ตอนที่ 380 วิกฤติบริษัทโม่ซื่อ กู้สถานการณ์คืนยาก

ตอนที่ 380 วิกฤติบริษัทโม่ซื่อ กู้สถานการณ์คืนยาก

หลงเซียวตอบกลับไป ฝั่งโม่ล่างคนตกใจจนพูดอะไรไม่ ออก ในสายได้ยินแค่เสียงหายใจ

“คุณโม่ ผมยุ่งมาก ไม่มีเวลานั่งฟังคุณพูด ถ้าคุณอยาก ขายโม่ซื่อให้ผมตอนนี้ ผมจะให้ราคาพิเศษกับคุณ”

เพราะตอนนี้บริษัทมีปัญหาหนักขนาดนี้ เรื่องหนี้สินของ โม่ล่างคนตอนนี้ก็ค่อนข้างหนัก

โม่ล่างคุนนั่งลงไปในเก้าอี้ ตาทั้งสองข้างเบิกกว้าง เหมือนปลาตาย เขามองเมืองหลวงนี้ออกไปจากหน้าต่าง ตึกโม่ซื่อ บริษัทใหญ่หนึ่งในเมืองนี้ เคยเป็นบริษัท ยักษ์ใหญ่เสมอกับMBK ทำไมตอนนี้ถึงมาถึงจุดนี้ได้? ทำไม….ไมถึงมาถึงจุดนี้ได้?

“หลงเซียว คุณจะ………ให้หนทางผมหน่อยไม่ได้เหรอ? คุณจะดูโม่ซื่อหายไปแบบนี้เหรอ? หลงเซียว” สองคำ สุดท้าย โม่ล่างคุนเน้นเสียงหนัก มีความเศร้าโศก มีความ โกรธ มีความเอือมระอา ไม่ล่างคนรู้สึกขายหน้าต่อหน้าหลงเซียว

“คุณโม่ หนทางไม่ใช่คนอื่นให้ แต่คุณต้องแสวงหาเอง ผมเคยให้โอกาสโม่ซื่อหลายครั้ง แต่คุณไม่คุณไม่รักษา มันเอง คุณโม่คิดดูเอง โอกาสที่ผมเคยให้โม่ชื่อ น้อย ไหม?” น้ำเสียงเคร่งขรึม ชัยชนะที่ใกล้แล้ว หลงเซียวใช้ ทัศนคติที่ดีที่สุดแล้ว

เขาโยนคำถามให้โม่ล่างคุน ให้เขาคิดเอง

โม่ล่างคนขยับปาก ผ่านไปเนิ่นนานก็พูดอะไรไม่ออกสัก

“ถ้าคุณโม่ไม่มีอะไรแล้ว อย่างนั้นการสนทนาของเราก็คง จบลงแค่นี้?”

พูดจบ หลงเซียวก็วางสาย โยนมือถือไปด้านซ้ายของ

โต๊ะทำงาน

โม่ล่างคุนมืออ่อน โทรศัพท์ร่วงจากมือของเขา

ปัง
โทรศัพท์ตกไปที่พื้น กระเด็นไปสองที

ไม่หรูเฟยถึงแขนของโม่ล่างๆนไว้อย่างตกใจ เบิกตาก ว้างมองสีหน้าของพ่อ เสียงสั่นเครือ

“พ่อ…..เป็นยังไงบ้าง? หลงเซียวพูดยังไง? เขายอมให้ โอกาสโม่ชื่ออีกครั้งไหม? เขาพูดยังไง?”

โม่ล่างคุนยกมือขึ้นกะทันหัน ตบไปที่หน้าของโม่หรูเฟย

ตบนี้ โม่ล่างคนใช้แรงทั้งหมดของเขา รอยนิ้วมือพิมพ์อยู่ บนใบหน้าของเธอ ทำให้ไม่หรูเฟยตกใจอึ้งไปทันที

จับหน้าที่แดงก่ำเอาไว้ โม่หรูเฟยมองโม่ล่างคุนอย่างไม่ อยากเชื่อ ปากสั่นกลืนน้ำลาย ถามขึ้นน้ำเสียงติดขัด “พ่อ พ่อตบหนู? ตบหนูทําไม?”

