ตอนที่ 355 คุณป้าลั่วลั่วหนูอยากให้คุณมาเป็นแม่ ของหนู
ตอนที่ 355 คุณป้าลั่วลั่วหนูอยากให้คุณมาเป็นแม่ของหนู
ความพยายามดิ้นรนของไป๋เวยหยุดชะงักลง เมื่อเธอมอง ไปทางกู้เยนเซิน สายตาในตอนแรกดูตกใจก่อนจะเปลี่ยน เป็นเฉยเมย จากนั้นสายตาก็เริ่มที่จะเย็นชาลงเรื่อยๆ ใช้ แรงดึงมือออกมาจากกู้เยนเซิน หึหึ น้ำเสียงเยาะเย้ยเย็น ชาดังออกมาจากริมฝีปากบางของเธอ
“คุณกู้ คุณชายกู้ การที่เราจะล้อเล่นกันอย่างนี้มันคงไม่ เหมาะสม ฉันจะคิดว่าคุณไม่เคยพูดมันออกมา ส่วนคุณก็ คิดซะว่าฉันไม่ได้ยินอะไรแล้วกันนะคะ ต่อไปคิดก็อย่าพูด เรื่องนี้อีก ฉันเองก็จะไม่คิดอะไรทั้งนั้น
กู้เยนเซินอยากจะดึงมือเธอกลับมาอีกครั้ง ทว่ากลับถูก เธอหลบเลี่ยง พร้อมทั้งถอยหลังออกห่างไปอีกสองก้าว “ทำไม? คุณไม่ชอบผมเหรอ? หรือว่าคุณมีคนที่ชอบอยู่ แล้ว? ”
ไป์เวยดึงแฟ้มเอกสารออกมาเปิด ก้มหน้าลงไปมอง “คุณ กู้ มีข่าวลือว่ามีสาวสวยอยู่ข้างกายคุณนับไม่ถ้วน แต่ละคน ก็สวยๆ กันทั้งนั้น ทั้งสวยทั้งสดใส แล้วไหนจะอ้อมกอดจากพวกดาราอีก”
กู้เยนเซินได้ฟังน้ำเสียงของเธอก็ยิ่งรู้สึกเป็นกังวล ทว่า ประวัติดำมืดนั้นมันก็เป็นเรื่องจริงของเขา เป็นเรื่องที่เขาไม่ สามารถกลับไปเปลี่ยนแปลงให้กลับมาขาวสะอาดได้ เขา เถียงอะไรไม่ออกอยู่นาน นี่นับว่าเป็นครั้งแรกในชีวิตของ เขาเลยที่เขานึกเสียใจไปกับเรื่องในอดีต เมื่อคิดไปถึงว่า เขาใช้ชีวิตเที่ยวเตร่มาตั้งหลายปี ไม่ว่าเป็นผู้หญิงแบบไหน เขาก็ล้วนเคยผ่านมาหมดแล้ว ช่วงเวลาธรรมดานั้นที่ต้องมี ความสุขมาก
และกู้เยนเซินไม่เคยที่จะไตร่ตรองในเรื่องนี้มาก่อนเลย ด้วยซ้ำ เรื่องแบบนี้นับว่าเป็นเรื่องธรรมดาของผู้ชายด้วย
ทว่าในตอนนี้ เขาคิดอยากจะรักษาคนดีๆ เอาไว้
คนนั้นกับตัวเขาแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง เธออยู่นอก เหนือความคาดหมายของเขา และเธอก็พิเศษมาก แม้ว่า จะดูไม่ค่อยดี ทว่ากู้เยนเซินก็กล้าที่จะยอมรับว่าเขา ตกหลุมรักเธอ
ความรู้สึกมันชัดเจนมาก จนเขาแน่ใจ
ไป๋เวย ผมไม่ได้กําลังล้อคุณเล่นนะ โอเค ผมยอมรับ เรื่องที่ผมเคยมีหลายใจ แต่คุณจะไม่ให้โอกาสผมหน่อย เหรอ? ผมก็เหนื่อยที่จะไปทำเรื่องแบบนั้นแล้ว โอเค ไหม?”
