ตอนที่ 379 อยากยืมเงินเหรอ ผมไม่มี

ตอนที่ 379 อยากยืมเงินเหรอ ผมไม่มี

โดนหลงเซียวแกล้งตั้งแต่เช้า ลั่วหานนั่งลงเริ่มกินอาหาร เช้า

“ใช่แล้ว เมื่อวานทําไมคุณไม่ขับ Rolls Royce? ฉันรู้ว่า คุณหลงรักสะอาด แต่ยังไม่รู้ว่าหนักถึงขั้นนี้ ถูกอาจารย์ฉัน ขับไปครั้งเดียว คุณก็ไม่เอาแล้ว?”

ลัวหานอมตะเกียบไว้ กินหมด จะคืบกับข้าวต่อ เธอกำลัง ยื่นตะเกียบไปบีบเนื้อปลา ตะเกียบหลงเซียวก็ไปคืบเนื้อ ปลาพอดี ตะเกียบของทั้งสองก็ชนกันพอดี

แรงของหลงเซียวหนักกว่าถั่วหานเยอะ ตะเกียบเขาคืบ เนื้อปลาก็มาอยู่บนจานเขาอย่างง่ายดาย ลั่วหานยิ้มไม่ได้ พูด จะคีบต่อ แขนยังยืนไม่ถึง หลงเซียวก็คืบกับข้าวมาใส่ จานเธอเรียบร้อย

จากนั้นก็ยิ้ม แสงแดดยามเช้ากับรอยยิ้มอันมีเสน่ห์นั่น

ลั่วหานมองจนลืมตัว จากนั้นก็รีบเรียกสติกลับมา ก้มหน้า

กินเนื้อปลา
“ไม่ใช่เพราะอย่างนั้น รถคันนั้นก็เก็บไว้ในลานจอด ช่วงนี้ ยังไม่ใช้

ในใจคุณหลงตอนนี้มีไม่สบายใจ เห็นรถคันนั้นก็คิดถึง ระเบิด ยังติดใจอยู่

“ไม่ใช้? อย่างน้อยคุณก็อธิบายหน่อยว่าเพราะอะไร? รถ คันนี้สั่งทำพิเศษ ราคาฉันก็ไม่พูดแล้ว ที่สำคัญคือมันมี กระจกกันกระสุน ตัวรถก็กันกระสุน ฉันว่าทางที่ดีคุณขับรถ คันนี้จะปลอดภัยกว่า คุณอยู่ในเมืองหลงก็เป็นคนมีหน้ามี ตาในสังคม ออกไปทีก็มีคนมากมายคอยมองอยู่ ไม่ว่ายัง ไงความปลอดภัยก็ต้องมาเป็นอันดับหนึ่ง

นิ้วมือเรียวยาวของหลงเซียวยังอยู่ในท่าคีบกับข้าง ผัก ใบหนึ่งถูกเขาคีบไว้ไม่ขยับ ริมฝีปากอมยิ้ม มองดูภรรยาที่ คอยกำชับเขา รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาในใจทันที

คำกำชับของเธอ เสียงของเธอ คำบ่นของเธอ เขาฟังยัง ไงก็รู้สึกมีความสุข และสบายใจ

“ครับ วันนี้ผมจะนั่งรถคันนี้ไปทำงาน พูดมาเยอะขนาดนี้ กระหายน้ำไหม? ดื่มน้ำซุปลื่นคอหน่อย มา น้ำซุปถ้วยนี้ของผมไม่ร้อนแล้ว”

หลงเซียวยกถ้วยน้ำซุปของเขา เดินอ้อมไปที่นั่งของลั วหาน วางถ้วยน้า ปของตัวเองให้ล้วหาน แล้วยกถ้วยของ ลัวหานไป

ลั่วหานมองน้ำซุปที่เขายกมา “ต่างกันตรงไหน? ซุปของ เราก็ตกพร้อมกัน ของคุณไม่ร้อน ของฉันก็ไม่ร้อน

หลงเซียวกลับไปที่นั่งตัวเอง นั่งลง แล้วชี้ไปที่ถ้วยตัวเอง “ไม่เหมือนกัน คุณน่าจะเคยได้ยิน ร่างของผมมีความเย็น บางทีก็หน้าเย็นเหมือนน้ำแข็ง ถ้าตามหลักแล้ว ของที่เข้า ใกล้ผม อุณหภูมิก็จะลดลงเร็วกว่า”

“ฮาๆๆ หลงเซียว คำตลกของคุณเย็นกว่าหนาวกว่าอีก มี ใครเขาว่าตัวเองแบบนี้? ก็ได้ ฉันดื่มน้ำซุปคุณ อย่าพูดตลก อีกนะ เดี๋ยวฉันกลายเป็นน้ำแข็งพอดี จะไปทำงานยังไง?”

