ตอนที่ 367 เปิดโปงความลับของหวาเทียน

ตอนที่ 367 เปิดโปงความลับของหวาเทียน

หวาเทียนปัดฝุ่นที่ติดอยู่บนตัวออก แล้วดูอาการของสังชิงเซ วียนแน่ชัดอีกที ศาสตราจารย์สัง คุณไม่เป็นไรแน่ใช่มั้ย ?”

คนแก่ล้มกระแทกแรงซะขนาดนั้น อย่างน้อยคงต้องมีอาการ กระทบกระเทือนอยู่บ้าง ?

สังชิงเซวียนหันมามองหวาเทียนทีนึง แววตาคาดเดาไม่ถูก * นายช่วยฉันทำไม ? ฉันรู้ความลับของนายๆควรจะปล่อยให้ รถเมื่อกี้ชนฉันให้ตายไปซะถึงจะถูก พูดมา เพราะอะไรถึงช่วย ฉัน ? ”

หวาเทียนยักไหล่ ผมไม่รู้ว่าศาสตราจารย์ส่งกำลังพูดอะไร อยู่ ในเมื่อคุณไม่เป็นไรแล้ว เอกสารนี้ให้คุณ

เอาเอกสารที่อยู่ในมือยัดใส่ในมือของสังชิงเซวี่ยน หวา เทียนจัดเสื้ออยู่แป๊บนึง เตรียมจะไปโดยไม่สา

เสียงของสังชิงเขวี้ยนจู่ๆก็ดังขึ้นจากด้านหลังของเขา พูด อย่างไม่รีบร้อน น้ำเสียงที่ทุ้มต่ำและฉลาด เต็มไปด้วยความ สงบใจเย็นของผู้มีปัญญา” อันที่จริงนายไม่ใช่คนเลวอะไรและไม่เหมาะที่จะเป็นคนเลว เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ ทำไม

นายถึงคิดอยากจะฆ่าคน ? ”

เท้าที่เพิ่งจะก้าวออกไปของหวาเทียนถูกเสียงของเขาหนีบ เอาไว้ รู้สึกแผ่นหลังถูกรัดเอาไว้แน่น ราวกับกระดูกสันหลังถูก ของอะไรยึดติดเอาไว้ไม่มีแรงขัดขืน

มือที่อยู่ข้างตัวก๋าไว้แน่น หวาเทียนหันหลังให้กับสังชิงเวีย นอยู่ ทันใดนั้นสีหน้าก็ดูตื่นเต้นและเงียบไม่พูดอะไร

สักพัก เขาตั้งสติพูดเหมือนเมื่อกี้ ” ผมไม่รู้ว่าคุณกำลังพูด อะไร

สังชิงเวียนยิ้ม หางตาเหลือบไปมองรถที่วิ่งผ่านไปมา แล้ว เดินเข้าใกล้ก้าวนึง “นายรู้ว่าฉันกำลังพูดถึงอะไร และรู้ชัด ด้วย ”

หวาเทียนถูกสายตาคู่นึงจ้องอยู่ที่หลังตัวเอง ราวกับหนามที่ จะคอยทิ่มแทง “ศาสตราจารย์สังเล่นมุกอะไร แต่มุกนี้มันไม่ จําเลยนะครับ ”

สังขิงเซวียนยิ้มเหมือนเดิม และเมื่อระยะทางที่ใกล้ขึ้น กลิ่น บุหรี่อ่อนบนตัวของสังชิงเซวียนได้พัดมาทางหวาเทียน” หวา เทียน ศัตรูของนายคือใครกันแน่ ? ไม่ใช่เสียววลัวของฉันแต่เป็นหลงเชียวใช่มั้ย ฉันพูดถูกใช่มั้ย ? ”

แววตาของหวาเทียนลังเลอยู่ครู่นึง ความตื่นจากใจในดวงตา ได้หายไปในพริบตา แววตาที่ไม่เห็นร่องรอยผิดสังเกตมองตึก โรงพยาบาลที่อยู่ตรงข้าง พูดผ่านๆ : “ ศาสตราจารย์สัง คุณ แต่งนิทานได้สูงกว่าทักษะทางการแพทย์ของคุณซะอีก คุณ ควรรองคิดเปลี่ยนอาชีพได้แล้วหล่ะ ”

