ตอนที่ 365 ผมลืมคุณไว้ ไปกับผมมั้ย

ตอนที่ 365 ผมลืมคุณไว้ ไปกับผมมั้ย

ขอแค่กดปุ่มลงไป ความแค้นทั้งหมดก็จะลบล้างไปทั้งหมด ! จากนี้ไปคนตายจะได้นอนตายตาหลับสักที

เขาจะไม่ต้องสะดุ้งตื่นจากฝันร้ายทุกครั้งอีกแล้ว ไม่ต้องทน แบกรับคําทวนถามของคนที่ตายไปแล้วอีก และไม่ต้องเผชิญ หน้ากับการต่อว่าตำหนิใดๆอีก ทั้งหมดนี้ก็จะจบลง จบลงอย่าง สิ้นเชิง !

นัดตั้งแต่ที่เขาก้าวเข้ามาที่โรงพยาบาลวันแรก เฝ้ารอจนถึง เวลานี้ !

ระเบิดแฝงลูกนั้นก็เหมือนหัวใจของเขา คอยเตือนเขาอยู่ทุก วัน ……. ตอกย้ำเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้น ใครคือคนที่ทำให้พ่อ ของเขาต้องตาย!

เขาใช้มันเตือนสติตัวเองอยู่ตลอดเวลา อยากใจอ่อน ห้าม

ใจอ่อนเด็ดขาด !

หลงเซียวเป็นฆาตกรที่บ้าคลั่ง ! เขาคือฆาตกรเลือดเย็น
ไม่มีใครรู้ว่า หวาเทียนจะซ้อนระเบิดไว้ในโต๊ะทำงาน และ ไม่มีใครรู้ว่าตอนที่เขามองดูไม้อวบน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะนั้น เขา คิดอะไรอยู่กันแน่

หวาเทียนหลับตาลงอีกครั้ง เรื่องอดีตที่ผ่านมาได้ผ่านเข้ามา เป็นฉากๆตรงหน้าอีกครั้ง !

เขาไม่คิดเลยว่าลั่วหานจะเอากุญแจรถของหลงเซียวให้ เขา!

พยายามเฝ้ารอเวลานี้มานาน กลับได้มาง่ายๆ มันช่างสะ ใจจริงๆ นี่มันเหนือความคาดหมายของเขาเลยนะเนี่ย นี่คือ โอกาสที่สวรรค์ให้เขา เพื่อให้เขาฆ่าหลงเซียวแก้แค้นให้กับ พ่อและแม่ของเขา

หลงเซียว !!

ตาที่เต็มไปด้วยเลือดและหัวใจที่เต้นแรง ไฟโกรธที่มาจาก ทุกรอบทิศทางราวกับคลื่นยักษ์ที่ซัดเข้าฝั่งต่อเนื่อง ไม่มีวัน หยุด !

หวาเทียนจ้องเงาที่ปรากฏในกล้อง แววตาปลดปล่อยแสง เยือกเย็นที่ฆ่าคนได้ !
ฟินครั้งแล้วครั้งเล่า ท่าดุร้ายมาก !

เอี๊ยดด

รถได้เลี้ยวกะทันหัน!

มือของหวาเทียนที่กำรีโมทเอาไว้จู่ๆก็เหมือนถูกสะกดมือไว้ หยุดนิ่งขยับไม่ได้ ไม่สามารถทำขั้นตอนต่อไปได้อีก !

เป็นไปได้ไง ? !

ฉู่ลั่วหานเธออยู่บนรถได้ยังไง ? !

ดึกขนาดนี้แล้ว เธอไปอยู่บนรถของหลงเซียวได้ยังไง ?

ทั้งๆที่เขาเห็นกับตาว่าลั่วหานลงจากรถของหลงเซียวไปแล้ว ทำไมถึงยังนั่งอยู่ที่ข้างคนขับได้ ?

