ตอนที่ 388 เมืองเจียงเฉิง มีความลับอะไรกันแน่นะ

ตอนที่ 388 เมืองเจียงเฉิง มีความลับอะไรกันแน่นะ

เมืองเจียงเฉิง สนามบิน

หลงเซียวถึงเมืองเจียงเฉิงเมื่อเวลาเที่ยง วัน12:00นาฬิกาปาเต็กฟิลิปปา

ผู้รับผิดชอบโครงการเมืองเจียงเฉิงขับรถมาต้อนรับที่ สนามบินด้วยตัวเอง ผู้รับผิดชอบอายุประมาณสี่สิบห้าปี มีหน้าท้องชัดเจน มองดูหลงเซียวที่ร่างสูงสง่าจากไกลๆ ผู้รับผิดชอบเดินมารับอย่างสุภาพ “ท่านประธาน สวัสดี ครับ สวัสดีครับ ผมรอคอยอยู่ที่นี่มานาน สุดท้ายคุณก็มา แล้ว”

ใบหน้าผู้รับผิดชอบเต็มไปด้วยรอยยิ้ม สุภาพมาก เอาใจใส่เก่ง ประจบเก่ง

แต่ใบหน้าหลงเซียวไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ แววตาที่สับสน ของเขามองไปยังท้องฟ้าของเมืองเจียงเฉิง ประเมินผู้รับ ผิดชอบอย่างไม่มีทางจบสิ้น แล้วกล่าวอย่างโทนเสียงต่ำ แต่มีพลังว่า “โครงการที่นั่นเป็นไงบ้างแล้ว?”

ผู้รับผิดชอบเห็นเขาพูดประโยคแรกก็ถามถึงโครงการ เลย ก็หัวเราะต่อ “ท่านประธานบอกว่าคุณมารับมือขับเคลื่อนโครงการต่อ รัฐบาลทินิกดดัน โมโหตกสูงของเรา สร้างตามความสูงของแบบแปลนเดิม ดังนั้น จึงต้องการ คุณมาสื่อสารดำเนินการง่ายๆกับรัฐบาลในท้องถิ่น”

หลงเซียวเหอะอย่างเด็ดขาด สื่อสารง่ายๆ? พูดง่ายจริงๆ

ร่างที่สูงสง่าค่อยๆก้มลง แล้วนั่งลงในรถหรู หลงเซียวนั่ง อยู่เบาะหลัง ทับขาสองข้างเข้าด้วยกัน

“เอาเอกสารสําคัญเกี่ยวกับโครงการมาให้ผม แล้วก็ ข้าราชการระดับสูงทุกคนของเมืองเจียงเฉิง รายชื่อที่ เกี่ยวข้องกับผู้รับผิดชอบของแต่ละฝ่าย เขียนมาอย่าง ละเอียด”

“ได้ครับได้ครับ พวกเราจะทำให้อย่างรวดเร็ว”

หลงเซียวมองเขาอย่างเยือกเย็น “รีบ? ผมให้คุณทํ ตั้งแต่ตอนนี้”

ผู้รับผิดชอบโดนแรงกดดันของหลงเซียว ไม่กล้าพูด อะไรออกมาอีกเลย กล่าวอย่างยิ้มๆ “ครับครับครับ ผมจะ ทำเดี๋ยวนี้ ทำตอนนี้ ทำตอนนี้”

ผู้รับผิดชอบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดไปที่เบอร์หนึ่งไม่นานก็มีคนรับ เขาส่งมอบงานที่นี

วางสาย แล้วพูดอย่างสุภาพว่า “ท่านประธาน อีกสักพัก เอกสารจะถูกส่งไปที่พักของท่าน ท่านจะนอนโรงแรม หรือว่า…….”

ไม่รอให้เขาพูดจบหลงเซียวก็ตัดบท แล้วพูดสั้นๆ “โรงแรม

“ได้ครับได้ครับ ผมจะไปส่งคุณที่โรงแรมเดี๋ยวนี้”

ได้ฟังสำนักงานใหญ่บอกว่าหลงเซียวจะจัดการธุระที่ นี่เป็นเวลานาน ดังนั้นเขาจึงได้จัดเตรียมคอนโดหรูหนึ่ง ห้องให้กับหลงเซียวก่อนหน้านี้แล้ว แล้วยังจัดคนทำความ สะอาดให้เขาด้วย

ตอนนี้ได้ยินเขาพูดว่าจะนอนโรงแรม ผู้รับผิดชอบ เริ่มเหงื่อไหล ทำไมสิ่งที่ท่านประธานพูด กับสิ่งที่ท่าน ประธานพูดต่างกันนะ!