สังชิงเซวียนมือข้างนึงล้วงกระเป๋าเสื้อคลุมสีขาว ดวงตาที่ ผ่านประสบการณ์ชีวิตมาหลายสิบปีมองดูหวาเทียน สีหน้า เรียบเฉยแต่กลับหัวเราะอย่างมั่งใจและแน่ใจมาก คุณหลอก ผมไม่ได้หรอกนะ คุณสามารถหลอกเสียวถั่วลั่วได้ หลอกหลง เซียวได้แต่คุณหลอกผมไม่ได้ คนๆนึง เวลาจิตใจอาฆาตแล้ว ร่างกายก็จะมีธาตุหยิน ธาตุหยินในร่างกาย…ไม่ใช่ว่าใคร ก็สามารถสัมผัสถึง ฉันเคยเห็นคนๆนึงที่มีจิตใจอาฆาตแบบ นายคนนึง เขาเหมือนนายมาก ”

ไม่มีที่ว่ารู้ชะตาล่วงหน้า ก็แค่เป็นประสบการณ์ที่เคยผ่านมา ผ่านผู้คนมามากมายก็แค่นั้น ดังนั้นประสบการณ์ทั้งหมดจึง กลายเป็นพื้นฐานสำหรับการตัดสินครั้งต่อไป จากนั้นสามารถ ใช้ประสบการณ์ทั้งหมดมาตัดสินอันตรายที่ใกล้เข้ามาในครั้ง ต่อไป

นี่เป็นเสนห์ของประสบการณ์และกาลเวลา
หวาเทียนหัวเราะเย็นชาหลายศาสตราจารย์สัง เรื่องที่ไม่ เป็นความจริง ผมหวังว่าคุณจะไม่มาโยนให้คนอื่นหรอกนะครับ ข้อหาฆ่าคนผมคงแบกรับไม่ไหวหรอกนะครับ ”

* แน่นอนว่านายแบกรับมันไม่ไหวหรอก ! ยิ่งไม่ต้องพูดถึง คนที่นายจะฆ่าคือหลงเชียว ! นายคิดว่าที่นายจะไม่มีใครรู้ งั้นเหรอ ? นายคอยจับตารถของหลงเชียวที่ห้องทํางาน นาย คิดว่าฉันไม่รู้งั้นเหรอ ?! ”

สังชิงเซวี่ยนจู่ๆก็เสียงดังขึ้น แววตาที่ดุร้ายออกจากดวงตา ของเขา เปลี่ยนจากเมื่อกี้ที่หนักแน่นและนิ่งเฉยเขากลายเป็น คนจริงจังและเย็นชาน่ากลัว น้าเสียงที่เค้นถาม ทําเอาหวา เทียนจําเป็นต้องหายใจให้ช้าลง หัวใจเต้นเร็วขึ้น !

เส้นเลือดบนหน้าผากได้ปูดออกมาหลายเส้น หันไปมองหน้า สังขิงเซวียนด้วยสีหน้าตกใจ ทั้งสองคนสบตากัน ต่างก็ไม่ สามารถมองออกว่าอีกฝ่ายแอบซ่อนอะไรไว้

“คุณรู้ได้ยังไง ?

บนหน้าของสังชิงเซวียนเต็มไปด้วยริ้วรอย กาลเวลาได้ทิ้ง ร่องรอยบนร่างของเขาเป็นร่องลึก พอเขายิ้ม ร่องที่หางตาก็ เห็นชัดขึ้น ตาโบ๋ ลูกตาดำดูลึกและเย็นชา
* ฉันสงสัยแรงจนใจที่นายเข้ามาที่หวาเซียมานานแล้ว ยิ่ง สงสัยแรงจนใจ นายเข้าใกล้ลูกศิษย์ฉัน แค่ทีแรกฉันไม่รู้ว่า เป้าหมายของนายคือหลงเชียว จนกระทั่งฉันเห็นนายแอบ ส่องรถของเขาในห้องทํางาน โอ้ใช่ นายคงลืมไป ทีๆนายนั่ง ข้างหลังเป็นกระจก หน้าจอของนายสะท้อนอยู่ในกระจก นาย ปิดคอมเร็วมาก แต่โชคดีมากที่คนแกอย่างฉันเห็นพอดี นาย ว่านี่เป็นฟ้าลิขิตหรือเปล่า ?