ฉู่ลั่วหาน ……

”

หวาเทียนเรียกชื่อของเธอในคอ แววตาที่แหลมคมและ อาฆาตของเมื่อกี้หายไป พอเห็นใบหน้าด้านข้างที่พูดด้วยรอย ยิ้มในกล้องอีกแล้ว หัวใจของเขาเหมือนถูกบีบจนแน่นดึงขึ้นมาถึงที่คอและลูกตา

หลงเซียวสมควรตาย แต่ ล้วหานตายไม่ได้ เขาไม่สามารถ ฆ่าคนบริสุทธิ์ได้ลงคอ ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้ว ตัวเองยังต่างอะไร กับหลงเซียวอีก ?

มือของหวาเทียนหยุดลง นั่งดูหน้าจออย่างเช่อๆ ภาพได้ ตัดไปที่หลงเซียวอีกที คนในภาพได้ยื่นมือไปจับอีกมือนึง กุม ไว้ในกํามือตัวเองอย่างอ่อนโยน ท่าทางอ่อนโยนเต็มไปด้วย ความรักและเอ็นดู

หวาเทียนเองก็อธิบายรู้สึกที่ซับซ้อนแบบนั้นไม่ถูก ทันใดนั้น รู้สึกปวดเวียนศีรษะหายใจไม่ออก

รีโมทที่อยู่ในมือถูกเขากดทับไว้ใต้ฝ่ามือ นานมาก ……

* เถียนเถียน คุณปู่เคยบอกกับหนูแล้วนะ ดึกๆป่านี้แล้ว ป้า ถั่วถั่วเธอกลับบ้านไปนอนแล้วนะ เราหาเธอไม่เจอแล้ว ! ”

ในหัวกําลังสู้กันอย่างดุเดือด มีเสียงจู่ๆดังมาจากด้านนอก ทางเดิน หวาเทียนเร่งรีบปิดคอมอย่างเร็ว เอาโมทใส่ไว้ใน ลิ้นชักแล้วล๊อคให้ดี

สังชิงเซวียนสวมชุดสีขาวของหมออยู่ อุ้มเถียนเถียนไว้หัวเราะพูดเดินมา เถียนเถียนที่ถูกอุ้มอยู่งอแงไม่ยอม “ หนูจะ หาคุณป้าลั่วหาน เธอบอกว่า กลางคืนจะเล่านิทานให้หนูฟัง ”

“ฮ่าๆ คุณป้าลั่วหานจะเล่านิทานให้เถียนเถียนฟังงั้นเหรอ ? เล่านิทานอะไรคะ ? คุณปู่ก็เล่านิทานเป็นนะ ให้คุณปู่เล่าให้หนู ฟังก็ได้หนิ ! ”

เถียนเถียนมุ่ยปากไม่ยอมเลิกรา “ หนูจะให้คุณป้าลั่วหานเล่า ให้ฟังค่ะ ไม่ให้คุณปู่เล่า “

* ก็ได้ๆ เราไปหายคุณป้าลั่วหานกัน ดูซิว่าเธอยังอยู่มั้ย ”

เสียงยิ่งอยู่ยิ่งใกล้เข้ามา ส่งชิงเซวียนได้เดินมาถึงหน้าประตู ห้องทํางานของตัวหานแล้ว ด้านนอกเป็นโต๊ะทํางานของผู้ ช่วยสองคน โต๊ะบองหลินซีเหวินไม่มีคนอยู่แล้ว ส่วนหวา เทียนที่อยู่ตรงข้างยังอยู่

หวาเทียนเห็นสังชิงเซวียนเข้ามา ก็ลุกขึ้นเงยหน้าขึ้นมาด้วย หน้าเรียบเฉย ” ศาสตราจารย์สัง ดีกว่านี้แล้ว คุณยังไม่ออก เวรอีกหรอกครับ ? ”

