ตอนที่ 392 เปิดจุดการเข้าถึงเริ่มต้น

ตอนที่ 392 เปิดจุดการเข้าถึงเริ่มต้น

ตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น และก็เป็นเวลา 7.30น. ของตอนเช้า แล้ว

ลั่วหานเปิดผ้าห่มขึ้น และเห็นว่าหนิงหนิงยังคงนอนอยู่ใน ผ้าห่มอย่างเกียจคร้าน ศีรษะกลมของเขาเผยออกมา ปาก เล็กๆของเขาเบะเล็กน้อย และน่ารักมากจนอยากให้คนกอด เขาไว้ในอ้อมแขน ไม่อย่าจะปล่อยไปอีกเลย

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ใกล้ชิดกับเด็กๆมากขนาดนี้ การได้ยิน เสียงหัวใจของเขา การหายใจของเขาก็อยู่เคียงข้างตัวเอง ด้วยความงุนงง ลั่วหานก็รู้สึกว่าเด็กคนนี้เหมือนเป็นของตัวเอง ไปเลย

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้แล้ว เธอก็อดยิ้มอย่างควบคุมไม่ได้ ลูกน้อยเห รอ? ตอนนี้เธออยากจะมีลูกมากขนาดนี้แล้วเหรอ?

ขณะที่เธอกำลังคิดไปเรื่อยๆอยู่ ศีรษะเล็กๆของหนิงหนิงก็ ขยับอยู่ในอ้อมกอดของเธอ ดวงตาที่หลับใหลลืมขึ้นอย่างไร้ เดียงสา เงยคอขึ้นและมองไปที่เธอที่ตื่นแล้ว “คุณป้า สวัสดี ตอนเช้า!”

ลั่วหานอดไม่ได้ที่จะจับแก้มของเขาเบาๆ “อืม สวัสดีตอนเช้า เมื่อคืนนี้หนิงหนิงนอนหลับสบายไหม?”
เด็กน้อยพยักหน้า และตอบกลับด้วยเสียงน้ำนมของเขาว่า “อืม หลับสบายดีครับ คุณป้า กลิ่นหอมบนร่างกายของคุณดม แล้วรู้สึกสบายมาก ดีกว่ากลิ่นบนตัวแม่ของผม ต่อไปผมก็จะ ขอให้แม่ผมใช้น้ำหอมแบบนี้ด้วย”

เมื่อได้ยินคำชมของเด็กเช่นนี้ ลั่วหานรู้สึกมีความสุขและ ความหวานอยู่ในใจอย่างบอกไม่ถูก

“งั้นตอนนี้เราควรตื่นแล้วใช่ไหม? วันนี้คุณป้าจะพาคุณกลับ ไปที่โรงพยาบาลเพื่อไปดูพ่อกับแม่ โอเคไหม?”

เด็กน้อยตอบว่า “โอเค”

เด็กน้อยสองสามขวบยังไม่รู้ว่าจะใส่เสื้อผ้าอย่างไร? โชคดีที่ เสื้อผ้าของเขาถูกซักและอบแห้งแล้วในเมื่อวานนี้ ลั่วหานรู้สึก อึดอัดเล็กน้อยในการแต่งตัวให้กับเด็กๆ

ด้วยหัวกลมๆ ตาโตๆ และปากสีชมพูเหมือนเด็กผู้หญิงตัว เล็กๆของเขา ลั่วหานคิดอยู่ในใจว่า เด็กๆสมัยนี้โตเป็นจริงๆ ต่างคนต่างก็น่ารักกว่า และแต่ละคนก็ทำให้คนรู้สึกว่าชอบ มาก

เธอกำลังเติมเต็มสมองอีกครั้ง หากเธอมีลูกกับหลงเซียว จะ เป็นอย่างไร?

