ตอนที่ 385 ลูกต้องเกิดที่ล่ะคนทีล่ะคน

ตอนที่ 385 ลูกต้องเกิดที่ล่ะคนทีล่ะคน

หยวนชูเฟินทานข้าวเย็นด้วยกันกับลั่วหาน หลงเซียว ทั้งสามคนพูดคุยอยู่บนโต๊ะอาหารอย่างมีความสุข สนุกสนาน หยวนซูเฟินชอบอาหารฝีมือของลูกสะใภ้ อย่างไม่มีที่ติ

ลั่วหานเดาไม่ถูกว่าครั้งนี้แม่ยายมาเพื่อวัตถุประสงค์ อะไร แต่เธอสังเกตจากสีหน้าของหลงเซียว สามารถ เข้าใจได้ว่า แม่ยายต้องมีเรื่องอะไรสักอย่างที่ไม่อยากให้ เธอรู้แน่ๆ

บนโต๊ะอาหาร ทั้งสามคนไม่ได้พูดคุยเรื่องอะไรใหญ่โต เลย แต่กลับพูดคุยเรื่องทั่วๆไปนิดๆหน่อยๆเท่านั้น

เพราะเรื่องทั่วไปเหล่านี้ ลั่วหานรู้สึกว่าวันนี้หยวนชูเฟินต่างกับปกติมากไป ความเปลี่ยนแปลง เล็กน้อยก็ทําให้กระทบจิตใจของลั่วหานได้

ช่วงเวลาสับสน เขารู้สึกแม่ยายที่อยู่ข้างหน้า เหมือนแม่ ทั่วไปคนหนึ่ง ที่รักลูกชายของตน ดูแลลูกสะใภ้ของตน

แต่ ความใกล้ชิดที่แปลกๆก็ทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัว นึก กลัวในภายหลัง หยวนซูเฟินแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยเป็น ห่วงใครคนหนึ่งโดยไร้เหตุผล นี่เป็นความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่ ที่สุดตั้งแต่เธอแต่งงานกับหลงเซียวมา

อะไรกันแน่ที่ทำให้หยวนชูเฟินยอมที่จะเปลี่ยนนิสัยได้ กะทันหันอย่างนี้นะ?

เร็วมาก เสร็จสิ้นอาหารค่ำแล้ว หยวนชูเฟินนั่งรถออกไป จากวิลล่า ลั่วหานถอนหายใจหนึ่งเฮือก
“เป็นอะไรหรอ? ดูท่าทางภรรยาเหมือนยกภูเขาขึ้นจาก อกเลย”

ลั่วหานตบๆบ่า “ลูกสะใภ้ที่อัปลักษณ์เจอแม่ยายมั้ง คงจะประมาณนี้แหละ?”

ริมฝีปากบางของหลงเซียวกำลังขยับ มือลูบที่ใบหน้า ของลั่วหาน “อัปลักษณ์หรอ? ถ้าภรรยาของผมยัง อัปลักษณ์ คุณจะให้ผู้หญิงคนอื่นมีชีวิตอยู่ยังไง?”

ลั่วหานเก็บปากเก็บคำไม่เถียงกับเค้าถึงเรื่องนี้แล้ว

ตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มแล้ว “พรุ่งนี้คุณบินไฟลท์เช้า ฉัน ไปช่วยคุณเก็บกระเป๋าที่ไปสัมมนา คุณไปทำงานที่ห้อง สมุดเถอะ เดี๋ยวฉันเก็บเสร็จแล้วคุณค่อยมาดูว่าจะเพิ่ม อะไรอีก”

ร่างอันสูงยาวขาเรียวของลั่วหานเดินไปที่ชั้นสอง นิ้วเรียวๆกำลังจับบันได เดินอย่างช้าๆๆๆ ราวกับครั้งนี้ หลงเซียวได้เอา ไม่เพียงแค่กระเป๋าเดินทาง ทั่วไป ยังมีหัวใจที่ทําตกไว้ของเธออีกด้วย

เธอรู้ว่าการสัมมนาครั้งนี้ไม่ได้เป็นการจากลาที่ธรรมดา บางทีอาจมีหลายเรื่องที่เปลี่ยนแปลงมาพร้อมกับการจาก ไปของเขา นี่เป็นสิ่งที่ไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่เป็นความ รู้สึกไม่ปลอดภัยอย่างแปลกๆ