“ไป๋เวย ดึงเอกสารเข้ามาเซ็นชื่อตัวเองโดยไม่สนใจเงย หน้าขึ้นไปมอง “คุณกู้ ออกไปอย่าลืมปิดประตูให้ฉันด้วย ขอบคุณค่ะ”
“เฮ้! ไป๋เวย คุณอย่าเป็นแบบนี้? ผมจริงจัง ผมกำลัง สารภาพรักกับคุณนะ คุณจะมาไล่ส่งผมแบบนี้เหรอ? นี่คุณ เป็นผู้หญิงยังไงกันแน่เนี่ย!
ไป์เวยเงยหน้าขึ้นมาช้าๆ สบสายตากับเขา “ฉันรู้แล้ว แต่ ฉันก็ปฏิเสธไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ดังนั้นคุณกู้เชิญกลับไปได้ แล้วค่ะ อีกครึ่งชั่วโมงมีประชุม เชิญไปเตรียมตัวให้พร้อม ด้วยค่ะ”
“คุณ……” กู้เยนเซินขยี้ผมตัวเองอย่างโมโห เป็นเรื่อง ยากที่เขาจะใจเต้นกับผู้หญิงสักคน นึกไม่ถึงเลยว่าจะมา เจอคนหักอก กู้เยนเซินอกหักซะแล้ว
“โอเค! คุณไม่เชื่อผมใช่ไหม? ไม่เป็นไร ผมจะพิสูจน์ให้คุณดูเอง รอเดียว”
ด้านกู้เยนเซินก็ลุกขึ้นมา หวังเคยเคาะประตูก่อนจะเดิน เข้ามา
เมื่อทั้งคู่ได้พบกัน หลังจากเดินเฉียดกันไป กู้เยนเซินก็ ได้พูดขึ้นมาว่า “หวังเคย เย็นนี้คุณมีธุระอะไรไหม? ถ้าไม่ อะไรไปดื่มกับผมหน่อยสิ ใจผมกำลังเจ็บหนัก ต้องการการ ดูแล”
เมื่อหวังเคยได้ฟังอย่างนั้นก็ตกใจ “เย็นนี้ผมต้องไปดู ลูกสาวที่โรงพยาบาลครับ ไปกับคุณไม่ได้หรอก”
กู้เยนเซินถอนหายใจออกมายาวเหยียด ชีวิตช่างขื่นขม จริง! ทำไมชีวิตผมถึงได้ยื่นขมขนาดนี้
เมื่อพูดจบเขาก็เดินปิดประตูออกไปเลย
ในมือของหวังเคยถือเอกสารไว้หลายฉบับ เขาค่อยๆ เปิด มันไปทีละหน้าเพื่ออธิบายให้ไป๋เวยเข้าใจ “ความสำเร็จ ของโครงการล่าสุดอยู่นี่ครับ คุณไปมีอะไรจะถามก็ถามผม มาได้เลยนะครับ”
ไป๋เวยพยักหน้า “คุณอธิบายชัดเจนมากค่ะ ไม่มีปัญหา อะไร”
“โอเคครับ เดี๋ยวผมขอตัวไปทำงานก่อน
หวังเคยหมุนตัวกำลังจะเดินออก ไป๋เวยตะโกนเรียกชื่อ ของเขาเอาไว้ “คุณหวังคุณรอเดี๋ยวค่ะ”
หวังเคยหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า “คุณไป๋ ยังมี อะไรอีกหรือเปล่าครับ?
ในมือของไป๋เวยกำปากกาเอาไว้แน่น เธอกัดปากก่อนจะ พูดออกมา “เอ่อ…. เรื่องอดีตภรรยาของคุณ ฉันไม่รู้ว่าควร จะบอกคุณดีไหม”
เมื่อพูดถึงอดีตภรรยา รอยยิ้มของหวังเคยที่ปรากฏอยู่ ก่อนหน้าก็หายไปในทันที สายตาฉายแววเจ็บปวด “เธอ…. ทำไมเหรอครับ?”