หลงเซียวนั่งรถกลับโรงแรม ผู้รับผิดชอบก็เอาเอกสารที่ เกี่ยวข้องส่งมาพอดี หลงเซียวไม่หยุดพัก เปิดดูเอกสาร รายชื่อที่เกี่ยวกับหน่อยงานที่เกี่ยวข้องไปเรื่อยๆ แล้ว ล็อคไว้ไม่กี่ชื่อ

นิ้วที่ไว้เล็บยาวสวยเปิดปากกาหมึกซึมสีดำออกมาแล้วเขียนชื่อเหล่านั้นกล่าวอย่างน้ำเสียงสงบวา นัดคนใหม่ ! นี้ออกมาให้ผมหน่อย”

ผู้รับผิดชอบเห็นรายชื่อบนนั้น ตกใจชั่วขณะ คนพวกนี้ ไม่ใช่ว่าให้นัดแล้วจะนัดได้นะครับ

ผู้รับผิดชอบยังไม่ขยับ เสียงของหลงเซียวก็ดังขึ้นมาอีก ทำไม? ยังไม่ไปอีก รอให้ผมเลี้ยงกาแฟคุณหรอ?” “

ผู้รับผิดชอบเช็ดเหงื่อแล้วเช็ดเหงื่ออีก “ไม่ใช่ครับไม่ใช่ ครับ ผมไม่ได้มีความหมายอย่างนั้นแน่นอนครับ แต่ทว่า ท่านประธานครับ คนเหล่านี้เป็นประธานระดับสูงของ เมืองทั้งนั้น ถ้านัดโดยตรงเกรงว่าจะไม่เหมาะสมมั้งครับ? ตอนนี้คนที่เป็นข้าราชการล้วนกลัวถูกจับตามอง คุณว่า พวกเราไปเยี่ยมด้วยตนเองสักหน่อยไหมครับ?

ให้เขาไปเยี่ยมด้วยตนเอง? เหอะ!

หลงเซียวประเมินผู้รับผิดชอบด้วยแววตาอันยากที่จะ หยั่งรู้ แล้วกล่าวด้วยโทนเสียงต่ำอย่างเย็นชา “กลัวมี ปัญหา? ถ้ากลัวปัญหา คุณลาออกไปจากตำแหน่งนี้ได้นะ ยังไงก็มีคนที่ชอบแก้ปัญหาแบบนี้อยู่นะ”

โดนหลงเซียวบีบกดดันจนหายใจไม่สะดวก ผู้รับผิด ชอบได้เพียงพยักหน้า “ผมหาวิธีจัดการให้สําเร็จครับท่านประธาน คุณเพิ่งลงจากเครื่องบิน พักผ่อนที่นี่ก่อนนะ ครับ เดี๋ยวผมนัดคนออกมาได้จะติดต่อคุณนะครับ

หลงเซียวพยักหน้าตอบรับ แล้วโบกมือให้เขาออกไป จากห้องชุดขอโรงแรม

สักครู่ ร่างที่สูงยาวยืนที่กระจกยาวถึงพื้น หลงเซียวมอง ดูเมืองนี้ พูดอย่างเบาๆ “เมืองเจียงเฉิง..….….…..

ที่นี่มีอากาศหนาวจางๆ เกรงว่าจะไม่เจริญและสงบอย่าง ที่คิดไว้?

