ตอนที่ 386 แย่งชิงลูกสาว เกิดการทะเลาะวิวาท

ตอนที่ 386 แย่งชิงลูกสาว เกิดการทะเลาะวิวาท

ลั่วหานขับรถเร็วแบบติดปีกเพื่อรีบให้ถึงโรงพยาบาล หวาเซี่ย คนยังเดินไปไม่ถึงประตูใหญ่ของโรงพยาบาล ก็ได้ยินพยาบาลเสียงบางคนกำลังพูดแลกเปลี่ยนความ คิดกันอยู่

“พระเจ้า ผู้หญิงคนนั้นบ้าจริงๆ ยังพูดบอกว่าตัวเอง เป็น ผู้หญิงของใครนะ? คนนั้นไม่ใช่ว่าล้มแล้วหรอ? หน้าด้าน จริงๆ ไร้ยางอายจริงๆ!

นางพยาบาลอีกคนคล้อยตามแล้วกล่าว “ถูกต้อง ฉัน ก็ยังไม่เคยเห็นผู้หญิงที่ไร้ยางอายขนาดนี้ ชั่งงามหน้า ผู้หญิงของเราจริงๆ ตัวเองทิ้งลูกสาวกับสามีแล้วไป แต่งงานกับผู้ชายที่ทั้งแก่ทั้งอัปลักษณ์อีก ตอนนี้ดันกลับ มาหาลูกสาว ไร้มโนธรรมจริงๆ”

“แต่ฉันได้อยากมาประมาณว่า สามีของเขากับหมอฉู่ ของโรงพยาบาลพวกเรา เป็นเพื่อนกัน ฉันคิดว่าน่าจะหา ประโยชน์อะไรจากผู้หญิง คนนี้ไม่ได้”

“ก็ใช่ไง ฉันได้ยินมาว่าตอนที่พวกเราหย่ากัน ลูกสาว ตัดสินให้อยู่กับเธอ แต่ เพราะหลังจากนั้นลูกสาวป่วย เธอเลยเอาลูกสาวคืนให้กับสามี ตอนนี้ได้ยิน มาว่าลูกสาวหายป่วยแล้ว คิดไม่ถึงว่าจะเอาเด็กกลับไป เหตุผลแบบนี้ก็ได้ด้วยหรอ?”

ลั่วหานได้ยินเสียงวิพากษ์วิจารณ์เหล่านี้ ก็รู้ได้ว่าผู้ที่ พวกเธอพูดถึงอยู่นั้นก็คือภรรยาเก่าของหวังเค่ย คิด อย่างละเอียด ตอนที่ได้ยินหวังเคยแจ้ง เมื่อแรกเริ่มสิทธิ์ การเลี้ยงดูลูกสาวเป็นของภรรยาเก่าเขาจริงๆ

ลั่วหานไม่ฟังคำนินทาของนางพยาบาลแล้วรีบเดินอย่าง เร็วไปที่บันได ก้าวเร็วเหมือนบิน กดลิฟท์ เมื่อประตูลิฟท์ ถูกเปิดออก ผู้คนวุ่นวายเดินอย่างรวดเร็วอยู่ข้างหน้า ลั่ วหานไม่ทันได้ไปห้องทำงาน วิ่งตรงไปที่แผนกผู้ป่วยใน เลย

เดินทางถึงประตูหน้าห้องVIP ก็ได้เห็นพยาบาลและ หมอกำลังพิพาทกับภรรยาเก่าของหวังเค่ย มีเสียงเด็ก ผู้หญิงกำลังร้องไห้ในกลุ่มนั้น ลั่วหานนวดหัวคิ้วอย่าง เคร่งเครียด แล้วมองไปที่ข้างใน ในแวบนั้น เธอมองเห็นมี ผู้หญิงที่ดูเย่อหยิ่งอยู่ในกลุ่มนั้น

ผู้หญิงที่แต่งตัวเซ็กซี่อยู่ด้านหน้า สวมเดรสชุดสีแดง กุหลาบ กระโปรงยาวทรงเอ กระโปรงผ่าสูง ในมือกำลัง ถือกระเป๋ารุ่นใหม่ล่าสุดของเฮอเมส บนคอได้ใส่สร้อยจิวเวลรีทีแวววาวระยิบระยับ ผมยาวเรียบตรง

สลวย

เสิ่นเหลียวถึงแม้จะโดนจับ แต่พ่อของเงินเหลียวก็ไม่ได้ ถูกเชื่อมโยงกับเรื่องแต่อย่างใด

พ่อของเสิ่นเหลียวมีหน้ามีตาในสังคมเมืองเจียงเฉิง มีชื่อเสียงที่ถือว่าโด่งดัง ผู้หญิงคนนี้ยืมชื่อเสียงของเขา วางอำนาจไปทั่ว เกรงว่าเขาจะปิดหูปิดตาทำไม่รู้ไม่เห็น

“คุณไม่มีสิทธิ์พาเถียนเถียนไป!”