ลั่วหานเดินเข้าไปในห้องนอนอย่างเงียบๆ เริ่มจัดเก็บ เสื้อผ้าที่หลงเซียวใส่ประจํา ของใช้ติดตัว และยังมีของ เล็กๆจิปาถะ ในตอนที่เธอก้มตัวลงจัดการวางเสื้อเชิตของ หลงเซียวอยู่นั้น ทันใดนั้นบริเวณเอวได้ถูกกอดจากข้าง หลังด้วยมือใหญ่ๆที่อบอุ่นที่สองข้าง

แต่ไม่ได้หันหลังไปเริ่มรู้สึกได้ถึงกลิ่นหอม เตกีล่าที่ลอย ผ่านจมูกเข้ามา ฟุ้งกระจายอยู่ใต้จมูกนานแสนนาน ลั่วหานรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นในจิตใจ แล้วกล่าวอย่างอบอุ่นว่า “ทำไมหรอ? อาลัยอาวรณ์ไม่อยากไปหรอ?”

หลงเซียวเอียงหัวของเธอมา แล้วเอาคางไปวางไว้บน ไหล่ของเธอ เปล่งเสียงโทนต่ำออกมาด้วยความรักแต่น่า ฟังแล้วกล่าวว่า “ใช่แล้ว อาลัยอาวรณ์ไม่อยากไป อยาก จะเอาคุณจัดใส่ไว้ในกระเป๋าเดินทางแล้วเอาไปด้วยกัน”

เขากอดเอวลั่วหาน เสียงที่น่าฟัง แอบเซ็กซี่เบาๆ แล้วยิ้ม กรุ้มกริ่ม “ถ้าเป็นอย่างนี้ คุณหลงต้องตัดร่างกายฉันออก เป็นชิ้นๆใช่ไหม? บางทีกระเป๋าเดินทางของคุณอาจใหญ่ ไม่พอนะ”

หลงเซียวจับผมยาวของเธอจับแล้วจับอีกอย่างรักใคร่

สีของพระจันทร์งดงามอร่ามงามตา ลมพัดต้นหลิวเบาๆที่ด้านนอกหน้าต่าง ได้ยินเสียงนกเสียง ไม้ แสงจันทร์และไวน์แดง งไพเราะ อบอุ่นอยู่ข้างหู

“กระเป๋าเดินทางใหญ่ไม่พอ แต่ว่าสามีคุณในหัวใจของ ผมใหญ่มากพอที่จะใส่คุณเข้าไปนะ หรือคุณนายหลงไม่ รู้จริงๆ ภายในใจของผมได้ใส่คุณไว้แล้ว จึงไม่พอที่จะใส่ สิ่งอย่างอื่นอีกแล้วรู้บ้างมั้ย?”

เผชิญหน้ากับคำพูดอันแสนหวานของเขา ลั่วหานไม่รู้ เนื้อรู้ตัวสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นสีแดงแล้ว เธอจะหน้าแดง น้อยมากๆ แต่ไม่รู้ทำไม เมื่ออยู่ต่อหน้าเขา เธอมักจะอาย จนหน้าแดงเสมอ สะท้อนความอ่อนโยนที่สุดของตนเอง ออกมา แล้วทิ้งความหยิ่งยโสทุกอย่างอย่างอดไม่ได้ เอาแต่ใจ หัวดื้อ ปากแข็ง แล้วเอาความอ่อนโยนทั้งหมด แสดงออกต่อหน้าเขา

หลงเซียวโอบกอดเอวของเธอไว้อย่างแน่นๆแบบนี้ เอา ตนเองเข้าใกล้กับบนหลังของเธออย่างไม่อยากจากไปไหน เธอไปอ่างล้างหน้า เขาก็ตามไปด้วย เธอโก้งโค้งพับผ้าอยู่บนเตียง เขาก็ โก้งโค้งด้วย เธอไปโต๊ะแป้งจัดการเครื่องโกดหนวดของ เขา เขาก็ตามไปด้วย อย่างกับเด็กที่หัวอ่อนอย่างใดอย่าง นั้น