ไป์เวยครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนจะพูดมันออกมา “หลังจากที่ เธอแต่งงานกับพ่อของเสิ่นเหลียว ชีวิตเธอไม่ได้มีความสุข เลย เสิ่นเหลียวไม่ใช่คนดีอะไร ยิ่งพ่อของเขายิ่งแล้วใหญ่ ฉันไม่รู้ว่าเพราะอะไรเธอถึงยอมแต่งงานกับคนแก่อย่างนั้น แต่ว่าตอนนี้ ฉันคิดว่าเธอคงนึก เสียใจแล้ว เสิ่นเหลียวกำลังพ่ายแพ้ ตระกูลเสิ่นเองก็กำลัง แย่ลงกว่าเดิม ถ้าคุณอยากจะ……
“คณไปครับ” หวังเคยขัดจังหวะการพูดของเธอ พยายาม สงบนิ่ง กำหมัดเอาไว้แน่นอย่างไม่พอใจจนเส้นเลือดที่ ขมับปูดออกมา “ชะตาชีวิตระหว่างเรามันจบลงไปก่อนหน้า นั้นแล้ว ผมไม่คิดจะกลับไปหาเธอ ไม่สนใจด้วยว่าเธอจะ เป็นยังไงมันไม่เกี่ยวกับผม ตอนนี้ผมกับลูกสาวเรากำลังมี ชีวิตที่ดี ไม่ต้องการให้เธอมารบกวน
พูดจบหวังเค่ยก็เดินออกจากห้องทำงานไป
ไป๋เวยถอนหายใจออกมา จะผิดหวังและเสียใจหรือเปล่า ที่พูดอย่างนั้นออกไป?
แต่จะเห็นได้ว่าหวังเคยเขาได้ตัดสินใจไปแล้ว
โรงพยาบาลหวาเซีย
ลั่วหานอ่านเคสผู้ป่วยจำนวนหนึ่งเสร็จ ก่อนจะไปตรวจ สุขภาพของผู้ป่วยที่อยู่ใกล้ที่สุด เมื่อกลับมาจากแผนกผู้ ป่วย ก็เห็นหลินซีเหวินที่มือทั้งสองข้างถือทั้งน้ำชาและ กาแฟ
ไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ ดวงตาทั้งสองข้างดูว่างเปล่า เล่น กับแก้วกาแฟในมือไปมาอยู่อย่างนั้น ไม่นานก็ถอนหายใจ ออกมา
ลั่วหานเดินไปที่ด้านหลังของเธอเบาๆ “หมอหลิน เวลา ทำงานยังมาแอบขี้เกียจ ฉันควรจะจดความผิดไหมเนี่ย?
หลินซีเหวินที่จู่ๆ ได้ยินเสียงก็ตกใจจนมือสั่น กาแฟในมือ ก็สาดกระเซ็นออกมาจนเธอได้รู้ว่าตอนนี้กาแฟเย็นหมด แล้ว
“หมอจู่ คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่? ฉัน…..”
ล้วหานหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดมือให้เธอ “เช็ดก่อน เถอะ….. คิดอะไรอยู่ถึงได้ตกใจขนาดนี้? ฉันเป็นเสือหรือ ไง?”