สังชิงเซวียนแววตาดร้ายแต่ฝืนทนเอาไว้มองหน้าหวาเทียน หลังจากนั้นก็หัวเราะ “รีบทำไม ? นายเองก็ยังไม่เลิกงานเลยไม่ใช่เหรอ ? ฉันได้ยินว่าเสี่ยวถั่วลั่วได้นำ ทีมนายและ หมอหลินทําการผ่าตัดเคสนึงเป็นไงบ้าง ? ลูกศิษย์ฉันฝีมือ ผ่าตัดใช้ได้มั้ย ! ”

ระหว่างพูดคุย สังชิงเซวี่ยนได้แอบสังเกตสีหน้าท่าทีของ หวาเทียน และมองดูรอบๆตัวเขารอบนึง

หลังจากนั้นก็ฉีกปากยิ้มอย่างเงียบๆ รอยยิ้มดูจะมีความ หมายอะไรแอบแฝงอยู่

* ฝีมือการผ่าตัดของคุณหมอ ผมนับถือมาก นี่มันไม่เกี่ยว กับเธอเป็นลูกศิษย์ของใคร ผมเชื่อว่าฝีมือการผ่าตัดของคุณ หมอจู่ ได้ก้าวหน้าคุณไปไกลแล้ว ”

สังชิงเซวียนหัวเราะ “ พูดไร้สาระ ที่ฉันสอนเธอคือ อายุรศาสตร์ คนแก่อย่างฉันไม่จับมีดผ่าตัดอยู่แล้ว ”

หวาเทียนจัดของเตรียมจะออกเวร หยิบกุญแจขึ้นมาแล้วเดิน ออกจากช่องกั้นไป สังชิงเซวี่ยน นี่ก็ดึกแล้ว คุณเองก็รีบพัก ผ่อนได้แล้วครับ

สังขิงเวียนหัวเราะ หยอกเล่นกับเถียนเถียนในอ้อมกอด ‘คนแก่อย่างฉันอายุมากแล้ว นอนได้ไม่ยาว กลางคืนยิ่ง กระปรี้กระเปร่า โดยเฉพาะตาคู่นี้กลางคืนยิ่งเห็นได้ชัดชัดเจนมากด้วย !”

หวาเทียมมุมปากยกขึ้น รอยยิ้มได้หายไปในพริบตา ลำบาก ศาสตราจารย์สังแล้วนะครับ เจอกันพรุ่งนี้ครับ

เห็นหวาเทียนจากไป สังชิงเวียนมองอยู่ด้านหลังของเขา แล้วคิดอยู่สักพัก

“เถียนเถียนคุณปู่ชอบเด็กน้อยอย่างหนูมากเลยรู้มั้ย เด็ก น้อย…ความคิดง่ายคิดอะไรก็พูดแบบนั้น อยากได้อะไรก็ขอ อันนั้นแต่พอโตแล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ความคิดขอผู้ใหญ่ ชอบคดเคี้ยวอ้อมไปไกล อยากได้อะไรก็ไม่พูดตรงๆ ต้องปิด ซ่อนไว้ รู้จักปกปิด พูดจาๆอึ้งๆ ลับๆล่อๆ …..เฮ้อ เป็นเด็กนี่ก็ ดีเนอะ ”

เด็กน้อยเถียนเถียนไม่เข้าใจที่ปู่พูด เอาแต่ร้องงอแงอยู่ใน อ้อมกอดของปู่” คุณปู่คะ คุณป้าลั่วลั่วอยู่ไหนคะ ? หนูอยาก ให้คุณป้าลั่วลั่วอุ้มค่ะ

สังชิงเซวี่ยนจับจมูกน้อยๆของเธอ ” ป้าลั่วล้วตอนนี้ไม่มีเวลา มาอุ้มหนูหรอกนะ ป้าลั่วลั่วต้องรีบมีลูก มีลูกแล้ว …..ตระกูล จะได้มีลูกหลานไว้สืบตระกูล หนูรู้มั้ย ? ”