ทันใดนั้นลั่วหานก็นึกถึงคำพูดที่คนอื่นได้กล่าวไว้ เบื้อง ลึกของผู้ชายจะมีความเป็นเด็กแฝงไว้ ไม่ว่าจะอายุมาก ขนาดไหนก็จะมีตอนที่แสดงความเป็นเด็กออกมา โดน เฉพาะต่อหน้าคนที่ตนเองรักมากที่สุด

ทันใดนั้น ลั่วหานก็รู้สึกภายในใจเต็มไปด้วยความอบอุ่น อีกครั้ง

สามีของเธอ คนที่เธอรักมากที่สุดในชีวิต สุดท้ายก็ยังมี ความเป็นเด็กอยู่ เป็นเรื่องที่พบได้ยากในโลกนี้
กอดกันอย่างสวีทหวานอย่างนี้ อย่างกับราตรีนี้ยังอีก ยาวไกล ไม่มีการจากลาอย่างใดอย่างนั้น

ตกกลางคืน แสงดวงจันทร์สาดเป็นเส้นยาวสีขาวอร่าม ผ่านหน้าต่างมา ส่องไปยังในห้องนอน ส่องสว่างให้กับชุด เครื่องนอนสีดำ สาดส่องใบหน้าของทั้งคู่ให้กระจ่างใส เหมือนแสงจันทร์

“ภรรยา ครั้งนี้ระยะเวลาที่ไปสัมมนาค่อนข้างนาน ผม จะรีบจัดการธุระทางนูนให้เสร็จเร็วๆ คุณมีปัญหาอะไร ก็ตามก็สามารถไปหาคุณชายกู้กับอาหมิงพวกเขาได้ อย่าเอาเปรียบตัวเอง”

หลงเซียวลูบใบหน้าเธอด้วยความรัก เสียงที่เซ็กซี่ยิ่งเย้า ยวนจิตใจ

“คุณไม่ต้องเป็นห่วง ที่ๆของตนเองยังมีคนกล้ามารังแก ฉันหรอ?” พูดอย่างเอาแต่ใจเล็กน้อย ด้านหลังกลับถูกเขากอดอย่างแน่นมากขึ้นไป อีก

“ภรรยาของผมสามารถรังแกคนอื่นได้ แต่ห้ามโดนคน อื่นรังแก”

ลั่วหานกําลังพิงไหล่ของเขาอย่างกับนกน้อยพึ่งพา อาศัย แล้วหลับตาถาม “วันนี้จู่ๆแม่มาหา มีธุระอะไรด่วน ใช่ไหม?”

หลงเซียวไม่มีทางจะบอกความจริงกับเธอ แต่กลับโอบ เธอแน่นๆเข้ามาที่ไหล่ แล้วกล่าวอย่างเล้าโลม “ใช่แล้ว เป็นเรื่องที่ด่วนมากจริงๆ แม่บอกว่าพวกเราแต่งงานมาก็ หลายปีแล้ว ถึงตอนนี้ยังไม่มีหลานชายให้เธออุ้ม แม่เฒ่า ร้อนใจแล้ว มาเพื่อเร่งให้พวกเรารีบมีลูก”

รู้ว่าสิ่งที่เขาพูดคือเรื่องไม่จริง ลั่วหานจิตใจคล้อยตาม วางมือไว้บนแขนของเขา เอามือของเขากดไว้ที่ใบหน้า ของตัวเอง “ความจริง ฉันคิดเรื่องนี้มาตั้งนานแล้ว สามี พวกเรา ก็ไม่ได้คุมกำเนิดมานานแล้ว แต่ทำไมฉันยังไม่ตั้งครรภ์ เสียที? หรือว่าเป็นเพราะการกินยาจึงทำให้ร่างกายมี ปัญหา? พรุ่งนี้ฉันไปโรงพยาบาลตรวจเช็คสักหน่อย”

หลงเซียวใช้มือปิดปากเธอ “ไร้สาระ ร่างกายเธอไม่มี ปัญหา ไม่ตั้งครรภ์น่าจะเป็นเพราะฉันยังพยายามไม่ เพียงพอ”

“อ๋า!!”