หลงเซียวก็ไม่พูดตลกอีก “คอมพิวเตอร์คุณผมเตรียม เสร็จแล้ว อยู่ในห้องหนังสือ อีกหน่อยคุณจะทำงานก็ไปนั่ง ทําในห้องหนังสือ อย่านั่งทำบนโซฟา เป็นถึงหมอ คุณฉู่น่าจะรู้ว่าท่านั่งที่ไม่ถูกจะทำให้กระดูกสันหลัง ผิดปกติได้”

ในปากลั่วหานมีน้ำซุปอยู่ กลืนน้ำซุปแล้วพยักหน้า “ได้ค่ะ แต่ห้องหนังสือคุณมีที่นั่งสบายแค่โต๊ะทำงานคุณ ไม่ทราบ ว่าคุณหลงจะให้ฉันนั่งตรงไหนคะ?”

“ข้างๆ ผม

” ลั่วหานนิ่ง คิดภาพตำแหน่งในห้องหนังสือ โต๊ะ ทำงานของหลงเซียวเป็นทรงโค้ง เขานั่งทางขวามือ มีหน้า จอคอมพิวเตอร์อยู่สามเครื่อง ด้านล่างยังมีแล็ปท็อปอีก เครื่อง

ส่วนซ้ายมือ เดิมแล้ววางเอกสารเต็มไปหมด หรือว่า…….

ก็ได้ เธอนึกภาพออกแล้ว

กินอาหารเช้าเสร็จ หลงเซียวไม่ได้ขับรถเอง แต่ให้หยัง เซินมารับเขา ลั่วหานรู้สึกให้เขาไปส่งมันดูไม่ค่อยดี อีก อย่างให้เขาไปมามันเสียเวลา ก็เลยขับรถไปโรงพยาบาล เอง
รถทั้งสองขับออกจากคฤหาสน์ ออกไปถนนใหญ่ คันหนึ่ง อยู่หน้าคันหนึ่งอยู่หลัง Rolls Royce ที่อยู่ข้างหน้าตัวรถ และเบาะค่อนข้างสูง เมื่อเทียบกับMaybachที่อยู่ข้างหลัง ดูเล็กไปทันที

หลงเซียวยื่นคอดูกระจกมองหลังรถ สามารถมองเห็นรถ ของลั่วหาน ตามองที่รถ “เวลาทำงานรออยู่ที่บริษัท ตอน เที่ยงผมจะออกไป

“ครับ ท่านประธาน

“เอาหนังสือพิมพ์วันนี้ให้ผม

“ครับ”

หยิบหนังสือพิมพ์มา หลงเซียวก็เปิดดูหน้าข่าวธุรกิจ ตาม คาด ข่าวด้านลบของโม่ซื่อก็เพิ่มมาอีกหลายหัวข้อ โม่ล่าง คุนกับโม่หรูเฟย เรียกประชุมกลุ่มผู้บริหาร เริ่มหารือเรื่อง หาผู้รับซื้อบริษัทโม่ซื่อแล้ว

ณ ตอนนี้ทุกอย่างเป็นไปตามแผนการที่หลงเซียววางไว้ ทุกอย่างมั่นคง ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด บริษัทโม่ซื่อจะตกไป ถึงจุดต่ำสุดภายในสิบวัน พอถึงเวลาหุ้นส่วนทั้งหลายก็จะรวมตัวกันขายหุ้น เพื่อแลกเงินสด โม่ซื่อต้อง รองรับหนี้สินมากมายไม่ไหวจนต้องประกาศขายกิจการ

หลงเซียวริมฝีปากโค้งขึ้น หยิบมือถือขึ้นมาโทร โทรศัพท์ดังขึ้น ฝั่งโน้น เป็นเสียงของหวังเคีย

“คุณชายหลง ให้ทำยังไงต่อครับ?”