สังชิงเซวี่ยนได้จับจมูกน้อยของเธออีกทีอย่างเอ็นดีแน่นอนว่าเด็กน้อยฟังไม่เข้าใจที่เขาพูด มุ่ยปากทำหน้าผิด หวัง ระหว่างที่เขาพาเธอจากไป เด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดได้ ชะโงกหัวออกมาดูหลายครั้ง

ไป๋เวยถูกบาดแผลที่ร่างกายทำสะดุ้งตื่นยังไม่ทันลืมตาก็รู้สึก ปวดเมื่อยทั้งตัว เจ็บที่คอ เจ็บไปทั่วเรือนร่าง หนังตาหนักยก จนไม่ขึ้น

เธอพยายามใช้มือนวดที่ขมับตัวเองเพื่อให้ตัวเองลืมตาขึ้น เธอลืมตาเล็กได้ช่องนึง เห็นกู้เยนเซินที่นอนเฉียงๆอยู่ข้าง กายตัวเอง !

อะไรเนี่ย !!

“กู้เยนเขิน !!”

เธอไม่พูดยังดี แค่แปร่งเสียงก็รู้สึกเจ็บแสบที่คอราวกับมีมืด มาทิ่มกรีดอยู่ที่คอ โคตรเจ็บ

ตกใจสะดุ้งตื่นขึ้นมา เมื่อวาน ?
นึกถึงเมื่อวัน เธอเปิดผ้าห่อออกมา เธอสวมชุดกระโปรงสี ขาว บนกระโปรงมีคราบเลือดที่แห้งเป็นจุดๆติดอยู่ยังมีสวนนึง ติดอยู่ที่ผ้าห่ม

เธอก้มหน้าไว้ พยายามคิดย้อนเรื่องเมื่อวัน แต่คิดให้ตายยัง ไงเธอก็จำไม่ได้ว่าเมื่อคืนผ่านมายังไง เกิดอะไรขึ้นกับเธอ ? จำได้แค่ว่าตัวเองดื่มเหล้า ดื่มหนักมาก ต่อจากนั้น ?

ใช้แรงบีบนวดที่ศีรษะ สมองของเธอขาดช่วงไป เธอจำอะไร ไม่ได้เลย

แต่ว่า กู้เยนเซินมาอยู่นี่ได้ยังไง ? เขาเข้ามาได้ยังไง ? แล้ว ทำไมถึงมานอนอยู่ที่ข้างเตียงของเธอได้ ?

แม่ง แถมยังมาจับมือเธอไว้ ?!

ช้าก่อน มือของกู้เยนเซินเกิดอะไรขึ้น ?

และคอของเธอที่เจ็บแสบมันเกิดอะไรขึ้น ?

“กู้เยนเซินตื่น ฉันบอกให้ตื่น ! ”

กู้เยนเซินที่นอนคว่ำอยู่บนเตียงสะลึมสะลือ แยกแยะเสียงที่เรียกตัวเองอยู่สักพักตาสว่างฉลาดขึ้นมาทันที !

“ไป๋เวย ! คุณตื่นแล้วเหรอ ! รู้สึกดีขึ้นบ้างหรือยัง ? จะดื่มน้ำ มั้ย ? *

กู้เยนเนลุกขึ้นมาก็จะไปจับไหล่ของไป๋เวยแต่กลับถูกเธอ หลบทันก่อน

ต่อมาเขาเห็นสีหน้าของเธอเริ่มโกรธ ยิ้มๆกระแอมเสียงใส ดื่มนํ้าอุ่นเยอะๆดีต่อสุขภาพ ”

ไปเวยมองเขาด้วยสายตาโกรธ เศษหนึ่งส่วนสามคือเกลียด บวกกับรังเกียจสองส่วน ประธานกู้ รบกวนคุณช่วยอธิบาย หน่อย คุณเข้ามาอยู่ในบ้านของฉันนอนอยู่บนเตียงของฉัน จับ มือฉัน มันหมายความว่าไง ? ”

กู้เยนเซินหัวใจเต้นกระตุกทีนึง อย่าบอกว่าคุณจําไม่ได้เลย

นะ ? ”