เสียงอันเยือกเย็นได้หยุดการกระทำทุกสิ่งทุกอย่างไว้ ลั่วหานแหวกคนในกลุ่มออกอย่างเยือกเย็นแล้วเดินตรง ไปที่ด้านหน้าของผู้หญิงคนนั้น สูงกว่าเธอไม่กี่เซนติเมตร แสดงออกถึงออร่าอย่างชัดเจน

ผู้หญิงกระพริบตา “เธอก็คือฉู่ลั่วหาน? เป็นผู้หญิงที่หลง เซียวบูชาไว้บนหิ้ง? เหอะ ทำไม อยากจะใช้สถานะของ เธอมาบังคับฉัน? ฉันบอกเธอให้รู้ไว้นะ สามีฉันกับพ่อของ หลงเซียวได้ตกลงกันภายในกันดีแล้ว ถ้าจะให้ดีเธออย่า มายั่วโมโหฉัน”

คำว่าดีมากสองคำนี้ ถูกเธอเน้นโดยเจตนา ในน้ำเสียงที่หยิ่งยโสโอหัง

“คุณผิดแล้ว ฉันไม่เพียงแค่เป็นภรรยาของหลงเซียว และยังเป็นหมอของที่นี่ ออกไปเดี๋ยวนี้เ

“เหอะ คุณฉู่ ฉันขอให้คุณอยู่ให้เป็นหน่อย หลงเซียวเขา จะเก่งกาจมาจากไหน สุดท้ายแล้วก็ต้องฟังคําพูดของพ่อ เขาอยู่ดี เธอคิดว่าเพราะเธอผู้หญิงคนนี้แล้วเขาจะเป็น ปฏิปักษ์กับพ่อของตัวเองหรอ? อย่ามาทําเก๊กต่อหน้าฉัน!”

ริมฝีปากของลั่วหานขยับ หัวเราะอย่างเย็นชา “คุณผู้ หญิง ความสัมพันธ์ของสามีและพ่อตาฉันไม่ต้องให้คุณ แสดงความคิดเห็น แต่ฉันสามารถพูดได้อย่างชัดเจนว่า ลูกชายของท่านปู่เลิ่น ยังอยู่ในคุกลิ้มลองอาหารกล่อง สามมื้อ วันแบบนี้ ก็อยู่ห่างคุณไม่มากนักหรอก”

“เหอะเหอะ ฉู่ลั่วหาน เธอให้ความสำคัญตัวเองเกินไป แล้ว ดูๆแล้วมีหลายๆเรื่องที่แกยังไม่เข้าใจ ฉันล่ะรู้สึก เศร้าแทนแกจริงๆ!”

ตรงนี้กำลังทะเลาะกัน หลินซีเหวินได้รับโทรศัพท์จาก หวังเค่ย หวังเค่ยเพิ่งจะเสร็จจากการค้นหาบัญชีต่าง ประเทศของโม่ล่างคุน เมื่อเปิดเครื่องเห็นสายที่ไม่ได้รับมากมาย แล้วรีบโทรกลับมาอย่างเร่งด่วน หลัง จากที่ถามเหตุการณ์ที่นี่แล้ว หวังเคยไม่ได้หยุดแม้สัก วินาทีเดียว ขับรถมาที่โรงพยาบาลหวาเชี่ยโดยเร็ว

“หมอหลิน ไม่ว่าจะยังไงห้ามให้เด็กไปกับผู้หญิงแบบนี้ เด็ดขาด”

“คุณสบายใจได้ เด็กอยู่ที่นี่ยังไงก็ไม่มีทางไปกับใครได้ ทั้งนั้น หมอฉู่มาแล้วกำลังแก้ไขปัญหาอยู่”

ส้งชิงเซวี่ยนก็กลับมาถึงโรงพยาบาลแล้ว ได้ยินเสียง ทะเลาะเบาะแว้งกันที่นี่ นิ้วของเขาจิ้มไปที่หัวคิ้ว “เกิด อะไรขึ้น? พวกเธอเสียงดังกันบริเวณห้องพักฟื้นของ เถียนเถียนทําไมกัน?”