หลงเซียวนั่งอยู่ที่นั่งหลังคนขับ ที่นั่งอันกว้างขวาง เขานั่ง ไขว้ขา ดูสง่าผ่าเผย “คุณหวัง ตอนนี้บริษัทโม่ซื่อกำลังอยู่ ในวิกฤตการเงิน ผมสงสัยว่าโม่ล่างคนต้องกำลังแอบโอน ทรัพย์สินส่วนตัว คุณช่วยตรวจสอบบัญชีโม่ล่างคุนหน่อย ของโม่หรูเฟยด้วย

“ครับ แต่ถ้าเป็นบัญชีต่างประเทศ ต้องใช้เวลาหน่อย ประมาณ24ชั่วโมง ผมจะรีบทำ

หวังเค่ยกำลังตอบ และมีเสียงเคาะแป้นพิมพ์ดังมา เสียง แป้นพิมพ์อย่างรวดเร็วรู้ได้ถึงความคล่องแคล่วของเขา

“ได้ สืบได้ยังไงส่งข้อความให้ผมด้วย
“ครับ รอข่าวจากผมเลยครับ”

วางโทรศัพท์ นิ้วมือของเขาก็เคาะบนเบาะที่นั่งอย่างเป็น จังหวะ เขาเกิดมาพร้อมกับความมั่นใจ ความหนักแน่นและ มั่นใจคือกลยุทธ์อันยิ่งใหญ่ของเขา

รถขับมาถึงตึกสำนักงานMBKอย่างรวดเร็ว หลงเซียวลง จากรถอย่างสง่าผ่าเผย สายตามองไปข้างหน้า

พนักงานที่เดินผ่านต่างก้มหน้าทักทาย “ท่านประธาน “สวัสดีตอนเช้าท่านประธาน…….

หลงเซียวเดินขึ้นบันได ก่อนเข้าประตูเขาดูที่นาฬิกา ข้อมือ ยังเหลือเวลาอีกสิบนาทีก่อนตลาดหุ้นเปิด เขา รอดูความคืบหน้าของโม่ชื่ออยู่ แน่นอน เขาก็รอดู ของMBKเช่นกัน

“หลงเชียว”

ลิฟต์วีไอพีเปิดออก เสียงอันหนักแน่นดังขึ้นจากด้านหลัง เขา ไม่ใช่ใครอื่น คือหลงถึงนั่นเอง

สีหน้าหลงเซียวไม่เปลี่ยน ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ โค้งเคารพ “พ่อ”

หลงถึงตอบรับ “เรื่องที่พ่อให้ไปทำ เริ่มพรุ่งนี้เลยนะ รีบ ไปเตรียมเดินทางได้ โครงการทางโน้นล่าช้าไม่ได้”

“ได้” หลงเสียงไม่ได้แม้แต่อธิบายหรือคัดค้าน ตอบรับคำ เดียว

หลงถึงเข้าลิฟต์ มองไปที่หลงเซียว “ไม่เข้าเหรอ?” หลงเซียวพูดอย่างมารยาท “พ่อเชิญก่อน

หลงถึงลดหางตา ถอนหายใจ กดตัวเลขชั้นสูงสุด ลิฟต์ ขึ้นไป ร่างหลงถึงลับไปแล้ว หลงเซียวยืนอยู่ที่เดิม

พนักงานต้อนรับด้านหน้าสองคนเห็นหลงเซียวทำแบบ นี้ อ้าปากค้าง “ว้าว ท่านประธานมารยาทดีมาก ให้ท่าน ประธานใหญ่ขึ้นไปก่อน”

“เพราะฉะนั้น บ้านคนรวยเขาสอนมาดี คนทั่วไปคงคิดไม่ ได้แบบนี้ เสน่ห์และบุคลิกท่านประธานหาที่เปรียบไม่ได้
เหลียงจังซุนกับผู้บริหารคนอื่นๆ เดินตามกันมา บางคน กลับมาจากข้างนอก บางคนออกมาจากด้านข้าง ดูเหมือน เพิ่งทำงานอะไรเสร็จ

“ผู้จัดการเหลียง”

เสียงขรึมของหลงเซียวเรียกเหลียงจังซุน เขาถือเอกสาร เดินมา ก้มหน้าพูด “ท่านประธาน ไม่ทราบมีอะไรจะสั่งไหม ครับ?”

