ตอนที่ 373 มีคุณ มีรัก มีความอบอุ่นเล็กๆ

ตอนที่ 373 มีคุณ มีรัก มีความอบอุ่นเล็กๆ

ลัวหานถูกหลงเซียวกอดแน่นกลางอก ไม่รอเธอตอบ ร่าง ใหญ่ของหลงเซียวก็กอดหัวเธอให้แนบชิดอยู่ที่อกเขา จากนั้นก็เป็นจูบอันอบอุ่น

ริมฝีปากที่ถูกเขาจูบแล้วรู้สึกอุ่นร้อนและสบาย จากหน้า ผากเข้าไปถึงหัวใจ ท่าทางของเขาทะนุถนอมและอ่อน โยน

ลั่วหานมีความสุขจากความรักใคร่ของหลงเซียว ยื่นคอม ในมือไปที่หน้าอกเขา น้ำเสียงอ่อนไปไม่น้อย “คอมฉันเปิด ไม่ได้ ก็เลยอยากให้ผู้เชี่ยวชาญช่วยดูให้หน่อยว่ามันเป็น อะไร ไม่ทราบว่าผู้เชี่ยวชาญพอมีเวลาไหมคะ”

เธอถูกเขารักจนดื้อแล้ว ยื่นหน้าขาวนวลล้อเขาเล่น แต่ ผู้ชายตรงหน้าขมวดคิ้ว แกล้งพูดกับเมียในอ้อมกอดเขา “ผู้เชี่ยวชาญไม่มีเวลา แต่สามีคุณมีเวลา เป็นไง?”

ลั่วหานเบ้ปาก ปากแดงยิ้มกว้างอย่างออดอ้อน “ก็ได้ ฉัน ฝืนรับไว้ก็ได้
หลงเชียวปล่อยมือเธอไปอย่างเสียดาย กอดไว้ในอ้อม กอดแล้วพูด “ผู้เชี่ยวชาญเขาเก็บค่าบริการ สามีก็ต้องการ ค่าบริการ แต่คนแรกเขารับเงิน คนหลัง…….

มองเธอด้วยสายตาลึกซึ้ง มีความเป็นผู้นำโดยธรรมชาติ โดยเฉพาะสายตาคู่นั้น มีเสน่ห์จนทำให้คนอื่นยอมจำนน โดยง่ายดาย

“คนหลังยังไง?” สายตาไม่ยอมของลัวหานสบตาเขา แต่งงานนานแล้ว รู้จักกันก็นานขนาดนี้ เธอจะไม่รู้ว่าเขาคิด ยังไง?

“คนหลังเหรอ? ก็ด้วยความเสน่หาไง” พูดจบ มือใหญ่ ของเขาก็กอดเอวเธอ อีกมือประคองคอเธอไว้ จูบเธออีก ครั้งอย่างนุ่มนวลและเนิ่นนาน

นานมาก จนลั่วหานรู้สึกว่าลมหายใจตัวเองกำลังถูกเขา กลืนเข้าท้อง เขาก็ปล่อยเธอออกอย่างเสียดาย แล้วรับ คอมจากมือเธอมาอย่างเชื่องช้า

ออกจากกอดที่รัดแน่นของเขา ลั่วหานถึงรู้สึกโลกโล่งอก จากนั้นก็เม้มปากที่ถูกเขารุกราน พูดขึ้น “ทำไมฉันรู้สึกว่า ตอนนี้วิธีของคุณนี่ร้ายขึ้นทุกที?
หลงเขียวนั่งลง เปิดคอมของเธอ มือกดปุ่มpower “คุณนายหลงไม่เคยได้ยินเหรอ ว่าคุณชายใหญ่ตระกูล หลงเมื่อก่อนเที่ยวเตร่เจ้าชู้ รอบตัวหญิงสาวไม่ขาดสาย อยู่ในพับทุกคืน ตอนนี้ข้างกายเขาเหลือแค่คุณคนเดียว เรี่ยวแรงก็เหลือเยอะ คุณว่าควรทำยังไงดี?

ลั่วหานพูดไม่ออก เหตุผลแบบนี้ก็ได้เหรอ ถ้าอย่างนั้นก็ ไม่รู้จะพูดยังไงดี

คุณหลงกลายเป็นคนเอาเปรียบภรรยาไปแล้ว

หลงเซียวทดสอบคอมไปครั้งหนึ่ง หน้าจอก็มีแสงสีฟ้า “คอมคุณมีไวรัส คุณเสียบยูเอสบีไม่ได้สแกนไวรัสใช่ ไหม?”