ถึงแม้เมืองเจียงเฉิงเทียบไม่ได้กับเมืองหลวงที่ใหญ่และ มีทรัพยากรสมบูรณ์ แต่นี่เป็นที่รวมตัวของธุรกิจมากมาย เป็นเมืองธุรกิจอันดับต้นๆของประเทศ ตลอดระยะเวลา ที่ผ่านมาคนของตระกูลเสิ่นก็มาทำธุรกิจเจริญรุ่งเรืองที่นี่ ค่อนข้างมีอิทธิพล

ถึงแม้เสิ่นเหลียวจะลงจากตำแหน่งแล้ว แต่พ่อของเขา ก็ยังกุมที่ดินจำนวนมากไว้อยู่ แล้วยังมีธุรกิจตกทอดเป็น ร้อยปีของตระกูลเสิ่นอยู่ที่นี่ด้วย พี่ใหญ่และพ่อของเสิ่น เหลียวเป็นคนที่อยู่ในวงการมืดและขาว ข้าราชการใน เมืองเจียงเฉิงน่าจะกลัวพวกเขา ไม่น้อย

หากไม่มีข้าราชการเข้ามาดูแลกิจการ ตระกูลเสิ่นจะอยู่ อย่างสงบไม่มีเรื่องมาสิบปีได้อย่างไร?
หากอยากปลดล็อคช่องทางของเมืองเจียงเฉิง เกรงว่า คุณชายใหญ่ตระกูลเสิ่นนั้น จะต้องขยับแล้ว

พิงอยู่หน้ากระจกอย่างอ่อนล้า หลงเซียวหยิบโทรศัพท์ ขึ้นมา แล้วพิมพ์ข้อความหนึ่งฉบับ “ภรรยา ผมถึงเมือง เจียงเฉิงอย่างปลอดภัยแล้ว ที่นี่ทุกอย่างโอเคหมด”

ตอนได้รับข้อความของหลงเซียว ลั่วหานใช้ช่วงเวลา ทานข้าวนั้นปรึกษากับหวังเคียเรื่องการฟ้องร้อง

หันไปมองเห็นหน้าจอโทรศัพท์ขึ้นเป็นชื่อแล้วสว่างมา บังคับปากไม่ได้จนต้องยิ้มออกมา หยิบโทรศัพท์ขึ้น เห็น แล้วเหมือนกับสัมผัสได้ถึงไออุ่นบนตัวเขา

พอจะเดาได้ว่าเขาไปเมืองเจียงเฉิงครั้งนี้มีเรื่องต้อง สะสางอย่างมาก ลั่วหานจึงไม่ได้บอกสถานการณ์ทาง นี้ให้เขาฟัง ไม่อยากให้เขาเป็นห่วง ยิ่งรู้สึกว่า ตนเอง สามารถจัดการได้อย่างดี

ลั่วหานวางโทรศัพท์ลงแล้วกล่าวต่อ “หวังเคีย ทนายความพวกนี้มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองหลวง ฉันเชื่อว่า สามารถให้คำปรึกษาด้านกฎหมายที่ครบถ้วนได้

หวังเค่ยกำลังดูรายชื่อทนายความ แล้วพยักหน้า “ทนายความเหล่านี้…วนเป็นพวกที่สู้คดีให้กับบริษัทยักษ์ใหญ่ทั้งนั้น ฉัน..…..…….

ลั่วหานตัดบทคําพูดของเขา “เพราะในตอนแรกสุดสิทธิ์ ในการเลี้ยงดูเถียนเถียนตัดสินให้กับภรรยาเก่าคุณ ตอน นี้ต้องเริ่มแย่งสิทธิ์การเลี้ยงดูลูกกลับมาใหม่ เกรงว่าจะมี ปัญหาเล็กน้อย แต่พวกเราต้องเน้นย้ำว่าในระหว่างกลาง นั้นภรรยาเก่าคุณได้หยุดเลี้ยงดูลูกอย่างกะทันหัน แล้ว ยังไม่ดูแลลูกตอนที่ไม่สบายอีกด้วย ภรรยาของคุณหา ข้อดีอะไรไม่ได้เลย”

หยุดไปชั่วขณะ ลั่วหานกล่าวต่อ “เถียนเตียน ช่วงที่เธอ ออกจากโรงพยาบาลไปพักรักษาตัว ภรรยาเก่าคุณจะ ต้องฉวยโอกาสอย่างเร็วเข้าใกล้เธอ คุณต้องตรวจสอบ ให้แน่ชัดว่าเขาทั้งคู่จะไม่มีทางได้พบหน้ากัน ไม่งั้นถ้า ภรรยาเก่าคุณขโมยลูกไปแล้ว จะเป็นเรื่องที่กระทบจิตใจ ของเด็กเป็นอย่างมาก ฉันสังเกตเห็นเตียนเตียนต่อต้าน แม่ เมื่อเห็นเขาทั้งคู่อยู่ด้วยกันภรรยาเก่าของคุณไม่ได้ ทำดีกับเธออย่างที่พูดไว้เลย”