สังชิงเซวี่ยนยิ่งพูดก็ยิ่งใจเย็น แต่หวาเทียนกลับยิ่งฟังยิ่ง ใจร้อน สุดท้ายเขาพริบตาแล้วหัวเราะ ” นั่นแล้วยังไง ? ผม แอบส่องรถของหลงเซียว เพราะว่าผมอยากรู้อยากเห็นชีวิต นักธุรกิจแนวหน้าของเมืองหลวง หรือว่าการที่อยากรู้อยาก เห็นก็ผิดด้วยเหรอ ? อ้อ ถ้าผิดจริง ผมเอามอนิเตอร์ออกก็ได้ แต่ศาสตราจารย์สังที่กล่าวหาว่าฆ่าคน คนละเรื่องเลยนะคะ ”

สังขิงเซวียนเขย่งเอกสารที่อยู่ในมือ “หวาเทียน ตอนนี้นาย ถูกฉันแยกเป็นผู้ต้องสงสัยแล้ว ถ้าหลงเซียวเป็นอะไรแล้วละก็ นายหนีไม่รอดแน่ ฉันไม่สนว่านายจะเอาอะไรใส่ไว้ในรถของ เขา ดีที่สุดนายคิดหาวิธีเอาออกมาซะ นายช่วยชีวิตฉันครั้งนึง ฉันก็จะช่วยนายครั้งนึง ถ้าฉันพูดกับหลงเชียวโดยตรงแล้วละ ก็ ถูกเขารู้ว่ามีคนเอาวัตถุอันตรายไว้บนรถ นายว่าเขาจะทำยัง ไง ? ”

ไม่รู้เมื่อไหร่ที่ฝ่ามือของหวาเทียนมีเหงื่อซึมเต็ม เขาจ้องสังชิงเซวียน สุดท้าย อึ้งไม่พูดอะไร

งชิงเซวียนตบไหล่ของเขา ” พ่อหนุ่ม อย่าทําลายชีวิต ตัวเองเลย คนเราเมื่อทําผิดแล้วรู้จักกลับเนื้อกลับตัวถึงเป็น ทางออกที่ดีที่สุด ฉันจะช่วยให้นายได้กลับไปรถคันนั้นอีกครั้ง แต่จะทำยังไงต่อก็อยู่ที่ตัวนายแล้ว ถ้านายมีความแค้นอะไรที่ ปล่อยวางไม่ได้ สามารถมาหาฉันได้ตลอด ”

พูดจบ สังชิงเวียนที่คลุมชุดขาวก็ได้เดินมุ่งไปทางประตูโรง พยาบาล เหลือไว้เพียงหวาเทียนที่ยืนตกใจอยู่นาน

เขาเห็นหมดแล้ว ไม่คิดเลยว่าเขาจะเห็นความลับของเขา ให้ ตายเถอะ !

“เสี่ยวลั่วลัว ฉันได้ยินว่าหลงเซียวมีรถคันนึงที่อุปกรณ์ ภายในตกแต่งครบครันอย่างหรู คนแก่อยากรองนั่งดู รถRolls-Royceคันนั้นเป็นรถของหลงเซียวใช่มั้ย ?

ล้วหานมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ “ฉันจำได้ว่าอาจารย์ไม่ ชอบของหรูหราฟุ่มเฟือยพวกนั้น ทำไมถึงคิดอยากจะนั่งรถ เขาขึ้นมา ?
สังขิงเซวียนในมือถือแก้วชาไว้ แล้วดื่มอย่างช้าๆ “นานๆก็ อยากจะเปลี่ยนดูบ้าง ! เธอรีบเอารถมาให้อาจารย์หน่อย คน แกอยากจะรองนั่งดู ”

ล้วหานตรวจสังเกตมองสังชิงเซวียน สีหน้าอย่างไม่น่าเชื่อ “ อาจารย์มีความลับอะไรหรือเปล่า ? พูดมา อาจารย์ชอบรถคัน นั้น อยากได้ใช่มั้ย ? ฉันสามารถไปคุยกับเขา ยกให้อาจารย์ ได้นะ ”

* ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอก ! ให้ไม่ชอบหาเรื่องใส่หัว ฮิฮิ เธอแค่เอารถมาให้คนแกรองนั่งเล่นให้หายอยากก็พอ ! ”

หวาเทียนที่นั่งอยู่ช่องข้างนอก หันมามองโดยไม่ตั้งใจ เห็น กระจกที่อยู่ข้างหลังแล้วแอบด่าแม่งในใจ!