โม่ล่างคนมองมือตัวเอง เขาก็ตกใจกับการกระทำของตัว เอง แล้วจึงวางมือลง
แก้มซ้ายของโม่หรูเฟยถูกเขาตบจนแดงบวมไปทั้งแผ่น ตาแดงนํ้าตาคลอ “พ่อ…..ตั้งแต่เล็กจนโต พ่อไม่เคยตีหนู เลย ตอนนี้….อถึงกับต้องตบหนู? หนูเป็นลูกสาวพ่อนะ ยังมีอะไรสำคัญกว่าหนูอีก?”

โม่ล่างคนโกรธมาก ลูกสาวที่อยู่ตรงหน้ากลับทำให้ เขาไม่รู้จะระบายอารมณ์โกรธนี้ยังไง ได้แต่ถอนหายใจ “เฟยเฟย ลูก…..เฮ้อ ทําไมลูกถึง……ไมถึงได้เอาเงิน ก้อนใหญ่อย่างนี้ไปให้ซุนปิงเหวิน? ถึงแม้ลูกกับเขาเป็น สามีภรรยากัน แต่ตอนนี้ก็เป็นช่วงเวลาสำคัญของโม่ซื่อ ลูกรู้ไหมว่าเงินก้อนนี้มันมีความหมายยังไง? ลูก……เฮ้อ

โม่หรูเฟยก้มหน้า น้ำตาไหลลงมาเป็นพรากๆ เธอรู้สึก อึดอัดพูดไม่ออก “หนูจะไปรู้ได้ยังไงว่าโม่ซื่อเกิดเรื่องแบบ นี้ เราแต่งงานกันแล้ว เป็นสามีภรรยากัน บริษัทของเขา มีปัญหา หนูช่วยเขามันผิดตรงไหน? หลงเซียวทำให้หนู หมดหนทาง ซุนปิงเหวินช่วยหนู และเวลาที่เขาเดือดร้อน หนูจะช่วยเขาไม่ได้เลยเหรอ? เพราะหลงเซียวคอยทำลาย โม่ซื่อลับหลัง ถึงหนูจะไปเอาเงินไปช่วยเขา โม่ซื่อก็ไม่มี ทาง…..

“ทบปาก”
โม่ล่างคนถูกคำพูดลูกสาวทำให้โมโหจนห้ามตัวเองไม่ ได้ ยกแขนขึ้นมา ทำท่าจะตบ แต่ก้มหน้าเห็นลูกสาวร้อง ห่มร้องไห้ สุดท้ายก็วางมือลง “เฟยเฟย พ่อไม่ได้อยาก โทษลูก แต่ตอนนี้ไม่ซื่อกำลังอยู่ในช่วงวิกฤติ ครั้งนี้ไม่ซื่อ คง.……………

“ท่านประธาน”

โม่ล่างคุนหันไปมองทางประตูออฟฟิศ ผู้ช่วยวิ่งเข้ามา อย่างร้อนรน เหงื่อเต็มหน้าผาก

“เป็นอะไร? รีบร้อนอะไร ฟ้าถล่มหรือไง”

โม่หรูเฟยลุกขึ้น หันหน้าไปทางหนึ่งเช็ดน้ำตา หันกลับ มาด้วยสีหน้าหยิ่งยโสเหมือนเดิม การแต่งหน้าเสมือนเจ้า หญิง ยังคงดูสูงส่งไม่เปลี่ยน

ผู้ช่วยอยู่ในอาการเหนื่อยหอบ หน้าแดงจากการวิ่ง หัน หน้าไปมองฝั่งโม่หรูเฟย จากนั้นก็กลืนน้ำลาย “ท่าน ประธาน คุณหนู มีหุ้นส่วนหลายท่านบอก…..จะหายหุ้นใน มือทั้งหมด และต้องการเป็นเงินสด ฝ่ายการเงินคำนวณดู แล้ว เงินหมุนเวียนในบริษัททั้งหมดตอนนี้ก็ไม่พอจ่ายให้ พวกเขา ท่านประธานว่า…..
โม่ล่างคุนสีหน้าซีดเซียว ล้มลงไปนั่งที่เก้าอี้ นั่งนิ่งปรับลม หายใจอยู่พักใหญ่ “ว่า…….ยังว่ายังไงได้อีก ออกไป”