“ช่วงนี้พ่อผมดูสีหน้าไม่ค่อยดี คุณก็คอยเตือนเขาให้พัก ผ่อนเยอะๆ อย่าหักโหมเกินไป”

“ครับ ผมจะบอกท่านให้ครับ

เหลียงจังซุนมองหลงเซียวอย่างประหลาดใจ วันนี้เขาดู ไม่ต่างจากวันอื่นๆ แต่ก็รู้สึกมีอะไรไม่เหมือนเดิม

กำลังคิดอยู่ ลิฟต์ถึงแล้ว หลงเซียวเข้าลิฟต์ ลิฟต์ขึ้นสูง เรื่อย มองเห็นออฟฟิศและสถานการณ์ทุกชั้น ยืนยิ่งสูง มองยิ่งชัด ความรู้สึกของการยืนที่สูงมองที่ต่ำยิ่งทำให้คน รู้สึกร่องลอยอยู่ในอากาศ
“ท่านประธาน”

“ท่านประธาน จดหมายด่วนจากต่างประเทศ

“ท่านประธาน ตารางงานวันนี้

“ท่านประธาน เอกสารการประชุมในวันนี้ เชิญท่าน….…..

หลงเซียวเพิ่งเดินถึงออฟฟิศ เลขาและผู้ช่วยหลายคนก็ นํารายงานเอกสารยื่นมาให้เขาเหมือนปกติทุกวัน

เข้าไปในออฟฟิศ หลงเซียวเปิดคอมพิวเตอร์

แอนดี้เข้ามา ยกกาแฟมาให้ “ท่านประธาน สิบโมงเช้า ท่านมีนัดกับประธานของบริษัทหวาเหม่ย สิบเอ็ดโมงครึ่งมี ประชุมกับแผนกการตลาด เที่ยวถึงเที่ยงครึ่ง…….……

หลงเซียวจิบกาแฟ “ช่วงเที่ยงถึงบ่ายสามเลื่อนออกไป ถ้าเลื่อนไม่ได้ก็เปลี่ยนเป็นพรุ่งนี้

“โอเค”
แอนดี้ออกไป หลงเซียวหันกลับมา ตลาดหุ้นเปิดแล้ว

เหอะ

หุ้นของบริษัทโม่ซื่อตกลงไปเรื่อยๆ เห็นเส้นตรงสีเขียว นั้น หลงเซียวหัวเราะ โม่ล่างคน ไม่ว่าจะใช้วิธีไหน เขาก็ ตายแน่นอน

เวลานี้ โทรศัพท์หลงเซียวดังขึ้น

เห็นเบอร์ที่โทรมา หลงเซียววางแก้วกาแฟ ยิ้มอย่างลึก ซึ้ง “คุณโม่ ไม่เจอกันนาน

“คุณชายหลง ผมรู้ว่าไม่ควรโทรหาคุณ……..แต่ตอนนี้ นอกจากคุณผมไม่รู้จะไปหาใคร…ณชายหลง คุณช่วย บริษัทโม่ชื่อด้วย ตอนนี้ผมต้องการเงินก้อนหนึ่ง เงินใน ธนาคารกู้เพิ่มไม่ได้แล้ว ถ้าเป็นแบบนี้ต่อ โม่ซื่อคง..…….

“คุณโม่ เจอสถานการณ์แบบนี้ ทำไมไม่ไปให้ลูกเขยคุณ ช่วย? เท่าที่ผมรู้ ธุรกิจของลูกเขยคุณไปได้ดีทีเดียว”
โม่ล่างๆนปาดเหงื่อ น้ำเสียงรีบร้อน ฟังแล้วเหมือนคนรอ ไม่ไหวแล้ว “คุณชายหลง สถานการณ์ยังไงคุณรู้ดี อย่าล้อ ผมเล่นเลย ผมหมดหนทางแล้วจริงๆ คุณชายหลง เห็นแก่ ความสัมพันธ์เก่าๆ ช่วยผม….ช่วยผมอีกครั้ง…..

“คุณโม่อยากให้ผมช่วย ไม่ทราบว่าจะช่วยยังไง? จะยืม เงินเหรอ? ต้องขอโทษด้วยคุณโม่ ไม่มี” นิ้วหลงเซียวจับ แหวนแต่งงานหมุนไปมา

ฝั่งโน้นโม่ล่างคนโกรธจนพูดไม่ออก ทำใจอยู่พักใหญ่ แล้วพูดขึ้นอย่างลำบาก “คุณชายหลงอย่างล้อเล่นเลย ใน มือคุณถ้าไม่มีเงิน ในเมืองหลวงนี้ใครจะมีเงิน?”

หลงเซียวหัวเราะเสียงเบา อย่างหยิ่งผยอง “ในมือผมมือ เงิน แต่ผมเตรียมจะซื้อกิจการของโม่ซื่อทีเดียว คุณว่า ผม ยังจะมีเงินเหลือไหม?”