พูดถึงคุณคำสุดท้ายนี้ สังชิงเซวี่ยนชี้ตรงๆไปที่หน้าผาก ของผู้หญิง เขามองออกว่าระหว่างกลางคิ้วผู้หญิงคนนี้ กับเถียนเถียนมีลักษณะคล้ายกัน นึกขึ้นได้ว่าน่าจะเป็น ภรรยาเก่าของหวังเคียที่มารับลูกสาว

หึหึอย่างไม่พอใจ “คุณผู้หญิงคนนี้ทะเลาะอยู่หน้าห้อง คนไข้ เป็นต้นแบบที่ไม่ดีให้กับเด็ก ทำให้เถียนเถียนของ ฉันเรียนแบบผิดๆ คุณรับผิดชอบไหวไหม?”
ในเวลานี้สังชิงเซวียนและลัวหานในเวลาเดียวกัน เหลือบไปเห็นผู้ชายหลายคนที่ยืนอยู่หลังผู้หญิง สูทสีดำ ร่างกายสูงใหญ่ มองดูแวบแรกคือการ์ดของเธอ มิน่าล่ะ หมอและพยาบาลทำได้แค่ยืนตรงนี้ค่าเธอ กลับไม่กล้า ให้เกิดความขัดแย้งง่ายๆ ที่แท้ก็เอาคนติดตามมาด้วย

ลั่วหานกับสังชิงเซวี่ยนใช้เวลาที่เงียบๆอยู่นั้นร่วมมือกัน อีกครั้ง ไม่นาน ลั่วหานจะยิ้มก็ไม่ยิ้มแล้วกล่าว “คุณหญิง เถียนเถียนกำลังร้องไห้อยู่ข้างใน ถ้าหากคุณเป็นแม่ของ เด็กจริงๆ ควรจะมีวิธีให้เด็กหยุดร้องนะ แม้กระทั่งความ สามารถนี้ยังไม่มีล่ะก็ งั้นฉันก็คงพูดได้แค่ว่าไอ้พวกขโมย เด็กไสหัวไป”

ลั่วหานพูดแบบนี้ พยาบาลและหมอรอบๆข้างต่างเห็น พ้องต้องกัน “ถูกต้อง หากคุณคือแม่ของเด็ก ก็ต้องมีวิธี ทำให้เด็กหยุดร้องสิ ถ้าแม้กระทั่งความสามารถนี้ยังไม่มี ล่ะก็ กรุณาไสหัวออกไปจากตรงนี้ อย่ารบกวนพวกเรา ดูแลคนไข้!”

ผู้หญิงหัวเราะหึหึ หันหลังเดินเข้าไปในห้องพักฟื้น เธอ นั่งอยู่หน้าเตียงผู้ป่วย ลูบหัวเถียนเถียนอย่างเบาๆ พูด อย่างนิ่มนวลว่า “ลูกรัก แม่มารับเธอแล้ว พวกเรากลับ บ้านดีไหม? เชื่อฟังแม่นะ ไม่ร้องแล้ว แม่จะพาเธอไปกิน อาหารอร่อยๆ ซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้เธอ แม่ยังพาเธอไปสวนสนุก ไม่ใช่ว่าเธอพูดมาตลอด หรอว่าอยากไปดิสนีย์แลนด์? วันนี้แม่พาเธอไปดีไหม?”