คำพูดเขาทำให้ลั่วหานหลับลำแทบไม่ทัน มือจับผ้าห่ม มาห่มบนร่างกายทั้งคู่ ลั่วหานร้องด้วยความตกใจ

อยู่ข้างๆกายเขา ในผ้าห่มมองไม่เห็นเขา ทั้งคู่หายใจ เร่าร้อน “สามี ความจริงฉันก็ค่อนข้างชอบเด็กนะ อืม….อยากจะเกิดเองสักคนจริงๆแหละ”
หลงเซียวกำลังโอบศีรษะของเธอ หอมดมเส้นผมของ เธอ ปล่อยลมหายใจเร่าร้อนที่ข้างหูเธอ น้ำเสียงที่เซ็กซี่ เหมือนกับกำลังเขย่าวิญญาณของเธอเบาๆ ปลายหัวใจ ของเธอ ทุกอณูเซลล์ของเธอ ทุกๆระบบประสาท

“เกิดลูกสักคนไหม? เค้าบอกกันว่าของดีต้องมาเป็นคู่ ภรรยา ไม่งั้นเรามีสองคนดีกว่า”

ลั่วหานยิ้มอยู่ในอ้อมกอดเขาอย่างสนุก “คุณหลง ลูก ค่อยๆเกิดทีล่ะคนทีล่ะคนเถอะ อย่าทำให้เขาตกใจ เดี๋ยว จะไม่กล้ามาเกิดซะ”

“อ้าาา คุณเบาๆหน่อย……..!!”

ราตรีที่มืดมิด กลุ่มเมฆปกคลุมแสงจันทร์ เร่าร้อน มือ ของเขาลูบไปในผมสีดำของเธอ กอดรัดแน่นแฟ้น แล้ว

พาตัวเองเข้าไปในตัวเธอ

ราตรีที่ไร้ซึ่งขีดจำกัด ในภวังค์แห่งความอบอุ่นมือของ เขาและเธอจับกันไว้แน่น รวมกันเป็นหนึ่ง ตราบนานเท่า นาน นานเท่านาน……..

ตื่นมาเช้านี้ แสงอาทิตย์สาดส่อง ท้องฟ้าปลอดโปร่ง ลั่ วหานบีบร่างกายที่เมื่อล้า หันหน้าไปดู ข้างๆไม่มีเงาของ หลงเซียวอยู่ข้างกายแล้ว จะมีก็เพียงแต่อุณหภูมิในจุด ที่ร่างกายเขาได้ทิ้งตัวนอนลง ในอากาศยังคงอบอวลไป ด้วยความหอม

หลงเซียวตื่นนอนแล้วจากไป ตู้บนหัวเตียงทิ้งกระดาษ ไว้หนึ่งแผ่น เขียนตัวอักษรเอาไว้กี่บรรทัดบนนั้น “บริษัทมี บางเรื่องต้องจัดการ ผมออกเดินทางจากบริษัทไปสนาม บินโดยตรง ภรรยา ผมรักคุณ”
อักษรตัวใหญ่หลังกระดาษ ตวัดเหมือนน้ำ สามารถ นึกออกถึงท่าทางการเขียนของเขาได้

ลูบคลำกระดาษที่เขาทิ้งอุณหภูมิบนตัวไว้ ลั่วหานยิ้ม อย่างอ่อนโยน

ผมรักคุณ ถึงแม้จะถูกหลายคนบอกรักมาหลายครั้ง เมื่อ ได้ยินด้วยตนเอง ก็ยังสัมผัสได้อย่างลึก ไม่มีผู้หญิงคน ไหนไม่ชอบคําหวาน เธอก็ไม่ต่างกัน

ผลักผ้าห่มออก ลั่วหานก้มลงไปดูเห็นผิวขาวของตนเอง ที่ถูกเขาทำให้เป็นล้ำๆ ในใจรู้สึกอับอายอย่างนิ่งๆ

พึมพำประโยคหนึ่ง เป็นสุนัขจิ้งจอกที่หิวโหยจริงๆ ไม่ใช่ ไม่เคยเจอสักหน่อย ทุกครั้งก็ยังไม่รู้จักพอแบบนี้ เมื่อ คืนก็ไม่รู้ว่าไปกี่ครั้ง ทำเอาตอนนี้ร่างกายของเขาอ่อน ปวกเปียก แขนขาก็ควบคุมไม่ได้แล้ว
อักษรตัวใหญ่หลังกระดาษ ตวัดเหมือนน้ำ สามารถ นึกออกถึงท่าทางการเขียนของเขาได้