ไปเวยเปิดผ้าห่มออกแล้วได้ถีบกู้เยนเซินไปไกลครึ่งเมตร ก็ เห็นชัดเจนอยู่ว่าจำไม่ได้ ”

* จําไม่ได้ คุณพูดออกมาอย่างกับว่ามันก็สมควรเป็นอย่างนั้น อยู่แล้วอย่างไรอย่างนั้นไป์เวย ประธานไป .. ……
เขายังไม่ทันพูดจบ ก็นึกคำพูดที่ล้วหานได้สอนเขาขึ้นได้ พูด อย่างอดทนอารมณ์ดี” ได้ๆๆ จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ความทรงจำ ที่ไม่ดี ลืมไปซะก็ดี

ไป๋เวยได้ใส่รองเท้าแตะแล้วเดินไปทางห้องรับแขก เมาค้าง ทำให้เธอทั้งเนื้อทั้งตัวไม่มีเรี่ยวแรงและสองตาดำคล้ำเดินไป ถึงห้องรับแขก ไป๋เวยยืนอึ้งอยู่สักพัก “ แม่บ้านรายชั่วโมงมา ตั้งแต่เมื่อไหร่ ? ”

เยนเซน : …………..แม่บ้านไม่ได้มา ผมเป็นคนทำความสะอาด ห้องรับแขกให้คุณเอง เมื่อวานตอนผมมาถึงขวดเหล้าทิ้ง กระจัดกระจายเต็มห้องเลย ตอนนี้เป็นไง ดูสบายตาขึ้นเยอะ เลยใช่มั้ย ?

กู้เยนเซินบีบขี้เกียจนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน มือเขาที่บาด เจ็บขนาดนี้แล้วยังอุตส่าห์มีน้ำใจช่วยไป์เวยเก็บกวาดห้อง รับแขกและเอาขยะไปทิ้งให้ ล้างทำความสะอาดห้องน้ำ เช็ด คราบเลือดออก……

นี่มันเป็นผู้ชายหายยากจริงๆ หายที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว

ไป๋เวยชำเลืองมองเขาที ยิ้มขึ้นเบาๆอย่างเย็นชา “ประธาน เช้าตรู่แบบนี้อย่าล้อเล่นได้มั้ย เมื่อคืนถั่วลั่วได้มาที่นี่ใช่มั้ย ? และแผลที่คอของฉัน มือของคุณ …..เมื่อคืนฉันทำอะไรลงไปใช่มั้ย ?

เปล่า ๆ ! คุณไม่ได้ทำอะไรเลย ก็แค่ปอกผลไม้ไม่ทันระวัง ”

ไป๋เวยขี้เกียจสนใจเขา แล้วเดินไปที่ห้องน้ำ พอหันกลับมา เยนเซินยังตามหลังเธออยู่ ประธานกู้ฉันจะเข้าห้องน้ำ ขอถาม หน่อย คุณหมายความว่าไง ?

กู้เยนเซินรีบถอยหลังไปก้าวนึง” ผมก็กำลังจะเข้าห้องน้ำอยู่ พอดี คุณก่อนๆ ”

กู้เยนเซินบีบหัวคิ้ว ผู้หญิงเอ๋ยผู้หญิง …..เขาต้องเอาใจยังไง

ดีนะ ?

หมดหนทางกู้เยนเซินถึงยอมโทรศัพท์หาหลงเซียว ฝั่งโน้น ได้รับสายทันที ในสายหลงเซียวกำลังวิ่งออกกำลังกายอยู่ เสียงหายใจแรงมาก

“คุณชายกู้ อยู่กับสาวสวยสองต่อสองทั้งคืน อารมณ์ดีแต่เช้า เลยใช่มั้ยเนี่ย ? ”
“คุณชายหลง นี่นายไม่เหยียบฉันนายจะตายใช่มั้ย ? อืม ถามอะไรนายหน่อย เวลานายอยู่บ้านตื่นเช้ามานายเคยทำ อะไรให้เมียนายมั้ย อย่างเช่น ……

หลงเซียวเข้าใจ ไป๋เวยเธอฟื้นแล้วใช่มั้ย ?