ลั่วหานจำไม่ได้ว่าครั้งที่แล้วที่ใช้คอมก๊อบปี้เอกสารคือ เมื่อไหร่แล้ว “อาจจะมั้งคะ ฉันจำไม่ได้แล้ว ยังซ่อมได้ ไหม?”

หลงเซียวเงยหน้ามองลั่วหานที่ยืนอยู่ข้างเขา “ได้ แต่คืน นี้คุณคงไม่ได้ใช้แล้ว มานี่”

พูดไป หลงเซียวก็ยืนขึ้น ดึงลั่วหานให้นั่งบนเก้าอี้ที่เขานั่งเมื่อกี้ “ใช้คอมผม เดี๋ยวผมช่วยคุณสแกนไวรัสก่อน

ลั่วหานกะพริบตา มองหลงเซียวเหมือนเห็นสัตว์ ประหลาด ไม่ใช่มั้ง? แม้กระทั่งอันนี้คุณยังทำเป็น?

หลงเซียวหยิบยูเอสบีออกจากลิ้นชัก เสียบเข้าไปในคอม “ผมยังมีความสามารถอีกเยอะที่คุณไม่รู้ อีกหน่อยคุณจะ ค่อยๆ รู้เอง”

ลั่วหานพยักหน้า ก็ได้ คนจะหลงตัวเองก็ต้องมีความ สามารถให้หลง ใหญ่จนควบคุมกิจกรรมบริษัท เล็กกระทั่ง ซ่อมคอมเหมือนทอดไข่ ลั่วหานรู้สึกว่าไม่มีอะไรที่หลง เซียวทำไม่เป็นเลย

ชื่นชมภาพคุณหลงซ่อมคอมไปสักครู่ ลั่วหานก็เปิดคอม หลงเซียว เข้าไปดูเมลตัวเอง เปิดมาก็เจอเมลวิทยานิพนธ์ ที่ส่งมา

ลั่วหานดูสารบัญของวิทยานิพนธ์คร่าวๆ พอได้ใจความ แล้ว ก็ตรวจสอบอย่างละเอียด

ไม่ว่าทำงานอะไร พอลงมือทำแล้ว ลั่วหานก็จะทุ่มเทเต็มที่ จนลืมไปเลยว่าในห้องหนังสือนี้ยังมีหลงเซียวอยู่ ด้วย

หลงเซียวที่ซ่อมคอมอย่างตั้งอกตั้งใจ ตัวอักษรวิ่งออก มาเต็มหน้าจอ คอมของลั่วหานไม่ใช่แค่โดนไวรัส ยังเป็น ไวรัสที่ถูกออกแบบมาเป็นพิเศษด้วย ไม่ได้มาจากยูเอสบี เล็กๆ หรือดาวน์โหลดเอกสารอะไร แต่เป็นไวรัสที่ไม่พบ บ่อยนัก ซึ่งสามารถล้วงข้อมูลในคอมได้ทั้งหมด

หลงเซียวมองลั่วหานที่กำลังตั้งใจแก้วิทยานิพนธ์อยู่ กำ หมัดไว้ใต้คาง ไวรัสแบบนี้ต้องมีคนตั้งใจนำเข้าไปแน่ เพื่อ ลบร่องรอยการขโมยข้อมูล

“ลั่วลั่ว” หลงเซียวเรียกเธอ แต่ลั่วหานไม่ได้ยิน

หลงเซียวส่ายหัวยิ้ม ยืนขึ้นเดินไปข้างลั่วหาน ร่างสูงใหญ่ ยืนอยู่ด้านหลังเธอ ใช้มือกอดไหล่เธอไว้

ร่างถูกกอดกะทันหัน จั่วหานตกใจ จากนั้นก็ยิ้มพูด “ฉัน ยุ่งอยู่ คุณอย่าคิดทำอะไรไม่ดีนะ”

วางคางไว้ที่ไหล่เธอ “คอมของคุณ เป็นเครื่องที่คุณเอากลับมาจากอเมริกาใช่ไหม?”

ล้วหานพยักหน้า เลื่อนดูวิทยานิพนธ์ต่อ และเพิ่มความ คิดเห็นในการแก้ไขไปเรื่อยๆ “อืม หลายปีแล้ว แต่ไม่เคยมี ปัญหาแบบนี้ ฉันก็รู้สึกแปลกใจอยู่ ซ่อมเสร็จรึยังคะ?”