ผู้ช่วยโดนโม่ล่างคนตะโกนใส่ ตกใจวิ่งออกไปทันที

โม่หรูเฟยตระหนักถึงความร้ายแรงแล้ว มันเกินความ สามารถเธอแล้ว เกินขอบเขตที่เธอจะควบคุมได้แล้ว จึงได้ ลงตัวลง ไม่อวดดี ไม่ถกเถียง

“พ่อ ตอนนี้เราไม่มีวิธีแล้วจริงๆ เหรอ? ทางธนาคารว่ายัง ไง? จากชื่อเสียงของโม่ซื่อแล้ว ไปกู้เงินที่ธนาคารก็ต้อง พอมีวิธี พ่อ เราไปลองดูที่ธนาคาร

โม่ล่างๆนส่ายหน้า วินาทีนี้ มืดฟ้ามัวดิน เหมือนฟ้าถล่ม “พอไปถามมาแล้วหลายธนาคาร พวกเขาจะไปให้เงินเรา อีก อย่าว่าให้เงินเลย ถ้าธนาคารรู้สถานการณ์ของโม่ซื่อ ตอนนี้ คงตามมาทวงหนี้ถึงหน้าบ้านแล้ว โครงการที่แล้ว ของโม่ซื่อลงทุนไปเป็นเงินมหาศาล

โม่หรูเฟยมือตกไปบนโต๊ะ “หนูไปหาอาเหวิน ดูว่าเขายังมี เงินเท่าไหร่”
โม่ล่างคุนหัวเราะ หัวเราะอย่างหมดแรง “หาเขา? ลูกนึก ว่าเขาจะยอมช่วย? เฟยเฟย อย่าโง่เลย ครั้งที่แล้วที่ลูกเอา เงินไปช่วยเขาพ่อก็รู้แล้ว บริษัทเขามีปัญหาทางการเงิน เงินที่ลูกให้เขาพอให้แค่เติมช่องโหว่เท่านั้น เงินหมุนเวียน ของเขามีจำกัด ไม่มีเงินเหลือหรอก”

“กู้เงิน? กู้เงินในนามของเขา? หรือว่า…..พ่อ เราเอา โรงงานไปค้ำประกัน ต้องมีวิธีแน่นอน หนูไม่เชื่อว่าไม่ซื่อ ใหญ่โตขนาดนี้ กิจการตั้งหลายสิบปี บอกไม่มีก็ไม่มี? หนู ไม่เชื่อ หนูไม่เชื่อ”

สําหรับความบ้าคลั่งของลูกสาว โม่ล่างๆนได้แต่ลุกจาก เก้าอี้อย่างไร้เรี่ยวแรง เขาเดินไปริมหน้าต่าง มองความ รุ่งเรืองของเมืองนี้ เมืองนี้เคยมีสถานที่สำหรับเขา เขา เคยสูงส่ง เคยมีคนยกย่องนับถือ แต่ความร่ำรวยก็เหมือน หมอกควัน เสี้ยววินาทีก็เหลือเพียงอากาศ

“เฟยเฟย เอาโรงงานไปค้ำประกันให้ธนาคาร กลัวว่าไม่ นานก็โดนยึด โรงงานหลายแห่งที่นอกเมือง ถูกธนาคาร ปิดผนึกแล้ว ลูกไม่รู้เหรอ?”

“อะไรนะคะ?”
โม่หรูเฟยหน้าซีดไปทันที

“ตอนนี้หุ้นส่วนต่างพากันถอนทุน หุ้นของโม่ซื่อตกไป จุดต่ำสุดแล้ว นี่หมายความว่า…ชะตาชีวิตของโม่ซื่อถึง จุดจบแล้ว ณ ตอนนี้ ไม่ก็ประกาศล้มละลาย หรือไม่…… ขายโม่ซื่อทิ้ง”

“ไม่……….ไปไม่ได้ หนูไม่ยอม เป็นเพราะหลงเซียว แน่นอน เพราะเขา หนูจะไปหาเขา หนูไม่ปล่อยเขาไว้แน่”

“เฟยเฟย หยุดเดี๋ยวนี้ หนูไปหาเขาตอนนี้ก็เท่ากับไปตาย

“หนูไม่ยอม”

“หยุด ถ้ายังเป็นลูกสาวของโม่ล่างคน ก็หยุดเดี๋ยวนี้”

“พ่อ หนูออกจากวงการเพื่อไม่ซื่อ ตอนนี้กลับบอกหนูว่า โม่ซื่อจบแล้ว หนูไม่ยอม พ่อปล่อยหนู หนูไม่ยอม

