ตอนที่ 406 งานเลี้ยงสวมหน้ากาก สาวบ้านนอกจะ หนีไปไหน

ตอนที่ 406 งานเลี้ยงสวมหน้ากาก สาวบ้านนอกจะหนีไปไหน

น่าแปลกจริงๆ ตระกูลหลินที่มีชื่อเสียงและบทบาทสำคัญใน สังคม งไม่ชื่นชอบงานรื่นเริงต่างๆ กลับจะจัดงานเลี้ยง น

ลั่วหานตกตะลึงมากจริงๆ

เธอเอามือประสานกันแล้ววางคางลงมา หัวเราแล้วพูดว่า ทำไมฉันรู้สึกว่าเธอไม่ค่อยชอบที่แม่ของเธอจัดงานเลี้ยงกัน “ นะ? ”

หลินซีเหวินหัวเราะหึๆ “แขกที่แม่จะเชิญมาเดิมทีคือไอดอล ของพวกเรา สามีของเธอไงล่ะ แต่เลขาของท่านประธานหลง บอกว่าตอนนี้เขาไม่อยู่ในเมืองหลวง เลยจำเป็นต้องเปลี่ยน เป็นเชิญ…….ผู้รักษาการแทนของMBK…….หลงจื่อ เข้าใจหรือ ยังล่ะ คืนนี้ฉันจะต้องเจอหน้าเขา…….เหอะๆ”

เอ๋? เป็นอย่างนี้นี่เอง มิน่าล่ะ

“โอเค ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปเป็นเพื่อนแล้วกันนะ เสี่ยวจื่อเองก็ ไม่ค่อยชอบงานเลี้ยงแบบนี้เท่าไหร่ เขาไม่อยู่ในงานนานนักหรอก ฉันจะหาวิธีจัดการให้เขาออกไปโดยเร็ว เอง”

เมื่อได้ยินว่าไอดอลของเธอจะช่วย หลินซีเหวินก็ดึงมือเธอไว้ และดีใจจนแทบยอมพลีกายให้

“โอ้ว ไอดอลของฉัน! รักเธอจังเลย! จุ๊บๆๆๆ! ฉันเตรียมชุด ไว้ให้แล้วนะ แล้วก็เตรียมหน้ากากเอาไว้ให้ด้วย รับรองว่าเธอ จะชอบๆๆๆมันแน่ งานเลี้ยงสวมหน้ากากแบบนี้ รับประกันว่า ไม่มีใครจำได้แน่นอน อืม ไอเดียฉันนี่มันสุดยอดจริงๆ”

งานเลี้ยงสวมหน้ากาก……..

ลั่วหานไม่อยากพูดอะไรต่อไป จึงได้เพียงบอกว่า “ไปทำงาน ก่อนเถอะ”

ช่วงบ่ายหลินซีเหวินก็ไม่มีกะจิตกะใจทำงาน เธอกังวลเรื่อง งานเลี้ยงคืนนี้กลัวว่าหลงจื่อจะจำเธอได้ แต่เมื่อคิดดูดีๆก็ไม่ เข้าใจว่าทำไมต้องกลัวเขาจำได้ด้วยล่ะ?

ตอนนี้ยังไงพวกเขาทั้งสองคนก็ถือว่าเป็นคู่รักกัน น่าจะจริงใจ กว่านี้หน่อย……

เอาเถอะ ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว ไม่คิดดีกว่าเพราะไม่ว่ายังไงตอนนี้ ก็ทำอะไรไม่ได้ เธอตกอยู่ในสถานการณ์บีบบังคับกลืนไม่เข้า คายไม่ออก งั้นก็ค่อยๆเดินไปทีละก้าวแล้ว กัน

หลังเลิกงาน หลินซีเหวินเชิญลั่วหานขึ้นรถด้วยท่าทางให้ เกียรติ “ไอดอลคะ พวกเราไปลองชุดกันก่อนนะ เปลี่ยนชุด เรียบร้อยแล้วค่อยไป ฉันโทรบอกแม่ไว้แล้ว ไปให้ทันเวลาก็ พอ”

ลั่วหานรัดเข็มขัดนิรภัยและมองดูหน้าตาตัวเองในกระจก เธอทำงานมาทั้งวัน สีหน้าค่อนข้างเหนื่อยล้า แต่ยังดีที่เป็นงาน เลี้ยงสวมหน้ากาก ใส่หน้ากากได้โดยไม่ต้องแต่งหน้ามากมาย