ความจริงก็เป็นเงื่อนไขที่ดึงดูดมาก แต่เถียนเถียนตรง หน้าไม่ได้รู้สึกใดๆเลย เธอเพ่งสายตาอันผวาหวาดกลัว มองไปที่ผู้หญิงแต่งหน้าจัดเซ็กซี่นั้น ราวกับว่าที่เห็นอยู่ นั้นไม่ใช่แม่ของตนเอง แต่กลับเป็นปีศาจตัวหนึ่ง

เสียงที่นิ่มนวลของเธอ พร้อมเสียงสะอื้น จากนั้นค่อยๆ หันหัวช้าๆไปเห็นหมอฉู่ที่อยู่ในกลุ่มคน มือน้อยนิ่มๆค่อยๆ อ้าออก พร้อมเสียงร้องตะโกนว่า “น้าลั่วลั่ว ฉันไม่อยาก ไปกับเธอ ฉันอยากอยู่ที่นี่ ฉันอยากรอพ่อ”

ได้ยินเสียงของเถียนเถียน ลั่วลั่วเกินเข้าไปในห้อง พักฟื้นอย่างเร็ว โอบกอดเถียนเถียนไว้ในอ้อมกอด เถียนเถียนเหมือนเด็กที่จมน้ำสุดท้ายก็หาไม้ลอยน้ำเจอ กอดลั่วหานไว้และไม่ผ่อนแรงอีกเลย

“เถียนเถียนไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัว น้าลั่วลั่วอยู่ตรงนี้ แล้ว พวกเราไม่ไปไหนทั้งนั้น รอพ่อกลับมาดีไหม?”
สุดท้ายเถียนเถียนก็หยุดร้อง สมองเล็กๆซบกับอกของลั วหานแล้วพยักหน้า “อืม พวกเรารอพ่อกลับมา”

ในขณะนี้ นอกประตูมีเสียงของหวังเคยดังเข้ามา เสียง อันเกรี้ยวกราดสยบทุกการกระทำ กล่าวอย่างโมโหว่า “

จ้าวฟางฟาง คุณมาทำอะไร คุณอย่าคิดจะมาแย่งลูกไป จากผม!”

จ้าวฟางฟางหันกลับไปดูอย่างแปลกใจ สายตาทั้งสี่จ้อง มองกัน เธอเห็นผู้ชายที่สวมชุดสูทอยู่ตรงหน้า เฉกเช่น ตอนแรกเต็มไปด้วยพลังที่วอลสตรีทเส้นนั้น ในตอนนั้น เป็นช่วงรุ่งโรจน์ที่สุดของกิจการเขา

คนที่เธอรักไม่ใช่คนนี้ตั้งแต่ไหนแต่ไร แต่เป็นเพราะ กลิ่นอายความสำเร็จในธุรกิจของเขา จากนั้นธุรกิจของ เขาเริ่มดรอปลง เธอก็ไม่รู้สึกถูกตาต้องใจเขาอีกเลย

จ้าวฟางฟางตรงไปตรงมามาก เธอยอมรับว่าเธอรัก

คนรวย

แต่หวังเคยได้เห็นภรรยาเก่าของตนเองอีกครั้งเหมือนมีอะไรทิมแทงเข้ามาในใจ ช่วงเพิงหย่าร้าง เขามี ความปรารถนาและจินตนาการมากมายในการพบหน้า กันของทั้งคู่ แต่เขาก็ไม่คาดคิดมาก่อนว่า ภาพในการพบ กันอีกครั้งจะเป็นเช่นนี้

หวังเคยต่อปากต่อค่าอย่างท้อใจ แม้แต่รอยยิ้มอันเยือก เย็นก็ไม่มอบให้เธอ “จ้าวฟางฟาง ออกไปซะ!”

เสียงที่เร่าร้อนและเย็นชา ไร้ซึ่งการแสดงออกใดๆ ถึง ขั้นเห็นแล้วรู้สึกสะอิดสะเอียน นี่คือผู้หญิงที่เขาเคยรัก หมดหัวใจ กลับหันหลัง กลับเปลี่ยนไปเป็นคนที่ทำลาย เขาหนักที่สุด เขารับความแตกต่างมากขนาดนี้ไม่ไหว และยิ่งรับไม่ได้กับตัวตนที่แท้จริงของเธอ

เถียนเถียนที่อยู่ในอ้อมกอดของลั่วหานนั้นเห็นผู้เป็น พ่อมาถึง รีบยื่นมือน้อยๆไปหาเขา กำลังตะโกนด้วยเสียง แจ้วๆของเด็ก “พ่อ พ่อ สุดท้ายพ่อจะมาแล้ว หญิงเลวจะ เอาฉันไป พ่อรีบไล่ผู้หญิงนั่นออกไป”

จ้าวฟางฟางได้ยินลูกสาวพูดถึงตนเองอย่างนี้ สีหน้าเริ่ม ถอดสี เธอลูบผมยาวของตนเอง ใช้สายตาอันเฉียบคม มองไปยังลูกสาว แล้วมองไปที่หวังเค่ย “หวังเค่ย คุณอย่า ลืมนะ ในสัญญาหย่าร้างเขียนชัดเจนว่าสิทธิในการเลี้ยงดูลูกสาวเป็นของฉัน!”