พูดไปพลางพาตัวเองนั่งลง ก่อนจะนวดข้อเท้าที่เหนื่อย ล้าจากรองเท้าส้นสูง
หลินซีเหวินเช็ดกาแฟในมือของเธอก่อนจะถอนหายใจ ออกมาอีกครั้ง เธอยกมือเท้าคางถาม “ฉันอยากจะรู้ว่า เอ่อ คุณเคยถูกคนมาสารภาพรักไหม….. เอ่อ ใช่สิ คุณต้องมี แน่ๆ เลย งั้นตอนที่คุณถูกสารภาพรักคุณรู้สึกยังไงเหรอ? อธิบายให้ฉันฟังหน่อยสิ”
ลั่วหานเคาะที่หน้าผากของเธอเบาๆ ก่อนจะฉายรอยยิ้ม สดใสออกมา “หื้ม? นี่หมอหลินของพวกเราถูกคนสารภาพ รักแล้วเหรอ ดังนั้นเลยสับสนอยู่อย่างนี้สินะ
หลินซีเหวินถูกคำพูดของเธอทำให้เขินอาย เธอขยับแว่น ตัวเองแก้อาการขัดเขิน “เอ่อ…. คุณที่ฉันชอบคือหมอถัง คนที่ฉันรู้สึกชอบต้องเป็นผู้ชายแบบหมอถัง….” ขณะที่พูด เธอก็เอามือจับคางอย่างครุ่นคิด “หมอถัง สุขุมดูเป็นผู้ใหญ่ ทั้งยังสง่างาม คำพูดของเขาก็ดูอ่อนโยน ว้าย….. ผู้ชาย แบบนี้เหมาะที่เลือกเป็นแฟนที่สุดเลย และหมอถังยังเป็น คนที่เก่งมากด้วยเชี่ยวชาญไปหมด คู่ของเราต้องเป็นคู่ที่ สมบูรณ์แบบ………..”
ลั่วหานถูกท่าทางคลั่งไคล้ของเธอทำให้รู้สึกขำและตลก “เฮ้ สาวน้อย มีสติหน่อย ฉันจะบอกอะไรคุณให้นะหมอถังเป็นคนดีมาก แต่ว่าหมอถัง เขาอายุมากกว่าคุณ ตั้งเท่าไหร่? คุณสมบัติยอดเยี่ยมที่คุณพึ่งกล่าวมานั้นมัน เป็นเพราะกาลเวลา ผู้ชายคนหนึ่งเมื่อผ่านประสบการณ์ มาแล้วความสามารถก็ต้องยิ่งดีขึ้นเรื่อยๆ อยู่แล้ว ฉันถาม คุณหน่อย ถ้าคุณอยากได้ชิ้นหยกมีค่าสักชิ้นที่ผ่านการ เจียระไนมาแล้วหรือว่าอยากได้หยกที่ยังไม่เจียระไนเพื่อ ที่คุณจะเป็นคนขัดเกลามันด้วยตัวเอง เปลี่ยนให้มันเป็นไป ตามอุดมคติของคุณกันล่ะ?”
หลินซีเหวินกระพริบตาปริบๆ เธอมองไปที่ลั่วหานด้วย สายตาชื่นชม ก่อนจะจับมือทั้งสองข้างของเธอเอาไว้แน่น “สุดยอด! สมกับที่เป็นไอดอลของฉันจริงๆ! คุณนี่เป็นผู้ชี้นำ ทางชีวิตให้ฉันได้เลย! ”
ลั่วหาน “
หลินซีเหวินกัดฟัน “ฉันคิดว่าใช้วิธีนี้ก็ได้ แต่ว่าถ้าโม่ก้อน หินจนสุดแล้วพบว่าเขาเป็นเพียงหินก้อนหินก้อนหนึ่งล่ะ จะทำยังไงดีล่ะ?”
ถ้าเป็นคนอย่างหลงจื้อ หลินซีเหวินกลัวว่าโม่ออกมาแล้ว เขาจะไม่ได้เป็นหยกชิ้นงามน่ะสิ
“ถ้าคุณไม่ลองแล้วจะไปรู้ได้ยังไง? ความสุขของชีวิตคือ การได้ทดลองทำสิ่งใหม่ๆ อยู่เสมอ กล้าที่จะเผชิญหน้า ดัง นั้น สู้ๆ นะหมอหลิน คุณจะต้องพบหยกชิ้นที่ดีกว่าหมอถัง แน่นอน! ”
หลินซีเหวินหัวเราะออกมาอย่างซื่อๆ “เอ่อ…. ได้ค่ะ ฉัน จะลองดู!”
หลงจื้อ….. หมอถัง…..
โอ๊ย! ช่างแตกต่างอย่างชัดเจน! ชัดเจนเลยว่ายังห่างกัน ไกล! ช่างเป็นความแตกต่างที่น่าสะเทือนใจจริงๆ !