เออ……ใช่ ฟื้นแล้ว เธออารมณ์โกรธง่ายมากเลย เอาใจ ยาก

หลงเซียวหยุดวิ่งลง จ๊อกกิ้งสามสิบนาทีจบพอดี เช็ดเหงื่อ บนหน้าออกแล้วดื่มน้ำไปหลายคำ” ทำอาหารเป็นมั้ย ? ”

กู้เยนเซน : “.…………..นายคิดว่า ?

ชัดเจนว่าไม่เป็น

“ ซื้อกับข้าวเป็นมั้ย ?”

“ นี่ยังต้องถามอีกเหรอ ก็ต้องเป็นสิ ”

“อาหารเช้าทุกมื้อ ต้องเลือกที่เธอชอบทาน ก่อนเธออาบน้ำ เสร็จออกมา อาหารเช้าต้องเตรียมพร้อม รับรองว่านายไม่โดน เธอเอาตายชัวร์ ”
กู้เยนเงิน : ” ………….จริงดี ? –

“แน่นอน”

“ได้ ! ”

กู้เยนเซินวางสายแล้วรีบวิ่งลงซื้ออาหารเช้าที่ใต้ตึก แต่เขา ไม่รู้ว่าเธอชอบทานอะไร เลยเลือกที่มันหน้าตาน่าทานมาชุด นึง พอกลับมาถึง หงอยไปเลย

ประตูบ้านของไป๋เวยถูกปิดตาย ประตูล็อคอยู่

กู้เยนเซินก๊อกๆๆเคาะประตู ไป๋เวย ! เปิดประตู ! ”

ไป์เวยอาบน้ำเสร็จเปลี่ยนเสื้อออกมา ยืนอยู่ด้านในของประตู กอดแขนยืนมองกู้เยนเงินผ่านตาแมวประตู คุณชายกู้ นี่มัน หมายความว่าไง ?

“ผมซื้ออาหารเข้ามาให้คุณ ให้ผมเข้าไป

“ ฉันว่าอาหารเช้าคงไม่ต้องแล้วหล่ะ เชิญคุณกลับได้แล้ว ”
เยนเชินในมือถือถุงเล็กถุงใหญ่อยู่ พูดอะไรไม่ออก ไปเวย นี่คุณใช้งานเสร็จก็จะถีบหัวส่งงั้นเหรอ ? ผมดูแลคุณอยู่ทั้งคืน เลยนะ ”

คงลำบากประธานกู้มากเลยนะ เพราะฉะนั้นเชิญประธานกู้ กลับไปพักผ่อนได้แล้ว “ริมฝีปากแดงของ เวยยกขึ้น ทีโอ อยู่นอกประตูใจร้อนจนหูออกควัน ดูแล้วน่าขำดี

กู้เยนเงินขมวดคิ้ว งั้นก็ได้ จะให้ผมกลับไปก็ได้ ผมขอ เข้าไปเอาของที่ลืมไว้หน่อย คุณเปิดประตูก่อน ผมขอเข้าไป แค่หนึ่งนาทีก็จะออกมา ”

ไป๋เวยยักไหล่”OK”

เปิดประตูออกมา กู้เยนเซินเดินเข้ามาอย่างโล่งใจ เอา อาหารเช้าวางไว้บนโต๊ะแล้วนั่งลงสบายใจเฉย

“คุณชายกู้ ครบหนึ่งนาทีแล้ว ในหละของที่คุณลืมไว้ ? ”

กู้เยนเซินพูดอย่างหน้าด้านๆ ดวงตาที่โปรยเสน่ห์เต็มไปด้วย สายตารักใคร่ ผมลืมคุณไว้ คุณไปกับผมมั้ย ? “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