ด้วยยีนที่ทรงพลังของหลงเซียว เด็กจะต้องดูดีอย่างแน่นอน อย่างน้อยดวงตา จมูก และคางก็ควรดูดีเช่นกัน หากเป็นเด็กผู้ชายเกิดมา เธอก็หวังว่าจะมีลักษณะเหมือนหลง เซียว ซึ่งมีลักษณะคมและเป็นเหลี่ยมมากขึ้น มีจิตวิญญาณ ของลูกผู้ชายมาก

ถ้าเป็นเด็กผู้หญิง เธอก็หวังว่าจะเป็นเหมือนตัวเองมากกว่า เด็กผู้หญิงที่มีเหลี่ยมมุมมากเกินไปจะไม่ค่อยดูดี

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ลั่วหานก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างเงียบๆ

อาจเป็นเพราะถึงช่วงอายุหนึ่ง หลังจากประสบกับบางสิ่ง บางอย่าง ก็อยากจะเปลี่ยนแปลงตัวตนเพื่อใช้ชีวิต อยากมี ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ และในครอบครัวนี้ต้องการมีลูกสัก คนหนึ่ง

“คุณป้า เช้านี้เราจะกินอะไรดีครับ? ผมหิวแล้ว”

“เจ้าอยากกินอะไร คุณป้าก็จะทำให้เจ้ากิน? อาหารฝรั่งหรือ อาหารจีนดี?”

เมื่อมองไปที่เสื้อผ้าของเด็กชาย และในชุดการแต่งกาย ของอีกสามคน ก็ไม่ยากที่จะดูออกว่าพวกเขาจะต้องไม่ใช่ คนธรรมดาอย่างแน่นอน รองเท้าแบรนด์เนมรุ่นลิมิเต็ดเอ ดิชั่นที่เท้าของเด็กชาย ก็มีมูลค่าหลายพันหยวนเลยทีเดียว ครอบครัวคนธรรมดาจะซื้อมันได้สักที่ไหน?

แน่นอนว่าเด็กน้อยมีความคิดที่วิจัยเกี่ยวกับการกินของตัว เองอย่างที่เธอคิดไว้ และพูดว่า “โดยปกติแล้วตอนอยู่ที่บ้านผมจะกินอาหารฝรั่งในตอนเช้า และแม่ก็ชอบอาหารฝรั่งด้วย”

“โอเค งั้นเช้านี้เราก็ทานอาหารฝรั่งกัน”

ในห้องครัวเตรียมอาหารฝรั่งแล้ว และทั้งสองก็รับประทาน อาหารเช้า โต๊ะพูดคุยและหัวเราะ

ลั่วหานหยิบกุญแจขึ้นมา และพาเด็กกลับไปที่โรงพยาบาล เนื่องจากเมื่อคืนนอนดึกเกินไป และถูกปลุกด้วยนาฬิกา ชีวภาพในตอนเช้า จริงๆแล้วลั่วหานรู้สึกเหนื่อยล้าเล็กน้อย แต่ เด็กน้อยก็มีพลังมากตลอดทาง และเขาก็คุยกับเธออย่างไม่ หยุดโดยพูดถึงเรื่องตลกมากมายเกี่ยวกับในโรงเรียนอนุบาล เรื่องเล็กๆน้อยๆของที่บ้านเขา ทำให้ลั่วหานตลกจนหัวเราะ เป็นครั้งคราว และความง่วงนอนก็ถูกเขาขับไล่ออกไปเป็นส่วน ใหญ่

แต่ลั่วหานไม่คาดคิดว่า เมื่อรถของเธอมาถึงนอกประตูโรง พยาบาล ก็เห็นนักข่าวบางส่วนกำลังจับกลุ่มอยู่ข้างนอก

พวกนักข่าวกำลังสัมภาษณ์พยาบาลและคุณหมอในโรง พยาบาล ด้วยปืนยาวและปืนสั้นที่ถืออยู่ในมือ

“ลูกชายของรัฐมนตรีเฉินตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง?

“ชีวิตของคู่สามีภรรยาพวกเขาตกอยู่ในอันตรายหรือไม่?”
“ได้ยินมาว่าเด็กคนนั้นก็ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เช่นกัน ตอนนี้มีการช่วยเหลือแล้วหรือยัง?”

มีคำถามมาหลายชุด จนทำให้คุณหมอและพยาบาลที่ตอบ คำถามต่างก็ตกตะลึงไปอย่างสิ้นเชิง

ลูกชายของรัฐมนตรีเฉินคนไหน? พวกเขาได้รับผู้บาดเจ็บ จากอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อวานนี้จริงๆ แต่รัฐมนตรีเฉินมี บทบาทอย่างไร?

ลั่วหานอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วลึกๆ รัฐมนตรีเฉินเหรอ? เป็นไป ได้ไหมว่าคนที่ถูกส่งตัวมาในเมื่อวานนี้มีอะไรเกี่ยวข้องกับรัฐ มนตรีเฉิน?