ผู้ชายอย่างหมอถังที่ดูราวกับเทพบุตร
เจ้าเด็กหลงจื้อที่ดูไร้ทักษะการเรียนรู้
หลินซีเหวินมองไปที่โคมไฟระย้า แล้วก็เงียบไป….. เพื่อ ทำให้เขาเป็นคนระดับนั้นมันช่างดูยากเย็นจริงๆ
ในขณะที่ทั้งคู่พึ่งคุยเรื่องหินกับหยกเสร็จ โทรศัพท์จาก หวาเทียนก็โทรเข้ามา
ลั่วหานกดรับสาย “มีอะไร? ”
หวาเทียนที่ไม่สามารถควบคุมน้ำเสียงตัวเองได้ ทำเสียง ที่ฟังดูตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างมาก เขาเกือบจะตะโกนใส่ โทรศัพท์ “หมอฉู่! เถียนเถียนฟื้นแล้ว! ฟื้นแล้ว! ”
“อะไรนะ!! ฟื้นแล้ว?! ฉันจะรีบไป! ”
ลั่วหานและหลินซีเหวินวิ่งออกไปโดยไม่หยุดชะงัก วิ่ง ผ่านระเบียงทางเดินไปทางห้องผู้ป่วยหนัก!
ลั่วหานที่ยังปรับการหายใจไม่ได้ถึงกับกุมหน้าอกเอาไว้ กลืนน้ำลายเพื่อบรรเทาอาการลง เมื่อเห็นว่าเด็กสาวกำลัง ลืมตาคุยอยู่กับสังชิงเซวี่ยน รอยยิ้มที่ขาดหายไปนานก่อน หน้าก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าเขาอย่างโล่งใจ
ฟื้นแล้ว ในที่สุดเด็กคนนี้ก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว
สังชิงเซวียนที่นั่งอยู่ข้างเตียงผู้ป่วย ใช้มือทำสัญลักษณ์ เป็นรูปสัตว์ “เถียนเถียน นี่คือสัตว์อะไร? ”
เถียนเถียนเอียงศีรษะมองดู หลังจากนั้นดวงตาที่กำลัง สั่นไหวก็เบิกตากว้าง “กระต่าย! ”
“ไอหยา! เก่งมากเลยเถียนเถียนทายถูกด้วย!”
สังชิงเซวียนเอ่ยชมเธออย่างโอ้อวด นั่นยิ่งทำให้ เถียนเถียนหัวเราะคิกคักออกมา
“คุณปู่ นี่มันเป็นเรื่องง่ายมากเลย คุณดูหูกระต่ายข้างนี้สิ ใหญ่จัง” น้ำเสียงของเถียนเถียนนุ่มนวลมาก ฟังดูน่ารักน่า เอ็นดูเป็นพิเศษ
“งั้นเดี๋ยวปู่จะเปลี่ยนให้เถียนเทียน ดูดีๆ นะ….
สังชิงเซวี่ยนบิดนิ้วตัวเองอีกครั้ง คราวนี้รูปร่างของมันดู ค่อนข้างแปลก ลั่วหานที่ยืนดูอยู่ด้านหลังก็ดูไม่ออก
เถียนเถียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “นี่มัน…. สัตว์ประหลาด สังชิงเซวี่ยนมุ่ยปาก “ทำไมถึงบอกว่าเป็นสัตว์ประหลาด ล่ะ? ”
“เพราะว่ามันดูประหลาดมาก! ”
ล้วหานและหลินซีเหวินสบสายตากันและกัน หลังจากนั้น ก็เดินเข้าไปด้านใน
“เถียนเถียน รู้จักอาไหมคะ?”
ลั่วหานเดินด้านหน้าเตียงของเถียนเถียน พลางโน้มตัว เข้าไปใกล้ใบหน้าเล็กของเถียนเถียน สัมผัสอุ่นๆ จากมือ จับลงที่ปลายจมูกเล็กของเธอ ก่อนจะยิ้มให้เธออย่างรัก ใคร่
เถียนเถียนมองไปที่ลั่วหานด้วยความอ่อนน้อมและ สายตาไร้เดียงสา ครุ่นคิดอยู่สักพัก หลังจากนั้นเธอก็สูด ลมหายใจพลางยิ้มออกมาอย่างตื่นเต้นดีใจ “หนูจับคุณได้! คุณป้าคนสวย หนูจําคุณได้
ลั่วหานตกใจ จำได้? ช่วงเวลาที่มาดูแลเธอ เถียนเถียนอ ยู่ในอาการโคม่า เธอจะไปจำได้อย่างไร?