“เธอดูเหมือนจะกลัวแม่มากนะ? ”

หลินซีเหวินติดเครื่องรถและขับเบนซ์ขนาดเล็กคู่ใจของเธอ ออกไปจากโรงพยาบาล หลินซีเหวินยักไหล่และพูดว่า “ไม่ใช่ แค่ฉันหรอก พวกเราในบ้านทุกคนก็กลัวแม่ทั้งนั้นแหละ หึๆ จะบอกอะไรให้นะ พ่อฉันน่ะเป็นคนกลัวเมีย ในบ้านทุกเรื่อง แม่เป็นคนจัดการหมด พ่อฉันเป็นคนค่อนข้างอ่อนโยนแบบว่า ผู้ชายสวยยังไงยังงั้นเลย เหมือนกับ…..คุณหมอถังน่ะ”

หลินซีเหวินนึกถึงคุณหมอถังที่อ่อนโยนและมีเสน่ห์ และ จินตนาการไปว่าถ้าเขาแต่งงานไปจะอ่อนโยนกับภรรยา ขนาดไหน และเชื่อมโยงถังจิ้นเหยียนเข้ากับพ่อของเขา

เมื่อคิดได้อย่างนั้นหลินซีเหวินก็รู้สึกตัวและส่ายหัว เธอไม่ได้ มีรสนิยมแบบนี้นี่นา ไม่ใช่แน่ๆ!

“นี่คุณหมอหลิน ตอนนี้คุณคบกับเสี่ยวจื่ออยู่นะคะ ยังจะไป คิดถึงคุณหมอถึงอยู่อีกเหรอ? อย่าลืมนะว่าฉันเป็นพี่สะใภ้ คนโตของเสี่ยวจื่อน่ะ ไม่กลัวฉันจะแก้แค้นให้เสียวจื่อเหรอ? ”

หลินซีเหวินหัวเราะเหอะๆๆ “ไอดอลคะ คุณหมอถังเป็นไอ ดอลของฉัน แต่ว่านะ หลงจื่อเป็นแฟนของฉัน ดังนั้นไอดอลมี ไว้เชิดชูแต่แฟนมีเอาไว้ระบายเข้าใจไหม ฉันไม่กล้าเอาคุณ หมอถังมาเป็นที่ระบายหรอก”

ลั่วหานยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยและพูดว่า “ฮ่าๆๆ พูดได้ดีนี่ ประโยคนี้ฉันจะบอกกับน้องสามีทุกตัวไม่มีผิดพลาด เป็น ไง? ”

หลินซีเหวินสําลัก สายตาเธอมองมาที่ล้วหาน “ไอดอลคะ ทำไมใจดำแบบนี้? นั่นสินะที่เขาบอกว่าอยู่ใกล้ใครจะเป็น อย่างนั้น อยู่กับท่านประธานมากเกินไปติดนิสัยใจดำมาซะ แล้ว”

เมื่อพูดถึงหลงเซียว ลั่วหานก็เหม่อลอย จากกันแค่ไม่กี่วันแต่ เธอคิดถึงเขามากเหลือเกิน ไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาเมื่อไหร่

ลั่วหานยิ้มกลบเกลื่อนและพูดว่า “นั่นน่ะสิ ฉันรู้สึกว่าช่วงนี้ คุณหมอหลินน่ารักขึ้น ที่แท้ก็ได้รับผลมาจากน้องสามีฉันนี่เอง ไม่เลวน ต่อไปก็ใกล้ชิดกันมากกว่านี้หน่อยนะ”

“ให้ตายเถอะ! น่ารัก? หลงจื่อน่ารักตรงไหน? ชอบทำให้ คนอื่นเค้าอารมณ์เสียอยู่เรื่อย! ไม่ได้การละ คืนนี้ฉันจะไม่ ปล่อยเค้าไปง่ายๆแน่! 11

ลั่วหานหัวเราะเบาๆ จ้าๆๆ จะรอดูคุณหมอหลินกระชาก หน้ากากคุณแฟนนะคะ”

ทั้งสองคนไปเปลี่ยนเสื้อผ้า หลินเหวินจํานึงถึงว่าคุณนาย หลงมีสามีที่ค่อนข้างขี้หวง เธอจึงเลือกชุดที่เหมาะสมกับ บุคลิกของเธอ ซึ่งค่อนข้างจะปิดมิดชิด ทำให้ลั่วหานรู้สึก พอใจมาก