แต่เธอลองคิดๆดูแล้ว เจ้าหน้าที่ระดับสูงในเมืองหลวงเธอก็ รู้จักเกือบจะทั้งหมด ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เคยได้เห็นพวกเขาเธอ ก็รู้จักชื่อของพวกเขา แต่รัฐมนตรีที่มีนามสกุลเฉินเธอไม่คุ้น เคยเลย

ในเวลานี้ เสียงของนักข่าวดังผ่านไมโครโฟน “คุณหมอ รัฐ มนตรีเฉินแห่งคณะกรรมการพัฒนาเมืองเจียงเฉิงมีเพียง ลูกชายคนเดียว ตอนนี้เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ครั้งร้ายแรง สื่อต่างกังวลมากเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันของเขา โปรด บอกความจริงกับเรา”

ปรากฏว่าเป็นรัฐมนตรีเฉินแห่งเมืองเจียงเฉิง และลั่วหานยิ่ง ขมวดคิ้วแน่นขึ้น สื่อมักจะปิดกั้นทางเข้าโรงพยาบาลเพื่อสอดแนมข่าวของคนไข้เพื่อขุดข่าว ซึ่งส่งผลกระทบต่อ อารมณ์ของผู้ป่วยอย่างมาก

ผู้สื่อข่าวไร้ยางอายเพียงแค่คลั่งไคล้เพื่อดึงดูดสายตา

ลั่วหานปล่อยเด็กไว้ในรถชั่วคราว และพูดเตือนสติ “หนิงหนิง ฟัง คุณป้าพูด และรออยู่ที่นี่ดีๆ ป้าจะกลับมาในไม่ช้า”

หนิงหน่งพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “อืม โอเคครับ”

ลั่วหานก้าวขายาวๆและเดินไปที่ประตูโรงพยาบาล เธอก้าว เข้าไปในฝูงชน และพูดอย่างเผ็ดร้อนว่า “ที่นี่คือโรงพยาบาล ไม่ใช่สถานที่สัมภาษณ์สื่อ กรุณาพวกคุณออกจากที่นี่ไปทันที ที่นี่ไม่มีรัฐมนตรีเฉินและรัฐมนตรีวังอะไรที่พวกคุณพูดถึงนั่น ที่นี่ของเรามีเพียงคนไข้อยู่เท่านั้น หากการพักฟื้นของผู้ป่วย ถูกรบกวน คุณจะรับผิดชอบไหวไหม?”

ผู้สื่อข่าวเห็นว่าคนที่พูดออกมาคือภรรยาของหลงเซียว จึงไม่ กล้าที่จะยืนกรานอย่างหนักแน่น หลังจากนั้นไม่นานเจ้าหน้าที่ รักษาความปลอดภัยก็มาขับไล่ผู้สื่อข่าวทั้งหมดออกไป

ทันใดนั้น ลั่วหานได้สั่งคุณหมอไว้ว่า “ไม่ว่าสื่อและผู้สื่อข่าวที่ ใหญ่และมีชื่อเสียงแค่ไหนจะมา จะไม่ได้รับการต้อนรับ และ จะไม่ตอบคำถามใดๆทั้งสิ้น

“รับทราบ”
“สถานการณ์ของคุณเฉินและคุณนายเฉินยังคงอันตรายมาก เราต้องมั่นใจว่าพวกเขาจะไม่ถูกใครมารบกวน ไม่ว่าจะเป็น เรื่องใหญ่แค่ไหน รอให้คนฟื้นตัวแล้วค่อยมาว่ากัน”

“ครับ คุณหมอ”

“นอกจากนี้ ถ้าเขาเป็นลูกชายของรัฐมนตรีเฉินจริงๆ มันจะ เกี่ยวข้องกับหลายสิ่งหลายอย่างถ้าพูดอะไรผิดขึ้นมา เข้าใจ ไหม?”

คุณหมอหลายคนรู้สึกกลัวกับอารมณ์ของลั่วหานจนไม่กล้า พูดอะไร และพยักหน้า “ครับ คุณหมอฉู่ พวกเราสัญญาว่าจะ ไม่พูดอะไรออกไปเลย

เนื่องจากการแทรกแซงของลั่วหาน ผู้สื่อข่าวจึงไม่ได้ถ่ายรูป ลูกชายของรัฐมนตรีเฉินที่ได้รับบาดเจ็บ และไม่ได้รับข้อมูล ที่มีประสิทธิภาพ เหตุการณ์นี้จึงถูกระงับชั่วคราวอยู่ในเมือง หลวง

ลั่วหานหายใจเข้าลึกๆ ลูกชายของรัฐมนตรีเฉิน แรงกดดันนี้ ค่อนข้างหนัก!

