับใช้ ไม่อยู่สักคน ภรรยาของเขากำลังทำอะไรอยู่?

ไม่ช้าหลงเขียวก็รู้แล้วว่า คำว่ามีความสุขมากกว่านี้นั้นหมาย ถึงอะไร

ภรรยาที่น่ารักของเขาทําอาหารให้เขาทานด้วยตัวเธอเอง!

ลั่วหานบอกกับเขาก่อนที่เขาจะพูด “ขอบอกไว้ก่อนนะ ไม่ ต้องพูดขอบคุณใดๆทั้งนั้น คำชมเชยทั้งหมดให้แสดงออก ผ่านการกระทำ กินให้หมดถือว่าเป็นการชมฝีมือการทำอาหาร ของฉันแบบขั้นสูงสุด”

หลงเซียวพยักหน้าอย่างมีความสุข ดวงตาของเขาดูเหนื่อย ล้าแต่ก็มีความสุข “ได้สิ”

ลั่วหานนั่งถัดจากหลงเซียวไป เดี๋ยวก็หยิบปลาให้ เดี๋ยวก็ หยิบผักให้ ไม่นานอาหารก็วางเต็มจานของหลงเซียวไปหมด

“ตาของคุณแดง กินแครอทหน่อย ปลามีโปรตีนสูง กินตอน กลางคืนมันดี ฉันคิดว่าถั่วหิมะนี้โอเคดีนะ คุณลองชิมดูสิ”

เธออธิบายอาหารไปด้วยแล้วหยิบกับให้เขาไปด้วย ซ้ำและ ยังพูดถึงคุณค่าทางโภชนาการให้หลงเซียวได้รับรู้ เธอยุ่งอยู่ตั้งนาน แต่เธอยังไม่ได้กินอะไรเลยแม้แต่คำเดียว

หลงเซียวเคี้ยวอย่างสง่างาม แล้วจับตามองไปที่เธออยู่ตลอด และสุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะจับมือเธอไว้ “เมียจ๋า”

ลั่วหานเงยหน้าขึ้น “หื้ม? มีอะไรรึเปล่า?ไม่อร่อยเหรอ?”

หลงเซียวกินอาหารในจานไปครึ่งจานแล้วมองไปที่เธอและ พูดว่า “คุณลืมสิ่งที่ผมเคยพูดเหรอ?เรื่องทำอาหารให้คนรับใช้ ไปจัดการ”

“คุณหลงคะ นี่คุณเปลี่ยนไวเกินรึเปล่าคะ คุณกินไปครึ่งหนึ่ง แล้วเพิ่งจะมานึกได้หรอคะ? มันสายไปแล้ว! อีกอย่างฉันทำ อาหารให้สามีทานด้วยตัวเองมันก็ถูกอยู่แล้วนิคะ ฉันจำได้ว่า มีคนเคยบอกว่า คนรักของตัวเองเราควรดูแลเขาเอง ให้คนอื่น ดูแลมันวางใจไม่ได้

เธอผลักมือของเขาออก ตอบกลับสายตาของเขาด้วยความ ท้าทาย เอาคําพูดของเขาออกมาพูด มันรู้สึกสะใจมาก!

“ปากเก่งจริงๆ เดี๋ยวนี้เล่นลิ้นเป็นแล้วหนิ”

“คุณสอนดีต่างหาก ฉันเลยเรียนรู้ได้เร็ว คุณกินเยอะๆนะ กิน เสร็จแล้วไปอาบน้ำ ฉันปรับอุณหภูมิของน้ำแล้ว เดี๋ยวฉันจะใส่ น้ำมันหอมระเหยลงไปให้ ช่วยบรรเทาความเมื่อยล้าและช่วย ให้นอนหลับสบาย คุณเหนื่อยมากเกินไปแล้ว”
“ ลั่วลั่ว …” เขารู้สึกซึ้งใจแต่ไม่รู้จะตอบกลับอย่างไร และคำ พูดหวาน ๆที่ปกติคุยกันก็ไม่มาพอที่จะแสดงความอบอุ่นในใจ ออกไปได้

” มีอะไรเหรอคะ? คุณชายหลงจะพูดจาหวาน ๆ อีกแล้วเห รอ?” เธอกัดตะเกียบไว้แล้วยิ้มเยาะ

หลงเซียวจับมือเธอมาแล้วจูบลงไป” ไม่ใช่ครับ ไม่ว่าคำพูดที่

ฟังดูดีแค่ไหนก็ไม่คู่ควรกับคุณหรอก”