สังชิงเซวียนหางตาแอบเห็นหวาเทียนที่อยู่ข้างนอก ใบหน้า มีสีหน้าที่เรียบเฉย

ล้วหานขมวดคิ้ว” ไม่ยอมพูดจริงอ่ะ ?”

“ ก็บอกแล้ว แค่อยากรองนั่งดู เร็วเข้า ขอวันนี้เลย ก่อนเลิก งานเอามาให้ฉัน คนแกเริ่มรู้สึกคันกันแล้วอยากรองนั่งดูรถหรู กับเขาบ้าง ฮิฮิ ช่วยหน่อยแล้วกันนะ”
ลัวหานรําคาญนิสัยเขาที่เป็นเหมือนเด็กไปได้” ได้ เดี๋ยวฉัน ให้ลูกน้องของเขาขับรถมาส่งให้

ดีๆๆ เสี่ยวลั่วลั่วน่ารักที่สุดเลย ”

ล้วหานเม้มปาก “ถึงว่าหล่ะทําไมหมอหลินถึงเรียกอาจารย์ ว่าเด็กเฒ่า นิสัยเหมือนเด็กเฒ่าจริงไม่มีผิด ”

ตงหมิงยืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานหลงเซียวด้วยสีหน้า เคร่งเครียดเสียงสั่น ” เจ้านายครับ เราพบ……ระเบิดแฝง ในรถของนายครับ ผู้เชี่ยวชาญตรวจสอบแล้ว ระเบิดนี้มี ประสิทธิภาพพอที่จะระเบิดรถได้ทั้งคัน เพราะฉะนั้น…….

หลงเชียวเงยหน้ามองจี้คงหมิง ดวงตาทีคนล็กหรี่ตาลง แสงเย็นได้ปรากฏในดวงตา น้ำเสียงที่ทุ้มตาดูเย็นเฉียบ ” ระเบิด ? ”

“ใช่ครับ อยู่บนรถครับ ตอนนี้เรากำลังสืบหาคนร้ายอยู่ครับ แต่ยังรู้แน่ชัดไม่ได้ว่าคนร้ายลงมือเมื่อไหร่ แต่เราได้รอยนิ้ว มือของคนร้ายแล้วครับ ตอนนี้กำลังตรวจสอบรอยนิ้วมืออยู่ ครับ คิดว่าคงได้คําตอบเร็วๆนี้ ”
นิ้วมือเรียวยาวของหลงเซียวจับปากกาไว้ มุมปากยกขึ้นมุม นึง รอยยิ้มร้ายกาจและอันตราย คนที่สามารถเอาระเบิดติด ในรถของฉันโดยที่ฉันไม่รู้ตัวเลย ต้องไม่ใช่คนนอกแน่ ผลของ รอยนิ้วมือออกมาแล้วรีบมาบอกฉัน ”

*ครับ เจ้านาย ผู้เชี่ยวชาญได้ถอดระเบิดออกแล้วครับ ท่าน จะจัดการกับรถยังไงครับ ?

รถ ? ฉันคงไม่ใช้ต่อแน่นอน

แต่หลงเซียวยังไม่ทันจะสั่งการ มือถือก็ได้ดังขึ้น และหน้าจอ เป็นเบอร์ของลัวหาน หลงเซียวหยิบมือถือขึ้นมา ส่งสายตาสั่ง ให้ ตงหมิงยืนรอก่อน

สีหน้าจากที่เย็นชากลายเป็นอ่อนโยนขึ้นทันที น้ำเสียงทุ้มต่ำ ราวกับไวน์แดงที่อบอุ่นและนุ่มนวลเหมือนเดิม “ถั่วลั่ว มีอะไร เหรอ ? ”

“ ที่รักคะ คุณอยู่ที่บริษัทมั้ย ? รถคุณว่างอยู่ใช้มั้ยคะ ? ”

รถ ?