ลั่วลั่วกุมมืออย่างสงบแล้วกล่าวว่า “คุณจ้าวในสัญญา หย่าร้างหรือที่เขียนว่าสิทธิ์ในการเลี้ยงดูเถียนเถียนเป็น ของคุณ แต่คุณอย่าลืมนะ ว่าในโลกนี้ยังมีสิ่งอยู่สิ่งหนึ่ง เรียกว่าการร้องเรียน ยังมีเครื่องมืออีกหนึ่งเรียนกว่า กฎหมาย จากสถานการณ์ปัจจุบัน คุณวุฒิของคุณไม่มี ความพร้อมที่จะเลี้ยงดูเด็กคนนี้”

หวังเค่ยกล่าวอย่างเด็ดเดี่ยว “จ้าวฟางฟาง ผมจะร้อง เรียนไปที่ศาล เรียกร้องสิทธิ์ดูแลเถียนเถียน คุณรอ เอกสารจากทนายได้เลย”

จ้าวฟางฟางหัวเราะเยาะเย้ยอย่างบ้าบิ่น “หวังเคีย สถานะและสถานะทางสัมคมของคุณในตอนนี้ คุณคิดว่า สู้คดีกับฉันแล้วจะชนะ? ตลก!

ลั่วหานขมวดคิ้วอย่างดูถูก “ไม่หรอ? ฉันจะสนับสนุนข้อ ร้องเรียนของคุณหวังจนสิ้นสุดคดี ฟ้องถึงขึ้นคุณสิ้นเนื้อ ประดาตัว คุณจ้าว จะสู้ด้วยเงินหรือสู้ด้วยคอนเน็คชั่น ฉันพร้อมจะสู้!”

ส้งชิงเซวี่ยนกับหลินซีเหวินสบตากัน ทั้งคู่หัวเราะอย่าง ยินดีปรีดา หลินซีเหวินโบกแล้วโบกอีกไล่อากาศที่อยู่ตรงหน้า “คุณจ้าว รีบไปเถอะ อย่าทำลาย บรรยากาศตรงนี้ของพวกเราเลย

ลั่วหานชี้ไปที่ประตูทางออกฉุกเฉิน กล่าวอย่างสงบ “ไม่ ส่งนะ!”

จ้าวฟางฟางแลดูตัวเองเสียเปรียบ ส่งเสียงหึอย่างสงบ หนึ่งครั้ง กระทืบเท้าแรงๆลงบนพื้น เสียงดังชัดเจน

เธอหันมองไปดูเถียนเถียน สายตาอันแหลมคมไม่มีถึง ความรักที่แม่มีต่อลูกเลยสักนิด “เถียนเถียน สักวันหนึ่ง แม่ต้องเอาเธอไปให้ได้ เธอลืมช่วงเวลาที่อยู่กับแม่ไป แล้วหรอ? เธอลืมไปแล้วหรอว่าแม่มอบความรักให้เธอ อย่างไรบ้าง? ต่อไปเธออยู่กับแม่ แม่จะดูแลเธอเป็นอย่าง ดี”

หวังเค่ยกำลังปกป้องลูกแล้วส่งสายตาเกลียดชังไปที่ผู้ หญิงนั้น “ปล่อยมือ!”

“ไอ้สวะ! ทำไมแกไม่ตายที่วอลสตรีท!”

ลั่วหานขมวดคิ้วอย่างเคร่งเครียด “หวาเทียน ติดต่อไปที่ แผนกความปลอดภัย เรียกผู้รักษาความปลอดภัยทั้งหมด ของโรงพยาบาลหวาเซี่ยมาที! มีหมาบ้ามาจากไหนไม่รู้ อย่าให้มากัดเด็กได้!”

จ้าวฟางฟางกัดฟันแล้วกัดฟันอีก “ฮ่ลั่วหาน ฝากไว้ก่อน ฉันจะทำให้แกเสียใจที่วันนี้แกทำให้ฉันอับอาย

“ไป! ไสหัวไปเดี๋ยวนี้!”