โทรศัพท์โม่หรูเฟยดังขึ้นมา กลั้นความโกรธและน้ำตาไว้ โม่หรูเฟยหยิบมือถือมา หน้าจอแสดงเป็นเบอร์ของเกาจิ่งอาน

“พ่อ……คือ เกาจิ่งอาน เขาโทรหาหนูทําไม? —— เกาจิ่ง อานนั่งอยู่ในออฟฟิศ หมุนเก้าอี้หันไปทางหน้าต่าง ภายใน ห้องทํางานประธานบริษัทอีนเดอ มองเห็นวิวครึ่งหนึ่งของ เมืองหลง วิวดี บรรยากาศดี

“น้องเฟย พี่เห็นข่าวแล้ว เห็นตลาดหุ้นวันนี้แล้วด้วย พี่คิด ว่าตอนนี้น้องเฟยต้องวิ่งหาเงินไปทั่วแน่

เกาจิ่งอานจิบกาแฟคำหนึ่ง กาแฟที่เติมน้ำตาล รสชาติ กลมกล่อม

“พี่โทรมา หมายความว่ายังไง? ถ้าจะโทรมาหัวเราะเยาะ ไม่จําเป็น

“ฮาๆ ดูอาการแล้วไม่เหมือนคนเป็นหนี้ท่วมหัวนะ เท่าที่รู้ มา ตอนนี้หนี้สินของโม่ซื่อเกินสองหมื่นล้านแล้ว สองหมื่น ล้านสําหรับโม่ชื่ออาจไม่ใช่อะไร แต่เธอก็รู้ว่าหนี้สินมันก็ เหมือนการเป่าลูกโป่ง ยิ่งอยู่ยิ่งโต สุดท้าย…..ปัง ระเบิด ภาพนั้น มันช่าง…าว น่ากลัว

“เกาจิ่งอาน หุบปากเลย
เกาจิ่งอานยักคิ้ว หยิบเสื้อสูทจากเก้าอี้อย่างเชื่องช้า “น้องเฟย เมื่อไหร่ที่ไม่ชื่อประกาศล้มละลาย ทรัพย์สินทุก อย่างของตระกูลโม่ก็จะถูกธนาคารยืด ถึงตอนนั้นพวกเธอ ก็จะไม่มีแม้แต่บ้านจะอยู่ ตอนนี้ก็ดีกับพี่หน่อย พี่ให้บ้าน พวกเธออยู่ได้”

“ถุย ไม่ต้องมาตอแหล”

“ออ ก็ใช่ พี่คิดออกแล้ว ยังมีซุนปิงเหวิน ยังมีน้องเขยที่ จะช่วยพวกเธอได้ ถ้าอย่างนั้น เธอก็ยังอวดดีต่อได้ แต่ มีเรื่องหนึ่งจะบอก ทั้งเมืองหลวงเขารู้เรื่องของโม่ซื่อกัน หมดแล้ว ตอนนี้ไม่มีใครกล้ารับไม่ซื่อหรอก ให้พ่อเธอ เตรียมตัวไว้ ตอนนี้ขายไม่ซื่อให้ลูกพี่ฉัน อาจจะยังพอมี เงินมาใช้หนี้ ถ้าสายกว่านี้ กลัวจะ……ลูกพี่ฉันรู้จักนะ หลง เชียว”

“เกาจิ่งอาน ไม่ต้องไปเข้าข้างคนนอกเลย คนที่พี่ช่วยอยู่ ตอนนี้คือใครรู้ไหม เขาเป็นคนทำให้พี่สาวพี่เข้าคุก นี่ยัง มา.…….…..

เกาจิ่งอานวางสาย ใส่เสื้อสูทอย่างรวดเร็ว

“ท่านประธาน รถเตรียมเรียบร้อยแล้ว จะไปไหนครับ?”

เกาจิ่งอานอารมณ์ดี “ไปหาลูกพี่ผม”

ตึกแห่งหนึ่งในศูนย์กลางธุรกิจกลางเมืองหลวง หลง เซียวก็ใส่สูท เดินออกจากออฟฟิศ หยิบมือถือออกมา “อา เซิน ขับรถอารอที่หน้าบริษัท ออกไปตอนนี้

“ครับ ท่านประธาน