หลงเซียวสีหน้าห้อยลงมา ที่รักพูดถึงรถคันไหน ? ”
คันที่คุณขับประจำ ฉันอยากยืนใช้หน่อย

มือที่ก๋าโทรศัพท์ไว้ แน่ขึ้น หลงเซียวชี้นิ้วสั่งจี้ยงหมิง “ ถ้า ที่รักธุระด่วน เดียวผมให้คนเอารถอีกคันไปให้ก็ได้ครับ ตอนนี้ รถคันนี้ยังไม่ว่าง

เหรอคะ…… ก็ไม่ใช่ธุระสําคัญอะไรหรอกค่ะ ก็แค่อาจารย์ ของฉันบอกอยากจะรองนั่งรถของคุณดู นั้นไว้วันหลังก็ได้ค่ะ ”

ความระมัดระวังตัวของหลงเชียวได้เตรียมพร้อมอีก ครั้ง ศาสตราจารย์สัง ? เขาจะใช้รถ ? ”

“ ใช่ค่ะ จู่ๆก็บอกว่าจะเอาวันนี้ให้ได้ ”

สังชิงเซวียน ? จู่ๆจะใช้รถ เป็นเรื่องบังเอิญ ? หรือว่ามีเป้า หมายอย่างอึกกันแน่ ?

แต่ไม่ว่ายังไง หลงเซียวก็คิดไม่ออกว่าเขามีแรงจนใจอะไรที่ จะฆ่าเขา

“ได้ ถ้าอย่างนั้นผมจะให้คนเอารถไปให้ ประมาณครึ่งชั่วโมง ดงถึง ในเมื่อเป็นอาจารย์ของลิ่วล้ว ก็ต้องมาก่อน
ขอบคุณหลงมากเลนะคะ ”

วางสาย หลงเซียวได้สั่ง” นายเอารถส่งไปที่โรงพยาบาล หวาเซี่ย เฝ้าดูไว้ เห็นอะไรที่ไม่ชอบมาพากลรีบรายงานฉัน ทันที ไม่ว่าใครที่อยากเอาชีวิตฉัน ต้องจับมันให้ได้ ”

* ครับ เจ้านาย !”

คนที่อยากให้เขาตายไปกับรถ โดนหาที่ชัดๆ

เรียบร้อย เดี๋ยวผู้ช่วยของเขาจะเอารถมาส่ง วันนี้อาจารย์ นั่งให้หนำใจเลยนะ”

“ ดีมาก ไม่เสียแรงที่อาจารย์รักเธอ ”

สังชิงเซวี้ยนเดินโซเซออกจากห้องทำงาน ยิ้มแล้วชี้เรียก หวาเทียน” คนแกขับรถไม่เป็น นายช่วยขับรถพาฉันไปนั่งเล่น หน่อย พาคนแกไปเที่ยวสูดอากาศข้างนอกหน่อย

ดวงตาล็กๆข้างในของหวาเทียนคิดอะไรได้ “ ได้สิครับ ”

ไม่นาน ตงหมิงก็ได้ขับรถมาถึง หลังตวรจเช็ดกล้องที่ติดอยู่ ในรถเสร็จ ก็ได้โทรศัพท์หาหลงเซียว จากนั้นก็ได้ยืนรอคนที่จะมารับรถที่ลานจอดรถ

ไม่นาน ประตูหมุนของโรงพยาบาลก็มีชายสองคนเดินออก มา คนนึงคือสังชิงเซวี่ยน อีกคนคือหวาเทียน

จี้ตงหมิงเดินเข้าไปพูด “คุณชายสัง เจ้านายให้ผมเอากุญแจ ให้คุณกับมือ ขอให้คุณสนุกกับขับครับ”

จี้ตงหมิงที่แววตาผิดสังเกตมองหวาเทียนแล้วรีบเก็บอาการ ทันที”หมอหวา ขอให้สนุกกับการขับขี่เช่นกันครับ

หวาเทียนรับกุญแจมา” ขอบุณครับ “