หลงเซียวยังคงกินอาหารต่อ เขาชอบอาหารทุกจานมาก เธอ ทำเองกับมือ เธอหั่นผักทุกชิ้นด้วยมือของเธอเอง เขานึกภาพที่ เธอยุ่งอยู่ในครัวได้ ทั้งทำซุปทำอาหารและจัดจาน

เพราะมันชัดเจนมาก มันก็เลยเป็นห่วง เพราะเป็นห่วงก็เลย

อยากทะนุถนอม

ลั่วหานทำน้ำอาบน้ำให้เขาเสร็จ น้ำมันหอมระเหยที่ได้ สัดส่วนละลายในน้ำ แล้วแตะเช็คอุณหภูมิ “เอาล่ะ แช่ได้อย่าง สบายๆแล้ว”

หลงเซียวเดินเข้าไปในห้องน้ำด้วยเท้าเปล่า โดยเหลือเพียง กางเกงขาสั้นตัวเดียว เขาก้าวเข้าไปในอ่างจากุซซี่ อุณหภูมิ ของน้ำกำลังพอดี น้ำมันหอมระเหยเป็นกลิ่นหอมของว่านหาง จระเข้ที่เขาชอบ ทุกรายละเอียดที่เธอเตรียมไว้ให้เขานั้นมัน กำลังพอดีและอบอุ่นมาก
จะให้เขาไม่หวั่นไหวได้อย่างไร? ไม่มีความสุขได้อย่างไร?

เขาเอาตัวแช่ลงในน้ำ หลงเซียวหันกลับไป ลั่วหานยังคงยืน

อยู่ในห้องน้ำที่เต็มไปด้วยหมอกไอน้ำ

หลงเซียวประหลาดใจอย่างมาก “ คุณภรรยาของผมจะเฝ้าดู ผมเหรอครับ? หรือว่าอยากมาแช่ด้วยกัน?”

เขาชวนเธออาบน้ำด้วยกันมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ก็จบลงด้วย ความล้มเหลว คืนนี้เขาไม่พูดอะไรเลยสักคำ แต่เธอจะให้ ความร่วมมือเองเหรอ?

ล้วหานมัดผมขึ้นด้วยยางรัดผมและมองไปที่หลงเขียวที่ กำลังแช่น้ำอยู่ เธอเอามือไปนวดที่ขมับของเขา “คุณกำลังคิด บ้าอะไรกัน? คุณแช่น้ำไปดีๆ ฉันจะนวดให้คุณสักพัก วิธีนี้จะ ช่วยให้คุณคลายเครียดได้ ตาของคุณแดงมาก คุณดื่มกาแฟ ไปกี่แก้วเนี่ย? คุณไม่รู้หรือว่าคาเฟอีนมันไม่ดีต่อร่างกาย?”

เขาเหนื่อยมาก เขาจัดการกับงานMBKอย่างไม่ได้หยุดพัก เธอช่วยอะไรไม่ได้ ทำได้แค่ทำให้ดีที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้ ให้เขาได้รับความอบอุ่นมากที่สุดเมื่อเขากลับมาถึงบ้าน เป็น ภรรยาที่ดีของเขา

ครั้งหนึ่งเธอเคยละเลยที่จะดูแลเขา และไม่รู้ว่าการเป็น ภรรยาที่ดีมันทำยังไง ตอนนี้เธอรู้แล้วว่า การเป็นสามีภรรยา กัน บางทีก็แค่เธอยิ้มให้เขาเมื่อเขากลับบ้านมา และโอบกอดเขาอย่างอ่อนโยนเมื่อเขารู้สึกเหนื่อย

เธอไม่สามารถให้ดวงอาทิตย์ทั้งดวงแก่เขาได้ แต่เทียนสี แดงของเธอสามารถให้แสงสว่างแก่เขาได้จนถึงรุ่งเช้า

หลงเซียวหลับตาและพักผ่อน นิ้วของเธอนวดไปที่หน้าผาก ขมับ ตาและเปลือกตาเบา ๆ เบา ๆ ทำให้เขาสบายตัวมากและ เริ่มรู้สึกง่วงนอน

“ลั่วลั่ว ผมเริ่มสงสัยว่าชาติที่แล้วผมเป็นคนยังไง?”

ลั่วหานหยดน้ำมันหอมระเหยลงในมือและนวดไปที่ไหล่และ คอของเขา “คุณสงสัยอะไร?”

หลงเซียวกดมือเธอไว้ที่ไหล่ของเขา ไม่ให้เธอขยับ “ฉัน สงสัยว่าฉันช่วยมนุษยชาติไว้ทั้งโลกรึเปล่า ฉันถึงได้มาพบกับ คุณ และสงสัยอีกว่าฉันสร้างอารยธรรมมาห้าพันปีรึเปล่า ถึง ได้แต่งงานกับคุณ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