ชุดราตรีแขนสั้นสีขาวยาว คอไม่ลึก สวมใส่คู่กับคริสตัล ธรรมดา……

แต่หุ่นของเธองดงามมากจริงๆ แม้แต่เสื้อผ้าธรรมดาๆเมื่อถูก เธอสวมใส่ก็ดูโดดเด่นขึ้นมาได้ ส่วนโค้งเว้านั่นช่างดึงดูดสาย ตาจริงๆ
หลินซีเหวินกลืนน้ำลายลงคอ เมื่อเธอเห็นไอดอลของเธอสวม ชุดเดินออกมา แม้แต่เธอที่เป็นผู้หญิง ก็ยังอดไม่ได้ที่จะตก ตะลึงในความงาม เธอยกมือขึ้นปิดปากและพูดว่า “นี่ไอดอล ท่านประธานหลงรักเธอจนหัวปักหัวป่านี่มันก็…….เหอะๆ มี เหตุผลอยู่จริงๆ!

ลั่วหานเอานิ้วดีดไปที่หน้าผากเธอ ยักคิ้วแล้วพูดว่า “อิจฉาเห รอ? ”

“อิจฉาสิ! อิจฉามาก! ! ได้โปรดท่านอาจารย์ถ่ายทอดให้ ด้วยเถิดว่าทำยังไงถึงรักษาหุ่นได้ดีแบบนี้? ”

“เป็นผลของความรัก”

ลั่วหานยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ สายตาของเธอเป็นประกาย ยิ่งกว่าโคมไฟระย้าเสียอีก

หลินซีเหวินเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จและสวมใส่หน้ากาก “เห้อ แข่ง บุญแข่งวาสนาแข่งไม่ได้จริงๆ ความรักของท่านประธานหลง น่ะเป็นเหมือนน้ำมันกุหลาบ ความรักของฉันน่ะเหรอ…..เหอะๆ ๆๆ เป็นยาหม่องละไม่ว่า

“ฮ่าๆๆๆ ดูพูดเข้าสิ! ”

น้ำมันกุหลาบกับยาหม่อง ช่างเปรียบไปได้……
ลั่วหานถูกมุขนี้ของเธอทําให้ขาออกมาอย่างอดไม่ได้ แต่ความรักที่เธอได้จากหลงเซียว ดูไปก็เป็นแบบนั้นจริงๆ

“มาๆๆๆ ไอดอลฉัน สวมหน้ากากนี้ซะ น่ารักมากๆเลย”

หลินซีเหวินหัวเราะเหอะๆและส่งหน้ากากให้ เมื่อก้มมองดูเธอ ก็ตกใจ “hellokitty? ? ? ล้อเล่นหรือไงเนี่ย?

อันหนึ่งคือนกยูงที่สง่างาม อีกอันหนึ่งคือ hellokitty ทำไมมัน ถึงแตกต่างกันแบบนี้?

“สวยจะตาย! นี่ฉันเลือกอยู่นานมากเลยนะ ดูสิเข้ากับชุด เธอจะตายโทนขาวชมพูไง! แบบนี้ต้องไม่มีใครสงสัยแน่ว่า เธอเป็นภรรยาของท่านประธานหลงน่ะ จริงไหม? ”

ลั่วหานเบ้ปาก “เอาล่ะๆ เธอมีเหตุผล เอาอันนี้ก็ได้”

ณ งานเลี้ยงสวมหน้ากาก ชายหญิงทุกคนล้วนสวมหน้ากาก มาร่วมงาน ลั่วหานเดินเข้ามาพร้อมกับหลินซีเหวิน ภายใต้แสงไฟชวนเคลิบเคลิ้ม กลิ่นไวน์และน้ำหอมลอย ฟุ้ง

เดิมทีคิดว่ารูปแบบการจัดเลี้ยงของตระกูลหลินนั้นจะเรียบ ง่ายและหรูหรา แต่นึกไม่ถึงว่าจะทันสมัยแบบนี้

“เหอะๆ แม่ฉันค่อนข้างจะทันสมัย เธออย่าตกใจไป

ลั่วหานพยักหน้า “อืม ทันสมัยจริงๆ ดีนะที่หลงเซียวไม่อยู่ ฉัน นึกภาพเขาสวมหน้ากากไม่ออกเลย

“ฮ่าๆๆ ฉันพอจะจินตนาการได้! ”

ขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกัน มีชายร่างสูงและผอมเดิน ออกมาจากฝูงชน เขาสวมชุดสูทแฮนด์เมดสีดำของArmani นาฬิกา Vacheron Constantin และหน้ากากโลหะสีทอง สดใสปิดตาและดั้งจมูกไว้

ไม่ต้องดูอย่างละเอียดลั่วหานก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นหลงจื่อ

คิดไม่ถึงว่าหลงจื่อที่ดูเป็นเด็กๆจะมีลุคที่สง่างามแบบนี้ด้วย ต้องยอมรับว่าดึงดูดสายตาจริงๆ

หลงจื่อรูปร่างสูงใหญ่ สูงประมาณ183เซนติเมตรได้ เป็นที่ สะดุดตาของฝูงชน บุคลิกที่ดูสบายตาท่าเดินสง่าเหมาสำหรับเป็นพระเอกในงานแบบนี้ที่สุด

ลั่วหานถือแก้วไวน์ไว้ในมือและชนกับหลินซีเหวินเบาๆ “เห็น

ไหม? ”

หลินซีเหวินจิบไวน์ไปอีกหนึ่ง “อืม ก็ดูดีอยู่นะ ฉันคอยดูว่าจะ จำฉันได้ไหม”

หลงจื่อยิ้มให้กับผู้คนไม่ขาดสาย ท่าทางน่าหลงใหลแบบนั้น ผู้หญิงคนไหนๆก็อยากจะเข้าไปยกแก้วดื่มให้เขา

แบรนด์เนมทั้งตัว ท่าทางที่ไม่ธรรมดา หนุ่มโสดที่หายาก เหมือนเนื้อชั้นดีในจานที่ทุกคนอยากลิ้มลอง!

หลินซีเหวินกัดฟัน “ให้ตายเถอะ กล้าดียังไงเล่นหูเล่นตากับผู้ หญิงคนอื่น! ”

ลั่วหานโอบบ่าเธอ “หรือว่า เราทดสอบเขาดูดีไหม?

หลินซีเหวินยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “แจ๋ว! จัดไป รอฉันแป๊บนะ! ”

“โอเค”
เมื่อเห็นว่าซีเหวินจะเล่นงานหลงจื่อ ลั่วหานก็รอดูด้วยความ ตื่นเต้น

หลินซีเหวินสวมชุดลูกไม้สีดำสั้นเดินถือแก้วไวน์ด้วยท่าทาง เย้ายวนไปทางหลงจื่อ เธอหยุดอยู่ห่างออกไปประมาณสอง เมตร โดยเอียงตัวไปด้านหน้า ขาเรียวของเธอยกขึ้นทำ มุมฉากเก้าสิบองศา เรียวขาขาวผ่องตัดกับกระโปรงสีดำ ช่าง เข้ากันและเน้นความเซ็กซี่เย้ายวน

ล้วหานจิบไวน์รอดูฉากเด็ด

หลินซีเหวิน ไม่เลวนี่

หลงจื่อถือแก้วไวน์ในมือ ยังไม่ทันเดินไปถึงก็ถูกผู้หญิงคน หนึ่งเข้ามาขวางไว้ เรือนร่างได้สัดส่วนสวมหน้ากากจิ้งจอก ริมฝีปากสีแดงเย้ายวนและมีเสน่ห์ มือเรียววางลงบนไหล่ของ หลงจื่อ ลมหายใจร้อนผ่าว

“ดีมสักแก้วเป็นไงคะ? ”

หลินซีเหวินกัดฟันกรอด ดื่มกะผีนะสิ!

หลงจี๋อยิ้มด้วยท่าทางยั่วยวนน่าหลงใหล เขายกแก้วไวน์ใน มือขึ้นแล้วพูดว่า “แน่นอนสิครับ สาวสวยออกปากชวนเองแบบ นี้ จะพลาดได้ยังไง”
พระเจ้า! ! หลงจื่อ แกตายแน่!

ยังไม่ทันขาดค่าหลินซีเหวินก็เดินตรงเข้าไป

ร่างเพรียวบางแทรกกลางระหว่างทั้งสองคนไว้ แขนของเธอ โอบเข้าที่เอวของสาวสวยคนนั้น ฝ่ามือลูบไล้ลงไปตามส่วน โค้งเว้าแล้วบีบเบา ๆ “ตัวเองคะ อยู่นี่เองเหรอ เค้าตามหาตัว เองตัวนานแล้วนะ”

ลั่วหาน “..