ลั่วหานกำลังจะติดต่อพ่อแม่ของคุณเฉินที่อยู่ในเมืองเจียง เฉิงเป็นการส่วนตัว ในเวลานี้โทรศัพท์มือก็ดังขึ้นมา

หลงเซียว?
ช่วงเช้าแบบนี้เขาโทรมาหาไมอีก?

หลังจากรับสายโทรศัพท์ ลั่วหานยังไม่ทันได้พูด ก็ได้ยิน เสียงของหลงเซียว “คุณภรรยา ลูกชายและลูกสะใภ้ของ รัฐมนตรีคณะกรรมการพัฒนาเมืองเจียงเฉิงเฉินว่านเหนียนอยู่ ในหวาเซี่ยใช่หรือไม่?”

“คุณหลง ข่าวของคุณไว้เกินไปไหม? ผู้สื่อข่าวยังไม่ได้ รายงานเลยไม่ใช่เหรอ?”

ถ้าเป็นอย่างนี้ มันก็เป็นเรื่องจริงแล้วหล่ะ

หลงเซียวฮัมเพลง ด้วยน้ำเสียงดีใจ “เขาชื่อเฉินรุ่ย เป็น ลูกชายของเฉินว่านเหนียน เด็กในรูปที่คุณส่งให้ผมเมื่อวานนี้ เขาเป็นหลานชายของเฉินว่านเหนียนมีชื่อว่าเฉินซือหนิง คุณ ดูแลเด็กคนนี้ชั่วคราวไป นอกจากนี้ ควบคุมด้านนักข่าวให้ดี และอย่าปล่อยให้ข่าวรั่วออกไปได้

การโทรศัพท์นี้อธิบายไม่ถูกเล็กน้อย และลั่วหานก็สับสนเล็ก น้อยกับสิ่งที่เขาพูดตรงๆ “สามี เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ? คุณ ไม่ใช่ไปคุยเรื่องโครงการในเมืองเจียงเฉิงหรือ? ทำไมคุณ ถึงกังวลเรื่องเกี่ยวกับรัฐมนตรีเฉินขึ้นมา? เขาเกี่ยวข้องกับ โครงการนี้หรือไม่?”

“ใช่ โครงการนี้ประสบปัญหาบางอย่าง และอาจต้องการ ความช่วยเหลือจากรัฐมนตรีเฉิน แต่รัฐมนตรีเฉินเป็นคนแก่ที่ ดื้อรั้น สิ่งนี้เกิดขึ้นพอดี ผมคิดว่ามันเป็นจุดเริ่มต้นการเข้าถึงที่ดี ภรรยา การทำความดีนั้นมีประโยชน์มากจริงๆ”

“คุณหลงไม่ต้องประจบกับฉันเลย เราเป็นคู่สามีภรรยากัน ไม่ต้องพูดถึงคำพูดที่สุภาพพวกนั้น สิ่งที่ฉันสามารถช่วยได้ ก็จะช่วยคุณได้อย่างแน่นอน คุณลืมไปแล้วหรือ? ในฐานะคู่ สามีภรรยาเราเป็นหนึ่งเดียว เรื่องของคุณก็คือเรื่องของฉัน ฉันทําความดีก็มีส่วนของคุณครึ่งหนึ่งด้วย”

ในตอนท้ายของการพูด ลั่วหานก็หัวเราะ เสียงที่สง่างามและ น่ารื่นรมย์ดังเข้าหูของเขาผ่านคลื่นวิทยุ ทำให้หัวใจอบอุ่นขึ้น และคนที่อยู่ฝั่งนั่นก็หัวเราะเช่นกัน “โอเค ผลงานของภรรยา คือครึ่งหนึ่งของผมด้วย และสามีก็ได้ใช้เป็นประโยชน์มาก”

เมื่อสิ้นสุดการโทรอยู่ฝั่งนี้ หลงเซียวก็ติดต่อไปที่หวังเจี้ยน “ผู้ จัดการหวัง เตรียมรถ ผมจะไปเยี่ยมรัฐมนตรีเฉินในวันนี้”