หลงเซียวหรี่ตา ที่แท้เริ่มตั้งแต่อยู่อเมริกาแล้ว กลัวแต่ ไวรัสถูกคนใส่ในคอมนานแล้ว

“คอมเครื่องนี้ มีเอกสารสำคัญอะไรไหม?”

สําคอลัวหานรู้สึกคันจากลมหายใจของเขา พูดเสียงสั่น “ไม่มีอะไรมั้ง มีแต่เอกสารในการทำงาน ข้างในก็ไม่มีอะไร สําคัญ ถ้าซ่อมไม่ได้ก็ช่างเถอะ ไว้ค่อยซื้อเครื่องใหม่”

ลั่วหานกำลังดูศัพท์ที่ใช้ในวิทยานิพนธ์ กำลังคิดว่าใช้คำ ไหนดี ใจไม่ได้คิดคําถามของหลงเชียวเลย

“อืม พรุ่งนี้ผมให้จี้ตงหมิงส่งเครื่องใหม่ไปให้คุณ ข้อมูล ด้านในผมซ่อมแซมให้แล้วค่อยก๊อบปี้ไปเครื่องใหม่ให้คุณ เครื่องนี้ก็ไม่ต้องใช้อีกแล้ว”
“อืม”

ก็ตอบแค่อึมคำเดียวเหมือนเดิม หลงเซียวรู้สึกไม่ค่อย พอใจ

หลงเซียวกู้ข้อมูลในเครื่องเรียบร้อยแล้ว ก็ก๊อบปี้ใส่ยูเอ สบี กว่าจะเสร็จก็ห้าทุ่มแล้ว

เงยหน้าขึ้น ลั่วหานก็ยังยุ่งอยู่กับการดูเอกสาร

ลั่วหานก็เงยหน้าขึ้นพอดี เห็นว่าหลงเซียวซ่อมเรียบร้อย แล้ว “ทำเสร็จแล้วเหรอ?”

หลงเซียวยืดเส้นยืดสาย “เรียบร้อยแล้ว

ลั่วหานยกแก้วน้ำขึ้น ยิ้มจนตาโค้ง “ถ้าเสร็จแล้ว รบกวน คุณหลงช่วยเทน้ำให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ?

หลงเซียวตอบอย่างเต็มใจ “ได้”

“ขอบคุณคุณหลงมากค่ะ”
ยื่นแก้วให้เขา ล้วหานก็ย่งต่อ ยังแก้ได้ไม่ถึงครึ่งเลย นั่ง หน้าคอมจนปวดเมื่อยไปทั้งตัว ไม่ได้ใช้คอมแบบนี้นาน แล้ว มาใช้เวลานานๆแบบนี้รู้สึกไม่ค่อยคุ้นเคยแล้ว ลั่วหาน ยักไหล่ ใช้มือนวดคอตัวเอง

หลงเชียวไปเติมน้ำชั้นล่าง คฤหาสน์ยามดึกเงียบสงบ แม่ บ้านพักผ่อนกันหมดแล้ว มีแต่ไฟที่แกว่งไปมา

หลงเซียวมองแก้วในมือ แล้วนึกถึงภาพของลั่วหาน แล้ว ยิ้มอย่างลึกซึ้ง

เขาไม่เคยคิดเลย วันหนึ่ง เธอจะสั่งเขาแบบนี้ได้ และ ธรรมชาติขนาดนี้

อยู่ต่อหน้าเธอ เขาไม่มีความเป็นคุณชายใหญ่ที่สูงส่ง ปราศจากคราบประธานบริษัท เป็นแค่สามีเธอ

ความรู้สึกแปลกใหม่ รู้สึกสบาย หลงเซียวชอบความรู้สึก แบบนี้

ส่งน้ำขึ้นห้อง ผลักประตูออกพบว่าลั่วหานหลับอยู่บนโต๊ะ แล้ว ผมยาวปูแผ่นหลังเธอเหมือนน้ำตก ดูอ่อนโยนนุ่มนวล
หลงเซียววางแก้วน้ำลง ช่วยเธอบันทึกเอกสารแล้ว กัม ลงอุ้มเธอขึ้นมา เดินกลับห้องนอน

วันรุ่งขึ้น อากาศมืดครึ้ม อากาศช่วงเช้าไม่มีแสงแดดเลย หมอกครอบคลุมท้องฟ้านอกหน้าต่าง เหมือนจะมีพายุได้ ตลอดเวลา

ลั่วหานตื่นขึ้นมาลืมตา เพิ่งพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียง แต่เธอกลับคิดไม่ออกเลยว่าตัวเองเข้ามาเมื่อไหร่

ข้างกายไม่มีเงาของหลงเซียวแล้ว ลั่วหานดึงผ้าห่มออก วิทยานิพนธ์?”