หลงจื่อ “..

ผู้หญิงคนนั้นหันหลังกลับมาดู “เธอเป็นใคร? ”

หลินซีเหวินพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “ที่รัก เมื่อคืนร้อนแรง ขนาดนั้น วันนี้ลืมแล้วเหรอคะ? ” ”

เธอกัดริมฝีปากเล็กน้อย แววตาที่ยั่วยวนนั่นไม่ต้องพูดถึง

ผู้หญิงคนนั้นตกใจใหญ่ “ฉันไม่รู้จักคุณ คุณจำคนผิดแล้วล่ะ

ค่ะ”

หลินซีเหวินยื่นมือออกมากันหลงจื่อเอาไว้ให้อยู่ห่างออกไป “ฉันอาจจะจำคุณผิด แต่รอยสักที่ใต้กระโปรงนั่น ฉัน จำไม่ผิดแน่ๆ”

พูดจบหลินซีเหวินก็ใช้แรงดึงเสียงดัง “แควก! ! ! ”

กระโปรงสั้นตัวนั้นถูกรูดลงไปที่ขาอ่อน เผยกางเกงในจีสตริง ตัวน้อยออกมา……..

“กรี๊ด! ! ! ”

ผู้หญิงคนนั้นรีบดึงกระโปรงขึ้นมาและด่าว่า “โรคจิต! ! ! ”

หลินซีเหวินผิวปากอย่างสบายอารมณ์ “เอ่อ สะโพกสวย ใช้ได้นี่ แต่ ……..ขอโทษทีฉันคงจำคนผิดจริงๆ”

ผู้หญิงคนนั้นที่ถูกดึงกระโปรงลงมา บัดนี้เป็นจุดสนใจของคน รอบข้างในทันที ใส่กางเกงในเซ็กซี่ขนาดนี้ คืนนี้คงมาหาเหยื่อ แน่ๆ เหอะๆๆๆ

ถึงแม้จะใส่หน้ากากอยู่ แต่เรือนร่างของเธอถูกเปิดเผยออก มา ทำให้เธอโมโหมา “ขอโทษเดี๋ยวนี้นะ! ”

หลิน เหวินเอามือไปโอบที่คอของหวงจื่อและถามว่า “สุด หล่อ เธอเป็นแฟนคุณหรือคะ? ”
หลงจื้อขมวดคิ้วแล้วมองดูสาวชุดดำนี่ “คุณเป็นใคร?

“ฉันก็คือฉัน เมื่อสักครู่ฉันล่วงเกินผู้หญิงของคุณไป ต้อง ขอโทษด้วยนะคะ”

น้ำเสียงนี้ ความสูงนี้ เรือนร่างนี้……เขาโอบเรือนร่างนี้มานับ ครั้งไม่ถ้วน จำขนาดของเธอได้ดี คิดว่าใส่หน้ากากแล้วเขาจะ จําเธอไม่ได้งั้นเหรอ?

หลงจื่อเปลี่ยนท่าทางเอามือมาโอบที่เอวบางของเธอและพูด ว่า “ผู้หญิงของผมก็คือคุณ”

หลินซีเหวินเบิกตากว้าง!

พระเจ้า! เขาจำได้เหรอ?

“สุดหล่อคะ อย่ามาล้อเล่นน่า ฉันโสดนะคะและอีกอย่าง ฉัน ไม่ชอบผู้ชายไม่เลือกหน้าอย่างคุณ!

พูดจบเธอก็ปัดมือหลงจื่อออกจากเอว แต่หลงจื่อกลับโอบเธอ

ไว้แน่น

แต่ผมรู้สึกถูกชะตากับคุณ คุณดูคล้ายกับคนๆหนึ่ง” มือเขา “ ลูบไล้ไปที่ริมฝีปากเธอเบาๆ
หลินซีเหวินถูกเขาโอบไว้จนแทบหายใจไม่ออก “นี่คุณ ปล่อยนะ! ฉันไม่ใช่พวกมารยาร้อยเล่มเกวียน”

หลงจื่อไม่ฟัง เขาหมุนตัวหลินซีเหวินและทันใดนั้นเธอก็เข้า มาอยู่ในอ้อมอกเขา!

ตึง!

สายตาทั้งคู่ประสานกัน

“ไม่ ผู้หญิงของผมเป็นสาวบ้านนอก”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