หวังเค่ยพยักหน้า “ความจริงตอนที่เถียนเถียนกลับไป อยู่กับผมนั้น ผอมจนไม่เป็นรูปเป็นร่าง โดยส่วนตัวแล้ว จ้าวฟางฟางไม่มีความสามารถ ตอนที่เธออยู่อเมริกา ทำ ……ไม่เหมาะสมไว้เยอะ ที่ร้านกลางคืนหลายแห่ง เรื่องๆ….. ได้ทำ..………..

เขาหยุดพูด เรื่องแบบนี้ เขาไม่อยากที่จะกล่าวมันต่อไป
ลั่วหานเข้าใจความรู้สึก “ตอนนี้พวกเราต้องลงมือ จัดการก่อนฝ่ายตรงข้ามจะลงมือ ก่อนที่เธอจะฟ้องร้อง ต้องส่งเอกสารทนายไปให้ถึงมือเธอก่อน”

หวังเคยพยักหน้าตอบรับ “ฉันหาข้อมูลเสิ่นคั่วมาแล้ว เขาไม่ใช่เป็นคนที่เล่นงานง่ายๆ เขาจิตใจอำมหิต เจ้า เล่ห์ ดูเหมือนจะเป็นคนดี แต่ลึกๆภายในใจยากที่จะคาด เดา อีกทั้งเขาอยู่ที่เมืองเจียงเฉิงก็มีอำนาจ แม้กระทั่ง ข้าราชการท้องถิ่นยังต้องให้เกียรติเขาอย่างมากด้วย เกรงว่าคดีนี้ ไม่ง่ายเลยที่จะชนะ”

ลั่วหานสูดหายใจเข้าลึกๆหนึ่งครั้ง “ความยุติธรรม กฎหมายทั้งหมด บางครั้งก็ทำร้ายกันแบบนี้ คุณไม่ต้อง คิดมากก่อน ในช่วงเวลานี้หลงเซียวไปสัมมนาที่เมือง เจียงเฉิงพอดี ถ้าทางนี้พวกเราไปไม่เป็นแล้วจริงๆ เขาอยู่ ที่นั่นสามารถเปิดทางให้เราได้”

หวังเค่ยลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ แล้วโค้งหลังทำมุมเก้าสิบ องศา “คุณนายหลง ปมไม่รู้จริงๆว่าควรจะพูดอะไรดีแล้ว ขอบคุณคุณ! จากนี้เป็นต้นไปชีวิตของผมหวังเคยนี้ก็เป็น ของคุณ! ผมจะตอบแทนบุญคุณคุณ!

“ทําอะไรเนี่ย? คุณช่วยฉันจัดการบริษัทก็ถือเป็นการ ตอบแทนครั้งยิ่งใหญ่แล้ว แล้วก็ ดูแลลูกสาวดีๆ ไม่มีอะไร สำคัญเท่ากับสิ่งนี้อีกแล้ว”
“ใช่ใข่ใช่ ฉันจะดูแลให้ดี

อาคารทำการบริษัทอู่ซื่อ

ไป์เวยในมือกำลังถือหนังสือขั้นตอนในการเทคโอเวอร์ บริษัทโม่ซื่อกรุ๊ปอยู่ ทั้งคู่มองตากันแล้วหัวเราะ ในเวลา เดียวกันก็เดินไปที่ลิฟท์ กู้เยนเซินโอบเอวของไป๋เวยไว้

“ที่รัก การที่พวกเรามาครั้งนี้ ต้องประสบความสำเร็จ นะ!”

ไป๋เวยกำลังยั่วด้วยริมฝีปากสีแดงอย่างเซ็กซี่ แล้วเอา มือไปจับที่คางของเขา “หากเทคโอเวอร์บริษัทโม่ซื่อกรุ๊ป สำเร็จ คืนนี้มาดื่มเหล้าที่บ้านฉัน”

กู้เยนเซ็นตาโตลุกวาว แล้วกลืนน้ำลายหนึ่งอึก “จริง หรอ?”