“โอเคครับ ท่านประธาน

หนึ่งในห้าคนมีจุดเริ่มต้นการเข้าถึงได้หนึ่งจุด และเรื่องมันก็ จะง่ายขึ้นเล็กน้อย และตอนนี้หลงเซียวทําได้เพียงเอาชนะที ละคนเท่านั้น

รถ Bentley สีเงินขับไปที่บ้านของเฉินว่านเหนียน หลงเซียว นำใบชาชั้นดี และชุดน้ำชามาให้รัฐมนตรีเฉิน

ไม่ใช่เรื่องของการให้ของขวัญ แต่คิดว่ารัฐมนตรีเฉินต้องเข้าใจมิตรภาพนี้แน่ๆ

เมื่อเห็นหลงเซียวเดินเข้ามาที่ประตู รัฐมนตรีเฉินก็ประหลาด ใจเล็กน้อย “คุณหลง ทำไมคุณถึงมาที่นี่ด้วยตัวเอง?”

หลงเขียวพยักหน้าอย่างสง่างาม “รัฐมนตรีเฉินมีงานต้องทำ มากมาย ผมกลัวว่าคุณจะไม่มีเวลา ถ้าจะเชิญคุณออกไปข้าง นอก บังเอิญผมมีใบชาหลงจิ่งที่ดีอยู่ที่นี่ อยากดื่มน้ำชาและ คุยกับคุณ คุณพอจะมีเวลาหรือไม่?”

ในเมื่อมาถึงที่บ้านแล้ว เขาก็ไม่สามารถปฏิเสธได้โดย ธรรมชาติ จึงต้อนรับคนเข้าไป แช่ใบชาสักพัก บรรยากาศ ในห้องนั่งเล่นก็ผ่อนคลายและมีความสุขมาก หลงเซียวรู้จัก ทักษะในการสนทนาเป็นอย่างดี เผลอแป๊บเดียวก็ทำให้รัฐมน ตรีเฉินหัวเราะออกมาดังๆ

ผ่านไปครึ่งทางของการสนทนา หลงเซียวเงยหน้าขึ้นและ เห็นภาพครอบครัวในห้องนั่งเล่น สีหน้าของเขาตื่นเต้นเล็ก น้อย “รัฐมนตรีเฉิน ทำไมผมรู้สึกคุ้นเคยกับเด็กคนที่อยู่ในรูป ถ่ายเล็กน้อย? เหมือนว่าผมจะเคยเห็นที่ไหนมาก่อน”

เฉินว่านเหนียนมองดูเด็กในภาพนั้นด้วยความรัก “เด็กคนนี้ อยู่แต่บ้านมาโดยตลอด คุณจะเคยเห็นได้ยังไง?”

หลงเซียวส่ายหัว และพูดอย่างหนักแน่นอีกครั้ง “ผมต้องเคย เห็นมาก่อนแน่ๆ ถ้าคุณไม่เชื่อก็ลองดูสิ”
เขาหยิบโทรคัพท์ออกมาแล้วปรับให้เป็นรูปถ่ายของเด็กๆ บนหน้าจอเด็กน้อยที่ไร้เดียงสาจ้องไปที่ดวงตาที่เอ่อคลอ และ สวมใส่เสื้อยืดของเขาอยู่

รัฐมนตรีเฉินเห็นว่าเด็กคนนี้อยู่ในโทรศัพท์มือถือของหลง เขียว และสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป “ทำไมคุณถึงมีรูปของ เขา? เด็กคนนี้ อยู่ที่ไหน? คนที่ถ่ายรูปเขาคือใคร?”

เขารู้ว่าลูกชายและภรรยาของเขาไปที่เมืองหลวงกับลูกสอง คนในเมื่อวานนี้ แต่ว่า เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อน ภาพที่ถ่ายใน เมื่อคืนนี้ คือ……….

การแสดงออกของเขาดูสง่างาม และการหายใจของเขาก็ หม่นลงเล็กน้อย จู่ๆเฉินว่านเหนียนก็ตั้งรับกับหลงเซียว ส่วน หลงเซียวที่นั่งอยู่ตรงข้ามค่อยๆเขย่าถ้วยน้ำชาของเขา และ ยิ้มอย่างใจเย็น “ช่างบังเอิญจริงๆ เด็กคนนี้อยู่กับภรรยาของ ผมในเมื่อคืนนี้”

เฉินว่านเหนียนยืนขึ้นอย่างกะทันหัน “หลงเซียว คุณอยากจะ ทําอะไร? คุณกำลังจะคุกคามผมหรือ?!”