“เถียนเถียนพูดโกหกไม่ได้นะคะ? ต้องพูดความจริงนะ คะ” นิ้วเล็กของลั่วหานช่วยเกลี่ยปอยผมออกจากใบหน้า เล็ก สัมผัสตรงไหนก็นุ่มนิ่มไปหมด ยิ่งทำให้สายตาคนมองแทบละลาย
เถียนเถียนพยักอย่างแน่วแน่ “หนูพูดจริงนะคะ หนูจ๋ กลิ่นบนตัวคุณได้ เป็นกลิ่นหอมจากดอกพุด ต้องเป็นคุณ แน่ๆ”
สังชิงเซวี่ยนเอ่ยออกมา “เป็นอย่างนี้เองเหรอ?”
เถียนเถียนเงยหน้ามองไปที่ลั่วหาน ส่งยิ้มทางสายตา “คุณป้าคนสวย ในที่สุดหนูก็ได้เจอคุณ หนูยังจำเสียงของ คุณได้ด้วย เสียงของคุณฟังดูน่าฟังจริงๆ ค่ะ”
ลั่วหานเมื่อได้ยินเสียงของเธอก็ตะลึง อดที่จะดึงเธอมาก อดไม่ได้ “ เถียนเถียนเป็นเด็กดีจริงๆ! เห็นหนูพื้นแล้วคุณ ป้าดีใจมากเลยค่ะ อีกเดี๋ยวคุณพ่อของหนูก็จะมาแล้ว พวก เรามาทําเซอร์ไพรส์คุณพ่อกันดีไหมคะ? ”
เถียนเถียนพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “โอเคค่ะ หนูจะทำตาม ที่คุณป้าคนสวยบอก
ลั่วหานบีบจมูกของเธอเบาๆ “เรียกว่าคุณป้าอู่ก็ได้ค่ะ เรียกคุณป้าคนสวยเดี๋ยวคุณป้าได้ลอยพอดี”
สังชิงเซวี่ยนพูดออกมายิ้มๆ “เสียวลั่วลั่ว เด็กคนนี้ชอบ เธอมากเลยอ่า! ”
เมื่อเถียนเถียนได้ยินคุณปู่เรียกลัวหานอย่างนั้น ดวงตา เฉลียวฉลาดของเธอก็กระพริบปริบๆ “หนูไม่เรียกคุณป้าคน สวยแล้วค่ะ หนูจะเรียกคุณป้าลั่วลั่ว!”
ลั่วหานถูกน้ำเสียงของเธอดึงดูดจนใจเต้น “โอเคคะ ตาม ใจเถียนเถียน ตอนนี้เดี๋ยวคุณป้าลั่วลั่วจะช่วยติดต่อคุณพ่อ ให้นะคะ”
เถียนเถียนมองไปที่นิ้วนางบนมือของลั่วหานก็ใบหน้าบูด บึ้งขึ้นมา เธอครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะพูดออกมา “คุณป้า ลั่วลั่ว คุณแต่งงานแล้ว…..
ลั่วหานลูบไปที่หัวของเด็กสาว “ใช่ค่ะ คุณป้าแต่งงาน แล้ว”
เถียนเถียนถอนหายใจออกมา “งั้นก็โอเคค่ะ…. หนู อุตส่าห์คาดหวังว่าคุณป้าคั่วถั่วจะยังไม่แต่งงาน… อยาก ให้คุณป้าลั่วลั่วแต่งงานกับพ่อของหนู หลังจากนั้นก็มาเป็น แม่ของเคียนเตียน! “
“ฮ่าๆๆๆ! เด็กคนนี้!! ”
“คิดจะแย่งคนของคุณชายใหญ่หลงเหรอ! กล้ามากนะ! “
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