“ถ้าไม่ต้องการก็ช่างมันเถอะ”

“อยากสิ! อยากเป็นหมื่นๆครั้งเลย!”
รถBenzอเนกประสงค์สีดำกำลังบรรทุกสองคน ล้อรถ หมุนอย่างเร็ว ใบไม้ถูกลมพัดปลิว ดั่งกับหัวใจสองดวงที่ ถูกลมพัดผ่าน แล้วก็บินขึ้นอย่างนั้น

หลงจื่อหยิบโทรศัพท์อย่างไม่สบายใจ กลับไม่รู้ว่าจะ โทรออกอย่างไร

เขาควรจะอธิบายกับพี่ใหญ่ยังไง? เขายังสามารถได้ รับความไว้วางใจจากพี่ใหญ่ไหม? พี่ใหญ่เพิ่งจะไป เขาก็ ต้องเข้าไปในห้องทำงานของพี่ใหญ่แล้ว

เห้อ……

ถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆ หลงจื่อรู้สึกตนเองใช้ไม่ได้อย่าง มาก เผชิญกับอำนาจของพ่อ เขาไม่มีแม้กระทั่งทางออก หากเขาเหมือนพี่ใหญ่ก็ดีสิ

ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกไม่สงบ หลงจื่อกัดฟันแล้วกดโทรออก

ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น สายตาของหลงเซียวเพ่งมอง ไปที่ภาพสเก็ตโครงการ ยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์ ชื่อที่ขึ้น บนหน้าจอสว่าง “เสี่ยวจื่อ มีธุระอะไร?”
หลงลือกลืนน้ำลายพูดอย่างลำบากใจ “พี่ใหญ่ คุณถึง เมืองเจียงเฉิงแล้วใช่ไหม? ที่นั่น….ยัง ยังราบรื่นไหม?”

ได้ยินเสียงอึกอึกอักอักของหลงจื่อ มือหลงเซียวปลด ออกจากภาพสเก็ต “อืม มีเรื่องอะไรกันแน่ พูดมาตรงๆ”

ถูกหลงเซียวเร่ง หลงจื่อตกใจ “พี่ใหญ่ คือ ช่วงที่พี่ไม่ ช่วงที่นี่ พ่อ……ให้ฉันทำตำแหน่งแทนพี่ชั่วคราว แต่พี่ ใหญ่วางใจได้ ฉันทำแทนชั่วคราวเท่านั้น รอให้คุณกลับ มาผมจะคืนห้องทำงานให้คุณทันที ไม่……ไม่ถูก ผมไม่ ต้องการห้องทำงานของพี่ทำงาน คือ ผมไม่ได้อยากแย่ง ตำแหน่งของพี่ใหญ่ไปเลย พี่ใหญ่วางใจได้

หลงเซียวเอามือใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง ริมฝีปากบาง เหมือนมีดค่อยๆฉีกออก “ฉันไม่ได้โทษแกเสียหน่อย แก เครียดอะไร? พ่อให้แกทำงานแทนตำแหน่งฉัน งั้นก็ทำให้ มันดีดี”

“พี่ใหญ่ คุณ คุณโกรธไหม? พ่อทำแบบนี้ ผมรู้สึกว่ามัน ค่อนข้างเกินไป”

“แกฉันก็เป็นลูกชายพ่อด้วยกันทั้งนั้น ใครรับอำนาจต่าง กันไหม? ฉันโกรธอะไร? แกรับงานของฉัน เบาภาระของ ฉัน ลําบากแล้ว”

หลงจื่อเดาความคิดไม่ออก “พี่ใหญ่ คุณมีความคิดเห็นอะไรบอกมาตรงๆ ผมเดาความคิดพไม่ออก”

“ฉันไม่มีความคิดเห็นอะไร ยังมีเรื่องอื่นอีกไหม?”

“……วันนี้พี่ชายฝั่งพ่อมาที่บริษัท พ่อให้เขารับผิดชอบ การตลาด……. ..พี่ใหญ่…..เกิดปัญหาอะไรขึ้นหรือเปล่า?

หลงเซียวค่อยๆกำนิ้วทีล่ะนิ้ว สุดท้ายก็กำเป็นหมัดอย่าง

ไร้เสียงใดๆ