รีบหารองเท้าแล้ววิ่งไปที่ห้องหนังสือชั้นสอง เปิดประตู ห้องหนังสือก็เห็นหลงเซียวนั่งดูเอกสารอยู่

เห็นลั่วหานวิ่งมาอย่างรีบร้อน หลงเซียวมองเธอที่ชุด นอนยุ่งเหยิง “เป็นอะไร?”

ล้วหานวิ่งมาถึงข้างกายเขา เปิดคอม สีหน้าเคร่งเครียด “วิทยานิพนธ์ที่ฉันแก้เมื่อคืน รู้สึกว่าลืมบันทึก
“เพราะเรื่องนี้?”

เห็นท่าทางเธอเหมือนเจอศัตรู แต่กลับเพราะเรื่องแค่นี้ หลงเซียวถึงกับหัวเราะ

*แก้ไปตั้งหลายชั่วโมง ถ้าไม่ได้บันทึก ฉันต้องทำใหม่อีก ครั้ง ก็ต้องรีบร้อนซิ

“ผมช่วยคุณบันทึกแล้ว วางใจได้ มันถูกบันทึกเรียบร้อย”

“จริงเหรอ? ตกใจหมดเลย บันทึกแล้วก็ดี ฉะนั้น ตอนนี้ฉัน จะใช้คอมคุณต่อ คุณช่วยขยับไปฝั่งโน้นหน่อยได้ไหม?

ตอนแรกหลงเซียวก็นั่งดูเอกสารบนเก้าอี้ดีๆ กลับมีคนมา แย่งที่ จึงต้องหยิบเอกสารขึ้นมา “ถั่วลั่ว คนที่กล้าสั่งผม แบบนี้ คุณเป็นคนแรก และคนเดียว”

รักเธอ จึงดีกับเธอ จึงให้สิทธิเธอในสิ่งที่ไม่เคยมีมาก่อน ตัวเขาเองก็ยอมอย่างเต็มใจ

ลั่วหานนั่งลง เปิดคอมแก้วิทยานิพนธ์ต่อ “เพราะฉันเป็นเมียคุณไง”

ดู ตอบได้อย่างมั่นใจทีเดียว

ตอนนี้เร่งแก้ส่วนที่เหลือ จึงเสร็จสักที

เป็นครั้งแรกหลังแต่งงานที่ทั้งสองเกิดสงครามแย่งห้อง หนังสือ สุดท้ายลั่วหานชนะอย่างขาดลอย

ทำงานทางนี้เสร็จ ลั่วหานเปลี่ยนเสื้อ กินอาหารเช้าเสร็จ เตรียมตัวไปทำงาน ขณะเดียวกันข้างนอกลมพัดอย่างแรง

เสียงจากลมพัดต้นไม้อย่างแรง ท้องฟ้ามืดไปทั้งแผ่น ฝน กำลังจะกระหน่ำลงมา

“วันนี้ฝนจะตก คุณอย่าขับรถ ผมไปส่งคุณเอง”

หลงเซียวเปลี่ยนชุดสูท ลงไปแล้วก็หยิบกุญแจรถRolls Royce ด้วยความเคยชิน พอเห็นกุญแจก็ขมวดคิ้ว แล้ววาง กลับไปที่เดิม
เปลี่ยนเป็น Bentley

ล้วหานมองไปข้างนอก ลมพัดโชยแรง ยังไม่ได้ออกไปก็ รู้สึกกลัว ในใจรู้สึกไม่ค่อยดี

วันที่พายุกระหน่ำแบบนี้ ช่างทำให้คนรู้สึกไม่สบายใจนัก

“คุณส่งฉันแล้วค่อยเข้าบริษัท จะสายเกินไปไหม? ฉันขับ รถไปไม่เป็นไร อย่าลืมว่าฉันเคยขับรถแข่งนะ ถือว่าเป็นนัก แข่งรถครึ่งหนึ่งนะคะ

หลงเชียวไม่สนว่าเธอพูดอะไรดึงเธอมากอดไว้ “คุณเป็น นักแข่งรถแค่ครึ่งหนึ่ง แต่ผมเป็นสามีคุณเต็มร้อยนะครับ คุณว่าใครขับรถจะเหมาะสมกว่า?”