ลูบคลำกระดาษที่เขาทิ้งอุณหภูมิบนตัวไว้ ลั่วหานยิ้ม อย่างอ่อนโยน

ผมรักคุณ ถึงแม้จะถูกหลายคนบอกรักมาหลายครั้ง เมื่อ ได้ยินด้วยตนเอง ก็ยังสัมผัสได้อย่างลึก ไม่มีผู้หญิงคน ไหนไม่ชอบคําหวาน เธอก็ไม่ต่างกัน

ผลักผ้าห่มออก ลั่วหานก้มลงไปดูเห็นผิวขาวของตนเอง ที่ถูกเขาทำให้เป็นล้ำๆ ในใจรู้สึกอับอายอย่างนิ่งๆ

พึมพำประโยคหนึ่ง เป็นสุนัขจิ้งจอกที่หิวโหยจริงๆ ไม่ใช่ ไม่เคยเจอสักหน่อย ทุกครั้งก็ยังไม่รู้จักพอแบบนี้ เมื่อ คืนก็ไม่รู้ว่าไปกี่ครั้ง ทำเอาตอนนี้ร่างกายของเขาอ่อน ปวกเปียก แขนขาก็ควบคุมไม่ได้แล้ว
ลั่วหานขมวดคิ้ว ภรรยาเก่าของหวังเค่ย? ฉันเข้าใจแล้ว คุณกับหวาเทียนยื้อไว้ก่อน อย่าให้เธอเอาเด็กไปได้ แล้ว พยายามติดต่อหวังเค่ย ฉันจะไปจัดการเดี๋ยวนี้”

“โอเค ไอดอล คุณรีบๆมา ผู้หญิงคนนี้จะฉวยโอกาส แล้ว!”

“อืม”

หลงเซียวเพิ่งออกจากอาคารทำการMBK ได้รับ โทรศัพท์ของกู้เยนเซิน “คุณชายหลง คุณเห็นข่าวของวัน นี้หรือยัง? ตอนนี้บริษัทโม่ซื่อกรุ๊ปเป็นที่ด่าทอกันมากใน สังคม เทคโอเวอร์บริษัทโม่ซื่อกรุ๊ปเป็นเรื่องที่ใกล้ตัวเข้า มาเรื่อยๆ คุณรอฟังข่าวดีอยู่เมืองเจียงเฉิงนะ”

หลงเซียวพยักหน้า มือลูบไปที่เก้าอี้หนัง “ฉันไม่เป็นห่วง บริษัทโม่ซื่อกรุ๊ป สิ่งที่ฉันเป็นห่วงคือช่วงที่ฉันไม่อยู่คนของตระกูลหลง จะทำเรื่อง ที่ทำให้ฉันกังวลใจเกิดขึ้น ดังนั้นเรื่องของบริษัทโม่ซื่อ กรุ๊ปเสร็จสิ้นแล้ว คุณช่วยฉันดูคนของตระกูลหลง โดย เฉพาะอย่าให้พวกเขาทำร้ายลั่วลั่วได้

“คุณสบายใจได้ ไม่มีใครทำร้ายคุณฉู่ได้ หลังจากคุณ กลับมายังคงเป็นคุณนายหญิงตระกูลหลงแน่นอน คุณ เถอะ เมืองเจียงเฉิง ปัญหามากมาย”

“เหอะ ปัญหามากมาย? ฉันชอบคิดบัญชีย้อนหลัง”

วางสายกู้เยนเซิน หลงเซียวหยิบหนังสือพิมพ์ประจำ วันนี้ขึ้นมา ตัวอักษรใหญ่โตที่กำลังเขียนพาดหัวข่าวตัว อักษรเพิ่มสีดำและเพิ่มความหนา: โม่ล่างคุนโยกย้ายถ่าย โอนทรัพย์สินส่วนตัว บริษัทโม่ซื่อกรุ๊ปล้มละลายอย่างไม่ เป็นท่า
หลงเซียวปริปากยิ้ม แลดูแล้วหวังเค่ยได้ไขปริศนาเรื่อง การถ่ายโอนทรัพย์สินนอกประเทศของโม่ล่างคุนแล้ว

มาเร็วกว่าที่คิดไว้